นั่งสมาธิแล้วได้อะไร(ประสบการณ์ตรงจากการบวชพระ1พรรษา)

telwada · 6 พฤศจิกายน 2013

นั่งสมาธิแล้ว ใด้อะไร

นั่งสมาธิแล้ว ก็ย่อมได้ ความสงบใจ หมายถึง ไม่คิด ไม่ฟุ้งซ่าน เพ้อเจ้อ ว่าเห็นนั่นเห็นนี้ เห็นโน่น เพราะการเห็น คือ สภาวะแห่ง วิตก วิจารณ์ และ เกิดปีติ สุข อุเบกขา จาก วิตก วิจารณ์นั้นๆ

นั่งสมาธิ แล้ว ย่อมได้ ความมี สติ สัมปชัญญะ ที่มั่นคงยิ่งขึ้น เพราะจะเป็นผลให้เกิดการรู้จัก ใช้ " อานาปานัสสติ" เมื่อได้รับการสัมผัสที่ไม่พึงประสงค์ โดยอัตโนมัติ

นั่งสมาธิ แล้ว ย่อมได้ การรู้จัก ควบคุม ความคิด อารมณ์ ความรู้สึก อันเป็นผลต่อเนื่องจาก การมี สติ สัมปชัญญะ และ การรู้จักใช้ "อานาปานัสสติ"นั้นแล

DR-NOTH · 6 พฤศจิกายน 2013

บางท่านที่ฝึกฝนอบรมสมาธิมาดีแล้วในอดีตชาตินั้น อาจไม่ต้องเน้นหนักในเรื่องสมาธิเลย
เพราะว่าใจได้ความสงบเป็นพื้นฐานมาดีแล้ว
จึงพร้อมที่รู้และพิจารณาธรรมทั้งหลายได้ทุกเมื่อด้วยการอบรมปัญญาต่อไป...
โมทนา....

ลุงมหา๑ · 7 พฤศจิกายน 2013

ทำไมคนรุ่นใหม่ จึงชอบมุ่งไปทางนี้ กันนัก?

tsukino2012 said: ↑

นั่งสมาธิแล้วได้อะไร (ประสบการณ์ตรงจากการบวชพระ ๑ พรรษา)

เป็นเวลา ๒๗ ปี ที่ผมไม่เชื่อ ไม่รับรู้ ไม่สนใจ เรื่องการปฏิบัติธรรมใดๆ และตัวเองก็ยังนับถือศาสนาอิสลามตามแม่อีกด้วย
ไม่มีญาณ ไม่มีสัมผัสใดๆ ไม่เคยเจอผี ไม่เคยมีลางสังหรณ์ใดๆ ไม่เข้าวัด ไม่ทำบุญ ไม่ไหว้พระ เรียนปริญญาตรีอยู่
ก็เรียนๆเพื่อให้มันจบๆไป ชีวิตความรักก็ผิดหวังทุกครั้งไป โดนหลอกบ้าง รักข้างเดียวบ้าง จบมาก็ติดทหาร
ไปหางานทำก็ไม่ได้ที่ตรงสาย ขายของก็ขาดทุน ธุรกิจส่วนตัวก็โดนเพื่อนโกง ไปเป็นลูกจ้างโดนเอารัดเอาเปรียบ
เป็นเจ้านายคนก็ช่วยเหลือลูกน้องจนเอาตัวไม่รอด พ่อแม่ก็มาเลิกราแยกทางกันในตอนที่อายุมากกันแล้ว พี่ไปทางน้องไปทาง

ชีวิตมีแต่ปัญหา ปัจจุบันมีแต่ตัว ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง จนมาถึงปี ๒๐๑๒
อยู่ดีๆก็ปวดหัวไมเกรนซะเฉยๆ ดูทีวีหรือเล่นคอมได้ชั่วโมงนิดๆก็จะปวดหัวทันที ไปทำงานไม่นานก็ความดันขึ้นอีก
เป็นความดันโลหิตสูง เป็นหนักเข้าต้องไปโรงพยาบาล ปวดหัวมากจนถึงกับคิดว่า จะต้องตายแน่แล้ว
เวียนหัวตาแดงก่ำ มีอาเจียน แขนขาชา ลมหายใจร้อนเป็นไฟ หลังจากฉีดยาเข้าเส้นพร้อมน้ำเกลือ
ก็ยังทรมานอยู่ ๒-๓ ชั่วโมง ก็หลับลงไปได้ ต่อมาได้ตื่นมากลางดึก เวลาราวๆตี ๒ เป็นห้องพิเศษนอนคนเดียว
ลืมตามาเห็นเงาดำยืนล้อมรอบเตียง เป็นเงาคนหลายคน ในใจขณะนั้นคิดว่าคงมารับเราแล้ว
แต่ด้วยความปวดหัวมากก็เลยขอนอนก่อน เมื่อตื่นมาตอนเช้า พบว่าตนเองนั้นยังไม่ตาย ก็ยังงงกับเงาประหลาดนั้นอยู่
หลังจากออกจากโรงพยาบาลมา ไม่ว่าจะทำงานอะไรก็ตาม มักจะปวดหัวไมเกรนอย่างรุนแรง
ทำให้ไม่สามารถทำงานได้ ยิ่งงานที่ต้องจ้องหน้าจอ หมดสิทธิ์

สรุปช่วงนั้นทำงานไม่ได้ เลยอยู่ดูแลคนแก่ที่บ้าน ครอบครัวผมมีย่าเหลืออยู่ ๓ คน ย่าแท้ๆและน้องสาวของย่าอีกสอง
จู่ๆน้องสาวย่าทั้งสองคน ก็ป่วยเป็นมะเร็งพร้อมกัน เป็นมะเร็งลำไส้คนหนึ่ง อีกคนหนึ่งก็เป็นมะเร็งถุงน้ำดี
เราก็ว่างงานอยู่ ประกอบกับสงสารที่ลูกหลานแกไม่มีใครสนใจ ก็เลยไปช่วยดูแลแก ย่าคนที่เป็นมะเร็งลำไส้ได้ไปผ่าลำไส้
พักอยู่ที่โรงพยาบาลไม่นานก็กลับบ้านได้ แต่ย่าคนที่เป็นมะเร็งถุงน้ำดีนั้นเป็นอัมพฤษครึ่งตัว เพราะระยะของโรคนั้นมากแล้ว
ต้องคอยเช็ดขี่เช็ดเยี่ยวเปลี่ยนแพมเพิสให้แก และต้องคอยให้อาหารทางสายยาง ดูแลแกมาตลอดหนึ่งเดือนเต็ม
เป็นที่น่าสลดกับชีวิตมาก แล้วแกก็ตายไปต่อหน้าต่อตา เขาว่าจิตสุดท้ายก่อนตาย ถ้าคิดถึงสิ่งดีๆจะได้ไปที่ดี
มีคนแนะนำให้ภาวนาพุทโธ อย่าว่าจะให้ภาวนาพุทโธเลย แค่กำหนดลมหายใจเข้าออกก็ยังทำไม่ได้เลย
ก็ก่อนตายทรมานซะขนาดนั้น

สภาพของยายวรรณา ในวาระสุดท้าย เสวยผลกรรมที่ได้กระทำมา

สุดท้ายก็ไม่มีใครหนีพ้น ความตายเป็นธรรมดา

มาจากความว่างเปล่า กลับสู่ความว่างเปล่า

ช่วงที่แกยังไม่ตายก็เริ่มอ่านหนังสือธรรมะของโรงพยาบาล เป็นของวัดท่าซุง มโนมยิทธิ จึงเริ่มมีความสนใจในการทำสมาธิ
เริ่มอ่านเรื่องญาณ ทิพจักขุญาณ อภิญญาญาณ เริ่มนั่งสมาธิวันแรกที่โรงพยาบาลนั้นเอง คืนนั้นโดนผีอำ ทำให้ระลึกเอาได้ว่า
อาการอย่างนี้เราเคยเป็นมาก่อน หวนระลึกว่าในสมัยนั้นอายุราวๆ ๑๐ ขวบคุณครูก็ได้ให้นั่งสมาธิที่โรงเรียนเหมือนกัน
ถึงได้เชื่อว่าการนั่งสมาธินั้นเป็นเหตุที่ทำให้ถูกผีอำ ผมนั้นชอบดูหนังผี เลยเป็นแฟนรายการ “คนอวดผี”
และได้ติดตามฟังข้อธรรมะดีๆจากทางคุณ “ริว จิตสัมผัส” อยู่เสมอ และในวันหนึ่งคุณ “เจน ญาณทิพย์” ก็เข้ามาในรายการ
มาบอกว่าเห็นผีตรงนั้นตรงนี้ ทำให้เกิดความสนใจในบุคคลคนนี้ จึงได้ไปซื้อหนังสือของเขามาอ่าน
ตั้งแต่นั้นมา “เจน ญาณทิพย์” จึงเป็นเหมือนแรงบันดาลใจให้กับตัวผม ได้สนใจที่จะปฏิบัติธรรมมากขึ้น
และแล้ววันหนึ่ง ผมก็ได้เข้าไปในเวบบอด “Yantip” และได้ไปพบกับห้องชมรมศินาราเข้า
ได้ไปลองเปิดบารมีวิชชาสามของอาจารย์ภราดรภาพ เพราะอยากรู้อยากเห็นอยากลอง
เขาว่าถ้าเปิดบารมีผ่านจะติดต่อสื่อสารกับครูบาอาจารย์ในโลกทิพย์ได้ แต่ปรากฏว่าผมเปิดไม่ผ่าน เพราะตัวผมนั้น
มีความอยากได้อยู่มากอาจารย์ภราดรบอกว่ายังไม่ถึงวาระ ต้องไปบวชพระเสียก่อน

ไม่เคยคิดมาก่อนว่าระยะเวลาไม่ถึงปีดี จะทำให้เรากลับมานับถือพุทธ ไม่เคยมีความคิดจะบวชอยู่ในหัว
แต่ก็ได้ไปบวชจนได้ แม่ก็เสียใจที่เราขอเลิกนับถือศาสนาอิสลามและจะขอมาบวช ๑ พรรษา ถึงกับทำให้แม่หลั่งน้ำตา
แต่เพราะความอยากรู้อยากสัมผัสของตนเอง ยังไงก็ต้องบวช และได้รับปัจจัยร่วมบุญจากทางศินารา
เป็นจำนวนเงินประมาณ ๔๐๐๐ กว่าบาท และนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด

ช่วงบวชใหม่ๆจะนั่งสมาธิทุกวัน ประมาณวันละ ๓๐ นาทีบ้าง ๑ ชั่วโมงบ้างตามอารมณ์
ด้วยความที่เพิ่งเริ่มนั่งสมาธิได้ไม่นาน จิตยังไม่คุ้น ทำให้ไม่สามารถทำให้จิตนิ่งได้เลย
นั่งภาวนาตามลมหายใจเข้าพุทโธออก จิตก็ยังไปคิดโน้นคิดนี่ได้ ทั้งที่จิตนึงก็รู้ว่านั่งอยู่
อีกจิตก็จับลมหายใจอยู่ จิตนึงก็ภาวนาพุทโธอยู่ ก็ยังคิดเรื่องอื่นไปพร้อมๆกันได้
ด้วยเหตุนี้ก็เลยต้องเพิ่มกรรมฐานให้แน่นขึ้นไปอีก ลองมาหลายหลาย
ทั้ง “นะมะพะถะ” “สัมมา อะระหัง” เพ่งลูกแก้ว “ยุบหนอ” “พองหนอ” ฯลฯ
แต่สุดท้ายมาถูกจริตที่พุทโธเหมือนเดิม เมื่อถูกสอนให้ภาวนาพุทโธมาตั้งแต่เด็กๆ
เผลอเมื่อไรเป็นได้กลับมาภาวนาพุทโธเลยไม่เปลี่ยนคำบริกรรมแล้ว แต่อาศัยเพิ่มกรรมฐานเข้าไป
เป็นหายใจเข้าพุท หายใจออกโธ นับหนึ่ง หายใจเข้าพุท หายใจออกโธ นับสอง
นับไปเรื่อยๆจนถึงร้อยแล้วกลับมานับหนึ่งใหม่ และได้จินตนาการถึงภาพที่เป็นเลขที่เรานับอยู่ด้วย
แรกๆก็นับได้ไม่ถึงร้อย เพียงแค่สัก ๒๐-๓๐ จิตมันฟุ้งซ่าน คิดอะไรต่างๆนาๆ
บางครั้งราวกับฝันทั้งๆที่ยังนั่งอยู่ พอระลึกขึ้นได้ก็ลืมไปแล้วว่านับถึงเท่าไร ต้องไปเริ่มนับหนึ่งใหม่
มีอาการอยู่อย่างนี้ประมาณ ๒-๓ วัน ต่อมาจิตก็ค่อยๆเลิกฟุ้งซ่านตามลำดับ
ไม่ถึงสัปดาห์ก็สามารถนับถึงร้อยได้โดยที่ไม่ลืม ไม่ผิดผลาดใดๆ กระบวนการนับใช้เวลาประมาณ ๑๐ นาที

และในวันที่ ๘ ของการบวชนี่เอง ผมได้นั่งสมาธิกับเพื่อนพระรูปหนึ่ง เพียงสองคนในห้องพระ
ปรากฎว่า นับยังไม่ทันถึง ๘๐ ก็มีนิมิตภาพปรากฎขึ้น ซึ่งปรกติจะเห็นเป็นโพลงสีม่วงๆ
อยู่ดีๆกลายเป็นภาพเหมือนกับฟีล์มเอ็กเรย์ ภาพที่เห็นนั้นต่างจากที่เคยเจอ ถ้าเป็นภาพจากอาการฟุ้งซ่าน
มักจะเห็นเป็นเรื่องเป็นราว แต่ครั้งนี้เป็นภาพนิ่ง เพียงภาพเดียว และปรากฏอยู่ไม่นาน
ภาพนั้นคือภาพของทารกแฝดในครรภ์ เมื่อลืมตามาด้วยความฉงน จึงได้หันไปถามเพื่อนพระว่า

ผู้เขียน : “ท่านมีลูก ๒ คนรึเปล่า”
พระเพื่อน : “เปล่าผมมีคนเดียว”
ผู้เขียน : “เมียกำลังท้องลูกอีกคนมั้ง”
พระเพื่อน : “เมียผม เขาทิ้งผมกับลูกไปนานแล้ว ตอนนี้ไม่มีเมีย”
ผู้เขียน : “เคยทำแท้งรึเปล่า”
พระเพื่อน : “.............................ก็มีบ้าง โอ้ย! ใครๆก็มีน่ะ สมัยวัยรุ่น”
ผู้เขียน : “ภาพที่เห็นเป็นเด็กแฝด”
พระเพื่อน : “!!!!..........................เห็นจริงๆหรือวะเนี่ย”
ผมก็บอกให้อุทิศบุญให้ลูกตามระเบียบ แต่เพื่อนพระยังถามต่อว่า “รู้เพศรึเปล่า”
พอไม่ได้นั่งสมาธิแล้วก็เลยไม่รู้ มาลองนั่งกำหนดรู้ดูทีหลังก็ไม่ได้ผล

จากวันนั้นทำให้ผมเชื่อแล้วว่า จิตสัมผัส มีจริง ใช้งานได้จริง และฝึกกันได้ ไม่จำเป็นต้องพึ่งบารมีเก่า
และไม่จำเป็นต้องเห็นผีมาก่อน หลังจากนั้นด้วยความร้อนวิชา ก็ไปลองนั่งสมาธิกับคนอื่นดูบ้าง
ในพรรษานั้นมีผู้มาบวชเณรแก้บนอยู่หนึ่งคน ก็เลยจับเณรมานั่งสมาธิดู ปรากฎว่านั่งกับเณร
ปรากฏภาพนิมิตที่เข้ามาเบลอมาก ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าคือรูปอะไร ต่อมาได้ลองกับพระอีกหนึ่งรูป
ปรากฏว่าเห็นภาพนิมิตเป็นงูเห่าสีดำตัวใหญ่มาก จึงถามได้ความว่า เขาเคยไปตีงูตายตัวหนึ่ง
ซึ่งเป็นงูเห่าตัวใหญ่มากๆสีดำเมี่ยมที่กลางทุ่งนา มาถึงตอนนี้ทำให้เข้าใจไปว่า
ผู้ที่บวชพระน่าจะได้รับบุญมากพอจึงทำให้สามารถที่จะสื่อได้ แต่บุญที่ได้จากการบวชเณรอาจจะไม่พอ
แต่ก็มาเข้าใจในภายหลังว่ามันมีปัจจัยหลายๆอย่างเป็นตัวตัดสิน

เมื่อมีความเชื่อเรื่องจิตวิญญาณเจ้ากรรมนายเวรจากการฝึกสมาธิ และได้ทดลองด้วยตนเองมาแล้ว
ผมก็หมั่นกรวดน้ำลงดิน แผ่ส่วนบุญส่วนกุศลมาตลอด จนในคืนวันที่ ๒๐ ของการบวชนี่เอง
ปรากฏว่ามีดวงจิต ซึ่งผมเข้าใจว่าน่าจะเป็นครูบาอาจารย์ในโลกทิพย์ ได้มาเข้าฝัน มาพูดคุยกับผม
โดยจะปรากฏมาเป็นเสียงผู้ชายกับเสียงผู้หญิง เป็นสองเสียงที่พูดพร้อมกันและดังก้องกังวาลมาก
ซึ่งก่อนเสียงจะมานั้นได้เกิดความกดดันรุนแรง

เริ่มต้นด้วยเสียงสวดมนต์ ซึ่งจับใจความได้ประมาณว่า “นะโมนะ มะนู” ว่าซ้ำๆอยู่พักหนึ่ง
และก็บอกกับเราต่อด้วยเสียงผู้ชายว่า “จงอย่างสงสัย เจ้าเป็นหน่อเนื้ออย่างไม่ต้องสงสัย”
โดยมีเสียงผู้หญิงพูดต่อท้ายย้ำซ้ำๆอยู่หลายครั้งว่า “จงอย่าสงสัย อย่าสงสัย อย่าสงสัย”
มองไม่เห็นร่างเห็นแต่ศิลาหินกับภาษาบาลีที่ลอยอยู่ ลืมตาขึ้นมากลางดึก เวลาเพิ่งประมาณสี่ทุ่มเอง
ก็ยังแปลกใจอยู่เพราะไม่เคยเจอแบบนี้ ก็เลยอุทิศบุญไปให้เขาด้วยบท “อิทัง เม” เพราะทำเป็นอยู่อย่างเดียว
จากนั้นได้ลุกขึ้นมานั่งพิจารณาว่าเมื่อสักครู่นี้มันอะไร อาการคล้ายๆผีอำ แต่มีความแตกต่างอยู่
ประจวบเหมาะกับผมที่หันหน้าไปทางหน้าต่างกุฏิก็ตกใจเล็กๆ เห็นเป็นเงาขาวๆ ตาโบ๋ ปากอ้า
ตัวยาวมาก กุฏิชั้น ๒ ยังยืนจากข้างล่างโผล่มาถึง แต่เห็นแค่แว้บเดียวเท่าเวลาฟ้าแลบ
ประสบการณ์เห็นผีด้วยตาเนื้อครั้งแรกในชีวิต เป็นความประทับใจที่สุด วันนี้ที่รอคอยก็มาถึง
เชื่อว่าผีมีจริงอย่าง ๑๐๐% ในวันนี้

หลังจากบวชได้ประมาณเดือนกว่าๆ ผมได้ฝึกสมาธิและกรวดน้ำอย่างสม่ำเสมอ
และก็ยังชวนเพื่อนพระมานั่งด้วยกันประจำ แต่ไม่มีภาพนิมิตใดๆปรากฏในสมาธิอีกแล้ว
ในวันหนึ่งเพื่อนพระรูปที่มีกรรมทำแท้ง ได้มาถามผมอีกว่ารู้คำตอบรึยัง พอเขาถามจบปุ๊บ
ภาพปรากฏขึ้นมาในจิตทันที เป็นรูปภาพเหมือนกุมารทองยืนท้าวเอวอยู่ ๒ คน
ก็เลยบอกไปว่าเป็นผู้ชายทั้งคู่ ตั้งแต่ช่วงนั้นเวลามีการคุยกับใคร
เมื่อถูกถามก็มักจะเริ่มมีภาพปรากฏขึ้นมาในจิต ทั้งๆทียืนคุยกันอยู่
แต่ก็ไม่ใช่จะมีภาพปรากฏกับทุกคน เป็นเพียงบางคน บางครั้งคำถามแรกๆภาพก็ยังไม่มา
พอคุยไปเรื่อยๆถึงจะค่อยๆปรากฏมา ส่วนใหญ่จะเห็นเป็นภาพเหมือนรูปถ่าย บางทีก็เป็นรูปคน
สามารถที่จะระบุเพศและลักษณะได้ แต่จะไม่เห็นหน้า บางครั้งเห็นทั้งครอบครัว
สามารถทายทักว่าเขามีพี่มีน้องชายหญิงกี่คนได้ถูกต้อง แต่ก็ไม่ได้มาเป็นภาพเสียทุกครั้ง
ในบางคราวจะปรากฏเป็นความรู้สึกนึกคิด คือเข้าใจว่าเขาจะถามอะไรก่อนเขาจะพูดออกมาบ้าง
รู้คำตอบที่เขาถามบ้าง ต่อมาก็เริ่มรู้สึกถึงความสว่างของแต่ละคน สัมผัสได้ว่าคนนี้จิตใจดี
คนนี้จิตใจขุ่นมัว ผลจากการฝึกสมาธิดังที่กล่าวมาในข้างต้นนั้น ไปหักล้างกับความเข้าใจเดิมๆที่ว่า
จะต้องหลับตานั่งสมาธิเท่านั้นถึงจะเห็น ซึ่งในความเป็นจริงนิมิตภาพมาในจิต
ไม่ได้ใช้ตาเห็นจึงไม่จำเป็นว่าจะต้องลืมตาหรือหลับตาถึงจะสามารถเห็นภาพนิมิตได้

จากการศึกษาเรื่องสภาวะของฌานและการทดลองปฏิบัติที่ผ่านมา อารมณ์ของฌาน ๑ ก็คือ
เมื่อเรานั่งไปสักพัก ภาวนาพุทโธอยู่ จิตเริ่มนิ่งขึ้นละเอียดขึ้น สำหรับผมก็จะปรากฏนิมิต
คล้ายหมอกควันสีม่วงขึ้น ลักษณะคล้ายๆโพรงหรือถ้ำ เมื่อใดที่จิตไม่นิ่งหรือมีอารมณ์หงุดหงิดรำคาญใจ
จากเสียงภายนอกก็ดี นิมิตหมอกควันเหล่านั้นจะหายไป ส่วนอารมณ์ของฌาน ๒
คำบริกรรมภาวนาว่าพุทโธหายไป เหลืออยู่เพียงจิตที่มีอารมณ์สบายๆ รู้ตัวว่าตนเองไม่ได้ภาวนา
แต่ขอปล่อยอารมณ์นิ่งๆอย่างนั้นไว้ก่อน มีอาการตัวโยกตัวเอนบ้าง อาการดังกล่าวตำราเรียกว่า “ปีติ”
ต่อมาอารมณ์ฌานที่ ๓ คืออาการตัวโยกไม่มีแล้ว และเป็นครั้งแรกที่รู้สึกได้ชัดเจนว่าจิตไม่ได้คิดอะไร
แต่จะปรากฏอารมณ์ความสุขที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน ประมาณว่า ให้อยู่กับสุขอย่างนี้ไปทั้งวันก็ยังได้
และอารมณ์ฌาน ๔ คือไม่รับรู้กาย กายดับ ทิ้งจิตแยกออกมา แม้ลมหายใจก็ไม่รู้สึก
ในช่วงนี้ตัวผมเข้าได้แค่ฌาน ๒ ไม่สามารถไปถึงฌาน ๓ ได้ เพราะว่า พอปีติเกิดตัวเอน
จิตก็ตกใจบังคับให้กายตั้งตรง ก็เท่ากับทรงสมาธิไว้ที่ฌาน ๒ หรืออย่างหนักก็ถอยไปฌาน ๑
สมาธิไม่ก้าวหน้าอยู่พักใหญ่ แต่ก็ทำให้เข้าใจได้ว่า ไม่จำเป็นจะต้องทำสมาธิให้เข้าฌานได้ถึงระดับ ๔
จึงจะมีสัมผัส เพียงแค่ฌาน ๒ หรืออาจจะแค่ฌาน ๑ หากเราฝึกสมาธิบ่อยๆ
จะสามารถยกระดับจิตให้มีพลังมากขึ้น ยิ่งระดับฌานที่เข้าได้สูงขึ้น กำลังจิตก็จะมากขึ้น
และสัมผัสได้มากขึ้นตามไปด้วย

หลังจากฝึกสมาธิมาได้ระยะหนึ่ง ก็เริ่มเห็นสิ่งแปลกๆ วับๆแวมๆ เป็นเงาดำๆเป็นตัวคน
ระบุเพศได้ชัดเจน ตามสถานที่ต่างๆ แต่เห็นด้วยหางตา มาแว้บเดียวเหมือนฟ้าแล้บ
โดยที่ไม่ได้กำหนดจิตอยากรู้ มาแบบอัตโนมัติเลย บางทีก็ได้กลิ่นน้ำอบ เป็นเสียงเลยก็มี
จะเป็นเสียงโหยหวนในคืนวันโกนมาพร้อมหมาหอน ก้องเหมือนเปิดลำโพง
แม้ฝนตกก็ได้ยินชัดแจ๋ว อาการขนลุกขนพองเมื่อพูดคุยเรื่องลึกลับ หรือตอบคำถามต่างๆ
ส่วนใหญ่ขนลุกเป็นการคอนเฟิร์มตัวเองว่า ที่คุยกันถูกต้อง มา ณ จุดนี้ ญาณหรือตัวรู้นั้น
น่าจะมีแบบอัตโนมัติด้วย คือเราไม่ได้กำหนดรู้ ไม่ได้ทรงสมาธิ ก็เข้ามากระทบได้เอง
แต่ในตอนนี้จะแบบอัตโนมัติก็ดี หรือแบบอุปจารสมาธิก็ดี ผมก็ยังสื่อสารกับดวงจิตเหล่านั้นไม่ได้

ต่อมาก็พบปัญหาจากการทายทัก เนื่องด้วยความเป็นภาพที่มาในจิต
หากเรารู้เรื่องของผู้ถามมาบ้างหรือเป็นคนใกล้ตัว เช่น พ่อแม่พี่น้อง จิตจะปรุงแต่ง
ทำให้นิมิตที่เข้ามาไม่ใช่ของจริง เป็นนิมิตจากความจำของเราปัญหาที่พบก็คือ
เราแยกไม่ออกว่า นิมิตภาพที่เข้ามา อันไหนของจริง อันไหนจิตปรุงแต่ง
นิมิตอาจจะมาทีเดียวหลายรูป อาจจะมีรูปใดรูปหนึ่งเป็นความจริงหรือไม่จริงทั้งหมดก็ได้เหมือนกัน
ฉะนั้นเราก็ไม่ควรหยุดที่จะพัฒนาระดับของฌานให้สูงขึ้น เพราะยิ่งระดับฌานสูงขึ้น
เราจะแยกแยะนิมิตภาพที่เป็นอุปาทานได้ดีขึ้น หลังจากฝึกสมาธิมาได้ระยะหนึ่ง ก็เริ่มเห็นสิ่งแปลกๆ
วับๆแวมๆ เป็นเงาดำๆเป็นตัวคน ระบุเพศได้ชัดเจน ตามสถานที่ต่างๆ แต่เห็นด้วยหางตา
มาแว้บเดียวเหมือนช่วงเวลาเท่าฟ้าแล้บ โดยที่ไม่ได้กำหนดจิตอยากรู้ ซึ่งมาให้เห็นเองแบบอัตโนมัติ
บางทีก็ได้กลิ่นน้ำอบ หรือเป็นเสียงเลยก็มี บางทีมาเป็นเสียงโหยหวนในคืนวันโกนมา
พร้อมเสียงหมาหอน กึกก้องเหมือนเปิดลำโพง แม้ฝนตกก็ได้ยินชัดเจน
อาการขนลุกขนพองเมื่อพูดคุยเรื่องลึกลับหรือตอบคำถามต่างๆ
ส่วนใหญ่ขนลุกเป็นการคอนเฟิร์มตัวเองว่าที่คุยกันถูกต้อง มา ณ จุดนี้ทำให้เข้าใจว่า “ญาณ”
หรือตัวรู้นั้น น่าจะมีแบบอัตโนมัติด้วย คือเราไม่จำเป็นต้องกำหนดรู้ ก็จะมีภาพปรากฏขึ้นมาได้เอง

หลังจากงมหาทางให้พ้นฌาน ๒ อยู่จนรับกฐินเสร็จ หลังจากสึกออกมา ก็ได้มีโอกาสไปพบกับเด็กสาวผู้มีญาณ
เพราะฝึกปฏิบัติมาตั้งแต่เด็กๆ ปัจจุบันอายุ ๒๐ ต้นๆแล้ว เจ้าหล่อนมีชื่อว่าแพท ได้มีโอกาสพูดคุยกัน
และน้องแพทก็ได้ให้คำแนะนำมาหลายแบบ สุดท้ายวิธีผ่านฌานที่ ๒ สำหรับผมคือ
ต้องเปลี่ยนอิริยาบทมานอนสมาธิแทน เพราะตัวเรามักจะโยก พอนอนสมาธิ ก็ไม่โยกล่ะ ( เส้นผมบังภูเขาจริงๆ )
แต่น้องแพทได้ย้ำว่าการใช้อิริยาบถในการนอนอาจจะเผลอหลับได้ อย่าเอาความง่วงมาเป็นอารมณ์
ในวันนั้นเอง ผมสามารถเข้าฌาน ๓ ได้ แต่แค่แว้บเดียวจริงๆ
เพราะมดเจ้ากรรมดันมากัดจุดสำคัญเข้าให้สมาธิกระจายเสียสิ้น สุดท้ายเวลาหนึ่งชั่วโมงผ่านไป
ตอนที่อยู่มนอารมณ์ฌาน ๓ นั้น ได้ปรากฏนิมิตเป็นอักษรขึ้นมาว่า “ทิพ”
เมื่อออกสมาธิมาจึงได้ไปถามน้องแพทว่าคำว่า “ทิพ” ที่ปรากฏหมายความว่าอะไร
น้องแพทได้บอกว่านั่นเป็นชื่อเจ้ากรรมนายเวร ของผมเอง ซึ่งหลังจากกลับมาที่บ้าน
ผมก็ได้ลองนอนสมาธิอีก แต่กว่าจะเข้าฌาน ๓ ได้นั้นยากจริงๆ ผมต้องทำสมาธิเป็นชั่วโมงอารมณ์ถึงจะนิ่ง
หลายวันต่อมาผมสัมผัสได้อีกครั้ง ครั้งนี้นิมิตเป็นอักษรปรากฏว่า “สงสาร ลำบาก”
ทำให้ผมได้รู้ว่า เจ้ากรรมนายเวรมิได้ตามเราเพื่อจะจองเวรเสมอไป

นอนภาวนามาครึ่งเดือน คิดอยากเปลี่ยนสถานที่ปฏิบัติดูบ้าง
ชะตาฟ้ากำหนดให้ได้มีโอกาสมาสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นเทวสถานปฏิบัติธรรมบนภูเขา
ซึ่งอยู่บนภูเขาลูกที่อยู่ใกล้กับวัดพระบาทน้ำพุ โดยมีพ่อปู่ฤาษีขี้เถ้า “ธัมมะรัตตะโน”
เป็นเจ้าสำนัก ได้มีโอกาสสนทนาธรรมกัน ปู่ฤาษีก็ได้ไล่ให้ผมไปอยู่ถ้ำร้าง
ผมก็ชอบลองของอยู่แล้ว ปู่ฤาษีก็ส่งคนมานำทางผมไป ตอนขาขึ้นเขาก็ลำบากหน่อย
เพราะจากถ้ำปู่ฤาษีต้องลงเขาและเดินตัดทุ่งนาและป่าหญ้าลึกเข้าไปเป็นกิโล
ทางขึ้นเขาก็ไม่มี ต้องปีนป่ายอาศัยเกาะกิ่งไม้ยึดตัวเองไว้ บางทีก็พลาดไหลลงมาเหมือนกัน
เพราะผมแบกสัมภาระมาเยอะ ( น้ำกับนมอย่างละสองแพ็ค ) พอมาถึงที่คนที่มาส่งก็ขอตัวกลับในทันที

ภายในถ้ำนั้นเงียบสงัด เป็นสถานที่ปิด ไม่มีน้ำ ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกใดๆ
สมกับเป็นถ้ำร้าง ห้องส้วมไม่มี กลางคืนมืดสนิท ผมได้ตกลงกับปู่ฤาษีว่าจะลองอยู่ในถ้ำสัก ๓ วัน
อาศัยดื่มนมกับน้ำเพียงเท่านั้น ( เพื่อฝึกความอดทน ) ตลอดคืนในถ้ำนั้นเอง
จะได้ยินเสียงที่เป็นเสียงลึกลับหาที่มาไม่ได้ตลอดคืน เช่น เสียงน้ำหยด ทั้งที่ไม่มีน้ำ
แต่โชคดีหน่อยที่ในถ้ำไม่มียุงเลย และเฉพาะเวลาที่กำลังฝึกสมาธิเท่านั้นที่จะได้ยินเสียงน้ำเปาะแปะๆ
เข้าใจว่าอาจจะเป็นพยานาคมาพ่นน้ำเล่น ใจก็ไม่เป็นสมาธิ เพราะอยากจะเห็นพยานาค
เมื่อลืมตาหันไปดูก็ไม่พบอะไรและเสียงน้ำก็เงียบไป ตกดึกแม่ตะเคียนในถ้ำก็มาอำอีก
เห็นเราขยับไม่ได้เอาใหญ่ พุ่งเข้ามากอดซะเผลินเลย สักพักมีผีพระมาอีก ๒ รูป มาตำหนิผม
ประมาณว่ามารบกวนเขา อาจจะเป็นเพราะแม่ตะเคียนเข้ามากอดผมกระมัง
พอตอนกลางวันก็มีฝูงลิงเข้ามาแอบจ้องอยู่บนช่องด้านบนของถ้ำ เผลอไม่ได้
จะปีนลงมาขโมยนมไปกิน สรุปอยู่ถ้ำมา ๓ วัน นอกจากอดอาหาร ทานแต่นมแล้ว
ก็ไม่ได้อะไรเป็นพิเศษ ไปถามปู่เรื่องแม่ตะเคียนกับผีพระ ๒ รูป ปู่ฤาษีก็บอกว่ามีจริง
และบอกกับผมว่า “คราวหน้าลองมาใหม่สัก ๗ วัน” ผมนึกในใจ
“จะให้อยู่กับแม่ตะเคียน ๗ วันเรอะ!! ได้เสียตัวกันพอดี”

๑๓ มค ๕๖ ไปเปิดบารมีวิชชาสามกับทางศินาราเป็นครั้งที่ ๓ ก็ยังไม่ผ่านเหมือนเดิม
บวชก็แล้วทำไมยังไม่ผ่าน ไม่เป็นไร ช่างมัน รอรอบหน้า ถ้ายังไม่ได้อีกก็รอรอบต่อๆไป
จากนั้นก็ลองฝึกสมาธิด้วยกสิณสีดู ปรากฏว่าสามารถเข้าสมาธิได้ไวมาก
ใช้แค่กระดานฟิวเจอร์บอดสีดำ แล้วเอากระดาษสีแดงตัดเป็นวงกลมขนาดเท่าลูกฟุตบอล
แปะที่กึ่งกลาง เอามาเพ่งแล้วก็ภาวนาว่า “สีแดง ๑ สีแดง ๒ สีแดง ๓......สีแดง ๑๔ สีแดง ๑๕”
จากนั้นก็หลับตา แล้วเพ่งภาพติดตา ที่จะเป็นวงกลมสีออกเขียวๆ ภาวนาว่า “แดง แดง แดง แดง...”
พอวงกลมนิมิตหายก็ลืมตามาเพ่งใหม่ ทำแบบเดิมซ้ำ ๓-๔ ครั้ง จากนั้นเพิ่มระยะเวลาการเพ่ง
เป็น ๓๐ วินาที คือ “สีแดง ๑ สีแดง ๒ สีแดง ๓......สีแดง ๒๙ สีแดง ๓๐” แล้วหลับตา
เพ่งนิมิตวงกลม เพ่งและก็ภาวนาว่า “แดงๆๆๆๆ” แล้วก็ปล่อยจิตเข้าสมาธิไปเลย
เพ่งด้วยวิธีใช้กสิณแบบนี้ ไม่ถึง ๕ นาทีก็เข้าถึงฌาน ๒ ได้แล้ว วิธีนี้ถึงจะได้ผลไวมาก
แต่เพราะการเพิ่งกสิณก็ยังต้องนั่งสมาธิ เลยติดที่ตัวโยกเหมือนเดิม แต่ดีหน่อยตรงที่ว่า
เดิมกว่าเกิดอาการตัวโยกจะกินเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง

ที่ผมเอาเรื่องราวประสบการณ์ของตัวเองมาลงให้อ่านกันนั้น
หวังว่าจะเป็นแรงบันดาลใจให้กับผู้ที่กำลังปฏิบัติอยู่หรือแค่คิดแต่ยังไม่เริ่มสักทีให้ได้มีไฟในการปฏิบัติ
หากเราตั้งใจจริงมีความเพียร ย่อมสำเร็จได้ทุกคน ไม่สำคัญว่าในอดีตจะต้องมีบุญญาธิการหรือบารมีให้มากเลย
ที่ต้องมีคือ อิทธิบาต ๔ ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา พยายามมันไปเรื่อยๆ เจออุปสรรคก็อย่าได้เสียกำลังใจ
ท้อแท้แต่อย่าท้อถอย อนาคตที่สดใสก็จะรอเราอยู่ การที่คนส่วนใหญ่ไปคิดว่า
กว่าจะปฏิบัติให้สำเร็จได้ต้องใช้เวลาเป็นสิบๆปี ซึ่งมันเป็นความคิดที่ผิด จริงๆแล้วอยู่ที่ตัวเราเองทั้งนั้น
หากเรารักษาศีลให้บริสุทธิ์ที่สุด ทำตัวเองให้สะอาดทั้งภายนอกและภายใน
และตามหากรรมฐานที่ถูกกับจริตของเราให้เจอและปฏิบัติให้ถูกทาง ความสำเร็จย่อมอยู่ไม่ไกล

เป็นความเข้าใจส่วนตัวมาจากผลการปฏิบัติและใช้คำอธิบายเพื่อให้อ่านเข้าใจได้ง่าย
อาจจะมีทั้งส่วนที่ถูกต้องตามตำรา และส่วนที่ต่างจากตำราไปบ้าง
ผิดถูกประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้

รวมบทความ

นั่งสมาธิแล้วได้อะไร(ประสบการณ์ตรงจากการบวชพระ1พรรษา)

ก่อนปฎิบัติต้องทำความเข้าใจเรื่อง "ทาน ศีล ภาวนา รวมถึงการแผ่เมตตา และการอุทิศบุญ"

วิธีฝึก วิธีคิด สำหรับผู้อยาก"บวชใจ"

รักษาศีลให้บริสุทธิ์ที่สุดต้องรักษาให้ถึงใจ

ความหมายแท้จริงของการทาน "เจ"

วิธีฝึกจิต รับรู้สภาวะ

Click to expand...

ขออนุญาตครับ

ทำไมคนรุ่นใหม่ จึงชอบมุ่งไปทางนี้ กันนัก?

ปฏิบัติไปไม่ทันไร ก็ "ส่งจิตออกนอก" กันแล้ว

แล้วจะเห็น "ธรรม" ได้อย่างไร

เพราะที่ผมปฏิบัติมานั้น มีลำดับ ตามนี้

๑ สะสมกำลังสติ กำลังสมาธิ ให้เต็ม จนล้นก่อน
๒ อะไร ผ่านเข้ามา ปล่อยทิ้งทั้งหมด มุ่งสะสมกำลังสติ กำลังสมาธิ ให้เต็ม จนล้น เพียงอย่างเดียว
๓ กำหนดสติ "รู้ตัวทุกอิริยาบถ" แต่เพียงอย่างเดียว
(ของผมง่ายหน่อย พอกำลังสติ กำลังสมาธิ เต็มจนล้นแล้ว ล้นอีก)
(จิตสว่างทะลุ ออกมา แล้วรู้ตัวทุกอิริยาบถ เลย โดยไม่ต้องไปสะสมทีละเล็กทีละน้อย)
๔ เมื่อมีสติ "รู้ตัวทุกอิริยาบถ" แล้ว "การเห็นจิตของตน" ก็จะเห็นได้ง่าย
๕ เมื่อเห็น "จิตของตน" แล้ว "จิตคิดอะไร" ก็ "ตามรู้ไปๆ" แต่เพียงอย่างเดียว
(ของผมพิเศษหน่อย เห็น"จิตของตน" ได้ไม่นาน ก็ "เห็นจิตคนรอบข้างด้วย")
๖ เมื่อเห็น "จิตของตน" แล้ว "ตามรู้ไปๆ" มากเข้าๆ ก็จะ "เห็น ธรรม"
ที่ว่า "เห็น ธรรม" ก็คือ "เมื่อมีคำถามผุดขึ้นมาในจิต" แล้วก็จะมี "คำตอบที่ถูกต้อง" ผุดขึ้นตามมา
"รอบแล้ว รอบเล่า ต่อเนื่องกันไปไป็น ลูกโซ่ๆๆ"

ทั้งๆที่ผมปฏิบัติได้เพียงแค่ ๙ ปีแรกเท่านั้น ผมเคยสงสัยว่า

ปฏิบัติแค่นี้ "รู้ธรรม เห็น ธรรม" ได้อย่างไร?

ปฏิบัติแค่นี้ "เห็นจิต ของผู้อื่น" ได้อย่างไร?

ไม่มีครู ไม่มีอาจารย์ ปฏิบัติเอง จนรู้ธรรมได้อย่างไร?

เมื่อ พิจารณาแล้ว จึงได้ทราบว่า

"เพราะผมชอบ เฝ้ามอง เฝ้าสังเกตุ ผู้คนรอบตัวเราว่า"
"พวกเขา กำลังคิดอะไรอยู่?"
"เมื่อเป็นอย่างนี้ เขากำลังคิดอะไร เขาจะทำอะไร? เขาจะทำอย่างไร?"

หรือแม้แต่ "เมื่อเห็นผู้คน พูดคุยกัน เมื่อคนหนึ่งถามอะไรขึ้นมา"
ผมก็พิจารณาว่า "คนอื่นๆ จะตอบว่า อย่างไร"
ไล่เรียงไปเรื่อยๆ ตามดู ตามรู้ ตามพิจารณา ไปเรื่อยๆ
ชีวิตผม "เพลิดเพลิน" กับสิ่งเหล่านี้อยู่ตลอดเวลา

เห็นหลายๆท่าน ต่างก็ชื่นชม ผู้ที่มีพลังจิตสัมผัส หลายๆ รูปแบบ
นั้นเพราะท่าน ยังไม่เคยเจอกับ ผู้ที่เป็นเลิศ ในด้านต่างๆ
นั้นเพราะท่าน ยังไม่เคยเจอกับ ผู้ที่เป็นที่สุด ของที่สุด ต่างหาก

บอกให้ก็ได้ว่า จุดที่ท่านต้องมองหาคืออะไร
เพราะที่ผมเห็นมานั้น อย่างน้อยท่านเหล่านั้นจะมี

๑ เหล็กไหลบารมีประจำตน
๒ ลูกแก้ว สารพัดนึก
๓ ลูกแก้วญานบารมี ขององค์อัมรินทร์
๔ ลูกแก้วญานบารมี ขององค์ศิวะเทพ
ครูบาอาจารย์บางท่านมีมากจนบรรยายไม่หมด

ที่สำคัญ ต้องมี "บุญบารมี" ของตนสูงส่งพอ จึงจะสามารถ ใช้สิ่งเหล่านี้ได้

เห็นบางท่าน แม้มีแล้ว ก็ไม่รู้ว่า อะไร เป็น อะไร

เห็นบางท่าน แม้มีแล้ว ก็ไม่รู้ว่า จะใช้งานกัน อย่างไร

สรุป

เพราะเรา "ไม่รู้ ไม่เห็น ไม่เป็น ในสิ่งที่ดีกว่า"
เราจึงเข้าใจว่า "เรารู้ เราเห็น เราเป็น ในสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว"

เพราะเรามี บุญบารมี "ที่จะรู้ ที่จะเห็น ที่จะเป็น" ได้เพียงแค่นี้
"เราจึงรู้ เราจึงเห็น เราจึงเป็น" ได้เพียงแค่นี้

แล้วทีนี้ เข้าใจหรือยังล่ะว่า สิ่งที่ต้องเพียรพยายามแสาะหา ก็คือ

"บุญ บารมี" นี้นี่เอง

แล้วทีนี้ เข้าใจหรือยังล่ะว่า "บุญ บารมี" นี้ ทำอย่างไร ถึงจะได้มันมา

แล้วทีนี้ เข้าใจหรือยังล่ะว่า "บุญ บารมี" นี้ มันคือ อะไรกันแน่

แล้วทีนี้ เข้าใจหรือยังล่ะว่า ครูบาอาจารย์ ที่ท่านมี "บุญ บารมี" สูงที่สุด ต้องเป็นอย่างไร

แล้วทีนี้ เข้าใจหรือยังล่ะว่า ครูบาอาจารย์ ที่ท่านมี "บุญ บารมี" สูงที่สุด ต้องทำอะไร

แล้วทีนี้ เข้าใจหรือยังล่ะว่า พระบรมศาสดา พระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงเป็นผู้มี บุญ บารมี สูงที่สุด ในแต่ละ พุทธันดร

ขอโมทนาบุญ ขออนุโมทนาบุญ

ลุงมหา

ลุงมหา๑ said: ↑

ตารางเปิดบุญ เดือน พฤศจิกายน 2556
.......................................................................................

วันศุกร์ที่ 8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

กฐินพระใหญ่ชัยภูมิ

09.00 น.จัดพิธีบวงสรวงเทพเทวาที่เจริญปุระนคร และพุทธสถานพระใหญ่ชัยภูมิ ขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์
12.00 น.เปิดบุญบารมีที่เจริญปุระนคร

.......................................................................................

วันเสาร์ที่ 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

กฐินพระใหญ่ชัยภูมิ

ตั้งองค์มหากฐินสามัคคี ร่วมแรงร่วมใจเทรัตนบัลลังก์องค์พระมหาปฎิมากรพระใหญ่ชัยภูมิ
เปิดบุญบารมีขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์
15.00 น. แห่องค์มหากฐินสู่บริเวณพุทธสถานพระใหญ่ชัยภูมิ
17.30 น. เจริญพระพุทธมนต์เย็น
19.00 น.บวงสรวงเทพเทวาจากญาติธรรมทั่วประเทศ
(คุณบานเย็น รากแก่น คุณชมพู ฟรุตตี้และคณะ คุณนราธิป กาญจนวัฒน์
นักแสดงจากบ้านสุขาวดี และชุดการแสดงรำจินตลีลาจากวิมานต่างๆ)
เปิดบุญเวลา 00.00 น.
.......................................................................................

วันอาทิตย์ที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

กฐินพระใหญ่ชัยภูมิ

- 06.00 น. ทำบุญตักบาตรข้าวสารอาหารแห้ง พระสงฆ์ 154 รูป
- 07.00 น. ถวายภัตตาหารเช้าแด่พระภิกษุสงฆ์
- 11.00 น. ถวายภัตตาหารเพลแด่พระภิกษุสงฆ์
- 14.00 น. ทอดถวายผ้ากฐิน
- 15.00 น. พิธีเปิดบุญบารมี
.......................................................................................

***หมายเหตุ ตารางเปิดบุญอาจเปลี่ยนแปลงได้ควรมีการโทรตรวจสอบทุกครั้งก่อนเดินทาง
สอบถามเพิ่มเติม......
อ.สมเดช 081-5930950 จ่าต๋อง 081-2667861 จ่าลพ 081-8772322
คุณกร 085-2463322 คุณทศพร 081-8664597
Click to expand...

tsukino2012 · 7 พฤศจิกายน 2013

ลุงมหา๑ said: ↑

ขออนุญาตครับ

ทำไมคนรุ่นใหม่ จึงชอบมุ่งไปทางนี้ กันนัก?

ปฏิบัติไปไม่ทันไร ก็ "ส่งจิตออกนอก" กันแล้ว

แล้วจะเห็น "ธรรม" ได้อย่างไร

เพราะที่ผมปฏิบัติมานั้น มีลำดับ ตามนี้

๑ สะสมกำลังสติ กำลังสมาธิ ให้เต็ม จนล้นก่อน
๒ อะไร ผ่านเข้ามา ปล่อยทิ้งทั้งหมด มุ่งสะสมกำลังสติ กำลังสมาธิ ให้เต็ม จนล้น เพียงอย่างเดียว
๓ กำหนดสติ "รู้ตัวทุกอิริยาบถ" แต่เพียงอย่างเดียว
(ของผมง่ายหน่อย พอกำลังสติ กำลังสมาธิ เต็มจนล้นแล้ว ล้นอีก)
(จิตสว่างทะลุ ออกมา แล้วรู้ตัวทุกอิริยาบถ เลย โดยไม่ต้องไปสะสมทีละเล็กทีละน้อย)
๔ เมื่อมีสติ "รู้ตัวทุกอิริยาบถ" แล้ว "การเห็นจิตของตน" ก็จะเห็นได้ง่าย
๕ เมื่อเห็น "จิตของตน" แล้ว "จิตคิดอะไร" ก็ "ตามรู้ไปๆ" แต่เพียงอย่างเดียว
(ของผมพิเศษหน่อย เห็น"จิตของตน" ได้ไม่นาน ก็ "เห็นจิตคนรอบข้างด้วย")
๖ เมื่อเห็น "จิตของตน" แล้ว "ตามรู้ไปๆ" มากเข้าๆ ก็จะ "เห็น ธรรม"
ที่ว่า "เห็น ธรรม" ก็คือ "เมื่อมีคำถามผุดขึ้นมาในจิต" แล้วก็จะมี "คำตอบที่ถูกต้อง" ผุดขึ้นตามมา
"รอบแล้ว รอบเล่า ต่อเนื่องกันไปไป็น ลูกโซ่ๆๆ"

ทั้งๆที่ผมปฏิบัติได้เพียงแค่ ๙ ปีแรกเท่านั้น ผมเคยสงสัยว่า

ปฏิบัติแค่นี้ "รู้ธรรม เห็น ธรรม" ได้อย่างไร?

ปฏิบัติแค่นี้ "เห็นจิต ของผู้อื่น" ได้อย่างไร?

ไม่มีครู ไม่มีอาจารย์ ปฏิบัติเอง จนรู้ธรรมได้อย่างไร?

เมื่อ พิจารณาแล้ว จึงได้ทราบว่า

"เพราะผมชอบ เฝ้ามอง เฝ้าสังเกตุ ผู้คนรอบตัวเราว่า"
"พวกเขา กำลังคิดอะไรอยู่?"
"เมื่อเป็นอย่างนี้ เขากำลังคิดอะไร เขาจะทำอะไร? เขาจะทำอย่างไร?"

หรือแม้แต่ "เมื่อเห็นผู้คน พูดคุยกัน เมื่อคนหนึ่งถามอะไรขึ้นมา"
ผมก็พิจารณาว่า "คนอื่นๆ จะตอบว่า อย่างไร"
ไล่เรียงไปเรื่อยๆ ตามดู ตามรู้ ตามพิจารณา ไปเรื่อยๆ
ชีวิตผม "เพลิดเพลิน" กับสิ่งเหล่านี้อยู่ตลอดเวลา

เห็นหลายๆท่าน ต่างก็ชื่นชม ผู้ที่มีพลังจิตสัมผัส หลายๆ รูปแบบ
นั้นเพราะท่าน ยังไม่เคยเจอกับ ผู้ที่เป็นเลิศ ในด้านต่างๆ
นั้นเพราะท่าน ยังไม่เคยเจอกับ ผู้ที่เป็นที่สุด ของที่สุด ต่างหาก

บอกให้ก็ได้ว่า จุดที่ท่านต้องมองหาคืออะไร
เพราะที่ผมเห็นมานั้น อย่างน้อยท่านเหล่านั้นจะมี

๑ เหล็กไหลบารมีประจำตน
๒ ลูกแก้ว สารพัดนึก
๓ ลูกแก้วญานบารมี ขององค์อัมรินทร์
๔ ลูกแก้วญานบารมี ขององค์ศิวะเทพ
ครูบาอาจารย์บางท่านมีมากจนบรรยายไม่หมด

ที่สำคัญ ต้องมี "บุญบารมี" ของตนสูงส่งพอ จึงจะสามารถ ใช้สิ่งเหล่านี้ได้

เห็นบางท่าน แม้มีแล้ว ก็ไม่รู้ว่า อะไร เป็น อะไร

เห็นบางท่าน แม้มีแล้ว ก็ไม่รู้ว่า จะใช้งานกัน อย่างไร

สรุป

เพราะเรา "ไม่รู้ ไม่เห็น ไม่เป็น ในสิ่งที่ดีกว่า"
เราจึงเข้าใจว่า "เรารู้ เราเห็น เราเป็น ในสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว"

เพราะเรามี บุญบารมี "ที่จะรู้ ที่จะเห็น ที่จะเป็น" ได้เพียงแค่นี้
"เราจึงรู้ เราจึงเห็น เราจึงเป็น" ได้เพียงแค่นี้

แล้วทีนี้ เข้าใจหรือยังล่ะว่า สิ่งที่ต้องเพียรพยายามแสาะหา ก็คือ

"บุญ บารมี" นี้นี่เอง

แล้วทีนี้ เข้าใจหรือยังล่ะว่า "บุญ บารมี" นี้ ทำอย่างไร ถึงจะได้มันมา

แล้วทีนี้ เข้าใจหรือยังล่ะว่า "บุญ บารมี" นี้ มันคือ อะไรกันแน่

แล้วทีนี้ เข้าใจหรือยังล่ะว่า ครูบาอาจารย์ ที่ท่านมี "บุญ บารมี" สูงที่สุด ต้องเป็นอย่างไร

แล้วทีนี้ เข้าใจหรือยังล่ะว่า ครูบาอาจารย์ ที่ท่านมี "บุญ บารมี" สูงที่สุด ต้องทำอะไร

แล้วทีนี้ เข้าใจหรือยังล่ะว่า พระบรมศาสดา พระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงเป็นผู้มี บุญ บารมี สูงที่สุด ในแต่ละ พุทธันดร

ขอโมทนาบุญ ขออนุโมทนาบุญ

ลุงมหา

Click to expand...

ต่างคนต่างก็มีปฏิบัติจริตของตนเองน่ะครับ
ผมเป็นคนไม่เชื่อไม่ยึดถือไม่ศรัทธาอะไรโดยง่าย
ไม่เชื่อเรื่องผี ไม่เชื่อเรื่ององค์เทพ
ไม่ศรัทธา ไม่ชอบกราบไหว้สิ่งใดๆ
จึงต้องลองมาปฏิบัติด้วยวิธีการของตน
แสวงหาสิ่งใหม่ๆที่ไม่เคยรู้ไม่เคยเห็น
จากที่โพสไปข้างต้น
เป็นช่วงเริ่มเสาะหาความแปลกใหม่
เป็นช่วงที่ผมเริ่มส่งจิตออกนอก
ตามค้นหาสิ่งที่ไร้สาระ
ซึ่งกว่าจะรู้ตัวและแยกระหว่างธรรมะกับความหลง
ก็ฝึกอย่างนั้นไปปีกว่าแล้ว
ณ ปัจจุบัน ผมเลิกแสวงหา เลิกไปสนใจภายนอก
และมองแต่ในตัวเอง ปฏิบัติอยู่กับตนเอง
พิธีการงานไหว้ครู สำหรับผมไปแล้วก็งั้นๆ
ไหว้จิตวิญญาณ ขอให้คนอื่นช่วย
ตัวเราไม่ช่วยเหลือไม่พึ่งพาตนเอง
คงจะยากที่จะบรรลุธรรมได้
ส่วนเรื่องขององค์เทพ
เมื่อตอนนั้น ก็สงสัยอยู่ว่ามันยังไง
เป็นองค์เทพจริง หรือเป็นผี
แล้วพระศิวะ พระนารายณ์ พระพรหมณ์เอย
หรือจะพระคเณศก็ดี นั้นมีอยู่จริงไหม
คนมีหัวเป็นช้างเนี่ยนะ ก็สงสัยมาเรื่อย
ปัจจุบันเลิกสงสัยและเลิกไปสนใจแล้ว
เน้นแต่การปฏิบัติด้วยอริยมรรคเท่านั้น
สมถะ กับ วิปัสสนา จริงๆ อย่างอื่นไม่เอาแล้ว
ที่ผ่านๆมายอมรับว่าแสวงหาความเป็นทิพย์
อยากเห็นอยากรู้อยากดูดวงตรวจกรรมได้
อยากช่วยคนได้ (หรืออยากจะมีชื่อเสียงกันแน่ก็ไม่รู้)
หลงนั่นเอง
ตอนนี้ไม่สนใจเรื่องนั้นแล้ว ไม่อยากได้
เมื่ออยู่กับธรรมะและได้เข้าใจด้วยผลของการฝึกปฏิบัติ
จึงทำให้เข้าใจว่า จริงๆแล้วเราควรทำอย่างไร
เกิดมาเพื่ออะไร

ขอบคุณคุณลุงมหา๑ครับที่ชี้แนะ
แต่ผมคงไม่สนพวกเหล็กไหลหรือลูกแก้ว
เพราะไม่ว่าจะจำเป็น(สำหรับผม)
ผมมีลูกแก้วพระธรรมอยู่ในใจอยู่แล้ว
ลูกแก้วองค์นั้นองค์นี้ ไม่มีค่าสำหรับผม
ผมไม่ศรัทธา จะเป็นเทพองค์ใดก็ตาม
มนุษย์มีกาย สร้างบุญได้เอง
เหตุใดจะต้องไปพึ่งจิตวิญญาณที่ไร้รูปกาย
พวกเขาทั้งหลายก็หาได้หลุดพ้นไม่
แถมยังไม่อยากจะกลับมาเกิด
ถึงมาร่วมสร้างบุญกับเราๆ
ผู้ที่คิดจะหนีทุกข์อย่างนี้
จะเป็นที่พึ่งให้กับเราได้อย่างไร
พวกเขาไปได้แค่สวรรค์
เราพึ่งพวกเขา
เราก็ไปได้แค่สวรรค์นั้นแหละ
การบวงสรวงเทพเทวาก็เช่นกัน
สำหรับผมกับคิดว่างมงาย
เราไม่มีทางพิสูจน์ความจริงได้
และไม่สามารถพิจารณาให้เป็นเหตุเป็นผลได้
พุทธองค์สอนให้ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
ตัวผมปฏิบัตตามแนวศาสนาพุทธ
ไม่ปฏิบัติตามศาสนาพราหมณ์
แต่ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ
เพราะมันมีแต่ศรัทธา
ไม่มีเหตุผล
ผมปฏิบัติตามอริยมรรค
ศีล สมาธิ ปัญญา
และให้ทาน ตามอัตภาพ ตามวาระที่เข้ามา
ไม่เจาะจงว่าจะเป็นใครเมื่อไรเท่าใด
ไม่เน้นที่พระ ไม่ยึดที่คณะสงฆ์
จะทำกับใครก็ได้ ที่คิดว่าเป็นคนดี
และยังประโยชน์ให้กับเขาได้
จะเป็นคนเดียว หรือหมู่ชนก็ได้ทั้งนั้น
ผมไม่ยึดติดเรื่องบารมี
จะมีมากมีน้อยไม่เห็นจะต้องไปใส่ใจ
จะมีมากก็เป็นคนดี จะมีน้อยก็เป็นคนดี
เพราะของแบบนี้ไม้ได้แข่งกันสะสม
ไม่ได้ขุดมาวัดกัน
มันดูที่ความสว่างของจิต
อยู่ที่ความเมตตา กรุณาที่มี

ต่างคนต่างก็มีวิธีการของตน

ก็ขอบคุณที่ชี้แนะครับ ขอโมทนา

อินทรบุตร · 7 พฤศจิกายน 2013

ลุงมหา๑ said: ↑

"เพราะผมชอบ เฝ้ามอง เฝ้าสังเกตุ ผู้คนรอบตัวเราว่า"
"พวกเขา กำลังคิดอะไรอยู่?"
"เมื่อเป็นอย่างนี้ เขากำลังคิดอะไร เขาจะทำอะไร? เขาจะทำอย่างไร?"

หรือแม้แต่ "เมื่อเห็นผู้คน พูดคุยกัน เมื่อคนหนึ่งถามอะไรขึ้นมา"
ผมก็พิจารณาว่า "คนอื่นๆ จะตอบว่า อย่างไร"
ไล่เรียงไปเรื่อยๆ ตามดู ตามรู้ ตามพิจารณา ไปเรื่อยๆ
ชีวิตผม "เพลิดเพลิน" กับสิ่งเหล่านี้อยู่ตลอดเวลา

Click to expand...

จะได้เพลิดเพลินในวัฏฏะสงสารไปอีกนานครับ

DuchessFidgette · 7 พฤศจิกายน 2013

กำลังกินข้าวอยู่เลยเปิดมากระทู้นี้เจอศพพอดี เลยได้หยุดกินและรู้สึกว่าอาหารในปากก็คือศพ

อินทรบุตร · 7 พฤศจิกายน 2013

DuchessFidgette said: ↑

กำลังกินข้าวอยู่เลยเปิดมากระทู้นี้เจอศพพอดี เลยได้หยุดกินและรู้สึกว่าอาหารในปากก็คือศพ
Click to expand...

มันจะเป็นศพ หรือ ไม่ใช่ศพ ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่เราจะไปยึดติด
เพราะเรากินเข้าไปเพื่อยังอัตภาพร่างกายนี้ ให้ทำงานต่อไปได้ ทำประโยชน์กับโลกต่อไปได้
สิ่งที่เข้าปากไป จะเป็นศพ หรือไม่เป็นศพ ไม่ใช่สาระสำคัญเลย สำหรับผู้ที่อยู่ในโลกนี้ เพื่อทำหน้าที่
สิ่งที่เข้าปากไป จะเป็นศพหรือไม่ เป็นสาระสำคัญแค่เฉพาะกับผู้ที่อยู่ในโลกนี้ เพื่อการท่องเที่ยวเพลิดเพลินไปในการเสพทิฎฐิ อุปาทาน ความคิด เท่านั้นเอง

DR-NOTH · 11 พฤศจิกายน 2013

นานาจิตตัง ต่างคนก็ต่างมีจุดยืน มีหลักปฏิบัติที่แตกต่างกัน แต่จุดหมายนั้นเหมือนกัน
อยู่ที่ว่า ทางของใครจะเป็นทางลัดหรือทางอ้้อม
ปฏิบัติได้ถูกทางก็ถึงเร็วหลุดพ้นและเข้าถึงฝั่งนิพพานได้เร็ว ...
โมทนา...

tsukino2012 · 11 พฤศจิกายน 2013

DR-NOTH said: ↑

นานาจิตตัง ต่างคนก็ต่างมีจุดยืน มีหลักปฏิบัติที่แตกต่างกัน แต่จุดหมายนั้นเหมือนกัน
อยู่ที่ว่า ทางของใครจะเป็นทางลัดหรือทางอ้้อม
ปฏิบัติได้ถูกทางก็ถึงเร็วหลุดพ้นและเข้าถึงฝั่งนิพพานได้เร็ว ...
โมทนา...
Click to expand...

เรื่องราวในกระทู้นี้ เป็นช่วงเวลาที่ผมเริ่มมีความสนใจในการปฏิบัติ
เพราะอยากรู้อยากลอง ยังไม่ได้ปรารถนาจะบรรลุธรรมอันใดเลยครับ
แต่พอเรามามั่วๆอยู่กับทางพวกนี้ไป ถึงจุดๆนึง จะเริ่มรู้สึกแรงขึ้นเรื่อยๆ
ว่า มันใช่แน่หรือ มันงมงายไปรึเปล่า ใช่ทางที่พระพุทธเจ้าสอนรึเปล่า
สุดท้ายเมื่อศึกษาธรรมมากเข้า ปฏิบัติมากเข้า ก็ถอยออกมาจาก
เรื่องราวของความเชื่อ เรื่องผีๆสางๆ เรื่องการบูชากราบไหว้เทพ
หันมาปฏิบัติตามธรรมที่เป็นไปเพื่อความหลุดพ้นแต่เพียงอย่างเดียว
เพียงแต่ว่า บทความต่อไปต้องเก็บรวบรวมให้ได้เวลาสักปี
เพื่อจะได้มีเนื้อหาสาระประสบการณ์ที่เหมาะสม แล้วก็จะโพสขึ้นใหม่
บทความหน้าจะเป็นอะไรที่มีสาระไม่มีเรื่องของสิ่งที่มองไม่เห็นครับ

Thumma117 · 12 พฤศจิกายน 2013

เป็นบทความที่ทําให้ผมมี กําลังใจฝึกเพิ่มขึ้นครับ

อ้อ ผมอยากถามว่า ทําไมคุณถึง เอาการนับเลข ผนวกเข้ากับการภาวนา พุทโธๆ หล่ะครับ
จะมีผลเสียอะไรไหม. เมื่อก่อนผมก้อหัดทําเอง นั่งนับ ลมหายใจ 1-600 เพราะคิดเอาว่าทําให้ใจสงบ แต่พอโตขึ้นมา ไปฟังคลิป ธรรมมะในยูทูป. พระท่านบอกไม่ควรนับเลข.อ่ะครับบ

tsukino2012 · 12 พฤศจิกายน 2013

Thumma117 said: ↑

เป็นบทความที่ทําให้ผมมี กําลังใจฝึกเพิ่มขึ้นครับ

อ้อ ผมอยากถามว่า ทําไมคุณถึง เอาการนับเลข ผนวกเข้ากับการภาวนา พุทโธๆ หล่ะครับ
จะมีผลเสียอะไรไหม. เมื่อก่อนผมก้อหัดทําเอง นั่งนับ ลมหายใจ 1-600 เพราะคิดเอาว่าทําให้ใจสงบ แต่พอโตขึ้นมา ไปฟังคลิป ธรรมมะในยูทูป. พระท่านบอกไม่ควรนับเลข.อ่ะครับบ
Click to expand...

การนับเลขมันมีทั้งข้อดีข้อเสีย
ข้อดีคือ ทำให้จิตใจผู้ที่ว้าวุ่นมีงานเบาๆให้ทำ
คือนากจากภาวนาแล้ว ยังต้องนับเลข และจดจำว่านับถึงไหนแล้ว
ทำให้จิตผู้ฟุ้งซ่านเบาบางลง มาจดจ่ออยู่กับการภาวนาและนับเลข
หลายๆคนที่ไม่เคยฝึกสมาธิ ลำพังแค่ภาวนาพุทโธเอาไม่อยู่หรอกครับ
ความฟุ้งซ่านมันจะเกิด เมื่อจิตมันเพ้อเ้จ้อพาลให้หมดอารมณ์ปฏิบัติ
นับเลขนั้นช่วยได้มาก แต่ไม่ควรนับเลขในจำนวนที่มากเกินไป
เพราะจะทำให้อึดอัด แทนที่จะได้ผลเป็นธรรมชาติ
พอเกร็งเกินไป ใช้สมองจดจำมากไป ก็เลยฟุ้งซ่านอีก
ดังนั้น สำหรับผมไม่ใช่นับแค่ถึงสิบ แต่นับถึงร้อย แต่ไม่เกินร้อย
แล้วจึงวนมานับเริ่มต้นใหม่

แรกๆจะฝึกจิตเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่านไปเรื่องอื่นๆเท่านั้น
เมื่อครบกำหนด เราสามารถนับได้ครบร้อย นับไม่ผิด ไม่หลงไม่ลืม
ถือว่าจิตเราเริ่มลดความฟุ้งซ่่านไปกับมโนภาพที่ไร้สาระได้บ้างแล้ว

ฝึกใหม่ๆจะนับถึงร้อยได้ยาก เพราะจิตจะฟุ้งซ่าน เห็นภาพต่างๆ
ทำให้เราหลุดจากการนับ แต่ไปจดจ่ออยู่กับภาพแห่งความฝันแทน
พอลืม ก็ต้องมาเริ่มนับใหม่ จะเป็นอย่างนี้สักพัก

ฝึกได้ประมาณหนึ่ง จิตเริ่มลดความฟุ้งซ่าน สามารถนับครบจำนวนได้สบายๆ
ไม่หลงไม่ลืม แต่ก็ยังไม่ได้สมาธิอะไรมาก

ต่อมาเมื่อจิตเริ่มชินกับการนับ ๑ ถึง ๑๐๐ จนรู้สึกเป็นปรกติ
จิตจะภาวนาแบบกึ่งอัตโนมัติ ไม่อึดอัด ไม่เกร็ง และเข้าสมาธิได้
จิตจะนิ่งๆ และหยุดภาวนาหยุดนับเลขไปเอง แต่จะต่างจากตอนฝึกใหม่ๆ
ตอนฝึกใหม่ หยุดภาวนาหยุดนับเลข เพราะไปสนใจอยู่กับความฟุ้งซ่าน
แต่คราวนี้ จิตละเอียดรู้วึกสบาย และหยุดภาวนาไปเอง โดยที่ไม่ได้ฟุ้งซ่าน
ไม่ได้เห็นภาพอะไร คือนิ่งเฉยๆสบายๆ
ผู้มาถึงระดับนี้ จะไม่สามารถนับให้ร้อยได้อีกแล้ว
เพราะจิตจะเข้าสู้สมาธิได้ไว ถ้ามาถึงขึ้นนี้แล้ว ทำให้ชิน
การนับเลขก็จะไม่จำเป็นอีกต่อไป

ที่หลวงพ่อนู่นนี่นั่นไม่แนะนำ ก็เพราะ อาจมีบางคนติดใจกับการนับ
ปฏิบัติไปจนแล้วจนรอด ก็ไม่เอาสมาธิ แต่เป็นพวกชอบนับ
ก็นับอยู่อย่างนั้นทั้งชาติ เพราะ
๑.อาจจะนับเลขเพียวไม่ผสมอย่างอื่น(ก็เลยเมา)
ถึงผมจะนับเลข แต่ผมกำหนดลมหายใจเข้าออกร่วมด้วยเสมอ
ก็ด้วยการภาวนาพุทกับโธนั่นแหละ
๒.ผู้ปฏิบัติแทนที่จะภาวนาตามลมหายใจ แต่กลับเอาลมหายใจมาตามภาวนา
ก็เจ๊งเหมือนกัน ไปไม่รอดครับ เพราะจิตมันจะไม่ละเอียด

ส่วนตัวผมคือใช้วิธีนี้แล้วผมสงบ เข้าฌานได้ ผมก็เอามาบอก
หลายๆคนลองแล้วอาจไม่เวิค มันก็แล้วแต่จริตของแต่ละคนเท่านั้น
การปฏิบัติต่างๆ อย่าเพิ่งตัดสินใจหรือเชื่อคนอื่นว่าดีหรือไม่ดี
ต้องลองเองก่อนถึงจะรู้ครับ

Thumma117 · 12 พฤศจิกายน 2013

ขอบคุณครับ.
คําแนะนําของคุณช่วยผมได้เยอะ เลยครับ.

torelax9 · 13 พฤศจิกายน 2013

tsukino2012 said: ↑

ชะตาฟ้ากำหนดให้ได้มีโอกาสมาสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นเทวสถานปฏิบัติธรรมบนภูเขา
ซึ่งอยู่บนภูเขาลูกที่อยู่ใกล้กับวัดพระบาทน้ำพุ โดยมีพ่อปู่ฤาษีขี้เถ้า “ธัมมะรัตตะโน”
เป็นเจ้าสำนัก

Click to expand...

เรียนคุณ tsukino2012 ในรูปนี้ ไม่ใช่ ฤาษี เกตุแก้ว หรือครับ ผมเคยได้พบเจอท่านฤาษีเกตุแก้ว ตามงาน บางงานที่ผมเคยไป หน้าตาคล้ายกันมาก

tsukino2012 · 14 พฤศจิกายน 2013

torelax9 said: ↑

เรียนคุณ tsukino2012 ในรูปนี้ ไม่ใช่ ฤาษี เกตุแก้ว หรือครับ ผมเคยได้พบเจอท่านฤาษีเกตุแก้ว ตามงาน บางงานที่ผมเคยไป หน้าตาคล้ายกันมาก
Click to expand...

อาจจะดูคล้าย ด้วยอัตลักษณ์ของฤาษี
ทั้งการไว้หนวด ไว้เครา ประจวบกับโครงหน้า
แต่ไม่ใช่ครับ เป็นคนละคนกัน

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

นั่งสมาธิแล้วได้อะไร(ประสบการณ์ตรงจากการบวชพระ1พรรษา)

telwada เป็นที่รู้จักกันดี

DR-NOTH เป็นที่รู้จักกันดี

ลุงมหา๑ เป็นที่รู้จักกันดี

tsukino2012 หยุดจึงพบ สงบจึงเกิด

อินทรบุตร เป็นที่รู้จักกันดี

DuchessFidgette เป็นที่รู้จักกันดี

อินทรบุตร เป็นที่รู้จักกันดี

DR-NOTH เป็นที่รู้จักกันดี

tsukino2012 หยุดจึงพบ สงบจึงเกิด

Thumma117 Active Member

tsukino2012 หยุดจึงพบ สงบจึงเกิด

Thumma117 Active Member

torelax9 เป็นที่รู้จักกันดี

tsukino2012 หยุดจึงพบ สงบจึงเกิด

แชร์หน้านี้

แชร์หน้านี้

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

นั่งสมาธิแล้วได้อะไร(ประสบการณ์ตรงจากการบวชพระ1พรรษา)

แชร์หน้านี้

การค้นหาที่มีประโยชน์

ติดต่อเรา