วิริยาธิกะพิเศษบันทึก

คุณลุง บุญทรงพระเครื่อง คล้าย ๆ เราจะรู้จักกันรึเปล่าหนอ . . . ไม่นึกว่าจะได้พบลุงแบบนี้

ดีใจครับที่ได้เจอลุงอีก

 

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ rungdao อ่านข้อความ
อีกเรื่องที่ต้องการความรู้จากท่านทั้งหลายในนี้ค่ะ

เรื่อง สีลัพพัตตปรามาส มันละเอียดมากไหมคะ แล้วสมมุติว่าเรา เข้าใจผิดในศีล หรือ ถือศีลแล้วไปเพิ่มการมีอัตตา มานะ หรือความถือว่าตัวตนดีกว่าคนอื่นนี่รวมในนี้ด้วยไหมคะ เราจำเป็นต้องมีครูบาอาจารย์คอยสอนชี้แนะหรือเปล่าคะ
มันละเอียดมากไหมคะ

ตอบ: สีลัพพัตตปรามาส ตามความเข้าใจของผมคือ "ความไม่จริงใจในศีล"
ถ้าจริงใจเสียอย่างเดียว มันไม่เกี่ยวว่าใครจะมองหรือไม่มองเลยขอรับ
เราเองนั่นแหล่ะจะรักษาไปด้วยความยอมรับนับถือว่าศีลดีจากใจจริงของเรานั่นเอง

"รักษาศีลไปเพื่อให้ใครเห็นว่าเป็นคนดีหรือรักษาเพราะนี่คือสิ่งที่ดีกับตัวเรา"

กำลังใจมันต่างกัน ลองพิจารณาดูขอรับ

จะพ้นข้อนี้ไปได้ ก็ควรหมั่นพิจารณาศีลของตนครับ อย่าดิ้นรนไปพิจารณาศีลชาวบ้านครับ

ถ้าหากคำใดเป็นการล่วงเกินไป ข้าพเจ้าขออโหสิกรรมท่านทั้งหลายตลอดจนเข้านิพพานด้วยขอรับ

 

..... พี่บุญทรงไม่ต้องคิดมากหรอกเรื่องกัปป์ รู้แค่ว่ามันนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ... เกิดจนกระดูกกองเป็นภูเขาเลากามันยังไม่อยากจะหมดกัปป์ก็พอแล้ว เอาเวลาที่เหลือทำความดีไว้ดีกว่าครับ เรื่องเวลาปล่อยๆ มันไปเถอะ แน่ๆ เราอยู่ไม่ถึงร้อยปีหรอกครับ ที่ผมเอามาให้ดูก็แค่ ทฤษฎีทางธรณีวิทยาจากการตรวจชั้นหินของฝรั่งเท่านั้น แต่ทางฝรั่งเขาขุุดเจอมนุษย์ยักษ์อยู่นะครับ พี่บุญทรงลองไปดูใน ยูทูบนะครับ แต่แถวๆเอเซียไม่ค่อยเจอเพราะคนตายเขาเผาศพกันหมด เลยไม่มีใครขุดเจอมนุษย์ยักษ์ที่เอเซีย การนับสังขยา(นับเลขแบบบาลี)มันสับสน แต่ละอาจารย์ยังมีความเห็นไม่ค่อยตรงกันเลย อย่างเราๆก็คงไม่เหลือ ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ เสียเวลาทำมาหากินครับ .

 

ขออนุญาตเสริมขอรับ

นอกจากจะหาไม่เจอแล้ว พิจารณาดูตามจริง ก็ไอ้ดินที่เราเหยียบมาเหยียบไป ภูเขาเลากา ที่ระเบิดมาทำปูนซีเมนต์ สร้างบ้านสร้างตึกนี่ก็ ดูกันให้ดี ๆ มันก็กระดูกสัตว์ทั้งหลายที่เกิดขึ้นมาทั้งนั้นเลย รวมทั้งกระดูกเราเองด้วยซิ
ความเห็นนี้ เป็นความเห็นแบบคุยสบาย ๆ กันนะครับ
อนุโมทนาด้วยครับ

 

.... พี่บุญทรงครับความรู้ต่างๆหรือกระทั่งการนับ มันเป็นอนิจจังไม่เที่ยงหรอกครับ ทุกขังถ้าเราไปยึดถือว่าเลิกนับอย่างนี้ไปทำไม มันก็ทำใจเราให้เป็นทุกข์กินไม่ได้นอนไม่หลับ อนัตตามันไม่ใชตัวตนของเรา เราบังคับไม่ได้มันเปลี่ยนไปตามกาลตามสมัย สมัยก่อนอย่างพี่ว่านับเป็นโกฏิเป็นตื้อ ทุกวันนี้เขานับแค่ล้าน เอาไปพูดให้เด็กทุกวันนี้ฟัง เขาหัวเราะเราตาย เราไปยึดติดกับตำราความรู้ก็เป็นทุกข์เปล่าๆ จับขึ้นมาดูแล้วก็วางมันไว้เหมือนเดิม มันถึงจะไม่ทุกข์กังวลใจ ใดใดในโลกล้วนอนิจจัง เรื่องกัปป์ ก็ถือว่าคุยสนุกกันไปเหมือนเรื่องในวงเหล้า สร่างเมาแล้วก็ลืมๆ กันไปนะครับพี่อย่าคิดมาก ขอตัวไปทำงานก่อนครับ.

 

อ๋อไม่แน่ใจครับ เพราะว่าพิม ชื่อภาษาอังกฤษ ผมอ่านไม่ออก ต้องขอโทษด้วย จำได้ก็ทักนะครับ เดี๋ยวนี้ ผมจะไปตอบกระทู้อื่น ให้น้อยที่สุดแล้ว เพราะบางที ตอบไป อาจเกิดโทษได้ครับ ทำให้ใจของเราเศร้าหมองด้วยครับ ก็มาใส่เกียเต็มที่หน่อยในกระทู้นี้ครับ และก็คงไมนาน หรือดูเหตุการณื ก่อน บางที่ มันก็วุ่นวาย เรายังเป็นผู้ศึกษาอยู่ ยังไม่หมดทุกข์ จึงทำไปเรื่อยๆเอาแบบสบายในสตายของผม เมื่อถึงเวลา ค่อยวิ่ง ใส่เกรียเต็มที่ ดูบางครั้ง มันไม่ถึงเวลา หรือไงไม่แน่ใจเหมือนกันนะ มีอะไรก็คุยได้นะครับ มีความรู้อะไรก็ช่วยกัน

 

อ๋อไม่เป็นไรครับคุณ ธัมมะสามี เพราะสิ่งไร มันคล่องใจ มันจะมาทำให้เสร็จ เมื่อเสร้จ ใจมันก้เริ่มสบาย ถึงกายป่วย แต่ใจไม่สบายป่วยนี่ มันแย่เหมือนกันน่ะครับ การทำบางเรื่องบางอย่างบางสิ่ง มันก้ไม่ทำได้ง่ายๆนะครับ พูดน่ะมันง่าย การทำน่ะ มันยากนะ ผมน่ะ พิจรณา แล้วพิจรณาอีก ไม่ใช่มันดับ ลงง่ายๆ มันเกิดขึ้น ด้วยสัญญา ถ้าตัวปัญญา ไม่เกิด มันก็ไม่ก็ไม่เกิดผล อันหน้าพึงพอใจนัก ถ้าตัวปัญญา มันเกิด ด้วยปัญญาล้วนๆ อันนี้ น่าจะพอใจได้ระดับหนึ่งครับ ปัญญา มันก็มีหลายชั้นหลายขั้น เวลาเหตุเกิด ใจปรง ตก แล้ววางใจเฉยได้น่นแหละ ถึงจะใช้ได้ เหตุการณ์ เกิด ปรงไม่ได้ ไม่ตก มันก็ไม่เกิดผลครับ


ฉนั้นไม่มีใครรู้เท่ากับตัวเราหรอกครับ การปรงได้โดยยาก ก็คือคนที่เราเคารพ และที่ใกล้ชิดมากๆ ตัดได้ยากมากๆ กิเลสมาร มารในใชของเรานี้ ยากยิ่งกว่า มารภายนอกเสียอีกครับ มารภายนอก เรายังมีโอกาศ เห็นตัว ตน ว่าใครจะมาทำร้ายเรา หรือว่าเราๆแต่เราเห็น ถ้ามารในใจ มันมาบางครั้ง ไม่รู้ตัวเลย เราปรุงแต่งกับมัน ไปนานแสนนาน กว่าจะรู้ตัว ไปสร้างบ้านแปรงเมืองเสีย เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ การทำนั้นไม่ใช่ ภาษาพูด แต่เป็นภาษา ของการปกิบัติครับ ใครๆก็พูดได้ แต่การทำนั้น มันยากมากๆครับ ท่าน ผมทำเป็นปรกติ ถึงได้พูดเช่นนี้ ตัวนี้ มา แต่ตัวใหม่ มันก็มาแทนอีก บางครั้ง มันมาไล่ๆเลี่ยๆกัน นับสิบๆเลยครับ


การทำพิมเสร็จ ใจผมก้เริ่มสบายแล้วครับ แต่เมื่อเช้า ผมพิมเสร็จ มันไม่ขึ้น หน้ากระทู้ เลย หายไปหมด ผมเลยอธิษฐานว่า ถ้า ผมพิมมานี้ ถ้าไม่ต้องการ ให้ผม พิม ก็ไม่ต้องขึ้นมาในกระทู้ ถ้าต้องการให้ขึ้นในกระทู้ ก็ปรากฎขึ้นมา แต่ เมื่อผมไม่ เห็น ผมกฎ เข้าออกอยู่หลายครั้ง ก็ไม่เป็นผล ผมจึงออกไปจากกระทู้ เมื่อเข้ามาตอน ๒ ทุ่มเศษๆ ปรากฎ ว่า คำตอบของผม ที่พิมมา มีอยู่ในกระนี้ ได้อย่างไร ทั้งๆผม ไปตอบกระทู้ที่อื่น ผมเข้ามาอีก มันก็ไม่มีนี่ครับ มาเห็นเอา เมื่อตอบ ๒ ทุ่มกว่านี้เองครับ แปลกเหมือนกันนะครับ ขอขบคุณอีกครั้ง ท่านธัมมะสามี ที่เตือน แต่ผมมันประเภท ลืมเร็ว ติดใจไม่นานหรอกครับ สบายใจได้ครับ


ผมถือว่า มันหน้าที่ของผม อย่างหนึ่ง ที่เมื่อก่อน ไม่เคยคิดจะทำ เมื่อมีโอกาศที่จะทำ ก็ทำ ถึงเวลา มันคงขี้เกียจ ทำเองแหละ ทุกวันนี้ มัน เบื่อ ต้องมาดันกระทู้ มันเบื่อเดี๋ยวก็ไปทำอย่างอื่นแทน เพราะผมมันมาแบบนี้ นี่ ไม่อยากทำ ก็ต้องไปทำ อยากทำแต่ไม่ได้ทำ ไม่อยากเป็น แต่ต้องเป็น ทุกอย่างมันจะสวนทางตรงข้ามหมด ทุกอย่างผมมีแต่ความผิดหวัง ไม่สมหวัง สักอย่าง แม้กายจะทุกข์ ขนาดไหน ผมจะเพียร พยายาม ทำใจให้เป็นสุข และ ฟอกมันให้สอาดเสมอๆ สักวัน คงมีวันนั้น เป็นของเรา ผมยังหวังอยู่ทุกมื้อ เช้าค่ำ เช้าสายบ่ายเย็น สวัสดีครับ

 

สวัสดีครับคุณพงศ์ภูพาน น้องชายรองจากผมคนที่สามก็ไตวาย แต่ผมไม่รู้ว่าขั้นใหนแล้วหากว่าจะแนะนำอะไรก็ยินดีมากครับ

 

สาธุค่ะ .. และขอขอบคุณที่เข้ามาให้แนวความรู้นะคะ
เรื่องของศีลนั้น ตั้งแต่ดิฉันตั้งใจหันมารักษาศีลแล้ว เจตนาในการล่วงศีลนั้นไม่มีค่ะ ช่วงแรกๆก็หลุดบ่อยค่ะ ยังไงดีล่ะ มันด่าง มันพร้อย มันทะลุ แต่ที่ไม่ขาดเพราะไม่มีเจตนาค่ะ ดิฉันเคยถามพระท่าน แต่ก็ได้คำตอบมาที่ไม่ค่อยคล้ายกัน แต่ดิฉันคิดว่าคงเป็นเพราะปัญญาของดิฉัน ตามธรรมที่ท่านสอนไม่ทันมากกว่า เลยไม่ค่อยเข้าใจ เพราะยิ่งฟังมันยิ่งเหมือนอยู่ในวงกว้างๆ เอามาคิดเองเดี๋ยวกลายเป็นปรามาสพระท่านไป เลยอยากได้คำแนะนำน่ะค่ะ
แต่ที่คุณพูดมามันก็ตรงจุดนะคะ เหมือนกับว่าเขาจะมาลองดูว่าเรามั่นคงในศีลมากแค่ไหนกัน ... อืมม มันสั้น-ง่ายดีเนอะ
ขอบคุณนะคะ

 

ก็สบายดีครับที่หายไปหลายวันเพราะไปบวชพระหลานชายที่ต่างจังหวัด ไปครั้งนี้ก็ไปอย่างค่อนข้างตั้งใจ ก็พยายามไปฟื้นความทรงจำในอดีตต่างๆเท่าที่เวลาจะอำนวยเก็บภาพถ่ายเป็นระยะขั้นตอนเพื่อจะนำมาประกอบการบันทึกไว้ในความทรงจำของลูกหลานหมู่คณะครับ ออกเดินทางเมื่อวันที่ 21 มิย. ขณะที่พิมพ์อยู่นี้อยู่ในกรุงเทพแวะเยี่ยมลูกสาว

มีเรื่องราวหลายอย่างที่เป็นการตั้งใจในแบบวิริยาธิกะพิเศษ เริ่มตั้งแต่การเดินทางกันเลย เดินทางครั้งนี้ไม่ไได้ขับรถไปเองเหมือนทุกครั้งที่กลับไปจังหวัดบ้านเกิด ไปครั้งนี้เดินทางโดยรถไฟด่วนระหว่างประเทศขบวนที่ 36 บัตเตอเวิรต-กรุงเทพ ไปโดยตู้โดยสารชั้นหนึ่ง ซึ่งถ้ารวมราคาค่าตั๋วโดยสารชั้นหนึ่งก็ยังประหยัดกว่าขับรถไปเอง

และที่สำคัญคืออย่างที่เล่าเปรียบเทียบไว้ว่า ผมต้องการให้ลุูกหลานญาติมิตรหมู่คณะเดินทางถ้าจะไปกับผม ผมก็จะเป็นขบวนรถด่วนพิเศษแบบนี้ที่พยายามเป็นขบวนที่มีความสดวกสบายสมบูรณ์บริบูรณ์ไปด้วยประการทั้งปวงตลอดการเดินทางแม้จะยาวนาน ระยะทางไกลขนาดใหน ก็เป็นการเดินทางที่เป็นสุข ปลอดภัย สะดวก สะบายตั้งแต่ขึ้นขบวนรถจนถึงจุดหมายปลายทางกันเลย

รถไฟด่วนขบวนพิเศษ ที่นั่งที่นอนชั้นหนึ่งพิเศษ ดีกว่าชั้นสอง ดีกว่าที่นั่งชั้นธรรมดาอย่างไรเดี๋ยวผมจะเอารูปภาพมาให้ดูกัน

เรือโดยสารเดินข้ามมหาสมุทรที่ใหญ่โตหรูหราเพรียบพร้อมสมบูรณ์สุขสบายปลอดภัยเป็นพิเศษเป็นอย่างไรก็มาดูกัน

แม้เครื่องบินโดยสารทางอากาสยานที่สุดจะสะดวกสบายเป็นพิเศษในการเดินทางก็เหมือนกัน คำว่าพิเศษนั้นมีอยู่ ของดีสุดพิเศษนั้นมีอยู่ คนที่ไม่รู้จักสิ่งที่พิเศษก็อย่าเผลอไปขึ้นของเขาเข้าล่ะดีไม่ดีผู้โดยสารที่เขานอนอยู่แล้วในขบวนเขาจะไล่ลงเอานะ แล้วอย่าไปเที่ยวโกรธเอาก้อนหินปากระจกรถเขาล่ะ ถ้าพวกเขารำคารขึ้นมาจอดขบวนรถลงไปกระทืบคนขว้างก้อนหินเข้าบ้างแล้วจะว่าไง

 

รถไฟด่วนขบวนพิเศษ ที่นั่งที่นอนชั้นหนึ่งพิเศษ ดีกว่าชั้นสอง ดีกว่าที่นั่งชั้นธรรมดาอย่างไรเดี๋ยวผมจะเอารูปภาพมาให้ดูกัน

เรือโดยสารเดินข้ามมหาสมุทรที่ใหญ่โตหรูหราเพรียบพร้อมสมบูรณ์สุขสบายปลอดภัยเป็นพิเศษเป็นอย่างไรก็มาดูกัน

แม้เครื่องบินโดยสารทางอากาสยานที่สุดจะสะดวกสบายเป็นพิเศษในการเดินทางก็เหมือนกัน คำว่าพิเศษนั้นมีอยู่ ของดีสุดพิเศษนั้นมีอยู่ คนที่ไม่รู้จักสิ่งที่พิเศษก็อย่าเผลอไปขึ้นของเขาเข้าล่ะดีไม่ดีผู้โดยสารที่เขานอนอยู่แล้วในขบวนเขาจะไล่ลงเอานะ แล้วอย่าไปเที่ยวโกรธเอาก้อนหินปากระจกรถเขาล่ะ ถ้าพวกเขารำคารขึ้นมาจอดขบวนรถลงไปกระทืบคนขว้างก้อนหินเข้าบ้างแล้วจะว่าไง




สวัดีครับพี่ พีทีโอ และทุกๆท่านทุกๆคน วันนี้ก่อนที่ผมจะเข้ามานี้ ผมไปหยุดอยู่ที่หัวข้อ คำว่า มีคนถาม อ.หลวงพี่เล็กว่า มีไหมครับ วิริยาธิกะพิเศษ ไม่มีหรอก มีแต่พวกโง่ เท่านั้น ที่ปราถนา วิริยาธิกะพิเศษ ผมเข้าใจ คำตอบชัดวันนี้ มากกว่า วันอื่นๆครับ ในกรณี ทำความปราถนา ในขั้นของ วิริยาธิกะ มันก็พิเศษ อยู่แล้ว ทำมามากกว่าในขั้นอื่นๆ ถึงพี่จะอธิบายไปอีกมากมาย ผมก็เข้าใจ ที่คุยกันมาทั้งหมด คำว่าโง่ กว่าคนอื่น ก็เพราะมันทำมากกว่าคนอื่น ไงพี่ ทำพิเศษ กว่าคนอื่น ขอเป็นพิเศษ ก็โง่กว่าคนอื่น เพราะว่า ทำละเอียกกว่า เก็บละเอียดกว่า ถ้าจะพูด ก็ต้องตอบแบบนี้ ปัญญาธิกะ ท่านสร้างพระพุทธรูป หน้าตัก ๑ วา ถ้าศรัทธาธิกะ เขาสร้าง ๕ วา ถ้าวิริยาธิกะ เขาจะสร้างให้ ใหญ่ กว่าใครๆ ทั้งหมด สร้าง ๑๐ วา แต่อานิสงฆ์เหมือนกัน


ถ้าเข้าใจตรงนี้ ท่านจะไม่มีอะไร สงสัยอีก เพราะมันคุมหมดแล้ว ถ้าสร้างบารมีมาขนาดนี้ ไม่เข้าใจ ผมก็ไม่รู้ จะว่าอย่างไร จะสร้างมาขนาดไหนก็ตาม ในขั้น ปัญญาธิกะ ก็ดี ศรัทธาธิกะก็ดี วิริยาธิกะก็ดี ความเป็นพระพุทธเจ้า ก็ดี ไม่เหนือกว่ากัน คำสอนเท่ากัน ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันข์ ( แต่ สาวกบริวาร ไม่เท่ากัน อายุกาลไม่เท่ากันลาภไม่เท่ากันความเป็นอยู่ ของคนไม่เท่ากัน) ในแต่ละยุค เพราะทำความปราถนา มาไม่เสมอกัน จึงแต่งต่างกันแบบนี้ นี่แค่ว่าค่าวๆเท่านั้นครับ ดูพระพุทธรูป เป็นตัวอย่างครับ ถูกแล้ว คำว่าโง่กว่าเขา จึงฉลาดกว่าคนอื่นๆ เขา จึงต้องทำมาก กว่า เขา เก็บละเอียดถี่ยิบ ใช้เวลานาน มาก จะไม่โง่ กว่าคนอื่นได้ไง ในเมื่อพระพุทธเจ้า ไม่รู้เท่าไหร่ พระปัจเจกะพุทธเจ้า เข้านิพพานเท่าไหร่ พระอรหันต์ เข้านิพพานไปเท่าไหร่ จนนับไม่ได้ แม้ท่านหลวงพ่อเคยบอกเคยเทศ ท่านบอก พ่อแม่พี่น้อง หนีไปนิพพานกันเยอะแยะ ที่ไม่ติดตาม พวกเรามา ดูตัวอย่าง พระพุทธเจ้า องค์ปัจจุบัน ลูกพระพุทธองค์ เป็นพระปัจเจกะพุทธเจ้า เป็นพระอรหันต์เข้า นิพพาน ท่านตามหาลูกของท่าน เมื่อไปถึง ที่ชาวบ้านเขาทำเจดีย์ บรรจุ อัจฐิท่าน


ท่านได้ดับขันข์เข้านิพพานแล้ว เมือไปถึงแล้ว ท่านจึงก้มลงกราบ พ่อกราบลูก นี่เห็นไหม แล้วพระพุทธเจ้า ที่เกิดเป็นพระโพธิสัตวื ได้ไปขนทรายมา โรยทั่วเจดีย์ เกลี่ยให้เสมอกัน ให้ราบเรียบ แล้วเดินวน บูชา ๓ รอบ แล้ว เอาผ้าขาวม้า คาดพุง ไปทำธงติด ยอดเจดีย์ ด้วยอานิสงฆ์นี้ ตอนที่ พระผู้ มีพระภาคเจ้า เสด็จ เมือง เวสาลี เพื่อไปโปรด ชาวเมือง ที่กษัตย์ มานิมนต์ เพื่อให้ฝนตก เพราะเกิดภัยแล้ง คนตายมากมาย เมื่อพระพุทธเจ้าเสด็จ กษัตย์ ทั้ง ๒ เมืองต่างฝ่ายต่างส่งและต้อนรับ ในการเสร็จ ของพระพุทธองค์ ทั้งสองฝ่าย ประดับธงทิว ดอกไม้มากมาย เทวดา พรหม ต่างพากันมา ทั้งฉัตร เงิน ฉัตร ทองคำ กลาง ร่ม กลางสะพัด ให้พระพุทธองค์ และอริยสาวก มากมาย จนเกิด ฝนตก ลงมา เรียกว่า เหตุการณ์ มากมายเกิดขึ้นที่นี่ จนจำไม่แล้ว น้ำได้พาเอาซากคนซากสัตว์ ที่ล้มตายกาดเกลื่อน ทำให้บ้านเมืองสอาด


พระพุทธองค์ ให้พระอานนท์ มาเรียนทำน้ำพระพุทธมนต์ ไปพรมไปทั่ว ทั้งเมือง พวกเปรต อสูรกาย ต่างเผ่นหนี กันไม่ทัน ทำให้ วิ่งกันอลม่าน ชนกำแพงเมืองพัง เป็นแถบ ที่เทวดาพรหม พากันมามากมาย ประดับ ธงทิว ฉัตร เงินทอง ร่มเงินร่มทองทางราบเรียบ ที่ว่า เพราะนิสงฆ์ ที่พระองค์ นำทราย ไป โรย ทำให้เรียบ ที่เจดีย์ พระปัจเจกะพุทธเจ้า ลูกชาย และเอาผ้าขาวม้า ประดับ ยอดเจดีย์ ในเมื่อพี่ น้องๆ ทำความปราถนา ในแบบวิริยาธิกะพิเศษ แบบโง่ๆกันมาแล้วนี่ ก็ในเมื่อท่านไปนิพพาน กันไม่รู้เท่าไหร่ ท่านถึงได้พูดแบบนั้นไง นี่แหละ ถึงคำว่า วิริยาธิกะพิเศษ ก้เราปราถนาไม่เหมือนเขานี่ ผมพูดผิดถูก อย่างไร ไม่เข้าหู ก็ขออภัยครับ ก็แค่นี้ ผมก็ทำกันมาขนาดนี้ ที่ผมเคยพูด แค่ทำกันในชาตินี้ ก็ไม่น้อย ยังไม่ได้บอกอีกเยอะนะครับ แต่ก็ยังไม่ได้อะไรเลย แค่ใจมันเบา กว่าเมื่อก่อนเท่านั้นเอง และเคยทำบุญ เมื่อก่อน ไม่ถึงบาท จนนับ ๑ บาท ๕-๑๐-๒๐-๕๐-๑๐๐-๑,๐๐๐-๑๐,๐๐๐-๑๐๐,๐๐๐ หรือหลายแสนบาท ทำได้แล้ว จึงพูดเช่นนี้ครับ แต่ก็ยัง ไม่เหลือกินเหลือใช้ ยังน้อยหน้า คนอื่นอีกมากมายนัก

นี่แหละ จึงขอพึ่ง บารมีของพระโพธิสัตว์ พระอรหันต์ท่านช่วย ต้องการผลปัจจุบัน โดยครอบครัวเดียว อย่างที่ขอท่านพี่มาแล้ว ไงและจะได้ความปราถนาของผม จะได้สมดั่งมโนรสสมเจตนาเดิม ของผมไงครับสวัสดี

 

แหมพี่ผมน่ะ ปวดหลังมา ๓๐ ปีกว่าแล้วตั้งแต่ ประมาณ ใกล้ พ.ศ. ๒๐ โน่น ตอนอายุใกล้ แก่แล้วแก่นี่ มันเข้าไปหาใกล้ตาย หรือตายเมื่อไหร่ไม่รู้ มันยิ่งปวด มีใครพอจะช่วยได้ไหม บ้างครับ หรือแนะนำไหม หามาหมอไหมใหม่ หมอ โบราณ หมอ น้ำมนต์ หมอไสยเวท หมอนวดนี่ หมดเยอะหน่อย ที่พึ่ง สุดท้ายก็หมอ ธรรมะนี่แหละ ยอมรับกฎของกรรม ไม่รับ ก็ต้อง รับไม่มีทางอื่นนะ ก้ในเมื่อมันไม่หายนี่ ทำไงได้ อย่างผมนี่ ปวดทุกลมหายใจเข้าออก หนักเบา ว่าไปตามโอกาศ ของ สังขารมัน จะเป็นไป ยิ่งอายุมากยิ่งหนัก ทุกทีไปตามลำดับ


ตีนยันหัวหัวยันตีน ไม่มีส่วนไหนเลย ที่มันไม่เป็น ผมว่ามีโรคไตร ผสมอยู่ด้วย เกี่ยวกับปวดหลังนี่ และขาดไม่ได้ ก็คือ โรคกษัษเส้น บางครั้งหน้ามืด มึนหัว โดยเฉพาะ ความดันต่ำ ก็ขึ้นสูง ความดันสูง ก็ขึ้นสูง สำคัญมากที่สุด อากาศ ร้อนๆ จะขึ้นบ่อยๆ จนเส้นโปร ทั้งแถบ เป็นมากๆนานครั้ง ถึงกับหัวแทบละเบิด หมอ บอก ระวังเส้นเลือด ฝอยแตก ให้กินยาคุมไว้ กินยามา ประมาณ ปี ๔๘ -๔๙ นี่แหละ และนานๆครังหลายเดือน มันจะเป็น โรค กระเพาะอาหาร กฎไหลย้อน แสบคอแสบท้อง และ ท้อง อืดนี่เป็นประจำ กินข้าวนิดเดียวอืด บางเดือนต้องกินยา ท้องอืดอยู่หลายเดือนๆบางทีกินยา เกิน ๕ พันบาท บางที ต้องลด ค่าใช้จ่าย เดือนหนึ่งใช้จ่ายในครอบครัว เกิด ๒ หมื่นบาท


ยังดีนะ ที่พ่อ สงเคราะ ถ้าไม่งั้น ทุกข์ทางกาย ทั้งทางใจด้วย คงจะหนักกว่านี้ มาก มาเริ่มงานเบา พ.ศ. ๕๐ นี่เอง เมื่อก่อนแม้แต่เรื่องทำบุญยังต้องใช้กายทำ ทุกอย่าง เดี๋ยวนี้ใช้สมองกับเงินเท่านั้น เรื่องกายใช้น้อยหน่อยครับ แต่ก็จะว่าน้อยก้ไม่ได้ แต่งานมันเบา กับเมื่อก่อนนี้มาก เรื่องป่วยนี่ มันมาหลายแบบเหมือนกันไม่ซ้ำหน้าเลย ไอ้ที่ซ้ำ เป็นอยู่นี่ก็ปวดหลังเอว กษัษนี่ มันมีส่วนเกี่ยวกับไตรด้วย แต่อยู่ในระดับใดเท่านั้นเอง ไม่เจอคู่ปรับ ที่จะมาช่วยรักษา สักทีเฮ่อแค่นี้ก่อนครับ

 

อ้างอิง
สวัดีครับพี่ พีทีโอ และทุกๆท่านทุกๆคน วันนี้ก่อนที่ผมจะเข้ามานี้ ผมไปหยุดอยู่ที่หัวข้อ คำว่า มีคนถาม อ.หลวงพี่เล็กว่า มีไหมครับ วิริยาธิกะพิเศษ ไม่มีหรอก มีแต่พวกโง่ เท่านั้น ที่ปราถนา วิริยาธิกะพิเศษ ผมเข้าใจ คำตอบชัดวันนี้ มากกว่า วันอื่นๆครับ ในกรณี ทำความปราถนา ในขั้นของ วิริยาธิกะ มันก็พิเศษ อยู่แล้ว ทำมามากกว่าในขั้นอื่นๆ ถึงพี่จะอธิบายไปอีกมากมาย ผมก็เข้าใจ ที่คุยกันมาทั้งหมด คำว่าโง่ กว่าคนอื่น ก็เพราะมันทำมากกว่าคนอื่น ไงพี่ ทำพิเศษ กว่าคนอื่น ขอเป็นพิเศษ ก็โง่กว่าคนอื่น เพราะว่า ทำละเอียกกว่า เก็บละเอียดกว่า ถ้าจะพูด ก็ต้องตอบแบบนี้ ปัญญาธิกะ ท่านสร้างพระพุทธรูป หน้าตัก ๑ วา ถ้าศรัทธาธิกะ เขาสร้าง ๕ วา ถ้าวิริยาธิกะ เขาจะสร้างให้ ใหญ่ กว่าใครๆ ทั้งหมด สร้าง ๑๐ วา แต่อานิสงฆ์เหมือนกัน


เรื่องการปรารถนาพระโพธิญาณในแบบวิริยาธิกะเติมความเป็นพิเศษ มันเป็นความละเอียดอ่อนที่คนทั่วไปเข้าใจยาก ถ้าไม่ใช่ระดับพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยานบอกได้เลยว่าไม่มีวันเข้าใจ พระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้นมีสามแบบที่แตกต่างกัน คือปัญญาธิกะ ศรัทราธิกะ และวิริยาธิกะ ในแบบอื่นผมไม่พูดถึงก็จะพูดเฉพาะวิริยาธิกะ การที่ผมปรารถนาแบบวิริยาธิกะเพราะมันเป็นลักษณะนิสัย มันไม่ใช่สักแต่ว่าใครนึกจะปรารถนาแบบใหนก็ได้ ถ้าไม่ใช่ทองเนื้อแท้ของมันบอกได้เลยว่าไม่มีทางไม่มีวัน คนถ้าไม่มีความมานะพากเพียรเป็นทุนเดิม เป็นสันดานแท้นี่ บังคับให้ตายก็ยอมตายแต่ไม่มีวันที่ลงมือทำ แค่เอาง่ายๆ เอ้าบอกว่าให้เตรียมสถานที่จะจัดงานเอามันที่วัดท่าซุงนี่แหละหลวงพ่อบอกว่ากวาด เช็ดถูทำความสอาดให้ทั่วบริเวณวัดนะให้เรียบร้อยสะอาดหมดจดเอาทุกอย่างให้เป็นระเบียบ เอาแค่กวาดนี่แหละ เอาแค่ถูพื้นด้วยมือนี่แหละ และลองวัดกัน ไอ้พวกอวดว่าฉลาดปัญญาดีนี่เผ่นก่อน กวาดได้ก็ไม่ถึงครึ่ง กวาดให้ทั่วทุกซอกมุมนี่ยิ่งส่ายหัว แค่ฟังว่าจะทำอะไรนี่ก็ถอดใจ ถ้าถูพื้นศาลาก็ลีลาท่ามากกว่าจะลงมือทำกว่าจะหาอุปกรณ์ครบลงมือทำได้นี่ พวกที่เขามีความมานะอดทนเขาก็ลงมือไม่มีลังเล แล้วเขาก็ทำมันไปจนเสร็จครบถ้วน อวดว่าปัญญาดีนี่ลองลำดับขั้นตอนในการเก็บกวาดเช็ดถูจัดเตรียม เครื่องมืออุปกรณ์ วิธีทำต่างๆให้ฟังหน่อย ไอ้ประเภททำจริงไม่ถึงครึ่งแถไปทางโน้นบ้างทางนี้บ้างจนพรรคพวกเขาทำเสร็จแล้วค่อยมาเสนอหน้านี่อย่ามาคุยกับคนที่เขามีวิริยะอุตสาหะเลยมันคุยกันไม่รู้เรื่อง

คนที่เขาลงมือทำ เขาไม่ได้หลับหูหลับตาทำมันส่งเดช เขาก็ต้องใช้ทั้งปฏิภาณปัญญาคิดวางแผนลำดับขั้นตอนต่างๆในการทำว่าจะเริ่มจุดใหนก่อนจุดใหนทีหลัง อุปกรณ์ต้องมีอะไรบ้าง มีอยู่ตรงใหน ขณะที่ทำ ทำอย่างไร ถูทำเสร็จแล้วจะจัดเก็บอุปกรณ์อย่างไร เก็บที่ใหน แล้วในระยะยาวจะจัดการอย่างไร คนที่ลงมือทำนี่เฃาจะรู้ งานที่ทำมันจะบอกเองว่าจะทำยังไง สิ่งต่างๆที่มันคิดได้มันทำได้มันเกิดผลสำเร็จขึ้นได้เพราะอาศัยความความเพียรในการลงมือประพฤติปฏิบัติมาก่อน เมื่อเข้าใจสิ่งที่ทำแล้วสำริดผลแล้วอย่างถ่องแถ้แล้ว ตัวเข้าใจนั่นแหละพระเดชพระคุณหลวงพ่อบอกว่าคือตัวปัญญา

เรื่องความเป็นพิเศษนี้ผมต้องการบอกต้องการให้หมู่คณะญาติมิตรของผมเขาได้รับรู้ ได้เข้าใจ ยังมีอีกมากนักที่ยังเล่าไปไม่ถึง ตอนนี้แค่ถึงตอนเกิดในหมู่บ้านที่เคยถูกผู้คนทั่วไปรังเกียจว่ายากไร้อนาถา ไม่มีใครเขาอยากคบหาสมาคมเป็นมิตรด้วย จะมีก็คิดแต่ว่าจะเอาไปเป็นกรรมกรทาสรับใช้ คบอย่างมิตรนี่น้อยมาก แล้วจะค่อยเล่าบันทึกไว้

เรื่องการปรารถนานี้ทุกครั้งที่ถวายสังคทานกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ผมก็เอ่ยวาจาปรารถนาของผมทุกครั้ง และแม้แต่ส่งเงินทางธนาณัติไปรษณีไปทำบุญในโอกาสต่างๆเป็นเวลายี่สิบกว่าปีมานี้ ก็เขียนไปในใบบอกทำบุญเลยว่าขออานิสงค์ที่ข้าพระพุทธเจ้าทำบุญในครั้งนี้จงส่งผลให้ข้าพระพุทธเจ้าจงได้บรรลุุอภิเษกพระสัมมาสัมโพธิญาณในแบบวิริยาธิกะพิเศษในอนาคตกาลโน้นเถิด ไม่เคยสักครั้งเดียวที่หลวงพ่อจะบอกว่านอกคอกไม่มีในตำรา มีแต่ท่านบอกว่า "ลูกเอ๊ยสมความปรารถนานะลูกเอ๊ย" ฟังเมื่อไรเป็นน้ำตาร่วงทุกที แม้ในทุกวันนี้ก็ส่งสตางค์ไปทำบุญกับหลวงพี่พระครูทุกเดือนก็เขียนแบบนี้

 

อนุโมทนาสาธุครับพี พีท๊โอ ผมเข้าใจที่พี่พูดครับ ทุกถ้อยกระทงความ ที่พี่พูด และทำมา ผมก็ทำมาพอสมควรแล้ว ตามกำลังทรัพย์ที่มีอยู่ จึงได้ตอบแบบสบายใจ ไร้กังขา ผมน่ะไม่สงสัยหรอก แต่บางอย่าง หรือหลายๆอย่าง ผมยังทำไม่ถึงครับ ช่วยเหลือตัวเอง ให้พ้นทุกข์ ครับผม มันไม่ง่ายๆเลย ด้านกิเลสนี่ เดี๋ยวนี้ ผมอยู่ไกล้ วัดท่าซุง ก็ทำอยู่แล้ว เป็นปรกติ แบบพี่ว่าๆ ตามกำลัง ของใครของมัน มีอะไร ก้พูดมาเถอะครับ พี่ว่าพูดออก มาเหมือนว่า ผมไม่เข้าใจ แต่ผมว่าผมเข้าใจ ที่พี่พูดมา ผมทำได้แล้ว จะปักกวาดเช็ดถุ ล้างถ้วยล้างชาม เพียงแต่ อธิบายไม่ละเอียดเท่านั้นเอง ฮาฮ่าฮ้าๆๆๆๆๆ[



ก็เพียงให้พี่นั่นแหละ มีความจำดี มาอธิบายให้ถ่องแท้ หน่อย ฮ่าๆๆฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมมันประเภท โฉ่งฉ่าง ทำอะไรไม่ละเอียดนัก แต่ไม่รู้เป็น ไร มันขี้ ตรงล่องทุกทีสิน่า อ่ะ พี่ พีทีโอ ถึง พี่จะย้ำยังไง ผมมันก้เข้าใจ อยู่ดี แหมก็ ผมก็ได้รับพร แบบว่า ขอให้สำเร็จนะ ขอให้ สมความปราถนานะ ลูกเอ่ย ท่านจะบอก หลายๆอย่าง หลายๆวาระ ผมน่ะไม่น้อยใจหรอก ผมน่ะแบบที่พูดมาผมน่ะ ทำมาเป็นปีๆ นะครับ และหลายเรื่องหลายๆอย่าง ตอนเนี้ยไม่อยากทำแล้ว มันแก่แล้ว ใช้ แรงกายนิดหน่อยเอง ใช้กาย สมองทำเงินทำ เนี่ยแหละ ให้พี่พูดบ้าง มันลำคาญมาหลายวันแล้ว ไม่พูดเลย ให้พูดเสียบ้าง มีดีตรงไหน ก้เอาออกมาแฉ กันบ้าง มาให้พวกพ้องน้องๆลูกหลานมันได้รู้ ว่า คนบ้าแบบนี้ ก้ยังมีอยู่นะ ไม่ใช่พูด แต่ปาก แบบเย้วๆ แล้วไม่ทำ


พูดแต่ปาก ผมปราถนาพุทธภูมิ ครับ ผมก็พระโพธิสัตว์ครับ ผมก็ริยาธิกะครับ ผม ปัญญาธิกะครับ ผมศรัทธาธิกะครับ เอามาอวด เป็นของเล่นกันไปหมด เอ่อ ทำให้มันได้แล้ว ค่อยเอามาให้เขาอนุโมทนาสาธุ กันสิ มาคุยแลกเปลี่ยนความรู้กัน แค่เรียนมา ก้เอามาข่มกันเสียแล้ว เอาความรู้ ไปเบียนเบียด ผู้อื่น เนี่ยแบบที่ว่ามา เนี่ย มันเยอะนะครับ มาแข่งกันความดี ผมน่ะ ไม่มีอะไร จะไปแข่งกับพี่หรอกครับ เพราะพี่ปราถนาของใหญ่ มั่นคง ผมมันแวะ ก่อน ถ้าไปได้ขอไปก่อนแหละครับ พี่ ผมก็ยังไม่รู้ ชตาตัวเองเลยครับ ตอนนี้กิเลส ก็ยังเต็มหัวอยู่ ผมน่ะยังไม่กล้าไปคุย กับใคร ว่าเอาตัวรอดแล้ว โลภ โกรธ หลง ยังอยู่เต็ม แต่การสร้างนี่ และทำได้นี่ กล้าพูด ถ้ายังทำไม่ได้ ก็ไม่กล้าพูดเช่นกันครับ


ขอไป พักสมองหน่อยครับ เข้ามาหลายเที่ยว ไม่เห็นพี่พูด สักที มันไม่ได้อยู่ไกล้ จะเอาไม้ไปแหย่ปากให้พูด ก็ไม่ได้ ดีนะที่พูดมาเนี่ย ไปก่อนและครับ โทนาสาธุ บุญทุกๆอย่างครับ

 

เรื่องปรารถนาแบบ "พิเศษ" ผมย่องมาอ่านตอนที่มีผู้ยกเอามาเป็นประเด็นถกเถียงกัน
ผมเองก็พิจารณาเรื่องนี้ในขณะเดินจงกรมอยู่นั้น
ก็ปรากฏว่า มีอุปมาอุปมัย โดย ปรากฏพระพุทธรูป แล้วมีหิ้งพระ แบบต่าง ๆ กัน แต่ก็มีพระพุทธรูปเหมือนกันนั่นล่ะ
จึงอนุมานได้ว่า ที่ว่าพิเศษ คือ ความต่างกันโดยส่วนประกอบฉาก (ขออนุญาตใช้คำว่า ฉาก เพราะทำให้เห็นภาพรวมได้ดี)
ส่วนการประกอบนั้น ขึ้นอยู่กับกำลังใจของผู้บูชานั่นเอง ชอบแบบไหน ชอบหิ้งไม้สัก ก็ทำจากไม้สัก ชอบไม้พยูง ก็เอาไม้พยูงมาทำ
พิจารณากันทั้งหิ้งก็มีส่วนต่าง ๆ กันตามกำลังใจนั่นเอง
ก็เลยพออนุมานเอาได้ว่า การปราถนาประเภทนี้ ก็เทียบเคียงโดยลักษณะนี้ครับ
ผิดถูกอย่างไรก็ช่างมัน . . .

 

คุณ บุญทรงพระเครื่อง โฉ่งฉ่างจริงเร้อ . . เกรงอยู่แต่ว่าจะอมภูมิทิ้งไพ่มั่งซี่ในมือน่ะ ฮ่า ๆ ๆ

 

เอ้า !! สาธุ . . ครับ คำว่า "เขา" หายไปเมื่อไรก็มาบอกเล่าเพื่อประโยชน์แก่ผู้อื่นต่อ ๆ ไปเถิดครับ

 

นี่เป็นรถไฟด่วนพิเศษสายใต้ระหว่างประเทศบัตเตอรเวิต-กรุงเทพ ที่นั่งและนอนชั้งหนึ่ง ที่มีความสะดวกสบายปลอดภัย ดีที่สุดเท่าที่ประชาชนทั่วไปใช้เป็นยานพาหนะเดินทางที่ใช้เวลาประมาณสิบหก สิบเจ็ดชั่วโมง

การเดินทางในระยะทางที่ยาวไกลมาก ก็ยิ่งต้องการความสะดวกสบายมากผู้โดยสารจึงจะมีความสุขตามสมควรแก่อัตภาพ

ในระยะทางพระโพธิญาณวิริยาธิกะที่ยาวนานหนักหนานี้ถ้าไม่เตรียมความพร้อมในการเดินทางให้ดี ผู้โดยสารก็หายากที่เขาจะเดินทางไปด้วยตลอดรอดฝั่ง กำลังใจของผู้โดยสารถ้าไม่ถึงจริงไม่แน่จริงเขาทนความยากลำบากที่ยาวนานไม่ไหวคงจะลงจากขบวน หาขบวนอื่นไป หรือหายานพาหนะอื่นเพื่อไปก่อน

ในสมัยนี้ลองไปหาน้องเรียม แล้วถามน้องเรียมว่าจะทนอยู่บ้านนอกเลี้ยงควายไถนา หาบน้ำ ตำข้าว ทำไร่ ไถนา ทนกัดก้อนเกลือกิน อยู่เป็นคู่ชีวิตกับพี่ขวัญ ใครที่ว่าแน่ๆลองไปหาน้องเรียมเอามาโชว์ให้ดูสักคนนะ



พี่ขวัญทั้งหลายก็คงจะเข้าใจลางๆแล้วนะว่าทำไมต้องพิเศษ ใครจะพาหมู่คณะเดินทางแบบใหนนั้นเป็นเรื่องของท่าน

แต่หมู่คณะของผม ผมต้องการให้เขาเดินทางไปกับขบวนของผมแบบนี้

 

แหมพี่ครับ ผมน่ะเข้าใจนานแล้ว แต่ว่า ผมน่ะบอกพี่มาหลายวาระแล้ว ขอยอมแพ้ครับ เรื่องนางแก้วนี่ มันไม่ง่ายหรอกนะครับ พี่ ที่จะให้ นางสีดา ยกให้พ่อขวัญ ไปเอาอีหนู มากกน่ะครับ ถ้าไม่ทำใจลองรับไว้ จนนับชาติไม่ถ้วน คงไม่ให้ อีหนู มาอยู่ด้วยหรอก ฮ่าๆๆฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเห็นพี่ทีไร ที่คู่กับนางสีดา มีอีหนู เอาะๆอยู่ ข้างกาย อีก อิจฉาทุกทีสิน่า ถึงเวลา ก็ไปบริจาค ครั้งสุดท้าย เพื่อพระโพธิญาณ นั่นแหละ ของจริงชาติ สุดท้าย คนที่ปราถนาพระโพธิญาณ เป็นล้านๆคน ตอนที่พระพุทธองค์ เปิดโลก


มีได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น แล้วคนที่ดำเนินไปให้ถึง จะมีสักกี่คนหนอ ท่านพ่อยังบอกว่า ท่านก็ยังมิเคย ได้บริจาคลูกเมียให้เป็นทานเลย ชั้นดุสิต ก็มิเคยได้ไปอยู่ ถ้าชั้นดุสิตนี่ ถ้าจำผิด ขออภัยนะ อาจผิดได้ ขอ คุณพระศรีรัตนตรัย ท่านพ่อท่านแม่ โปรด อดโทษ แด่ลูกนี้ด้วยเถิด และขออภัยแก่ทุกๆท่านครับ มันอาจผิดได้ เพราะได้ยินมาทำนองนี้ ผมก็ยังหวั่นๆอยู่ ที่ท่านพ่อ เทศไว้ หลายวาระ ที่ได้ยิน เหมือน จงใจ ให้ผมได้ ยิน หรือ อะไร มิทราบได้ ท่านกว่าวไว้ว่า ถึงแม้ จะเกิด และติดตามกันมา หลายๆแสนชาติ ก็ตาม ถ้าไม่ ทำ ตัว เองให้รอด ก่อน ช่วยเหลือ ตัวเองให้รอด และสอนตัวเองให้รอด จะสอนผู้อื่น ก็สอนตัวเองก่อน จะช่วยผู้อื่น ก็ช่วยตัวเองก่อน


ข้อสำคัญ ทางโลกยังพอว่า ทางธรรมนี่สิ ผมยังมิอาจทำตัวเอง ให้พ้นทุกข์ ได้ ยังมิเคยสมปราถนาเลย ตรงนี้ แหละ ที่ยังหวั่นๆอยู่มาก จึงยังพูดไม่ออกเลย ก็พอแค่นี้ก่อนครับไปต่อีกนิดหน่อย

 

อ๋อ เราทำได้แค่ไหน เราก็พูดแค่นั้นเรื่องบุญกุศลนี่ ทำมาแล้ว นี่ พูดได้ แต่กิเลสนี้ไม่กล้า หรอกนะ ยังมีครบบริบูรณ์ สมบูรณ ทุกอย่าง ยังสอนตัวเองไม่ได้ จะไปสอนใครเขา ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ จะไปช่วยใครเขาได้ มันจึงต้องพูดแบบนี้แหละครับคุณ/COLOR]