ขอปรึกษาปัญหาชีวิตหน่อยครับ

พอดีตอนนี้ผมเรียนอยู่ ปวช.1 ผมเรียนแล้วไปไม่รอดเลย ผมจึงไม่อยากเรียน แล้วผมมีความสนใจทางธรรมจึงอยากที่จะไปบวชเพื่อปฏิบัติ แต่ผมไม่รู้ว่าจะไปรอดหรือเปล่า อนนี้ผมสับสนมากครับ ช่วยชี้แนะ ด้วยครับ

 

แนะนำคือ ๓ ทางคือ

๑.เรียนให้มันจบก่อนครับ.....การเรียนนี้ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลใดนะของ จขกท. ที่คิดว่าไปไม่รอด.......ถ้าเป็นเหตุผลที่ว่าเป็นการเรียนที่หนักหละก็.....เรียนต่อไปครับ...เรื่องเล็กมาก.....ถ้าแค่นี้คุณยังทำไม่รอดอย่าไปบวชเลยครับ....เพราะทายได้เลย....ไม่รอด.....

๒.บวชครับ....ศึกษาโรงเรียนมัธยมของฝ่ายสงฆ์(โรงเรียนวัด)....สอบนักธรรมให้จบ นักธรรมเอก.....ต่อจากนั้นศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยสงฆ์ครับ(ทราบข่าวเจ้าอาวาสในปัจจุบันอย่างน้อยต้องมีวุฒิการศึกษา).....เพราะอย่างน้อยก็ต้องมีความรู้....เป็นพระก็ต้องมีความรู้บ้างครับ.....ไม่ว่าด้านศาสนจักร...และอาณาจักร.....จะไม่รู้เลยก็เกินไปครับ.....แล้วก็ปฏิบัติไปด้วย......ถึงแม้เป็นพระปฏิบัติในอนาคตก็ยังไม่ได้เสียชื่อว่าเคยศึกษามาบ้าง....เทศนาธรรมจะได้เทศน์ถูก.......

๓.บวชเข้าป่่าหนีโลกไปเลย...แบบลูกทุ่ง..ไปหาเอาข้างหน้า....แต่บอกก่อนนะครับ....วิธีนี้ไม่ได้สบายนะ......

 

เหมือนว่าผมอยากบวชมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วครับ บางทีผมรู้สึกว่าเรื่องทางโลกมันไม่สำคัญผมจึงปล่อยปะละเลย จึงทำให้เอาดีไม่ได้สักทาง ทำให้ผมสับสนตัวเองมากว่าตัวเองจะไปทางไหนกันแน่ และที่ผมตั้งใจมานานแล้วก็คืออยากจะบวชตลอดชีวิตผมอยากจะนิพพาน ผมคิดว่าถ้าเป็นไปได้ขอให้ชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ผมไม่อยากเกิดอีแล้ว

 

อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจเลยครับ คุณเกิดปัญหาเดียวกับหลายคนที่รู้ว่าตัวเองไม่ใช่แค่ร่างกาย ความสำเร็จทางโลกเหมือนไม่มีความสำคัญอีกต่อไป บางคนถึงกับไม่สนใจร่างกายตัวเอง ทรมาณร่างกายบ้าง ไม่สนใจที่จะดูแลออกกำลังกายเลย กินไม่เป็นเวลาแบบนี้ครับ ซึ่งผมมองว่าแบบนี้เป็น วิปัสสนูปกิเลศ ที่ชื่อว่า อุเบกขา เมื่อเกิดขึ้นกับคนที่กำลังศึกษาอยู่แทบจะหมดอนาคตในการศึกษาต่อไปเลยครับ สิ่งที่อยากแนะนำคือ ลองถามใจตัวเองดูว่าทำไมถึงไม่อยากเรียน เป็นเพราะกิเลสหรือเปล่า ต้องตามกิเลศให้ทัน มีสติให้มาก ถ้ากิเลศน้อยแล้วมันจะมีอาการที่เรียกว่าจิตมีความละเอียด อยากทำการงาน ไม่ง่วง ไม่ซึม ไม่กระสับกระส่าย ไม่ลังเลสงสัย ไม่โกรธ ไม่โลภ รู้สึกว่าการทำหน้าที่นี่แหละคือการปฏิบัติธรรม การปฏิบัติธรรมต้องกระทำที่จิตปัจจุบันนะครับ

 

ก็ลองเรียนไปด้วย สนใจธรรมไปด้วย
สนใจทั้งทางโลก สนใจทั้งทางธรรม ไม่แบ่งแยก
ก็จะได้ผลดี ทั้งทางธรรม และทางโลก เป็นอานิสงค์
จนกว่าจะถึงที่สุดธรรมและทางโลก

อนุโมทนาครับ
ของดี ดีทุกเมื่อ ดีทุกที่ครับ

 

แนะนำว่าเรียนให้จบก่อนคับ แล้วค่อยบวชก็ได้ ผมก็รอเรียนจบแล้วก็จะบวชเหมือนกัน คุณยังเรียนปวช.อยู่เลย อย่าพลาดเหมือนผมที่เคยเรียนปวช.นี่แหละแต่ไม่จบ ตอนนี้ก็เรียนกศน. กับราม พอจบแล้วก็จะบวชบำเพ็ญบารมีเหมือนกัน

 

ชีวิตยังอีกนาน มีโอกาสก็เรียนไปก่อนก็ดี ใครจะรู้แน่ว่าชีวิตจะจบเมื่อไร แต่เรียนไว้ได้ใช้แน่ครับ

ผมก็เรียนไม่เก่ง เรียนบ้างเกเรบ้าง จบ ม. 3 ไปเรียนเทคนิคก็โดนรีไทร์เทอมแรก ไปเรียนพานิชอันนี้รอด แต่ก็ตัดขัดเกด้วย ธุรกิจที่บ้างมีปัญหาด้วย ก็กว่าจะจบตรี ก็ 3 รอบ 3 สถาบันเหมือนกัน พอโตขึ้นก็เห็นอะไรกว้างขึ้น ทีนี้ก็เหลือแต่ ป. เอก แล้ว ตอนนี้ก็คาดว่าจะไม่เรียน แต่ใครจะรู้อนาคต

สรุป เรียนไว้ก่อนเถอะครับ เพื่อป้องกันความเสี่ยงในชีวิต สำหรับอนาคต

 

เรียนไปก่อนครับ จบแล้วค่อยตัดสินใจอีกที

บางครั้งชีวิตทางโลกไม่ได้ดั่งใจหวัง จิตมันก็ปฏิเสธ แล้วแสวงหาหนทางอื่นๆ

พอดีว่าสนใจทางธรรมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงคิดจะหันมาทางนี้

แต่รู้อะไรไหมน้อง เป็นพระแท้ ไม่ใช่เรื่องง่าย มีกฎระเบียบมากมาย น่าอึดอัดมาก

ถ้าจะให้รู้ซึ้ง ลองทดลองบวชสักหนึ่งบรรษา(3เดือน) บวชกับวัดที่เคร่งครัดในทางปฏิบัติ แล้วคิดดูอีกที ว่าเรารับสภาพการเป็นพระได้ตลอดชีวิตไหม เพราะถ้าบวชตอนนี้ แล้วสึกออกมาภายหลัง จะไม่มีความรู้ทำมาหากินนะ เดือดร้อนคนรอบข้างอีก คิดให้ดีล่ะ...

 

ขอบคุณครับผมจะพยายามเรียนต่อให้จบครับ

 

เรียนต่อ ปวช.ให้จบก่อนอย่างหลายๆท่านกล่าว เอาชนะทางโลกให้ได้ก่อน ตั้งสติกับตัวเองมองให้เห็นในสิ่งที่อยู่ตรงหน้าปฏิบัติให้ดี อายุยังน้อย หากว่ามันเครียสหรือสับสน หาหนังสือธรรมมะอ่านบ้างแล้วลองปฏิบัติตนตามแนวทางพระพุทธองค์โดยนั่งสมาธิหรือสวดมนต์ภาวนาเพื่อให้มีสมาธิขึ้น น่าจะเป็นผลดีขึ้นบ้างนะ
ขอเอาใจช่วยนะ

 

อย่าบวชเพื่อหนีปัญหา เพราะจะเจอปัญหาอีกมาก

ไปอยู่วัด ถือศีลแปด ดูก่อน เตรียมกายใจให้พร้อม
หาไม่แล้วจะจิตตกง่ายและร้อนผ้าเหลือง ท้ายสุดต้องสึกอีก

 

อนุโมทนาสาธุที่อยากพ้นการเกิดครับ

พี่เห็นว่าอย่าเพิ่งทิ้งการเรียนทางโลกในขณะนี้เลยครับ เพราะการบวชตลอดชีวิตต้องใช้กำลังใจสูงมาก แต่น้องบอมยังสับสนลังเลอยู่ระหว่างเรียนหรือบวช

ฉะนั้นพี่ขอแนะนำว่าให้ปฏิบัติธรรม(ศีล สมาธิ ปัญญา)ไปด้วยในช่วงที่เรียนอยู่นี้ จนกว่าจะแน่ใจจริงๆ ว่าบวชได้ไม่มีปัญหา และทางบ้าน(ผู้ปกครอง)เห็นชอบด้วย แล้วจึงค่อยตัดสินใจใหม่ดีกว่าครับ

ขอให้เจริญในธรรมครับ สาธุ

 

ผมเคยไปปฏิบัติธรรม พอตื่นเช้าขึ้นมาอากาศดีมาก อยากออกไปวิ่งแต่ทำไมได้ ผมก็เลยคิดว่าทำไมคนปฏิบัติถึงออกกำลังกายไม่ได้ ทำให้เห็นพอมีเวลาเยอะแยะดันไม่ทำ เสียเวลากับเรื่องไร้สาระ พอยังงี้อยากทำ คงเหมือนกับการเรียนนั้นแหล่ะ แต่ว่าก็ลองไปเอาหลักมาจากวัดก่อนอย่าไปตัดสินใจอะไรปุ๊ปปั๊ป บางทีคนที่เกิดมาบุญบารมีพร้อมเขาไปเองเลย ถ้าสับสนแล้วอยากให้คนอื่นช่วยแบบนี้ไม่น่าจะใช่ เพราะตนต้องเป็นที่พึ่งของตน พิจารณาตัวเองให้ดี

 

เรื่องประสพความสำเร็จนี่ ตั้งใจจะทำต้องทำให้ได้ เริ่มจากเรื่องเล็กๆ
ตั้งใจจะทำอะไรแล้วทำให้เสร็จ ทำแล้วกัดไม่ปล่อย ไม่ใช่เลาะแหละ ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้ว อย่างนี้ครับ

เราพอใจในสิ่งที่ทำ เลือกทำในสิ่งที่ชอบนี่ไม่มีต้นทุนนะ มันเป็นความสุข
ทรัพย์ที่ได้จะทำบุญแปลงเป็นอริยทรัพย์พาไปจนถึงพระนิพพาน
คิดว่าคนอื่นทำได้เราก็ต้องทำได้
เราจะหาทางทำให้ดี ให้เร็ว ปรับปรุงให้ดีขึ้นเรื่อยๆ

 

ปัญหามีอยู่ทุกหย่อมหญ้าแหละน้องเอ๋ย.....

แต่มีอยู่แห่งหนึ่งที่ปัญหาไม่มี.............คือ การไม่มีปัญหา

ใบบัวมันอยู่บนน้ำ อยู่กับน้ำ แต่ น้ำก็ไม่เข้าใบบัว......เราอยู่กับปัญหา จงดูตัวอย่างใบบัว

ทำตัวอย่าให้ปัญหาเข้ามาติด ...ต้องคิดเอาเองนะ .......แฟนใคร ก็แฟนมัน ทำแทนกัน.......ไม่ได้.

 

เรายังเรียนเลย..แก่ป่านนี้ กว่าจะจบอีก ปาไปหลักสี่(ซึ่งยังไม่แน่ว่าจะจบหรือเปล่า)

คุณบอม อายุยังน้อยยังอยู่ในวัยเรียนด้วยควรต้องเรียนให้จบ อย่างคุณจินนี่บอกนั่นแหละครับ เรียนมายังไงต้องได้ใช้แน่ๆ ถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าจะได้ใช้ทำอะไรก็ตาม สรุปคือเรียนให้จบ

ปฏิบัติธรรมด้วยก็จะยิ่งดี นั่งสมาธิก่อนนอน ฝึกบ่อยๆเข้าเมื่อจิตมันนิ่งมันก็ย่อมจะรับเรื่องราวๆต่างๆได้อย่างละเอียด ถือศีล5ไว้ประคองไว้ปล่อยบ้างยึดบ้างทำไปเรื่อยๆ
ซึ่งจะว่าไปนะการที่จะฝึนความคิด "อยาก" ต่างๆนานานี่ก็ถือว่าปฏิบัติธรรมเริ่มแล้วล่ะ การบวชเพราะหนี เพราะท้อแท้ในเรื่องบางเรื่องนี่
พระท่านไม่ให้บวชหากไม่สุดวิสัยจริงๆนะครับ และบวชก็ใช่ว่าจะไม่เรียน นักธรรมไม่ใช่ง่าย และที่ยากกว่าปริยัติคือการนำมาปฏิบัติกับตนนี่แหละยากกว่า การบวชเข้าป่านี่ใจไม่แน่จริงอย่าได้ไปเลยมันไม่ง่ายนะและไม่สบายนะ

หากขี้เกรียจหรือเบื่อกับจังหวะของชีวิตก็ขอให้พักผ่อน พักปัญญาไว้ก่อน พอฟื้นดีแล้วค่อยมาสางกันต่อ
การบวชไม่สบาย ไม่ได้นั่งสมาธิ อยากนั่งก็นั่ง อยากนอนก็นอนไม่ใช่นะครับ
ต้องตื่นแต่เช้าง่วนอยู่กับจิตตน หากจิตใจยังไม่พร้อมจริงๆ

ฉนั้นทำไปทั้งสองอย่างเมื่อเรียนจบก็จะได้เป็นบัญฑิต เป็นบัญฑิตทางโลกและทางธรรม

อันความรู้นี้หนอ หากปราศจากความคิดที่ดี ย่อมไม่ส่งผลดีแก่ตัวเองอย่างแน่

อดทนสู้เพื่ออนาคตตนเองเถิดครับ

 

ที่บอกว่าเบื่อ..เราต้องเข้าใจนะครับว่าเบื่อเพราะอะไร?
1.เบื่อวิชาที่เรียน
2.เบื่อสังคม เพื่อนฝูง
3.เบื่อที่เราเรียนไม่รู้เรื่อง

ถ้าอยู่ใน 3 ข้อนี้ ผมว่าลองเปลี่ยนที่เรียนและเปลี่ยน สายที่เราศึกษาครับ..
เพราะคนไม่ชอบสายนี้ เรียนไปก็ไม่ได้ดี อย่างคุณไม่ชอบช่างยนต์ แต่เรียนในสายช่าง คุณก็ไปไม่รู้เรื่อง...ลองเปลี่ยนสายที่เราชอบดีกว่าครับ. เสียเวลาหน่อยดีกว่าครับ.

การบวชหนีปัญหา มันก็จะเจอปัญหาเช่นกันครับ..
1.คุณต้องอยู่ในวงจํากัดของสงฆ์และศิล 227 ข้อ
2.คุณต้องเรียน ไม่ใช่บวชแล้วไม่ต้องเรียนไม่ได้ครับ(เรียนนักธรรม)
3.กิจของสงฆ์ คุณจะหลีกเลี่ยงไม่ได้

ถ้าคิดว่าเราบวชเพื่อที่จะปฏิบัติ อย่างเดียวก็คงไม่ได้มันต้องทําควบคู่กันไป.แต่ถ้าความตั้งใจในการบวชของคุณ มุ่งมั่นและทําได้..ผมขอโมทนา สาธุ..ด้วยครับ..บุญแรง อยู่ในศิล สมาธิ ตั้งใจเรียนธรรม คุณอาจจะไปได้ดี ก็ได้ครับ.

 

ทางโลก กับทางธรรมนั้นคู่กันไป
น้องอยู่ในโลก จะทิ้งโลกอย่างไร
แม้ไปบวช ก็ต้องยุ่งเกี่ยวกับทางโลกอยู่ดี

ปัญหาในการเรียนปวช.1 เมื่อเทียบกับการปฏิบัติเพื่อหลุดพ้นนั้น
เทียบกันไม่ติดเลย
ไม่งั้น เราคงไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิดนับชาติไม่ถ้วนเช่นนี้
ชีวิตนักบวชไม่ใช่เรื่องง่าย
การเป็นพระภิกษุสงฆ์ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบตามพุทธบัญญัติ ไม่ใช่เรื่องง่าย
ทำตามที่ทุกๆท่านแนะนำเถอะนะ เรียนให้จบ อย่างน้อย ป.ตรี
แล้วค่อยมาคิดเรื่องบวช
(จริงๆ ส่งเสริมให้บวชนะคะ เพียงแต่ว่า อยากให้ฝึกความอดทนอีกหน่อย ฝึกสู้ปัญหา อย่าหนีปัญหา เพราะไม่มีทางหนีพ้น เพราะหนีตรงนี้ไปก็ไปพบปัญหาใหม่ ปัญหามีไว้ฝึกตนเอง เมื่อผ่านพ้นไปได้ น้องก็จะแข็งแกร่งขึ้น)