เรื่องบังเอิญครั้งสำคัญของชีวิต

สวัสดีค่ะ วันนี้ขอมาตั้งกระทู้กับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองนานแล้วสักหน่อย คือเห็นว่าเป็นเรื่องที่เรียกว่าบังเอิญ หรือ จับพลัดจับผลู จนเปลี่ยนมุมมองชีวิตของตัวเองไปเลยทีเดียว

เมื่อหลายปีก่อนเป็นช่วงที่ใจตัวเองรู้สึกเคว้งคว้างมาก ด้วยความที่ยังโสด ไปหาเพื่อนหญิงบ้างก็ยังพอหายเหงาได้เป็นคราว ๆ ไป และช่วงนั้นก็เอาแต่ทำบุญ ๆ เพื่อเติมกำลังใจที่รู้สึกว่าขาดหาย (ว่างด้วยแหละ อยู่คนเดียวไม่รู้จะไปไหนเลยไปแต่วัด) มีครั้งหนึ่งที่เพื่อนนัดไปไหว้พระพรหมที่ราชประสงค์ ซึ่งตอนนั้น เทพฮินดู รู้จักแต่พระพรหมองค์เดียวเท่านั้น อ้อ แล้วก็ยังมีพระพิฆเนศแต่ก็ไม่เคยไปสักการะอะไรกับเขา

หลังจากที่กลับมาจากไหว้พระพรหมและพระพิฆเนศซึ่งอยู่ใกล้กันเพื่อขอพรแล้ว ก็บังเกิดศรัทธา อยากเช่าพระพรหมมาบูชา ก็เสิร์ชไปเจอวัดแขกสีลม ก็เลยจัดการนำพาตัวเองไปที่นั่น ซึ่งเป็นการไปครั้งแรก ไปคนเดียวด้วย ไม่ได้บอกใคร หลังจากที่ถามหารูปปั้นพระพรหมองค์เล็กกับเจ้าหน้าที่ ได้รับคำตอบว่าไม่มี และยื่นยันต์แผ่นนึงสีเหลือง มาเสนอให้แทน ถามว่ารับยันต์นี้ไหมเป็นยันต์... (เหมือนเป็นรุ่น limited edition อะไรสักอย่างที่ทำขึ้นมาพิเศษ จำไม่ได้แล้ว)

ตอนนั้นก็งง เอิ่ม..องค์นี้ท่านเป็นใครเหรอคะ ..เจ้าหน้าที่ "พระแม่อุมา ค่ะ" ... เรา "แล้วท่านให้พรด้านไหนบ้างคะ" ..เจ้าหน้าที่ "แล้วแต่จะขอนะคะ" อืม เอาไงดี ..เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อสิ่งนี้นี่นา ก็ โอเค ๆ รับไว้บูชาละกัน

หลังจากกลับจากวัดแขก พอดีก่อนหน้านี้ เพื่อนเคยเล่าให้ฟังว่าเค้าได้โทรไปดูดวงกับหมอดูธนบัตร วิธีการก็คือ เมื่อโทรคุยกับหมอดูแล้วให้ควักธนบัตรมา 1ใบอ่านตัวเลขให้หมอดูทราบ แล้วเค้าจะทำการทำนายทายทัก เพื่อนเค้าแนะนำมาอีกทีนึง อืม น่าสนๆ หลังจากวางยันต์พระแม่ไว้บนโต๊ะ จำได้ว่าเคยขอเบอร์หมอดูคนนี้กับเพื่อนไว้พักนึงละ ก็โทรไปเลยในวันเดียวกับที่กลับมาจากวัดแขก บทสนทนากับหมอดู

เรา : (แจ้งหมายเลขธนบัตรไป)
หมอดู : การงานคุณ........ดวงความรักคุณ...........อ้อ คุณมีเทพคุ้มครองนะ เป็นพระแม่อุมาเทวี ...
เรา : หืม (หันขวับไปมองที่โต๊ะที่มียันต์พระแม่วางแน่นิ่งอยู่)
หมอดู : ท่านดูแลเรานะ ถ้าผู้ชายคนไหนเข้ามาไม่ดีท่านใช้ดาบฟันคอเลย ท่านไม่อยากให้ร่างของท่านเป็นทุกข์
เรา : ร่างของท่าน! ตลกป๊าวว นี่มันร่างเราไม่ใช่เหรอ (คิดในใจนะ) ..เพ่งมองยันต์อีกที อืม พระแม่ถือดาบในมือจริงด้วยวุ้ย

หลังจากคุยกับหมอดูจบ เราคิดว่ามันบังเอิญเกินไปละ ตั้งใจจะไปเช่าพระพรหม กลับได้ยันต์พระแม่มา แถมไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับท่านมาก่อน หนำซ้ำ หมอดูยังมาทักแบบนี้อีก ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เล่าเรื่องไปวัดแขกให้ใครฟังมาก่อนเลย แต่ไหนๆ เช่ายันต์พระแม่มาละ ก็เลยเสิร์ชหาวิธีบูชา และไปซื้อธูปที่ร้านสังฆภัณฑ์แห่งหนึ่ง ก็เล่าเรื่องราวให้แม่ค้าฟัง แม่ค้าก็นำเสนอรูปภาพพระแม่อุมาให้ดู 2 รูป รูปนึงนั่งเสือ อีกอันนั่งสิงโต ถามเราว่าชอบอันไหน แวบแรกที่ดูก็รู้สึกว่า อ้อ รูปท่านเป็นแบบนี้เองเหรอ สวยดี เพิ่งเคยเห็น.. ก็เลยซื้อภาพพระแม่นั่งเสือมา

หลังจากได้อ่านเรื่องราวที่เกี่ยวกับท่านจากเน็ต หรือ หนังสือแล้ว ก็รู้สึกศรัทธาและประทับใจท่านมากขึ้น ๆ ในความเข้มแข็ง ความเสียสละและความเมตตาของท่าน สิ่งหนึ่งที่จะพยายามทำให้ได้แม้เพียงเศษเสี้ยวของท่านก็ยังดีคือ พยายามจะเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ

จวบจนวันนี้เราไม่ได้รับขันธ์ ไม่ได้เป็นร่างทรง ถึงแม้จะมีใครหลายๆ คน แนะนำให้รับ เราเห็นว่าไม่มีความจำเป็นอะไรกับเราเลยกับพิธีการแบบนั้น เพราะเรารับท่านเข้ามาอยู่ในใจนานแล้ว หลาย ๆ อย่างที่เป็นความดี ที่หมั่นทำเมื่อมีโอกาส ก็เพราะมีท่านเป็นแรงบันดาลใจ เสมือนลูกที่ไม่ต้องการให้แม่มีห่วงกังวล ดังนั้นเราต้องช่วยเหลือตัวเราเองด้วยการละการทำบาป หมั่นสร้างกุศล ดูแลตัวเองให้รอดจากสิ่งอกุศลในใจเราเอง เมื่อนั้นเราย่อมมีชีวิตที่รุ่งเรืองได้ด้วยตัวเราเอง ด้วยเบื้องหลังที่มีท่านเป็นแรงบันดาลใจอยู่ภายใน เมื่อนั้น เราก็ไม่จำเป็นต้องไปร้องขอ หรือ อ้อนวอนสิ่งใด จากเทพองค์ไหน เพราะสิ่งที่ได้เรียนรู้จากการปฏิบัติบูชาท่านคือ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ซึ่งตรงกับคำสอนขององค์สมเด็จฯพระพุทธเจ้า ....ด้วยใจที่ศรัทธาจึงรู้สึกว่ามีดวงตาของท่านคอยเฝ้ามองอยู่ เหมือนที่ท่านเฝ้ามองทุกสรรพชีวิตด้วยความเมตตา

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ

 

ท่านออกแนวพุทธปนพราหม์ แนวคิดของท่านดีอยู่แล้วครับ แต่เปลี่ยนจากพระแม่อุมา เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นแรงบันดาลใจดีกว่าไหมครับ และท่านจะไม่หวังพึ่งเทพองค์ใดอย่างแท้จริง ขอบคุณครับ

 

ขอบคุณคุณชีวอนค่ะ เรื่องนี้เป็นสมัยหลายปีมาแล้วน่ะค่ะ ความศรัทธาต่อท่านก็ยังคงอยู่ในใจ ด้วยเพราะมีเหตุการณ์หลาย ๆ เรื่องที่ผ่านมาได้ด้วยความเข้มแข็งที่มีท่านเป็นแบบอย่าง แต่ที่พึ่งที่ระลึกอันสูงสุดในอดีตจนถึง ณ ปัจจุบันก็คือพระพุทธเจ้าค่ะ เพราะในสมัยเด็กได้อ่านพุทธประวัติแล้วก็มีความศรัทธาในพระพุทธศาสนา ตอนนี้แม้แต่หิ้งองค์เทพหรือ รูปเหมือนพระแม่ก็ไม่มีค่ะ ไหว้พระสวดมนต์ตามแบบชาวพุทธปกติ ยึดไตรสรณคมณ์ค่ะ ที่เล่ามานั้นเป็นเหตุการณ์นึงของชีวิตที่รู้สึกว่าเป็นความบังเอิญ ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่ดีค่ะ ท่านเป็นแบบอย่างของผู้หญิงที่เข้มแข็งและเสียสละ รู้สึกศรัทธาท่านตรงนั้น ส่วนในปัจจุบัน ก็คือชาวพุทธ คนนึงที่บูชาสูงสุดต่อพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ค่ะ

 

อ่านแล้วชอบค่ะ
โดยเฉพาะเรื่องไม่รับขันธ์ เห็นด้วยค่ะ
ถ้าเราไม่พร้อมก็ไม่รับดีกว่าค่ะ
เราทำคุณงามความดีซะอย่างยังไงท่านคุ้มครองเราแน่นอนค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

 

รับขันธ์คืออะไร แต่ไม่รับก็ดี เพราะไม่น่าจะเกี่ยวกับพุทธศาสนาหรือเปล่า ไม่แน่ใจ

 

การรับขันธ์ไม่เกี่ยวกับศาสนาพุทธแต่อย่างใดค่ะ

 

อ่านแล้วชอบมากครับ เป็นความรัก ความเลื่อมใส และศรัทธา ที่มีต่อองค์เทพ โดยมีปัญญานำหน้าครับ ขออนุโมทนาครับ

 

มันต้องอย่างนี้สิ ชาวพุทธ

ผมไม่รู้หรอกว่าชีวิตคุณผ่านอะไรมาบ้าง

แต่ผมรู้ว่าคุณต้องผ่านมันมาได้อย่างมีสติ

ขออนุโมทนาครับ

 

.
เอาอีก เอาอีก ต้องมีอีกสิน่า
เรื่องบังเอิญแบบเนี้ย ถ้ามีซักครั้งแล้ว
มันไม่หยุดแค่นั้นแน่ๆ รีบเอามาโชว์เร็วเข้า อยากฮู้

ถ้านึกไม่ออก ให้หลับตาลง แล้วให้เจ้าแม่ช่วยขุดนะครับ
รับรองได้แน่ อาจจะเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะใช่แต่ก็อาจจะใช่ ก็เป็นได้


วิญญานกระต่ายป่า ข้างวัด / แสงสว่างตราค้างคาว
.

 

มีเรื่องบังเอิญอีกเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวกับความศักดิ์สิทธิ์ อิทธิฤทธิ์ของสิ่งที่มองไม่เห็นแต่อย่างใด คือ เมื่อผู้เขียนได้เจอกับแม่ของตัวเอง

อาจไม่ใช่เรื่องแปลกของหลายๆ คน เพราะหลายคนมีคุณแม่อยู่ที่บ้านกันอยู่แล้วโดยส่วนมาก แต่ผู้เขียนเองเพิ่งได้เจอแม่เมื่อปีที่แล้วมานี้ หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมา 10 กว่าปี เนื่องจากแม่ได้แยกทางกับพ่อของผู้เขียนเมื่อสมัยเด็ก ๆ โดยที่มีพ่อและคุณปู่คุณย่า คอยเลี้ยงดู อบรม ให้การศึกษากับผู้เขียนด้วยความรักและเอาใจใส่ตลอดมา

ตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอกับแม่นั้น ผู้เขียนมีความหวังอยู่ในใจว่าอยากที่จะเจอท่าน อยากรู้ความเป็นไปว่าสบายดีหรือไม่ ด้วยความเป็นห่วงและกังวลว่าท่านอาจจะลำบาก

จนวันหนึ่งเมื่อต้นปีที่แล้ว ผู้เขียนได้โดยสารรถประจำทางเพื่อกลับบ้าน บังเอิญที่กลับบ้านคนเดียวเลยตัดสินใจนั่งรถโดยสารประจำทางเพราะปกติจะให้แฟนขับรถไปด้วย ในวันนั้นขณะที่รถ 2 แถวถึงจุดหมายปลายทางผู้เขียนก็ลงรถมากับเด็กหญิงวัยรุ่นคนนึง

น้องเข้ามาทัก "พี่...ใช่มั้ย" เรา "ค่ะ" เค้าถามจำหนูได้มั้ย เมื่อเราเพ่งพิจารณาก็อ๋อ น้อง....นั่นเอง

คือน้องที่บังเอิญเจอกันบนรถโดยสารเป็นลูกคนละพ่อกับแม่ของผู้เขียนค่ะ หลังจากเจอกันก็ดีใจมาก เพราะจะได้รู้แล้วว่าแม่อยู่ที่ไหน ผู้เขียนก็ขอเบอร์โทรศัพท์พร้อมกับฝากเงินไปให้แม่ เมื่อได้รู้ว่าท่านไม่ได้ลำบากอะไร ก็สบายใจแล้ว หลังจากนั้นก็ได้เจอแม่

แม่คุยกับผู้เขียนด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่ได้ดูแลลูก แม่ขอโทษผู้เขียนกับเรื่องในอดีตที่ผ่านมา แต่เราห้ามแม่ว่าอย่าพูดถึงอดีตและไม่ต้องขอโทษ ในเวลาขณะนั้น การที่ผู้หญิงคนนึงต้องตัดสินใจจากลูกของตัวเองมา โดยเจอคำครหาต่าง ๆ นา ๆ คงเป็นช่วงที่ทุกข์ใจอย่างสาหัส ผู้เขียนไม่ได้กล่าวโทษท่านในเรื่องนั้นเพราะเข้าใจว่า ในช่วงเวลานั้น คงเป็นอะไรที่บีบคั้นอารมณ์ความรู้สึกของคนที่เจอปัญหาสำคัญ

ขอฝากถึงผู้เป็นลูกทุกท่าน พ่อหรือแม่ก็ตาม แม้ไม่ได้อยู่เลี้ยงดูเรา แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าหน้าที่ความเป็นลูกที่จะต้องตอบแทนคุณท่านตามโอกาสและกำลังของเราจะต้องสิ้นสุดลงไป ในปัจจุบันนี้ผู้เขียนได้พบแม่ตามที่ใจปรารถนาแล้ว ถือว่ายังเป็นบุญของเราที่มีโอกาสได้ทำหน้าที่ลูก...

 

.
อืม...เรื่องบังเอิญนี้ใช้ได้
ขอบคุณที่ทำให้เราน้ำตาซึม เล็กน้อย


วิญญานกระต่ายป่า ข้างวัด / ค้างคาวแห่งแสง
.