อุทาหรณ์สอนใจ จาก กระรอกโพธิสัตว์ ที่นักปฏิบัติควรสำเหนียก สำนึก และ ระลึก ไว้ !

อืม...เคยมีคนบ่นถึง นิทานชาดก เรื่อง กระรอกโพธิสัตว์ ให้ฟังอ่ะค่ะ


ตอนแรก ฟังแล้วก็ ....
ไม่ได้ประทับจิตประทับใจ อะไรนักหนา หรอกนะ
กับ ความเพียรพยาม อันไร้ประโยชน์
ที่ เจ้ากระรอกหน้าโง่ นั่น
มัน พยามจะเอาหางอันกระจ้อยร้อย
ไปวิดน้ำในบึงใหญ่ให้แห้งขอด
เพื่อที่หาทางช่วยลูกน้อย ของมัน
ให้รอดพ้น จากการจมน้ำตาย น่ะ


แต่ อ่านไปอ่านมา แล้วไปเจอ
คำพูดของเจ้ากระรอก ที่ ว่า

เออ แฮะ เริ่มรู้สึกว่า เจ้ากระรอกตัวนี้
มีความคิดที่เข้าทีดีเหมือนกันวุ้ย
ชอบ ประโยคที่บอกว่า

ก่อนที่เราจะปล่อยวางทุกสิ่ง
เราได้ พยามทำให้ถึงที่สุด แล้วหรือยัง ?

จังเลยอ่ะ เพราะมันช่างเป็น
อุทาหรณ์สอนใจจาก กระรอกโพธิสัตว์
ที่นักปฏิบัติควร สำเหนียก สำนึก
และ ระลึก เอาไว้เพื่อเป็นเยี่ยง
ในการ รักษาศีล ภาวนา อย่างยิ่งเลยนะ


เวลาที่เรา รักษาศีล ภาวนา
แล้วต้องพบเจอกับอุปสรรคความยากลำบาก
และ ความ ไม่สะดวกสบาย ทั้งหลาย มาทดสอบ
ก่อนที่เราจะทำใจแล้ว แหกปากบอกใคร ๆ ว่า เราปล่อยวางได้แล้ว
เราเคยถามตัวเอง บ้างหรือไม่ ว่า

เราได้ พยามทำให้ถึงที่สุด แล้วหรือยัง ?

และ เรา จะยอมตัดใจ ละทิ้ง ความสะดวกสบายส่วนตน
เพื่อ งดเว้น การเบียดเบียน คนอื่น ได้หรือไม่ ?

 

จริงดิ พูดถึง เรื่อง ความเพียรของ เจ้ากระรอก
แล้ว นึกถึง คำพูดของ นักปฏิบัติคนหนึ่ง
ที่เคยเปรยไว้ ใน กระทู้เนี้ยะ ที่เวบพันติ๊ป จัง​

​

​

<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody><tr><td valign="top"> <table bgcolor="#DDDDDD" border="0" cellpadding="0" cellspacing="1" width="100%"><tbody><tr><td bgcolor="#222244" valign="top"> <table align="center" border="0" width="100%"> <tbody><tr> <td width="40"></td> <td style="min-width: 500px"> <table border="0" height="36" width="100%"><tbody><tr><td nowrap="nowrap" valign="top" width="80%"> ความคิดเห็นที่ 1</td><td align="right" nowrap="nowrap" valign="top" width="50%"> </td></tr></tbody></table> ขออนุโมทนา สาธุกับจขกท.ครับ

ผมเองก็กำลังพยายามแก้ไขตัวเองอยู่และ จะรักษาศีล5 ให้ครบให้ได้ในเร็ววันนี้ ที่ดูเป็นปัญหามากที่สุดสำหรับผมก็ข้อ 2 นี่แหละแต่เรื่องโปรแกรมผมจัดการหาซื้อ ทั้ง วินโดว์และ ไมโครซอฟท์ ออฟฟิต แท้มาใช้แล้วครับ เพลงก็ซื้อแต่แผ่นแท้ละตอนนี้ เหลือพวกไฟล์เพลงและหนังเก่าๆที่เคยโหลดมาหลายปีที่ยังไม่ได้ลบทิ้ง แต่อีกไม่นานคงได้ลบทั้งหมดล่ะครับ ต้องตัดใจเพราะนั่นคือกองกิเลสกองนึงที่เราต้องตัดให้ได้ ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้คงไม่ต้องหวังผลทางปฏิบัติล่ะครับ เพราะศีลเป็นฐานของสมาธิและปัญญา

<table border="0" cellspacing="1"><tbody><tr><td nowrap="nowrap" valign="bottom" width="75">จากคุณ</td><td>: Yamada taro </td></tr><tr><td nowrap="nowrap" valign="bottom" width="75">เขียนเมื่อ</td><td valign="bottom">: 27 ก.ค. 55 00:33:45 </td></tr><tr><td id="xscore1" nowrap="nowrap" valign="top" width="75">ถูกใจ</td><td id="score1">: [FONT=Tahoma,Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]ltf06[/FONT]</td></tr></tbody></table> </td> <td width="40"></td></tr></tbody></table> </td></tr></tbody></table></td><td bgcolor="#000000" valign="top" width="10"> <table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" height="15" width="15"><tbody><tr><td bgcolor="#403E68" height="15" width="15">
</td></tr></tbody></table></td> </tr> <tr height="10"><td bgcolor="#000000"> <table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" height="15" width="15"><tbody><tr><td bgcolor="#403E68" height="15" width="15">
</td></tr></tbody></table></td></tr></tbody></table>

​

อ่านตัวหนังสือ ที่ เขาพิมพ์ผ่านคีย์บอร์ด
แล้วก็รับรู้ได้ถึงความมุ่งมั่นจริงจัง
ในการพยามยามที่จะแก้ไขข้อบกพร่องของตน
เพื่อ พากเพียรที่รักษาศีล ของเขานะ
อะโหย ทึ่งมากมาย เลยอ่ะ รู้สึกว่า


เออเฮ้ย ผู้ชายคนนี้ มันช่างเป็น นักปฏิบัติ
ที่มีความวิริยะอุสาหะในการรักษาศีล
เหมือนดังเช่นที่เจ้ากระรอกน้อย
ที่มีความเพียรพยาม ยอมเหนื่อยยากลำบากกาย
เอาหางอันกระจ้อยร้อย ไปวิดน้ำ เพื่อ ช่วยเหลือ ลูกน้อยของมันจังเลยแฮะ


อืม...เพราะเท่าที่ผ่านมา
เวลาอิฉันตั้งกระทู้ เพื่อถามไถ่
เรื่องการใช้โปรแกรมละเมิดลิขสิทธิ ที่ ห้อง อภิญญา ทีไร
ก็หาได้เจอนักปฏิบัติคนไหน
ที่ตอบกระทู้ได้อย่างตรงไปตรงมา( และโดนใจ ) อย่างงี้ เลย


ส่วนใหญ่ที่พบเจอ ก็มีแต่มาโพส โปรเจคชั่น
แล้ว ก็หาเรื่องกระแหนะกระกระแหนแดกดัน
จน อิฉัน เริ่มจะสิ้นศรัทธา หมดกำลังใจ
และ ขาดความเชื่อมั่น ในตัวนักปฏิบัติ
ที่เสวนาธรรมกันตามเวบบอร์ดเสียแล้ววววว :'(






เฮ้อออ ไม่คิดเลยว่า จะมีนักปฏิบัติดีปฏิบัติชอบแบบนี้
หลงเหลือ อยู้ในโลกใบนี้ (อีกตั้ง 1 คนแหน่ะ) (k)
อืม...เห็น นักปฏิบัติ คนนั้น ที่เวบพันติ๊ป
แล้ว นึกถึง พุทธสุภาษิต บทนี้จัง

สพฺพทา สีลสมฺปนฺโน ปญฺญวา สุสมาหิโต
อารทฺธวิริโย ปหิตตฺโต โอฆํ ตรติ ทุตฺตรํ

ผู้ถึงพร้อมด้วยศีล มีปัญญา มีใจมั่นคงดีแล้ว
ปรารภความเพียรตั้งตนไว้ในกาลทุกเมื่อ
ย่อมข้ามโอฆะที่ข้ามได้ยาก


เฮ้อออ ถ้า นักปฏิบัติทั้งหลาย
ที่อิฉันพบเจอมีความบากบั่นเพียรพยาม
ได้สักครึ่งหนึ่ง ของ พ่อหนุ่มคนนั้น
อิฉันคิดว่า เขาเหล่านั้น ต้องสามารถ
เป็น ผู้ถึงพร้อมด้วยศีล มีปัญญา
และ สามารถ ข้ามโอฆะที่ข้ามได้ยาก ได้แน่ ๆ แลย

 

กรี๊ดดดดดดดดดดด ดีใจ๊ดีใจ
นู๋บี ได้ 'โมทนา จากป๋าาาาาาาาา :'(


​

<table class="tborder" align="center" border="0" cellpadding="6" cellspacing="1" width="100%"><tbody><tr></tr></tbody><thead><tr><td class="tcat"> สมาชิก 2 คน ได้กล่าว "อนุโมทนา" กับคุณ blank123 ในข้อความที่เขียนด้านบน </td> </tr> </thead> <tbody id="collapseobj_post_thanks_6462312" style=""> <tr> <td class="alt1"> <table class="tborder" align="center" border="0" cellpadding="6" cellspacing="1" width="100%"> <tbody><tr valign="top"> <td class="alt1"> ขันธ์ (วันนี้), โกมีนัม (วันนี้)
</td> </tr> <tr> <td class="alt2">
</td></tr></tbody></table> </td></tr></tbody></table>

​

 

อ่านแล้วทำให้รู้ว่าเรายังทำความเพียรไม่ได้ถึงครึ่งของเจ้ากระรอกโพธิสัตว์ตัวนี้เลย
ดูละครย้อนดูตัว อ่านคติธรรมย้อนดูจิตตัว สาธุ สาธุ สาธุ
อนุโมทนาบุญเจ้าของกระทู้ด้วยครับ

 

กระรอกมันเป็น"สัตว์" เราเป็นคนเรามี"สติ ปัญญา" สร้างบารมีจากความเพียรสัตว์มันก็ทำได้ แต่สิ่งที่สัตว์ทำไม่ได้เหมือนคนก็คือ"การแทงออกจากทุกข์ด้วยปัญญา"

ผู้มีปัญญาก็ใช้ปัญญาพิจารณากันเอาเองนะ เอวัง.....

 

อืม... เช้านี้นึกครึ้ม ๆ แวะมาเชคเรทติ้งกาทู้นี้
อะโหยยยยยยยยย ต๊กกะใจใหญ่เรย เจ้าค่ะ
ม่ะคิดเลยว่าจะมี มหาชนใจดี
แวะมาหั้ยติ๊ป เอ๊ย อนุโมทนากันจนล้นหลามงี้
ตะแต่ ตั้งกระทู้ในเวบพังจิตมา ตั้งนานนม
ก็ยังม่ะเคย เรทติ้งกระฉูดขนาดนี้ เรยนะเนี่ย อะซิก ....อ่ะซิก.... :'(


แท้งกิ๋ว สำหรับทุก อนุุโมทนา เจ้าค่ะ
และ เพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจ แควนขับทั้งหลาย
นู๋บี ขอ มอบ กระทู้เรื่องศีล 5 ใน ฮาเร็ม ที่เคยเขียนไว้
มาให้อ่านเล่น ด้วยคร้าาาา


http://www.tairomdha.net/index.php?topic=47.0

 

อยากรู้ทุกข์ คือ อะไร ต้องรอให้ทุกข์ถึงที่สุดก่อนหรือเปล่า

 

เคยได้ยินเรื่องของนกนางแอ่นใหมครับ ที่ว่าคู่ของมันตายไปแต่มันก็ยังร้องเรียกคู่ของมันอยู่อย่างนั้นตรงนั้นจนหมดแรงตายตามกั้นไป อย่างนี้เป็นความเพียรหรือไม่ครับ

 

อะโหย โรแมนติ๊กจังเรยฮ่ะ
อยากให้ ไอ้พวกมนุษย์พูชาย ทั้งหลาย
มันมั่นคงในความร้ากกกก
เหมือนเจ้านกนางแอ่น จังเรย :'(


อิอิ เข้าเรื่อง ดีกว่า เน๊าะ
ไอ้เรื่องที่ เจ้านกนางแอ่น นั่น
มัน เพียรแหกปากร้องหาคู่
จนตายตกตามกัน เนี่ย
ก็จัดว่า เป็น ความเพียร อย่างหนึ่งนะ


อืม...ก็เคยเกริ่นแล้วนิ ว่า
กระรอก มันก็มีความเพียรแบบกระรอก
นกนางแอ่น มันก็มีความเพียร แบบ นกนางแอ่นไง
จะให้ มันเอาสติปัญญาที่ไหน ไปประดิษฐ์ เครื่องสูบน้ำ
หรือ ทำ ไมโครโฟน มาช่วยขยายเสียง แบบ เอดิสัน ได้ล่ะ



เฮ้ออ ...สัตว์ น่ะ ให้ รู้จักเพียรพยามแค่ไหน
มันก็ทำ ทุกอย่าง ได้ ตามสัญชาตญาณ พื้นฐาน
อันเกิดจาก ความไม่รู้ แบบ เดรัจฉาน เท่านั้นแหล่ะ
แค่มี ฉันทะ วิริยะ ได้งี้ ก็ถือว่า หรูแระ สำหรับ มันน่ะ


แต่ ถ้าจะให้มันมี อิทธิบาท จนครบ ทั้ง 4 อย่าง
โดยมี สัมมัปปทาน 4 มาคอยกำกับ
หรือ รู้จักเจริญ มรณานุสติ เวลาที่คู่ของมันตาย
ก็คงเป็นอะไรที่ เหลือบ่ากว่าแรง เดรัจฉาน อย่างมัน อ่ะ



อนึ่ง สัตว์ทั้งหลายมันก็ทำได้แต่เพียงเท่านี้
เท่าที่ ศักยภาพของมัน จะเอื้ออำนวย นั่นแหล่ะ
แต่ถึงงั้น ก็ ยังน่าสรรเสริญ
ในความบากบั่นพากเพียร ของมันอยู่ดีนะ
เฮ้ออ ขนาด เดรัจฉาน อย่างมัน
ยังรู้จัก บากบั่นพากเพียร ได้ถึงเพียงนี้


ทว่า คนบางคน นี่สิ เกิดมาโชคดี
มีศักยภาพทางสติปัญญา เหนือกว่า พวกมันตั้งแยะ
ก็ยัง มัวแต่มาคอย ริษยา กระรอกกระแต
หาเรื่อง มาแถแถนู้นแถนี่ มาเป็นข้ออ้าง
โดยไม่เคยคิดจะ หัดเจริญ อิทธบาท 4
ทำให้ตนนั้นมี ความพากเพียร ได้สักเศษเสี้ยวหนึ่ง
ของ เดรัจฉาน พวกนั้นเลย :'(

 

ไม่ใช่ควารเพียรครับ เป็นความโง่เขลาต่างหาก

 

ความเพียรอะไรกัน ตัณหาล้วนๆเลยไม่ใช่รึ นกนางแ่อนนั่นหนะ ไม่ต่างกับมนุษย์ที่เสียคนรักไปแล้วฆ่าตัวตายตาม หรือ ตรอมใจตายเลย

 

ระวังกลายเป็นความรู้สึกยินดีพอใจในเดรัจฉานนะ ตายไปจะไปเกิดเป็นนกนางแอ่นเอาได้นะ
แต่ก็อาจจะดีก็ได้นะเพราะถึงเวลานั้นจะได้รู้ว่าเวลาสัตว์มันตายไปมันห่วงแหนร่างกายเลือดเนื้อชีวิตของมันหรือไม่
ขนาดคู่ของมันกลายเป็นศพมันยังอาลัยร่างนั้น แล้วถ้าเป็นร่างตัวเองสัตว์มันจะไม่อาลัยยิ่งกว่ารึ

การที่บอกว่า "กินเลือดเนื้อสัตว์ที่เขาไปปล้นเอาชีวิตและเลือดเนื้อมันมาไม่ผิด เพราะสัตว์มันตายไปแล้ว มันไม่มาหวงแหนร่างกายของมัีนหรอก"
มันก็ไอ้คตวามคิดเห็นแก่ตัวเหมือนกันนั่นแหละ

ถ้าแน่จริงก็เลิกซะสิ ซื้อหาเอาเลือดเนื้อ และชีวิืตสัตว์อื่นที่คนเขาปล้นเอามาขาย เลิกซื้อมาต่อชีวิตตนเองซะ แล้วหันไปเปิบแต่มังสะวิรัดตลอดชีวิต
ทำได้เมื่อไรแล้วค่อยมารณรงเรื่องในคอมมีโปรแกมละเมิด

 

เปลี่ยนไปกินพืชเมื่อไรก็เลือกพืชที่จะกินให้ดีนะ อย่าไปซื้อเอาพืชที่เคยมีสัตว์มันอาศัย ยึดถือเป็นเจ้าของมาก่อนมากินละ มันบาป เท่ากับไปซื้อบ้านของสัตว์อื่นมากินโดยที่เขาไม่เต็มใจเลยทีเดียว ดีไม่ดีฆ่าเจ้าของบ้านเขาตายแล้วเอามาขายด้วยซ้ำไป

อย่าคิดว่าไม่จริงนะ ขนาดตัวเลนบนผ้่าเหลืองมันยังยึดว่าเป็นของๆมัน จนพระพุทธเจ้าต้องห้ามไม่ให้ใครเอาผ้าเหลืองนั้นไปใช้ เพราะเป็นห่วงตัวเลนนั้นมันจะมาโกรธพระที่เอาของๆมันไป พอตายมันก็จะตกนรก

สัตว์อื่น มันก็หวงต้นพืชบ้านของมันนั้นแหละ เหมือนกัน ไปเอาของมัีนมามันโกรธแน่นอน

ฮิฮิๆ


"นอนดึกนะหล่อน"

 

แหม๊ นังเฉียวฯ นี่ ชั้นรึอุส่า แอบหนี ออกจากห้องอภิญญา
มานั่ง แอ๊บแบ๊ว เป็นเด็กล่าแต้ม เอ๊ย ล่า 'โมทนา
อยู่ ในห้องนี้แล้วแท้ ๆ ยังเจื๋อกตามมาตอแย อีกวุ้ย

ฮึ่ม ! นี่ดีนะ ที่กระทู้นี้ ชั้น ต้อง ระมัดระวังวาจา
เพื่อรักษาภาพพจน์ที่ ผุดผ่องเป็นยองใย เอาไว้
ฉะนั้น ชั้นจึง จำใจ ต้อง งด ดราม่า ในกระทู้นี้ ว่ะ
( ฝากไว้ก่อนเหอะ เฉียว ฯ )


ปอลิง

แล้ว เด๋วจะมาเฉ่ง เอ๊ย มาถก เรื่อง ความเพียร ด้วย
แต่ตอนนี้ ง่วงแล้วว้อย ตรูจะไปนอนแระ หุหุ

 

อ้อ ช่วงนี้ใครมาโพส ในกระทู้นี้
ชั้นจัดโปรโมรชั่น แจก อนุโมทนา สมณาคุณให้ ทุกคนย่ะ
(ต้องบอกไว้ก่อน กลัวไอ้เฉียวมันจะเหลิงงงงง) :boo:

 

รีบไปนอนไป๊ แต่ระวังฝันร้ายด้วยนะ 5 5 5 5 5+

 

อ่านแล้วรู้สึกว่าจริงคับบางครั้งที่คิดว่าทามแล้วไม่มีประโยชน์กว่าจะเห็นผลมันก็อีกนาน
แต่กระรอกโพธิสัตว์นั้นชี้ให้เห็นแล้วว่าความเพียรไม่ได้วัดกันที่ความสำเร็จแต่ขึ้นอยู่กับว่าได้เพียรพยายามทำแล้วต่างหาก

ขออนุโมทนาบุญกับเจ้าของกระทู้ด้วยคับ

 

ความเพียร 1ในอริยะมรรคมีองค์แปด "ความเพียร"ชอบ

อย่างไหนหนอที่เรียกว่าชอบ เพราะถ้าไม่มี "ชอบ" ก็ไม่ทำให้สำเร็จมรรคผลใดๆได้หรอกนะ

เหมือนอย่างพระพุทธเจ้าก่อนตรัสรู้นั้น มีความเพียรมาก "เพียรบำเพ็ญทุกรกิริยา"จนอุกฤษแรงกล้า เพื่อหวังบรรลุ พระสัมมาสัมโพธิ์ญาณ....แต่
"เพียร"อยู่เกือบตายก็ไม่ตรัสรู้มรรคผลใดๆได้ เพราะความเพียรนั้น ไม่ใช่ความเพียร"ชอบ" ในอริยะมรรคนั่นเอง

 

อิอิ ถูกต้องแล้วคร้าบบบบบบบบบ แหม๊ ? ใจตรงกันเรยวุ้ย
ตะคืนนี้ก็ ว่าจะ แพล่มเรื่อง สัมมาวายามะ ก๊ะ สัมมัปปทาน สี่
มาสอน อิเข้ เอ๊ย อิเฉียว ว่ายน้ำเหมือนกันอ่ะ
แต่ว่า มัวปั่นน้ำลาย เตรียมเขียนกระทู้ทิ้งทวน เพลินไปหน่อย
เก๊าะเลยยังไม่ได้ แพล่ม แถม มันดึกแล้ว ด้วย
กัว นอนไม่พอ แล้วใบหน้าจะหมองคล้ำ
เด๋ว ขอบตาดำปิดปี๋เป็นหมีแพนด้า
ก็เลย ว่า ค้อยมาเม้าส์ต่อวันหลัง ก็แระกัน เอิ๊ก ๆ


อืม...เด๋ว คืนนี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดทางเทคนิค
จะเอามะพร้าวมาขายสวนชวนมา แพล่ม ในเรื่อง สัมมาวายามะ ก๊ะ สัมมัปปทาน สี่ ต่อจร้าาา
แต่ว่าตอนนี้ ขอตัวไปปั่นน้ำลาย
เตรียมตอบ จม.แควนคลับ ที่ บล็อกสุมหัวนินทาชาวบ้าน ก่อน อ่ะคร้าาา
แบ่บว่า ดองเค็ม จม.จากแควน ๆ มานานแว้ววววว เด๋ว เรทติ้ง ตก :'(

 

หมวดที่ 1 ลิขสิทธิ์ - ส่วนที่ 6 ข้อยกเว้นการละเมิดลิขสิทธิ์ มาตรา ๓๒-๔๓

ส่วนที่ ๖
ข้อยกเว้นการละเมิดลิขสิทธิ์

มาตรา ๓๒ การ กระทำแก่งานอันมีลิขสิทธิ์ของบุคคลอื่นตามพระราชบัญญัตินี้ หากไม่ขัดต่อการแสวงหาประโยชน์จากงาน อันมีลิขสิทธิ์ตามปกติของเจ้าของลิขสิทธิ์ และไม่กระทบกระเทือนถึงสิทธิอันชอบด้วยกฎหมายของเจ้าของลิขสิทธิ์เกินสมควร มิให้ถือว่า เป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ภายใต้บังคับบทบัญญัติในวรรคหนึ่ง การกระทำอย่างหนึ่งอย่างใดแก่งานอันมีลิขสิทธิ์ตามวรรคหนึ่ง มิให้ถือว่าเป็น การละเมิดลิขสิทธิ์ ถ้าได้กระทำดังต่อไปนี้

(๑) วิจัยหรือศึกษางานนั้น อันมิใช่การกระทำเพื่อหากำไร
(๒) ใช้เพื่อประโยชน์ของตนเอง หรือเพื่อประโยชน์ของตนเองและบุคคลอื่นในครอบครัวหรือญาติสนิท
(๓) ติชม วิจารณ์ หรือแนะนำผลงานโดยมีการรับรู้ถึงความเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ในงานนั้น
(๔) เสนอรายงานข่าวทางสื่อสารมวลชนโดยมีการรับรู้ถึงความเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ในงานนั้น
(๕) ทำ ซ้ำ ดัดแปลง นำออกแสดง หรือทำให้ปรากฏ เพื่อประโยชน์ในการพิจารณาของศาลหรือเจ้าพนักงาน ซึ่งมีอำนาจตามกฎหมาย หรือในการรายงานผลการพิจารณาดังกล่าว
(๖) ทำซ้ำ ดัดแปลง นำออกแสดง หรือทำให้ปรากฏ โดยผู้สอนเพื่อประโยชน์ ในการสอนของตน อันมิใช่การกระทำเพื่อหากำไร
(๗) ทำ ซ้ำ ดัดแปลงบางส่วนของงาน หรือตัดทอน หรือทำบทสรุปโดยผู้สอน หรือสถาบันศึกษา เพื่อแจกจ่ายหรือจำหน่ายแก่ผู้เรียนในชั้นเรียนหรือในสถาบันศึกษา ทั้งนี้ ต้องไม่เป็นการกระทำเพื่อหากำไร
(๘) นำงานนั้นมาใช้เป็นส่วนหนึ่งในการถามและตอบในการสอบ
มาตรา ๓๓ การกล่าว คัด ลอก เลียน หรืออ้างอิงงานบางตอนตามสมควรจากงานอันมีลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัตินี้ โดยมีการรับรู้ถึง ความเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ในงานนั้น มิให้ถือว่าเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ ถ้าได้ปฏิบัติตามมาตรา ๓๒ วรรคหนึ่ง
มาตรา ๓๔ การทำซ้ำโดยบรรณารักษ์ของห้องสมุดซึ่งงานอันมีลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัตินี้ มิให้ถือว่าเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ หากการทำซ้ำนั้นมิได้มีวัตถุประสงค์เพื่อหากำไร และได้ปฏิบัติตามมาตรา ๓๒ วรรคหนึ่ง ในกรณีดังต่อไปนี้
(๑) การทำซ้ำเพื่อใช้ในห้องสมุดหรือให้แก่ห้องสมุดอื่น
(๒) การทำซ้ำงานบางตอนตามสมควรให้แก่บุคคลอื่น เพื่อประโยชน์ในการ วิจัยหรือการศึกษา

มาตรา ๓๕ การกระทำแก่โปรแกรมคอมพิวเตอร์อันมีลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัตินี้ มิให้ถือว่าเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ หากไม่มีวัตถุประสงค์ เพื่อหากำไรและได้ปฏิบัติตามมาตรา ๓๒ วรรคหนึ่ง ในกรณีดังต่อไปนี้
(๑) วิจัยหรือศึกษาโปรแกรมคอมพิวเตอร์
(๒) ใช้เพื่อประโยชน์ของเจ้าของสำเนาโปรแกรมคอมพิวเตอร์นั้น
(๓) ติชม วิจารณ์ หรือแนะนำผลงานโดยมีการรับรู้ถึงความเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ในโปรแกรมคอมพิวเตอร์นั้น
(๔) เสนอรายงานข่าวทางสื่อสารมวลชนโดยมีการรับรู้ถึงความเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ในโปรแกรมคอมพิวเตอร์นั้น
(๕) ทำ สำเนาโปรแกรมคอมพิวเตอร์ในจำนวนที่สมควร โดยบุคคลผู้ซึ่งได้ซื้อหรือได้รับโปรแกรมนั้นมาจาก บุคคลอื่นโดยถูกต้อง เพื่อเก็บไว้ใช้ประโยชน์ในการบำรุงรักษา หรือป้องกันการสูญหาย
(๖) ทำ ซ้ำ ดัดแปลง นำออกแสดง หรือทำให้ปรากฏ เพื่อประโยชน์ในการพิจารณาของศาลหรือเจ้าพนักงาน ซึ่งมีอำนาจตามกฎหมาย หรือในการรายงานผลการพิจารณาดังกล่าว
(๗) นำโปรแกรมคอมพิวเตอร์นั้นมาใช้เป็นส่วนหนึ่งในการถามและตอบในการสอบ
(๘) ดัดแปลงโปรแกรมคอมพิวเตอร์ในกรณีที่จำเป็นแก่การใช้
(๙) จัดทำสำเนาโปรแกรมคอมพิวเตอร์เพื่อเก็บรักษาไว้สำหรับการอ้างอิงหรือค้นคว้าเพื่อประโยชน์ ของสาธารณชน

มาตรา ๓๖ การนำงานนาฏกรรม หรือดนตรีกรรม ออกแสดงเพื่อเผยแพร่ต่อสาธารณชนตามความเหมาะสมโดยมิได้จัดทำขึ้น หรือดำเนินการ เพื่อหากำไรเนื่องจากการ จัดให้มีการเผยแพร่ต่อ สาธารณชนนั้น และมิได้จัดเก็บค่าเข้าชมไม่ว่าโดยทางตรง หรือโดยทางอ้อม และนักแสดงไม่ได้ รับค่าตอบแทนในการแสดงนั้น มิให้ถือว่าเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ หากเป็นการดำเนินการโดยสมาคม มูลนิธิ หรือองค์การอื่นที่มีวัตถุประสงค์ เพื่อการสาธารณกุศล การศึกษา การศาสนา หรือการสังคมสงเคราะห์ และได้ปฏิบัติตามมาตรา ๓๒ วรรคหนึ่ง
มาตรา ๓๗ การ วาดเขียน การเขียนระบายสี การก่อสร้าง การแกะลายเส้น การปั้น การ แกะสลัก การพิมพ์ภาพ การถ่ายภาพ การถ่ายภาพยนตร์ การแพร่ภาพ หรือการ กระทำใด ๆ ทำนอง เดียวกันนี้ซึ่งศิลปกรรมใดอันตั้งเปิดเผยประจำอยู่ในที่สาธารณะ นอกจากงานสถาปัตยกรรม มิให้ถือว่า เป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ในงานศิลปกรรมนั้น
มาตรา ๓๘ การ วาดเขียน การเขียนระบายสี การแกะลายเส้น การปั้น การแกะสลัก การ พิมพ์ภาพ การถ่ายภาพ การถ่ายภาพยนตร์หรือ การแพร่ภาพซึ่งงานสถาปัตยกรรมใด มิให้ถือว่าเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ในงานสถาปัตยกรรมนั้น
มาตรา ๓๙ การถ่ายภาพหรือการถ่ายภาพยนตร์หรือการแพร่ภาพซึ่งงานใด ๆ อันมีศิลปกรรมใด รวมอยู่เป็นส่วนประกอบด้วย มิให้ถือว่าเป็นการ ละเมิดลิขสิทธิ์ในศิลปกรรมนั้น
มาตรา ๔๐ ในกรณีที่ลิขสิทธิ์ในศิลปกรรมใดมีบุคคลอื่นนอกจากผู้สร้างสรรค์เป็นเจ้า ของอยู่ด้วยการที่ผู้สร้างสรรค์คนเดียวกันได้ทำ ศิลปกรรมนั้นอีกในภายหลังในลักษณะที่เป็นการทำซ้ำบางส่วนกับศิลปกรรมเดิม หรือใช้แบบพิมพ์ ภาพร่าง แผนผัง แบบจำลอง หรือข้อมูล ที่ได้จากการศึกษาที่ใช้ในการทำศิลปกรรมเดิม ถ้าปรากฏว่าผู้สร้างสรรค์มิได้ทำซ้ำหรือลอกแบบในส่วนอันเป็น สาระสำคัญของศิลปกรรมเดิม มิให้ถือว่าเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ในศิลปกรรมนั้น
มาตรา ๔๑ อาคารใดเป็นงานสถาปัตยกรรมอันมีลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัตินี้ การบูรณะอาคารนั้นในรูปแบบเดิม มิให้ถือว่าเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์
มาตรา ๔๒ ใน กรณีที่อายุแห่งการคุ้มครองลิขสิทธิ์ในภาพยนตร์ใดสิ้นสุดลงแล้ว มิให้ถือว่าการนำภาพยนตร์นั้นเผยแพร่ต่อ สาธารณชนเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ในวรรณกรรม นาฏกรรม ศิลปกรรม ดนตรีกรรม โสตทัศนวัสดุ สิ่งบันทึกเสียงหรืองานที่ใช้จัดทำ ภาพยนตร์นั้น
มาตรา ๔๓ การ ทำซ้ำ เพื่อประโยชน์ในการปฏิบัติราชการโดยเจ้าพนักงาน ซึ่งมีอำนาจตามกฎหมายหรือตามคำสั่งของเจ้าพนักงาน ดังกล่าวซึ่งงานอันมีลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัตินี้ และที่อยู่ในความครอบครองของทางราชการ มิให้ถือว่าเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ ถ้าได้ปฏิบัติตาม มาตรา๓๒ วรรคหนึ่ง