เรื่องนี้น่าเชื่อแค่ไหน

ขอโม้มั่ง

เวลาเข้าวัด คุยกับพระอย่างเดียวเลย

 

ไปค้น นิมิตทางนาม อ่านดูนะ

 

พี่แปง เข้าวัดได้ด้วยเหรอ ก้นไม่ร้อนเหรอ

 

แปลกดีเนาะ อาจารย์ของปุณฑ์ปู้น ช่างแปลกประหลาด

เท่าที่จำได้ ปุณฑ์ปู้นยกมาเอง เรื่อง พระโมคคัลลานะ เข้าฌาณ

พอเข้าได้ตัวหนึ่ง พระพุทธองค์ก็แทรกนิมิตเข้าไปในฌาณนั้นๆแล้ว
ตรัสบอกว่า อย่าได้ดูเบา ให้ทำให้มากๆ

พอเข้าถึงเนวสัญญาฯ พระพุทธองค์ก็แทรกเข้าไปนิมิต ตรัสบอกอีกว่า
อย่าได้ดูเบา ให้ทำให้มากๆ

แต่ของปุณฑ์ปู้น กลับบอกว่า อย่านะ อย่าทำ อย่าทำ

 

ชอบเวลาเข้ากรรมฐาน
ไม่ต้องคุยกับใคร
ไม่ต้องสนใจใคร
ไม่มีใครมาว่าอะไร (เพราะเขาวางใจ)

ขอให้เรารู้หน้าที่ ว่ามาทำอะไร ในที่ๆนี้
รู้กาละ เทศะ หน้าที่ ...
ดูแต่รูปกับนามของเราเอง

 

อ่อ เป็นวัดที่เข้าประจำ รู้จักพระเกือบทั้งวัด

 

แหม่ ผมก็สายสติปัฏฐาน ยุบหนอ พองหนอมาก่อน ^^

 

ก็ไปต่างสาขานะ

แล้วก็ชอบหลายสาย ชอบหลายอย่าง ตอนนั้นวัยรุ่นเนอะ
คิดว่า คนอื่นทำได้ เราก็น่าจะทำได้

ถ้าที่บ้าน ก็อานาปา...

 

การเข้าวัดก็ดีแล้วค่ะ ตั้งแต่เกิดจนตาย เราไม่เ็ห็นพ้นวัดสักราย
ยิ่งคุ้นเคยกับวัด ก็ยิ่งคุ้นชิน
แสดงว่าเราตั้งจิตอธิฐาน ให้เจอศาสนาพุทธทุกชาติ
ยิ่งได้ปฏิบัติ เกิดมาได้ขนาดนี้นับว่า
ดีแล้วที่ได้สร้างมา ก็สร้างต่อไป

 

สายนี้ วิปัสสนาญาณ 16 เขาแน่นที่สุด

เรานับถือ พระมหาสี สยาดอ (จำถูกหรือเปล่า?) ท่านคล้ายหลวงปู่มั่น
อ่านหนังสือท่าน แล้วประทับใจมาก (แต่นั่นก็นานมาแล้วเนาะ)

 

สติปัฏฐาน วิปัสสนา ลูกเดียว

 

อนุโมทนา

.................................

 

อยากถามคนที่สติปัฏฐาน 4 ล้วนๆว่า ฐานของจิตอยู่ที่ใด

 

สาธุ อ๊ะ อ๊ะ ^^

วิปัสสนาธุระ ต้องศึกษาอภิธรรมคู่ไปด้วย ถึงจะกำหนดสภาวะได้ลึกขึ้น

 

ยังบ้าฐานจิตไม่เลิก

รู้อยู่ตรงไหน จิตก็ทำกิจรู้อยู่ตรงนั้น

 

ถ้าทำสติปัฏฐาน 4 จริงจังนะ จะรู้เมื่อรู้สึกตรงไหน ฐานของ จิตอยู่ตรงนั้นแระ
อย่าไปเข้าใจว่า จิตดวงนั้นดวงนี้เกิดอารมณ์นั้น อารมณ์นี้ เมื่อผัสสะกระทบอยู่ตลอด
อาการรู้ คืออาการของจิต รู้อาการ นั้นแระฐาน ที่ตั้งมั้นในสมาธิ

 

เป็นสายพม่า เจ้าคุณโชดกนำมาเผยแพร่ต่อ

ตอนนี้ เหลืออยู่ ๓ แห่ง คือ สายวัดมหาธาตุ

สายหลวงพ่อจรัญ และ สายเชียงใหม่

ส่วนในสายอภิธรรม ก็มีการขยายสติปัฏฐาน ลงวิปัสสนาภูมิเหมือนกัน

 

ควรจะรู้ ว่าจิตเป็นโทสะ เป็นโลภะ มีลักษระอย่างไรหน่อยก็ดีนะ

ไม่งั้นไปต่อปัจจยญาณไม่ได้หรอก

 

ท่านปราบ อธิบายได้ดี เข้าใจในธรรมเทศนาพลวงพ่อพุธได้ถูกต้อง

วิปัสสนู เกิดขึ้นจากผู้มีสติ และสมาธิตั้งมั่นแล้ว
ไม่เกิดกับพวกที่ ทำสมาธิไม่สงบ จิตใจฟุ้งซ่าน
เพียงแต่ผู้ติดวิปัสสนู ยังไม่เข้าถึงพระไตรลักษณ์ญาณ เพราะจิตส่งออกไม่อยู่จิตผู้รู้
วางสิ่งที่รู้ไม่เป็น ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งที่รู้ พูดง่ายๆ หลงในสิ่งที่รู้
ธรรมนั้นจึงเป็นอัตตา ยึดในสิ่งที่รู้


หากในขณะภาวนา ผู้ภาวนาเกิดความอัศจรรย์ใจ
สิ่งหนึ่งสิ่งใดที่ปรากฏให้รู้ให้เห็นในขณะนั้น จะเป็นนิมิต แสงสว่าง หรือธรรมผุดรู้ขึ้น
ส่งจิตออกไปรู้เห็นหมายมั่น ต่อสิ่งที่ปรากฏในขณะนั้น ไม่ย้อนจิตเข้าหาผู้รู้
นี่แหละ ตัววิปัสสนู เพราะส่งจิตออกนอก เป็น สมุทัย ไม่ค้นหาเหตุแห่งทุกข์

ผู้เกิดวิปัสสนู จะไม่เชื่อฟังใครแม้แต่ครูบาอาจารย์ผู้สอน
เพราะหลงสำคัญผิด เชื่อมั่นในแนวทางปฏิบัติของตน ทิฐิมานะมาก
พูดง่ายๆ ติดดี หลงดี นั่นเอง

เมื่อเวลาผ่านไป ธรรมปฏิบัติจะค่อยๆ เสื่อม
จิตใจจะทุกข์มาก เพราะยึดมั่นถือมั่นในทิฐิของตน

 

อามิตตาพุทครับ _/ _