เมื่อข้าพเจ้าไปขออโหสิกรรมกับ ''พระนางเรือล่ม''

คิดถึง...ทุกคน จังเลย....

 

สมเด็จพระนางเจ้าสุนันทากุมารีรัตน์ทรงอุ้มสมเด็จพระเจ้าลูกเธอ เจ้าฟ้ากรรณาภรณ์เพชรรัตน์ พระราชธิดา​

ท่านแม่เรือล่ม​

อนุสาวรีย์แห่งความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก คือ ทัชมาฮาลปราสาทหินอ่อนทั้งหลัง ซึ่งตั้งอยู่ ณ ดินแดนชมพูทวีป ความยิ่งใหญ่โอฬารของมัน ถูกจัดเป็นสิ่งมหัศจรรย์อย่างหนึ่งของโลก นั่นเป็นสิ่งแสดงออกซึ่งความรักอันยิ่งใหญ่ที่ ชาห์เจฮัน มีต่อ พระมเหสีมุมตัส

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงตรัสว่า ปิยโต ชายเต โสโก ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีแต่ความเศร้าโศก ปิเยหิ วิปฺปโยโค ทุกฺโข ความพลัดพรากจากของรักของชอบใจทั้งปวง ย่อมเป็นทุกข์ ผู้ทุกข์โศกในโลกนี้ มิใช่มีแต่ชาห์เจฮันเพียงผู้เดียวหรอก.....

ณ มุมหนึ่งของพระราชวังบางปะอิน ปรากฏอนุสาวรีย์เล็ก ๆ หลังหนึ่ง มีคำจารึกพรรณาถึงนางอันเป็นที่รัก ผู้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ เป็นถ้อยคำที่กลั่นออกมาจากดวงใจอันแสนเศร้าอย่างแท้จริง แม้ผู้ตายมีญาณวิถีรับรู้ ก็คงจะปลาบปลื้มใจเป็นที่สุด....

ถูกแล้ว... นั่นเป็นอนุสาวรีย์แห่งความรักที่ สมเด็จพระปิยมหาราช ทรงสร้างขึ้นเพื่อเป็นเครื่องระลึกถึง สมเด็จพระนางเจ้าสุนันทากุมารีรัตน์ พระบรมราชเทวี ผู้เป็นพระมเหสีที่รักยิ่ง ซึ่งสวรรคตด้วยเหตุเรือพระที่นั่งล่ม พระนางจมลงสู่ใต้กระแสน้ำเชี่ยว ถึงแก่สิ้นพระชนม์...

บางพูด นนทบุรี ในวันนั้น... ท่ามกลางกระแสน้ำอันเชี่ยวกรากของแม่น้ำเจ้าพระยา ถ้ามีผู้ใดผู้หนึ่งยินยอมช่วยเหลือ องค์พระมเหสีที่รักยิ่งก็ไม่ต้องจากไป สมเด็จพระพุทธเจ้าหลวง ก็ไม่ต้องเสียพระทัยอย่างสุดซึ้งเช่นนั้น...

ทว่า...กฎมณเฑียรบาลในยุคนั้น ระบุไว้อย่างชัดเจนว่า ผู้ใดให้การช่วยเหลือต่อองค์พระมเหสีก็ดี เจ้าจอมหม่อมห้ามก็ดี ขึ้นมาจากน้ำมีโทษสถานเดียวคือประหารชีวิต แล้วผู้ใดล่ะ ..? ที่จะกล้าฝืนกฎมณเฑียรบาล โดยไม่เกรงกลัวพระราชอาญา...

พิเคราะห์เพียงเผิน ๆ จะคิดว่า ไม่น่ามีโทษถึงเพียงนั้น แต่ถ้าคิดดูให้ดี จะพบว่าในยุคสมัยนั้น ... ชายหญิงไม่อาจชิดใกล้กันไม่ว่ากรณีใด ๆ ทั้งสิ้น นอกจากสามีภรรยา หรือญาติสนิทเท่านั้น การถูกเนื้อต้องตัวยิ่งเป็นของต้องห้ามอย่างเด็ดขาด...

นั่นเป็นเรื่องของสามัญชน นี่เป็นเรื่องของเจ้าพระยามหากษัตริย์ พระวรกายประดุจสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แม้แต่มองยังไม่กล้า แล้วถ้าเป็นเรื่องในสระสวนอุทยาน ผู้ที่สามารถทำการช่วยเหลือได้ทัน ต้องอยู่ในบริเวณนั้น การล่วงล้ำเขตหวงห้ามเพียงนั้น โทษก็ถึงตายแล้ว ..

เสียงของครูเปี๊ยก (คุณสมพร บุณยเกียรติ) ที่ทำการฝึกญาณ ๘ แก่ลูกศิษย์สั่งทุกคนกำหนดใจย้อนหลังไปยังเหตุการณ์ครั้งนั้น “เอ้า...ทุกคนดูซิคะ ทำไมพระองค์ท่านถึงสิ้นพระชนม์ ?” ภาพที่ปรากฏคือ... ท่ามกลางกระแสน้ำอันปั่นป่วนนั้น พระองค์ท่านโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ...

ทรงเหลียวมองรอบด้าน แล้วร้องออกมาคำเดียวว่า “ลูก！” พลางแหวกว่ายเข้าหาเรือพระที่นั่งที่จมผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่อย่างสุดกำลัง จังหวะเดียวกับที่คลื่นอีกลูกโถมซัดมา เรือพระที่นั่งพลิกกลับ ครอบพระองค์หายวับไปกับตา...

อาตมาน้ำตาร่วงพรู..แม่..นี่แหละแม่.. ความเป็นแม่ที่รักลูกยิ่งอื่นใด แม้แต่ชีวิตก็สละเพื่อลูกได้ “แม่” คำเดียวสั้น ๆ ที่แฝงไว้ด้วยพลานุภาพใหญ่หลวง ยอมทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเลือดในอก แม้ต้องสละด้วยชีวิตและเลือดเนื้อแห่งตน...

แล้วพ่อละ..? มีใครคิดถึงหัวอกพ่อบ้าง ...? พ่อที่เสียทั้งแม่ทั้งลูกจะทุกข์ใจสุดพรรณนาขนาดไหน...? อาตมาต้องลุกหนีการฝึกแต่กลางคันออกไปร้องไห้อยู่ข้างนอก ร้องจนสาแก่ใจ วันนั้นทั้งวันมีแต่น้ำตา ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์หนอ...

รักใด ไหนเล่า เท่าแม่
เที่ยงแท้ ยืนยง คงมั่น
รักลูก ยิ่งกว่า ชีวัน
ลูกนั้น รักแม่ เท่าใด..?​

๓ มีนาคม ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ​

www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=266​

........................................................................................................
ไม่รู้ว่ามีใครเคยนำมาลงยัง ​

<!-- / message --><!-- edit note -->

 

ตัวเองอ่ะ ทำเค้าร้องไห้อีกแล้ว

 

อะไรอ่ะ มาถึงก็ร้องไห้อีกแระ...

 

อ่านแล้วขนลุกมากๆเลยครับ

 

ในวันที่ท้องฟ้าสีหม่น
ต้องเจอกับหยาดฝน ต้องทนหนักแค่ไหน
แต่ในใจฉันลึกๆ ไม่เคยนึกจะหวั่นไหว
ด้วยความรักมันต้องผ่านไปด้วยดี

รอคอย อดทนได้ทุกอย่าง
เพราะฉันมีความหวัง และยังเชื่อต่อไป
ว่าต้องมีใครคนหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าอยู่ไหน
จะได้พบจะได้เจอในสักวัน​

ฉันยังรอคอยปาฏิหาริย์ เชื่อว่าวันหนึ่งจะมาถึง
ครึ่งหนึ่งของฉันที่มันขาดหายไป
ใครที่รักกันจริงคนนั้น
คนที่เคยฝันเขาจะมาอยู่ข้างกันจริงๆ​

ในวันที่ต้องมีน้ำตา อะไรที่มองหามันดูห่างออกไป
แต่ความหวังแค่เล็กๆ ก็พอแล้วเพื่อปลอบใจ
โลกคงไม่กว้างเกินกว่าจะพบกัน​

ฉันยังรอคอยปาฏิหาริย์ เชื่อว่าวันหนึ่งจะมาถึง
ครึ่งหนึ่งของฉันที่มันขาดหายไป
ใครที่รักกันจริงคนนั้น​

คนที่เคยฝันเขาจะมาอยู่ข้างกันจริงๆ
ใครที่รักกันจริงคนนั้น
คนที่เคยฝันเขาจะมาอยู่ข้างกันสักที​

""""""""""""""""""""""""""""""""

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1778359/[/MUSIC]

""""""""""""""""""""""""""""""""​

 

ก็เค้าอ่านบทความนี้ทีไร พอถึงตอน "ลูก" เค้าก็ร้องไห้ทู๊กทีเลยอ่ะ

 

5555+ เค้าไม่ได้ร้องมานานแล้วหล่ะ.... เก่งป่ะ....

 

หวัดดีค่ะ ถึงจะคิดว่าตัวเองจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ใดๆๆ แต่เพราะเป็นคนชอบอ่านไปเรื่อย แต่พออ่านแล้วก็รู้สึกถึงความรักความผูกพันธ์ ของแต่ละท่าน ทำให้คนที่อ่อนไหวง่ายอย่างเรา ต้องร้องไห้ตามแถมเพลงที่เปิดก็ทำให้พลอยเศร้าไปด้วย (ทำให้อยากเกิดปาฎิหารมีใครมาข้างกายบ้างจัง) ขอบคุณสำหรับทุกๆๆประสบการณ์ที่ถ่ายทอดมาให้รับรู้น่ะค่ะ ยินดีที่รู้จักทุกคน ค่ะ อยากรู้จักทุกคนว่างก็pmมาคุยกันได้น่ะค่ะ _/ \_

 

ยินดีที่ได้รู้จักจ่ะ.... คุยกันทางหน้าบอร์ดนี้ก็ได้นะ....^^

 

เก่งจังอ่ะ เค้ายังร้องเป็นระยะ ๆ อยู่เลยงิ

 

ก็ตะเอง ยังเป็นเด็กหัวจุกอยู่ไง เลยยังขี้แยอยู่.... อิ อิ

 

อะแฮ่ม อะแฮ่ม .... เด็ก เด็ก หนุกหนานกานใหญ่เลย อิอิอิ

 

ในนี้เด็กซน เยอะ คิ คิ...

 

คุณพรรณภัทรหรือเปล่าจ๊ะ....

 

สวัสดีจ่ะ...
ก็ลักษณะการโพสต์คล้ายกับคุณพรรณภัทร
ก็เลยคิดว่าเป็นคนเดียวกัน...

ยินดีที่ได้รู้จักนะ...^^

 

จ่ะ ดีใจที่ชอบนะ....
นักร้องเสียงใสดี.....

 

เมื่อเนิ่นนาน ผ่านวัน เวลาแล้ว
ใครจะแคล้ว ก่อกรรมใคร ให้กับฉัน
ฉันไม่เคย คิดต่อ กรรมก่อกัน
สิ่งเหล่านั้น สิ้นไป ไม่มีดี

หรือว่าความ แต่ฉัน นั้นเคยก่อ
เป็นแต่ส่อ ขวางใคร ในที่นี้
อโหสิ กรรมนั้น โดยทันที
ไม่มีจิต คิดแค้นที่ ให้ขุ่นใจ

เหลือแต่ความ คนึง ตรึงตราอยู่
ก็มิรู้ จะคลาย ในวันไหน
ความรู้สึก ลึกอยู่ ในจิตใจ
จะตัดให้ ขาดคลาย มิได้เลย...

 

.............สวัสดีปีใหม่2555ล่วงหน้าค่ะคุณสร้อยฟ้ามาลาและคุณในฝัน131...........


****************ขออโหสิกรรมให้แก่กันและกัน****************

 

กำลังจะทำละครเกี่ยวกับพระนางฯ เป็นการแสดงแสงสีเสียง อยากทราบเรื่องราวที่ถูกต้อง และที่สามารถเปิดเผยได้และนำมาทำเป็นเนื้อเรื่องนะครับ ไม่ทราบจะมีท่านใดให้ข้อมูลได้บ้าง....