คำถาม เรื่องน่าสงสัยเกี่ยวกับการนั่งสมาธิ ( ตอบด้วย ขอบคุณครับ )

คือว่า

ก่อนหน้านั้นผมได้ลองฝึก กสิน10 ดู
แล้วผมรู้สึกว่ามันยากเกินไป
ก็เลยไปฝึกนั่งสมาธิ จะพยายามให้เข้า ณาน 4 ให้ได้
ก่อนนั่งสมาธิก็ไหว้พระ สวดมนต์ แผ่เมตตา
แล้วก็นึกในใจว่าต้องนั่งสมาธิได้รู้สึกว่าตัวเองกำลังโยกเยก ขนลุก


พอผมนั่งสมาธิช่วงแรกก็รู้ว่าตัวเองนั่งยังไม่ค่อยมีสมาธิ
แต่ก็พยายามรวบรวมสมาธิ
นั่งได้สักพักก็รู้สึกว่าควบคุมตังเองไม่ได้
รู้สึกว่าหัวเริ่มหงายขึ้นไปเลื่อนๆ
หายใจถี่ขึ้นเรื่อยเหมือนคนเหนื่อยแต่ไม่เหนื่อย
ขนก็ลุก
ความรู้ขณะนั้นผมก็บอกไม่ถูกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผม

ช่วยตอบทีครับ....
ขอบพระคุณอย่างสูงไว้ ณ ที่นี้

 

เป็นเพียงอาการหนึ่งเมื่อจิตเริ่มนิ่งในระดับหนึ่ง เรียกว่าปิติ ซึ่งเป็นธรรมชาติของจิต แต่ละคนอาจมีอาการไม่เหมือนกัน อย่าไปสนใจ อย่าไปสนใจอาการต่างๆเหล่านี้ เพียงรู้ว่ามันเกิดขึ้นแล้ว เพียงรู้ไว้อย่างเดียวก็พอ อย่าไปต่อยอด ปรุงแต่ง มันเพิ่มเติม หยุดสงสัยในเรื่องราวต่างๆ อยู่กันลมหายใจ หรือคำบริกรรมไว้ให้มั่น การที่หายใจถี่ขึ้น เข้าใจว่ากำลังตั้งใจพยายามอยู่กับลมหายใจ พยายามทำสมาธิอย่างมุ่งมั่น........โมทนาด้วยนะจ๊ะ พยามต่อไปเมื่อจิตรวมแล้ว อาการต่างๆจะหายไปเองอ เหลือแต่ความสงบ นิ่ง สบาย นะจ๊ะ
การทำสมาธินั้น สิ่งสำคัญที่สุดคือความเพียรนะจ๊ะ ความเพียรอย่างที่ทำอยู่นี้แหล่ะ ชอบแล้วจ๊ะ หุ หุ หุ

 

เป็นเหมือนกันเลย ทำให้ผมปฏิบัติต่อไปได้ลำบากมากเลย หยุดทำมาสักพักแล้วหล่ะครับ ^^ ขอบคุณผู้รู้ทุกท่านนน

 

ขอเป็นกําลังใจให้ปฎิบัติต่อไปเรื่อยๆ "เวลานั่งเขาห้ามอยาก เพราะถ้าอยากแล้วมันจะไม่ได้" ขอให้มีสติอยู่กับปัจุบันดูลมหายใจเข้า ลมหายใจออก อย่ารีบร้อน ค่อยเป็นค่อยไป แล้วค่อยศึกษาเป็นขั้นเป็นตอนต่อไปนะครับ ขออนุโมทนาด้วย.

 

ขอบคุณที่ให้คำตอบดีดีน่ะครับ

 

มันเป็นช่วงแรกๆ เมื่อก่อนผมก็เป็น สมัยนี้ไม่เห็นเป็นเลย แรกๆเราสนใจมัน เพราะเราไม่เคย ยิ่งไม่เคยยิ่งสนใจและสงสัย ยิ่งสนใจและสงสัย ก็ทำให้เราติดอยู่ตรงนั้น หายใจถื่ติดขัด อึดอัด เพราะเราไปสนใจมัน เราสนใจอย่างเดียวคืออะไรจะเป็นก็ปล่อยให้มันเป็น พอไม่สนใจมันก็ค่อยๆหาย พอหายเราก็กับมาคิดว่าทำไมมันไม่เกิดทำไมมันไม่มี หรือว่าเราปฎิบัติได้ถอยลง ความจริงไม่ครับ
สมัยก่อน จะเข้าสมาธิ จะต้องตัวขยายใหญ่ก่อนถึงรู้ว่าเข้าสมาธิได้ระดับหนึ่งแล้ว แต่ทุกวันนี้ไม่เห็นมันจะใหญ่ขึ้นเลย แต่รู้ตัวว่ามันก้าวล้ำไอ้ตัวใหญ่ไปแล้ว ตัวขยายนั่นมันแค่อาการ ปิติ เฉียดปฐมฌาณ ยังไม่เข้าฌาณเลย

อย่างว่า ทำสมาธิ อย่าไปสนว่ามันจะไปถึงไหน ฝึกทุกวัน เหมือนชาวนา ว่านข้าว ยังงัยต้นข้าวมันต้องเกิด สักวันข้าวมันต้องออกรวง ตอนนี้ไม่เห็นอะไร วันหน้ามันต้องเห็น

 

อนุโมทนาครับ

เป็นอาการเริ่มต้นของการนั่งสมาธิ ขอให้นั่งต่อไปเรื่อยๆ ก็จะควบคุมตัวเองได้ และจะได้รู้แจ้งในสิ่งที่พระพุทธเจ้าได้ตรัสสอนเอาไว้ "ว่าทุกอย่างล้วนไม่เที่ยง เกิดขึ้นและดับไป"

 

ผมว่าคนที่จะฝึกกสิณน่าจะต้องข้องฌาน ๔ แบบนึกปุปปัป ฌาน ๔ อยากเข้าฌาน ก็เข้าอยากออกก็ออก แบบว่าสั่งได้ แบบนี้ถึงจะฝึกกสิณได้
ผมว่าถ้าไม้ชำนาญอย่างที่ว่าไปแล้ว อย่าแตะกสิณเลยเสียเวลา ใช้อานาปานุสติจับลมหายใจไปก่อนดีกว่าครับชำนาญแล้วค่อยฝึกกสิณก็ยังไม่สายครับ
ถ้าคุณมีความพยายามยามนะ แนะนำว่าให้กำหนดเวลาเช่น1 สัปดาห์ 1เดือน ฝึกจริงจัง ต้องพยายาม รอผลดูอาการของอารมณ์ให้ดีครับ เดี๋ยวก็ได้ ถ้าตั้งใจ...
ผมว่าคนที่เข้าเว็บนี้ส่วนใหญ่มีบุญบารมีกันไม่น้อยไม่ยาก เข้าฌาน ง่ายแต่รักษาอารมณ์ฌาน นะยาก ขี้เกียจนะแหละ ขี้เกียจเลยไม่ได้ซักที00ฮิ ฮิ

 

นั่งสมาธิ

1. เมื่อก่อนที่ยังไม่ได้นั่งสมาธิบ่อยๆๆจะเห็นชาวโลกทิพย์เทวดานางฟ้าท่านยมสิ่งที่คนน้อยคนมองเห็นเห็นเป็นประจำหลังจากได้สวดมนต์และนั่งสมาธิเป็นประจำไม่เคยเห็นอะไรเลยนอกจากความเบาของร่างกายเกิดจากอะไร

 

จะสร้างบุญบารมี หรือจะเอาโน่นเอานี่

ขออนุญาติครับ
ไม่ทราบว่าพอเริ่มปฏิบัติคุณก็จะเอา กสิน 10 บ้าง
จะเอา ฌานสี่ บ้าง ไม่ทราบว่าคุณไปเอาข้อมูลมาจากใหน
บอกให้เอาบุญก็ได้ครับ ไอ้ที่คุณว่ามานั้นน่ะ การปฏิบัติแบบชาวบ้านทั่วไปนั้นน่ะ
ที่ว่าได้นูนได้นี่นั้นน่ะ ถ้ามันได้จริง มันก็ได้แบบชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นละครับ
ถ้ามันได้แบบจริงแท้แน่นอน เหมือนพระเจ้าพระสงฆ์ที่ท่านปฏิบัติแบบเอาตายเข้าว่านั้น พระท่านก็คงไม่ต้องมาบวชกันล่ะครับ
แล้วที่อยากได้นั้นน่ะแค่เริ่มก็ผิดแล้ว
ทางธรรมกับทางโลกมันไม่เหมือนกันนะครับ
ทางโลกต้องตั้งเป้าไว้แล้วมุ่งสู่เป้าหมายได้แน่่
แต่ทางธรรมนั้น รู้อะไรมาต้องทิ้งให้หมด อยากรู้อะไรต้องภาวนาเอา ถ้าบุญบารมีน้อย ก็ต้องอาศัยครูบาอาจารย์คอยประคับประคองบอกทางให้
แค่ท่านสอนว่า หายใจเข้า พุทธ หายใจออก โธ บางท่านยังไปไม่เป็นเลย
บางท่านปฏิบัติไป รู้ไป เห็นไป จิดมันเข้าใจไป จิตมันเข้าใจไปก็พอแล้ว ไม่ต้องไปเปรียบเทียบกับโน่นกับนี่ให้มันยุ่งยากซับซ้อนเข้าไปอีก
เมื่อก่อน ธรรมแบบตัวหนังสือบนแผ่นกระดาษเบ่งบาน
มาตอนนี้ กลายเป็นตัวหนังสือบนจอภาพ ก็หนักเข้าไปอีก
ท่านอาจารย์ปู่ทวด หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ก็เห็นที่พิพธภัณวัดสุทธาวาส ท่านก็มีหนังสือสวดมนต์เล่มเล็กๆเล่มหนึ่ง สมุดจดบันทึกอืกเล่มเท่านั้นละครับ ท่านก็ยังถือว่าเป็นปรมาจารย์แห่งยุกต์ได้
บางครั้งผมก็สงสัย ท่านต่างๆที่ โพสท์บ้างตอบบ้าง ในนี้น่ะ ท่านเคยปฏิบัติบ้างหรือเปล่า ถ้าปฏิบัติจริงๆแล้ว ทำไมแค่บอกเล่าเรื่องราว อธิบายอะไร ผมก็ไม่รู้พากันไปเอาภาษามาจากใหน ยิ่งอ่าน ยิ่งปวดหัว
น่าสงสารอนุชนรุ่นหลัง เข้ามาอ่านแล้วเขาจะได้อะไร
ตัวผมเองครูอาจารย์สอนว่า หายใจเข้า พุทธ หายใจออก โธ
ผ่านไปสองเดือนไปหาท่านอีก ท่านบอกว่า ดีแล้วเป็นบุญบารมีของเจ้า
ก็เลยรู้ว่าที่ท่านบอกภาวนานั้นน่ะเป็นการสร้างบุญบารมี
ในเมื่อก่อนปฏิบัติ รู้อะไรให้ลืมให้หมด แล้วจะไปรู้มากๆไปทำไม
เข้ามาในนี้นึกว่าจะได้มาชว่ยตอบ ปัญหาการติดขัดในการปฏิบัติ
กลับมาเจอแต่ปัญหาเนื่องจากการรู้มากเกินไปก่อนการปฏิบัติบ้าง
ปัญหา อยากได้ อยากดี อยากมี อยากเป็น บ้าง
แล้วเราจะทำกันยังไงล่ะทีนี้
หรือจะปล่อยให้เป็นลิงแก้แห เป็นเจ็กขายลวดอยู่ยังงี้
ผมก็ไม่รู้จะช่วยยังไงได้
ก็ว่ากันไปก็แล้วกัน
ขอบคุณครับ
ลุงมหา