ข่วยด้วย เรากำลังเป็นทุกข์

ไม่รู้ว่ามันจะผิดห้องมั้ยนะ แต่เราอยากระบาย

เราพบว่าการเอาชนะความอิจฉานั้น...ยากเหลือเกิน
เราเป็นนักเรียนชั้นม ปลาย ค่ะ กำลังจะเข้ามหาลัย แต่ด้วยความที่เป็นคนหัวสูงก็อยากจะเข้าที่ดีๆ เกรดที่ผ่านมาก็ทำได้ดีทีเดียว แต่ทำไมพอรู้ข่าวว่าเพื่อนเตรียมตัวสอบ เรียนนั่น เรียนนี่ ทำไมเรารู้สึกอิจฉา?
เราไม่ได้เป็นแบบนี้โดยสันดานนะ...

มันเกิดจากความรู้สึกลึกๆว่ากลัวตัวเองจะไม่มีอนาคต คุณเคยไหม ยิ่งตอนนี้สังคมมันมีแต่การแข่งขัน มันยิ่งกดดัน ฉันกลัว...ฉันกลัวทำให้คนที่ฉันรักผิดหวัง เขาอุตส่าห์เลี้ยงฉันมา ฉันอยากให้เขาได้สุขสบาย พยายามตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่
วันก่อน เพื่อนกลับมาจากต่างจังหวัด เรียนโรงเรียนชื่อดังที่มีแต่เด็กเก่งๆ มันบอกว่ามันน่ะได้ 4.00 ด้วยนะเออ เรายิ่งรู้สึดแย่เข้าไปอีก
ตอนนี้แค่จะนั่งสมาธิ ก็ไม่อาจทำได้ ความกลัว และความกดดันมันมีอิทธิพลมากมายเหลือเกิน

ช่วยบอกหน่อยว่าฉันควรทำยังไงดีคะ ตอนนี้อยู่บ้านก็อ่านหนังสือทุกวันนะ อ่านทบทวนตั้งแต่ต้น ฝึกทำๆไป แต่พอคิดถึงเรื่องเรียนกลับรู้สึกแย่ขึ้นมาเฉยๆอย่างงั้นอ่ะ

หรือต้องพึ่งไสยศาสตร์ซะแล้ว!!!!

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ

 

ครอบครัวทำงานอะไรรึครับผมต้องขอถามแบบนี้ก็ เพราะจะได้เข้าใจในมุมมองครอบครัว
ส่วนเรื่องอิจฉาเป้นเรื่องปกติของคนเรา ส่วนเรื่องการแข่งขันในสังคม เป้นเรื่องธรรมดาที่จะมีคนกดดัน แบบคุณน๊ะ

 

ไสยศาสตร์ มีทั้งดีแล้วไม่ดี ส่วนศาสนาพุทธเป้นทั้ง วิทยาศา และ ไสยศาสตร์(เรื่องที่เหนือธรรมชาติ แต่ไม่เหนือไปกว่าปัญญาธรรม)

 

ขอให้มีความเชื่อมั่นในตนเอง บอกกับตัวเองอยู่เสมอว่าเราทำได้ เราสอบได้ ไม่ต้องไปสนใจคนอื่น สนใจแค่ตัวเราเองก็พอแล้ว หากเราเลิกสนใจเรื่องของคนอื่น เราจะมองเห็นตัวเองมากขึ้น
ส่วนเรื่องไสยศาสตร์ ไม่ว่าจะทางใด อย่าไปยุ่งกับมันเด็ดขาด สิ่งนี้ไม่ทำให้เจริญ มีแต่ทำให้ตกต่ำ

 

ขอบคุณค่ะคุณ Giew มีแม่คนเดียวคะ ทำงานรับจ้างทั่วไป เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ

 

อ๋อเพราะเป้นแบบนี้เลยมีความกดดันสูงใช้ปะ วิธีการที่จะผ่านไปได้พื้นฐานที่สุด แต่ต้องใช้เวลาทำด้วยตัวเองคือ นั่งสมาธิ เพื่อให้ใจสบงก่อน แล้วเรื่องเรีบยเรียงลำดับเรื่องที่ครวจะทำ และดูความคิดเราให้เห็นไปในทางที่ดี เพราะถ้าคิดไม่ได้เราเเองที่จะแย่ลง ที่บอกว่านั่งสมาธิไม่ได้นั้นผมเข้าใจว่ารู้สึกยังไง มันว้าวุ่นในใจช่ายมัีย อึดอัดอยู่ในใจพูดกับใครไม่ได้ ก่อนที่เราจะนั่งสมาธิต้องถามตัวเองก็ว่า เราจะนั่งเพื่ออะไร และจะเอาสิ่งที่ได้ไปพัฒนาอะไร แต่จากที่ฟังที่เล่ามาเห็นได้ชัดว่าใจเราเองที่ไม่สบงใจ ใจที่ว่าคือความคิด

 

ใจเย็นๆก่อนนะคะ พี่เข้าใจดีเพราะพี่เคยเป็นมาหมดแล้ว เป็นลูกคนเดียวเหมือนกัน แต่ต่างกันที่อายุ เพราะน้องเพิ่ง ม ปลาย แต่พี่นี่สามสิบกว่าแล้ว น่าจะเกือบเป็นแม่น้องได้แล้วมั้ง อยากจะบอกว่าความคาดหวังเรามีกันทุกคนค่ะ และความคาดหวังกับตัวเองที่มากเกินไปบางครั้ง ข้อเสียมันจะตามมาอีกเยอะมากในอนาคต โดยเฉพาะผลทางด้านจิตใจ เพราะพอเราคาดหวังแล้วมันกลายเป็นความกลัว กลัวอนาคตที่อาจไม่สวยงาม กลัวสู้เพื่อนไม่ได้ กลัวเลี้ยงพ่อแม่ได้ไม่ดี แล้วในที่สุดสิ่งเหล่านี้แหละค่ะที่เป็นจุดเริ่มต้นของการที่จิตเริ่มฟุ้ง จนก่อให้เกิดการสะสมกิเลสต่างๆมากขึ้นโดยเราไม่รู้ตัว เข้าใจว่าน้องถูกกดดันจากสังคมและคนรอบข้าง จนรู้สึกกดดันและหาทางออกไม่เจอเพราะ ปัญญหาที่คนเราต้องเผชิญมันก็เหมือนกับเส้นผมบังภูเขา

 

พี่เล่นเน็ตทางโทรศัพท์ เน็ตหลุดบ่อยขออนุญาติพิมไปเซฟไปนะคะ

พี่อยากจะบอกว่า จริงๆแล้วมันไม่เกี่ยวกับว่า เราเกิดยุคนี้ เราเลยรู้สึกว่าการแข่งขันมันสูง ไอ้คำพูดนี้น่ะ สมัยพี่เค้าก็เป็นกันแล้ว แย่กว่านั้นคือ สังคมที่เราอยู่มัน”สังคมจัด” ต่างคนต่างจึงต้องอุปโลกขึ้นมาว่าโลกที่เราอยู่นี่มันยากจัง ต้องแข่งกับคนโน้นคนนี้ แข่งๆๆๆ ไม่อยากแพ้ ถ้าแพ้เราต้องโดนประนาม พ่อแม่อาจเสียใจเพราะผิดจากที่คาดหวังในตัวเราไว้ สิ่งต่างๆเหล่านี้แหละที่มนุษย์สร้างขึ้นมาเพื่อหลอกตัวเอง ซึ่งลึกๆมันก็คือสิ่งที่เค้าเรียกว่า “มารในใจคน” ตอนนี้น้องเริ่มถูกมารในใจเราเองเข้าครอบงำ ทำให้เราฟุ้งซ่าน ทำให้เราลืมไปว่า การอยู่กับปัจจุบันมันเป็นยังไง เพราะเราก้าวกระโดดไปนึกเกี่ยวกับอนาคตที่มันยังมาไม่ถึง สรุปให้ฟังเลยนะคะ พี่เข้าใจน้องดีเลยล่ะเพราะพี่เป็นหนักกว่าน้องไม่รู้กี่เท่า เพราะความคาดหวังที่ทำให้พี่เกือบฆ่าตัวตาย แต่ตอนนี้ดีใจที่ยังมีชีวิตอยู่เพื่อทำความดีค่ะ น้องยังถือว่าอายุยังน้อยมากนะคะ สมมุติว่า อนาคตที่มันใกล้จะมาถึงนั้นไม่เป็นไปตามที่น้องฝันไว้ น้องอาจจะโดนผู้คนรอบข้างประนามหรือตั้งคำถามมากมายว่าทำไมทำไม่ได้หรือทำไมไม่ทำแบบนั้นแบบนี้ ให้ท่องไว้ว่า อย่าไปแคร์ เพราะจริงๆตัวเราก็ไม่ใช่ของเรา เค้าก็ไม่ใช่เค้า ในเมื่อเรายังมีชีวิตอยู่ ลืมตามาดูโลกในทุกๆเช้าของทุกวัน นั่นหมายถึง เราทุกคนยังมีโอกาสเสมอ ปล่อยให้เพื่อนหรือใครๆเค้าก้าวกระโดดไปก่อนหน้าเราสักร้อยเก้าพันเก้าก็ช่างเค้า ถ้าเรายังมีลมหายใจและเราพยายามอย่างดีที่สุดแลล้ว เราก็ค่อยๆก้าวไปอย่างช้าๆดีกว่า ไม่ต้องกดดันตัวเองด้วย และไม่ต้องกลัวว่าพ่อแม่จะผิดหวัง เพราะส่วนใหญ่พ่อแม่ทุกคนอยากให้ลูกเป็นคนดีนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ พี่มันใจว่ายังมีอนาคตดีๆรอน้องอยู่ค่ะ

 

ว่ากันที่กดดันตัวเอง อนาคตเป็นสิ่งที่คาดการณ์ลำบาก

เรามองย้อนดูอดีต ก็จะพบปัจจุบัน ถ้าจะมองอนาคตก็ต้องมองที่ปัจจุบัน

เหตุเช่นไร ผลก็เป็นเช่นนั้น ปัจจุบันเป็นทั้ง อดีตและอนาคต

ทำปัจจุบัน ให้ถึงพร้อม อนาคตก็มาเองแหละ ถ้าถามแม่ชีสันศนีย์ ท่านก็จะบอกทำปัจจุบันขณะ

อยู่กับปัจจุบันขณะ ผลจะเป็นเช่นไรก็ให้มันเป็นไป. โลกเขามีทางออกให้กับคนที่พร้อมจะหาทางเสมอ

อย่ากลัวกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง หน้าที่ตอนนี้ทำปัจจุบันให้ดี ก็น่าจะพอ

พูดเหมือนทำง่ายๆ แต่จะทำอะไรได้อีกละ นอกจากทีว่านี้ไม่ว่าเรื่องอะไร

 

ลืมบอก อย่าไปพึ่งไสยศาสตร์เป็นอันขาดนะคะ ไม่มีอะไรที่ทำให้น้องแก้ปัญญาได้ดีเท่ากับการมีธรรมมะในใจ เพราะเพียงแค่เรามีธรรมมะในใจ เราจะเจอทางออกเสมอค่ะ

 

น้องคะทุกยุคทุกสมัย คนก็มีความกดดันในการเรียนทั้งนั้น มันหมายถึงอนาคต มันหมายถึงหน้าตาทางสังคมของครอบครัว มันเป็นความภาคภูมิใจของตระกูล มันเป็นสิ่งที่เพื่อนฝูงที่เข้าร่วมลงสนามกับเราแข่งขันกับเราบางคนก็รอโอกาสทับถมเรา แต่ทั้งนี้และทั้งนั้นความพอใจมันอยู่ที่เราคนเดียว เลือกที่จะเรียน เรียนที่จะรัก ตั้งใจให้มากๆ ถ้าเรียนที่เรารักเราย่อมมีการพัฒนาในการเรียนมากกว่าเรียนในสิ่งที่เราต้องฝืนเพื่อเหตุผลบางอย่าง เมื่อเราประสพความสำเร็จทุกคนก็ภูมิใจในตัวเราเอง และที่สำคัญคนที่สำคัญที่สุดที่ภูมิใจในตัวเราคือคุณพ่อคุณแม่ และตัวเรา
ตั้งใจเรียนตั้งใจอ่านหนังสือเถอะค่ะ อย่าเอาอะไรที่ไร้สาระมาใส่สมองเลย คนเรียนเก่งระดับมหาวิทยาลัยดังของรัฐได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ยังทำงานไม่ผ่านการทดลองงานเลย เรียนเก่งก็ไม่อาจการันตีความสำเร็จในชีวิตนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ

 

อ่านดู แล้ว..รู้สึกว่า กำลัง มีปัญหา ในใจ อย่างมาก...และ ท่าทางอยากจะพ้นไป จาก ความรู้สึก ที่แย่ๆ ที่กดดัน ใจ..อันนั้น...

เห็น ใจ นะๆๆๆ...ทำ ใจ สบายๆ นะลูกนะ....ขอให้ ตั้งสติ ดีๆก่อน..แล้ว ลองอ่าน และนำไป ปฎิบัติ นะ....

ขั้นแรก....มองออกไป ไกลๆ ทอดสายตาออกไป ใน ท้องฟ้า สยบ ใจที่ครุ่นคิด ให้ได้ก่อน ทำใจ ให้ปลอดโปร่งก่อนนะ..แล้ว...มองลงในใจตัวเองว่า มีอะไรบ้าง ที่ เราไปทำ แล้ว ใจเราสบาย เช่น...การ ฟังเพลง การ ดูทีวี หรือ การ ทำงานบ้านอะไรๆ..ที่ เรา ทำแล้วใจ สงบลงได้...หรือ ทำแล้ว.รู้สึกชอบ...

หลังจาก จิตใจ สบายๆ แล้ว....ค่อยๆ ทบทวน สิ่งที่เรา รู้สึกไม่สบายใจ นั้นๆ..ด้วยการ คิด หักล้าง ในใจไปก่อน...( จะยังไม่แนะนำให้ หัด ปฎิบัติธรรมนะ หนูยัง ต้อง มี โลก ของความปรุงแต่ง ก่อน เพราะเป้าหมายในชีวิตหนู ยังรอการพิสูจน์ จาก ตัวหนู อีกมาก)

เมื่อ หาเหตุผล ให้ใจ ได้แล้ว ว่าเราไม่สบายใจเพราะอะไร กั จะผ่อนคลายความ อิจฉาลงได้บ้าง...ให้หัดมอง คน ที่ ลำบากกว่าเรา มากๆ หาก จะเทียบแล้ว คน ที่แย่กว่าเรา ยังมีมาก คนที่ เหนือ หรือ ดีกว่าเรา ก้ มีเยอะ เราจะ ยึดติดไป ทำไม เล่า..สิ่งที่ ผ่านมา ให้เราอิจฉา มันมา แล้ว ก็ ไป....

เมื่อ คิด ตกแล้ว ก็ จงตั้งหน้า ทบทวน บทเรียน ที่เรียนมา เพื่อ เอาไป สอบ แข่งขัน เพื่อเข้าเรียน ใน อุดมศึกษาต่อไป....

ขอให้ หนู ผ่าน ความรู้สึก แย่าๆ ไปให้ได้ นะ ลูก นะ...เป็นกำลังใจให้นะ...

 

ความอิจฉา ความ เกลียดชัง ความ โลภ..เหล่า นี้ คือ กิเลส ที่มี ติดมากับใจ มนษย์ ทุกคนมันเป็น กิเลส พื้นฐาน ของคน...คนเรา เกิดมา จึงมีปัญหา มาแต่เกิด แล้ว....เพราะ โลกนี้ มี พระพุทธองค์ ที่ มาตรัสรู้ธรรม สั่งสอน เวไนยสัตว์ เพื่อ ยกระดับจิตใจ คน...

พระพุทธองค์ ท่าน เป็น สัพพัญญู ผู้ รู้แจ้งโลก ทุกอย่าง..ท่าน ตรัสรู้แล้ว และท่าน มี เมตตา ต่อ มวลมนุษยชาติ..ท่านจึง ได้เผยแผ่ และสั่งสอนคน..ให้ เห็นความจริง เพื่อ ถอด ถอน กิเลส ที่ทำให้ คนเรา เป้นทุกข์ ไม่มีที่สิ้นสุด....

ชีวิตคนเรา เกิด มา ล้วน หลง สมมติ ทั้งสิ้น..แต่ ทว่า การเกิดมาแล้ว มันต้อง เรียนรู้โลก ก่อน เรื่อง สมมติ ก็มีอยู่ จริง แต่มัน เป้นเครื่องอาศัย ของคน ก่อนที่ เรียนรู้ ปรมัตถ์ ต่อไป...การ ศึกษา เพื่้อ หา วิธี เลี้ยงชีพตนเอง ให้อยู่รอด จึงเป็นเรื่อง จำเป็น..เพราะ ต้องอาศัย สมมติ ต่อเมื่อ เรา สามารถเรียนรู้ สัจจะธรรม ของโลก ได้ อันเกิด จากการยอมรับ ..สมมติ ว่า แท้จริง แล้ว โลกนี้ มีแต่ สมมติ ไม่ อาจ นำพาชีวิตให้ สงบสุขได้จริง เมื่อ นั้น จึง ค่อย มาเรียนรู้ธรรม เพื่อ หา ทางพ้นทุกข์ แก่ จิตต่ิอ ไป..

ยัง ยากไป สำหรับ หนูนะ...อ่านผ่านๆ ตาไปก่อน ธรรมมะ ให้ อะไร มากว่า ที่หนูคิด นะ ทุกสิ่งทุกอย่างในโลก มี มา แล้ว ก็ ผ่านไป ทั้งสิ้น

ใจเรา เท่านั้นที่ไปยึดว่า มันมีอยู่ ด้วยความ ไม่รู้ว่า ที่แท้ ใจเรา ยึดไปเอง..

ขอให้ หนูโชคดี ในการ สอบนะ.....

 

อ่านดูแล้ว น้องก็ปกตินี่ครับ

อิจฉาก็เป็นกันเกือบทุกคน ทุกชาติ ทุกศาสนา ทุกเผ่าพันธุ์

ขึ้นอยู่ว่า มากหรือน้อย แสดงออกหรือไม่แสดงออก

ความกลัวในอนาคตตนเอง ก็เช่นกัน ทุกชาติ ทุกศาสนา ทุกเผ่าพันธุ์

ที่จีน ที่เกาหลีใต้ หนักกว่าเราเยอะ

แรงกดดันก็เช่นกัน มีกันทั่วไป

ทุกวันนี้เรามีคนเก่งเยอะ แต่เก่งแล้วโอหัง คิดว่าตัวเองเก่ง ไม่เห็นหัวพ่อแม่ ทุกวันนี้มากมาย ไม่ใช่แค่ประเทศไทย ที่อื่นๆก็มี

ถ้าน้องรู้จักคนเก่งจริงๆแล้ว จะพบว่าชีวิตของเขาไม่มีความสุขหรอกครับ เพราะต้องเก่งไปตลอด ชีวิตคนเก่งพบแต่แรงกดดัน กลัวคนรอบข้างมาแข่งขันกับเขา มาแย่งเขา
จึงมีสำนวนไว้ว่า ได้ที่ 1 ไม่ยาก แต่การรักษาที่ 1 นั้นยากกว่า

มาเป็นคนดีของแม่ดีกว่า แต่ก็ทำหน้าที่ไปด้วย หน้าที่ตอนนี้คือ เรียน ดูแลแม่ตามสมควร คิดก่อนทำ ว่าอะไรควร อะไรไม่ควร

ส่วนเรื่องเรียน เรื่องอนาคต ก็ทำให้ดีเท่าที่เราทำได้

โลกทุกวันนี้ ไม่ต้องการคนเก่ง แต่ต้องการคนดีมากกว่าครับ

แต่ถ้าน้องเป็นคนดี แล้วเก่งด้วย ก็อย่าลืม ที่เคยมาโพสนะครับ

ฝากรูปความสำเร็จว่าน้องจะเลือกแบบไหน

 

ถ้าบอกให้น้องปล่อยวางซะบ้าง น้องจะทำได้มั้ยครับ
1 ชีวิตคนเราไม่เหมือนกัน
2 บางทีความดีของน้องที่ต้องการแสดงออกอาจไม่ใช่ในการศึกษาแบบโลกปัจจุบันนี้
3 ลองดูบางคนที่เค้าประสบความสำเร็จแบบไม่ต้องใช้ใบปริญญาจอมปลอมเหมือนที่โลกทุกวันนี้เค้าแย่งกันไขว่คว้า ซึ่งก็มีเยอะ เช่น บิล เกตุ และอีกหลายๆคน
4 ผมเป็นกำลังใจให้ครับ มันก็แค่ช่วงนึงของชีวิต เดี๋ยวมันก็จบแล้ว

 

ลองเปลี่ยนความคิดดูสิจ๊ะเค้าก็เรียนเก่งของเขา ส่วนเราก็เรียนดีไม่ใช่หรือ เราตั้งใจเรียนมาตั้งแต่ต้นก็ไม่น่าจะมีปัญหา ตอนนี้อย่าเอาเรื่องของคนอื่นมาคิด มาวางแผนการเรียนการสอบของเราดีกว่า เอาเวลาที่มองคนอื่น มาดูแนวข้อสอบดีกว่าว่าข้อสอบจะออกแนวไหน เกรดเท่าไรไม่สำคัญ สำคัญที่เราจะชิลล์พอที่จะทำข้อสอบได้หรือเปล่า

 

มองคนที่ต่ำกว่าเราเขาไว้นะครับสบายใจ

 

นั่งสมาธิไม่ได้ก็เดินจงกลมไปจนกว่าจิตจะสงบ แล้วค่อยเปลี่ยนเป็นนั่งสมาธิ เป็นคำสอนของหลวงพ่อสนอง กตปุญโญ วัดสังฆทานค่ะ วิธีนี้พี่เคยใช้ได้ผลมาแล้วค่ะ แล้วก็ขยันอ่านหนังสือให้มากขึ้น ถ้าสงสัยอะไรก็ถามเพื่อนหรือครู เป็นกำลังใจให้น้องสอบได้ตามที่น้องได้หวังไว้นะคะ

ป.ล.คำแนะนำของท่านอื่นดีอยู่แล้วค่ะ พี่ไม่มีอะไรจะแนะนำเพิ่ม

 

พี่สอบไม่ติด พี่ก็มุ่งตรงสู่ มหาวิทยาลัยรามคำแหงเลยละน้อง ความรู้เกิดจากประสบการณ์เท่านั้น อย่าไปคิดว่ามหาลัยโน้น นี้ ดีกว่ากัน อยู่ที่ตัวเราว่าจะเก็บเกี่ยวความรู้ได้แค่ไหน พี่เองได้ความรู้จากอาจารย์ GOOGLE มากมายจนล้นแล้วนี่ครับ ฮ๋าๆ

 

อ่านทุกความเห็นแล้วอยากจะร้องไห้(ด้วยความดีใจ)จริงๆค่ะ คิดไม่ผิดที่มาปรึกษาคนในเว็บนี้ ถ้าลงเว็บอื่น(บางเว็บ)
แย่แน่เลย
ขอบคุณค่ะ ทำใจมีกำลังใจขึ้นมามากๆ ถึงแม้จะไม่รู้จักกันก็ตาม นี่ละหนาน้ำใจคน