ใครเจริญสมาธิแล้วได้พลังงานมากบ้างมาแชร์กัน

เราเคยสงสัยหลายครั้งแล้ว ว่าวันไหนที่เจริญสมาธิ(หลับตาภาวนา)ดีมาก วันนั้นร่างกายจะกระปรี้กระเปร่า เหมือนโดนโด๊บ ด้วยกาแฟเบอร์ดี้ คือไม่ต้องหลับต้องนอน

แต่เมื่อวานเราเจริญสมาธิโดยลืมตา ปั่นจักรยาน ระยะทางประมาณ 50 กิโลเมตร เราไม่ใช่นักปั่นจักรยานทางไกลหรอกน่ะ เรารู้ว่าทางมันไกล เราก็ท่องคาถาเงินล้านไปด้วย เพราะคาถาเงินล้านท่องง่าย ท่องคล่อง ท่องไปท่องมาเหมือนทางมันไม่ไกลเลย ไม่เหนื่อยเลย แต่ไม่ใช่ปั่นรวดเดียว 50 กิโลน่ะ มีแวะพักข้างทางบ้าง แล้วปั่นต่อไป ใช้เวลาทั้งปั่น ทั้งพักประมาณ 6 ชั่วโมง ไปปั่นตั้งแต่ 11 โมง กลับมาเกือบห้าโมง กลับมาอาบน้ำ กินข้าว ดูบอลเนเธอร์แลนด์กับสเปนจนบอลจบ ก็ไม่มีท่าทีว่าง่วงนอน
ไปนอนฟังเทปธรรมมะ ทำสมาธิแล้วเลยจะนอนก็ปรากฎว่า ไม่ง่วงเลย ตีหนึ่งก็แล้ว มาหลับเอาได้ ตอนตีสอง ตื่นมาตอน 8 โมงกว่า อาการเหนื่อยเริ่มมาปรากฎ เพิ่งจะหมดฤทธิ์หรือนี่ ชักจะสงสัยพวกเดินมาราธอน พวกวิ่งมาราธอน
คงท่องคาถาไปด้วย เลยไม่เหนื่อย

 

บอลมันจบตีสองไม่ใช่หรือดูเวลาผิดหรือป่าว

 

ไม่ผิดหรอกท่าน เราไม่ได้อยู่ในประเทศเดียวกับท่าน (ต่างสถานที่ ต่างกาลเวลา)

 

ผมเจริญสมาธิทำให้ผมได้ความสงบ แล้วทำไห้เกิดสติปัญญา ที่จะสามารถพิจรณา อะไรดี อะไร ชั่ว อะไรควรทำ ไม่ควรทำ อะไรคือเหตแห่งทุกข์ เราควรจะดับมันยังไง แล้วเราก็วางมันลงซะเมื่อเรารู้ว่ามันเป็นอย่างไร

 

เคยเป็นเหมือนกัน พลังไฟฟ้าในจักวาลและอวกาศ
ไหลถ่ายเทมาที่ผู้ปฏิบัติ

ขณะนั้นราวกับตัวเราเป็นพระเจ้า

 

พลังงานไม่ได้ ได้พลังใจ ในการดำเนินชีวิตมาแทน มีความโลภน้อยลง ไม่โกรธง่าย ไม่ตัดสินอะไรง่าย ๆ มองความทุกข์เป็นเรื่องปกติ ไม่ติดสุข ได้มาแค่นี้เองครับ

 

พวกผมตั้งใจเล่นไพ่แล้วอยู่ได้ทั้งวันทั้งคืนครับ เขาบอกว่าเพราะมีสมาธิ ผมบอกว่าใช่ แต่เป็นมิจฉาสมาธิ เพราะจะให้โทษตามมา
ส่วนสัมมาสมาธินั้นจะให้คุณตามมา

 

เคย และ ยังคงเป็นเช่นนั้น หากได้ทำสมาธินิ่ง ๆ แม้เพียง 5 -10 นาที ก็รู้สึกมีพลังมากขึ้น แต่ถ้าพูดถึงนั่งสมาธิได้แบบไม่ต้องหลับต้องนอน ไม่เหนื่อยไม่เพลีย ก็ต้องช่วงที่ฝึกวิปัสนากรรมฐานเป็นเรื่องเป็นราว สองวันก็รู้เรื่อง ตาโพลง นั่งได้ไม่ง่วงเลย ซึ่งไม่ดีต่อสังขาร แม้เราฝึกเพื่อละซึ่งสังขาร แต่การมีสภาพสังขารไม่อำนวย ก็จะทำให้เราฝึกไม่ได้ ดังนั้นจึงต้องทำอะไรให้เหมาะสม เอื้อต่อสังขารและสภาพจิตใจที่จะได้รับผลกระทบหากสังขารทรุดโทรมลง ย่อมทำให้การปฎิบัติไม่สำเร็จ

 

แล้วสมาธิถึงระดับไหน ถึงได้มีพลังงานมากมายแบบนี้
ไม่ใช่ตั้งใจอยากจะได้น่ะ แต่บางครั้ง พอออกจากสมาธิ เราจะหลับต่อ
ตามันค้าง จะลุกเดิน ตัวนิวรณ์มันฉุด เหมือนมีสองร่างในหนึ่งเดียว
ตัวนึงจะนอน อีกตัวนึงตาโพง บางคืนเหมือนเราไม่หลับเลย ร่างกายมันเหนื่อย
แต่อีกตัวตื่น ต้องนอนพิจารณาทั้งคืน จะหลับได้ก็เกือบรุ่งเช้า ตื่นมาพลังหมดเพลียเลย

 

เคยฝึกเพ่งกสิณแสงสว่างจากหลอดไฟ ลองฝึกครั้งแรก ปรากฎว่าตาค้างทั้งคืนนอนไม่หลับเลย และกลางวันก็ไม่ง่วงไม่เพลีย แปลกมากๆ เพราะปกติตัวเองเป็นคนที่อดนอนไม่ได้ ถ้านอนไม่อิ่ม จะง่วงกลางวันและเพลีย ตอนที่ฝึกก็ได้สมาธิ จิตนิ่ง แต่ไม่ถึงฌาน
ก็เลยไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร ต่อมาก็เลยเลิกฝึกกสิณ ฝึกอาณาปาสติที่เคยฝึกอยู่ปกติดีกว่า

 

ไม่รู้เหมือนกันว่าสมาธิระดับไหน แต่เหมือนจะบังคับไม่ได้ คล้ายกับว่ามีความตั้งใจมาก จดจ่อกับสมาธิมากไปรึป่าวไม่รู้สิ ถ้าหยุดนั่งสมาธิ เปลี่ยนเป็นเดินจงกรม หรือ กำหนดอิริยาบถย่อย อาการตาค้าง หรือ นอนไม่หลับ กำลังเหลือเฟือ ก็จะเบาบางลง ถ้าตอนฝึกสมาธิแล้วเป็นแบบนี้ก็จะเปลี่ยนจากนั่ง เป็นเดิน เป็นนอน แล้วรอจนมันตัดเข้าโหมดหลับไปเอง ตามธรรมชาติ ไม่ค่อยอยากรู้ว่าทำได้ระดับไหน ยังไง รู้แค่ ฝึกแล้วมีสติ รู้ทันอารมณ์ ตามทันกิเลส เข้าใจตัวเองมากขึ้น ใจสงบ มีความสุข ก็พอแล้ว