พร้อมที่จะตาย

คนที่อยากตาย แสดงว่าปฏิบัติยังไม่ได้เรื่อง ส่วนใหญ่พออยากตายขึ้นมาก็คิดว่าตัวเองเก่ง ความจริงตัวอยากตาย ก็คือ ใจมันหมอง ตายตอนนั้นจะซวยไม่รู้จบ

นักปฏิบัติที่ทำถึงจริงๆ เขาไม่ได้อยากตาย ไม่ได้แสวงหาความตาย แต่เขาพร้อมที่จะตาย มันจะอยู่ในลักษณะอยู่ก็ได้ ตายก็ดี อยู่เราก็ได้สร้างบุญสร้างบารมี ถ้าตายเราก็ไปนิพพานของเรา ฉะนั้นไปเร่งมา ที่ทำมายังไม่พอใช้

ความกลัวตายเป็นธรรมดาของสัตว์ทุกรูปทุกนาม บาลีท่านบอกว่า อาหาระนิททัง ภะยะเมถุนัญจะ สามัญญะเปตัปปะสุภีนะรานัง

อาหาระ คืออาหาร , นิททัง คือการนอน , ภะยะ คือความกลัว , เมถุนะ คือการเสพกาม ท่านบอกว่า ๔ อย่างนี้เป็นปกติของสัตว์ทุกรูปทุกนาม สามัญญะเปตัปปะสุภีนะรานัง สามัญญะ ก็คือ ปกติธรรมดา

ธัมโมหิ เตสัง อะธิโก วิเสโส ธรรมเท่านั้นที่ให้เกิดความต่างขึ้นได้ ธัมเมนะ วีณา ปะสุภิสสะมานา มีแต่ธรรมเท่านั้นที่ทำให้คนต่างจากสัตว์

เพราะฉะนั้นเรื่องความกลัวถือเป็นเรื่องปกติ แต่ทำอย่างไรที่จะไม่ให้กลัวจนขาดสติ ถ้ามานึกอีกที น่าขายหน้ามากเลย เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อวัดท่าซุงมา ๓๐-๔๐ ปี ถึงเวลามัจจุราชยื่นหน้ามาหน่อยเดียว กลัวหัวหด มันต้องประเภทยื่นหน้ามาก็กระโดดขี่คอ ไปไหนไปเลย อยากไปนานแล้ว ทำไมมาช้าจัง

คือเรายังไม่เห็นธรรมดา ถ้าเห็นธรรมดาว่าทุกรูปทุกนาม มันต้องป่วย ต้องตายเป็นปกติ แล้วทำใจยอมรับได้ว่าปกติของสัตว์ ของมนุษย์มันเป็นอย่างนี้เอง ถ้าทำอย่างนั้นได้ ความตายไม่ใช่ของน่ากลัว ความเจ็บป่วย ความเจ็บปวดก็ไม่ใช่ของน่ากลัว ถึงเวลาก็ดูแลรักษาไปตามมารยาท ร่างกายนี้เป็นธาตุ ๔ ดิน น้ำ ไฟ ลม เรายืมโลกมาใช้ชั่วคราว แต่โดยมารยาทการยืมของก็ต้องดูแลให้ดีที่สุดเท่าที่จะรักษาได้ เพื่อถึงเวลาจะได้ส่งคืนเจ้าของไปในสภาพที่ดีที่สุด คราวนี้ถ้าเราดูแลรักษาไปตามสภาพ ถ้าหายก็ดี ถ้าไม่หายก็บ๊ายบาย หมดเวรหมดกรรมกันเสียที

กลัวแล้วมันตายไหม กลัวก็ตาย ไม่กลัวมันก็จะตาย เพราะฉะนั้นถ้ากลัวมันเสียฟอร์มมากเลย เวลาโผล่ไป พวก(ข้างบน)นั่งหัวเราะคิกคัก นี่หรือลูกศิษย์ท่าน อายขายหน้าครูบาอาจารย์เขาหมด

ไม่ได้กลัวตาย พร้อมที่จะตาย แต่ดำรงชีวิตอยู่โดยไม่ประมาท โดยเฉพาะไม่ประมาทในการสร้างความดี ทาน ศีล ภาวนาใดที่เป็นไปเพื่อการหลุดพ้น เราจำเป็นต้องทำให้มากเข้าไว้ เพราะไม่แน่ว่าความตายจะมาถึงเมื่อใด ถ้าหากเปรียบความตายในวัฏสงสารเป็นการเดินทางไกล บุคคลที่พร้อมด้วยพาหนะ เสบียง และเครื่องอำนวยความสะดวกย่อมไม่มีความหนักใจในการเดินทาง ทำอย่างไรเราจะสั่งสมให้พร้อมสมบูรณ์ที่สุด ถ้าหากว่าถึงจุดหมายแล้วไม่ต้องเดินทางอีกยิ่งดี ของที่สะสมไว้ก็ไม่ต้องเสียดาย กองไว้ตรงนั้นแหละ ไม่ได้ใช้ก็ช่างหัวมัน

ไปเริ่มต้นใหม่ คิดใหม่ สมมติว่าตายบ่อย ๆ มันปวดหัวขึ้นมาตอนนี้ ถ้ามันตายลงไปตอนนี้ใจเราจะเกาะอะไร ไม่ใช่ไปคร่ำครวญอยู่กับความเจ็บปวด สติมันต้องระลึกอยู่เสมอ ว่าความตายมันต้องมาหาเราวิธีใดวิธีหนึ่ง ในเมื่อระลึกอยู่เสมอมันก็ต้องหาทางเกาะให้มั่นคงให้เหนียวแน่นเข้าไว้ แรกๆ มันเกาะทุกอย่าง โดยเฉพาะต้องหาทางเกาะในด้านดี แต่ถ้านานไปๆ ความรู้ความเข้าใจ คือ ปัญญามันสมบูรณ์แล้ว มันก็จะรู้ว่าการเกาะไม่สามารถทำให้เราเป็นอะไรได้ ไม่สามารถทำให้เราหลุดพ้นได้ มันก็จะวางการเกาะนี้ด้วย

ความเคยชินของนักปฏิบัติพอเกิดอะไรขึ้นก็จะวิ่งเข้าไปหากำลังใจตัวเอง อิ๊กคิวไปบอกอาจารย์ อาจารย์กำลังเกาะฌาน ไปไหนไม่ได้ ติดอยู่แค่นั้น อิ๊กคิวก็สะกิดให้อาจารย์ปล่อย ปล่อยปุ๊บไปเลย ยึดฌานอยู่แค่นั้น ถ้าตายก็ไปแค่พรหม อาจารย์สอนศิษย์มาทั้งชีวิต ลูกศิษย์สอนกลับประโยคเดียวเท่านั้นเอง


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงบ่ายที่บ้านอนุสาวรีย์
วันอาทิตย์ที่ ๒ สิงหาคม ๒๕๕๒


ที่มา : http://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=827



.