สัญญา-สาบาน

ต่อมาคืนหนึ่ง หญิงสาวได้ฝันเมื่อจวนรุ่งแจ้งฟ้าสางว่า ชายแขนด้วนได้เดินเข้ามาหาหญิงสาวซึ่งนอนอยู่บนเตียง แต่คราวนี้ชายแขนด้วน มิได้แสดงกิริยาดุร้ายเหมือนอย่างคราวที่เคยเห็นที่แล้ว ๆ มา แต่กลับแสดงกิริยายิ้มแย้มแจ่มใส เป็นกันเอง แล้วพูดว่า...

"เอาล่ะ คราวนี้ฉันเชื่อแล้วว่า เธอไม่ได้จงใจสั่งพวกบ่าวไพร่มาทำร้ายตัดแขนฉัน นับแต่ฉันได้กินเลือดจากใบลำใยแล้ว คำอธิษฐานจองร้ายฉันก็สุดสิ้นลง และทั้งเธอก็อดทนใจเย็น พยายามสร้างกุศลอุทิศให้ฉันมากมายแล้ว บัดนี้ แขนฉันได้ต่อติดอย่างเดิมแล้ว นับแต่วันนี้เป็นต้นไป เราสิ้นเวรหมดกรรมกันแล้ว ฉันขอขอบใจที่เธออดทนทำความดีชนะได้ ต่อไปนี้ขอให้เธอจงมีความสุข แขนฉันก็ติดต่อกันไปแล้ว ฉันจะมาขอลาเธอไปล่ะ เพื่อจะได้ไปผุดไปเกิดในโลกมนุษย์ต่อไป"

แต่แล้วหญิงสาวก็มองเห็น แขนทั้งสองข้างของชายผู้นั้น เกิดงอกขึ้นเป็นมือธรรมดาปกติอย่างน่าประหลาดอัศจรรย์ ทันใดนั้น ภาพชายผู้นั้นก็โปร่งแสงหายไปต่อหน้าทันที

เมื่อหญิงสาวตื่นขึ้นแต่ เช้า เป็นวันแรกที่มีจิตใจผ่องใสสดชื่นกว่าทุกวัน เพราะรู้แน่ใจว่า ได้หลุดพ้นจากวิญญาณพยาบาทของชายแขนด้วน เพราะได้อโหสิกรรม ไม่ก่อเวรจองกรรมกันต่อไป

ภายในบ้านเข้าสู่ความเป็นปกติสุขอีกครั้ง หนึ่ง เพราะไม่ต้องคอยหวาดกลัววิญญาณพยาบาท ซึ่งเป็นสิ่งลี้ลับมองไม่เห็นด้วยสายตามนุษย์อีกต่อไป นับแต่เริ่มสร้างความดีด้วยอำนาจกุศลกรรม และทานเป็นบารมี ที่หญิงสาวได้บำเพ็ญความดีตลอดมา ได้ทำให้ความแค้น ความพยาบาท ความอาฆาต ของวิญญาณชายแขนด้วน ได้ค่อยลดน้อยถอยและเบาบางลง

ทุกครั้งที่หญิง สาวได้แผ่ส่วนกุศล และเมตตาจิตไปให้ด้วยอำนาจของความดี มีศีลธรรม แผ่ไปถึงวิญญาณอาฆาตทุกคืนทุกวัน ที่สุดความดีก็ชนะความพยาบาทอาฆาต และก็จบลงด้วยการอโหสิกรรม เหตุการณ์ร้ายก็กลายเป็นดีด้วยกันทั้งสองฝ่าย

 

แล้วเรื่องนี้ก็จบลงด้วย การอโหสิกรรมให้กันและกัน ไม่อาฆาตจองเวรกันต่อไป เพื่อหยุดความแค้นระหว่างกันข้ามภพข้ามชาตินั้น ด้วยการทำความดีเพื่อเอาชนะความชั่ว

หวังว่าทุกๆ ท่านที่ได้อ่านบทความนี้แล้ว จะมีกำลังใจในการทำความดีให้ถึงพร้อม ตลอดถึงแผ่เมตตาอยู่เืนืองนิจนะคะ

ขอให้พระธรรมรักษาทุกท่านค่ะ

 

ขอบคุณสำหรับข้อความดี ๆ ค่ะ เราเป็นคนหนึ่งที่อาจจะสัญญาและสาบานกับใครเอาไว้ในชาติที่แล้ว เคยฝันเห็นต้นไม้ใหญ่ กลางทาง 3 แพ่ง ในต้นไม้นั้นมีโพรงไม้อยู่ เรายืนอยู่หน้าต้นไม้ใหญ่ ขณะนั้น มีหญิงแก่สวมชุดสีดำ พูดกับเราว่า "เข้าไปสิ เขารอมานานแล้ว" และเราก็จ้องมองไปยังโพรงไม้ มีงูเหลือมตัวใหญ่ นอนขดอยู่ในโพรงไม้นั้น จากนั้นภาพเดิมที่เป็นต้นไม้ใหญ่ ก็กลับกลายเป็น วัดโบราณเก่าๆ ดูเยือกเย็น เราสะดุ้งตื่น ไปให้หมอดูทำนายฝัน เขาบอกว่า เป็นคู่ครองของเรา ที่ยังรอคอยอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน เราไม่รู้วิธีการถอนคำสัญญา และสาบาน จึงไม่ได้ทำพิธีอะไร ได้แต่ตักบาตร อุทิศส่วนกุศลให้เขา แต่ไม่รู้ว่าเขาจะได้รับไหม
และในปัจจุบันชีวิตคู่ เราล้มเหลว ไม่สมหวังเลยสักครั้งเดียว เจ็บปวดซ้ำซาก ทุกวันนี้ เลยไม่คิดที่จะมีความรัก เพราะหวาดกลัวความผิดหวัง เราไม่รู้ว่ามันจะเกี่ยวกับคำสัญญา-สาบานในชาติที่แล้วไหม แต่เราอยากถอนคำสัญญาและสาบาน เพื่อให้เขาคนนั้นหมดจากบ่วงกรรม รบกวนกัลยาณมิตร ชี้แนะด้วยค่ะ

 

ลองปฏิบัติกรรมฐาน แล้วใช้อธิษฐานบารมีนะคะ เืผื่อว่าจะได้ทราบเรื่องราวของตนเองในอดีต และถอนคำมั่นสัญญานั้นได้

ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ เจริญความดีให้ถึงพร้อม เมื่อใดที่เหตุสมควรแก่ผลแล้ว ทุกสิ่งที่ติดขัดจะกระจ่างชัดในใจเองค่ะ

ขอให้พระธรรมรักษานะคะ

 

เหตุแห่ง "สัญญาข้ามภพข้ามชาติ" ดูแล้วน่าจะมี 2 สาเหตุใหญ่ๆ นะคะ
1. ความรัก (ทั้งแบบสมหวัง และผิดหวัง)
2. ความเกลียดชัง

 

ใช่แล้วค่ะ สาเหตุหลักๆ ก็คือการปรุงแต่งจิต ไม่ว่าจะรัก หรือเกลียด นั่นเพราะเมื่อผัสสะมากระทบที่ใจ แล้วปรุงแต่งไป ไม่รู้เท่าทันตัณหา อุปาทาน นั่นเองค่ะ

ขอให้พระธรรมรักษานะคะ

 

อโศก ตำนานรักของกามนิต

กล่าวกันว่าต้นอโศกเป็นต้นไม้ที่มีรูปทรงสวยงามราวกับสถูป ในอินเดียถือว่า ‘อโศก’ เป็นสัญลักษณ์ของความรัก และมักใช้ดอกอโศกถวายพระกามเทพ

และในวรรณกรรมอิงพุทธประวัติเรื่อง “กามนิต” โดย เสฐียรโกเศศ-นาคะประทีป นั้น ต้นอโศกได้เข้ามาเกี่ยวพันกับความรักของกามนิต เพราะบริเวณที่กามนิตได้พบกับวาสิฏฐีทุกค่ำคืน ก็คือลานอโศกนั่นเอง ดังที่กามนิตได้พรรณนาถึงเรื่องราวบนลานอโศกไว้ว่า



“ข้าพเจ้า กับโสมทัตต์ได้ไปหาคู่รักทุกคืน ยิ่งคืนข้าพเจ้ากับวาสิฏฐีผู้ประสบขุมทรัพย์ใหม่ๆ อันเกิดต่อความร่วมรักของเรา ยิ่งทวีความที่อยากพบกันมากขึ้นทุกที ดวงจันทร์ฉายแสงดูยิ่งสว่าง หินอ่อนรู้สึกว่ายิ่งเย็นชื่นใจ กลิ่นดอกมะลิซ้อนหอมเย็นยิ่งขึ้น เสียงนกโกกิลายิ่งโหยหวน เสียงลมพัดถูกกิ่งปาล์ม ทำให้วังเวงมากขึ้น ตลอดจนกิ่งอโศกที่แกว่งไกวก็มีเสียงดูดั่งจะกระซิบกระซาบกัน สิ่งเหล่านี้เห็นจะไม่มีเหมือนแล้วตลอดโลก !

เฮอ ! ถึงเดี๋ยวนี้ ข้าพเจ้ายังระลึกและจำต้นอโศกเหล่านั้นได้แม่นยำ ว่ามีอยู่เรียงกันเป็นแถวตลอดไปตามยาวของลานนั้น และใต้ต้นอโศกเหล่านี้ เราทั้งสองเคยประคองพากันเดินเล่น จนเราให้สมญาลานนั้นว่า “ลานอโศก” เพราะต้นไม้ชนิดนั้นกวีให้ชื่อว่า “อโศก” หรือบางทีเรียกว่า “สุขหฤทัย” ข้าพเจ้ายังไม่เคยเห็นต้นอโศกที่ไหน ใหญ่โตงามเหมือนกับที่มีอยู่บนลานนั้น ใบซึ่งคอยสั่นไหวอยู่เสมอ เห็นเป็นเลื่อมพรายเงินเมื่อต้องแสงจันทร์ เมื่อลมโชยมาก็มีเสียงปานว่า หนุ่มสาวกระซิบกัน เวลานั้นแม้จะย่างเข้าสู่วสันตฤดู คงยังแตกดอกออกช่อเป็นสีแดงบ้างเหลืองบ้าง แก่อ่อนสลับกันไป”

 

อโศก เป็นชื่อต้นไม้หลายชนิดในสกุล Saraca วงศ์ Leguminosae เช่น อโศกน้ำ อโศกเหลือง เป็นต้น มีชื่อเรียกสามัญว่า Asoka Tree มีถิ่นกำเนิดในอินเดีย เป็นไม้ยืนต้นขนาดกลาง สูงราว 10-20 เมตร ไม่ผลัดใบ เรือนยอดกลม ใบเป็นมันดกทึบ ใบรูปหอก ยาวประมาณ 10-15 ซม. ปลายใบแหลม ก้านใบสั้นติดกิ่ง

ดอกจะออกเป็นช่อบริเวณปลายกิ่ง เริ่มแรกดอกจะมีสีเหลือง และจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแสดหรือสีส้ม จนกระทั่งเป็นสีแดง ตามอายุของดอก ดังนั้นบางครั้งในแต่ละช่วงจะเห็นสีทั้งสามแซมสลับกันอย่างสวยงาม มีกลีบรองดอกยาวเหมือนดอกเข็ม ดอกมีกลิ่นหอมอ่อนๆ และจะออกดอกในราวเดือนมกราคม-เมษายน ส่วนฝักมีลักษณะแบนยาว มีช่อละ 1-2 ฝัก เมื่อแก่จะมีสีน้ำตาลและแตกออก แต่ละฝักมีเมล็ด 2-3 เมล็ด



ประโยชน์ ของอโศกทางด้านพืชสมุนไพรนั้น เช่น ที่อินเดียได้นำเปลือกมาสกัดเป็นยา ใช้รักษาอาการเลือดลมผิดปกติในผู้หญิง เช่น ประจำเดือนมาผิดปกติ โรคระดูขาว โรคเลือดออกในมดลูก และโรคริดสีดวงทวาร เป็นต้น

‘อโศก’ ไม่ใช่เป็นเพียงแต่ชื่อของต้นไม้เท่านั้น แต่ยังเป็นชื่อของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่แห่งอินเดียนั่นก็คือ ‘พระเจ้าอโศกมหาราช’ กษัตริย์นักรบนักรักผู้ยุติการทำสงคราม และหันมาใฝ่พระทัยในพุทธศาสนา ทรงใช้ธรรมะปกครองบ้านเมือง และทรงอุปถัมภ์บำรุงและเผยแผ่พระพุทธศาสนาเป็นอย่างมาก จนเรียกได้ว่าเป็นยุคที่พระพุทธศาสนารุ่งเรืองทั่วชมพูทวีป และแผ่กว้างไกลออกไปในต่างแดน



ที่มา : แสดงกระทู้ - อโศก ตำนานรักของกามนิต • ลานธรรมจักร

 

ถ้าไม่ทุกข์ก็คงไม่อยากพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด ชั่วขณะเดียวที่ประมาท เวรกรรมก็ตามทันมาเล่นงานซะแล้ว อดีตคือสิ่งที่ละไปแล้ว อนาคตก็ยังมาไม่ถึง แก้ไขได้ก็แต่ปัจจุบัน ทำให้ดีที่สุด

 

บางคนที่ไปสัญญาสาบานรักเมื่อครั้งที่ความรักหวานชื่น ก็มักจะไม่ได้คิดการล่วงหน้า หากกระทำไปด้วยแรงแห่งตัณหา อุปทานว่าความรักนั้นจะต้องยั่งยืนมั่นคง ไม่มีวันล่มสลาย ขาดการพิจารณาในไตรลักษณ์ ว่าทุกสิ่งอย่างล้วนเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จึงก่อเกิดวัฏฏข้ามภพชาติขึ้น

 

คำอธิษฐานถือว่าเป็นคำมั่นสัญญาด้วยหรือเปล่า?
หากได้เคยอธิษฐานเรื่องคู่ครองที่ผิดคำสัญญาไว้ คำอธิษฐานนั้นจะยังคงส่งผลมาถึงปัจจุบันหรือไม่คะ

 

ุทุุกข์ั้ทั้งนั้น...รู้ืทั้งรู้...แต่ก็ยังรัก

จำไม่ได้ค่ะ ว่าเคยสัญญาหรือว่าสาบานอะไรไว้บ้างหรือเปล่า

เรื่องราวสนุกน่าติดตามนะคะ เสียดายที่คุณบุศราคัม หายไป
เมื่อไหร่จะกลับมาเล่าเรื่องราวดีๆ อีกคะ
์

 

อืม...เคยมีเพื่อนคนหนึ่ง ขอร้อง...อ้อนวอนให้เรารับคำสัญญา...
...........ว่าจะอย่างไร หรือเกิดอะไรขึ้นก็จะไม่ิทิ้งกัน.............

แล้วเค้าก็ทิ้งเราไป..........อย่างนี้ เรียกว่าผิดสัญญาหรือเปล่าหนอ
เราควรไปทวงถามกับใครดี.........????????????????

 

กรรมของคนผิดคำสาบาน

ขอฝากเรื่องราวดีๆ ค่ะ
ที่มา : กรรมของคนผิดคำสาบาน

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน ขุททกนิกาย ธรรมบท ว่า

“อิธ โสจติ เปจฺจ โสจติ
ปาปการี อุภยตฺถ โสจติ
โส โสจติ โส วิหญฺญติ
ทิสฺวา กมฺมกิลิฏฺฐมตฺตโน

บุคคลผู้ทำบาปย่อมเศร้าโศกในโลกนี้ ย่อมเศร้าโศกในโลกหน้า ย่อมเศร้าโศกในโลกทั้งสอง บุคคลผู้ทำบาปนั้นย่อมเศร้าโศก ครั้นละโลกไปแล้ว เห็นกรรมที่เศร้าหมองของตนย่อมเดือดร้อน”

* ในสมัยของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงพระนามว่า กัสสปะ มีอุบาสกท่านหนึ่งเป็นพระโสดาบัน มีอุบาสกบริวาร ๕๐๐ คน ทุกคนเป็นผู้ขวนขวายในการสั่งสมบุญมาโดยตลอด ฝ่ายภรรยาของอุบาสกทั้ง ๕๐๐ ก็เป็นคนมีกุศลศรัทธาเช่นเดียวกัน หมั่นทำบุญให้ทานตามที่สามีแนะนำเรื่อยมา มีอยู่วันหนึ่ง ภรรยาของอุบาสกได้ประพฤติผิดศีลข้อกาเม ครั้นสามีของนางรู้เข้า ทำการไต่สวนว่าได้ทำผิดศีลข้อ ๓ จริงหรือ นางปฏิเสธว่าไม่ได้ทำ แต่สามีไม่เชื่อเพราะพอมีเบาะแสบางอย่างอยู่

เมื่อหลอกสามีไม่ได้ นางจึงสาบานว่า ถ้าฉันนอกใจท่าน ทำกรรมชั่วเช่นนั้นจริงๆ เมื่อเกิดในชาติหน้า ขอให้สุนัขดำตัวที่หูขาดนี้จงกัดฉันให้ตายเถิด ฝ่ายหญิงทั้ง ๕๐๐ คน ต่างก็รู้ว่าหญิงนั้นประพฤตินอกใจสามี เมื่อถูกถามเพื่อให้เป็นพยาน ด้วยความสงสารเพื่อนจึงพร้อมใจกันเป็นพยานเท็จว่าไม่รู้เรื่องนี้ ถ้าพวกนางรู้เรื่องแล้วกล่าวเท็จ ก็ขอให้เป็นทาสของหญิงนั้นทุกภพทุกชาติเถิด

 

ตั้งแต่นั้นมา หญิงผู้ประพฤตินอกใจสามี แม้จะทำบุญให้ทานเป็นประจำ แต่เมื่อนึกถึงกรรมที่ได้ทำผิดนอกใจสามี แล้วยังโกหกว่าไม่ได้ทำขึ้นมาคราใด ก็เดือดร้อนใจเหมือนถูกไฟแผดเผาอยู่ตลอดเวลา ไม่นานนางก็ตายแล้วไปบังเกิดเป็นเวมานิกเปรต อยู่ที่ริมฝั่งสระกัณณมุณฑะ ที่ขุนเขาหิมวันต์ รอบๆ วิมานของนาง ได้บังเกิดสระโบกขรณีขึ้นสระหนึ่ง ส่วนหญิง ๕๐๐ คนที่เหลือ เมื่อตายแล้วไปบังเกิดเป็นนางทาสีของนางด้วยวิบากกรรมที่ได้สาบานเอาไว้ นางเสวยทิพยสมบัติในเวลากลางวัน พอถึงเที่ยงคืน กรรมได้บังคับให้นางต้องเดินไปริมฝั่งสระโบกขรณี

สุนัขดำตัวใหญ่ตัวหนึ่ง มีรูปร่างน่ากลัว หูขาด เขี้ยวโง้งยาวคมกริบ มีนัยน์ตาเหมือนกองถ่านไม้ตะเคียนที่ลุกโพลง มีลิ้นเหมือนสายฟ้าที่แลบออกมาไม่ขาดระยะ มีเล็บคมกริบ มีขนยาวแข็งน่ารังเกียจ เดินออกมาจากสระนั้น แล้วกระโดดกัดเปรตตนนั้นให้ล้มลง ได้ขยํ้าเนื้อของนางแล้วฉีกกัดกินเนื้อให้เหลือแค่กระดูก นางได้รับความทุกข์ทรมานมาก ไม่สามารถต่อสู้หรือขัดขวางสุนัขดำนั้นได้ เมื่อสุนัขกัดกินเนื้อจนหมด ก็คาบโครงกระดูกไปทิ้งที่สระโบกขรณี แล้วค่อยๆ เดินหายลับไป

เมื่อโครงกระดูกตกลงสู่สระโบกขรณี นางก็กลับมีรูปเป็นปกติขึ้นมาอีกเหมือนเดิมแล้วเดินกลับขึ้นสู่วิมาน นางเสวยทุกข์คลุกเคล้าไปด้วยความสุขอย่างนี้นานถึง ๕๕๐ ปี ก็บังเกิดความปรารถนาบุรุษ อยากได้ผู้ชายมาเป็นสามี นางสังเกตเห็นว่า มีแม่น้ำสายหนึ่งไหลออกจากสระน้ำนั้น แล้วไหลไปตามช่องเขาไปจรดกันที่แม่น้ำคงคา ซึ่งจะไหลไปสู่เมืองมนุษย์ นางจึงเอาผลมะม่วงเป็นจำนวนมากทิ้งลงไปในแม่น้ำ ให้ไหลไปตามน้ำสู่เมืองมนุษย์ ผลมะม่วงที่ถูกโยนลงไปนั้น บางผลดาบสเก็บได้ บางผลกาก็คาบเอาไป มีอยู่ลูกหนึ่งลอยไปตามกระแสน้ำไปจนถึงกรุงพาราณสี

 

เมื่อราชบุรุษเห็นเข้าก็นำมาถวายพระราชาให้ทรงเสวย ทันทีที่พระราชาเสวยผลมะม่วง พระวรกายที่แก่หง่อมก็ดูเปล่งปลั่งสดใส เหมือนอยู่ในวัยหนุ่มอีกครั้ง จึงปรารถนาที่จะเสวยมะม่วงหิมพานต์นั้นอีก พระองค์ทรงพระราชทานทรัพย์ ๑,๐๐๐ กหาปณะให้นายพรานคนหนึ่งนำไปใช้ เพื่อให้เป็นค่าเดินทางไปนำเอาผลมะม่วงมาถวาย พรานมุ่งหน้าไปที่สระน้ำนั้น ได้ล่วงเลยถิ่นมนุษย์ไปประมาณ ๖๐ โยชน์ ได้พบดาบสตนหนึ่งจึงถามทางไปเอาผลมะม่วงทิพย์ แล้วมุ่งหน้าเดินต่อไปอีก ๓๐ โยชน์ได้พบดาบสอีกองค์หนึ่ง ท่านก็บอกทางไปเรื่อยๆ เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น นายพรานจึงได้ไปถึงสวนมะม่วงอันเป็นที่น่ารื่นรมย์ใจแห่งนั้น

พวกหญิงอมนุษย์เห็นพรานไพรเดินมาแต่ไกล จึงเข้าไปหาเพื่อจะชักชวนมาร่วมอภิรมย์ด้วย พรานไพรเมื่อเห็นหญิงเหล่านั้นเข้าก็ตกใจกลัว รีบหนีไปทันที พอกลับไปถึงกรุงพาราณสีก็กราบทูลเรื่องการไปผจญภัยทั้งหมดให้พระราชาทรงสดับ ฝ่ายพระราชาเมื่อได้ยินเรื่องหญิงสาวในป่าหิมพานต์ ก็อยากเห็นหญิงเหล่านั้น จึงให้พวกอำมาตย์สำเร็จราชการแทนพระองค์ ทรงผูกสอดกำธนู เหน็บพระขรรค์โดยอ้างว่าจะไปล่าเนื้อ มีเพียงคนรู้ใจ ๒-๓ คนเท่านั้นที่ติดตามไปด้วย

พวกหญิงเหล่านั้นรู้ว่าผู้ที่มาเป็นพระราชา จึงเกิดความรักและนับถือมาก จึงอัญเชิญพระองค์ให้เข้าสู่วิมานประดับตกแต่งด้วยอาภรณ์ทิพย์ ให้บริโภคอาหารทิพย์ พระราชาทรงเสวยทิพยสมบัติร่วมกับนางเวมานิกเปรตนานถึง ๑๕๐ ปี โดยไม่เคยทราบว่าหญิงเหล่านี้เป็นใคร มีอยู่คืนหนึ่ง พระราชาตื่นจากบรรทมในเวลาเที่ยงคืน ได้ทอดพระเนตรเห็นนางเปรต กำลังเดินไปยังฝั่งสระโบกขรณีจึงเดินตามไปดู

 

พระราชาเห็นนางถูกสุนัขกัดเหลือแต่กระดูก พอนางลงไปอาบน้ำในสระโบกขรณี ร่างกายจึงกลับเป็นเหมือนเดิม มีอวัยวะน้อยใหญ่เต็มบริบูรณ์ ก็บังเกิดความพิศวงตื่นเต้นอยู่พระองค์เดียว แต่ไม่กล้าถามนาง ทรงแอบดูพฤติกรรมของนางเปรตอยู่ ๒-๓ วัน จึงดำริว่า สุนัขนี้ชะรอยจะเป็นศัตรูของนางจึงพุ่งหลาวใส่พร้อมกับเอาพระขรรค์ฟันสุนัขดำจนตาย สุนัขนั้นก็ได้อันตรธานหายไป จากนั้นได้ตรัสถามประวัติของหญิงเปรตว่า ท่านได้ทำกรรมอะไรเอาไว้ ถึงต้องเสวยทุกข์ในยามค่ำคืนเช่นนี้ กรรมอะไรจึงถูกสุนัขดำหูด้วนกัดกินอวัยวะของท่าน

นางเปรตทูลความจริงให้ทราบ พร้อมกับขอบพระคุณพระราชาที่ทำให้นางไม่ต้องถูกสุนัขกัดกินอีกต่อไป นางได้เสวยวิบากกรรมเพราะประพฤตินอกใจและโกหกสามีนานถึง ๗๐๐ ปี บัดนี้วิบากกรรมนั้นหมดแล้ว ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นางจะเสวยแต่ทิพยสมบัติอย่างเดียว จึงได้อ้อนวอนให้พระองค์อยู่กับนางจนตลอดชีวิต แต่พระราชามีพระประสงค์จะเสด็จกลับพระนคร จึงบอกกับนางว่า กามสุขอันเป็นทิพย์เราได้เสวยแล้ว เราอยากสร้างบารมี ขอให้ท่านนำเรากลับไปถิ่นของมนุษย์เถิด

นางเวมานิกเปรต เมื่อไม่อาจยับยั้งพระราชาให้ประทับอยู่ต่อไปได้ จึงมอบสมบัติและรัตนชาติจำนวนมากให้พระองค์ แล้วนำกลับไปส่งที่เมืองมนุษย์ดังเดิม พระราชาครั้นเสด็จกลับแล้ว ก็ทรงทุ่มเทให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา เพราะรู้ว่าการประพฤติผิดทำนองคลองธรรมนั้น มีวิบากกรรมอันเผ็ดร้อน จึงตั้งมั่นในการสร้างบารมีอย่างเต็มที่และปกครองแผ่นดินโดยธรรม ทำให้เป็นผู้มีสุคติโลกสวรรค์เป็นที่ไป

เราจะเห็นว่า ผู้ทำบาปอกุศลเอาไว้ ไม่ใช่จะเศร้าโศกเฉพาะในโลกนี้เท่านั้น แม้ในโลกหน้าก็ต้องไปรับทุกข์ทรมานแสนสาหัส เมื่อนึกถึงคราใด ใจก็เศร้าหมอง เมื่อเศร้าหมองไม่ผ่องใส ครั้นตายไปก็มีแต่ไปสู่อบายภูมิ พระพุทธองค์จึงทรงสอนว่า ผู้ทำบาปย่อมเศร้าโศกในโลกนี้ เศร้าโศกในโลกหน้า ย่อมเศร้าโศกในโลกทั้งสอง เพราะฉะนั้นเมื่อเรามีโอกาสมาพบพระพุทธศาสนา รู้คุณค่าของบุญและโทษของการทำบาปอกุศล รู้จักเส้นทางการไปเกิดมาเกิดของสรรพสัตว์แล้ว ก็ควรเก็บเกี่ยวเอาบุญไปให้ได้มากที่สุด บาปกรรมอะไรที่เคยประมาทพลาดพลั้งไป ทั้งที่มีเจตนา หรือไม่มีเจตนาก็ดี ก็ให้ลด ละ เลิกเสีย เอาแต่บุญกุศลกันล้วนๆ จะได้ไม่ต้องมาเสียใจในภายหลัง ไปเสวยทิพยสมบัติอย่างเดียว ไม่ต้องไปชดใช้กรรมที่เคยทำเอาไว้ ครั้นเกิดมาเป็นมนุษย์ ก็สั่งสมบุญกันต่อ ทำกันจนกว่าจะถึงที่สุดแห่งธรรม

 

มาช่วยดันกระทู้สู้ครับ

...ไม่ใช่แค่พวกก๊อปี้ วาง ตั้งกระทู้เป็นพันๆกระทู้
หรือพยามยามยัดเยียดเอาเฉพาะเรื่องของตัว ให้คนอื่นแบบไม่ลืมหู ลืมตา
จนคนอื่นในบอร์ดเอือมระอา...คนดีที่ไม่รู้ตนเอ๋ย

 

เย้...กลับมาได้แล้วค่ะ หลังจากที่หายไปนาน เพราะว่าลืมพาสเวิร์ด

 

แปลก...แต่จริง ของสังคมที่นี่นะคะ เหมือนการแข่งขันยังไงก็ไม่รู้
เล่นไต่อันดับเหมือนการจัดอันดับเพลงยอดนิยมเลย