ทำไมทางที่ข้าพเจ้าเลือกมักจะผิดเสมอ

คุณหัวมันถ่อมตนอีกแล้ว

 

เด็กเรียนเก่ง มักไม่ค่อยเข้าใจปัญหาของเด็กที่เรียนไม่เก่งหรอก

เพราะปัญหาของเด็กเรียนไม่เก่ง

ไม่ใช่ปัญหาของเด็กเรียนเก่ง

น่าจะประมาณนั้นนะจ๊ะ

 

ข้าพเจ้าน่ะ..บ้ายอ..กว่าที่เห็นนะ
ถ้าชมว่าสวยจะไม่ปฏิเสธเลยแหละ
อิอิ...

 

ผมยกให้คุณหัวมันเป็นมิสพลังจิตเลยเอ้า

 

มติไม่เป็นเอกฉันท์.... แต่ก็โอเค..

ด้านได้.. อายอด.. ^ ^

ว่าแต่ให้แล้วอย่าเอาคืนนะ...ดีใจมากเรยยย..ได้เป็นตั้งมิสพลังจิตแน่ะ

 

โดยธรรมชาติของชีวิตคน นั้นจะต้องเลือกตัดสินใจกระทำการเสมอ
แต่ การที่จะเลือกสิ่งที่ถูกต้องนั้นเป็นเรื่องยาก เพราะเรามีความรู้จำกัด
และเรามักจะตัดสินใจด้วยประสบการณ์ของเรา ซึ่งมันอาจจะไม่ครอบคลุมมากเพียงพอ
เมื่อเราตัดสินใจไป สุดท้ายได้ผลลัพธ์ไม่ดี เราก็สรุปว่า เราทำอะไรก็ผิด ซึ่งเป็นเช่นนี้เสมอ

เหตุคือ ไม่ฟังคนที่มีประสบการณ์ ใจเร็วด่วนสรุป เชื่อแต่ตนเอง สติปัญญายังรู้ไม่มากพอ และสำคัญที่สุด ตัดสินใจด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วย กิเลส โทสะ โมหะ และโลภะ จึงไม่สามารถใช้ธรรมในใจ ตัดสิน ผลคือ ผิดพลาดตลอด
ภาษิตไทยว่า เดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัด ผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อน เราจะทำอะไรควรจะต้องตั้งอยู่บนประสบการณ์ของปราชญ์ ผู้ผ่านโลกมาก่อน แล้วใช้จิตใจที่มีธรรม สานต่อเส้นทางตามวิถีของเราเอง ตามครรลองคลองธรรม เอาอกเขาอกเรา ใจเขาใจเรา นำทาง อย่าใช้แต่ความรู้สึกของเราตัดสิน มองให้รอบด้าน
และสำคัญที่สุดคือ การอดทนรอคอยผลระยะยาว แม้ว่าเดินไปตามทางตามคลองธรรมแล้วยังไม่เห็นผล เราก็ต้องรู้จักอดทนยึดในทางที่ถูกต้อง ไม่เปลี่ยนแนวไปมา สุดท้ายจะพบกับความสำเร็จ

ขอให้พบหนทางที่ถูกต้อง เพราะรู้จักอดทนรอดูผลสำเร็จ

 

เค้าเรียก oppotunity cost ครับ เหมือนเราเลือกกินข้าว เราก็จะไม่ได้กินก๋วยเตี๋ยว เราเลือกกินก๋วยเตี๋ยวก็จะไม่ได้กินข้าว ไม่มีอะไรผิดหรอกครับ ^^

 

ทางไหนก็ถึงจุดหมายได้ทั้งนั้นแหละครับ อย่ามัวเสียเวลาอยู่กับการหาทางที่ดีที่สุดเลย คุณก็น่าจะเห็นแล้วว่ามันเป็ยการเสียเวลาเปล่า คนเราก็มักอยากจะเลือกเดินทางที่สั้นที่สุด ทางที่สบายที่สุด ทางที่รับประกันได้ว่าถึงจุดหมายแน่นอน แต่ถ้าคิดอย่างนี้เราจะเดินหน้าไม่ได้เลย เพราะเราจะคอยแต่ไม่แน่ใจว่าทางที่เราเลือกเป็นทางที่ดีที่สุดหรือเปล่า มันง่ายกว่าที่จะหาทางที่เหมาะกับความเป็นตัวเราแล้วเดินต่อไปอย่างไม่ลังเล ถ้ามั่นใจว่าไม่เหมาะกับเราก็เปลี่ยนทาใหม่ มันต้องมีซักทางที่เหมาะกับเรา

 

ความจริงขั้นปรมัตถ์ในโลกมีอยู่ว่า "สัพเพธรรมมาอนัตตา" หมายความว่า สภาพธรรมทั้งปวงไม่อยู่อำนาจบังคับบัญชาอะไรๆของใครได้อย่างแท้จริง..เพราะสังขารทั้งปวงเกิดจากการปรุงแต่งของปัจจัยมากมายนับไม่ถ้วน .. ดังนั้น แม้กรณีที่ท่านจขกท ได้พิจารณาโดยรอบคอบแล้วในทางเลือกเพื่อกิจใดกิจหนึ่ง โดยคิดว่านั่นคือทางถูกแล้ว แต่ผลกลับปรากฏว่าผิดพลาดในภายหลัง ก็ย่อมแสดงให้ทราบชัดว่า ทางเลือกนั้นเกิดขึ้นและดำเนินไปด้วยเหตุปัจจัยที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของตน...ผลจึงไม่ตรงตามเป้าที่ประสงค์เช่นนั้น

..การคาดหวังว่าสิ่งใดๆที่ตนเลือกจะทำจะนำแต่ผลสำเร็จมาให้ตามประสงค์แน่นอน แต่ถ่ายเดียว ย่อมเป็นเพียงความคาดหวังที่ผิดพลาดและไม่ตั้งอยู่บนหลักความจริง....ทั้งยังเป็นเหตุให้เข้าถึงโทมนัสเมื่อต้องผิดหวัง..

การเพียรเพื่อแก้ไขเหตุปัจจัยจึงเป็นเรื่องที่จำเป็นที่ต้องขวนขวาย เหตุปัจจัยใดที่สนับสนุนความสมหวังได้ ..เหตุปัจจัยนั้นได้แก่กุศลทุกชนิด...

และต้องมีปัญญาทราบชัดว่าสิ่งทั้งปวงย่อมไหลมาแต่เหตุเสมอ ไม่มีอะไรเกิดเองลอยๆหรือเทพบันดาลให้...หากแม้ตนเลือกแล้วว่านี้คือทางถูกแต่ผลออกมาเป็นอย่างอื่น....ก็ต้องวางใจยอมรับว่าเพราะเหตุเสียเคยทำมาบัดนี้จึงต้องผิดหวัง แต่ไม่ควรท้อ แต่ควรหาทางใหม่ต่อไป...เพราะการหาทางใหม่คือส่วนหนึ่งในการเปลี่ยนแปลงปัจจัยใหม่ให้เกิดขึ้น อาจเป็นช่องทางเข้าถึงความสำเร็จได้ในที่สุด..

เหตุเสียเมื่อส่งผลแล้วย่อมหมดหรืออ่อนกำลังลง เหตุดีที่เคยทำมาไว้เช่นกันก็ย่อมมีโอกาสเบียดแทรกเข้ามาส่งผลได้บ้างในบางคราว พึงรักษาจิตไว้ในความไม่หวั่นไหว มีสติพร้อมย่อมสามารถแก้ไขปัญหาที่เกิดได้ด้วยดี ตรวจสอบดูเงียบๆว่าบัดนี้ตนกำลังล่วงศีลด้วยอาการใดๆบ้างหรือไม่...หากมีพึงยุติเสียด้วยการสมาทาน ประพฤติศีลเนืองๆย่อมได้เครื่องปกป้องคุ้มครองตนให้พ้นความผิดหวังได้ในไม่ช้า...

เป็นกำลังใจให้ครับ...

 

" สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา...สิ่งนั้นล้วนมีความดับไปเป็นธรรมดา "

เวลาใด จิตใจถูกกระทบกระทั่งด้วยอารมณ์อันไม่น่าปรารถนา ขอให้นึกถึงบทมนต์สักบทหนึ่ง แล้วสาธยายไปตามลำดับ ซ้ำๆ บ่อยๆ ในที่สุด จิตก็จะสงบเป็นปกติ มีอานุภาพต่อการคุ้มครองใจ ให้ปลอดภัยได้อย่างแท้จริง นำมาใช้สวดภาวนายามใด มนต์ย่อมจะคุ้มครองใจในยามนั้นค่ะ.. ^^

 

"The only man who never makes mistakes is the man who never does anything."
คนที่ไม่เคยทำผิดคือคนที่ไม่ได้ทำอะไรเลย

หลายคนพึงจะรู้ความหมาย แต่อีกมากคนที่จะเข้าใจได้ ^^ อย่าประมาทดีที่สุด

 

ลองหาหนังสือ การจัดการ หนทางสำเร็จของชีวิต ที่พวก คนรวยๆระดับโลกอย่าง บิว เกต เขียนมาอ่านดู หรือ รัฐศาสนศาสตร์ มาอ่านดูก็ได้จะได้รู้จักวิธีคิดดีๆ

 

ถ้ามาทางพุทธ
ตราบที่เรายัง
ไม่เข้าถึงอรหัตผล
ทุกสิ่งที่เราทำ
จะผิดทั้งหมด

การที่เรารู้ว่าเราเลือกผิดเสมอ
มันจะหดหู่
ถ้าเราเตรียมจะปลงให้ตก ในที่สุดว่ามันจะผิดทุกทาง
ก็เตรียมตัวอรหัตผลได้เลย

 

ถ้ามาทางพุทธๆ
อะไรก็ตามที่มันเมคเซนต์สมเหตุสมผลไปหมด
ไม่หดหูเลย

บางทีเพราะกุศล หรืออกุศลที่มีกำลังกล้าๆ
มันเข้่าแทน

ข้อเท็จจริงของเวทนา

 

คุณว่าที่ผมพิมพ์
ผมเลือกเองที่จะพิมพ์มะหละ
ผมเลือกถูกมะ
ผมพิมพ์ถูกมะ

เป็นปัญหาของผม หรือเปล่า
หรือแค่ผมไม่ยอมรับข้อเท็จจริงว่านี่คือปัญหา และเป็นของผม

 

ผมก็เป็นแบบ จขกท. นะครับ พอเรื่องที่ผ่านไปแล้วก็มานั่งคิดนั่งเสียดายว่าทำไมไม่เลือกทางนั้นทางโน้น หรือทำไมนิ่งเฉย อาจจะเป็นนิสัยอายไม่กล้าแสดงอออกเหมือนผมก็ได้นะครับ

 

คุณว่าที่ผมพิมพ์
ผมเลือกเองที่จะพิมพ์มะหละ
ไม่รู้

ผมเลือกถูกมะ
ไม่แน่ใจ

ผมพิมพ์ถูกมะ
งั้นมั๊ง

เป็นปัญหาของผม หรือเปล่า
คงไม่

หรือแค่ผมไม่ยอมรับข้อเท็จจริงว่านี่คือปัญหา และเป็นของผม
อาจจะ

 

สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง

แต่หากสองเท้าไม่รู้ว่าผิดนี่สิ ย่ำแย่ เพราะไม่รู้ตัวว่าผิด ก็หัวปักหัวปรำ
ที่จะหาทางแก้ไขได้

ดังนั้น เมื่อรู้ว่าผิด เป็นเพราะเพียงป้าย
อดีตช่างหัวมัน ปัจจุบันผิดเป็นครู
มีสติสัมปชัญญะต่อ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ สอนตน เป็นที่พึ่งแห่งตน

ว่าแต่ จขกท. หลงทางไปไหน ไม่เห็นบอก ที่จะเก็บตก

มีหนังสือดีๆมาให้อ่าน เป็นป้ายบอกทาง ห้ามพลาด

<IMG src='http://www.ebooks.in.th/covers/7180/cover.jpg' width=250>

 

ผมมองว่าการที่เราไม่ได้สมดั่งใจเป็นเพราะกรรมเก่าที่เราเคยทำครับ ซึ่งเมื่อก่อนตอนผมไม่ได้ศึกษาธรรมะยอมรับว่ามีเยอะมากเรื่องที่ผิดพลาด เศร้าใจ แต่หลังจากศึกษาธรรมะ ทำบุญ ทำกุศลเริ่มถือศีลหนักขึ้นเรื่อยๆก็มีแต่เรื่องดีๆมา นี่คือเรื่องที่ผมอยากแบ่งปันครับ

ส่วนเรื่องดีๆจะมาช้าหรือเร็วหลังเราทำดีแล้วก็ขึ้นอยู่กับวิบากรรมมากแค่ไหนด้วยนะครับ

แต่จงจำไว้ว่า อย่าท้อในการทำความดีครับผม

 

กฏของกรรม บังคับใจคน กรรมดีส่งผลก็พาให้คิดถูก กรรมไม่ดีส่งผลก็พาให้คิดผิด มีแต่ผู้ปฏิบัติธรรมที่เข้าถึง ศีลสมาธิปัญญา จึงจะพ้นอำนาจกรรมที่บีบคั้นได้
อย่างน้อยที่สุด ผลของศีลสมาธิปัญญาก็ส่งผลให้ทำดีที่สุดแบบไม่เกินกฏของกรรม เช่น รับผลไม่ดีเพียง 25% ของกรรมจริงๆที่ต้องรับ

ส่วนมากกิเลสและอกุศลวิบากกรรมบังคับใจ อยากจะพ้นจากทุกข์เดิมๆก็ต้องปฏิบัติธรรม "ศีลสมาธิปัญญา" จริงๆจังๆแบบขาดไม่ได้ เหมือนชีวิตจะมีได้ก็ต้องมีลมหายใจ จิตจะตั้งมั่นในความดีอยู่ได้ก็ต้องไม่พรากจากศีลสมาธิปัญญา

ทำจริงของจริงต้องปรากฏ คนจริงนั้นทำดีชนิดสู้ไม่ถอย อุปสรรคไม่ถือเป็นสาระเมื่อเทียบกับการที่จะต้องเกิดๆตายๆทุกข์ซ้ำๆซากๆ