ใครเคยเป็นบ้างครับ...กำลังใจมันไม่มั่นคง

ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างครับ...กำลังใจมันไม่มั่นคง บางวันก็อยากทำความดี
มากๆ บางวันก็ไม่อยากทำความดีเลย บางวันก็อยากสวดมนต์นานๆ บางวัน
ก็อยากสวดสั้นๆ บางวันอยากแผ่เมตตายาวๆ บางวันก็ไม่อยากแผ่เมตตา
รู้สึกเหมือนเหนื่อย อ่อนล้า ไม่อยากทำอะไร แต่พอบางวันมีกำลังใจมากๆ
อยากทำเยอะๆ อยากสวดเยอะๆ บางวันรู้สึกว่าทำความดีแล้วมีความสุข
แต่บางวันก็กลับคิดว่าทำความดีไปก็ไม่เป็นผล (ทำนองทำดีไม่ได้ดี)

 

กำลังใจมันไม่มั่นคง บางวันก็อยากทำความดี
มากๆ บางวันก็ไม่อยากทำความดีเลย บางวันก็อยากสวดมนต์นานๆ บางวัน
ก็อยากสวดสั้นๆ บางวันอยากแผ่เมตตายาวๆ บางวันก็ไม่อยากแผ่เมตตา
รู้สึกเหมือนเหนื่อย อ่อนล้า ไม่อยากทำอะไร แต่พอบางวันมีกำลังใจมากๆ
อยากทำเยอะๆ อยากสวดเยอะๆ
เคยหมดเลย

บางวันรู้สึกว่าทำความดีแล้วมีความสุข
ทำดีแล้วมันก็มีความสุขทุกครั้งแหละ

แต่บางวันก็กลับคิดว่าทำความดีไปก็ไม่เป็นผล (ทำนองทำดีไม่ได้ดี)
อันนี้ไม่เคย ทำดีมันก็ดีน่ะแหละ มันจะไม่มีผลตรงไหน

 

นี่เป็นอาการปรกติในชนทั่วไป เพราะเรายังละกิเลสไม่ได้ อาการเหมือนผีเข้าผีออกดังที่ท่านจขกท เล่ามาจึงเกิดได้....

จึงเป็นความจำเป็นอย่างยิ่งยวดที่เราต้องกระตุ้นเตือนตนด้วยอุบายต่างๆ มีการคิดถึงความตายบ่อยๆบ้าง(มีมรณานุสติ) คิดว่าสัตว์ทั้งหลายเกิดมาแล้วที่ไม่ตายนั้นไม่มีเลย แม้เราก็ไม่พ้นความตายเช่นกัน..และใครจะรู้ว่า เราจะยังหายใจอยู่ในอีกนาทีข้างหน้าเพราะปัจจัยแห่งความตายมีมากมาย ..จึงไม่ควรประมาท เพราะีชีวิตช่างสั้นนัก ต้องเร่งเจริญกุศลทุกประการเป็นต้น..

หรือกระตุ้นตนด้วยการเพิ่มพูนศรัทธาในพระรัตนตรัยให้ยิ่งขึ้นว่า เีรามีบุญอันพิเศษได้เกิดมาทันยุคที่มีพระธรรม คำสอนของพระพุทธเจ้า อันเป็นสิ่งที่มีและพบได้โดยยากยิ่งในทุกกาล ทั้งยังได้อัตภาพอันเหมาะสมคือการได้เป็นมนุษย์ นี่ก็มาด้วยบุญอันยอดเยี่ยมยิ่งในอดีต..ควรหรือที่จะไม่ใช้อัตภาพที่ดีในการเพิ่มบุญต่อไปเพื่อยังตนให้ได้เกิดในภูมิที่ดีิและเพียรเพื่อการสิ้นทุกข์..การได้สวดมนตร์ กราบอภิวาทพระรัตนตรัยเป็นบุญพิเศษที่มีอานิสงคมากมายนับไม่ได้ แม้หากยังศรัทธาให้แล่นไปได้ในขณะทำกาละ ข้อที่ตนจะไปเกิดในสุคติภูมิย่อมเป็นได้..และบุญนี้ทำได้เฉพาะในกาลที่ตนได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนาเท่านั้น..นี่ถ้ามัวประมาทอยู่ เเล้วดันไปเกิดในแถบมิลักขปเทส คงได้แต่คำนับเคารพภูเขาไฟบ้าง ฟ้าร้องฟ้าผ่าบ้างฯลฯ ดีไม่ดี ไปอยู่ในเผ่าที่มีพิธีให้พ่อแม่ ที่แก่เฒ่าีปีนขึ้นต้นไม้แล้วพากันเขย่า หากพ่อแม่ตกลงมาตายก็เอาไปทิ้งเสีย แต่ถ้ายังเกาะไว้ได้ไม่ตกลง มาก็เอาไปเลี้ยงให้อยู่ต่อไปได้ พออีกระยะหนึ่งก็ให้ไปปีนต้นไม้เขย่าจนตกลงมาตายอีกเช่นนี้ ก็พากันไปอเวจี เพราะทำมาตาปิตุฆาตอันเป็นอนันตริยกรรมโดยไม่รู้เลย ด้วยความบอดเขลาหาโอกาสให้ปัญญาเกิดได้ยากเพราะ ไม่มีโอกาสพบพระธรรมกลายเป็นอภัพสัตว์เสียหายหนักหนา..

อันภัยในสังสารวัฏนั้นมีมากมายนับไม่ถ้วน ควรที่จะเกรงกลัวเร่งตนให้เจริญกุศลให้มากเป็นประจำเพื่อความสวัสดีของตนเเต่ถ่ายเดียว ใครๆไม่อาจช่วยใครไ้ด้อย่างแท้จริง..มีแต่ตนเท่านั้นต้องพึ่งตนเอง..นะครับ..

หวังว่าท่านจขกทจะได้แรงบันดาลใจเพิ่มฉันทะในบุญยกิริยาต่างๆขึ้นบ้างไม่มากก็น้อย นะครับ

 

ถ้าคุณทำออกมาจากนิสัยสันดาร มันก็ไม่มีคำว่าเบื่อหรอกคะ นั้นแสดงให้เห็นว่านั้นอาจไม่ใช่สิ่งที่จขกท ชอบจริงๆจากก้นบึ้งของหัวใจ

 

ทำให้ได้เหมือนกันกินครับ
อยากบ้าง ไม่อยากบ้าง แต่ก็ต้องกิน
ปฏิบัติดั่งเช่นลมหายใจ
อาจจะมียาวบ้าง สั้นบ้าง
ช่วงสั้นๆอาจจะหยุดไปบ้าง
แต่ก็ถือว่ามีอยู่ตลอด
ความดีก็เหมือนกัน
อย่าทำเพราะคิดว่าทำแล้วมันได้ดี
ให้ทำความดีจนเป็นความเคยชิน
จนเราชินกับการทำความดีโดยไม่คิดหวังอะไร
เมื่อไม่หวังอะไร มันก็ท้อไม่ได้
เมื่อทำจนชิน มันก็ไม่อึดอัด มันก็ทำได้เรื่อยๆ
ถึงจะมากบ้าง น้อยบ้าง สำหรับการปฏิบัติ
ยังไงเสียก็จะสำเร็จได้ในที่สุด

 

เป็นกันทุกคนเหละ

 

อันที่จริง คนที่อยากสวดมนต์นานๆ อยากแผ่เมตตานานๆ
แม้เป็นบางวัน ถือว่ามีบุญมากนะครับ
ส่วนเป็นบ้างไม่เป็นบ้าง ถือว่าเป็นเครื่องเตือนสติ ให้หมั่นบำเพ็ญให้มากขึ้นครับ
บุญทะยอยส่งผลให้เรารับรู้ผลแห่งความดี เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าทำดีได้ดีมีผลที่สุขใจครับ

 

แสดงว่าคุณเห็นไตรลักษณ์แล้ว ขออนุโมทนา ถ้ามันเที่ยงอยู่อย่างนั้น...น่ากลัว

 

เป็นเหมือนกันนะ แต่สำหรับตัวข้าพเจ้าไม่ใช่เรื่องของกำลังใจ
แต่เป็นเพราะเรื่องของสุขภาพ
ในช่วงที่สุขภาพดี สมองเปิด จะรู้สึกว่าจิตใจสงบ รู้สึกอยากสวดมนต์ แล้วก็สวดได้ดีด้วย คือไม่รู้สึกเบื่อ รู้สึกว่าจิตจับอยู่ที่บทสวดมนต์ มีความเป็นหนึ่งเดียวกัน
สวดแล้วเกิดสมาธิ

แต่วันที่สุขภาพไม่ดี จะรู้สึกว่าหนักหัวไปหมด จิตใจอ่อนล้า ไม่มีสมาธิ ไม่อยากสวด

รู้สึกเลยว่าสุขภาพเนี่ยมีผลอย่างมากเลยต่อการปฏิบัติธรรมให้ก้าวหน้า

 

ขาดอธิษฐานบารมี เป็นตัวกำกับในการทำดีทุกอย่าง เมื่อบาปเก่าเข้าแทรก จิดใจจะท้อแท้ในการทำดี

ดังนั้น ต้องอธิษฐานขอให้เป็นผู้มีกำลังใจมั่นคงดุจพระบรมโพธิสัตว์(ถึงแม้ไม่ได้ปรารถนาพระโพธิญาณ) ทำให้กำลังใจ ไม่ท้อแท้ เหนื่อยหน่ายในการสร้างกุศลค่ะ

ขอให้เจริญในธรรมค่ะ

Numsai