ทรมานใจกับการไม่รักพ่อแม่...เรื่องที่หลายคนกำลังเผชิญ

ภาพ : จากอินเทอร์เน็ต​

ถ้าคุณเป็นคนหนึ่ง ซึ่งสงสัยอยู่ว่าอกตัญญูไหมที่ไม่รักพ่อ? เนรคุณไหมที่เกลียดแม่? ผิดไหมถ้ารักพ่อมากกว่าแม่? บาปไหมที่ดีใจเมื่อรู้ว่าแม่กำลังจะตาย?

วันนี้เรามาดูกันว่าจะสบายใจขึ้นได้อย่างไร หรือดีกว่านั้นคือเปลี่ยนใจตัวเองได้ด้วยวิธีไหน<O</O<O

ก่อนอื่นให้มองตามจริงว่าความรู้สึกเป็นสิ่งที่บังคับไม่ได้ คนเรามีหูตาอยู่อย่างนี้ ถ้ากระทบเข้าภาพแย่ๆ เสียงแย่ๆ ความรู้สึกก็ต้องแย่ตาม มิใช่วิสัยที่จะสั่งห้ามใจไม่ให้แย่ไปด้วย
ฉะนั้น ถ้าตัดคำว่าพ่อ<O</O
ตัดคำว่าแม่ออกไป เหลือแต่ความกระทบกระทั่งระหว่างคนกับคน ก็อย่าแปลกใจถ้าจะมีอารมณ์ต่อกัน
เป็นความขัดเคืองบ้าง ความโกรธบ้าง ความแหนงหน่ายไม่อยากรักบ้าง หรือกระทั่งความชิงชัง รังเกียจเดียดฉันท์บ้าง
<O</O
ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับใครแล้วรักกันนั้นง่าย แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะรักคนให้ทุกข์ให้โทษกับเราถ่ายเดียว!<O</O

ถ้าจะกล่าวโทษ ก็ต้องโทษธรรมชาติที่บีบให้คนเราต้องอยู่ร่วมกัน กระทบกระทั่งได้ เกิดความขัดเคืองได้ สะสมความรู้สึกไม่ดีต่อกันได้ ไม่ยอมให้เราเกิดเอง โตเอง สบายเอง<O</O

มิฉะนั้นก็คงเลือกได้ตามอิสระ เห็นใครอยู่ในฐานะอะไร ควรรักเขามากน้อยแค่ไหน

<O</Oขณะเดียวกัน ก็ไม่ใช่ความผิดของสังคม ที่คนส่วนใหญ่พากันชื่นชม รำลึกนึกถึงพระคุณของพ่อแม่ ถึงขนาดที่เกือบทุกชาติทุกภาษา จัดให้มีวันพ่อ วันแม่ เป็นประจำทุกปี <O</O
สะท้อนให้เห็นว่าโลกของสิ่งมีชีวิตชั้นสูงนั้น เขามองกันว่าพ่อแม่เป็นผู้มีบุญคุณยิ่งใหญ่ ขนาดสมควรที่จะไม่ลืมจัดวันพิเศษเพื่อบูชาพวกท่าน<O</O
<O</O

พ่อแม่มีชีวิตต่อได้ถ้าไม่มีคุณ แต่คุณมีชีวิตขึ้นมาไม่ได้ถ้าขาดพ่อแม่!<O</O
<O</O

กล่าวแบบรวบรัด ถ้าจะถามว่าใครเป็นคนกำหนดให้ต้องนึกถึงบุญคุณพ่อแม่ ก็ต้องตอบว่าธรรมชาตินั่นแหละที่กำหนด และฝังไว้ในสำนึกว่าการรู้คุณพ่อแม่เป็นคุณสมบัติของผู้มีใจสูง<O</O
คนเราจะทราบว่าตนมีใจสูงหรือใจต่ำ ก็ดูง่ายๆว่าจำได้หรือเปล่าว่าพ่อแม่สำคัญแค่ไหน

<O</Oถึงตรงนี้สรุปได้สั้นๆว่า อย่ารู้สึกผิดถ้าไม่รักพ่อแม่ แต่จะแย่มากถ้าไม่คิดตอบแทนบุญคุณพวกท่านเลย!
<O</O
ต่อให้เป็นโจรชั่ว เมื่อได้รับพระราชทานอภัยโทษประหารจากองค์ราชา ก็ยังสำนึกคุณ ทุ่มกายถวายชีวิตรับใช้องค์ราชาได้ แม้ต่อมาภายหลังจะถูกกดขี่ข่มเหงอย่างไรก็ก้มหน้าก้มตายอมรับ
<O</O
เพราะจดจำอยู่ว่ามีชีวิตต่อก็ด้วยพระมหากรุณาธิคุณล้นเกล้าล้นกระหม่อม<O</O
<O</O

แล้วใครจะอ้างได้เต็มปากเล่า ว่าตัวเองย่ำแย่แค่ไหน เกินกว่าจะทำใจรับพ่อแม่อย่างไร จึงนึกถึงบุญคุณของพ่อแม่ไม่ออก ที่ให้ชีวิตมาทั้งชีวิตตั้งแต่แรก <O</O
เห็นได้ชัดเจนว่ายิ่งกว่าพระราชาประทานชีวิตแก่นักโทษประหารไม่รู้กี่ร้อยเท่า<O</O
หาค่าของชีวิตให้เจอ แล้วคุณจะได้ตระหนักว่า คุณมีชีวิตขึ้นมาหาค่าของชีวิตไม่ได้ ถ้าปราศจากพ่อแม่<O</O
<O</O

เมื่อเห็นค่าของพ่อแม่ แต่ยังนึกไม่ออกว่าจะตอบแทนอย่างไร อย่างน้อยก็รู้จักความหมายของคำว่า "กตัญญู" ให้ได้ก่อน <O</O
ความกตัญญูเป็นอาการของใจที่มีความสามารถรู้คุณคน ทราบว่าใครมีอุปการคุณต่อเราไว้อย่างไร กล่าวโดยย่นย่อที่สุดคือนึกออก บอกถูก และทำไว้ในใจว่าผู้นั้นผู้นี้ มีบุญคุณกับเราไว้เมื่อครั้งไหน
<O</O
ถ้ากตัญญูเป็น ก็เหมือนจุดพลุ จุดชนวนให้เกิด "กตเวที" ตามมาเอง เพราะความมีใจสูงของมนุษย์ ย่อมเกิดแรงดันให้อยากตอบแทนคุณ โดยไม่ต้องมีใครเอาหอกดาบมาบังคับ<O</O
<O</O

สำหรับคนเกลียดพ่อแม่ แค่มีแก่ใจ ทำความเข้าใจที่มาที่ไปของพ่อแม่ ให้อภัยในความร้ายกาจของพวกท่านได้ ก็นับว่าปรับใจเข้ากับความประเสริฐแบบมนุษย์ อันเป็นธาตุแท้ของคุณได้แล้ว
<O</O
สำหรับคนรักพ่อแม่ไม่เท่ากัน แค่มีแก่ใจ นึกสงสารท่านที่ได้รับความรักจากเราน้อยกว่าอีกท่าน เห็นค่าว่าครึ่งหนึ่งที่ประกอบขึ้นเป็นเรา ได้มาจากท่าน หาใช่รับเต็มตัวมาจากฝ่ายไหน
<O</O
ก็จะก่อให้เกิดกำลังใจในการคิดตอบแทนท่าน ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าอีกท่านหนึ่ง ความคิดอยากตอบแทนเท่าๆกัน จะค่อยๆปรับความรู้สึกรักไม่ให้ทิ้งระดับห่างจากกันเกินไปนัก<O</O
<O</O

สำหรับคนรักพ่อแม่มากอยู่แล้ว ควรมีแก่ใจ ดูตามจริงว่าพวกท่านมีที่พึ่งให้ตนเองหรือยัง ในทางพุทธ หากชักชวนโดยละม่อม ให้พวกท่านมีใจยินดี ตั้งมั่นในการให้ทาน รักษาศีล
ปลูกศรัทธาในสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไว้หยั่งรากลึกมั่นคงพอ จะนับเป็นการตอบแทนอย่างแท้จริง สมน้ำสมเนื้อ เพราะพวกท่านจะมีหลักประกันให้ตนเองได้ไปดี ไปสว่าง ตลอดจนไปถึงที่สุดทุกข์ได้เป็นแน่แท้
<O</O
อย่าเค้นใจให้รักพ่อแม่ เพราะจะเหนื่อยเปล่า และยิ่งทรมานใจขึ้น แต่เข้าใจเพื่อเห็นค่าพ่อแม่ แล้ววันหนึ่งจะเข้าถึงความรู้สึกที่ถูกต้อง เป็นสุขที่ได้เป็นมนุษย์เต็มตัว สมเกียรติภูมิกัน<O</O
<O</O



ที่มา : ธรรมะใกล้ตัวฉบับ Lite ฉบับวันที่ ๑๒ สิงหาคม ๒๕๕๓‏ (ดังตฤณ)

 

แล้ววันหนึ่งเมื่อลูกมีครอบครัว แล้วกลายเป็นพ่อแม่คน จะนึกถึงหัวอกพ่อแม่ได้อย่างดี

 

เป็นคนนึงที่เกลียดแม่จับใจ แม่ร้ายมาก ร้ายมากมากทุกวันนี้ก็ยังร้ายอย่ ตอนนี้มีครอบครัวแล้ว มีลูก รักลูกมาก แต่ความรู้สึกรักแม่ไม่มีเลย รักแต่พ่อ เพราะแม่ร้ายมากทำเหมือนเราไม่ใช่ลูก ตอนนี้แม่ก็ยังคงทำร้ายอย่ แม่จะทำให้ครอบครัวเราแตกแยก จะเอาลูกมาเลี้ยงเอง แต่ไม่รักหลาน ป้อนนมจนนมออกปากจมูก เอาไปพูดกับน้องว่าเจ็บใจที่หลานเป็นผู้ชาย พ่ออยากได้ลูกชาย มาได้หลานชาย แย่งทั้งเงินและความรักของพ่อไปจากแม่หมด ทุกวันนี้ไม่โกรธแม่ แต่ไม่ยุ่งด้วยแล้ว มีอะไรก็ห่วงแต่พ่อ ซื้อของแต่พ่อ ไม่เอาแล้ว

 

ผมก็เป็นคนนึงที่รักแม่มากกว่าพ่อครับ จริงๆไม่อยากจะเป็นแบบนี้เลย เห้ออ:'(

 

จริงๆ ก็รักพ่อกับแม่นะคะ แต่บางครั้งท่านก็เหมือนเด็กๆเลยค่ะ ชอบทำตามใจอารมณ์ของตนเอง มากกว่าเหตุผล พอเราพูดเตือนด้วยความหวังดี ก็หาว่าเรารู้มาก เรียนสูงอย่ามาสอนพ่อแม่นะ อะไรประมาณนี้ เมื่อก่อนยังไม่เคยได้ปฏิบัติธรรม ก็จะเถียงตามใจอารมณ์ตัวเองเหมือนกัน รู้ว่าบาปมากเลยค่ะ แต่พอได้ปฏิบัติธรรมแล้ว ก็พยายามจะไม่พูดเถียงเพื่อให้ท่านเสียใจแต่ก็ยังแอบบ่นในใจบ้าง ก็คิดเสียว่าพ่อแม่ของเรา

 

กำลังประสบปัญหานี้อยู่เลย...
บางวันเรารู้สึกว่าไม่รักพ่อแม่..แต่คิดที่จะตอบแทนบุญคุณตลอดเวลานะคะ..
(รอดไปเน๊อะ..)...
ขอบคุณ จขกท นะคะ...ที่เอามาโพสให้ได้อ่าน..ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น....

 

เคยมีความรู้สึกรักแม่มากกว่าพ่อ มันเป็นความรู้สึกแบบเด็กๆ ตอนนั้นคิดว่าทำไมพ่อไม่ค่อยรักเราเลย รักน้องมากกว่าเรา
พอมาเป็นแม่คนมีครอบครัวมีลูกของตัวเองเลยทำให้เข้าใจว่าพ่อรักเรา รักลูกเท่ากันทุกคน พ่อต้องทำงานหนักหาเลี้ยงครอบรัวเลยทำให้ไม่ค่อยมีเวลา

 

อืม พ่อแม่เป็นบุคคลที่สมควรให้ความเคารพนับถือเป็นอย่างยิ่งไม่สมควรทอดทิ้งท่านให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ควรเอาใจใส่ท่านให้มาก

 

รักคุณแม่คุณพ่อ อิ่มใจ สุขใจ

รักคุณแม่คุณพ่อ ไม่เห็นแก่ตัว จะเกิดแสงสว่างด้านความคิด ปัญญา

อนุโมทนาสาธุครับ

 

อนุโมทนากับทุก ๆ ท่านค่ะ พ่อ แม่คือ พระในบ้านของเราค่ะ

 

ผมรักแม่มากห่วงมากไม่ได้เกียจท่านเลยครับ แต่เวลาท่านทำไม่ดีแล้วเราเตือนไม่ฟังก็เลยยิ่งโมโหมากว่าทำมัยนะเราหวังดีให้ทำตัวดีดีกลับไม่ฟังกันเลย แถมมาโกหกมาว่าเราอีก
เลยทะลาะกันซะงั้น (ถ้าไม่รักมากจะไม่สนใจเลยเป็นคนอื่นผมไม่สนใจเลยครับแต่นี่เพราะรักเพราะห่วงมากเลยอยากให้แกทำตัวดีดีเผื่อสักวันจากลาโลกไปจะได้ไปสู่ที่ดีดี)

บุุญรักษาครับทุกท่าน

 

อนุโมทนาคุณเจ้าของกระทู้ค่ะ
รักแม่มาก แม่เราเป็นทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน
แม่มีแต่ให้ไม่เคยคิดที่จะเอา ไม่มีใครที่จะรักเราได้เท่ากับแม่อีกแล้ว
ตอนนี้ตั้งใจจะทำสิ่งที่หวังให้ได้
จะได้ตอบแทนพระคุณแม่ทางกายบ้าง
ตอบแทนพระคุณทางใจทำอยู่เสมอค่ะ
ขอให้ทุกท่านเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ค่ะ

 

สาธุ. สาธุ. อนุโมทนากับท่านเจ้าของกระทู้และทุก ๆ ท่านด้วย พ่อ-แม่ คือพระอรหันต์ในบ้านของเราค่ะ

เรื่อง การสร้างบุญกุศลด้วยการดูแลพ่อแม่...ขณะมีชีวิตอยู่
การสร้างบุญกุศลให้กับพ่อแม่ยามแก่เฒ่า คือ การทำความดีให้กับพ่อแม่ เช่น ดูเอาใจใส่เมื่อพ่อแม่ยามแก่เฒ่า ผู้สูงอายุ โดยการหาซื้ออาหารมาให้ท่านทาน ดูแลให้การช่วยเหลือพาไปรักษาพยาบาล นั่งคุยกับท่านยามท่านเหงาในวันหยุดสัปดาห์ การพาท่านไปกราบไหว้พระ ตามวัดต่างๆใกล้ๆบ้าน ถือเป็นบุญกุศลอย่างหนึ่งที่ลูกๆ สามารถกระทำได้ เพื่อตอบสนองบุญคุณ ที่ท่านได้อุปการะเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่เยาว์วัย สิ่งนี่แหละทำให้ท่านมีจิตยินดีอันเป็นกุศลจิต และเป็นความทรงจำของท่านทีดีๆ ในปั้นปลายชีวิตของท่าน สำหรับเวลาที่เหลือในขณะท่านมีชีวิตอยู่ก่อนท่านจะจากลูกๆไป....ก่อนที่ลูกๆ จะไม่มีโอกาสสร้างความดีให้กับท่าน
เมื่อเราในขณะมีหน้าที่เป็นลูก และมีหน้าทีประกอบอาชีพทำงาน แสวงหาเงินนำมาเพ่อเลี้ยงดูบุตรและครอบครัว ไหนงานสังคม ในช่วงนี้เอง จะอ้างว่า ลูก ไม่มีเวลาดูแลพ่อแม่ยามแก่เฒ่า มีงานรัดตัว ไม่ว่าง มีอีกหลายๆ คน ยังอ้างว่า ยังไม่มีเวลาว่าง แต่มันอาจสายเกินไป เมื่อเวลานั้นมาถึง....จะหมดโอกาสดูแล...
การทำบุญ สร้างกุศลดูแลพ่อแม่ เป็นบุญกุศลอันยิ่งใหญ่มหาศาล ท่านถือเป็นพระในบ้าน ไฉน.....เราทั้งหลาย จึงขาดการเอาใจใส่ดูแล.....ในสังคมปัจจุบัน เป็นสังคมพุทธศาสนา มีความเมตตากรุณาต่อพ่อแม่ ผู้มีอุปการะคุณ .....แต่ไฉน...ลูกทีมีพ่อแม่ ยังบกพร่อง ต่อการดูแลพ่อแม่และปล่อยให้พ่อแม่อยู่อย่างโดดเดี่ยว..... ขาดความอบอุ่น.... ขาดการเอาใจใส่ดูแล.....
ปัญหานี้ ในสังคมปัจจุบัน .....สามารถพบเห็นได้บ่อยๆ.....
สิ่งที่ได้พบเห็น..การขาดเอาใจใส่พ่อแม่..มุ่งแต่เอาแต่ใจตนเองเป็นใหญ่...ไม่เคารพผู้มีพระคุณ...ถือเป็นการสร้างบาปให้แก่ตนเอง....
การแก้ไขปัญหานี้ อยู่ที่จิตสำนึกแต่ละบุคคล ที่ถูกขาดการอบรม ศีลธรรม จริยธรรม เหตุผลที่โรงเรียนชาวพุทธ ได้ถูกยกเลิกการเรียนการสอนศีลธรรม จริยธรรม วัฒนธรรมทางพุทธ โดยปัจจุบันมีแนวคิดนำพระมาสอนในโรงเรียนเพียงไม่กี่ชั่วโมง ต่อเดือน ต่อปี แล้วเด็กนักเรียน ผู้จะเป็นผู้ใหญ่ในวันหน้า ก็บกพร่องเรื่อง ศีลธรรม วัฒนธรรม จริยธรรม รวมทั้งการห้ามการลงโทษตีเด็กนักเรียน นี่คือ มิใช่วิถีวัฒนธรรมไทย ดังสุภาษิต " รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี " คือการป้องปราบ มิให้เด็กกระทำความผิดอีก
ปัญหานี้ย่อมนำไปสู่การขาดเอกลักษณ์ของเยาวชนรุ่นใหม่ ที่อ้างว่านับถือพุทธศาสนาแต่เพียงปาก!!!

หนังสือ..พระในบ้าน http://www.vithi.com/menu04-11-01.htm​

 

พ่อกับแม่--คือศิริมงคลทั้งปวงในชีวิตของดิฉันค่ะ

 

ในความคิดของผมๆคิดว่า แม่พยายามแสดงความรู้สึกอยากได้ความรักจากลูก
แป็นแบบนี้แหละครับ คนเป็นแม่บางครั้งหวังดีแต่กลายเป็นประสงค์ร้ายไปซะงั้น
คนเป็นแม่บางครั้งยังมีความคิดที่เป็นเด็กครับคำพูดนี้(เอาไปพูดกับน้องว่าเจ็บใจที่หลานเป็นผู้ชาย พ่ออยากได้ลูกชาย มาได้หลานชาย แย่งทั้งเงินและความรักของพ่อไปจากแม่หมด ) นี่แสดงได้ชัดเลยครับ รักท่านเถอะครับ นมที่กินตอนเกิดก็เลือดท่าน ขออภัยครับหากท่านกินนมกระป๋อง เอาใจใส่ท่านเถอะครับ
คุณยังมีโอกาศที่จะตอบแทน และดีกว่าหลายๆคนที่เขาไม่มีโอกาศเหมือนคุณ
เพื่อตัวคุณเองและครอบครัว

 

สำนึกรู้เสมอแต่ทำไม่ได้

การกตัญญูต่อบิดามารดาเป็นสิ่งที่ควรทำเหนือสิ่งอื่นใดบนโลกใบนี้ ถ้าไม่ท่านเราคงไม่ได้เกิดมาทำความดีหลายอย่างเพื่อตนเองและสังคม จริงไหมค่ะ ทำบุญกับผู้มีพระคุณก่อนที่จะทำบุญกับสรรพสิ่งรอบตัว การเกิดเป็นมนุษย์ยากนะค่ะ สร้างบุญและความดีก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้สร้าง พรุ่งนี้อาจจะไม่มีกายที่พาจิตเราไปสร้างบุญกุศลก็ได้นะค่ะ

 

คิดว่าเข้าใจที่เขาเกลียดแม่นะ
ความเกลียดบางอย่างบางทีมันลึก จนหาเหตุผลไม่เจอ
บางครั้งเข้าใจแม่ทุกอย่างแหละ ว่าเขาเหงา เขาขาด เขาลำบาก เขาจึงทำและเขาจึงเป็น
แต่มันห้ามความรู้สึกไม่ได้
เลยทุกข์ใจในความเกลียดอันนั้น กลัวบาปก็กลัว คนสายนี้คงไม่มีที่ไม่กลัวบาป
พอจะเค้นให้รัก ดีด้วยความพยายามมากเป็นพิเศษ
จึงทุกข์มากเป็นเท่าทวี
เข้าใจเขาหน่อยนะคะ ถ้าไม่เกลียดได้เขาคงไม่ทุกข์
อยู่โดยเกลียดใครมันทุกข์นะ

มาเจอคุณดังตฤณ (ขอบคุณเจ้าของกระทู้มาก ทุกข์มานาน)
บอกว่า อย่าเค้นที่จะรัก อย่าฝืนความรู้สึก แต่ให้ทำดีเท่าทีทำได้
มันโล่งขึ้นเยอะนะคะ ใจมันยกขึ้นจากความรู้สึกผิดได้ และพร้อมจะทำความดี
และที่เรากำลังทำอยู่มันก็ดีแล้ว

เราเกลียด แต่เราสำนึกในบุญคุณเสมอ
เราเกลียด แต่เราก็พร้อมจะตอบแทน
เราเกลียด แต่เรายังระลึกได้ว่าเขาคงหวังดีที่สุด

เพียงแต่ตอนนี้ยังให้อภัยจากใจไม่ได้

 

ผมรักทั้งพ่อแม่มาก และผมยังมีพ่อบุญธรรม อีก ทำรักท่านทั้ง 3 มาก แต่ผมเป็นผู้ชายไม่คอ่ยกล้าแสดงออกในเรื่องความรักเท่าไร แต่ผมคิดเสมอเมื่อเรียนจบ จะเลี้ยงท่านทั้ง 3 สนองบุญคุณ ที่ท่านเลี้ยงเราส่งเสียเราเรียน อีก 1 ปี ผมก็เรียนจบและ ก็จะได้สนองบุญคุณ ดังใจคิดและ ^^ อนุโมทนาสาธุ ทุกกระทู้ และ เจ้าของกระทู้ด้วย ขอให้รักพ่อแม่ทำดีกับท่าน สักวันท่านจะได้ดีเอง "พระ มีอยู่ในบ้านแล้ว อยู่ที่พวกคุณจะคอยอุปฐากท่านไหม"

 

หากสามารถย้อนเวลาถอยไปสัก 20 ปี 30 ปี จะกลับไปปฏิบัติพัดวี-เอาใจใส่อย่างดี

รอนักวิทยาศาสตร์ผลิตเครื่อง time machine ก่อนครับ

ตอนนี้ได้แต่ปฏิบัติธรรม-เพียรภาวนา-แผ่ส่วนบุญส่วนกุศลส่วนดีงามให้ท่านทั้งสอง

และเพียรปฏิบัติธรรมเผื่อจะติดต่อท่านได้ในภพภูมิที่ท่านอยู่พำนัก

เปลี่ยนใจกันมาปฏิบัติดี-รู้คุณพ่อแม่เถิดครับ...รีบๆหาข้อธรรมะมาสอนใจตน
ข้อธรรมะที่ถูกต้องกับอัธยาศัย-ถูกต้องกับปมปัญหาของตน นะครับ
เช่น..ข้อที่ว่า...ใครๆก็หลงผิด-ทำผิดได้
เช่น..ข้อที่ว่า...กรรม เป็นเครื่องกำหนดชะตา
เช่น..ข้อที่ว่า...พ่อแม่เป็นผู้ให้กำเนิดเรามา บุญคุณใหญ่หลวงขนาดไหน (สิ่งที่ท่านทำดีรู้สึกดีกับเรา-รักเรา....ที่เราไม่เคยเห็นเพราะไม่เห็นนั้นมีมากมาย)
และอื่น ๆ ฯลฯ
ผมอายุ60 พ่อแม่เสียชีวิตได้เพียง 4 และ 6 ปีตามลำดับ
ท่านทั้งสองจากไปแล้ว...ผมฝันเห็นท่านบ่อย ๆ ๆ ๆ
คิดถึงท่านมาก ๆ บ่อย ๆ ๆ ๆ เสมอ ๆ ๆ ๆ

รีบ ๆ เปลี่ยนมารักพ่อแม่เถิดครับ...ก่อนจะสายเกินไป....กรรมดีนี้จะมาตอบสนองท่านแน่นอน

 

เราก็เป็นคนนึงนะที่รู้สึกไม่รักพ่อแม่ หรือบางทีเราออาจจะเกลียจท่านไปเลยก็ได้ ในความคิดของเราตอนเด็กๆ เราอยากให้พ่อแม่เราตาย หรือบางทีเราก็คิดว่า ถ้าไม่มีพ่อแม่คงจะดีกว่านี้ เพราะตอนเด็กๆเราโดนท่านกระทำเหมือนว่าเราไม่ใช่ลูกของท่าน เราทำผิดนิดหน่อยท่านก็ว่า ก็ด่าไม่ว่าจะเรื่องไหน ว่าด่าไม่พอบางครั้งก็เอาไม้มาตี หรือไม่ก็ถีบเราบ้าง เราเจ็บมากแล้ว ทั้งตัวแล้วก็ใจ เราก็เลยรู้สึกเกลียจท่านมากๆ บางครั้งเราก็คิดจะหนีออกจากบ้าน แต่ว่าพอคิดๆดูแล้ว เราก็คิดถึงบุญคุณต่อท่าน ที่ท่านเลี้ยงดูให้น้ำให้ข้าวเรากินทุกวัน เราเลยไม่คิดจะหนีออกจะบ้าน และพยายามจะเชื่อฟังท่านทุกอย่าง ถึงแม้จะต้องใช้ความอดทนมากแต่เราก็จะทนเพื่อท่าน แต่ยังไงเราก็ยังเป็นลูกไม่รักดีอยู่ดี เพราะพอเวลาท่านขึ้นเสียงกับเราโดยไม่มเหตุผล เราก็เลยโกรธและใช้อารมณ์ตอบโต้ทันและเถียงท่านตลอด เราพยายามจะระงับอารมณ์แล้ว แต่มันยากเหลือเกิน หรืออาจะเป็นเพราะตอนเด็กๆเรื่องราวต่างๆที่เกิดกับเรายังคงฝังใจอยู่เสมอ ถึงแม้บางครั้งก็ลืมมันไปแล้ว แต่ยังไงต่อไปเราก็จะพยายามต่อไปค่ะ เพื่อนๆช่วยเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะค่ะ

ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ