รวมธรรมะ สั้น ๆ ของพ่อแม่ครูอาจารย์หลวงปู่แบน ธนากโร

ในพุทธภาษิต พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า สติมโต สทา ภทฺทํ. ผู้มีสติมีความเจริญทุกเมื่อ

ในการศึกษา การดูหนังสือ หรือการฟังครูอาจารย์บอกสอนหรืออธิบาย ถ้ามีสติเราสามารถที่จะรับเอาความรู้จากที่ครูอาจารย์อธิบายนั้นได้มาก
ถ้าหากว่าไม่มีสติ การที่จะรับเอานั้นมีเปอร์เซ็นต่ำ
ถ้ามีสติมากคำพูดของอาจารย์ทุกคำพูดนี่ รับเอาได้หมดไม่ตกหล่นไม่เสียหาย สติจึงเป็นประโยชน์แก่ผู้ที่พยายามทำให้เกิดให้มีขึ้นในใจ

หลวงปู่แบน ธนากโร

(ปล.ขออนุญาตตั้งกระทู้นี้เพื่อเผยแพร่ธรรมะขององค์หลวงปู่ครับ)

http://palungjit.org/attachments/a.2466874/

 

การบริกรรมพุทโธเป็นการกระทำภายในใจ ต้องมีสติกำกับในการบริกรรม ไม่ใช่บริกรรม พุทโธๆ แต่ไม่มีสติกำกับ ถ้าหากว่ามีสติควบคุม ก็จะไม่หลงลืม แล้วการบริกรรมพุทโธนั้นก็จะมีความละเอียด หรือมีความสดใสเพิ่มขึ้นเป็นลำดับๆ พุทโธกับสติก็มีโอกาสที่จะรวมเป็นอันเดียวกัน

หลวงปู่แบน ธนากโร

http://palungjit.org/attachments/a.2467071/

 

ที่ท่านว่าผ้าเหลืองร้อนนั้น ร้อนมาจากจิตจากใจ จิตใจมันร้อน ร้อนเพราะความบกพร่อง ในสิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงห้ามแต่เราไม่ห้ามเรา พระพุทธเจ้าทรงห้ามเรา เราต้องห้ามเรา พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติให้เราปฏิบัติ เราก็ต้องปฏิบัติตามที่พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติให้ประพฤติปฏิบัตินั้น

หลวงปู่แบน ธนากโร

http://palungjit.org/attachments/a.2467123/

 

เขาใส่บาตรเรา เขาก็มีน้ำใจทั้งๆ ที่เขาไม่รู้ว่าพระมาจากไหน โจรปลอมมาบวชมาซ่อนมาหลบอยู่ตรงนี้หรือไม่เขาก็ไม่คิด
ไปบิณฑบาตรเขาก็ใส่บาตรให้ฉัน เป็นเรื่องที่น่าคิด ก็คนไม่รู้จักหน้าตา ไม่รู้มาจากไหน เช้าไปบิณฑบาตรเขาก็ใส่บาตรให้
จึงว่าอำนาจของพระพุทธศาสนาครอบโลกธาตุ จิตใจของชาวโลกยอมรับอย่างสนิทใจทีเดียว

หลวงปู่แบน ธนากโร

http://palungjit.org/attachments/a.2467977/

 

ทำไมเราจึงล้างบาตรกันทุกวัน ก็เพราะอาหารที่เราฉันนั้นมันสกปรกทุกวันก็ต้องล้างทุกวัน นี่ไม่ค่อยจะคิดกันนะ
ทำไมเราจึงล้างกันทุกวัน ก็ของที่เราฉันกันนั้นมันเป็นของปฏิกูลทุกวัน กลิ่นก็เป็นของที่ไม่ดีทุกวัน กลิ่นก็เหม็นพูดให้มันชัด
ทำไมเราจึงต้องล้างทุกวันคิดกันบ้างหรือเปล่า

16 กันยายน ๒๕๔๕

http://palungjit.org/attachments/a.2468009/

 

การบวชก็เป็นวิธีการเพื่อจะให้มีโอกาสศึกษาและปฏิบัติได้อย่างเต็มที่และมีโอกาสจะได้ดูจิตดูใจของตนเองได้มาก
การเป็นฆราวาสมีการเกี่ยวข้องมีหน้าที่มีการงาน มีภาระที่จะต้องรับผิดชอบบริหารมาก โอกาสที่จะมองเห็นจิตใจมีโอกาสเห็นได้ยาก
การบวชจึงมีโอกาสได้มองใจเห็นใจชัด
ในเมื่อมองใจเห็นใจชัดแล้วก็มีโอกาสที่จะมองเห็นสิ่งที่จะเป็นข้าศึกกับใจ และก็พยายามจะละสิ่งที่เป็นข้าศึกกับใจนั้นด้วยข้อปฏิบัติ

3 มีนาคม ๒๕๓๗

http://palungjit.org/attachments/a.2469060/

 

ของเกิดขึ้นทั้งหมด เกิดแล้วไม่ดับไม่มี สังขารเป็นส่วนรูปส่วนนามเกิดแล้วจะต้องสลายตัว
เขาไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นข้าศึก ไม่ได้เกิดมาให้เรายึดถือ
ไม่ได้เกิดมาเพื่อแผดเผาจิตใจของเราของสัตว์โลก
มีแต่ความไม่เข้าใจชัดในสิ่งที่เกิดมาเพื่อดับเท่านั้น
แล้วไปยึดถือเอาไว้ไปหวงแหนเอาไว้ เอามาแผดเผาเจ้าของเอง
หน้าที่การงานของเรามีเท่านี้ คือให้มุ่งศึกษา
ผลของการศึกษาเรานี้ล่ะจะเป็นผู้รู้ที่เห็นเป็นผู้ที่มีวิชาความรู้ เราจะเป็นผู้สำเร็จมรรคสำเร็จผล

๒๙ สิงหาคม ๒๙

http://palungjit.org/attachments/a.2469349/

 

เดี๋ยวนี้มีการตายกันที่ไหน โอ้โฮ เป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตจริงๆ
เรื่องตายของคนๆ เดียวเท่านั้น แล้วเป็นงานขึ้นมา แล้วปลาไม่รู้ต้องตายตามกันไปเท่าไร เป็ดไก่ต้องตายตามไปเท่าไหร่ ถ้าหากว่ามีการมีงานลองดูซิ
ถ้าหากจะมีการนิมนต์พระไปฉัน กลับมาแล้วต้องหาไก่มาฆ่าซิ แล้วก็ปาดคอถลกหนังเท่านั้นแหละ เอามาต้มแกงผัดกินกัน เอาไปทำบุญกัน
โอ้การฆ่าสัตว์ตัดชีวิตมันเป็นบุญกุศลได้ยังไง ก็มีแต่บาปกันเท่านั้น ถ้าเป็นกันอย่างนั้นล่ะ

๒๗ ก.ค. ๒๗

 

โง่ก็โง่อย่างนักปราชญ์ หากฉลาดก็จะฉลาดอย่างคนโง่
เข้าใจไหม โง่อย่างนักปราชญ์คือยังไงล่ะ นักปราชญ์ท่านศึกษาของจริงในจิตนี้
ฉลาดอย่างคนโง่ก็คือรู้หมดสารพัด รู้ตามตำราผูกนั้นผูกนั้น นั่นล่ะ..
ฉลาดอย่างคนโง่ โง่อย่างนักปราชญ์ฉลาดอย่างคนโง่เราจะเอาอย่างไหน

๒๘ ส.ค. ๓๑

http://palungjit.org/attachments/a.2469816/

 

ให้พากัน...เชื่อมั่นลงในหลักของกรรมฐานนี้
ถ้าหากว่ายังมีการทะนุถนอมไม่สนใจในการที่จะพิจารณากรรมฐาน
หวงกรรมฐานของเจ้าของทั้งๆ ที่เป็นของเกิดมาตาย ทั้งๆ ที่เป็นของปฏิกูล
แต่กลับไม่ยอมพิจารณาให้แจ้งชัดตามความเป็นจริงของเขาแล้ว
อันนี้ล่ะมันปิดประตูปิดช่องทางมรรคผลนิพพานทีเดียว ยังมืดมนอนธการไม่รู้ทางไปทางมา
ถ้าหากว่าเปิดอันนี้แจ้งชัดเมื่อไหร่ เห็นประตูมรรคผลเมื่อนั้น

๒๗ ธ.ค. ๒๙

http://palungjit.org/attachments/a.2471398/

 

เราอาบน้ำทุกๆ วัน ใช้สบู่ถูตัวทุกวันๆ บางวันหลายครั้ง
เช้าก็ล้าง กลางวันก็ล้าง กลางคืนก็ล้างกัน ล้างก็ยังต้องเอาสบู่เอาอะไรมาถูมาขัด ทำไมจึงต้องล้างต้องขัด
นี่ ถ้าลองไม่อาบน้ำสักสามวันลองดู ลองเอามือลูบๆ ไป แล้วเอามาดมดูก็จะรู้ว่ามันเหม็นหรือหอม
อย่างปากของเราล้างเช้าล้างเย็น ขี้ฟันมันเหม็นหรือมันหอม

๘ เม.ย. ๒๗

http://palungjit.org/attachments/a.2471406/

 

ลมออกจากปากหรือลมหายใจของคนเรานี่ก็เหมือนกัน เข้าไกล้กันหายใจใส่กันล่ะ เหม็น
เพราะมันผ่านของเหม็นเข้าไป แล้วก็ผ่านของเหม็นออกมา แล้วมันจะหอมยังไง
ลมออกจากปอดก็เหมือนกัน เพราะมันผ่านปากผ่านคอผ่านของเหม็นมามาก ออกมามันจึงเหม็น
ไอๆ เสียงที่มันดังๆ ออกมานี่ ก็เสียงออกจากปากที่มันเหม็นๆ นั่นเอง

๒๖ ม.ค. ๓๐

 

จึงให้พิจารณาของปฏิกูลเหล่านี้ เหงื่อเป็นของปฏิกูล เหงื่อมันออกมาจากไหน มันก็ออกมาจากเรา
ขี้ไคลน้ำมูกน้ำลายเป็นของปฏิกูล มันออกมาจากไหน มันก็ออกมาจากเรา
กลิ่นทั้งหลายที่มันเหม็นเปื้อนเสื้อเปื้อนผ้ามันออกมาจากไหน มันก็ออกมาจากเรา
ของสกปรกปฏิกูลทั้งหลายนี้ มันมีแต่ออกมาจากเราทั้งนั้นนี่

๒๘ ก.ค. ๒๙

 

อาหารที่บิฑบาตได้นั้น เป็นอาหารขึ้นมาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรง เป็นขึ้นมาด้วยหยาดเหงื่อเรียกว่าเป็นของที่บริสุทธิ์เกิดจากน้ำพักน้ำแรง
แสวงหาได้ด้วยความบริสุทธิ์นั้นมาบริจาค มาทำบุญทำทานจึงมีอานิสงส์มาก
พระพุทธเจ้าจึงทรงให้มีความเคารพในไทยทานของศรัทธาญาติโยม คำว่าเคารพในไทยทาน พระพุทธเจ้าไม่ได้ทรงแยกว่าไทยทานนั้นอยู่ในประเภทใด
ไทยทานทั้งหมดจะเป็นชนิดไหน ลักษณะใดๆ ก็ช่างให้มีความเคารพในไทยทานนั้น
ถ้าหากว่าไม่มีความเคารพ ทำไทยทานก็ตกไปปรับเป็นโทษเรียกว่ากลายเป็นพระนักโทษ ฆราวาสเขาทำสิ่งที่เป็นโทษก็เป็นโทษถูกจองจำ
พระถ้าทำสิ่งที่เป็นโทษก็เป็นพระนักโทษเหมือนกัน พระผู้มีโทษก็ต้องถูกจองจำ คำว่าจองจำในที่นี้หมายถึงเกิดความกังวลในใจ
การที่ใจมีความกังวลนั้นล่ะเรียกว่าใจถูกจองจำ ลักษณะพระนักโทษเป็นอย่างนี้

๒๐ ก.ค. ๓๒

 

อย่าฉันที่กุฏิ

การฉันน้ำร้อน ฉันอะไรที่กุฏิ ถ้าหากว่าไม่ป่วยไม่ไข้ควรเลิกอย่าให้มีฉันเฉพาะที่ประชุมก็พอแล้ว
ไม่จำเป็นจะต้องไปฉันที่กุฏิ แต่ก่อน ๓ วันจึงฉันน้ำร้อนกันครั้งหนึ่ง
ถึงว่าจะบวชใหม่บวชเก่า พระเล็ก เณรน้อย ก็อยู่ในระเบียบที่จะอิสระเสรีตามใจชอบใจไม่มี
ถึงครูบาอาจารย์ท่านไม่ได้มีการกวดขันอะไรมาก
แต่ความรู้จักพอดีมันมีว่าควรไม่ควร ถ้าหากความรู้จักควรไม่ควรไม่มีในเจ้าของ
อันนี้เป็นอุปสรรคในการปฏิบัติอย่างมากทีเดียว มันไม่เป็น จะเป็นได้อย่างไร ก็กังวลแต่เรื่องกิน

๑๑ ก.ค. ๒๕

 

ดูพระ ดูปัดตาด

ดูพระ ดูการปัดตาดก็พอ ดูกรรมฐาน ดูการกราบการไหว้
ปัดตาดต้องตั้งใจจริงจังในการทำ ถ้าหากบกพร่อง แม้แต่นอนก็ยังฝันเห็นจุดที่บกพร่องนั้น
ปัดตาดเป็นข้อวัตร มีสติ ไม่คุยไม่เล่นกัน ให้จริงจังในการทำ ประโยชน์ของการปัดตาดจึงจะเกิดขึ้น
สังเกตพระเณรที่อยู่ด้วยกัน สังเกตจากข้อปฏิบัติ
ใครสม่ำเสมอในข้อปฏิบัติ การประกอบความพากเพียร มีความอดความทน
มีจิตใจเป็นนักต่อสู้ ผู้นั้นจะราบรื่นเสมอต้นเสมอปลาย ผู้ใดหาความจริงจังไม่ได้ อันนั้นชีวิตการบวชไม่ราบรื่น

๑๐ ต.ค. ๔๔

 

อัศจรรย์ในข้อปฏิบัติ

ยามนี้ยามใบไม้หล่น ปีนี้ฝนดีตลอดไม่ทิ้งช่วง เป็นปีที่ใบไม้ดกใบไม้มาก
ใบไม้ดกเท่าไหร่มากเท่าไหร่ถึงเวลาหล่นเขาก็หล่นมาก คิดถึงแต่ก่อนปัดตาดสนุกจริงๆ สนุกมากๆ
เวลาอยู่น้อยๆ กัน ตามปกติไม่ค่อยมาก ๙ องค์ ๑๐ องค์
ช่วงฤดูใบไม้หล่นเป็นช่วงที่พระเณรอยู่กันน้อย ปีนั้นอยู่ด้วยกัน ๒ องค์
ปัดตาดตั้งแต่บ่าย ๒ โมงถึงมืด ฤดูนี้เป็นฤดูที่มืดเร็ว หนาวก็หนาวแต่หนาวปัดตาดดี
ตรงไหนที่บริเวณกว้าง ๒ มือแกว่งไปแกว่งมากลับไปกลับมา
ตรงที่แคบๆ มันมีก้อนหิน มันมีต้นไม้แกว่งแรงแกว่งกว้างไม่ได้ก็ต้องปัดสั้นๆ ปัดสั้นๆ ก็ต้องปัดเร็วๆ เรียกว่าซอยกันถี่ยิบขนาดนั้นยังไม่ทันเอากันจนมืด

ทำไมจะต้องปัดจนมืดจนค่ำ ถ้าหากว่าปัดตาดไม่แล้วไม่ดี เวลาเดินจงกรม เวลานั่งสมาธิมันเหมือนมันคั่งค้าง
แม้แต่เวลานอนหลับฝันก็ฝันไปในลักษณะนั้นก็รกรุงรัง ชอบฝันในบริเวณหน้าโบสถ์ บริเวณภายในกุฏิ
ทั้งๆ ที่เราปัดกวาดเช็ดถู จึงว่าความอัศจรรย์ในธรรมในวินัย ความอัศจรรย์ในข้อปฏิบัติ
ความอัศจรรย์ในศาสนธรรมของพระพุทธเจ้ามีความอัศจรรย์ตลอดเสมอต้นเสมอปลาย

จึงว่าการปัดตาดเป็นเครื่องบอกเครื่องวัดบอกพระบอกเณร
เป็นเครื่องวัดเป็นเครื่องบอกวัดแต่ละวัดแต่ละสถานที่การปัดตาดเป็นเครื่องบอก
ข้อวัตรปฏิบัติทุกอย่างแม้แต่ผ้าเช็ดเท้าก็เป็นเครื่องบอก ไม่จำเป็นจะต้องเพ่งฌาณเล็งญาณอะไร
มองให้ลึกมันบอกอย่างนั้น เพราะคนตายทำอะไรไม่เป็นเพราะมันไม่มีหัวใจ
ที่มันเคลื่อนไหวทำนั่นทำนี่เป็นเรื่องของใจทั้งนั้น จึงให้พากันให้ความสำคัญให้ความเคารพในการปัดตาดให้มาก อย่าถือว่าไม่รู้จะไปปัดทำไมกวาดแล้วก็รกอีก

เมื่อวานลมมาก ปัดตาด ๒ ชั่วโมง เริ่มตั้งแต่บ่าย ๒ โมงถึงบ่าย ๔ โมงจึงสรงน้ำ
มันได้ข้อคิดอะไรต่ออะไร เราปัดตาดมาในบริเวณนี้ถึง ๕๐ ปี
มันระลึกหมดนะ อายุ ๒๕ ปีเริ่มมาพักปัดตาดหรือประพฤติปฏิบัติอยู่ในที่นี้ ไม่ใช่ระยะสั้นๆ นะ ครึ่งร้อย
เราก็ยังต้องมาปัดอย่างนี้ เกิดความสลดใจ สลดใจมากๆ ทีเดียวถ้าหากว่าเป็นคนน้ำตาตื้นน้ำตามันไหลออกมาแล้ว
การเกิดการตายไม่มีใครแล้วเป็น แม้แต่การกินการถ่ายก็ไม่แล้วเป็น อะไรไม่แล้วเป็นทั้งนั้นซ้ำๆ ซากๆ อยู่แต่ของเก่า

คิดถึงพระพุทธเจ้าทรงเบื่อๆ ๆ แล้วก็คิดถึงพระฆ่าตัวตายเพราะเบื่อ
จึงว่าดูแล้วไม่มีอะไร เบื่อแต่ของซ้ำซาก เบื่อแต่ของทิ้ง เบื่อแต่ของตาย ยินดีแต่ของตาย มีเท่านี้
จึงว่าคนตายทำอะไรไม่เป็น ตอไม้มันทำอะไรไม่เป็น ดิน น้ำ ลม ไฟ มันทำอะไรไม่เป็น มันทำมาจากหัวใจ หัวใจมันเป็นทั้งนั้น
ความละเอียดความหยาบอะไรต่ออะไรมันบอกมาหมด บอกมาจากจิตใจทั้งนั้น การปัดตาดนี้บอกชัดๆ ทีเดียว
จึงว่าทำให้ถึงแล้วผลของการทำมันจึงจะปรากฏขึ้น และใจเท่านั้นจะเป็นผู้สัมผัสผลของการกระทำ

๑๖ พ.ย. ๔๕

 

สำเหนียกในการเป็นบรรพชิต

การเคลื่อนไหวในอริยาบถใดๆ ต้องรู้ว่าเราเป็นบรรพชิต การสำเหนียกในการเป็นบรรพชิตอันนี้เป็นเครื่องประดับบรรพชิตให้มีความงดงาม
เป็นการปฏิบัติที่จะเพิ่มพูนพระศาสนาและเป็นเครื่องดึงดูดจิตใจของชาวโลกทั้งหลาย ให้หันหน้ามาสนใจในข้อปฏิบัติ หันหน้ามาสนใจในพระศาสนากัน

เวลาลูกหมูลูกหมามันคะนองมันมีความน่ารัก หากว่าบรรพชิตมีการคะนองอย่างลูกหมูลูกหมา
อันนั้นมันเป็นการทำลายผู้ที่มีศรัทธาแล้วให้เสื่อมให้คลาย ผู้ที่ไม่ศรัทธาในพระศาสนาก็จะไม่เกิดศรัทธาขึ้น

พากันระวังเรื่องเหล่านี้ให้มาก เรื่องเหล่านี้เป็นของเล็กๆ น้อยๆ แต่ทีนี้ในเมื่อมันมากขึ้น มันก็กลายเป็นความเสื่อมเสียมากขึ้น

๑๙ ก.ค. ๒๙

 

มีข้อปฏิบัติพระศาสนาคงอยู่

ผู้ปฏิบัติธรรมเป็นผู้ที่รักษาพระศาสนา พระศาสนาไม่ใช่หมายถึง วัดวา กุฏิ วิหาร
สิ่งเหล่านี้เป็นสมบัติของพระศาสนาเท่านั้น เป็นสถานที่ประพฤติปฏิบัติรักษาไว้ซึ่งพระศาสนา พระศาสนาซึ่งจะทรงไว้จะมีอยู่ไม่หมดไม่สิ้นต้องอาศัยข้อปฏิบัติ

มีการปฏิบัติ มีข้อปฏิบัติอยู่ตราบใดพระศาสนายังคงอยู่ตราบนั้น ในเมื่อไม่มีข้อปฏิบัติ ไม่มีการประพฤติปฏิบัติศาสนาก็หมดสิ้น
ถึงจะมีวัดเต็มบ้าน เต็มเมือง พระเต็มวัดเต็มวา แต่ไม่มีข้อปฏิบัติแล้วศาสนาอยู่ตรงไหน ศาสนาอยู่ที่โกนหัวหรือ ศาสนาอยู่ที่ถือบาตรไปขอข้าวหรือ
พระศาสนาไม่ใช่อยู่กับสิ่งเหล่านี้

๑๘ ส.ค. ๔๕

 

สันโดษมักน้อย

พระพุทธเจ้าทรงยกย่องสรรเสริญความสันโดษมักน้อย คำว่าสันโดษมักน้อยก็หมายความว่าสันโดษและมักน้อยในปัจจัยทั้ง ๔
ถึงแม้จะมีอะไรมากมายหลายอย่างเพิ่มขึ้นๆ ก็สรุปลงในปัจจัยทั้ง ๔ ไม่ปรากฏว่าพระพุทธเจ้าทรงยกย่องสรรเสริญผู้ที่มีความมักมาก
มีแต่ทรงตำหนิประการต่างๆ ทำไมพระพุทธเจ้าจึงทรงยกย่องสรรเสริญความสันโดษและมักน้อย
เพราะการสันโดษและมักน้อยเป็นการบั่นทอนกำลังของกิเลสหรือเป็นการทำลายกิเลสโดยตรงทีเดียว

๒๒ ม.ค. ๒๙