เมื่อภรรยาผมยอมตัดความเป็นแม่ลูก กับลูกชายของเรา

คราวก่อนผมได้เล่าเรื่องที่ภรรยาทิ้งลูกกับผมไปอยู่กับชู้

เพื่อนๆในบอร์ดก็ให้ผมและลูกตั้งมั่นอยู่ในความดี ทำจิตใจให้สงบ แผ่เมตตา

ผมก็ได้ปฏิบัติตามนั้น

จนมา 2 วันที่แล้ว เพื่อนของเธอแล้วก็เป็นเพื่อนผมด้วยนำข่าวดีมาบอกว่า

เธอคิดถึงเรา 2 คนพ่อลูก

วันรุ่งขึ้น ลูกชายผมรีบโทรศัพท์ไปหาเธอ เธอก็พูดกับลูกดี

แต่ไม่นาน บรรยากาศก็เปลี่ยนไป

"แม่จ๋า กลับมาเถอะนะ หนูคิดถึงแม่"

"แม่ไม่กลับ แม่ไม่อยากกลับไปหาพ่อกับหนูอีก หนูอยู่ในใจแม่เสมอนะ"

"ทำไมแม่ต้องโกหกเรา ตลอดมาล่ะครับ"

"แม่ไม่รู้ แม่คิดดีแล้ว และแม่จะเริ่มทำความดีใหม่กับแฟนแม่คนนี้ แม่จะไม่โกหกเค้า จะทำทุกอย่างที่ดีเพื่อเค้า"

คำพูดนี้ คงบาดความรู้สึกลูกชายผมมาก

"แต่แม่โกหกหนูกับพ่อทำไม แล้วทำไมแม่ต้องให้ความทุกข์กับหนู แล้วให้ความสุขกับมัน"

"แม่ไม่รู้ แต่แม่เลือกแล้ว บาปกรรมอะไรจะมาลงที่แม่ แม่ก็ยอม เพราะแม่ไม่อยากตายทั้งเป็น อยากมีความสุข ไม่อยากอยู่กับหนูและพ่อแล้ว"

ลูกชายผมก็ชักแม่น้ำทั้ง 5 "แม่จ๋า แต่แม่เคยสาบานไว้นะ กับพระ กับฟ้า กับดิน" (หมายถึงพระพุทธรูปที่ศักดิ์สิทธิระดับประเทศ หลายๆองค์ พระแม่ธรณี)

"แม่ไม่กลัว เพราะแม่รู้ตัวว่าแม่ทำอะไรลงไป มันก็เป็นกรรมของแม่เอง เลิกยุ่งกับแม่ซะที"

ยิ่งทำให้ลูกชายผม เริ่มความอาฆาตมากขึ้น

"แม่รักมัน ไอ้เลว ไอ้เหี้ยนั่น มันแย่งแม่หนู "

"หยุดนะ" แฟนผมตวาดใส่ลูก "จะให้แม่ตัดลูกตัดแม่กันเลยใช่ไหม ได้ ถ้าอย่างนั้น ไม่ต้องมาพูดกันอีก"

ยิ่งทำให้ลูกชายผม ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น สติลูกหลุดแล้ว ผมรู้เลย ผมจึงต้องนำโทรศัพท์มาคุยกับเธอเอง

"ถ้าพวกเธอโทรมาด่า มาหาเรื่องฉันก็ไม่ต้องมาคุยกันเลย"

ผมก็ตอบเธอว่า "ลูกยังเด็ก ให้อภัยลูกเถอะๆ แต่ทำไม เธอไม่โทรหาลูกบ้าง"

"ฉันไม่ว่าง ป้าฉันก็เพิ่งเสีย จะอะไรกันนักหนา" ลูกชายตัวแสบก็ตะโกนใส่โทรศัพท์

"แม่คุยกับมันได้ แม่อยู่กับมันได้ แต่แม่ไม่เคยมาหาพ่อกับหนูเลย"

ภรรยาผมยิ่งโกรธใหญ่ "วางไปเลย แม่ง เป็นห่าอะไร รำคาญ กูเบื่อพวกมึง"

ผมใจเย็นสุดๆ "เธอแอบคบกันนาน พี่เพิ่งรู้นะ เธอแอบซื้อโทรศัพท์ เพื่อโทรหามัน"

แฟนผมก็ไม่ยอมรับ ผมก็บอกว่าทำไมต้องโกหก ขนาดเธอเลือกทางนั้นแล้ว ทำไมต้องโกหกอีก

สุดท้ายแฟนผมก็ยอมรับ "ยิ่งทำให้ผมตัดใจจากเธอได้สนิทสุดๆ"

ผมคิดว่าให้ผมกันเท่าไหร่ ให้ผมคิดว่าเธอจะทำดีได้ เธอก็ทำไม่ได้จริงๆ

แต่เสียใจแค่ว่า เธอเลือกที่จะทำความดีกับชายชู้ แต่เลือกที่จะทิ้งลูก ให้กลายเป็นเด็กมีปัญหา

ตอนนี้ลูกชายผมกลายเป็นเด็กก้าวร้าว เกลียดครอบครัวที่เค้ามีพร้อมพ่อแม่ลูก

ผมเชื่อเลยว่า ขาดแม่เหมือนแพ แตกเป็นอย่างไร

ผมพยายามสอนให้เค้าเข้าถึงพระธรรม เค้าก็พยายามทำ แต่ซักพักก็มีคำถามว่า "ทำไมแม่เลือกปฏิบัติดีกับคนอื่น แล้วทิ้งหนูกับพ่อให้ทุกข์ล่ะครับ"

เป็นคำตอบที่ผมจนปัญญาจริงๆ

"แล้วแม่จะโดนอย่างเราไหม หนูอยากให้แม่โดนมันทิ้ง แม่จะได้กลับมาหาหนูเร็ว"

บางที เค้าก็คิดว่า "หนูจะโทรไปหาแม่ทุกวัน กดดันมัน ให้มันถามแม่ว่า หนูกับมันแม่จะเลือกใคร"

ผมก็บอกว่า"ไม่ต้องหรอกลูก มันบาป" ลูกชายผมก็ทำหน้าบึ้ง

"ไม่บาปหรอก ถ้าบาป แม่กับมันคงไม่ทำให้ตัวเองมีความสุขหรอก"

เพราะผมรู้ว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์นั้นจริง ภรรยาผมก็เลือกคนนั้นอยู่แล้ว ผมไม่อยากให้ลูกเจ็บ ไม่อยากให้ลูกเป็นคนก้าวร้าว ไม่อยากให้ลูกอาฆาตใคร

ทุกวันนี้ เหมือนลูกตัวเอง กำลังกลายเป็นเด็กที่เคียดแค้น อาฆาต ทุกอย่างจริงๆ

ผมไม่อยากให้ลูกทุกข์เพราะแม่เค้าอีกแล้ว

***** ผมสงสัยครับ แฟนผมบอกว่า บาปกรรมระหว่างผมกับเธอหมดแล้ว เพราะเธอไม่ได้โกหกผมอีกแล้ว มันเกี่ยวกันด้วยเหรอคับ ผมว่า บาปกรรมกำลังตามเธอมากกว่า เหมือนเธอเข้าไปอยู่ในวงล้อกรรมนั้นเลย เพียงแต่ตัวละคร ไม่ใช่ผมก้แค่นั้น ยังไงรบกวนให้แง่คิดด้วยครับ

 

ก่อนอื่นนะคะ ก็ได้อ่านกระทู้ของคุณมาตั้งแต่กระทู้ที่แล้วแล้ว ต้องขอแสดงความเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคุณและลูกอย่างจริงใจ และถ้าคุณเป็นศิษย์ตถาคต คุณก็ต้องเชื่อและยอมรับในกฎแห่งกรรม ขอให้คุณศึกษาเรื่องธรรมให้มากขึ้น คุณก็จะเข้าใจว่าเหตุบังเอิญไม่มีในโลก และการที่คุณนำเรื่องมาเล่าในกระทู้นั้น คุณต้องตั้งเจตนาให้ดีนะคะว่าคุณต้องการอะไรจากเพื่อนธรรมในเวป ไม่งั้นคุณอาจจะทำให้คนอื่น ๆ ในเวปสร้าง มโนกรรม โดยคิดว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ดี (เพราะเชื่อในสิ่งที่คุณเล่าทั้งหมด) วจีกรรม เกิดตามมา เพราะสงสารคุณกับลูกมาก ทำให้เกิดการวิพากวิจารณ์ว่าทำไมเค้าทำอย่างนี้ อย่างนั้น ซึ่งเหตุแท้จริงแล้วอาจจะมีผลพวงมาจากอดีตชาติ แต่เราใช้สิ่งปัจจุบันมาตัดสิน ด้วยเหตุที่คุณอาจจะบอกว่าคุณไม่เคยทำอะไรให้เค้าเจ็บช้ำน้ำใจ (อันนี้แนะนำให้ไปทำกรรมฐาน แผ่เมตตาให้ภรรยาเก่าคุณบ่อย ๆ ก็อาจจะระลึกรู้ได้) ส่วนใหญ่แล้วคนที่ทำกรรมฐานแล้วระลึกได้ ก็จะเห็นว่าเราทำกับเค้าไว้มากมายจริง ๆ บางทีกรรมที่ได้รับในปัจจุบันนั้นยังน้อยกว่าที่เราทำกับเค้าด้วยซ้ำ เช่นคนที่เคยฆ่าสัตว์ กรรมตามทัน ทำให้เกิดอุบัติเหตุ พิการ แต่ไม่ถึงชีวิตเหมือนที่เราทำกับเค้า เป็นต้น

พระพุทธเจ้าทรงสอนให้เราใช้หลักธรรม เพื่อพิจารณาตัวเอง โดยใช้กฎแห่งกรรมเป็นที่ตั้ง อยู่กับปัจจุบัน ใช้โอกาสนี้ศึกษาธรรมให้มากขึ้น ให้คิดว่าไม่มีอะไรเป็นของเรา แม้กระทั่งร่างกายนี้สักวันเราก็คืนให้ธาตุทั้งสี่ คนเราก็เหมือนกัน ไม่จากเป็น ก็จากตายค่ะใช้ความทุกข์ของคุณเจริญสติปัฎฐานสี่ ใช้หลักเวทนา ตามดูรู้ความทุกข์ความเสียใจ เศร้าหมองในใจไว้ พิจารณาทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที แล้วคุณจะรู้ว่าแม้กระทั่งความทุกข์นี้ มันก็ไม่อยู่กับเราเสมอไปหรอก

คุณยังมีโทสะอยู่มาก แล้วคุณจะเอาอะไรไปสอนลูกล่ะคะ คุณคิดแต่ว่าเธอจะได้รับกรรมอะไรบ้าง ทนไม่ได้ที่เธอสุขสบายดี อันนี้ให้พิจารณา พรหมวิหารสี่นะคะ สัตว์โลกนั้นต่างดิ้นรนหาความสุขให้ตัวเองทั้งนั้น แต่เราเป็นศิษย์ตถาคต เราต้องหันเข้าหาทุกข์ รู้ถึงทุกข์ เหตุแห่งความทุกข์ แล้วหาทางดับทุกข์ค่ะ

แคทจะไม่บอกนะคะว่าคุณควรสอนลูกอย่างไร เพราะจริง ๆ แล้วคุณรู้ค่ะ แต่คุณอาจจะยอมรับไม่ได้ก็ได้ถ้าลูกคุณเกิดปัญญาธรรม ให้อภัยและเข้าใจในส่ิงที่แม่ทำ เพราะตอนนี้คุณอยากหาคนที่มีความคิดเห็นร่วมกับคุณ ซึ่งก็แน่นอนก็ลูกคุณนั่นเอง เพราะเค้าเป็นผู้ถูกทอดทิ้งเหมือนกัน เพราะฉะนั้น คุณทั้งสองกำลังจมน้ำค่ะ ตั้งสติ คุณต้องเอาจมูกคุณขึ้นจากน้ำเพื่อหายใจก่อน แล้วค่อยช่วยลูกคุณค่ะ

ธรรมดาจะอ่านกระทู้อย่างเดียวไม่ค่อยตอบ เพราะเน็ทที่นี่แพงมาก แต่ที่เขียนมานี่เพราะรู้สึกเป็นห่วงลูกคุณมากค่ะ จากคำพูดของเค้า และเพราะทุกครั้งที่เค้ามีคำถามว่าทำไมแม่ทำกับเราได้ ทำไมเราจะทำบ้างไม่ได้ และอีกหลาย ๆ คำถาม คุณก็ไม่ได้มีคำตอบจริง ๆ ให้เค้าเพราะว่าคุณเองก็มีใจเอนเอียงไปทางนั้นเหมือนกัน

ที่พูดมาตั้งยาวนี้ หวังเพียงว่าแม้ซักบรรทัดหนึ่งจะปลุกคุณตื่นจากฝันร้ายให้ได้ มิได้มีเจตนาตำหนิติเตียนแม้แต่น้อย แต่ข้อความไหนไม่ชอบใจ หรือไม่เห็นด้วยก็ให้ทิ้งไว้เสียในนี้ อย่าเก็บไปคิดให้ใจเศร้าหมอง ตั้งมั่นอยู่ในพระรัตนตรัย สวดมนต์นั้นช่วยได้มาก ฟุ้งซ่านมากให้สวดทั้งบาลี และคำแปล ทำทานบ้างก็ดี จะได้ลดความตระหนี่ถี่เหนียวในใจตัวเอง ขอให้คุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย คุ้มครองคุณและลูก ขอให้เกิดดวงตาเห็นธรรม เห็นทางออกจากทุกข์ให้เร็ววัน...สาธุ สาธุ สาธุ

 

ลูกคุณน้าอายุเท่าไหร่แล้วครับเนี่ย

^^ สู้ต่อไปนะครับ อุปสรรคคือการทดสอบ

ผมคิดว่าเมื่อน้องเค้าโตมา เค้าจะเข้าใจ และที่สำคัญ

เค้าจะเข้ใจเองว่าพ่อรักเค้ามากแค่ไหน

สาธุ

 

ผมว่าอย่าให้ลูกลูกชายคุณหยุดคุยกับแม่ไปซักพักหนึ่ง แล้วก็หมั่นพูดบอกสอนเขาในสิ่งที่ดี ๆแล้วก็ค่อย ๆ บอกเขาไปว่า แม่ไม่อาจกลับมาหาเขาได้อีก อุปมาเหมือนกับแม่น้ำที่ใหลแล้วไม่ย้อนกลับทางเดิม นั่นเอง ค่อย ๆ บอกเขาไปเดี๋ยวเขาก็เข้าใจ แล้วก็ถ้าหากเราอาฆาตเขาแล้วเขามาอาฆาตเรา ว่าเราแบบนี้บ้างเล่าจะเป็นอย่างไร เราควรอโหสิกรรมให้เขา นี่ควรสอนลูกอย่างนี้ สอนให้เขามีเมตตาต่อผู้อื่นไม่อาฆาตผู้อื่นนะครับ

 

เหมือนนิยายน้ำเน่าเลย ชีวิตคนเรา แค่ผู้หญิงคนเดียว จะไปโทษเขาตลอดชีวิตทำมั้ย ทำไมไม่ทำชีวิตตัวเองให้สูงขึ้นล่ะ แต่ละคนก็เลือกทางคนตนไปแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะรั้งกลับมา แยกกันไปทางใครทางมัน แล้วทำจิตใจของตนเองให้สูงขึ้น แค่นี้ความสุขก็มาหาแล้ว ไม่ต้องไปจมอยู่กับอดีต เสียเวลา

 

ทุกท่านที่แนะนำคุณถูกต้องทุกคน ดิฉันเห็นด้วยกับการให้หยุด ทุกอย่าง ไม่โทรหา ไม่ว่ากัน แต่คุณหันกลับมาหาลูกให้คุณเป็นทั้งที่พ่อและแม่ให้เขาเด็กนะไม่อ่อนดัดง่ายคุณจงปลูกฝังสิ่งดีๆให้เขานับแต่วันนี้ ก่อนที่จะเขาจะโตกว่านี้แล้วจะแก้ยากกลายเป็นปัญหาสังคมไปคุณหมั่นพาลูกสวดมนต์ก่อนนอน และพาไปฝึกปฎิบัติตามสำนักต่างๆที่มีการเรียนรู้เกี่ยวกับวิปัสสนาให้เขาและคุณเห็นกฎแห่งกรรมมากขึ้น คุณคิดถึงภรรยาอย่าเอาลูกมาอ้างให้ลูกโทร ทำอย่างที่บอกนะคะ ก่อนที่จะสายเกินแก้ แย่แล้วจะแก้ไม่ทันค่ะ

 

พี่ครับ ผมขอเอาใจช่วยพี่นะครับ พยายามใจเย็นๆๆ มีสติ ทุกอย่างมันต้องมีทางออกครับพี่ แม้ทางออกนั้นเราจะไม่ได้พอใจกับมันเสมอ แต่อย่างน้อยมันต้องมีทางออกที่ดีที่สุด พยายามใจเย็นๆๆนะครับพี่ จะทำอะไรให้มีสติไว้ จะได้หาหนทางออกได้ พยายามทำดีที่สุกครับพี่เท่าที่เราพอจะทำได้ และอีกอย่างคิดว่ามันเป็นกรรมด้วยอะครับพี่ พยายามทำบุญมากๆๆ แผ่เมตตาให้เค้ามากๆๆครับ

 

สงสารน้องจัง
เห็นใจน้อง และพี่มากเลยนะครับ
ไม่นานหรอกพี่ เดียวชายคนนั้นก็หมดรักแฟนพี่นะ

 

อยากให้พี่กันลูกของพี่ออกจาก เรื่องนี้นะครับ ไปหาไปทำอะไรอย่างอื่นก็ได้

เพราะไม่ว่าอย่างไร ลูก ไม่มีสิทธิ์ต่อว่า หรือ กล่าวคำไม่ดี ต่อ บุพพการี นะครับ
ต่อให้ผิดยังไงก็เถอะ มันก็ยังเป็นบาปอยู่ดี

หาทางให้เขาอยู่ห่างๆเรื่องนี้นะครับพี่ ไม่งั้น เขาจะต้องบาปแน่ๆ
คนอื่นทำบาปก็ช่างเขา ให้คิดซะว่ามันก็แค่คนอื่น ...
แต่ นี้ ลูกของพี่เองนะครับ อย่าให้เขาบาปเลย

 

ยอมรับในกฏแห่งกรรม...พาลูกเข้าวัด เที่ยวธรรมชาติ....สอนแต่สิ่งที่ดี ๆ ให้กับลูก.... สำรวจความพกพร่องของตัวเอง... หาสาเหตุให้เจอว่าทำไมแม่เด็กถึงได้รู้สึกอย่างนั้น... ถ้าผิดที่ตัวพ่อเองก็ปรับปรุงตัว.... แต่ถ้าแม่เด็กไปเองแบบไม่มีสาเหตุ ....ก็คิดซะว่าเป็นเวรกรรมของทั้ง 3 คน... อย่าสอนให้ลูกด่าใคร เพราะว่ามันจะเป็นภัยกลับมาหาตัวลูกเอง ...แล้วอย่าด่าใครให้ลูกเห็นด้วย ....เพราะมันจะทำให้ลูกเป็นคนไม่น่ารัก....เป็นเด็กก้าวร้าว....

ครอบครัวอื่นแตกแยก เค้าก็ยังอยู่กันได้ ทำไมเราจะอยู่ไม่ได้ .....

 

สู้ๆนะคะ เชื่อว่ายังไงคุณและน้องจะผ่านมันไปได้

 

อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยในมันผ่านไป อย่าให้เขามองว่าแม่ผิด อย่าให้เขาสร้างกรรมใหม่กับกับบุพการีเด็ดขาด ไม่งั้นจะทำให้ชีวิตเขาตกต่ำหาความสุขความเจริญใดๆไม่ได้เลย

คุณต้องตอบคำถามแบบแบ่งรับแบ่งสู้ อย่าโยนความผิดให้ตกอยู่ที่ใคร
"ทำไมแม่เลือกปฏิบัติดีกับคนอื่น แล้วทิ้งหนูกับพ่อให้ทุกข์ล่ะครับ"
พวกเราทำบุญร่วมกันมาแค่นี้ลูก คนเราเวียนว่ายตายเกิดไม่รู้กี่ชาติ แม่เขาไม่ได้ร่วมบุญกับมากับพ่อแค่คนเดียว พ่อทำบุญกับแม่มาน้อยไปเลยอยู่ด้วยกันได้ไม่ครบชาติ

บอกเขาว่าถ้าเขาเกลียดอะไรอย่าทำอย่างนั้น
- เกลียดที่แย่งแม่ไป ก็จงจำไว้ว่าอย่าไปยุ่งกับคนรักของคนอื่น
- เสียใจที่แม่ทิ้งไป ก็จำไว้ว่าอย่าทิ้งภรรยาและลูก
- เกลียดคำโกหกก็อย่าเป็นพูดคำโกหก

บอกเขาว่าอย่าทำให้แม่ลำบากใจ เพราะถ้ากดดันแม่ทำให้แม่เป็นทุกข์ แม่ก็ต้องหนีให้ห่างจากไกลจากความทุกข์ ถ้าลูกทำให้แม่สุขใจต่อให้ลูกอยู่ไกลแค่ไหนแม่ก็จะมาหา เพราะพ่อทำให้แม่เป็นทุกข์แม่เลยทิ้งพ่อไป ไม่ใช่เพราะลูก บอกให้เขาเลิกร้องขอ บอกให้เขาเป็นผู้ให้ ความที่เป็นผู้ให้ไม่เคยขาดทุน เพราะใจไม่เคยหมด คนที่ขอเพราะใจขาดแคนอยู่เสมอ ไม่ว่าคนเราต้องจากกันสักวันนึงอยู่ดี จากเป็นดีกว่าจากตาย แม่จากไปเป็นๆยังโทรคุยกับแม่ได้

 

ขอบคุณครับคุณแคท ความรู้สึกเห็นเธอมีความสุข แล้วทนไม่ได้ มันเป็นเพียงเสี้ยวนึงจริงๆครับ ถามว่ามีไหม ตอบได้ว่ามี แต่น้อยมาก

ผมได้คิด พิจารณา ผมก็ทราบว่าทำไม ยิ่งได้รู้ว่าอะไรเกิดกับเราบ้าง ยิ่งทำให้ผมพยายามปล่อยวาง

แต่ลูกชายผม เค้าไม่ได้เป็นแบบนั้น ตอนนี้ทุกข์กับลูกมากกว่า ที่พยายามเอาชนะผม เอาชนะแม่

มีจิตใจอาฆาต อยากให้แม่กับชู้ทะเลาะกัน อยากให้แม่ทำกับชู้เหมือนอย่างที่แม่ทำกับตนไว้

ผมเครียดมากที่สุด เพราะลูกกำลังทำบาป แต่ในบางครั้งลูกผมก็คิดได้เอง ว่ามันไม่ดี

แต่น้อยครับที่ลูกจะคิดแบบนั้น ทุกข์กับลูกมากกว่า แต่ผมจะพยายามครับ ไม่โกรธหรอกครับ

ผมอยากมีเพื่อนทางธรรม เพราะที่ผ่านมาผมไม่เคยแชร์ประสบการณ์กับใครเลย ทุกข์คนเดียว แก้คนเดียว

 

เปล่าครับ ผมไม่ได้คิดถึงภรรยาแล้ว มีแต่ปลง แต่ลูกชายผมเค้าพยายามอยากให้พ่อกับแม่ดีกัน ทำทุกอย่าง

เค้าบอกว่าไม่ผิดใช่ไหมที่เค้าจะโทรหาแม่

เป็นคำพูดที่เลียนแบบคำพูดแม่เค้าเลยว่า ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันเลือกไปจากลูกและเธอ

 

ตอนนี้ผมได้ปรึกษานักจิตวิทยาคนหนึ่ง ท่านให้ลูกผม จดบันทึกความรู้สึกทั้งหมด ถึงแม่เค้า ไม่ว่าเรื่องนั้นจะดี หรือไม่

เมื่อวันหนึ่งลูกผมพร้อมก็ให้นำบันทึกนั้นให้แม่เค้า

เมื่อวานลูกผมได้ลองทำดู เห็นเค้าเขียน ซักพักก็ร้องไห้ ซักพักก็ยิ้ม

เหมือนจะดีขึ้นเลย ลูกผมก็นอนหลับสนิท ไม่ตื่นกลางดึกร้องหาแม่

จะพยายามสอนลูกให้ได้ดีครับ

 

เป็นกำลังใจให้คะ ลูกคุณพูดเก่งจัง สู้ๆเพื่อลูกคุณนะคะ แล้วทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี เราเองก็เคยผ่านตรงนั้นมาแล้ว แต่ลูกเราพูดไม่เก่งก็คือเราพยายามไม่ให้ลูกมารับรู้ตรงจุดนี้ กลัวเค้าจะเสียใจที่พ่อแม่เป็นแบบนี้ พยายามรักษาน้ำใจลูก ไม่อยากเห็นน้ำตาลูก เราคิดว่าถ้าของสิ่งนั้นเป็นของเราก็คือของ ของเรา ถ้ามันไม่ใช่เราก็ไม่เสียเวลาเช่นกันคะ มีสติเข้าไว้นะคะ เจริญในธรรม

 

เป็นกำลังใจให้นะคะ ไม่ต้องคิดถึงภรรยาหรอกค่ะ คิดแต่ว่าจะทำอย่างไรที่จะเลี้ยงลูกให้เป็นเด็กที่ดี สมบูรณ์ทั้งร่างกายและจิตใจให้ได้

สู้ๆๆนะคะ คุณต้องทำได้ค่ะ เพื่อลูกนะคะ ^^

 

ชีวิตผมกับคุณไม่ได้ต่างกันมากนัก แต่ความสุขกับความทุกข์ต่างกันไกลเลย ภรรยาผมก็เลิกกับผมไปเหมือนกัน แต่ต่างกันตรงที่เราก็ยังเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ลูกก็ไ่ม่มีปัญหา

ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ลูก มันอยู่ที่เราต่างหาก ก่อนอื่นเราต้องเข้าใจกฏธรรมชาติก่อน ไม่ใช่ว่าเราดีแล้วเขาจะเลือกเราเสมอไป(เข้าตำราดีเกินไป) ก็คนเราไม่เหมือนกัน ถูกอบรมเลี้ยงดูมาต่างกัน ขนาดพี่น้องคลานตามกันมายังไม่เหมือนกัน เมื่อวานเราอาจดีที่สุดสำหรับเขา แต่พรุ่งนี้อาจมีคนที่ดีกว่า หรือถ้าไม่ดีกว่าแต่มันเข้ากับเขาได้ดีกว่าเรา เขาก็ต้องไป

ผมโชคดีที่เตรียมตัว ไม่ประมาทกับเรื่องนี้ตั้งแต่คบกับภรรยาครั้งแรก พิจารณาอยู่เสมอ ๆ ว่ามีอะไรหลาย ๆ อย่างที่ผมกับเธอไม่เหมือนกัน วันนึงอาจมีคนเหมาะสมกับเธอมากกว่าผม แล้ววันนึงก็มาถึง ก็มาพูดคุยกัน ก็เลยยังเป็นเพื่อนกันอยู่จนถึงวันนี้ มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน ปรึกษาหารือกันเหมือนเดิม

ลูกก็เป็นส่วนสำคัญ ต้องอธิบายความเป็นจริงเรื่องนี้ให้ลูกเข้าใจ ผมเชื่อว่าพ่อแม่ทุกคนรักลูก แต่บางครั้งการแสดงความรักมันก็อาจลำบาก โดยเฉพาะเมื่อแยกไปมีครอบครัวใหม่ การที่ลูกคุณมีปัญหากับแม่ของเขา ผมเชื่อว่าส่วนหนึ่งมาจากการที่เขาเห็นใจคุณ เพราะคุณคงไปอธิบายว่าแม่เขาเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เขาก็เลยเหมือนต่อสู้แทนคุณ อยากจะบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย มันยิ่งทำให้ลูกคุณมีบาปติดตัวไปเปล่า ๆ

ธรรมชาติของมนุษย์มักจะโทษผู้อื่นเสมอ อยากให้คุณมองหาข้อบกพร่องของตัวเองที่เข้ากับภรรยาไม่ได้ บางเรื่องมันอาจจะไม่ได้เป็นความผิดเสมอไป แต่มันเข้ากับเขาไม่ได้ ตอนรักกันใหม่ ๆ อะไร ๆ มันก็รับได้หมดแหละ นานเข้าพอต่างก็ต้องรับเรื่องอื่น ๆ เข้ามาในครอบครัว ไอ้เรื่องไม่เหมือนกันมันก็ค่อย ๆ โผล่มา แล้วมันก็จะเริ่มจากการโกหก(บ้านผมก็แบบนี้) เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องทะเลาะเบาะแว้ง แต่ก็นั่นแหละพอนานไป มันก็สุดทน ต้องเลิกกันไปเอง

ถึงวันนี้ผมก็ยังรักเป็นห่วงภรรยาผมเสมอ และก็ไม่เคยคิดหรือต่อรองให้เธอกลับมาหาผม คุยกันบ้างตามประสาคนที่เคยเป็นสามีภรรยากันและมีลูกด้วยกัน วันสำคัญ ๆ ก็ยังโทรไปแสดงความยินดีก้บเธอเสมอ ลูกก็ไป ๆ มา ๆ บ้านพ่อบ้างบ้านแม่บ้าง

หวังว่าประสบการณ์ของผมคงช่วยอะไรคุณได้บ้าง ผมเชื่อว่าภรรยาคุณก็คงยังรักคุณกับลูกอยู่ แต่อย่างที่บอกคุณอาจไม่ใช่คนที่ใช่(ตอนนี้นะ) คุณต้องยอมรับ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ถ้าโลกนี้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดกับคุณคนเดียว นั่นแหละแปลก

ขอพระธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จงเป็นเกราะคุ้มครองคุณและลูกให้ผ่านอุปสรรคเรื่องนี้และเรื่องอื่น ๆ ไปด้วยดีนะครับ