วรรณกรรมทางธรรม มาแต่งบทกวีธรรมะกัน

รู้ธรรมหรือมีธรรม?
รู้ธรรมมะมิใช่ว่าประเสริฐ ถึงดีเลิศอย่างไรไม่น่าสน
เหมือนดั่งคนรู้จักเงินอาจยังจน ถ้าขืนตนไม่มีมันน่าขาย
มีธรรมะเหมือนดังคนมีเงินยิ่ง ซื้อทุกสิ่งได้ดังสมใจหมาย
รู้แต่ธรรมไม่มีธรรมมันน่าอาย ยังไม่สายเร่งทำให้เกิดมี

คนที่รู้ธรรมะอาจจะยังไม่มีธรรมะ
คนที่รู้ธรรมะอาจยังเอาธรรมะไปอวดเก่ง
คนที่มีธรรมะย่อมจะรู้จักตัวเอง
อุปปมาเหมือนคนที่รู้จักเงินคือรู้ว่าเหรียญ๕ เหรียญ๑๐ แบงค์๑๐๐ แบงค์๑,๐๐๐ แต่อาจไม่มีเงิน
แต่คนที่มีเงิน ก็ย่อมรู้จักเงินเพราะตนมี​

 

ตายแน่
เราต้องตายแน่แท้ จริงเทียว
ทรัพย์แค่น้อยนิดเดียว บ่ได้
ร่างกายเน่าเหม็นเฮียว หดหู่ เห็นฤา
มีแต่กุศลไซ้ ส่งให้ไปสวรรค์
​

 

ความตายนั้นมาแน่ ถึงไม่แคร์ก็ต้องเจอะ
ชีวิตอย่าเลอะเทอะ เชิญมาเถอะสร้างความดี
เงินทองถึงมีมาก เมื่อจากโลกก็ต้องพลี
ก่อนตายนึกให้ดี ชั่วชีวีมีบุญไหม
ตายไปเป็นซากผี มีแต่กลิ่นเหม็นเน่าใน
ญาติมิตรหมดเยื่อใย ไม่มีใครอยู่กับเรา
คุณงามและความดี เป็นสิ่งที่ต้องรีบเอา
ภาวนาช่วยบรรเทา ไม่ต้องเดาเมื่อเราตาย
กุศลเป็นสิ่งส่ง ตรงสวรรค์ที่มั่นหมาย
อกุศลนำอบาย เมื่อเราตายต้องลงทัณฑ์
กิเลสถอยให้ห่าง นั่นเป็นทางอรหันต์
พ้นทุกข์หมดโศกกัน หยุดเวียนวายวัฏฏวน
เชิญเถิดท่านทั้งหลาย ก่อนจะตายยกจิตตน
พ้นจากปุถุชน ได้มรรคผลก่อนจะตาย​

 

รู้ธรรม หรือ เมาทำ ไม่รู้ขำ คำหมั่นหมาย สักแต่ทำจนตาย ไม่เข้าใจ ใดใกล้ธรรม รู้ธรรมหรือเมาทำ เพียงแต่จำ ไม่สมหมาย รู้ธรรม หลับสบาย จิตเข้าใจเมื่อได้ธรรม รู้แล้ว ละโกรธา ละโทสา ละโมหา รู้แล้ว ละอัตตา ละสักกา ยะ ในตน รู้แล้วเข้าใจคิด ว่าถูกผิดไม่ไหลหลง สิ่งใดควรมั่นคง สิ่งใดคงควรละวาง
เจริญในธรรมครับ
<input id="gwProxy" type="hidden"><!--Session data--><input onclick="jsCall();" id="jsProxy" type="hidden">

 

ที่วัดมีแมวสีขาวตัวเมียอยู่ตัวหนึ่งซึ่งเป็นแมวที่คนเขาเอามาปล่อย ผมได้เลี้ยงมัน ทุกวันที่ไปบิณฑบาตก็จะเอาอาหารมาให้มัน อยู่ได้หลายเดือนมันก็มีกิ๊กเป็นแมวที่อาศัยอยู่ในป่า แล้วก็ตั้งท้อง ในที่สุดมันก็คลอดลูกมา ๔ แล้วโดนตัวอะไรก็ไม่รู้ฆ่าไป ๓ เหลืออยู่ ๑ แม่แมวจึงเอาลูกอีกตัวหนึ่งหนีไปอยู่บนหลังตู้เก็บของ(ที่สูง) ผมเห็นความรักของแม่แมวจึงเอามาแต่งเป็นกลอน

ความรักของแม่แมว
แม่แมวขาว เลี้ยงลูก ด้วยความรัก สุดจะหัก ทุกใจ เมื่อลูกร้อง
หาอาหาร สอนวิชา และหมายปอง ลูกจะต้อง มีชีวิต อยู่ต่อไป
ถึงเป็นสัตว์ ก็ยัง หวงแหนลูก ให้เดินถูก ปลูกฝัง ไม่สงสัย
แต่มนุษย์ สัตว์ประเสริฐ นี่อย่างไร ไร้เยื่อใย ทอดทิ้ง ได้ลงคอ

ให้นมลูก​