แคร่ริมคลอง...วันวิสาข์พาไป "พิพิธภัณฑ์สักทอง"

ราวบ่ายสองโมงกว่าๆ เราก็มาถึงวัดพระธาตุหริภุญชัย
เข้าไปกราบนมัสการพระธาตุ และร่วมทำบุญ
จากนั้นก็มุ่งหน้ากันต่อไปยังจุดหมาย

 

พระอาทิตย์ขับรถหายลับไปกับขอบฟ้า
เราก็มาถึงวัดหนองก๋ายกันพอดี
อากาศเย็นกว่ากรุงเทพฯ พอสมควร
ผู้คนจากทั่วสารทิศก็เดินทางกันมาร่วมพิธีเตียวขึ้นดอย

เราพากันไปกราบนมัสการหลวงพ่อใหญ่ชัยมงคล
ซึ่งมีอายุมากกว่า 1,300 ปี
เชื่อกันว่าท่านเป็นพระพุทธรูปที่ศักดิ์สิทธิ์มากๆ
เป็นที่เคารพบูชาของศาสนิกชนทั่วไป

 

ประเพณีเตียวขึ้นดอยนี้ คือการอัญเชิญน้ำสรงพระราชทาน
จากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวขึ้นไปสรงน้ำพระพุทธบาทสี่รอย
ซึ่งจะมีการจัดงานขึ้นทุกปี จะเริ่มเดินกันในค่ำของวันขึ้น 14 ค่ำเดือน4
ไปถึงเช้าวันขึ้น 15 ค่ำเดือน 4 ซึ่งตรงกับวันเพ็ญพระจันทร์เต็มดวงพอดี
ในงานจะมีพิธีสะเดาะเคราะห์สืบชะตาแบบล้านนาด้วย
หลังจากผู้แทนพระองค์สรงน้ำพระพุทธบาทแล้ว
ประชาชนทั่วไปจึงจะทะยอยไปสรงน้ำกันต่อไป
การตั้งขบวนจะมีการจัดรถบุษบก คือรถดอกไม้อัญเชิญน้ำสรงพระราชทาน
และรถกลองสะบัดชัย ผู้ร่วมขบวนจะช่วยกันลากจูงรถขึ้นไปบนยอดเขา
ระยะทาง 17 กิโลเมตร

 

เตียวขึ้นดอยครั้งนี้ถือว่าเป็นวันพิเศษมาก
เพราะได้มีการบวชสัมเณรร่วมด้วย ซึ่งเรียกกันว่า"บวชลูกแก้ว"
แน่นอนว่าเราก็ได้ร่วมทำบุญในงานบวชนี้ด้วย
และเพิ่งได้ความรู้ใหม่จากครูบาว่า ผู้ที่จะได้รับฉายาว่าครูบา
ต้องเป็นผู้ที่บวชเรียนตั้งแต่ยังเยาว์วัย
และปฏิบัติธรรมสืบเนื่องต่อมาจนบวชเป็นพระภิกษุ
นั่นจึงจะใช้คำว่าครูบานำหน้าได้
และครูบาอาวุโสก็จะมีลูกแก้วเป็นผู้คอยดูแลรับใช้อยู่ใกล้ชิด
ฉะนั้นลูกแก้วจึงสำคัญมาก

 

สองทุ่มเห็นจะได้ครูบาพรชัย ปิยะวัณโณ เจ้าอาวาสพระพุทธบาทสี่รอย
นำสวดมนต์ สวดบารมี 10 ทัศน์ และกล่าวเกี่ยวกับประเพณีเตียวขึ้นดอย
พูดๆ ไป น้ำเสียงของครูบาเปลี่ยนเป็นเสียงของผู้สูงอายุ
ซึ่งมีคนกล่าวกันว่า ครูบาเจ้าศรีวิชัย ได้ลงมาร่วมพิธีด้วย
จากนั้นครูบาอีกรูปได้เริ่มตีลองสะบัดชัย เกือบ 10 นาที
ครูบาท่านแข็งแรงจริงๆ แรงดีมากๆ

 

จากนั้นก็มีการจุดพลุ สว่างไสว สวยงาม

 

เริ่มเคลื่อนขบวน เวลาประมาณ 20.40 น.
จากนั้นอีก 5 นาทีได้ ณ ก็ตามไปช่วงท้ายๆ ขบวน

 

ใครที่คิดว่าจะเดินไม่ไหว ก็มีตัวช่วยเป็นไม้ค้ำยัน
ใจจริงก็อยากได้กะเขามั่ง แต่ว่ามันหมดซะก่อนเลยอดไป
ณ ก็ได้ไปช่วยลากรถบุษบกบ้างเล็กน้อย
แล้วก็จากท้ายขบวนเดินแซงขึ้นหน้าขบวน
จากนั้นก็เดินนำหน้าขบวนรถขึ้นไป
จิตจับอยู่ที่ไตรสรคม พุทธังสรณังคัจฉามิ
ธรรมมังสรณังคัจฉามิ สังฆังสรณังคัจฉามิ
เดินมาได้พักใหญ่ก็ได้ยินคนคุยกันเขาบอกว่า
เพิ่งจะผ่านมาแค่ 3 กิโลเมตรเท่านั้น...โอโห้ อีก14 กิโลฯ
ก็เดินกันต่อไป จากนั้นระยะห่างระหว่างคนเดินก็มากขึ้นเรื่อยๆ
ทางโค้งรูปตัว S ก็มีมาเป็นระยะๆ
มีที่พักให้น้ำและอาหารเป็นช่วงๆ ตลอดเส้นทาง
ณ ไม่ได้เข้าแวะที่จุดไหนเลย
อาศัยน้ำขวดเล็กๆ ที่มีคนนำมาทำบุญจิบไปตลอดทาง
เส้นทางยังอีกยาวไกลจริงๆ ยังสบายๆ กำลังขายังดี

 

ก็มีหยุดยืนพักหายใจยาวๆ สองสามฟืด แล้วก็เดินต่อ
ไม่มีการนั่งค่ะ กลัวใจตัวเอง นั่งแล้วจะลุกไม่ขึ้น
เดินไปๆ ทางโค้งตัว S มีให้เห็นเป็นระยะ
เวลาก็ผ่านมานานมองนาฬิกาก็ไม่เห็น ขี้เกียจควักไฟฉายด้วย
เลยไม่ดูมันหรอก ถึงเมื่อไหร่ค่อยดูเวลากัน
มีแต่แสงจันทร์กะแสงดาวเป็นเพื่อน
บ่อยครั้งที่ด้านหน้าก็ไม่เห็นคน ด้านหลังก็ไม่เห็นใคร
แต่ไม่กลัวนะ แบบว่าชอบบรรยากาศสงบดี ดาวสวย
ก็เดินต่อไป...ขายังไหวค่ะ
จากตอนแรกอารมณ์จิตสบายๆ ท่องไตรสรณะคมมาเรื่อยๆ
ต่อมารู้สึกว่าไตรสรณะคมชักจะยาวไป
เสียงครูบาว่า พุท เข้า โธ ออก คราวนี้ก็พุท-โธ ล่ะสั้นดี

 

จากที่ใส่เสื้อกันหนาวแขนยาวมา 3 ตัว ผ้าพันคออีก 1
ก็เอาผ้าพันคอมาคาดเอวแทน
เดินต่อมาได้ครึ่งทางเสื้อทั้ง 3 ก็ถูกเอามาพันพุงเอาไว้
มันได้เหงื่อเจ้าค่ะ แตกพลักๆ ไม่รู้จะแบกมาทำไมให้มันหนัก
เป้ที่อยู่ข้างหลังก็เกือบ 2 กิโล แง้วๆๆๆ
ทางโค้งตัว S ก็ถี่ขึ้นเรื่อยๆ
มีทั้ง S ดิ่งขึ้น เดี๋ยวก็ S ดิ่งลง
เดี๋ยว S แบบพับหักศอก นับกันไม่หวาดไม่ไหว
แต่ก็นะ ตั้งใจเอาไว้แล้ว ยังไง ก็สู้โ ว ้ ย...
รถตู้วิ่งลงมาขนคนที่หมดแรงขึ้นไปหลายเที่ยว
ปลอบใจตัวเองเป็นระยะๆ ไหวสิ ไหวน่า ต้องไหว
แม้ขามันจะล้ามากขึ้น ก็ยังกระตุ้นเตือนตัวเองเป็นระยะ ไหวอยู่เว้ย

 

อากาศบนเขาอุณหภูมิลดต่ำลง
รู้สึกถึงผิวที่แขนเย็นเฉียบ
ลมหายใจเข้าก็เย็นเข้าไปในลำคอ
ลมหายใจออกพวยพุ่งออกมาเป็นควัน
แต่เหงื่อก็แตกสิกๆ ไหลอยู่กลางหลัง
ยิ่งใกล้ๆ จะถึงวัดพระพุทธบาทสี่รอย ทางยิ่งชั้น
โค้งตัว S ยิ่งกระชั้นถี่ยิบเชียว
ขาแทบจะก้าวไม่ออก มันหนักอึ้ง เดินเหมือนลอยๆ
ก้าวเหมือนไม่ได้ก้าว แต่ก็นะ ใจมันยังสู้อยู่
ระยะการหยุดก็ถี่มากขึ้น ก้าวยางแต่ละก้าวก็ low speed สุดๆ

 

03.45 น. มาถึงปากทางวัดพระพุทธบาทสี่รอยจนได้ เย้ๆๆๆๆ
โอ้...ในที่สุด ครั้งหนึ่งในชีวิตไอ้ ณ ทำสำเร็จจนได้ วู้ๆๆ สุดยอด
7 ชั่วโมง กับ 17 กิโลเมตร
มีหลายคนที่ขึ้นมาถึงก่อนแต่ก็ไม่มากนัก แล้วก็ยังทะยอยๆ กันขึ้นมาเป็นระยะ
บนนี้อากาสค่อนข้างหนาว ขนาดออกอาการแขนขาเริ่มสั่นพับๆๆ
เห็นประโยชน์เสื้อที่แบกขึ้นมาก็คราวนี้แหละ

 

พอขึ้นมาถึงก็ได้มาม่าร้อนๆ ที่ผู้ใจบุญนำมาให้มาลองท้อง
ได้ยินเสียงว่ามีเงาเมฆเป็นรูปพระอุโบสถ
พอมองไปเหนือพระอุโบสถเห็นเป็นเงาเฆมรูปพระอุโบสถจริงๆด้วย
แต่ถ่ายรูปไม่ติด เพราะยังมืดอยู่มาก แสงไม่พอ
เขาบอกกันว่าปรากฏการณ์แบบนี้เป็นสิ่งมหัศจรรย์ซึ่งหาชมได้ยาก
และเป็นสิ่งที่พิเศษมาก ให้อธิษฐานจิตกันให้ดี
ว้าว...ได้พบเจอสิ่งดีๆ โชคดีจริงๆ เลย

 

จากนั้นก็ขึ้นไปกราบนมัสการรอยพระพุทธบาทสี่รอยด้านบนค่ะ
ก่อนจะมานั่งรอผู้ร่วมขบวนคนอื่นๆ
รอนานแล้วก็ยังไม่ค่อยจะมีกันขึ้นมาสักกี่คน
เริ่มง่วงแล้วด้วย จน 6 โมงกว่า เสียงกลองสะบัดชัยดังมาให้ได้ยิน
นั่นคือรถบุษบกเดินทางขึ้นมาถึงแล้ว

 

จากนั้นก็มีการสวดมนต์ทำพิธีกันต่อเลย หลายคนอยู่ร่วมพิธีด้วย
แต่ ณ น่ะเหรอ โดดขึ้นรถตู้มาพักสายตาค่ะ พักได้หน่อย
แล้วก็ลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน เปลี่ยนเสื้อผ้า ทำได้แค่นี้แหละหรูสุดแล้ว
แล้วก็ออกเดินไปสำรวจบริเวณวัดพระบาทสี่รอยอีกหน่อย
หลายคนก็เข้าโรงทานกันจนอิ่มหน่ำสำราญ จนได้เวลาพอควรจึงเดินทางกลับเข้ากรุงเทพฯ
ถึงอนุสาวรีย์ชัยฯ 5 ทุ่มกว่า เป็นอันปิดทริปนี้กันนะคะ
บุญกุศลทั้งหมดทั้งมวลที่เราได้ร่วมทำกันมา ขอให้ทุกท่านร่วมอนุโมทนาและได้รับกุศล
เช่นเดียวกับพวกเราทุกประการค่ะ

 

อ้อ...อีกนิ๊ด ถ้ามีโอกาส คราวหน้าอยากไปช่วยลากรถบุษบกด้วย
ถ้าใครสนใจอยากจะทำอะไรมันส์ๆ ครั้งหนึ่งในชีวิต
และแถมยังได้เป็นการวัดกำลังใจตัวเองอีกด้วย
แถมบุญกุศลมากมาย ก็มาเหล่ๆ แถวๆ แคร่ฯได้นะคะ
เผื่อมีอะไรกระโต๊กกระต๊ากกระตู๊วู้มา จะได้แจ้งกระจายข่าวให้ทราบกัน
มาลากรถกันเต๊อะเจ้า...

 

มาแวะอ่านเรื่องราวที่พี่ชานนได้มาเล่าสู่เพื่อนๆน้องๆ ฟังก่อนบวช อนุโมทนาบุญกับพี่ชานนด้วยอย่างยิ่ง

อนุโมทนาบุญกับน้อง ณ ด้วยค่ะ

 

ยินดีด้วย... ที่สามารถเอาชนะความอึด ความง่วง ความเหนื่อย ในหลาย ๆ S ได้ เย้ ๆๆๆ...

 

27 มีนาคม 2554 วัดบวรนิเวศราชวรวิหาร
มีงานอุปสมบทหมู่ของชมรมพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล
พี่ชานนคนไทยก็เป็นหนึ่งในผู้ร่วมบวชครั้งนี้
คราวนี้ ณ มาช้าค่ะ มาไม่ทันพิธีปลงผม ก็มาถึงวัดได้เกือบบ่ายสองเข้าไปแล้ว
พอสามโมงเย็นก็เห็นพ่อนาคในชุดนุ่งขาวห่มขาวแล้วค่ะ
เนื่องด้วย ณ ไม่ชำนาญในการใช้ศัพท์ภาษาพระ และขั้นตอนในการบวชนัก
ก็ขอใช้คำง่ายๆ แบบที่พอจะเข้าใจกันได้ก็แล้วกันนะคะ