จะบาปไหมถ้าการบวชตลอดชีวิต ของเราต้องทำให้พ่อแม่ลำบาก ???

มีเรื่องจริงอยากจะเล่าแบ่งปันค่ะ มีพระภิกษุรูปหนึ่ง ท่านบวชมานานหลายพรรษาแล้ว
ช่วง 1 ปีมานี้พ่อของภิกษุรูปนี้ป่วยหนัก (นอนป่วยอยู่ที่บ้าน) พอท่านทราบข่าวการ
ป่วยของพ่อก็กลับมาดูแลพ่อบ่อยๆ ป้อนข้าว ป้อนน้ำ อุ้มพ่ออาบน้ำ ซักผ้าให้พ่อดูแล
อย่างดี ดีกว่าลูกๆ คนอื่น (มีลูก 8 คน ท่านเป็นคนเล็กสุด) ก่อนเข้าพรรษาก็ร่ำลาร้องห่ม
ร้องไห้กอดกัน 2 พ่อลูก พ่อช่วงเข้าพรรษาท่านก็เลือกจำพรรษากับวัดที่ใกล้บ้านพอที่
จะเดินทางมาดูแลพ่อได้สะดวก เมื่อเร็วๆนี้ดิฉันกำลังเดินทางไปทำธุระในจังหวัดใกล้เคียง
มองข้างทางเห็นพระภิกษุรูปนี้ นั่งรอรถเข้าบ้าน ก็เลยวนรถกลับ อาสาไปส่งท่านที่บ้าน
ท่านบอกว่า ลากลางพรรษาจะมาดูแลพ่อประมาณ 7 วัน พอมาถึงท่านก็จัดแจงอุ้มพ่อ
อาบน้ำ (ตอนช่วงที่ท่านไม่อยู่ไม่มีใครพาพ่ออาบน้ำเลย มีแต่เช็ดตัวให้) วันต่อๆ มา
ดิฉันและแม่ปกติไปถวายภัตตาหารเช้าที่วัดถ้ำประจำ ก็แวะถวายภัตตาหารที่บ้านภิกษุ
รูปนี้ด้วย ทุกวันค่ะ บางวันเห็นท่านพยุงป้อนข้าวพ่อที่นอนป่วยอยู่บนเตียง เห็นแล้ว...
น้ำตาซึมเลยค่ะ ท่านดูแลพ่อได้ดีกว่าลูกๆ อีกหลายคนอีก ดิฉันและแม่เลื่อมใสศรัทธา
ในตัวท่านมากที่มีความกตัญญูรู้คุณ วันนี้ดิฉันกับแฟนก็ได้ขับรถไปส่งท่านที่วัดค่ะ ดิฉัน
คิดว่าถึงแม้ตา (พ่อของพระภิกษุ) จะโชคร้ายต้องป่วยหนัก แต่ท่านก็โชคดีที่มีลูกที่กตัญญู
รู้คุณบวชให้พ่อให้แม่ อย่างน้อยก็ได้เกาะชายผ้าเหลืองลูกชายไปสวรรค์ ท่านเป็นลูกที่ดี
และเป็นพระที่ปฏิบัติบัติดีปฏิบัติชอบด้วยค่ะ สาธุ อนุโมทนาเป็นอย่างยิ่ง........

 

การบวชไม่ว่า 1 พรรษา หรือตลอดชีพ ก็มีอานิสงค์ใหญ่ทั้งนั้นนะคะ แต่ถ้าหากว่าอธิษฐานจะบวชตลอดชีพ แล้วภายหลังมีเหตุที่ต้องสึก ก็อาจจะเป็นการเสียสัจจะก็ได้ค่ะ

 

คนพี่หน้าจะดูแลแทนได้นะครับผมก็มีพี่น้อง2คนผมเป็นคนเล็กเหมือนกันก็คิดจะบวชตลอดชีวิตเหมือนกัน

 

อนุโมทนาบุญกับเจ้าของกระทู้ด้วยนะคะ
ตัวเองก็คิดอยากจะบวชอยู่เหมือนกัน แต่คงยังไม่ใช่ตอนนี้(กะว่าจะอยู่ดูแลพ่อกับแม่ไปก่อน จนกว่าจะไม่มีภาระแล้ว) เคยบอกกับแม่ไว้ แม่ก็เลยบอกว่าทำอย่างนั้นไม่ได้ รอให้แม่ตายก่อนได้ยังไง เพราะแม่ก็อยากจะไปบวชด้วย

 

ลองฟังธรรมนี้ดูนะครับ จะตรงกับที่เจ้าของกระทู้หรือไม่ ต้องลองฟังดูเองครับ (ตั้งแต่นาทีที่ 16เป็นต้นไป) ภาษาอิสานปนภาคกลางฟังง่ายครับ

 

สาธุ อนุโมทนาบุญด้วยครับท่าน จขกท.
ขอความเจริญในธรรมจงมีแด่ท่านครับ

 

งั้นก็น่าจะบวชได้นะครับ
ไม่น่าติดปัญหาอะไร

 

ท่านหวังสร้างอะไรให้บิดามารดาเล่า
สินทรัพย์ หรือ อริยทรัพย์
จงเลือกเอา

แต่ข้าพเจ้าเลือก อริยทรัพย์

ผมเห็นด้วย กับ คำตอบที่ 12 13 14 15
แต่มันก็แล้วแต่ ตัวท่านเอง จะเลือก

นานาจิตตัง

 

เหมือนหนังสือประวัติหลวงพ่อปานเลยครับ อนุโมทนา สาธุ ๆ นะครับ ^^

 

อนุโมทนากับกระทู้นี้ด้วยครับ..... ผมว่าเรื่องการดูแลคุณพ่อคุณแม่

เป็นพระก็ดูแลได้ครับ ถ้าคุณพ่อคุณแม่และพี่คุณอนุโมทนาแสดงว่า

ท่านเห็นว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่สำคัญ (ท่านคงอยากเกาะชายผ้าเหลืองลูก

ชายน่ะครับ)บวชแบบทิ้งตัวไม่ย้อนกลับไปเลยครับ อนุโมทนาล่วง

หน้าครับ ตอนนี้กำลังหาพระที่มาเป็นนาบูญสืบทอดพระศาสนาอยู่ครับ


คนเราสมัยนี้ไม่ได้บวชมีลูก มีภรรยา ก็ลืมบิดรมารดาก็เยอะครับ....

(แต่ถ้าบวชแล้วไม่ปฏิบัติก็อย่าไปบวชให้มันเสียผ้าเหลืองเลยครับ)

 

คิดดี ทำดี ดีแน่นอนคับ

 

ประเด็นนี้น่าสนใจมากครับ เป็นข้อเตือนใจให้คนอื่นได้ดีทีเดียว

 

เป็นประเด็นที่ผมเองกำลังคิดอยู่เหมือนกันคับ ได้ข้อคิดดีเพิ่มขึ้นมาอีกคับผม อนุโมทนากับความคิดดีๆนะคับ

 

ข้าพเจ้าขอร่วมอนุโมทนา สาธุกับท่านด้วยนะครับ

บวชไม่สึก เป็นมหากุศลแห่งชีวิตแล้วครับ

ยังไงก็ขอให้ท่านเจริญธรรมในบวรพระพุทธศาสนานะครับ

 

ขออนุโมทนาสาธุกับเจ้าของกระทู้ค่ะ

ไม่รู้เข้ามากระทู้นี้ช้าไปไหมเจ้าของกระทู้บวชหรือยังแต่ยังไงก็ขออนุโมทนาสาธุกับบุญทุกท่านค่ะ

 

ควรออกบวชในจังหวะที่เหมาะสมที่สุด<!-- google_ad_section_end -->​

<HR style="COLOR: #ffffff; BACKGROUND-COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- google_ad_section_start -->ในเรื่องของการออกบวช ถ้าออกไปในจังหวะที่ดีที่สุด ใครก็ว่าเราไม่ได้

องค์พระสมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้า อีก ๗ วันความเป็นพระเจ้าจักรพรรดิจะมาถึง แต่พระองค์ท่านทิ้งราชสมบัติออกบวช ก่อนที่จะไปการศึกษาทุกอย่างท่านก็เป็นหนึ่งมาตลอด แม้กระทั่งการแข่งขันยกศรเพื่อที่จะเลือกคู่สยุมพร พระองค์ท่านก็ชนะเจ้าชายจากทุกแคว้น ก็แปลว่า เป็นผู้ที่ประสบความสำเร็จในชีวิตแล้วทุกอย่าง และโอกาสที่จะประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ก็มีอยู่ แต่พระองค์ท่านก็ทิ้งไปในจังหวะนั้น เพราะฉะนั้น การออกบวชควรจะไปในลักษณะที่พอเหมาะพอดี อย่าให้ใครเขาตำหนิตามหลังไปได้

อาตมาเองถือว่าบังเอิญ เพราะออกมาในจังหวะที่ดีที่สุด ก็คือ อาชีพการงานกำลังรุ่งที่สุด ขณะเดียวกันก็มีโอกาสดูแลพ่อ ๖ ปีเต็มๆ จนท่านเสีย ได้ดูแลแม่อีก ๓ ปี ส่งน้องเรียนสองคน ส่งหลานเรียนอีกหนึ่งคน ก็เห็นว่าพอสมควรแก่เวลาแล้ว ถึงได้ไปบวช

เพราะฉะนั้นถ้าเราออกไปในจังหวะรุ่งที่สุด ใครก็ว่าเราไม่ได้ ว่าที่เราบวชเพราะอกหัก หลักลอย คอยงาน สังขารเสื่อม เอือมเจ้านาย ยายให้บวชแก้บน ไม่ใช่..แต่กูไปเอง..!

เพราะฉะนั้นเลือกจังหวะให้ดีๆ ในเมื่อยังมีพ่อแก่แม่เฒ่าลำบากลำบนอยู่ เราก็อยู่สงเคราะห์ท่านไปก่อน ถ้าหากสิ้นท่านแล้วเราจะไปบวช ก็บวชในลักษณะหน้าไฟแล้วก็ยาวเลย แบบเดียวกับท่านเจ้าคุณนรฯ ท่านเป็นพระยาพานทองตั้งแต่อายุ ๒๕ พอสิ้นในหลวงรัชกาลที่ ๖ ท่านบวชถวายหน้าไฟและก็อยู่ยาวมาตลอดชีวิต สมัยรัชกาลที่ ๗ ขอร้องให้ท่านสึกเพื่อเป็นองคมนตรี ท่านยังไม่ไปเลย

ท่านใช้คำพูดว่า ในหลวงรัชกาลที่ ๖ นำท่านที่เปรียบเหมือนตะกั่วมาชุบเป็นทองแล้ว ถึงคนอื่นเอาไปชุบอย่างไรเสีย ก็คงไม่เปลี่ยนไปจากทองหรอก ในเมื่อไม่ได้เกินนั้น ก็ไม่รู้จะไปทำไม

แต่น้อยคนที่จะออกมาได้จังหวะดีๆ เราเองถือว่าบังเอิญ ตอนนั้นไม่ได้คิดจะไปหรอก กำลังคิดจะหาลูกสะใภ้ให้แม่อยู่ บวชสัก ๗ วันแล้วค่อยเบียด แต่ไปเจอทีเด็ดหลวงปู่ขนมจีนก่อนเลยยาวเลย



พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงบ่าย ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันจันทร์ที่ ๓ พฤษภาคม ๒๕๕๓



ที่มา : http://www.watthakhanun.com/webboard...ead.php?t=1822

 

ถ้าผมเป็นคุณ ผมขอบวชเลย แล้วตั้งใจปฎิบัติ เมื่อเราเขาใจธรรมแท้จริงแล้ว เราจะได้นำไปบอกสอนบิดามารดาได้ ทุกอย่างมันเป็นกรรม สิ่งที่แต่ละคนเป็นกรรมที่เคยทำกันมาทั้งนั้น คนมันทุกข์ ก็เพราะติดกับกระแสโลก
ผมถามหน่อย คนสมัยก่อนกินหัวเผือกหัวมันเป็นอาหาร ทำไมจึงอยู่ได้ นอนกับเสื่อตัวเดียว ไม่ต้องมีเตียงนุ่มๆ ก็อยู่ได้ ทุกวันนี้ กับบอกว่าทำแบบนั้นแล้วเป็นทุกข์ ทุกข์มันเกิดจากอะไรล่ะ ความไม่พอใจใช่มั้ย

ถ้าคุณบวช แล้วตั้งใจปฎิบัติ กลับมาหาบิดามารดา แล้ว แนะนำให้เข้าใจเรื่องเหล่า นี้ ถ้าเค้าเข้าใจ ใจเค้าจะสุขตลอดเวลา แต่ถ้าไม่เข้าใจ สนใจแต่ทางโลก ก็เป็นกรรมใครกรรมมัน ผ้าเหลืองนี่ดี ตรงที่สามารถบอกสอนบิดามารดาได้ แต่ลองเป็นคนธรรมดาไปบอกสิ โดนด่ากลับมาอีก

พวกที่มีบุญมากๆ กับ บาปมากๆ คือพวกเด็กกำพร้า ที่พ่อแม่มักเสียไปตั้งแต่เด็กๆ จะได้ไม่ต้องมีอะไรมายึดติดยังไงล่ะ ไปดูประวัติพระดีๆ เถอะ 60-70 เปอร์เซ็นเป็นแบบนี้หมดแหละ

 

ดิฉันไม่เห็นด้วยค่ะ ถือว่าเห็นแก่ตัว หนีเอาตัวรอดคนเดียว แล้วอย่างนี้ ถ้าหากว่าต่อไปภายภาคหน้าพี่คุณอยากจะบวชขึ้นมาอีกละ จะเหลือใครเลี้ยงดู อยากไปสวรรค์ อยากไปนิพพาน จึงออกบวช แต่ทิ้งคนที่เป็นผู้ให้ชีวิต ไว้เบื้องหลัง มันสมควรแล้วหรือ การออกบวชน่ะ ก็ดี เป็นการสืบทอดศาสนาพุทธไว้ แต่ควรจะไปในเวลาที่เหมาะสม ไม่ใช่ ไปอ่าน ไปฟังธรรมะแล้วเกิดซาบซึ้งแล้วจะออกบวชให้ได้ จะไปนิพพานให้ได้ แต่พ่อแม่ล่ะ มองความจริงและปัจจุบันบ้าง ดิฉันเองก็เป็นชาวพุทธนะ นับถือและศรัทธามากเช่นกัน แล้วความกตัญญูกตเวทีล่ะ หายไปไหน เจ็บไข้ได้ป่วยใครจะดูแล หุงหาอาหารเช็ด ขี้เช็ดเยี่ยว ให้กำลังใจ คอยดูแล มิให้ขาดกำลังใจ ดิฉันว่าคนแบบนั้นเห็นแก่ตัว เกินไป หนีเอาตัวรอดค่ะ บวชใจก็ได้นี่ คนเรามันอยู่ที่ใจ ต่อให้เอาผ้าเหลืองมาห่ม แต่ใจก็ยังสกปรกกว่าคนไม่ห่มผ้าเหลืองก็มี หลงตนว่า เป็นผุ้ที่ชาวบ้านเขากราบไหว้ ว่าตนเป็นใหญ่ ให้พ่อ่แม่ต้องมากราบไหว้ ระหว่างความจริง ปัจจุบัน กับสิ่งที่มองไม่เห็น คุณจะเลือกเอาสิ่งไหน เกิดมาทั้งที ไม่เลี้ยงดูพ่อแม่ ลูกอกตัญญูนะ ลองดดูให้ดี

 

ถ้าบวชแล้วพ่อแม่ไม่มีใครเลี้ยงต้องออกไปทํางานอยู่มาวันนึงตอนไปทํางานถูกรถชนตายเราบาปแน่ๆ

 

ผมก็คิดเช่นกันครับ แต่ผมลูกคนเดียวนี่ซิ (= =")