ลำนำเพลงรักของนักกลอน

โอ้..มาละเหวย มาละวา
ครูติงติง พี่ข้าฯ จักเปิดสอน
ทั้งกาพย์ฉันท์ ร่ายยาว เป็นคำกลอน
ข้าฯ ขอนอน รออ่าน เพียงอย่างเดียว (อ่าอ่า)

 

อืม..ลุง..งงๆ เป็นผู้หญิง..ไหงแต่งกลอนผู้ชายเพ้อรักล่ะหลาน... เฮิ๊กก

 

หลานบัวน้อยหายไปไหน? เจอบทรักของลุงเข้าบทนึง..หายไปเลยยย.. เฮิ๊กก (เอาไปอีกบท ช่วงนี้ลุงแต่งกลอนได้แล้วนะ ขอบอก)
"เมื่อยามว่างเข้ามาหาเพื่อนรัก
แจ้งประจักษ์รักมั่นคงไม่สงสัย
ความรู้สึกลึกๆอยู่ข้างใน
บอกหัวใจดังๆ"ฉันรักเธอ"..เฮิ๊กก
(พอไหวมั้ย? คริคริ..)

 

ต่อเลยนะ กำัลังอินจร๊าา

วันไหนไหนไม่สำคัญเท่าวันนี้
เป็นวันที่ใจฉันไม่หวั่นไหว
ผูกสัมพันธ์มิตรภาพตลอดไป
ความจริงใจฉันสัมผัสมันชัดเจน

ขอขอบคุณน้ำจิตที่มิตรให้
ซาบซึ้งใจหนักหนาคราคิดถึง
ฝากบอกไปกับฟ้า"ข้ารำพึง"
คนึงถึงเพื่อนรักยากหักใจ..ฮิ๊ววว
ไปหล่ะ..ฝันดีทุกท่านจร๊าา.จุ๊บๆ

 

สวัสดียามค่ำคืนเดือนปิด
ดาวสถิตสกิดเตือนเดือนหนาว
เพลานี้เมฆหมอกลงปลงแสงดาว
ยามลมหนาวสะท้านจิตสกิดใจ

โอ้...อาลัยใจพี่นี้หนาวรัก
ยากจะหักอาลัยคลายหนาว
อยากจะหาเพื่อนคู่คิดพิจชมดาว
ให้หน้าหนาวคราวนี้หนออบอุ่นใจ

 

ครั้งหนึ่งปีหนึ่งที่สนามกีฬา
เข้ามหาวิทยาลัยตามใจฝัน
ได้พบเจอรุ่นพี่สุดหล่อคนนั้น
ทำเอาฉันว้าวุ่นระทดระทวย
เขาคว้ามือของฉันไปกอดไว้
ฉันตกใจเพราะเค้าคว้าไปหอมด้วย
เลยอึ้งมากอายมากหายใจระรวย
ทำเอาป่วยไปหลายวันโกรธจริงเชียว

 

สวัสดียามค่ำคืนเดือนคว่ำ
คงชอกช่ำระกำอกให้หมกไหม้
ไม่มีเดือนดาวอยู่ไร้คู่ใจ
มองทางไหนเดือนคว่ำไม่นำทาง

มีแต่มืดดื่นดึกระลึกจิต
ไร้คู่คิดติดตรึกอยากนึกถาม
หากพ้นหนาวเข้าร้อนคงผ่อนความ
ไร้คู่ตามยามเดี่ยวเปลี่ยวอินทรีย์

คงสบายไร้ผู้มาชู้ชื่น
เดินทางอื่นหมื่นแดนทุกแคว้นที่
ไม่มีใครคอยเกะกะระรานดี
ทั้งใจกายไร้ที่มิห่วงกัน.....

 

โอ้...อาลัยใจนี้หนอร้อนๆหนาวๆ
ใจร้าวๆเพราะคิดถึงหยาดฟ้า.....แสนสวย
เห็นน้ำค้างจับใบไม้แล้วร่วงโรย
โธ๋...หยาดเอ๋ยมาลาร้างหนีห่างเอย

 

ลำนำเพลงรักนักกลอนคิด
เพ่งพินิจจับจิตจ้องค้นหา
หวังเพียงเพื่อเพื่อนพร้อมภัค...รักกันนา
ให้กลอนบ้าของข้านี้ได้มิตรจริง

กาพย์นรคุณครุ่่นคิดจิตเอ๋ย
มิเคยเลยจะแต่งได้ดีเหมือนเขา
กลอนข้านี้มีค่าน้อยเสียจริงเรา
ให้พวกเขาคลายเหงาได้พลอยสุขใจ

 

ไร้อาลัยใจผ่อนไม่ร้อนหนาว
เดือนและดาวจะร่วงโรยโปรยจากสรวง
พบและพรากจากถิ่นสิ้นแดดวง
ไม่มีบ่วงห่วงรัดมัดอาลัย....

 

แสนสงสาร ท่านหน่อ นรคุณ
สาวใจบุญ ช่วยสงเคราะห์ ทีเถิดหนา
ด้วยว่าชาย อาจหาญ ร้างกัลยา
รอนางฟ้า มาจำแลง ชำแรกทรวง

 

ดึกๆ นี้ บรรยากาศ ช่างดีนัก
รวมพลพรรค นักแต่งกลอน ร่วมสานฝัน
บรรจงแต่ง ด้วยหัวใจ เป็นรางวัล
บทกลอนนั้น ส่งความรัก ให้ทุกคน

 

ราตรีนี้ล่วงเลยแล้วท่านเอ๋ย
เหงาจังเลยใครหนอเป็นเหมือนฉัน
ราตรีนี้มีเพียงแสงสาดส่องจันทร์
เป็นเพื่อนฉันวันหนาวๆเศร้ากับเดือน

ราตรีใดไร้ดาวประดับฟ้า
ปราชญ์ท่านว่าเป็นคืนร้าวอับเฉา
ราตรีนั้นไม่คลาดแคล้วเฝ้ารำพัน
เหมือนสัมพันรักร้าวคราวน้ำตา (cry)

หน่อนรคุณครวญ

 

สักวา ราตรีนาน แล้วท่านเอ๋ย
ไฉนเลย รำพัน ว่าฉันเหงา
นั่งนับดาว แลเดือน เป็นเพื่อนเรา
เดี๋ยวก็เช้า เหงาก็คลาย จากไกลเอย...<!-- google_ad_section_end -->

 

โธ๋! คุณมิกช่างใจดีแท้ๆหนอ
อุตส่าห์ขอกัลยาให้คลายเหงา
แต่คุณมิกคงไม่คิดสกิดเอา
นางยักษ์เขาเข้าฉีกเนื้อของหน่อเอย :'(

 

ใครหลายคน นั้นประสบ ความโดดเดี่ยว
ได้แต่เที่ยว เฝ้าตามหา รักอยู่ไหน
สิ่งที่ตาม นั้นได้หลบ อยู่หนใด
ช่างท้อใจ แสนโศกเศร้า เหงาระทม

ในบางครั้ง ความรักนั้น เหมือนสายลม
ยากเชยชม ต้องสัมผัส เพียงพัดผ่าน
แต่ลมนั้น อยู่เคียงข้าง ตลอดกาล
เพียงมองผ่าน ลองสังเกตุ ด้วยใจเรา

 

ลำนำเพลง นักรัก ว่าไว้ยาก
เป็นสิ่งหาก ใจค้น หาแสวง
หวนโหยให้ รำพัน มิโรยแรง
แข่งยื้อแย่ง คว้าไขว่ ไว้ครอบครอง

กลบทโคลงกลอน
สรอ้ยฟ้ามาลา

 

สักวา ราตรีนี้ยาวนานนัก
ยากจะหักห้ามจิตที่คิดถึง
อยากจะพบสบภัตรรักติดตรึง
คงได้ซึ้งถึงคำหวานยามราตรี

โอ้ คนดียามนี้อยู่ที่ไหน
อยู่แห่งใดไกลสุดแค้วนแดนเหนือ
อยากไปหากลอยเจ้าเฝ้าจุนเจือ
ยามขาดเหลือช่วยผ่อนคลายเฝ้าดูแล

 

ง่วงเอ๋ยง่วงง่วงนอนนอนดีกว่า
แล้ววันหน้าฟ้าใหม่มาอีกหน
แม้ยามนี้ไม่มีนางมาช่วยนอนโกรน
ก็ต้องทนทนนอนหนาวร้าวต่อไป

ราตรีสวัสดิ์ครับทุกคน

 

............หาวเอ๋ยหาวนอน
ร่างกายอิงขนอน ให้ผ่อนพัก
รู้เล่นรู้การ งานเป็นหลัก
พรุ่งนี้จัก ว่างว่างไม่ห่างหาย
มีเพื่อนเขียน เรียนเล่นเข็นอักษร
จะกล่าวกลอน กาพย์กวีที่ใจหมาย
มาเล่นคำ นำประพันธ์มิเว้นวาย
ตาไม่ลายไปเสียก่อน นะ กลอนเอย.....



กลอนดอกสร้อยสุภาษิต
สร้อยฟ้ามาลา