เรื่องเด่น ชาวบ้านล่ามังกรได้ตัวเป็นๆในไทย มังกรมีจริง จากธรรมะประวัติหลวงปู่จาม.

อืมผมว่าคนเราเข้าใจผิดไปมากนะครับ เทวดาก็จุติได้(ตาย) เมื่อถึงคราว อาจจะเป็นเวรกรรมที่เคยผูกกันอยู่ในอดีตชาติ เรียกว่ากรรมบีบบังคับให้เป็นไปก็ได้ ฟังแล้วก็น่าจะสังวรใจไว้ ดีกว่าการไปปรามาสพระท่านจะเป็นบาปเป็นเวรเป็นกรรมเปล่าๆ มิใช่น้อย มิใช่น้อย เลยจริงๆ กรรมดีทั้งหลาย มีสวรรค์คอยรองรับอยู่ กรรมชั่วทั้งหลาย มีนรกไว้รองรับเช่นกัน
ไอ้คนที่มันฆ่าท่านมังกรน่ะ ท่านมังกรไม่ได้มาฆ่าแก้แค้นเองหรอกนะ แต่พวกญาติๆท่านมังกร ลูกน้องท่านต่างหากเล่า ที่มาฆ่ายกหมู่บ้าน เข้าใจไหมท่าน

 

ลำดับเรื่องใหม่นะครับ

1. ชาวบ้านได้ยินเสียงเพลงมาจากทางลำน้ำ
2. มีคนมาแอบดู เห็นคนขึ้นลงจากน้ำ 3 ครั้ง
3. ชาวบ้านพากันมาถามหลวงปู่ เรื่องเสียงเพลงและชายที่มาจากน้ำ
4. ปู่พรหมาถือโอกาสเล่าเรื่องมังกร ที่ฟังจากปู่ทา
5. หลวงปู่ถามพวกนาคเกี่ยวกับมังกรนั่น
6. หลวงปู่ตรวจดูจึงรู้ว่าเป็นพระโพธิสัตย์
จบ

 

ผมเคยเขียนเรื่องๆหนึ่งลงในนิตยสารฉบับหนึ่งเมื่อเดือนที่แล้วลองอ่านดูครับว่าคล้ายกันไหม...


อุทกภัย ฤา...แรงพิโรธ.... โดย อจว.fficeffice" /><O></O>
เมื่อปลายเดือนกรกฎาคมกับต้นเดือนสิงหาคมที่ผ่านมา ต้องนับว่าเป็นเดือนแห่งการสูญเสียสำหรับข้าน้อยจริงๆ ปลายเดือนเสียบุตรที่ยังไม่ทันแม้นแต่จะได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกเบี้ยวๆใบนี้ ก็มีเหตุให้จากไปอย่างมิมีวันกลับ...ความรู้สึกในช่วงนั้นมันเหมือนมีใครเอาค้อนปอนด์มาทุบที่กลางหัวใจ...ปวดหนึบรวดร้าวไปทั่วทั้งกายเนื้อ และจิตวิญญาณ นี่กระมั่งที่เขาเรียกกันว่าอาการ ใจสลาย เอ้อๆๆๆ...ไปสู่ภพภูมิที่ดีน่ะลูกรักของพ่อ...แต่แล้วอาการปวดหนึบทั้งกายและใจยังมิทันทุเลาดี ก็มีเสียงตามมาจากเชียงใหม่บอกว่า พี่หม่อมเสียชีวิตแล้ว...โอ้...แม่เจ้านี่มันอะไรกันเนี้ย... ภายในระยะเวลาไม่ถึง 10 วัน ข้าน้อยต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักถึงสองคน อย่างนี้ต่อให้ร้องเพลง คนใจหิน วันละสิบรอบก็คงจะเอาไม่อยู่...หดหู่ครับ...แต่ไอ้ครั้นจะไปแอบร้องไห้อยู่ในห้องแบบ ดอกโศกหรือดาวพระศุกร์ ก็เกรงว่าจะไม่งาม...เรามันชายชาติทหารเก่าน่ะเฟ้ย...จะมาล่อกแล่กเป็นนางเอกละครน้ำเน่า คนอื่นเขารู้เข้ามีหวังต้องม้วนมุดแผ่นดินหนีแน่ๆ...เชิดหน้าเข้าไว้ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วพยายามหาเรื่องราวบวกสาระมาฝากท่านผู้อ่านทุกท่านจะดีกว่า...สู้โว๊ย...<O></O>
คำว่า อุทกภัย นั้นคงไม่ต้องบอกเราๆท่านๆก็คงจะแปลความหมายของคำๆนี้ออกอยู่แล้ว แต่ก็ต้องขอแปลสักกะหน่อยเพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อเรื่อง อุทกภัย แปลว่า ภัยที่เกิดจากน้ำ ในตำนานและนิยายพื้นบ้านของคนโบราณได้กล่าวถึงเหตุการณ์ล่มสลายของสองนครที่อยู่ต่างยุค ต่างสมัยกันเป็นเวลาถึง 500 กว่าปี แต่ต้องมาล่มสลายจากเหตุอุทกภัยร้ายแรงคล้ายๆกัน นั่นคือ เมืองสุวรรณโคมคำ ซึ่งเป็นเมืองของชาวขอมอยู่ในช่วงระยะเวลาพุทธศตวรรษที่ 10 และเมืองนาคพันธุมสิงหนวัตินคร ที่ต่อมาเปลี่ยนเป็น เมืองโยนกนาคนคร ของชาวไทโยนก อยู่ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 16 <O></O>
จากตำนาน “ท้าวผาแดงกับนางไอ่คำ” เล่าว่า เมืองสุวรรณโคมคำ มีพญาขอมเป็นเจ้าเมือง มีมเหสีชื่อว่านางจันทร์ ทรงราชธิดาสาวสวยชื่อ นางไอ่คำ พอแตกสาวเต็มเนื้อเต็มตัวจากอะไรๆที่แฟบๆ ก็ตูมๆขึ้นมา เท่านั้นล่ะครับ การสื่อสารมันช่างไร้พรมแดนจริงๆไม่ว่าจะยุคไหนสมัยใด ความเปล่งปลั่งสวยงามของนางไอ่คำก็เลื่องลื่อไปทั่วทุกสารทิศ จนกระทั่งกิตติศักดิ์ความงามไปถึงหู ท้าวผาแดง เท่านั่นแหล่ะครับ ก็ทำเอาหัวใจผู้ชายลันลาถึงกับกินไม่ได้ นอนไม่หลับ จึงเดินทางมายังเมืองสุวรรณโคมคำ แล้วแอบย่องเข้าไปในวังทันที...พอจ๊ะเอ๋กัน และด้วยคารมของผู้ชายลันลาบวกกับความไร้เดียงสาของนางไอ่คำ คืนนั้นก็เรียบร้อยโรงเรียนผาแดง แล้วก็สัญญิงสัญญาว่าจะรีบจัดผู้ใหญ่มาสู่ขอตามประเพณี จากนั้นก็แวบกลับมาบ้านเมืองของตนไป...จบ...ยังครับยังไม่จบ...กล่าวฝ่ายพญานาคสุทโธนาค (นั่นมีพญานาคด้วยล่ะ) มีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนามว่า “ท้าวพังคี” และท้าวพังคีเนี่ยแหล่ะมูลเหตุของอุทกภัยล้างเมืองครั้งนี้ เรื่องมีอยู่ว่าในงานประจำปีกลางเดือนหกของเมืองสุวรรณโคมคำ จะเป็นงานประเพณีงานบุญบั้งไฟ และมีการละเล่นต่างๆของชาวเมืองทั่วๆไป ซึ่งรวมไปถึงนางไอ่คำด้วย ที่จะต้องมาเฉิมฉายในงานด้วยชุดเกาะอก...ชุดเกาะอกจริงๆครับสาบานได้ ในสมัยนั้นสาวๆชาวขอมเขาใส่ชุดเกาะอกกันจริงๆ ฝ่ายท้าวพังคีพอได้เห็นนางไอ่คำเท่านั้น ก็แอบปิ้งเข้าโครมใหญ่ แอบไปยืนกอดเสาแอบมองนางไอ่คำเลือดกำเดาไหลพลั่กๆ ทุกวันจนงานบุญบั้งไฟจบลง...งานจบแต่เรื่องของหัวใจยังไม่จบครับ...หลังที่ท้าวพังคีกลับมายังบ้านเมืองของตนโรคนางไอ่คำก็กำเริบเป็นระยะระยะ...จนในที่สุดก็รวบรวมความกล้าไปกราบลาพญาสุทโธนาค ขอขึ้นไปเมืองสุวรรณโคมคำ บอกว่าหากไม่ได้นางไอ่คำมาครองคู่ ลูกขอยอมตายดีกว่า...แล้วก็รีบไปทันที สุดที่พญาสุทโธนาคจะทัดทานได้ทัน<O></O>
โอ้ว่า...ความรักทำให้คนตาบอดได้ฉันใด พญานาคก็ฉันนั้น...หลังจากมาถึงเมืองสุวรรณโคมคำแทนที่จะตรงดิ่งเข้าหาเป้าหมายแบบท้าวผาแดงให้สิ้นเรื่องสิ้นราว...แต่สำหรับท้าวพังคีไม่ครับ...แต่กับเป็นแบบมวยเชิงสูง จดๆ จ้องๆ จ้องไม่จ้องเปล่าดันทะลึ่งแปลงร่างเป็นกระรอกเผือกตัวน้อย แล้วเข้าไปจ้องแบบจะจะกันถึงสถานที่อาบน้ำของนางไอ่คำ...จนนางไอ่คำต้องสั่งให้นายพรานไปจับตัวมาให้ได้...ด้วยความที่เป็นมวยเชิงสูง พลิ้วไหวดุจสายลมมีหรือจะให้จับตัวกันได้ง่ายๆ...พลิ้วไปก็พลิ้วมา...จนนายพรานหมดความอดทนส่องด้วยธนูหน้าไม้ ใส่ปั๊ก เข้าให้เต็มหน้าอก แค่นี้ท้าวพังคีก็หงิก...แต่ก่อนจะสิ้นใจตกต้นไม้ตายท้าวพังคีได้อธิษฐานจิตว่า “ขอให้เนื้อของข้าหอมหวนเอร็ดอร่อยที่สุดในโลก และไม่ว่าจะนำเนื้อข้าไปทำอะไร ก็ขอให้เพิ่มพูนมีกินกันได้ทั้งบ้านทั้งเมือง และด้วยผลบุญที่ข้ากระทำนี้ เกิดชาติหน้าฉันใด ขอให้ข้าได้นางไอ่คำมาเป็นคู่ครองทุกชาติไป”...โอ้...เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่อะไรจะปานนั้น...<O></O>
และในคืนนั้นชาวเมืองสุวรรณโคมคำก็ได้อิ่มหมีพีมันกับเนื้อกระรอกน้อยสุดอร่อย ทำกินเท่าไรก็ไม่หมด ยิ่งกินก็ยิ่งอร่อย...กินกันทั้งเมืองยกเว้นแต่พวกแม่ม่ายทั้งผัวตายผัวทิ้งทั้งหลายอดกินครับ...เพราะชาวเมืองสุวรรณโคมคำเหยียดหยามแม่ม่ายว่าเป็นหญิงกาลกิณี อดกินเลยรอด...เพราะหลังจากที่ท้าวพังคีสิ้นใจตาย เหล่าสปายสายลับของท้าวพญาสุทโธนาค ก็รีบกลับไปรายงานข่าวการตายขอวท้าวพังคีทันทีเหมือนกัน...ก็บอกแล้วไงครับ ความรู้สึกของการสูญเสียลูกอันเป็นสุดที่รักมันเหมือนถูกค้อนทุบตรงที่หัวใจ...ทันทีที่สิ้นรายงานข่าวการตาย คำสั่งฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวสุวรรณโคมคำก็ตามมาทันที...ยกเว้นเฉพาะพวกที่ไม่ได้ร่วมบริโภคเนื้อท้าวพังคีด้วยเท่านั้น สรุปคืนนั้นก็กลายเป็นคืนมหาวิปโยคของชาวสุวรรณโคมคำ<O></O>
ทุกชีวิตถูกกลืนหายไปในกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก ปิดฉากเมืองสุวรรณโคมคำลงอย่างสิ้นเชิง...<O></O>
ณ สถานที่เดิม แผ่นดินเดิม...ไม่มีแล้วนางไอ่คำ สาวงามผู้นำมาซึ่งความล่มสลาย ไม่มีแล้วท้าวพังคี พญานาคผู้บูชาในรัก กาลเวลาผ่านล่วงเลยไปกว่าสองร้อยปี สภาพดินดีเพราะปุ่ยชั้นเลิศยี่ห้อสุวรรณโคมคำ จนทำให้พญาสิงหนวัติ และครอบครัวคนไทถูกใจเป็นยิ่งนัก จึงได้สร้างบ้านแปลงเมืองขึ้นมาโดยให้ชื่อเมืองเพื่อเป็นเกียริตแห่งพงศ์เผ่าพญานาคว่า นาคพันธุ์สิงหนวัตินคร และได้เปลี่ยนเป็น โยนกนาคนคร ในเวลาต่อมา...บ้านเมืองเจริญรุ่งเรืองสงบสุขร่มเย็น จนกาลเวลาล่วงกว่าห้าร้อยปี ก็เกิดอาเพศขึ้นกับชาวเมืองโยนกนาคนคร ฝนฟ้าไม่ตกต้องตามฤดูกาล เกิดความแห้งแล้ง เดือดร้อนกันไปทุกหย่อมหญ้า อยู่มาวันหนึ่งก็มีชายหาปลาชาวไทโยนก 3 นาย ได้ไปวิดน้ำออกจากบึงใหญ่เพื่อจับปลา เมื่อน้ำแห้งขอดเกือบหมดจากบึง ก็พบปลาไหลเผือกขนาดใหญ่ยักษ์ตัวหนึ่ง จึงพากันเข้าไปจับ แต่ด้วยขนาดที่ใหญ่โตจึงมีแรงมากมหาศาล ชายทั้งสามจึงช่วยกันเอาไม้ตีจนปลาไหลเผือกตัวนั้นเสียชีวิต แล้วพากันแบกพร้อมทั้งป่าวประกาศให้ชาวเมืองมาช่วยกันแบก และจัดสร้างโรงครัว เพื่อชำแหละปลาไหลเผือกตัวนั้นเป็นอาหาร ฟังดูมันก็ไม่น่าจะแปลกอะไร ที่จะนำมาซึ่งเภทภัยครั้งใหญ่ได้เลย...แต่มันไม่ใช่แค่นั่นน่ะสิท่านผู้อ่าน...ก้อเจ้าปลาไหลเผือกนั่น ดันเป็นพระราชธิดาของท้าวพญาสุทโธนาคน่ะสิ<O></O>
ผ่านไปสิบกว่าวันท้าวพญาสุทโธนาค ไม่เห็นบุตรสาวสุดสวาทมาเข้าเฝ้าซ่ะที จึงบรรดาทหารออกตามหา จนได้มาพบร่องรอยการเปิบเมนูปลาไหลสุดอร่อยของชาวเมืองโยนกนาค งานเข้า...ชาวเมืองโยนกนาคนครแล้วครับคราวนี้...โอ้ลูกสาวพ่อแอบหลบพ่อไปอยู่ในท้องมนุษย์นี่เอง...แค้นฝังหุ่นครับ...กับชาวเมืองสุวรรณโคมคำว่าแค้นจุกอกแล้ว ยังไม่เท่ากับแค้นครั้งนี้ อย่าอยู่กันให้มันรกแผ่นดินเลย...ว่าแล้วท้าวพญาสุทโธนาค ก็บันดาลให้เกิดอุทกภัยครั้งใหญ่แบบสุดสุด พร้อมสูบเมืองทั้งเมืองไปยังเมืองบาดาล ทำให้บริเวณเมืองโยนกนาคนครที่ถูกสูบลงไปกลายหนองน้ำขนาดใหญ่มีชื่อว่า “เวียงหนองล่ม” มาจนถึงทุกวันนี้<O></O>
โยนกนาคนคร ถล่มจมน้ำในพุทธศตวรรษที่ 16 ห่างจากการล่มสลายของ สุวรรณโคมคำ ที่ต้องจมลงใต้น้ำเฉกเช่นเดียวกัน เป็นเวลากว่า 500 ปี เหตุการณ์ทั้งสองเหตุการณ์นี้ มันเป็นภัยธรรมชาติฤา?...หากเป็นอุทกภัยมันก็น่าจะเกิดขึ้นได้ทุกปีที่น้ำโขงไหลหลากเชี่ยวกรากในฤดูฝน...แต่...ทำไมในรอบ 500 ปี เกิดแค่ 2 ครั้ง มันชวนให้งองูสองตัวไหมล่ะครับ...ท่านผู้อ่านล่ะครับ คิดว่ามันอุทกภัยอันเป็นภัยที่เกิดตามธรรมชาติ หรือเกิดจากแรงพิโรธของพญานาคที่ต้องสูญเสียบุตรอันเป็นสุดที่รัก...ถ้ารู้แล้วก็เก็บไว้ในใจท่านเองน่ะครับ...ไม่ต้องโทรมาตอบคำถามกับข้าน้อยหรอกครับ...ไม่มีรางวัลจะให้<O></O>
ก่อนจากกันฉบับนี้ ขอไว้อาลัยแด่พี่หม่อม (เจติยเมธี) ผู้ที่เป็นทั้งพี่และผู้ให้ปรึกษาเรื่องราวต่างๆที่ดีตลอดมา ขอให้พี่หม่อมของข้าน้อย ไปสู่ภพภูมิที่ดีด้วยเถิด...สวัสดีครับ....<O></O>

 

นาค มังกร อย่างเดียวกันแล

 

มังกรมีจิง....แต่ไม่มีในภพนี้...

 

กาลามสูตรครับ

 

เมื่อเรา...เชื่อในเรื่อง บาป บุญ สวรรค์ และนรกได้ แล้วทำไมถึงปฏิเสธการมีอยู่ของพญานาค และมังกร?

 

พระภิกษุคงไม่พูดโกหกหรอกมั้ง...ยิ่งเป็นพระอาจาร์ยที่มีลูกศิษย์ลูกหามากมายคงไม่พูดเพ้อเจ้อครับ...พระท่านบอกอย่างนั้น จะไปเถียงว่าไม่จริง ไม่มี ไม่ใช่...ในความคิดผมเห็นว่าคงไม่ใช่ครับ มันก็ตามแต่สติปัญญาความคิดความเชื่อของใคร ธรรมะท่านหยิบยื่นให้ใครรับได้ตรงไหนก็รับไป...ใครมองไม่เห็นก็ว่ากันไป...ตามกรรม...^^

 

ไม่น่าไปทำอย่างนั้นเลยน้อ

 

เห็นด้วยกับข้อความของคุณ pawinee

 

และเห็นด้วยกับข้อความของคุณ พนมกุเลน เข้าใจเปรีัยบจริง ตอบได้ดีทีเดียว

 

เอ๋แปลกครับ !..............................
พญานาคหรือมังกรคือสิ่งเดียวกันหรือ
เดิมทีเชื่อว่าน่าจะเป็นกายทิพย์หรือเทวดา

 

ผมยืนยันนะว่า มังกรคือสิ่งมีชีวิตในโลกทิพย์...ถ้าข้องใจก็ฝึกตาทิพย์ให้เนียนแล้วอธิฐานขอให้ได้เห็น แบบนั้นจะดีกว่านะครับ ส่วนผู้ที่เดินสายอนุตรธรรมได้สำเร็จจริงๆนั้น
พวกเขาจะเห็นมังกรเป็นธรรมดาครับ สัจจะบารมีเป็นเดิมพัน.

 

พยานาคกับมังกรเป็นละสายพันธ์ มังกรมักเกี่ยวข้องกับเซียนและโพธิสัตย์ในสายสุขาวดีครับ หาดสนใจให้ลองศึกษาเรื่องอนุตรธรรม แล้วก็ลมหายใจมังกรครับ

 

- -"

เห็นแต่อ้างกาลามสูตรกัน

เคยศึกษากันจริงๆไหมครับว่าบทนี้กล่าวถึงอะไร

ถ้าคำกล่าวนี้สร้างความไม่พอใจก็ขออภัยครับ

แต่ผมเจอคนอ้างกันบ่อยๆแล้วเพลียครับ

เกสปุตตสูตร (กาลามสูตร)

 

เรียนถามท่าน หนุมาน ผู้นำสาร

*** พร บรรจุนาค อนุโมทนานาค ****

ท่านใช้สวดอย่างไรครับ

 

มีจริงแต่อยู่มิติทิพย์ กึ่งเทพกึ่งสัตว์ มนุษย์ทำอะไรไม่ได้หรอก

 

จะว่าไปผมนึกถึงตำนาน ผาแดงนางไอ่
ซึ่งคนในบ้านเมืองนั้นกินเนื้อกระรอกเผือกซึ่งเป็นนาคจำแลงตนมา

ผลก็แบบเดียวกันนั่นล่ะครับ........เมืองพินาศจมน้ำไปหมด

 

เคยอ่านมาครั้งนึง---น่าจะมีจริง มังกรนี้ออกทางจีน มังกรฝั่งเหมือนในหนัง มีปีก บินได้