คำสารภาพจากวิญญาน

ตอน วิญญานคุณหลวง เป็นเรื่องที่ แม่มีลูกเป็นถึงคุณหลวงแต่ด้วยตำแหน่งและหน้าที่ทางการงานทำให้ไม่สามารถดูแลแม่ได้อย่างใกล้ชิด และมากพอ
เงินที่ให้แม่ใช้ต่อเดือนเป็นเวลายาวนาน แต่แม่ใช้ได้แค่สิบวันของเดือน นอกนั้นต้องกินน้ำข้าว และเศษอาหารที่ลูกกินมาจากบนเรือนใหญ่ จนต้องเป็นโรคขาดสารอาหาร ล้มป่วย นั้นยังไม่ทำให้เห็นความทุกข์ ของแม่จนลูกมองเห็นแมวคาบลูกมาหลบฝนในบ้าน และ เห็นความรักนั้นจึงทำให้นึกถึงลูกตัวเองกลับไปประคบประหงมลูกก่อนแล้วให้นึกถึงแม่ ที่อยู่ข้างล่างนั้น จึงได้มองเห็นความรักที่แม่มีต่อตัวเอง ครั้นเปิดประตูห้องแม่ก็เห็น สภาพที่ทรุดโทรมของห้อง แม่นั่งเป็นลมอยู่กับ แก้วน้ำข้าวที่คนใช้หุงทุกเช้าเย็น และเศษอาหารจากตัวเองที่กินไปแล้ว เมื่อสองมื้อ แบ่งไว้สองจาน ด้วยความรักที่แม่มีต่อลูก ลูกคือความภูมิใจของแม่ ไม่อยากต้องให้ลูกลำบากเพราะตัวเอง ครั้นเมื่อคุณหลวงเห็แม่เป็นแบบนั้น จึงรีบ เอาหม้อไปซื้อโจ๊กมาให้แม่ด้วยตัวเองที่ตลาดนางเลิ้งทันที ทั้งๆที่ฝนตกพรำๆ กลางสี่แยกนางเลิ้งนั้น คุณหลวงไม่มีโอกาสตอบแทนพระคุณแม่ครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิต ถกรถชนตายกลางสี่แยกนั้น
และอีกเดือนถัดมาด้วยความเสียใจแม่ก็ตายตามครั้นเมื่อเป็นวิญญาน คุณหลวงก็ได้กลายเป็นเปรต แม่นั้นถึงจะอดยากก็สามารถทำบุญใส่บาตรทุกวัน เมื่อวิญญานสองดวงมาเจอกันแม่และลูกจำกันได้แต่ลูก แต่วิญญานแม่นั้นอยู่สูงกว่าด้วยบุญบารมีที่สร้างสมมาตลอด ลูกขออาหารในมือแม่แม่ก็ให้แต่มันเป็นเพียงของบูดเน่าสำหรับลูกไม่ว่าจะโยนให้สักเท่าใร ก็บูดเน่า เพราะลูกไม่เคยทำบุญเลย แม้กับพระอรหันที่นั่งอยู่ที่บ้าน
คนที่รักเรายิ่งกว่าพ่อแม่นั้นไม่มีอีกแล้วในโลก พ่อแม่เป็นผู้ที่จะคอยใหอภัยคอยช่วยเหลือ คอยสนับสนุน คอยชุบเลี้ยงชีวิต คนมีบุญเท่านั้น ที่มีโอกาสกระทำกุศล คือการฉลองคุณพ่อแม่ ส่วนที่จะทำบุญทำกุศลไปให้พ่อแม่นั้น แม้จะทำเท่าไหร่ ก็ยังไม่เห็นผลเท่ากับทำให้ท่านเมื่อยังมีชีวิตอยู่ การทำบุญให้ท่านเมื่อตายแล้ว คนจะปลื้มใจก็คือ ผู้รับทาน และผู้ทำทานเท่านั้น คือผู้ที่มีชีวิตอยู่
ด้วยบุญนี้ ขอกุศลผลบุญให้ลูกได้ตอบแทนเลี้องดูพ่อแม่จนจากลา อย่าได้มีสิ่งชั่วร้ายอันไดมา กล้ำกลายจิตใจพ่อและแม่และลูกได้ ขอให้จิตนี้มีแต่กุศล ช่วยเหลือทุกสรรพสัตว์ให้รอดจาก อบาย สาธุ

 

คิดถึง

อ่านเเล้ว คิดถึง เเม่ จัง:'''''(

 

ใช่อ่านแล้วคิดถึงแม่จัง. อนุโมทนาสาธุนะคะกับเรื่องราวดีๆๆ

 

อ่านแล้วก็เป็นเครื่องเตือนใจดีนะคะ...แต่เราทะเลาะกับแม่น่ะ...เค้าชอบมาบังคับให้เราเป็นในสิ่งที่เราไม่อยากเป็น...ก็ขอให้ทุกๆท่านอย่าได้มีชีวิตที่ขัดแยังกับแม่แบบเราละกัน

 

อ่านเรื่องเต็มๆครับ ( เรื่องที่ 2 )

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=305


โมทนาด้วยครับผม

 

มุสาวาทา เวระมณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ