ท่านใช้สิ่งใด ( หรือคิดว่าใช้สิ่งใดเห็น )เห็นพระรัตนตรัย

เชิญแสดงความคิดเห็นครับ ตามหัวข้อครับ

 

ถ้าเชื่อว่าการคิดการกระทำสิ่งต่างๆด้วยกาย วาจา ใจ ถ้าสิ่งนั้นเป็นสิ่งดียอ่มให้ผลดีแก่ตนและผู้อื่นด้วย ถ้าสิ่งนั้นไม่ดีก็ย่อมให้ผลไม่ดีแก่ตนและผู้อื่นด้วย นี้เป็นคำสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว คำสอนนี้คือพระธรรม ที่มาจากพระพุทธเจ้า เพราะมีผู้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าคำสอนของพระพุทธเจ้านั้นเป็นจริงนี้คือ พระสงฆ์สาวกอันมีได้ตั้งแต่พระโสดาบัน จนถึงพระอรหันต์ และธรรมทั้งหลายนี้ตนเองเท่านั้นที่รู้และเห็นได้ด้วยใจตน
เพราะมีศรัทธา ในสิ่งที่เห็นและพบและรู้ด้วยการประพฤติตนตามสิ่งนั้นแล้วได้ผลตามนั้น
เพราะมีความเพียร ในสิ่งที่เห็นและพบและรู้ด้วยความวิริยะอุตสาหะประพฤติตนตามสิ่งนั้นแล้วได้ผลตามนั้น
เพราะมีสติ ระลึกรู้ในสิ่งที่เห็นและพบและรู้ด้วยสติประพฤติตนตามสิ่งนั้นแล้วได้ผลตามนั้น
เพราะมีสมาธิ จิตตั้งมั่นในสิ่งที่เห็นและพบและรู้ด้วยสมาธิประพฤติตนตามสิ่งนั้นแล้วได้ผลตามนั้น
เพราะมีปัญญา พิจารณาในสิ่งที่เห็นและพบและรู้ด้วยปัญญญาอันแยบคายประพฤติตนตามสิ่งนั้นแล้วได้ผลตามนั้น

 

การปติบัติ

ยิ่งทำมากยิ่งเข้าถึงมาก ยิ่งเข้าถึงมากยิ่งเห็นพระรัตนะไตรมาก
เห็นตามปติเวทของตน ผู้เข้าถึงความเป็นพระอริยะเจ้าย่อมเห็นพระอริยะเจ้า
ผู้เข้าถึงธรรมย่อมเห็นถึงพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
มีบทความการถามตอบธรรมเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้ได้อ่านแล้วรู้สึกว่าตรงมาก
แต่การเห้นโดยส่วนตัวก้เห็นว่าเป็นไปตามนั้นตามการปติบัติ จะเห็นจะเข้าถึงได้ต้องปติบัติ
อนุโมทนา


ลองอ่านข้อมูลตามลิ้งนะดีมาก
http://palungjit.org/threads/ปฏิปัต...-จูม-พนฺธุโล-พระอาจารย์มั่น-ภูริทตฺโต.217655/

 

ใช้ใจที่มีสติ

 

อนุโมทนาทุกท่านครับ

อีกหน่อยนะครับ
อะไรทำให้จิตใจของคนสมัยนี้กับสมัยก่อนละเอียดต่างกัน
ดังสังเกตุได้จากลักษณะการบรรลุธรรม
สมัยก่อนบางคนฟังธรรมแค่ครั้งเดียว ( แค่ได้ฟังนะ ) ก็บรรลุธรรมเป็นพระอริยะแล้ว
มันต้องมีสาเหตุใช่มะครับ

 

กรรมที่ทำแตกต่างกันมา

เพราะคนที่เกิดในสมัยพุทธกาล ต่างก้ทำกรรมดีมามากเพื่อจะได้เกิดในยุคที่มีพระพุทธเจ้า ใด้กระทำบารมีมามากเพื่อนจะได้ฟังธรรมจากองพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และได้อทิฐานไว้ดีแล้วในการต้องการเป็นพุทธสาวกและเป็นอรหันตสาวกในยุคนั้นๆ

ดังเช่นหลายๆๆท่านพยามทำบุญ ทำทานกันมากๆๆเพื่อให้ได้เกิดกันในยุคของพระศรีอาน ต่างก้กระทำเหตุดีกันไว้แล้วทั้งนั้นผลดีจึงเกิด
การที่เราไม่ได้พบพระพุทธเจ้าหรือพบแล้วไม่ได้บรรลุธรรมก้เพราะกำลังของกรรม กำลังของบุญ กำลังของบารมีนั้นยังไม่มากพอ จึงยังคงวนเวียนอยุ่เพื่อรอการ บรรลุในสมัยหนึ่งๆ

 

พุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ ( หรือความซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณ )
เมื่อสถิตในจิตผู้ใดแล้วย่อมถึงกระแสนิพพาน เป็นผู้กำหนดชาติเกิดได้แล้วจะอีกกี่ชาติก็ตามความเพียรและบารมี เป็นผู้ที่ศีลออกมาเอง ในเชิงผล ไม่เหมือนศีลในเชิงมรรค
ทั้งหลายทั้งปวง ก็จากทุกข์ เมื่อเห็นทุกข์ ก็หน่าย อยากพ้นทุกข์
อยากพ้นทุกข์ ก็ปฏิบัติ
เมื่อเห็นว่าเริ่มจริง ก็เลื่อมใส ศรัทธา หรือที่โบราณเรียกว่า ซึ้งในรสพระธรรม
บุญคุณของพระพุทธองค์เข้ามาในจิตแล้ว ที่เหลือก็ปฏิบัติเพื่อตอบแทนพระคุณเพียงอย่างเดียว เป็นอารมณ์ผู้ถึงกระแสนิพพานแล้ว ปิดอบายภูมิ

มีพระคุณเจ้าบางรูปให้คนทั่วไปที่ยังไม่เคยปฏิบัติธรรม หรือ ใจยังหยาบอยู่
สวดบทพุทธคุณ เท่าอายุบ้าง บวกหนึ่งบ้าง ด้วยเป็นอุบายให้คนหมู่มากต่างจิตต่างใจ ซึ้งในบุญคุณพระพุทธเจ้า เมื่อไหร่ซึ้ง เมื่อนั้นได้ถึงกระแสนิพพานแล้ว

ใครไม่ซึ้ง ขอให้ซึ้ง
ใครซึ้งแล้ว ขอให้ซึ้งยิ่งๆขึ้นไป ครับ
อนุโมทนา สาธุ

 

คนในสมัยนี้ หรือสมัยพุทธกาล ก็ไม่ต่างกันหรอก เพราะได้ยินมาว่า มีศีล5
ถึงได้มีโอกาสมาเกิดในร่างคน และมีใจแบบมนุษย์ ยิ่งมีโอกาสเกิดในพระพุทธ
ศาสนา ที่ยังมีคำสอนถึงทางหลุดพ้น ได้แก่ มรรคมีองค์8 ศีล สมาธิ ปัญญา
มีการสอนภาวนาสติปัฏฐาน4 และยังมีพระอริยเจ้า อุบัติขึ้นในสมัยนี้ แม้แต่
พระอรหันต์ผู้บริสุทธิ์ ก็ยังมีหลักฐานให้พอสังเกตุกันได้ ว่า พระพุทธศาสนา
ยังไม่ได้สิ้น คำสอนที่ตรงทางยังมีอยู่ ผู้หลุดพ้นแล้วถึงซึ่งความบริสุทธิ์ ก็ยังมี
ให้ประจักษ์ และยอมรับนับถือกันในวงกว้าง อาทิ หลวงปู่มั่น หลวงปู่ดุลย์ หลวง
พ่อชา หลวงพ่อพุทธทาส เป็นต้น

ถ้าสังเกตจากที่ได้อ่านพระคำสอนและวิธีสอนของพระพุทธองค์จากพระ
ไตรปิฎก พระพุทธองค์ ทรงเป็นผู้เลิศในทางสั่งสอนผู้คน ผู้ใดได้มีโอกาสได้รับ
การสอนสั่งจากพระพุทธองค์ โดยตรง ถ้ามีจิตใจพอจะน้อมนำธรรมะเข้าสู่ใจได้
ก็มีโอกาสบรรลุธรรม แต่ก็มีบางคนแม้ได้โอกาสนั้น ก็ยังไม่อาจบรรลุธรรมก็มี
เพราะมีมิฉาทิฏฐิสูง ไม่อาจน้อมธรรมลงสู่ใจก็มี หรือมีสัมมาทิฏฐิ แต่ไม่พร้อม
จะบรรลุธรรม ก็มีเพราะเหตุปัจจัยที่ทำมาต่างๆกัน

พูดถึงสาเหตุสมัยก่อนบางคนฟังธรรมแค่ครั้งเดียว ( แค่ได้ฟังนะ ) ก็บรรลุธรรม
เป็นพระอริยะแล้ว ขอแสดงความเห็นส่วนตัวนะ พระพุทธองค์ท่านทรงพระ
สัพพัญญู ทรงมีญาณทัสนะอันเลิศ รู้จริตของผู้อื่น ท่านทราบว่าจะต้องเทศน์
ต่อคนผู้นี้อย่างไร จึงจะเกิดศรัทธาตามได้ ทรงรู้แจ้งว่าผู้ฟังคำสอนเข้าใจ
สมมุติบัญญัติถูกต้องตรงความเป็นจริงแล้ว จึงสามารถนำพาจิตใจผู้นั้นเข้าถึง
ธรรมที่ถูกต้องตรงกันตามสัจจะธรรมตามจริง การสอนสั่งนำทางเพื่อเปิดจิตใจ
เข้าสู่ธรรมะ เริ่มจาก 0 พอตั้งศูนย์ขึ้นได้ตรงทาง จึงต่อด้วย 1 เมื่อน้อมเข้าสู่
ใจก็ 2 3 4 ...จนได้บรรลุธรรม ถ้าตั้งศูนย์ไม่ได้ สำหรับบางท่าน อย่างพระ
ชายาของพระเจ้าพิมพิสาร ก็มีการใช้ปาติหารย์เนรมิตสตรีรูปงามถวายงานพัด
แล้วก็ค่อยๆเสื่อมลงจนแก่ และตายไปต่อหน้าพระนาง พระนางก็บรรลุธรรมได้
หรือการสอนกรรมฐานท่านก็รู้แจ้งในจริตของผู้อื่น อย่างมีพระรูปหนึ่งท่านก็
บอกให้ไปเอาผ้าขาวมาลูบเป็นกรรมฐาน ก็ได้บรรลุธรรม แต่กับพวกเราสมัยนี้ไม่มีใครมา
บอกเราได้ขนาดนี้ หรืออาจจะมีแต่วาสนาเราเข้าไม่ถึงท่านผู้รู้แจ้ง หรือเข้าถึงได้ฟัง
คำสอนแล้วแต่เข้าใจผิดอีก เข้าใจไม่ตรงกับท่านผู้สอนก็มี ก็เลยทำได้เพียงแค่
ช่วยเหลือตนเองปฏิบัติไปตามที่เข้าใจ แล้วอาศัยการปฏิบัตินั้นเพื่อเข้าถึงธรรม
ตามจริง ผู้ใดละทิฏฐิความยึดมั่นถือมั่นลงได้ ย่อมเข้าใจและเห็นสัจธรรมได้ตามจริง

 

ใช้ใจ การปฏิบัติ และ ปัญญา.....

 

บางคนไม่ได้ใช้การปติบัติดีเพื่อเห็นพระรัตนะไตรนะ
ใช้การปติบัติชั่วแล้วคิดไปเองว่าจะเห็น กาย วจี มโน ทุจริตหมด
แต่คิดว่าเคยฟังธรรมไงเลยคิดว่าฟังมาแต่ไม่ได้ทำทำบ้างหยิบเอาอันที่มันอยากไห้ตรงใจขึ้นจับขึ้นยึดแล้วคิดไปหลงไปว่ารู้มากทั้งๆที่ ไม่ได้รู้อะไรที่เป็นธรรมจริงๆเลย ดังนั้นเราต้องหมั่นรักษาใจ และกาย

 

วางจิตให้อยู่กลางได้แล้วจะเห็นจะรู้ได้ทุกสิ่ง ไม่เชือเพราะอะไรๆแต่เชื่อเพราะรู้และเห็นด้วยปัญญาของตนด้วยความเพียรด้วยการปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม

 

ใช้ปัญญา รับรองว่าพบพระรัตนตรัยแน่นอน

 

ใช้ปัญญาที่เกิดจากจิตที่ขัดเกลาจนละเอียดดีแล้ว จะพบได้ว่าพระรัตนตรัยท่านอยู่ที่ใด

ใบ้ให้ว่า

(#1)ชาติตะวันตกที่พบเจอกับพระพุทธศาสนา เริ่มศึกษา พิสูจน์ได้ตามหลักวิทยาศาสตร์ จึงมีความ ศรัทธา ในพระรัตนตรัย

(#2)และจึงได้เริ่มศึกษาในภาคปฏิบัติ เริ่มจากอานาปาณสติ ไปเรื่อยๆ มีความอดทน พยายาม เขาไม่รุหรอกค่ะว่าทำไมถึงมีความสุข ในการปฏิบัติแบบนี้ แต่ในขณะที่เขาทำบางคนจิตจดจ่อแต่เรื่องพระรัตนตรัย นึกถึงสิ่งที่พระพุทธเจ้าท่านสอน ยิ่งทำให้เขาเจริญในการภาวนา

(#3)คนเราเกิดมามีกรรมไม่เหมือนกันบางคนเกิดมารูปอัปลักษณ์ ไปเกิดในแดนที่ไม่เจริญ เช่นนิโกร บางคนเกิดมารูปงามผิวพรรณดี ดูดีแม้ผิวอาจจะไม่ขาว เกิดในแดนที่อุดมสมบูรณ์ บางคนรูปงามผิวขาวดูน่ามอง บางคนเกิดมาในแดนที่เจริญทางโลก บางคนเกิดมาในแดนที่เจริญทางธรรม บางคนเกิดในแดนที่เจริญทั้งทางโลกและทางธรรม


ซึ่งทั้งหมดนี้กรรมเป็นผู้กำหนด และมีส่วนประกอบหลายอย่าง
บางคนดูธรรมดาแต่กลับมีเสน่ห์น่ามอง อยู่ใกล้แล้วมีความสุข แต่คนที่รูปงามน่ามอง เมื่ออยู่ใกล้กลับรู้สึกอึดอัด ก็มีเยอะในบ้านเรา

(#1)พระพุทธศาสนาเกิดในทวีปเอเชีย
(#2)การไม่ลงมือทำด้วยตัวเองจะไม่ได้อะไรเลย
(#3)ซึ่งการกระทำในอดีตที่สะสมมาจะมีผลไม่มากก็น้อย ผู้ใดมีบุญได้มาเกิดในกึ่งพุทธกาลพบเจอกับศาสนาพุทธ ได้ฟังธรรมสามารถเข้าใจได้ นี่ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญนะ สาธุ

อดีตกาลแก้ไขไม่ได้ ส่งผลยังปัจจุบัน การกระทำปัจจุบันส่งผลไปยังอนาคตqsqu

 

ใช้หัวใจค๊าบ

 

ความศรัทธาค่ะ