ภาวนาแล้วเหมือนโดดบีบคอ

วันนี้มาแปลกครับ ก็ภาวนะ นะ มะ พะ ธะ ไปเรื่อย
ซักหน่อยรู้สึกจุกอก แล้วก็ตามมาด้วยอาการรู้สึก
เหมือนมีใครมาบีบคอผม หายใจไม่ค่อยออก
ผมออกจากสมาธิโดยทันที แล้วอาการดังกล่าวก็หายไป

ผมโดนเจ้ากรรมนายเวรเขาเอาคืนหรือเปล่าครับ
เพราะจิตผมชอบบอกตลอดว่า นั่งสมาธิ ถ้าตายก็ขอไปนิพพาน
แต่ครั้งนี้ทนไม่ไหวครับ เลยต้องเลิกนั่งกลางคันเลย

ขอบคุณครับ

 

ไม่ใช่เจ้ากรรมนายเวร เค้าเรียกว่า ขันธมาร ก่อนทำสมาธิ ควรระบายลมหยาบ โดยการหายใจ เข้า ออก ลึก ๆ สักสี ห้า ครั้ง และเวลากำหนดคำภาวนา ให้เอาจิตแค่รู้ ลมหายใจเข้า ออก ลมหายใจเข้า นึกว่านะมะ ลมหายใจออก นึกว่า พะธะ ลมหายใจนี่ ต้องปล่อยตามธรรมชาติ

 

ลองเทียบเคียงกันดูนะครับ จากที่ผมเคยเป็นอาการแบบนี้มา คือผมจับลมหายใจแล้วเกิดความอึดอัดหายใจไม่ออกเลย มันเหมือนไม่มีอากาศเข้าเลย แต่ว่าลมหายใจยังวิ่งเข้าวิ่งออกอยู่ปกติ ค่อนข้างทรมานเลยต้องค่อยๆถอนออกมาพักหายใจก่อน

ก่อนหน้านี้ ผมนิยมการภาวนาจับลมหายใจเสมอมา ช่วงหลังๆเริ่มอยากฝึกกสิณ อยากเห็นนิมิตว่าดวงกสิณมันจะเป็นยังไง อารมณ์แบบไหน ช่วงแรกๆก็เลยฝึกอยู่อย่างตึงเครียดมากจนปวดตา (เพ่งไม่ถูกทาง) หลังๆมานี้เพิ่งได้รู้ เพราะได้อ่านจากคำสอนหลวงพ่อท่านว่าให้ใช้จิตเพ่ง ไม่ได้ให้ใช้ตาเพ่ง กราบในพระคุณหลวงพ่อ สาธุ

ทีนี้พอเริ่มรู้ทางก็ฝึกต่อ ฝึกไปฝึกมาชักเริ่มติดใจเพราะได้เห็นเป็นนิมิตของกสิณชัดขึ้นทุกที บางครั้งเหมือนนั่งลืมตามองอยู่เลยก็ไม่ปาน มันแปลกดีเกิดมาไม่เคยเจอ ทีนี้ล่ะมันส์เลย

หลังจากนั้นเพิ่งจะนึกออกว่าเคยเรียนจากอาจารย์มาแล้วว่า เพ่งสกิณเน้นความเข้ม อิทธิฤทธิ์ จิตนิ่งมากก็ได้กำลังมาก ออกแนวของหนัก ไม่เหมือนอาณาปานนสติซึ่งเป็นสมถะแบบออกแนวสายปัญญา ไม่ต้องเพ่งเหมือนกสิณ ทำแบบสบายๆแค่แตะๆเบาๆ ลมหายใจจะละเอียดขึ้น

สรุปอาการข้างต้นของผมคือ วันนั้นผมจับลมหายใจแบบเพ่งกสิณ เลยทำให้หายใจไม่ออกเพราะกลายเป็นการเพ่งที่ลมหายใจเหมือนเพ่งสกิณ คำแนะนำจากอาจารย์คือ ถ้าฝึกอาณาปานนสติให้ทำเบาๆสบายๆแตะๆที่ลมหายใจเบาๆ จะตามลมหรือจะดูลมเข้าออกก็ได้ ส่วนถ้าวันไหนอยากเพ่งกสิณถ้าอยากให้เห็นภาพชัดๆก็ต้องเค้นหนักๆหน่อย แต่ไม่ใช้การเกรงแบบตึงๆ คงพอเข้าใจนะครับ อธิบายสภาวะอารมณ์เป็นคำพูดไม่ค่อยเป็นครับ

 

หลวงพ่อ สอนว่าตอนนั่งกรรมฐาน หรือ ภาวนา ให้ตั้งอารมณ์ ยกจิคขึ้นสู่ไตรลักษณ์ ว่า อนิจจัง วัฎสังขารา อุปาทวยธัมมิโน อุปัทชิตวานิรุตชันติ เตสังวูปสโมสุขโข แล้วทำตาม คุณ หนามงิ้ว นั้นแหละครับ แล้วตั้งอารามณ์จิต หรือ ใจ ว่าตายเป็นตาย นึกถึงพระพุทธเจ้าอย่างเดียว หากตายตอนนี้ กำลังใจดี เราก็ได้ดีไปเทวโลกก่อน สบาย ๆ ( ให้ไปอ่านในปวัติหลวงพ่อปาน นะครับสนุกมาก และ มีกำลังใจในการปฎิบัติ ครับ )

 

เป็นอาการสมาธิกำลังทรงตัวครับ

ถ้าให้ดีก็ให้นึกถึงอารมร์ที่เราชอบทำบุญได้บ่อย ๆ ครับจะดีมาก