... แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ...

สวัสดีปีใหม่ครับ สุขใจทุกๆวันนะครับพี่อ้อ

 

สวัสดี วันพุธแรกของปีใหม่ 2555 ค่ะ ทุกๆ ท่าน ตั้งแต่สิ้นปีมานี้ เป็นไรม่ายรุ ปวดหัว เวียนหัว ได้ทู๊กวัน เฮ้อ เฮ้อ เฮ้อ (บ่นตามประสาคนแก่ ^ ^) สะดวกเมื่อไหร่ จะมาเล่าให้ฟังต่อนะคะ มีความสุขกันทุกคนนะคะ ^ ^

 

ขออนุโมทนาด้วยครับ

 

สวัสดีค่ะ ทุกท่าน
แอบอ่านมานานมากแล้ว ขอเป็น สมช. ด้วยคนนะคะ เรื่องของคุณอ้อที่เล่ามาหลายๆเรื่อง โดนใจมากค่ะ ทำให้เห็นถึงสัจจธรรม การผูกพยาบาทอาฆาตนี่แหละ พออ่านแล้วเลิกคิดพยาบาทสามีเลยค่ะ เราแช่งเขาทุกวันเลย พออ่านเรื่องของคุณป้าแล้ว ไม่คิดแล้วค่ะ เลิกกันไปก็ดี ชีวิตฉันก็มีความสุขดี ไม่ต้องมาเหน็ดเหนื่อยกับการเป็นแม่บ้าน สบายไปเลยค่ะหลังจากเขาออกจากบ้านไป หมดเวรกรรมกันไป สาธุ

 

หายไว ๆ นะคะ คุณพี่ ^ ^

 

ช่วงนี้เป็นอะไรหนอ....เห็นแต่คนมีเด็กเกาะหลายคนทีเดียว...เฮ้อ...สัพเพ สัตตา อเวราโหนตุ...อัพยาปัชฌา โหนตุ...อะนีฆา โหนตุ...สุขีอัตตานัง ปริหรันตุ....จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด....T T

 

ก่อนอื่นต้องออกตัวก่อน...ว่า...โดยนิสัยจริงๆ ของฉันแล้ว...ฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องของคนอื่นเท่าไหร่...เว้นเสียแต่ว่า...ผู้นั้นมีเรื่องที่เกี่ยวพันกับฉันหรือมีเรื่องที่ต้องกระทบใจฉัน...ในเฉพาะเรื่องนั้นๆ เท่านั้น...ฉันจึงต้องเกี่ยวข้องและรู้เห็น...คนที่ฉันรู้จักบางคน...ฉันแทบไม่รู้เลยว่า...เขาเคยใช้ชีวิตอย่างไร...เคยทำอะไรมาบ้างในชีวิตเขา...ต่อเมื่อเขา...ก้าวเข้ามาขอให้ช่วย...บุญสัมพันธ์เป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉัน...ก็ช่วยกันไปตามแรงบุญแรงกรรมที่กระทำต่อกันมา....

เมื่อไม่นานมานี้...ญาติของฉันคนหนึ่ง...ต้องการให้ช่วย...ทำธุรกิจอะไรก็มีอันต้องเสียทรัพย์อยู่ร่ำไป...เห็นทรัพย์อยู่ตรงหน้าแล้วแต่ทำไม...หลายต่อหลายครั้ง...มีอันต้องอันตรธานไปเสียทุกครั้ง....ฉันบอกไปทันทีว่า...ฉันเคยเอ่ยปากไว้แล้ว...ว่าในบรรดาคนใกล้ตัวของฉัน...เช่น ญาติพี่น้องเป็นต้น ฉันจะไม่ดูให้นะ...ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำที่ทำให้แม่ฉันร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือดอีก...เขาบอกว่า เขาเข้าใจ และช่วยเขาด้วยเถอะ....ฉันจึงบอกต่อว่า...ถ้ามีบุญสัมพันธ์กัน และเป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉัน...ฉันก็อาจจะเห็นและช่วยได้บ้าง...แต่ถ้าไม่เห็น ก็อย่าได้ต่อว่า ให้เกิดมโนกรรม วจีกรรม เป็นกรรมเวรต่อกันเลย...อย่าคิดว่า ฉันจะต้องช่วยทุกคนได้เสมอไป...และเมื่อให้ฉันช่วยแล้ว...ถ้าเจ้ากรรมนายเวรเปิดโอกาสให้แก้ไข...จงแก้ไข...อย่าบิดพลิ้ว...เพราะถ้าไม่ทำอะไรตามที่ฉันบอกไป...ก็อย่าได้ว่ากล่าว ว่าฉันช่วยไม่ได้....นะ....

เขาเอ่ยปากรับคำ...พอวางสาย...วันถัดมาเขามาหาฉันที่บ้าน...แว้บแรกที่เห็น...ฉันเห็นเด็กผู้ชายยืนข้างๆ เขา...ฉันไม่เชื่อสายตาตนเอง...เพราะเขาคนนี้...ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำ หรือสั่งให้คนอื่นทำได้...เท่าที่ฉันรู้จักมากว่า 20 กว่าปี...ฉันเริ่มถามทันทีว่า...เคยทำน้องหล่นหายที่ไหนหรือเปล่า...เขาบอกว่า “มี”....ตอนนั้น...ยุ่งมาก และ ด้วยความที่เขามีลูกหลายคนแล้ว...ถ้าภรรยาจะท้องอีก ก็คงไม่สะดวก...เพราะยุ่งกับการทำมาหากิน...ฉันจึงบอกต่อว่า....น้องบอกว่า มีเงินแล้วไม่ให้หนูเกิด ให้แม่ไปเอาหนูออก...งั้นก็ไม่ต้องมีเงินเลยแล้วกัน....เขาบอกด้วยเสียงที่โกรธขึง...ฉันถามน้องว่า...แล้วทำไมถึงไม่อาฆาตแม่ล่ะ...ก็ในเมื่อแม่ท้องหนูไม่ใช่หรือ...น้องบอกฉันว่า...วันที่พ่อบอกแม่ให้เอาหนูออก...แม่ร้องไห้...แต่แม่ไม่ขัดใจพ่อ...เพราะรักพ่อ...และคิดเหมือนพ่อว่า...ถ้ามีหนูตอนนั้น...แม่จะช่วยพ่อทำงานไม่ได้....หนูจึงอยู่แต่กับพ่อคนเดียว...ไม่ให้พ่อมีเงิน...เมื่อไหร่ที่พ่อจับเงิน...หนูก็จะให้พ่อรู้ว่า...เพราะเงินใช่ไหม ที่พ่อทำให้หนูไม่ได้เกิด...ถ้าอย่างนั้น....พ่อจงเป็นทุกข์กับเงินของพ่อเถอะ...ฉันจึงถามน้องว่า....เห็นไหม ตอนที่คุยกับพ่อ พ่อสำนึกในความผิด....ความผิดนี้ พ่อก็ไม่อยากทำ และฝังใจพ่อมาก พ่อทำบุญให้เคยได้รับหรือไม่...น้องตอบว่า...หนูไม่รับ...กระทั่งชื่อ พ่อยังไม่ตั้งชื่อให้หนูเลย...หนูจะรับได้ยังไง....ฉันจึงบอกน้องว่า...อโหสิกรรมให้พ่อนะ...ถ้าพี่บอกให้พ่อสร้างบุญให้หนู...และเท่าที่ได้คุย พ่อก็รู้ตัวเองตลอดเวลา ว่านี่คือ บาป และพร้อมจะแก้ไข และระลึกถึงหนูอยู่ตลอดเวลา...หนูจะให้อภัยพ่อได้ไหม....

น้องไม่ตอบ...แต่ก้มหน้าไม่สบตาฉัน...พร้อมน้ำตาที่อาบแก้ม...ฉันจึงบอกต่อว่า...ถ้าพี่บอกอะไรพ่อไป...พ่อต้องทำให้น้องแน่นอน...เพราะพี่รู้ความรู้สึกของพ่อดี...ให้น้องรับในสิ่งที่พ่อตั้งใจนะ...น้องพยักหน้ารับ...ฉันจึงบอกญาติของฉันว่า...ฉันให้ตั้งชื่อให้เขา...และถามถึงตอนที่เขาจะเอาออกว่า...ตอนนั้นมีเงินใช่ไหม...เขาบอกว่าใช่...แต่เขาก็รู้สึกผิดตลอดเวลา...เพราะในชีวิตนี้ เขาไม่เคยทำ ไม่เคยสั่งให้ทำ...เขาบอกฉันพร้อมน้ำตาที่ซึมออกจากตา...ฉันบอกเขาต่อว่า...น้องรู้แล้ว...ให้สร้างบุญกุศลให้น้อง ตามที่ฉันบอกไป...และต้องเป็นวันเสาร์....ฉันถามเขาต่อว่า...เกิดวันอะไร...เขาตอบว่าเกิดวันเสาร์....ฉันก็สงสัยทันที...เพราะน้องบอกว่า ให้เขาทำบุญให้น้องในวันเสาร์....ถึงบางอ้อก็ตอนนี้แหละ...วันเสาร์เป็นวันเกิดของเขา น้องให้เขาทำบุญให้น้องในวันเกิดของเขา...แสดงว่า น้องก็ยังมีจิตใจที่โอนอ่อนอยู่ในแรงอาฆาต เพราะยังเปิดช่องให้เกิดการแก้ไขอยู่บ้าง....ฉันยิ้มให้น้อง...ดีแล้วนะ ดีแล้ว...

ภรรยาของเขาบอกว่าก่อนหน้านี้...เขาปวดหลังมาก...ไปหาหมอที่ไหนก็ไม่หาย...จนต้องแบกเขาเข้าห้องน้ำ แบกเขาไปไหนมาไหนด้วยตลอดเวลา...เขาจึงตัดสินใจเลิกกินเหล้าและสวดมนต์ภาวนา...ตามความเข้าใจเรื่องกรรมที่เคยได้ยินมา...ฉันจึงบอกว่า...เป็นคนชอบกินของป่า...ชอบกินอาหารแปลกที่ปรุงสดๆ...เช่นผัดงู ฯลฯ...เราเป็นคนสั่งให้เขาปรุงก็จริง....ถ้าไม่มีคนอย่างเรา....ก็ไม่เกิดการเบียดเบียน...แต่พอมีคนอย่างเราชอบกิน...ชอบสั่ง....จึงเกิดการเบียดเบียนกันตลอดเวลา....เขาไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นอาหาร....แรงอาฆาตพยาบาท...อยู่ในเลือด ในเนื้อ ในกระดูก ในตับไตไส้พุงของเขา...เรากินเข้าไป...แรงอาฆาตพยาบาทนั้น...ก็อยู่ในเลือด ในเนื้อ ในกระดูก ในตับไตไส้พุงของเราเช่นเดียวกัน...ฉันบอกเขาว่า...ให้เลิกกินของพวกนี้...เมื่อได้ทำบุญกุศล สวดมนต์ภาวนา....ให้ส่งบุญกุศลนี้ ขออโหสิกรรมกับเขา...ไปเรื่อยๆ ทำสม่ำเสมอ...อาการที่เป็นก็จะดีขึ้น.....เขาย้อนคิดทันที....อืม...คิดว่าใช่อย่างที่ฉันบอก...เพราะเขาไปหาหมอที่ไหนก็ไม่ดีขึ้น...แต่พอลองคิดว่าจะเลิกกินเหล้าและสวดมนต์นั่งสมาธิเท่านั้น....อาการที่เป็นมาก ก็ค่อยๆดีขึ้น....

2 อาทิตย์ถัดมา...เขามาหาฉันที่บ้าน...บอกฉันว่า...เขาสบายใจขึ้นมากทีเดียว...และจะสวดมนต์ภาวนาตามที่ฉันบอกทุกอย่าง....ฉันตอบเขากลับไปเช่นกันว่า....หนูก็ต้องขอบคุณน้าด้วย....ขอให้น้ายกอโหสิกรรมกับหนูด้วย....และหนูก็ขออโหสิกรรมกับน้าด้วย...หนูได้ชดใช้กรรมกับน้าแล้ว....หน้าที่ของหนูจบแล้ว...

เพราะตั้งแต่วันที่น้าเข้ามาหาฉันที่บ้าน....จนกระทั่งวันนี้....เขาเข้าห้องพระ สวดมนต์ภาวนาเป็นประจำ...สร้างบุญกุศลให้กับลูกชายที่ได้ทำตกหล่น....ยังไม่มีอะไรที่ตอบกลับมา...แต่เห็นผลทางใจ....เมื่อเขามาที่บ้านฉัน...จะมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม...นั่นแหละ...คือหน้าที่ของฉันได้ทำให้น้าเสร็จสิ้นแล้ว

สาธุธรรมค่ะ

 

เฮ้อ....คนที่กลัวผีจนขี้ขึ้นสมอง....แต่สุดท้าย....ก็ต้องเห็นและสนทนา...กรรมของฉันจริงๆ

 

....## หมามันเห่า ##....

ปกติแล้วฉัน...จะเป็นคนที่ดุที่สุดในบ้าน...เพราะความที่เป็นคนที่ต้องดิ้นรนทุกอย่างด้วยตนเองมาตั้งแต่เด็ก...อะไรที่คิดว่าจะทำ...ต้องทำให้เสร็จ...หรือ ถ้าอารมณ์ติสท์มาเยอะ...ก็จะแล้วแต่อารมณ์....ประมาณว่า “มีรมณ์เมื่อไหร่ ค่อยทำแล้วกัน” 555555+++ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องงานซะมากกว่า...ทำเอาตอนใกล้จะส่งเนี่ยแหละ...กดดันตัวเองดี....แต่ก็แปลกเหมือนกัน...idea มักจะชอบมาตอนเวลาใกล้จะหมด...5555 แล้วก็ไม่หลับไม่นอนกันไป....นั่งหน้าคอมยันเช้า....ยัน.....เวลาส่งงาน...นี่ถ้าเป็นผลงานที่ต้องส่งกันแบบให้ถึงมือ....ก็ประมาณว่า เพิ่งจะออกจากเตาร้อนๆ.....นั่นแหละ....ฉัน

ด้วยความที่ว่า...ลูกชาย...ไม่มีสีเทา...คือ...มีแต่ขาวและดำ...(สันดาน นิสัย อนาคต)...ตอนนั้นฉันไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่...พาไปโกนผมไฟ...กับหลวงพ่อ...ที่ฉันนับถือ...ท่านบอกว่า...เด็กคนนี้ ให้พาไปวัด ฟังธรรม อบรมสั่งสอน ให้ดี...ถ้าได้บวช ติดใจในรสพระธรรม ก็จะบวชไม่สึก...และจะได้ดีเสียด้วย...แต่ถ้าอยู่ในทางโลก...ก็จะได้ดีเช่นกัน...แต่ถ้าอยู่ในทางโลก...โยมแม่....ต้องพาเข้าวัด ฟังธรรม ให้ธรรมะซึมซับเข้าไปในจิตใจให้เยอะ...เพราะเด็กคนนี้ ไม่มีสีเทา...แหม...เพียงได้ยินว่า “บวชไม่สึก” ฉันปากไวทันที....“ดีสิคะ หลวงพ่อ หนูคิดตั้งแต่หนูยังไม่มีลูกแล้วว่า....ถ้ามีลูกผู้ชาย...เขาอยากบวชจะจัดการให้ทันที...ยิ่งถ้าบวชไม่สึกเลย...จะยิ่งขอบใจมาก...และบอกเลยว่า...ไม่ต้องห่วงแม่...แม่เลี้ยงดูตนเองได้...สบายเสียด้วย...บวชไปเลย...แม่จะดีใจมากๆ”....หลวงพ่อตอบกลับมาทันที....แต่กลัวใจเหลือเกิน...กลัวจะไม่อยากบวช...เพราะติดทางโลก...ครอบครัวต้องช่วยกัน...นำเขา พาเขา ไปในทางที่ถูกที่ควร...ไม่ตามใจ...ไม่เอาใจ...ตีได้ให้ตี อบรม สั่งสอน ตักเตือน...ให้เหตุและผล...ฉันมองหน้าทุกคนในครอบครัว....ฉันคนหนึ่งล่ะ ที่จะไม่ตามใจ...แต่ทุกคนต้องช่วยกันด้วย

จากวันนั้นเป็นต้นมา....ฉันจึงเป็นนางยักษ์ประจำบ้าน...เพราะทุกคนโอ๋ ทุกคนเอาใจ อะไรไม่ถูกใจ เปลี่ยนให้ทันที....บทนางยักษ์ประจำบ้าน จึงเกิดขึ้นตลอดเวลา...แต่ฉันจะใช้เพียงแค่เสียงที่ดัง...แค่ดุ เขาก็จะหยุดทำทันที...เพราะคนในครอบครัว...ให้ดุ ไม่เชื่อใครเลย...ทั้งบ้านจึงมีแต่เสียงฉัน...ฉันมักจะไม่ค่อยตีลูก...เพราะเกิดมา ฉันนับจำนวนที่โดนตีจากพ่อได้เลย...ครั้งเดียว...เท่านั้น...กับตาที่ฉันรักก็ครั้งเดียวเท่านั้น...แต่ก็ยอมรับโดยความจริง...เพราะฉันเกเร จริงๆ...แต่เป็นประเภท เจ็บแล้วจำไง...ไม่ทำอีกแล้ว...เพราะสองคนนี้ มือหนัก พอๆ กันเลย...

ปัญหามันอยู่ตรงนี้แหละ....ฉันเสียงดังก็จริง...ฉันดุลูก สอนลูกของฉันเท่านั้น....แต่ฉันไม่เคยละลาน หรือ ก้าวร้าว กับใคร นอกบ้านเลย...ไม่เคยมีสันดานเยี่ยงนั้น...ยิ่งคนที่ฉันไม่ชอบด้วยแล้ว...ฉันแทบจะไม่มองแม้กระทั่งหางตา...เพราะถือว่า...เป็นอากาศธาตุไปซะแล้ว...ไม่เกิดกรรม ไม่ก่อกรรม ไม่จองเวร....นั่นคือฉัน...แต่ปัญหาดันเกิดขึ้น...เพราะลูกของข้างบ้านฉัน ดันกลัวฉัน ฉันก็ไม่เข้าใจว่า กลัวฉันทำไม....เพราะฉันไม่เคยดุเขา ไม่เคยว่าเขา...

 

มีอยู่วันหนึ่ง...ฉันนั่งทำงานอยู่บริเวณด้านล่างของบ้าน...เป็นช่วงปิดเทอมของลูกพอดี...เราก็นั่งเล่นกันอยู่...สักพักฉันเห็นน้ำ...สายน้ำฉีดจากบ้านข้างๆ ข้ามรั้วเข้ามา...ที่รถของฉัน จนเกือบจะโดนกรอบรูปเก่าๆ ผุๆ ของฉันที่แขวนไว้...ด้วยความตกใจ ฉันจึงตะโกนไปว่า...“อย่าฉีดน้ำแรงค่ะ น้ำโดนรูปค่า” ฉันพูดอย่างนี้สองครั้ง เพราะเขาไม่หยุดฉีดน้ำจากสายยางมา...ฉันจึงวิ่งออกมาดูว่าใครกันหนอ เสียงฉันออกจากดังขนาดนั้น ถึงไม่หยุดฉีด...เมื่อเดินมาถึง จึงเห็นเป็นลูกของเขา...ได้แต่ยืนมอง เพราะเห็นเป็นเด็ก แล้วฉันก็เดินกลับเข้าบ้านไป...

ตกเย็น...ฉันทำอาหารอยู่ในครัว...ได้ยินเสียงพ่อของเขา ตะโกนมาจากฝั่งบ้านเขาว่า...“ทำไม กลัวอะไร ไอ้โกโก้มันเห่าเหรอ...ไม่ต้องไปกลัวมันหรอก...หมาเห่ามันไม่กัดหรอก”....ฉันได้ยิน ก็นึกคิดทันที...โกโก้ คือ ชื่อหมาของบ้านตรงกันข้ามที่เยื้องกันไป...อีก 3 หลัง...และหมาตัวนี้ จะเห่าก็ต่อเมื่อ มีคนไปยืนหน้าบ้านมัน ไปกดกริ่ง หรือ เด็กวิ่งเล่น เตะฟุตบอล มันก็จะเห่า เพราะมันอยากเล่นด้วย....ฉันถึงบ้างอ้อทันที...นึกฉุนในใจ...“อะไรวะ...มีอะไรทำไมไม่ถามคนโต...โตโตกันแล้ว...เล่นมาด่าแขวะแบบนี้...ไม่ได้แล้ว ฉันต้องอธิบายให้ฟัง...เพราะฉันไม่เคยด่า ไม่เคยดุ ไม่เคยว่าใคร...ยกเว้นลูกของฉัน...ผิดด้วยหรือ...ลูกเขากลัวฉัน...แทนที่จะสอนลูก ดีๆ...กลับไปว่าคนอื่น”....ฉันจึงตั้งใจที่จะเจอเขา เพื่อจะอธิบาย....คุณเชื่อไหม...ฉันได้ยินเสียงเขา อยู่หลังบ้าน....ก็กระแดะไปหลังบ้าน...เพื่อจะอธิบาย...กลับไม่เห็นตัวเขา...ได้ยินเสียงเขาหน้าบ้าน...ก็กระแดะไปหน้าบ้านอีก....เพื่อจะอธิบาย...ก็ไม่เห็นตัวเขา...ไอ้ครั้นจะไปกดออด...หน้าบ้านเพื่อเรียกออกมาคุย...ก็ไม่ใช่ที่...ฉันหงุดหงิด และพยายามอยู่อย่างนั้นถึงสามวันเต็มๆ...คือ ได้ยินเสียงตรงไหน ก็พาสังขารไปตรงนั้น เพื่อเจอ แต่กลับไม่เจอ...มันน่าแปลกใจมาก...แต่ใจที่มันทุกข์...มันกลับมองไม่เห็น หรือ สังเกต ว่า เพราะอะไร....ถึงเป็นอย่างนั้น....

สุดท้าย....ฉันจึงหยุด...นึกในใจ...ช่างแ_่ง...จะนึกยังไงกะตรู ก็เรื่องของเมิง...ไม่สนใจแล้ว...(นั่นคือ ตอนที่เพิ่งปฏิบัติใหม่ๆ เดี๋ยวจะสงสัยกันว่า อะไรป่านนี้แล้ว ยังวางใจไม่ได้ 5555++)...แล้วเสียงก็ดังก้องในหูขึ้นมา....

“เป็นยังไงลูก...เจ็บมากไหม...คำพูดของเขา...ทำให้เจ้าเจ็บมากไหม...เหมือนมีดแทงเข้าหัวใจไหมลูก....เขาว่าเจ้าเป็นหมาหรือ...แล้วเจ้าจะเป็นหมาเหมือนที่เขาว่าหรือ...ทำไมไม่มองกลับไปล่ะลูก...สิ่งที่เขาว่าเจ้านั้น...เขาไม่ได้ต่างกันเลย...กรรมนี้ ชดใช้ให้เขานะลูก...”

 

“เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร...เมื่อก่อนเจ้าก็ปากไว ว่าแขวะ คนอื่นที่เจ้าไม่ชอบอยู่บ่อยครั้ง...นี่แหละกรรมของเจ้านะ...จึงไม่ให้เจ้าเจอเขา...ไม่ให้เจ้าก่อเวรกรรมซึ่งกันและกันอีก...จำไว้นะ...ถ้ามีคนมายืนด่าเจ้าอยู่ที่หน้าประตูบ้าน....เจ้าจะเปิดรับคำด่า...หรือจะปิดประตูล่ะเจ้า....ถ้าเจ้าเปิดประตู เพื่อต่อกร เท่ากับเจ้า....ได้เปิดประตูรับกรรมของเขามาครึ่งหนึ่ง...กลายเป็นเจ้ากรรมนายเวร ต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน...แต่ถ้าเจ้าปิดประตู ไม่รับคำด่าของเขา....เจ้าคิดว่าคำด่านั้นจะเป็นของใคร...ทุกอย่างที่เขาตั้งใจ หรือ นึกได้ ว่าจะด่าว่าด้วยคำใด....สิ่งเหล่านั้นกลับไปที่ตัวของเขาทั้งหมดทั้งสิ้น...ที่นี่...เจ้าก็คิดเอา...ว่าเจ้าจะรับคำด่า คำต่อว่า ของเขาหรือเปล่า...คิดเอาลูก คิดเอา...”

เมื่อสิ้นเสียงคำสอนของพ่อแม่ครูอาจารย์.....ฉันหัวเราะลั่นบ้านเลย...ไอ้ที่แบกไว้ 3 วันเต็มๆ .... มันเบาหวิวเลย ... เหมือนยกก้อนหินออกจากอก...นึกย้อนตามที่ท่านสอน...เออ!!! จริงด้วย...ถ้าเราไม่ได้ทำอะไรแบบที่เขาคิด...เราก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรนี่หน่า...ฉันเป็นบ้าอยู่ตั้ง 3 วัน...หลังจากนั้น...ฉันสบายใจ กินอ่ิมนอนหลับ...ไม่ทุกข์ ไม่สุข...

แหม แหม แหม....ขนาดพระพุทธเจ้า ท่านยังโดนนินทาเลย...นับประสาอะไรกับมนุษย์ที่บุญน้อยอย่างฉัน...จะไปเหลือเหรอ...ตั้งแต่นั้น...ใจมันเบา มันวางใจ....สรรเสริญ นินทากาเล....ฉันไม่ยกขึ้นมาใส่ใจเลย...เพราะเป็นอากาศธาตุสำหรับฉันไปเสียแล้ว


สาธุธรรมค่ะ

 

เมื่อช่วงที่น้ำท่วม...ได้มีโอกาส...ได้ไปกราบพระ...ที่วัดแก้วประเสริฐ ซึ่งเป็นวัดทางจังหวัดชุมพร...แถวๆ ประทิว...ท่านกำลังสร้างพระพุทธรูป....สูง 29.99 เมตร...ฉันจึงตั้งใจว่า....ฉันจะรวบรวมเงิน...เพื่อไปร่วมบุญกับท่านอีกครั้ง....แล้วจะกลับมาเล่าให้ฟังนะคะ ว่าจะไปเจอวัดนี้ และหลวงตาจง ได้อย่างไร ^ ^

 

ขอบคุณ ในธรรมมะที่กล่าวค่ะ

 

สวัสดี....สมช. ของสายฝนฉ่ำเย็น....

ในตอนเย็นของวันศุกร์ที่จะถึงนี้...จนกระทั่งถึงคืนวันจันทร์...เจ้าของกระทู้...
...ได้มีโอกาสไปร่วม...ปฏิบัติธรรมและร่วมกราบนมัสการหลวงปู่ชา
ที่วัดหนองป่าพง....เนื่องในโอกาสครบรอบ 20 ปี ละสังขาร ของครูอาจารย์...
...ครานี้ก็เช่นเดียวกัน...ทุกอย่าง “ธรรมะจัดสรร”... เพราะได้ไปโดยไม่ได้นึกฝัน...
เช่นเดียวกันกับคราวที่ไป แสวงบุญ ที่อินเดีย....เนื่องจากเพิ่งจะได้ทราบเรื่องนี้
เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา...และต้องตัดสินใจทันที...

อนุโมทนาบุญร่วมกันนะคะ....บุญกุศลใดที่กำลังจะเกิด...กับฉัน...
ขอให้สำเร็จแก่ทุกท่าน...ที่ได้เข้ามาร่วมแชร์...ได้แวะเวียน...ได้ผ่านมา
อ่านกระทู้นี้...และทุกท่านที่เกี่ยวข้องสัมพันธ์....ตามแรงบุญแรงกรรม
ที่ได้กระทำร่วมกันมานะคะ......

สาธุธรรมค่ะ ^ ^

 

อนุโมทนาบุญกับคุณอ้อ ด้วยค่ะ แอบเข้ามาอ่านและติดตามผลงานคุณอ้อ ตลอดค่ะ วันนี้ขอเป็นสมาชิกคุณอ้อด้วยคนน่ะค่ะ

 

อนุโมทนาบุญครับ พี่อ้อ สาธุ

 

อนุโมทนาด้วยคะคุณอ้อ เข้ามาอ่านเรื่อย ๆ คะ ขอบคุณคะสำหรับประสบการณ์ดี ๆ ที่แบ่งปันคะ

 

สวัสดี....เช้าวันอังคารค่ะ

กลับถึงบ้านเช้านี้ ... บุญกุศลที่เกิดขึ้นจากการปฏิบัติบูชาต่อพ่อแม่ครูอาจารย์ ... ที่เกิดขึ้น ... ณ วัดหนองป่าพง วารินชำราบ อุบลราชธานี .... น้อมนำส่งตนเอง พ่อแม่ครูอาจารย์ และ ทุกๆ ท่าน บุญใดที่สำเร็จแก่ฉัน ขอให้สำเร็จแก่ทุกท่านเช่นเดียวกัน

สาธุธรรมค่ะ

(พักผ่อนแล้วจะกลับมาเล่าให้ฟังนะคะ ^ ^)

 

ภาพถ่ายจากมือถือ ที่แบตกำลังจะหมด ดูภาพไปพลางก่อนเน๊าะ...เดี๋ยวรายละเอียดจะตามมา ^ ^

 

วัดป่านานาชาติ อุบลราชธานี เช่นกัน วัดสาขา วัดหนองป่าพง ภาพสุดท้าย คือ ท่านภิกษุณี แห่งวัดป่านานาชาติ เห็นแล้ว ชื่นใจเหลือเกิน