♥ มาแต่งกลอนแก้เหงากันนะ ♥

@บนโลกอาจพบทุกข์โศก..มืดมิด
เดินทางไหนเหมือนผิด...ทุกหน
หมื่นเพื่อนเคยใกล้ชิด.....ห่างยล
ทุรังหมายแก้สม...........ซ้ำทรุด

ยิ่งถลำยื้อยุด..............ฉุดดึง
กลับถึงหมดแรงจึง........หมดหมาย
หมดหวังแก้ลำพึง.........เดียวดาย
เติมสุราหวังหาย..........ลืมเรื่อง

สติเฟือนลอยเลื่อน.......ฟากฝัน
ปรุงแต่งเพ้อสวรรค์......ไร้จริง
หมดฤทธิ์สุราขำ.........กลับเศร้า
เรื่องบ่หายร้ายยิ่ง........สุมร้อน

เริ่มใหม่ตั้งตรงใจพร้อม.......สติ
พินิจด้วยสงบจิต........คงเห็น
เพียงครากรรมร้ายติด...ลำเค็ญ
วิบากกรรมทุกข์เข็ญ.....ตนทำ

เกลียดทุกข์วิบากกรรม...ผลร้าย
เร่งสร้างกุศลท้าย........ต่อเติม
เพียรดีทำดีป้าย..........น้ำใส
ล้างชั่วใดด้วยเสริม......เจริญธรรม@

 

แวะมา ทายทัก พักเหงา
บรรเทา ความสะท้อน อ่อนไหว
พบเพื่อน เพื่อเติม แรงใจ
ก่อนก้าว ต่อไป อีกวัน

 

สวัสดีปีใหม่ท่าน.......ninebeer
ยินดีต้อนรับเชียร์......ชูท่าน
ขอให้หายอ่อนเพลีย...ชื่นพลัน
วันนี้วันอื่นผ่าน.........สู้ทน

 

กรรมบันดาลเสกสร้าง ....... ชะตา

บุญก่อมาเพียรพา ........... เพิ่มสร้าง

น้อมพรพระรัตนา ............ ปรกสู่ ปวงเทอญ

เมินชาติภพจบร้าง .......... ว่างเว้นเวียนกรรม

 

กับหยดน้ำตา...ที่รินไหล
กับความรู้สึก...ที่เสียไป

ก็ไม่รู้ว่า...เมื่อไหร่จะระบายได้หมด
และไม่รู้ว่า...คนที่รับฟัง
จะรับรู้ได้มากแค่ไหน...
แต่ก็ช่างเถอะ...
เพราะเขา...ไม่ใช่กระดาษซับมัน
ที่จะซึมซับ...ความรู้สึกได้..ในทุกทุกอณู

 

@คงเพียงหวังไว้วัน.............. บุญสร้าง
บันดาลพบเอกอ้าง............. รัตนา
จบภพดั่งอ้างบ้าง............... ดุจบัว บานเฮย
จึ่งทำดีเพียรพา................. น้ำใส ใส่เติม

บุญบารมีเก่าเดิม.................สมทบ
ฉุดวิเวกกายพบ..................เอกสม
นี้เพียงรู้วางจบ..................เรื่องนอก
เพียงรู้หลักหวานขม...............วนเวียน

ยังเวียนบ่วงกรรมเพียร...........ลดละ
ทำใจเข้าพุทธะ..................ต้านไว้
ดุจเรือรั่วชั่วคละ.................เพียรอุด วิดออก
มารยังหลอกในไซร้.............ขุ่นวุ่น มีแล@

 

@เสียรู้สึกน้ำตา.............ช่างเถอะ
กระดาษมันซับเขอะ......ช่างเขา
ใครซับทุกข์มากเยอะ.....เท่าตัว ตนเรา
หมื่นทุกข์ทนหนักเบา.....ถมตน เขาฤา

ทุกอณูรู้สึกคือ............ตนนา
ทุกข์สุขตนรับมา..........แน่แท้
เช่นนี้ควรฤาแต่หา........ทุกข์ถม
ย่ำซ้ำเติมตกตนแล้.......โทษใคร

แม้นตนมิเข้าใจ..........ในตน
อื่นหมื่นนอกฤาดล.......แก้ได้
ตนเตือนตนแน่คง........เกิดผล
หากเวียนทุกข์เดิมให้.....เบาแล@

 

ตั้งใจไว้ที่ใจ................ห่อนนอก
มองนอกออกกายหนอ.....บ่เห็น
ตั้งใจไว้ที่ใจบอก...........เบิกบาน วางเย็น
หมื่นนอกแสนหลอกเป็น...เช่นนั้น ธรรมดา

เมื่อมีผลจักต้อง............มีเหตุ
ผลร้ายเหตุร้ายเจตน์.......ขุ่นวุ่น
ผลดีเหตุดีเสก.............สร้างให้ สมผล
ดีร้ายร้ายดีมุ่ง..............ตกขันธ์ บ่ใจ

 

...ขอบคุณ ไมตรีจิต คิดโอบเอื้อ
จุนเจือ ด้วยหวังดี ที่สื่อสาร
เพียงผ่อน ความอ่อนไหว ในวันวาร
ก้าวผ่าน หยัดยืนต่อ คลายท้อ...ทุกข์...

 

อ้างอิง:
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ พระญาณนวโร
อุ่นใด...ใดโลกนี้ไม่มีเทียบเคียง
อุ่นอกอ้อมเเขน อ้อมกอดเเม่ประครอง
รักเจ้าจึงปลูก รักลูกเเม่ย่อมห่วงใย
ไม่อยากห่างไกล...เเม้เพียงครึ่งวัน
(ช่วยต่อให้หน่อย...เจริญพร)
</TD></TR></TBODY></TABLE>
อุ่นใดใด มิเทียบ เทียมอุ่นอก
ของแม่กก กอดเจ้า เฝ้าเขนย
ในอ้อมกอด อ้อมแขน มิเปล่าเลย
เกินจะเอ่ย อุ่นแห่งรัก จากมารดา
โอละเห่ นอนหนา นอนนะเจ้า
เสียงแม่เฝ้า เห่กล่อม อบอุ่นหนา
อยากย้อนกลับ อยู่อ้อมกอด แห่งเมตตา
นี้จะหา จากแห่งไหน ไม่ได้เลย
ลูกจะอ้อน ออดแม่ แลร้องไห้
ป่วยเจ็บไข้ ไม่สบาย โอ้ลูกเอ๋ย
แม่ขอเจ็บ แทนลูก นะทรามเชย
ขอให้ลูก ของแม่เอ๋ย หายเจ็บพลัน
กว่าจะอุ้ม ชูมา ด้วยความรัก
เฝ้าฟูมฟัก มิห่าง จากจอมขวัญ
สอนให้เจ้า หัดพูด อยู่ทุกวัน
ได้ยินเรียก ว่า"แม่" นั้น แสนชื่นใจ
เมื่อเวลา มาพราก ความเป็นเด็ก
จากความเล็ก เป็นคนโต โก๋เหลือหลาย
มากคนลืม คำว่า"แม่" เรียกแล้วอาย
เห็นร่างกาย แม่แก่แก่ และชรา
เจ้าหลงลืม ความรัก ที่แม่ให้
เจ้าหลงลืม ความห่วงใย และห่วงหา
เจ้าหลงลืม อ้อมกอด แห่งเมตตา
ความอาทร และคุณค่า ของน้ำนม
แต่แม่นั้น ลูกจะโต หรือจะเล็ก
ก็ยังเด็ก เล็กใน สายตานั้น
ความเป็นแม่ ไม่เคย เลยสักวัน
ที่จะหมด จรดวัน ที่สิ้นลม.......

 

กลอนที่คุณโยมสร้อยฟ้ามาลาเเต่งให้นั้น อาตมา
เขียนใส่กรอบไว้ข้างโต๊หมู่บูชาเลย
เวลาญาติโยมมาเยี่ยมอาตมาที่วัดก็จะได้อ่าน
ให้ข้อคิด เเละเกิดปัญญาเป็นอย่างยิ่ง อนุโมทนาสาธุ

 

สวัสดีวันนี้มาทายทัก
ด้วยหายหน้าไปสักพักจำได้ไหม
ด้วย thesis นั่นหนาพาข้าไป
สู้ห้วงใหญ่ของการเขียนปวดเศียรครัน

วันนี้มีเวลาจึงมาทัก
ขอพวกพรรคช่วยร่วมสร้างอารมณ์ขัน
ด้วยเหตุเขียนเพียรเครียดมาหลายวัน
ขอเพื่อนนั้นจงร่วมด้วยช่วยบรรเทา ^^

 

นิราศร้าง




วังวิเวกขาดไท้ ................ ทรงเคียง

หทัยแอบแนบกายเพียง ...... อยู่ไว้

จิตจรจากวังเวียง ............. หมายกราบ บาทพี่

เคยอยู่ดูแลไซร้ ............... ทั่วพร้อมเรียมถวาย *



สายหยุดโศกกลิ่นนี้ ........... ลอยมา

เสมือนดั่งภัสดา ................ กล่อมให้

สะอื้นจักทุกครา ............... อย่าโศก

หวลนิ่งรำลึกไห้ ............... หัตถ์ไท้เตือนถนอม *



พระเนตรสองยั่วยิ้ม ............ จูบพรม

คืนค่ำเหมือนร่ายมนตร์ ........ กลับย้อน

ฝันถวิลสถิตย์วน ................ เวียนสู่

ผัสสะซ่อนรุ่มร้อน ............... สวาทซ้อนวนไฉน *



อัสสุชนใสร่วงแล้ว .............. พร่างพรู

กายสั่นลมหนาวกรู ............. กร่ายล้อม

คืนนี้ค่ายหลวงปู ................ กลางทุ่ง

ธงโบกสะบัดซ้อม ............... เพียบพร้อมชนหาญ *



แสนสงสารพี่ร้าง ............... เรือนไกล

ทัพอยู่กลางพงไพร ............ พฤกษ์ล้อม

ปติอยู่เคียงใน .................. เคหาสน์

น้องจักดูแลพร้อม .............. ผลัดให้ผ่อนสบาย *



เคียงกายสายบ่ายเช้า .......... เปี่ยมสุข

ลมรักพัดแรงฉุด ................. ระบัดร้อน

ศจีปติดุจ ......................... พระมิ่ง

แหย่ยั่วให้หลงค้อน ............. ห่างเศร้าแย้มสรวล *



นวลถนอมร่างล้วน .............. เรือนรอ

คืนค่ำพระจันทร์คลอ ............ คู่ร้าง

ทอแสงสว่างรอ .................. ไร้คู่

ดาวเด่นวิบเวิกว้าง ............... ซ่อนค้างเวหา *



อิจฉาดาวหมู่น้อย ............... เคียงเดือน

คืนค่ำเรียงรายเตือน ............ ยั่วร้าย

นอนเหงาเดี่ยวผินเบือน ........ พักตร์สู่

ทิศที่พี่จรย้าย ................... ห่างไท้ตรอมถวิล *



ผินพักตร์ไปไป่พ้น .............. พระเนตร

พบแต่พักตร์ปิ่นนเรศ ........... รักล้น

ปฎิปุจฉาเหตุ .................... ใครจัก

รู้เล่าเฝ้าผ่านพ้น ................ ล่วงได้ง่ายไฉน *<!-- google_ad_section_end -->

 

ยินดีกระทู้นี้..... .เนิ่นนาน
เฉียดเฉี่ยวไปมา.........มิใกล้
กะเก็บไว้ยล............. ยามยาก
ด้วยดังว่าลูกชิ้น.........ก๊วยเตี๋ยว
เด็กจักคีบเคี้ยวตอน.... หมดเส้น
กลัวเกรงหมดรสอร่อย...ล้ำเหลือ
แต่หาญหักห้ามดวงใจ...เหลือฝืน



โอ๊ย...แต่งไม่ไหวแล้ว ๕๕
มาสมัครอ่านค่า เห็นกระทู้นี้มานาน แต่ไม่เข้าเพราะกลัวถอนตัวไม่ขึ้น

 

กลืนลูกชิ้นสุดท้าย ............. ในชาม

หิวห่างพุงกลมงาม ............. หมดแล้ว

ตาพริ้มนั่งเอนตาม ............. เรอต่อ

ตามอีกโอเลี้ยงแก้ว ............ อิ่มแล้วยิ้มหนอ


:boo::boo::boo::boo::boo:

 

ผันแปรทุกสิ่งล้วน .............. ไตรลักษณ์

เพียรก่อบุญมิพัก ............... ต่อไว้

ปิดกรรมชั่วทุกข์จัก ............. คลายผ่อน

ดวงจิตสว่างได้ .................. เร่งก้าวภาวนา


เพราะเมตตาพ่อนี้ ............... เพียรสอน

ขี้เกียจกิเลสรอน ................. เร่งสู้

พุทโธต่อลดนอน ................ กินแผ่ว

จิตจ่อพุทโธรู้ .................... สติล้วนคือทาง


ปล.ไว้ค่อยมาแต่งต่อนะคะ

 

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ขอแจมด้วยคนนะคะ({)


ลมหนาวเยื้องย่าง .....ใยหมอง
ฟ้าหม่นน้ำตานอง .....แน่แล้ว
เมฆพาหม่นใจเรา .....รับรู้
ใจไม่อยากจำแท้.......ถี่ถ้วน ถ้อยคำ


ดาวเดือนเคลื่อนคล้อย.....คอยเธอ
มันเหมือนดั่งฉันคอย...........ค่ำนี้
อาวรอ่อนกายา................ยามเมื่อ เมียงมอง
ลมเอยพัดพากายนี้............นิ่งแล้ว รอเธอ


ยามเหนื่อยถดถอย............ทรมาน
กายอ่อนแรงนำพาน...........เพื่อนพ้อง
เจ็บไข้ป่วยกายทาน............ท้อแท้ ทนไป
จำก่งคอเรียกร้อง..............เร่งเร้า เรียวแรง


ยามเจ็บป่วยไข้................ใครกัน กอดเชย
ใครหนอใคร่มาผูกพัน..........แพ้ภัย
จำอยู่เคียงข้าง.................ก่อนม้วย มรนา
กายไม่จากไซร้................แซ่ซ้อง ทรามวัย



~รุ้งสีเงิน~