ไม่เคยฝึกมโนมยิทธิ แต่สิ่งที่ตัวเองสื่อได้ คล้ายๆจะมาทางด้านนี้

เอาบุญมาฝากครับ..และบอกบุญกัลยาณมิตรทุกท่านที่อยากสร้างบุญบารมีครับ
- ร่วมสร้างพระมหาเจดีย์สมเด็จองค์ปฐมและหล่อพระพุทธรูปเหมือนสมเด็จองค์ปฐมหน้าตัก 5 ศอก ประทับไว้ทั้ง 4 ทิศของพระมหาเจดีย์ ที่ สำนักสงฆ์หนองขุนปราบน้อย อ.ลำปลายมาศ จ.บุรีรัมย์
- ร่วมสร้างสมเด็จองค์ปฐมหน้าตัก 159 นิ้วพร้อมมณฑป วัดวิเวกวังทอง จ.ลพบุรี

ขอท่านกัลยาณมิตรทุกท่านได้รับผลบุญทั้งหมดเหมือนที่ข้าพเจ้าได้รับด้วยเทอญ...

 

ขอบพระคุณครับพี่สาว ที่ช่วยตรวจสอบให้

ได้รับคำตอบไปในทางเดียวกันครับ คือ ศีลไม่ขาด แต่ไม่บริสุทธิ์ และผลของกรรมนั้นยังมีครับ

หากพี่สาวจะมอบหมายหน้าที่อะไรเชิญได้เลยนะครับ ยินดีน้อมรับอย่างยิ่งครับ
แต่พี่คงต้องตรวจงานผมบ่อยๆ่ล่ะครับ เพราะรู้ตัวว่ายังนิ่งไม่พอน่ะครับ อิอิ

 

อะเหวย..เจอละ บริวารที่ความจำไม่เป็นปลา(ทู)ทอง ฮา

ก็เผื่อน้องขึ้นไปได้ธรรมะอะไรมา ก็เอามาบอกกล่าวกับกัลยาณมิตรบ้างก็ดีค่ะ แบบว่าคนอื่นๆความจำปลาทองกันหมด ฮา พี่จะได้เหนื่อยน้อยลงนิ๊ดนึงไง อิอิ

อนุโมทนาบุญของน้องด้วยค่ะ ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป

ปล. วันหล่อพระ น้องจะพาพนักงานไปบวชอีกหรือเปล่าคะ ถ้าไปแล้วมีใครที่กินเจบ้างหรือเปล่า เพราะว่ามีคนเขากินเจท้วงมาว่าน่าจะมีอาหารเจบ้าง พวกพี่ก็เลยขอสำรวจหน่อยค่ะ

 

พี่ลีขา.. สาธุ ค่ะพี่ คิดถึงพี่ลีเช่นกัน ฮาเห็นภาพสาวแบบางหลับตาพริ้ม..ทำสมาธิ ยิ้ม..เมตตา ที่ศูนย์พุทธศรัทธาครั้งที่แล้ว ยังติดใจพี่ลีใจดี อารมณ์ดีไม่หายเลย เจอกันวันเสาร์ค่ะพี่ (แอบเห็นชื่อพี่ลี)

ปล. พี่ลีค่ะ วันที่ 12 สิงหา งานหล่อพระนาคปรกที่ศูนย์ฯ ก่อนงานกฐินค่ะ

==============================

ฮา.. ถือเป็นการตอบรับโดยดุษฎี ยินดีปฏิบัติหน้าที่แล้วนะคะ พี่หนิงขอเป็นพยาน..(ชูสองนิ้ว คิกขุ ด้วยได้ป่ะ..V..)

เรื่องตรวจงานไม่มีปัญหา ท่านกัปตันยินดีจ้า(แอบได้ยินทางจิต..ฮา..) นี่ขนาดน้องไม่นิ่ง ได้ธรรมะมาเป็นข้อความแบบนี้ ก็ไม่รู้จะบอกว่าอะไรแล้วจ้า..สาธุ

โหๆ มีเหน็บ(ชา) พาดมาทางนี้ด้วย.. ปลาทูทอง..ไม่ได้น้อยใจนะคะ..(รอดตัวหวุดหวิด..ฮา..) ยินดีในความก้าวหน้าของน้อง RMX ค่ะ สาธุๆ สอนพี่มั่งนะน้อง มาทีหลังวิ่งแซงทางโค้ง พี่ละอายใจจัง..อนุโมทนาด้วยค่ะ

 

อยากทำบุญร่วมกับพี่ทุกคนและญาติธรรมทั้งหลายนะค่ะ เรื่องทำบุญกฐิน นะค่ะ มีรายละเอียดอะไรเพิ่มเติมแจ้งด้วยนะค่ะ พอดีช่วงเข้าพรรษาจะกลับบ้าน(เรียนอยู่ต่างจังหวัด)ไปบอกบุญกับที่บ้านเพื่อมาร่วมทำบุญด้วยค่ะ


ขอบพระคุณอย่างสูงที่บอกบุญค่ะ รวมถึงพี่เจ้าของกระทู้ด้วยนค่ะ( Me,my self)

 

ขออนุญาตเล่านิดหน่อยค่ะ
เมื่อคืนนี้ฝันค่ะ แต่จำไม่ค่อยได้เท่าไหร่(ความจำสั้นมั้ง)ฝันเห็นน้ำท่วมค่ะ ในฝันมันบอกว่าเป็นน้ำท่วมใหญ่ไม่ใช่น้ำท่วมปกติทั่วไปค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเป็นน้ำท่วมที่ไหนเพราะมองในความฝันเห็นเป็นน้ำเต็มไปหมดค่ะ(ในความฝันได้แต่ยืนดูแต่ทำอะไรไม่ได้)

น่าจะจำได้กว่านี้จะได้รู้ว่าเป็นท่วมที่ไหนแน่(สงสัยจิตไม่นิ่งพอมั้งค่ะ เลยไม่สามารถรู้ได้ค่ะ)

 

เรื่อนฝันของคุณ pookpui-pookky

สาธุครับ เมื่อวานซืนทำสมาธิแล้วเห็นน้ำท่วม ถนนขาด คนพายเรือขนนอง เหมือนกันครับ ยังคุยกับแม่เล่น ๆ เลยว่าเดี๋ยวต้องได้ยินข่าวน้ำท่วมที่ไหนแน่เลย ตื่นเช้ามาเจอข่าว จ.น่านน้ำท่วมเลย ที่อำเภอขนอม นครศรีธรรมราชฝนเพิ่งตกวันนี้ครับ ฝากทุกคนรักษาสุขภาพด้วยนะครับ โดยเฉพาะคุณพี่กัปตันของเรา เดี๋ยวไม่สบายไปเรือขาดคนคุมแล้วแย่เลย ล้อเล่นครับ โมทนาสาธุครับ

 

รายละเอียดกฐินต้องรอหน่อยนะคะ เพราะต้องรอทางบ้านหลวงแจ้งมาค่ะ อาจจะเป็นเพราะว่ายังไม่ทันได้เข้าพรรษาด้วยกระมังคะ ก็เลยยังไม่ได้มีรายละเอียดเกี่ยวกับงานกฐิน คิดว่าคงอีกไม่นานน่าจะรู้ค่ะ อนุโมทนาด้วยค่ะ

 

ขอแชร์ โรคกลัวผี เอามากๆ คือว่าเป็นเหมือนกัน อาการหนักด้วย ยิ่งพอมาฝึกมโนมฯ ไม่รู้ว่าวันดีคืนดีจะเจอจะเห็นสิ่งที่ไม่อยากเจอไม่อยากเห็นไหม (คือปัญหามีอยู่ว่าถูกปิดงาน คงจากกรรมเก่าๆๆในอดีตชาติ ในสถานที่ที่ทำงาน +ถึงเวลาของการปฏิบัติแล้ว) คือก่อนนอนชอบนอนสมาธิ ขี้เกียจนะค่ะ แก้ยากหน่อย บวกท้อแท้กับอาการเซ็งในชีวิตเอามากๆ เพราะทุกเรื่องจริงๆที่ประสบอยู่ ทำใจลำบาก
มีอยู่วันหนึ่งฝันเห็นผู้หญิงใส่ชุดขาวเป็นชุดยาว ผมยาวเดินในที่ทำงานของตัวเอง (ไม่รู้จัก) ลุกไปเข้าห้องน้ำ(ตื่นแล้ว)ก็ยังเห็นอยู่ งง ๆ อุทิศส่วนกุศล หลับไป ตื่นตกใจ เมื่อกี้อุทิศส่วนกุศลอยู่ จบหรือยัง ยังมั้ง เริ่มใหม่ เพราะเหมือนอยู่ในพะวังตลอด เหมือนตัวเองยังไม่ตื่นซักที
รุ่งเช้า เหมือนตัวเองไม่ไหวแล้ว อะไรกัน เกิดอาการกลัวขึ้นมามาก ที่จริงก็ดีเพราะจะได้รู้ว่ามีอะไรกันแน่ในสถานที่ แล้วเค้าต้องการอะไร เราต้องทำงานหาเงินอยู่ๆก็ต้องหยุดงานโดยสาเหตุงงๆ แต่ก็กลัวเอามากๆ โรคกลัวผีกำเลิบทันที มีเสียงมาค่ะ อยากงี้ก็กลัวหลวงพ่อด้วยซิ (เสียงหลวงพ่อฤาษีค่ะ) ตอบทันที เปล่าค่ะ เปล่า อ้อ ลืมไปเจ้าค่ะ ว่าเมื่อคนเราตายไปแล้ว ในโลกมนุษย์ เค้าเรียกผี ท่านพูดซะเห็นภาพเลย แต่ก็ยังกลัวอยู๋นั่นแหละ พยายามบอกตัวเองว่าเค้าก็เหมือนเรา แต่แค่ไม่มีร่างกายเหมือนเรา

 

เข้ามาแบ่งปันประสบการณ์ "กลัวผี" ให้ฟังดีกว่า

พี่หนิงเป็นคนที่กลัวผีสุดขีด พี่น้องทั้งบ้านก็มีโรคประจำตัวทุกคน "โรคปอด(แหก)" กับ "โรคตาขาว" เรื่องผีเรื่องวิญญาณเนี่ย ยกเว้นพ่อกับแม่ ที่เฉยๆ กับเรื่องนี้ แต่แปลกอยู่อย่างหนึ่ง ได้ยินมาแต่เด็กๆ ว่า คนไหนที่กลัวผี ผีมักจะมาหาบ่อย หรือประเภทเกลียดสิ่งใดมักจะพบกับสิ่งนั้น ฮา... ของแบบนี้ ทำใจให้ชอบยาก (ในทางโลก)

สิ่งที่พวกเราพบบ่อยๆ ที่พวกเราคิดว่าเป็นผีในสมัยเด็กๆ พอโตมาถึงปัจจุบัน ก่อนที่จะมาพบกับแสงสว่างของพระธรรมนั้น พี่หนิงเปลี่ยนความคิดไปว่า สิ่งที่เราคิดว่า ผีหรือวิญญาณ นั้น คือกลุ่มของกายทิพย์ ต่างหาก บางกลุ่มที่มาให้เราเห็นหรือให้เราสัมผัสได้ อาจจะเป็นเทพเทวดาที่คุ้มครองเราอยู่

บ้านที่อยู่อาศัยมักจะพบกับสิ่งที่หาเหตุผลเชิงวิทยาศาสตร์สมัยใหม่มาพิสูจน์ไม่ได้บ่อยๆ เช่น เห็นผู้ชายใส่เสื้อกล้ามเดินลงบันไดมาแล้วเลี้ยวเข้าห้องน้ำ คิดว่าเป็นพ่อมองไปอีกที อ้าว พ่อนั่งดูทีวีอยู่แล้วใครละที่เดินลงมา ผู้ชายทั้งบ้านในตอนนั้น มีพ่อคนเดียว..ฮา..

หรือปิดประตูเหล็กที่ร้านไว้ ตอนที่ออกไปกินข้าวข้างนอกหรือไปบ้านอีกหลังพอตอนกลับมาเห็นประตูเหล็กชั้นในเปิดออกเหมือนมีคนเปิด ยังแปลกใจแต่ดูแล้วประตูเหล็กชั้นนอกก็ล็อคตามปกติ (ที่บ้านมีคนนำกุมารทองมาให้แม่นานหลายปีแล้วค่ะ ตั้งแต่พวกเรายังเด็กๆ แม่ก็ถือเสมือนว่าเป็นลูกอีกคนแต่ไม่มีร่างกาย สอนให้พวกเราเรียกว่าพี่ และให้ทำบุญให้กุมารเรื่อยมา) เรื่องนี้ก็ไม่ได้เป็นที่ติดใจอะไรกับพวกเรา คิดว่าคงจะมีลูกค้ามาเปิดเพื่อเรียกซื้อของ แต่พอเห็นว่าไม่มีคนอยู่ก็ไม่ได้ปิดประตูกลับให้ ผ่านไปหลายวัน(จำไม่ได้) มีข้างบ้านมาบอกว่า วันก่อนเห็นประตูบ้านปิดอยู่ แต่มีเสียงเด็กๆ เล่นกัน แล้วก็มีเสียงทีวีเปิดคิดว่าอยู่บ้าน จะถามว่าปิดร้านทำไม ความอยากรู้ก็เลยเปิดประตูชั้นในเพื่อจะถาม แต่พอมองเข้ามาแล้วไม่เห็นใคร หรือว่าเห็นเด็กผมจุกนั่งอยู่อันนี้จำไม่ได้ค่ะ คนที่เปิดตกใจก็เลยเดินกลับบ้านไปโดยที่ไม่ได้ปิดบ้านให้ ยังมีอีกหลายเหตุการณ์ค่ะ แต่เด็กผมจุกที่คนอื่นเห็นเนี่ยค่อนข้างบ่อยค่ะ มีหลายคนมาถามแม่ แต่แม่ก็ยิ้มๆ เลือกไม่ตอบ ตอบไปแต่ว่าตาฝาดป่าว..ฮา.. สรุปว่าที่บ้านอยู่ร่วมกันจนกลายเป็นบุคคลในครอบครัวไปแล้ว

ที่ทำงาน : พบเจอบ่อยมาก หากเป็นครั้งแรกที่เข้าไป จะมาให้เห็นเป็นตัวบุคคลได้คุยกันก็มี (เรื่องนี้หลวมตัวคุยด้วยเป็นเรื่องเป็นราว..ฮา.. ผ่านไปเดือนกว่า มาเห็นในข่าวหนังสือพิมพ์ว่าผู้บริหารท่านนี้ตายไปหลายเดือนแล้ว ก็เล่นเอาขนหัวตั้งไปนานพอควร) เห็นเป็นสาวงามห่มสะไบเฉียงก็มี เห็นไปเงาวูบๆ ก็มี แม้กระทั่งที่ทำงานใหม่(ย้ายสำนักงานมาใหม่) เห็นเป็นคนผู้ชายมายืนหน้าเข้ม แสดงอาการไม่พอใจบ่อยๆ และรับกระแสความโกรธของเขาได้บ่อยครั้ง เลือกที่จะขอขมา ขอโทษ และใส่บาตรอุทิศบุญ สวดมนต์ให้เขาบ่อยๆ จนมาวันหนึ่งพาพ่อและแม่ไปทำบุญไหว้รอยพระพุทธบาทซ้าย-ขวา ถวายสังฆทาน และอุทิศบุญให้เขาตรงๆ ณ รอยพระพุทธบาท ในจิตบอกว่าให้อธิษฐานว่า "หากเขาหมดกรรมแล้ว และพอที่จะไปเกิดในสถานที่ที่ควรไป ก็ขอให้เค้าปล่อยวางจากสถานที่ที่เคยอยู่ด้วยเถิด" อธิษฐานตามนั้นไปค่ะ ปรากฎว่าเกิดอาการขนลุกทั้งตัว จนน้องสาวถามว่าเป็นอะไรอยู่ๆ ขนลุก ก็เล่าให้น้องสาวฟัง

เช้าวันจันทร์มาทำงาน สัมผัสได้ว่า เขามาขอบคุณบอกว่า เขาจะไปเกิดใหม่แล้ว ขออนุโมทนาบุญทั้งหมดกับเราด้วย จากนั้นมาก็รับได้ว่าที่เคยเดินอยู่ในห้องนายและบริเวณที่เรานั่งทำงาน ที่เขาเคยเดินไปเดินมา ไม่มีอีกแล้ว คืนนั้นมีน้องที่ออฟฟิสเก่าคนละแผนกโทรมาคุยด้วยเลยเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง แล้วถามไปว่า เป็นไปได้ไหมว่าเขารับบุญแล้วไปเกิด สักพักน้องผู้ชายคนนี้โทรกลับมาบอกว่า พี่ครับผมขออนุโมทนาบุญกับพี่ด้วยนะครับ อจ.ผมบอกว่าพี่บุญเยอะมากเลย สามารถปลดปล่อยดวงวิญญาณที่ยึดติดกับสถานที่นั้นมานานแล้วให้เค้าได้ไปเกิดใหม่..(อือ..เพิ่งรู้นะเนี่ย เพราะในตอนนั้น ยังไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรกับทางธรรมเอาเลย)

สถานที่อื่นๆ ที่เคยไป ก็พบบ่อยค่ะ แต่ก็กลัว..ฮา.. ขอไว้ก่อนเลยว่าอย่ามาให้เห็นเป็นตัวเป็นตนนะ มีแช่ง..ไม่ให้เกิด(อันนี้ ทำไปด้วยความกลัว และความไม่รู้ในสมัยก่อนนะคะ ขอสงวนสิทธิ์ ควรมองเป็นเยี่ยงอย่างที่ไม่เหมาะสมและไม่ควรกระทำค่ะ) แต่ผ่านมาแล้ว ไม่รู้ว่ามีสิ่งใดดลใจให้เลือกปฏิบัติเป็น "อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้พวกเขาที่อยู่ ณ ตรงนั้น และหมั่นสวดมนต์ในใจบ่อยๆ แผ่เมตตาให้บ่อยๆ" ไม่ว่าจะเป็นโรงแรมที่พักค้างคืน สถานที่ที่ใช้จัดงานต่างๆ หรือแม้แต่บ้านเพื่อนที่ไป

ช่วงหลังๆ มานี่ (ประมาณ 2ปีที่ผ่านมา) สัมผัสที่ตัวเองเคยสับสนว่า เป็นสัมผัสพิเศษที่ได้เฉพาะกับผี กับวิญญาณหรือเปล่า บอกตัวเองใหม่ว่าไม่ใช่ผีและวิญญาณ แต่เป็นกายทิพย์ที่คนธรรมดาที่มีนิสัยหยาบจะไม่สามารถสัมผัสได้ เราก็โง่มาซะนาน กว่าจะรู้ว่าสิ่งที่ติดตัวเรามาคืออะไร

ทั้งหมดที่เขียนมา เพียงอยากจะบอกว่า "ผี หรือวิญญาณ" หรือสิ่งต่างๆ ที่เราสัมผัสได้ และทำให้เราเกิดอาการคิดไปเอง จนเกิดความกลัวในสิ่งที่เรามองไม่เห็นและไม่รู้ว่าคือสิ่งใดนั้น ไม่ได้เป็นสิ่งที่น่ากลัวแต่อย่างใดค่ะ หากเราเปลี่ยนความคิดใหม่เป็นสิ่งที่เราสัมผัสได้ จะด้วยตาคือการมองเห็น , จมูก -กลิ่น, อาการขนลุก หรืออะไรก็แล้วแต่ ลองเปลี่ยนมาเป็นทำสมาธิให้นิ่ง สัมผัสด้วยจิตดูสิคะ

หรือบอกกล่าวไปเลยว่า หากจะมาขอให้มาในรูปแบบดีๆ หากต้องการความช่วยเหลือขอให้มาในฝันเพื่อให้เรารับรู้ ลองปรับดูนะคะ บางทีเราทำบุญแล้ว เทวดาท่านอยากมาร่วมโมทนาด้วย บังเอิญจูนคลื่นตรงกัน

ตอนนี้มาคิดใหม่ ว่าผีไม่ได้น่ากลัว ไอ่ที่น่ากลัวคือตัวเราต่างหาก แย่กว่าผี โหดกว่าผีอีก , ถ้าเราตายไปแล้ว ดวงจิตออกจากกาย คนที่อยู่ข้างหลังแม้กระทั่งคนที่เรารักมากที่สุด หรือคนที่เคยรักเรามากที่สุด ก็ยังกลัวเรา คิดว่าเราเป็นผีที่น่ากลัวเหมือนที่เรากลัวอยู่ละค่ะ ทางที่ดีทำใจให้ชินกับผี ก่อนที่เราจะไปร่วมสมาคมผีๆ หลังจากที่เราทิ้งกายไว้บนโลกนี้ดีกว่า..ชีวิตหลังความตายเป็นอย่างไร คนที่เคยตายแล้วเท่านั้นที่จะรู้ดีที่สุดค่ะ (บอกไปน้อยคนที่จะเชื่อ)

ประสบการณ์จากคนเคยกลัวผีสุดขีด..ฮา.. ตอนนี้ก็ยังกลัวค่ะ (ใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ)

 

ขอบคุณพี่ Me,my self ที่ช่วยตอบค่ะ​

ตอนนี้ก็ได้บอกบุญกฐินกับเพื่อนๆแล้ว(บอกผ่านเอ็ม)แต่ยังไม่ได้คำตอบค่ะ ก็รออยู่คาดว่าจะได้คำตอบหลังเข้าพรรษาค่ะ เพราะอยากใหญ่เพื่อนๆได้ร่วมบุญกฐินนี้ด้วยกัน เพราะเป็นบุญใหญ่ค่ะ

 

ถามเรื่องศีลนะคะ

การที่เราใช้เส้นฝากลูกเล็ก ๆ เข้าโรงเรียนผิดศีลหรือไม่คะ คือ คิดว่าเด็กเล็ก ๆ อย่างอนุบาลเข้าป.1 ไม่น่าต้องเครียดไปสอบน่ะค่ะ ถ้าลูกโตกว่านี้คงไม่ใช้ค่ะ แต่แค่คิดก็ยังละอาย คิดว่าคงผิดศีลแน่ ๆ ใช่ไหมคะ อย่างน้อยก็ไม่ซื่อสัตย์ (รึเปล่าคะ?) :'(

 

มันคล้ายๆกับใต้โต๊ะเหมือนกันนะ แต่ไม่รู้ว่าใช้แต่เส้นแต่ไม่มีเงินเข้ามาเกี่ยวด้วยหรือเปล่า แต่ผมว่าผิดศีล แต่อาจจะไม่ได้ผิดเต็มที่ ลองให้พี่สาว มาไขความกระจ่างให้อีกทีนะคับ

 

ต้องขออนุญาติคุณหนิง นำมาใช้บ้าง เพื่อจะได้เปิดร้านทำงานได้สักที เพราะหยุดมาเป็นปีแล้ว แต่ถ้าเราทำสังฆทานชุดใหญ่เฉพาะเจาะจง ส่งไปให้เค้าแล้ว (รายเดือนมากแล้ว) เป็นไปได้ไหมที่เรายังเปิดร้านไม่ได้ เพราะจิตเราไม่นิ่งถึงเห็นเค้าอยู่ที่ที่ อยู่เลย ตอนเนี่ยอยากได้ผู้สื่อสารมาก เมื่อก่อนตอนปิดงานใหม่ๆ ตั้งแต่ก.ย.52 ก็เคยหาคนมาดู แต่จริงๆก็ดูมาตลอดแหละ เพราะงานไม่ค่อยราบรื่นบริวารคนงานมีปัญหาตลอด ความรู้สึกบอกว่าเป็นที่สถานที่ จนท้อที่จะดู สื่อตัวเองก็ไม่เคยคมชัด เวลาไม่ถาม มีคำตอบ เวลาถาม กับไม่ได้ยินอะไร จนเจอมโนมยิทธิ ถึงกับอึ้งเพราะตัวเองไม่ได้บ้าแน่ ไม่ได้คิดไปเอง มีอยู่จริง เหมือนเป็นข้อสรุปแห่งชีวิต เมื่อมี.ค.53 แต่ตอนนี้เกิดอาการท้อเอามากๆ แล้วก็กลัว บางครั้งไม่อยากรับรู้ว่าเราเป็นใครด้วยซ้ำ เราจะทำยังไงกับชีวิตต่อ เวลาเกิดอารามณ์แบบเนี่ย ได้แต่บอกกับตัวเองว่า ชีวิตเป็นของไม่เที่ยง ความตายเป็นของแน่นอน ร่างกายไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ประโยคนี้ทำให้ประคองตัวเองมาได้ แต่ไม่รู้ว่าจะประคองได้นานหรือเปล่า กลัวตัวเองมากกลัวความคิดตัวเองในบางครั้ง กลัวจะตามสติตัวเองไม่ทัน ตอนนี้ได้แค่บอกตัวเองว่า เรายังไม่ใช่เจ้าของร่างกายของเราเลย เราเป็นจิต แล้วจะไปเอาอะไรกับลูก เราได้ทำหน้าที่ ของเราแล้ว เรื่องอื่นๆคงต้องแล้วแต่เค้า กับเรื่องอื่นๆ มันก็ไม่มีอะไรเป็นของเรา เป็นแค่เรื่องสมุมติเป็นธรรมดาของโลก เป็นบททดสอบกับจิตของเรา เป็นข้อสอบจิตจะหลุดพ้นได้ไหม ถ้าไม่คงต้องได้มาเรียนซ้ำชั้นแน่ กรรมต้องการให้เราเจ็บปวดในใจมาก ทุกข์มาก ก็คิดเสียว่าชดใช้ให้เค้าไป แต่บางครั้งมันก็คุมไม่อยู่เหมือนกัน
(ทุกข์แล้วเห็นธรรม ระบายกันไป รู้สึกว่าที่นี้เหมือนเป็นพี่ๆน้องๆกัน )
คิดว่าถ้ากรรมจุดนี้เบาลง ก็คงมีคนมาสงเคราะห์ ให้ความกระจ่าง แก้ไขบ้างว่าควรจะทำยังไง ผู้สื่อสาร..กับสถานที่ (คือ ไปถามข้างบน ท่านก็ว่าไว้ก่อนก็เลยลาท่านกับ )ลงมาเดินเล่นนอกบ้านก็เห็นปู่พระภูมิท่านเดินอยู่ แต่เราก็ไม่กล้าคุย คุยไม่เป็น คือตกใจ ได้แต่หวังว่าสักวัน คงจะมีทางออก ทางเดินให้กับชีวิตตัวเอง เพราะหากเรายังต้องใช้ร่างกายนี้อยู่ เมื่อมันยังไม่ถึงเวลา ปัจจัยก็ยังสำคัญ

 

เช้านี้ใส่บาตร โจ๊กไก่ซอยไข่เจียวฝอย พายไว้เผือกมะพร้าวอ่อน คุ๊กกี้ นมกล่อง และแอ๊ปเปิ้ล พอตก11.00 ก็ถวายเพลพระคุณเจ้าที่วัดเทพลีลา ด้วย ข้าว 1 ถุง ไข่ต้ม 2 ฟอง นมกล่อง และ แอ๊ปเปิ้ล รวมทั้งเอาพวงมาลัยไปถวายพระเพื่อเป็นพุทธบูชา และถวายซึ่งสังฆทานกับพระคุณเจ้าด้วยเช่นกัน กรวดน้ำ และส่งบุญกุศล อุทิศให้ท่านทั้งหลายแล้ว ก็มาบริจาคเงินค่าน้ำค่าไฟ ค่าดอกไม้จันทน์ น้ำมันตะเกียงศพ โลงศพไร้ญาติ พระอาพาธ และ ไถ่ชีวิต โค กระบือ เล็กๆน้อยๆ ด้วยเหตุบุญกุศลในวันนี้ที่ทำ ขอให้ลูกถึงซึ่งความตั้งใจ สมหวังในสิ่งที่ปรารถนา ทั้งเรื่องงานใหม่ ทั้งชีวิต นับจากนี้ ขอให้ดีขึ้น เจริญขึ้น คำว่าไม่มีจงอย่าได้ปรากฏแก่ข้าพเจ้าอีกเลยนับแต่บัดนี้ ตราบเข้าสู่พระนิพพาน ขอให้ลูกได้ความสำเร็จทางธรรมนับจากนี้ไป เพื่อสิ่งที่ลูกได้ให้สัจจะสัญญาและตั้งมั่น และขอผลบุญจงถึงซึ่งเทพยาดาทั้งหลายที่ปกปักรักษาข้าพเจ้า ที่บ้านข้าพเจ้า ที่รถข้าพเจ้า และสถิตย์อยู่ทั้งสามภพ และ ถึงซึ่งพ่อแม่ น้องสาว และเทพผู้ปกปักดูแลพวกเขา ญาติสนิทมิตรสหายและไม่ใช่ญาติสนิทมิตรสหายทุกท่าน รวมถึงท่านที่โมทนาบุญ ณ ขณะนี้ เจ้ากรรมนายเวร และภูติผีปีศาจ น้องชายและพี่สาวที่มาอยู่กับผม และสรรพสัตวืัท้้งหลาย ขอให้พ้นจากทุกข์ เป้นสุข และเป้นบารมีเสริมให้อยู่ในภพภูมิที่ดียิ่งๆขึ้น ถึงซึ่งความเป็นทิพย์และมีดวงตาเห็นธรรมด้วยเถิด

 

Mintra!!~; ต้องขออนุญาตคุณหนิง นำมาใช้บ้าง เพื่อจะได้เปิดร้านทำงานได้สักที เพราะหยุดมาเป็นปีแล้ว

- ไม่ต้องขออนุญาตค่ะ ยินดีแลกเปลี่ยนประสบการณ์ ขออนุญาตแทนตัวว่า "พี่" แล้วกันนะคะ พี่หนิงก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรมาก่อน...ฮา.. หัวเราะไว้ให้จิตแจ่มใส่ เดี๋ยวความคิดตามมาเองค่ะ

แต่ถ้าเราทำสังฆทานชุดใหญ่เฉพาะเจาะจง ส่งไปให้เค้าแล้ว (รายเดือนมากแล้ว..จะบอกว่าหลายเดือนป่าวน้อง) เป็นไปได้ไหมที่เรายังเปิดร้านไม่ได้ เพราะจิตเราไม่นิ่งถึงเห็นเค้าอยู่ที่ที่ อยู่เลย
- ตรงนี้ไม่ทราบค่ะ แต่ถ้ารับปากสัญญาไว้ว่าจะทำสังฆทานชุดใหญ่ (แค่ไหนละ ที่ว่าใหญ่ , ราคาใหญ่ หรือขนาดใหญ่ หรือว่า ใหญ่เป็นชุดสังฆทานที่พอสมควร พร้อมพระพุทธรูปหน้าตักขนาด 5 นิ้ว) ถ้าไม่ติดขัดอะไรมาก ขอแนะนำให้ทำเถอะค่ะ อย่างน้อย ถ้าได้ทำแล้วจิตใจเราสบายขึ้น คิดอะไรที่ติดๆ ค้างๆ อาจจะคล่องตัวขึ้นค่ะ (พี่หนิงขอ PM ไปหาแล้วกันนะคะ)

ตอนเนี่ยอยากได้ผู้สื่อสารมาก เมื่อก่อนตอนปิดงานใหม่ๆ ตั้งแต่ก.ย.52 ก็เคยหาคนมาดู แต่จริงๆก็ดูมาตลอดแหละ เพราะงานไม่ค่อยราบรื่นบริวารคนงานมีปัญหาตลอด ความรู้สึกบอกว่าเป็นที่สถานที่ จนท้อที่จะดู สื่อตัวเองก็ไม่เคยคมชัด เวลาไม่ถาม มีคำตอบ เวลาถาม กับไม่ได้ยินอะไร จนเจอมโนมยิทธิ ถึงกับอึ้งเพราะตัวเองไม่ได้บ้าแน่ ไม่ได้คิดไปเอง มีอยู่จริง เหมือนเป็นข้อสรุปแห่งชีวิต เมื่อมี.ค.53
- วิสาขบูชา ที่น้องไปฝึกมโนมยิทธิที่ศูนย์พุทธศรัทธา น่าจะเป็นคำตอบที่ชัดเจนขึ้นมาบ้างแล้วนะคะ สิ่งที่ผ่านมาแล้วให้เป็นเรื่องที่ใช้ศึกษาพอค่ะ ว่าเราจะไม่ให้เกิดเช่นนั้นอีก แต่ไม่ควรนำมาคิดและใส่ใจมาก

พี่หนิงขอนำคำแนะนำที่ได้รับมาแลกเปลี่ยนกันนะคะ อาจารย์ที่เคารพท่านหนึ่งให้ข้อคิดมาว่า "ปัญหาต่างๆ บนโลกนี้ มีกันทุกคน ตราบใดที่ยังมีการเกิด เราไม่สามารถเลี่ยงปัญหานั้นได้ ทางแก้ไข เรามองปัญหาที่เกิดขึ้นนั้นอย่างไร ต่างหาก มองธรรมดาให้เป็นธรรมดา" แรกๆ พี่หนิงก็แย่เหมือนกัน แต่ปัญหาของพี่เมื่อเทียบกับน้องแล้ว ปัญหาพี่เป็นเพียงฝุ่นผงของน้องค่ะ (ไม่รู้นะว่าปัญหาน้องคืออะไร แต่พี่คิดว่าเป็นแบบนี้ค่ะ)

ไม่ต้องหาผู้สื่อสารจากไหนหรอกค่ะ ตัวน้องเองละที่สามารถบอกได้ แต่ที่จะสื่อความกันไม่ได้ เพราะประโยคด้านล่างที่น้องเล่าให้ฟังมากกว่า

แต่ตอนนี้เกิดอาการท้อเอามากๆ แล้วก็กลัว บางครั้งไม่อยากรับรู้ว่าเราเป็นใครด้วยซ้ำ เราจะทำยังไงกับชีวิตต่อ เวลาเกิดอารามณ์แบบเนี่ย ได้แต่บอกกับตัวเองว่า ชีวิตเป็นของไม่เที่ยง ความตายเป็นของแน่นอน ร่างกายไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ประโยคนี้ทำให้ประคองตัวเองมาได้ แต่ไม่รู้ว่าจะประคองได้นานหรือเปล่า

กลัวตัวเองมากกลัวความคิดตัวเองในบางครั้ง กลัวจะตามสติตัวเองไม่ทัน ตอนนี้ได้แค่บอกตัวเองว่า เรายังไม่ใช่เจ้าของร่างกายของเราเลย เราเป็นจิต แล้วจะไปเอาอะไรกับลูก เราได้ทำหน้าที่ ของเราแล้ว เรื่องอื่นๆคงต้องแล้วแต่เค้า กับเรื่องอื่นๆ มันก็ไม่มีอะไรเป็นของเรา เป็นแค่เรื่องสมุมติเป็นธรรมดาของโลก เป็นบททดสอบกับจิตของเรา เป็นข้อสอบจิตจะหลุดพ้นได้ไหม ถ้าไม่คงต้องได้มาเรียนซ้ำชั้นแน่ กรรมต้องการให้เราเจ็บปวดในใจมาก ทุกข์มาก ก็คิดเสียว่าชดใช้ให้เค้าไป แต่บางครั้งมันก็คุมไม่อยู่เหมือนกัน
(ทุกข์แล้วเห็นธรรม ระบายกันไป รู้สึกว่าที่นี้เหมือนเป็นพี่ๆน้องๆกัน )
- หยุดความกลัวและความหวั่นวิตกต่างๆ ก่อนดีกว่าค่ะ (คิดว่า สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความกลัว น่าจะเป็นความหวั่นวิตก กังวลมากกว่านะคะ) เรียกสติกลับคืนกลับมาก่อน แล้วค่อยๆ แก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้น คิดว่าปัญหาที่แก้ไขไม่ได้ เนื่องมาจากเหตุต่างๆ ที่เราเป็นผู้ขมวดปมไว้ จนไม่รู้ว่าจะคลายปมไหนก่อนมากกว่า สิ่งที่เป็นเหตุให้เราต้องเรียนรู้จากการกระทำทั้งในอดีตและปัจจุบันจะเป็น "ครู" ในการสอนให้เราดำรงตนในปัจจุบันและเลือกเป็น "เรา" ในอนาคตค่ะ


คิดว่าถ้ากรรมจุดนี้เบาลง ก็คงมีคนมาสงเคราะห์ ให้ความกระจ่าง แก้ไขบ้างว่าควรจะทำยังไง ผู้สื่อสาร..กับสถานที่ (คือ ไปถามข้างบน ท่านก็ว่าไว้ก่อนก็เลยลาท่านกับ )ลงมาเดินเล่นนอกบ้านก็เห็นปู่พระภูมิท่านเดินอยู่ แต่เราก็ไม่กล้าคุย คุยไม่เป็น คือตกใจ ได้แต่หวังว่าสักวัน คงจะมีทางออก ทางเดินให้กับชีวิตตัวเอง เพราะหากเรายังต้องใช้ร่างกายนี้อยู่ เมื่อมันยังไม่ถึงเวลา ปัจจัยก็ยังสำคัญ
- ไม่กล้าคุย กับคุยไม่เป็น แตกต่างกันเน้อ.. ไม่กล้าคุยเพราะไม่รู้จะคุยหรือถามท่านอย่างไร ในเมื่อได้มีโอกาสพบท่านแล้ว ก็ถามท่านสิคะ ..ฮา. ทำได้ แต่ไม่มั่นใจในตัวเอง ... ลุยไปเลยค่ะ จะได้ทราบว่า ควรแก้ไข อย่างไรให้ถูกต้อง (คิดว่าน้องน่าจะทราบคำตอบนะคะ)

ลองพิจารณาดูนะคะ เป็นคำแนะนำที่อาจจะไม่ตรงสักเท่าใดนัก

 

เรื่องการใช้เส้นเข้าโรงเรียนครับ

ผมคิดว่าน่าจะผิดศีล 5 ข้อ 2 คือห้ามลักทรัพย์และคดโกงนะครับ เพราะเป็นการทุจริต อีกทั้งยังเป็นการขโมยสิทธิ์อันชอบธรรมของเด็ก 1 คนที่ใช้ความสามารถในการเข้าเรียนครับ ผิดพลาดประการใดขออภัยอย่างสูงครับรอพี่สาวมาชี้แจงอีกที ( ปล ตอน ม.ปลายแม่ผมก็ตั้งใจใช้เส้นให้ แต่โชคดีที่ดันสอบติดก่อนเลยไม่ต้องใช้ ) เรื่องที่ผ่านไปแล้วพี่ไม่ต้องคิดมาก เพียงแต่ต่อไปต้องอยู่กับสัมมาทิฏฐิทั้งในปัจจุบันและอนาคตครับ

 

ขออนุญาตแลกเปลี่ยนนะคะ

ในปัจจุบันนี้คงจะเลี่ยงเรื่องการใช้เส้นสาย หรือใต้โต๊ะ ในระบบที่คนสร้างขึ้นมาเพื่ออำนวยความสะดวกในการทำงาน เราไม่ให้เขา เขาก็มาให้เรา ในรูปแบบของ "สินน้ำใจ" ต่างๆ นานา แม้ว่าจะไม่ได้ให้เป็นตัวเงินที่จับต้องได้ อาจจะมาในลักษณะของ "ของฝากเป็นสินน้ำใจ" ซึ่งของบางอย่างจะมีมูลค่าสูงมาก อย่างที่พบเห็นกันทั่วไป จนถือเป็นประเพณีนิยมไปซะแล้ว ในสังคมปัจจุบัน

ใช้เส้นฝากลูกเข้าโรงเรียน มีค่าแปะเจี๊ยะ ค่าใต้โต๊ะให้คุณครู เพื่อเลือกที่จะปูพื้นฐานการศึกษาให้ลูก แม้ว่าลูกเราจะสอบติด แต่ทางโรงเรียนอาจจะขอมาเป็นค่าการศึกษา ค่าบำรุง ค่า..อื่นๆ จิปาถะ ตามแต่จะกล่าวอ้างกันมา

ถามว่า เงินนั้นนำไปไหน บอกไม่ได้ค่ะ บางครั้งอาจจะกลับคืนมาสู่เด็กนักเรียนในรูปแบบของสื่อการศึกษา หรือถาวรวัตถุต่างๆ (คิดในแง่ดีนะคะ)

แล้วผิดศีลไหม? พระท่านเมตตาให้ข้อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่า ถ้าตอบตรงๆ ตามที่ถามมา ก็ตอบได้ว่าไม่ผิดศีล เพราะไม่มีศีลข้อไหนที่ระบุว่า ห้ามใช้เส้นสายฝากลูกเข้าโรงเรียน แต่..เข้าข่ายในการที่เราเป็นผู้ส่งเสริมให้กระทำผิดศีลข้อ ๒ (อยากได้ทรัพย์ของบุคคลอื่น โดยที่เจ้าของไม่ยินดีให้)

เรื่องผิดหรือไม่ผิดศีล หรือการกระทำที่ล่วงละเมิดศีลทั้ง ๕ ข้อนั้น เป็นเรื่องละเอียดอ่อนค่ะ (เรื่องธรรมะ เป็นเรื่องที่มีความละเอียดอ่อนมากๆ ในสองสัปดาห์นี้ หนิงได้ยินประโยคนี้รวมครั้งนี้ด้วยเป็นครั้งที่ ๔ ค่ะ) แต่ละลำดับมีข้อปลีกย่อยมากมาย

หากเราคิดว่าผิด หรือรู้ตัวว่าพลาดไป หากไม่มีเจตนาที่จงใจชี้ชัดในบางเรื่อง บางอย่าง ย้ำนะคะว่าบางเรื่อง บางอย่าง บางกรณี ก็ยังพอจะมีทางแก้ไขได้บ้าง โดยการขอขมาพระ และตั้งใจอารธนาศีลใหม่ ดำรงให้ได้ตามสัจจะวาจาที่อธิษฐานไว้

คุณ hisakata อย่าไปกังวลกับเรื่องนี้ให้มากไปเลยค่ะ สอนลูกให้มีจิตตั้งมั่นในความดี ดำรงตนให้เป็นผู้ที่อยู่ในสัมมาทิฐิ ยึดพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ ที่เมตตาให้เป็นแนวทางแห่งความหลุดพ้นดีกว่าค่ะ ตราบใดที่ยังอยู่บนโลกใบนี้ ก็ยังเลี่ยงที่จะเดินหลงไปตามทางที่วางหลอกไว้ไม่ได้ เมื่อรู้ตัวว่าพลั้งเผลอไป ประคับประคองตนพ้นห่างออกมาให้มากที่สุดค่ะ

=================
โปรดใช้วิจารณญาณด้วยค่ะ

ชุมชนมโนมยิทธิ พิธีเททองหล่อพระ-ยกช่อฟ้ามณฑปจตุรมุข ณ ศูนย์พุทธศรัทธาฯ วันที่ ๑๒ สิงหาคม

 

สวัสดีค่ะ ท่านกัปตัน
ใกล้เปิดบ้านใจดีหรือยังคะ
วันพฤหัสช่วงนี้ว่างพอดี
ขอสมัครเป็น น.ร.ด้วยหนึ่งคนค่ะ
อาจจะสอนแล้วสอบตก
อย่าว่ากันนะคะ แบบว่า ส.ว.แล้วค่ะ
สวัสดี คุณหนิงด้วยนะคะ
ขออนุญาตนะคะ คำว่า "วิจารณญาณ"
เปิดพจนานุกรมแล้ว ใช้ ณ ค่ะ
ขอบุญรักษาทุกท่านค่ะ

 

ใจเย็นๆค่ะคุณพี่ รออีกหน่อย ขอไปขอคำแนะนำและติวเข้มที่ศูนย์อีกทีหนึ่งก่อนค่ะ แล้วจะแจ้งนะคะ อนุโมทนาด้วยค่ะ