อยากทราบว่ามีวิธีใดในการประคองตัวเราให้ไม่ล้มเลิกการปฏิบัติธรรม

รอความเห็นท่านผู้รู้มาเล่าเรื่องวิชาธรรมกายคะ
เห็นเขาบอกว่ามีวิชากลับเพศ ให้หญิงเป็นชาย ให้ชายเป็นหญิงด้วย

 

การปราบกิเลส เป็นหน้าที่ของปัญญา

ซึ่งเป็นปัญญาในทางธรรม
และ ปัญญาตัวนี้ มันเป็นผลงาน ของจิต ที่มีสมาธิ
ที่เรียกว่า สัมมาสมาธิ
และ สัมมาสมาธิ ตัวนี้ มันเป็นผลงาน ของสติที่ต่อเนื่อง
ที่เรียกว่า สติวินะโย

เราฝึกเจริญสติ ก็เพื่อ ให้เป็นสติวินะโย ให้มีสติเป็นผู้นำจิต

แน่นอนว่า อาจจะเคยได้ยินว่า สติ ปราบกิเลสไม่ได้

แต่ลองทำความเข้าใจว่า

สติป็นต้นทาง ของการทำให้เกิดปัญญา ของการปราบกิเลส

และ สติ สมาธิ ปัญญา ตัวนี้
มันจะเป็น เหตุ ปัจจัย ส่งต่อกันเอง ไปเป็นลำดับ โดยอัตโนมัติ



ฉะนั้น ในการฝึกฝน จึงมุ่งที่เพียรสร้าง สติ
ส่วนที่เหลือ มันจะเป็นผลงาน ที่จะงอกเงยมาเอง


สำหรับ สติวินะโย ผมเข้าใจว่า
มีได้ตั้งแต่พระอนาคามีเป็นต้นไป
อย่าง เรายังเป็นผู้ฝึก ก็ควรมุ่งสร้างความเพียรต่อไป


ในส่วนของการ ทำสติ ตามรู้ หรือจะเรียกว่า ตามรู้อย่างเดียว
มันพิศูจน์ได้ง่าย เพียงแต่ลองทำดู

การตั้งใจ จงใจทำให้เกิดสติ ตัวนี้เป็นวิธีการฝึก เป็นอุบายให้ฝึก
หากมีคำถามว่า มันใช่ สติหรือยัง ที่บอกว่า ทำสติตามรู้
ตอบว่า ตัวนี้ยังไม่ใช่ มันเป็นเพียง การฝึก ต้องอาศัยการฝึกตัวนี้

จึงจะได้คำตอบ ของ สติ ที่ถูกต้อง ที่เรียกว่า สัมมาสติ


ในส่วนของคนป่วย
หากป่วยอยู่ให้ระรึกรู้ว่าไม่เจ็บ
อันนั้นไม่ถูกต้องครับ
มีแต่ให้ฝึกรู้ตามความเป็นจริง

 

โดยเนื้อหาผมมองว่ามันเป็นกุศโลบาย ชักนำให้เด็กชอบที่จะไปโรงเรียน
เพื่อจะได้มีวิชชาความรู้ในทางโลก

ส่วนในทางธรรม หากไม่เข้าถึงในกุศโลบาย ก็จะไม่รู้จักคุณค่าของศีล
ก็จะกลายเป็นการยึดในศีลพรต การอยู่ในกรอบรั้วของศีล เช่นศีล5 ศีล8
เพื่อให้รู้จักสติการยับยั้งต่อการละเมิด กรรมทุจริตทั้ง3 ในเบื้องต้น
จนเข้าถึงศีลในกรอบของทวารทั้ง6 มีความสำรวมในอินทรีย์

แม้การทำความสงบโดยสมาธิ สิ่งเหล่านี้เป็นกุศโลบายทั้งนั้น

นิมิตเสมือนเอาขนมมาล่อเด็ก จุดประสงค์ของสมาธิก็เพื่อให้จิตมีความตั้งมั่น
และน้อมไปสู่การพิจารณา ให้เห็นในไตรลักษณ์

จึงอยู่ที่ว่าเด็กนั้น จะงอแง ยึดขนม มาเป็นของตนหรือป่าว เท่านั้นเอง

พอโตขึ้นมา และหากรู้จักย้อนกลับไปพิจารณา คุณค่าของอุบายมนสิการนั้น มันมีอยู่จริง

แม้โกหกคำโตของผู้ใหญ่ ที่ผ่านมาก่อน หลอกเด็กให้แสวงในวิชชา ไม่ให้ซุกซน มันมีอยู่จริง เช่นกัน ไม่ใช่เล่นๆ

 

สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ

 

ตัวอย่างเช่น



[๒๗๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุพิจารณาเห็นกายในกายอยู่อย่างไรเล่า
ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ไปสู่ป่าก็ดี ไปสู่โคนไม้ก็ดี ไปสู่เรือนว่างก็ดี นั่งคู้บัลลังก์
ตั้งกายตรง ดำรงสติไว้เฉพาะหน้า เธอมีสติหายใจออก มีสติหายใจเข้า เมื่อ
หายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่า เราหายใจออกยาว เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่า เรา
หายใจเข้ายาว เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่า เราหายใจออกสั้น เมื่อหายใจเข้า
สั้น ก็รู้ชัดว่า เราหายใจเข้าสั้น ย่อมสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้กำหนดรู้ตลอด
กองลมหายใจทั้งปวงหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้กำหนดรู้ตลอดกอง
ลมหายใจทั้งปวงหายใจเข้า ย่อมสำเหนียกว่า เราจักระงับกายสังขารหายใจออก
ย่อมสำเหนียกว่า เราจักระงับกายสังขารหายใจเข้า ดูกรภิกษุทั้งหลาย นายช่าง
กลึงหรือลูกมือของนายช่างกลึงผู้ขยัน เมื่อชักเชือกกลึงยาว ก็รู้ชัดว่า เราชักยาว
เมื่อชักเชือกกลึงสั้น ก็รู้ชัดว่า เราชักสั้น แม้ฉันใด ภิกษุก็ฉันนั้นเหมือนกัน
เมื่อหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่า เราหายใจออกยาว เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่า
เราหายใจเข้ายาว เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่า เราหายใจออกสั้น เมื่อหายใจ
เข้าสั้น ก็รู้ชัดว่า เราหายใจเข้าสั้น ย่อมสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้กำหนดรู้กองลม
ทั้งปวงหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้กำหนดรู้กองลมทั้งปวงหายใจเข้า
ย่อมสำเหนียกว่า เราจักระงับกายสังขารหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า เรา
จักระงับกายสังขารหายใจเข้า ดังพรรณนามาฉะนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายใน
กายภายในบ้าง พิจารณาเห็นกายในกายภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นกายในกายทั้ง
ภายในทั้งภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือความเกิดขึ้นในกายบ้าง พิจารณาเห็น
ธรรมคือความเสื่อมในกายบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือทั้งความเกิดขึ้นทั้งความเสื่อม
ในกายบ้าง ย่อมอยู่ อีกอย่างหนึ่ง สติของเธอที่ตั้งมั่นอยู่ว่า กายมีอยู่ ก็เพียง
สักว่าความรู้ เพียงสักว่าอาศัยระลึกเท่านั้น เธอเป็นผู้อันตัณหาและทิฐิไม่อาศัย
อยู่แล้ว และไม่ถือมั่นอะไรๆ ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย อย่างนี้แล ภิกษุชื่อว่า
พิจารณาเห็นกายในกายอยู่ ฯ



อีกข้อหนึ่ง เช่น



[๒๗๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกข้อหนึ่ง ภิกษุเมื่อเดิน ก็รู้ชัดว่าเราเดิน
เมื่อยืน ก็รู้ชัดว่าเรายืน เมื่อนั่ง ก็รู้ชัดว่าเรานั่ง เมื่อนอนก็รู้ชัดว่าเรานอน หรือ
เธอตั้งกายไว้ด้วยอาการอย่างใดๆ ก็รู้ชัดอาการอย่างนั้นๆ
ดังพรรณนามาฉะนี้
ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกายภายในบ้าง พิจารณาเห็นกายในกายภายนอกบ้าง
พิจารณาเห็นกายในกายทั้งภายในทั้งภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นธรรม คือความเกิด
ขึ้นในกายบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือความเสื่อมในกายบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือ
ทั้งความเกิดขึ้นทั้งความเสื่อมในกายบ้าง ย่อมอยู่ อีกอย่างหนึ่ง สติของเธอที่ตั้งมั่น
อยู่ว่า กายมีอยู่ ก็เพียงสักว่าความรู้ เพียงสักว่าอาศัยระลึกเท่านั้น เธอเป็นผู้อัน
ตัณหาและทิฐิไม่อาศัยอยู่แล้ว และไม่ถือมั่นอะไรๆ ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย
อย่างนี้แล ภิกษุชื่อว่าพิจารณาเห็นกายในกายอยู่ ฯ


111111111111111111111111111111111111111111111111


หากทำตาม ข้างต้น ในพระไตรปิฎก
ผลที่ได้ ที่เกิด จะเป็น สติที่ถูกต้อง (สัมมาสติ )

อ่านต่อ ที่นี่

 

สุข จากกรรมฐานกองกสิณที่คุณ Dus ฝึก ผมไม่แน่ใจว่าจะเหมือน กรรมฐานกองอื่นไหม เพราะผมไม่ได้ฝึกกองกสิณ ซึ่งบุคคลที่ได้กองกสิณคุณ Duss ก็รู้ว่าเป็นใคร
ผมฝึกสติอยู่กับลมหายใจ สิ่งที่ได้รับ มีความสุขกว่าแน่นอน สุขทุกชนิดทางโลกไม่ว่าจะเป็นการได้เที่ยวดูชมสถานที่สวยๆ การได้กินของอร่อย และที่สุดยอดความสุขทางโลกที่คนทางโลกติดมากที่สุดคือ สุขจากเพศรสจากการเสพกามราคะ ซึ่งผมก็เคยผ่านมาและเคยเสพติด หากเทียบความสุขช้อตต่อช้อต วิต่อวิ(วินาที) ความสุขทางโลกเหล่านี้ยังไม่ได้ครึ่ง ยังไม่ได้เสี้ยวของความสุขที่ได้รับจากการมีสติรู้ลมหายใจ ผมไม่มีอาการเหมือนคนมึนๆ นะ อย่างที่เล่ามา คุณ Duss ต้องลองเทียบเคียงเล่าสู่กันฟังกับคนฝึกกสิณดูครับ

 

อาการเพ่งโดยสามัญลักษณะ เพื่อให้มี ให้เป็น

พอออกจากสมาธิ จะมีอาการมึน ทึบ ไม่โล่ง ไม่โปร่ง ไม่บริสุทธิ์

เป็นสภาวะลักษณะของมิจฉาสมาธิ

ส่วนลักษณะของสมาธิในทางพุทธ อาการจะตรงกันข้าม

 

แม้จะเข้ามาตอบช้าไปหน่อย
แต่ก็คงไม่สายเกินไปครับ
จึงขออธิบายในสัจธรรมว่า

การที่เราปราถนาจะทำอะไร นั้น มันเริ่มต้นจาก เราต้องตั้งคำถามว่า เรากำลังจะอยากได้อะไรหรือทำสิ่งเหล่านั้นไปทำไม แน่นอน คำตอบเหล่านี้จึงเป็นสิ่งที่ต้องให้เหตุผลที่ดีมากพอจึงทำให้เราคิดอย่างนั้นเลือกอย่างนั้นและทำเช่นนั้น

การประคับประคองจิตตนเพื่อสิ่งนั้นจึงย่อมต้องรู้เหตุผลที่มาที่ไปผลที่จะได้รับ

การปฏิบัติธรรม ก็เช่นกัน การที่เราจะรักษาหรือปฏิบัติไปอย่างนั้นตลอดไป เพราะเหตุใดเราจึงคิดอย่างนั้น คำตอบจึงมีอยู่ว่า เพราะสิ่งเหล่านั้นให้ผลที่ดีแก่ท่านอย่างไร ควรค่าแก่การปฏิบัติมากมายแก่ท่านนั่นเอง

บางคนก็อาจจะมีปัญญาน้อย ก็อาศัยศรัทธาเป็นเครื่องนำทาง หรือปรัชญาที่ดีเป็นเครื่องนำทาง โลกนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่า จิตใจและความคิด เพราะนี่คือผู้นำแห่งจิตวิญญาณนั่นเอง เมื่อมีสิ่งนี้แล้ว ทุกอย่างย่อมสำเร็จได้ด้วยจิตของท่านครับ

 

อความดั้งเดิมโดยคุณ DuchessFidgette อ่านข้อความ
ขอบคุณสมาชิกทุกท่านที่เข้ามาให้ความรู้คะ

ดิฉันมีเรื่องอยากจะถามเกี่ยวกับการปฏิบัติเจริญสติด้วยคะว่า
มีท่านใดในนี้ที่ทำได้จนตัวสตินี้เป็นกลายเป็นสติวินะโยแล้ว
และสามารถทรงฌเาณได้ตลอดเวลา อยากทราบคะว่าสุขจาก
การทรงฌาณตลอดนี้มันมากกว่าสุขจากกิเลสที่ดิฉันได้ไปพบเห็น
อย่างไร? คือ ดิฉันเคยพยามทรงฌาณตลอด อย่างตอนที่พิมพ์นี้ก็
ทรงอยู่ แต่สิ่งที่ได้มา มันเหมือนคน มึนๆ เวลาโดนผ่าตัดวาง
ยาสลบ และตัวเรารู้สึกติดอยู่ในกล่องรู้ตัวแต่ออกไม่ได้ขยับไม่ได้
และออกเหนื่อยๆด้วยคะ จะต้องแก้ไขยังไงอะคะ

และถามสภาวะนี้ใช่สุขไหมสำหรับดิฉันมันคือไม่ใช่นะคะ
และทำให้หายใจอึดอัดยังไงบอกไม่ถูก..

..ข้อความข้างบนนี้ น่าสนใจมากครับ
อาการ สะอาด สว่าง สงบ ของคุณขาดหายไป หากจะพูดว่าการทรงฌาน กับการทรงสติปัฏฐาน4..นั้นคือ อาการอย่างเดียวกันนั่นเอง นี่เป็นความเห็นส่วนตัวครับ

ผมเคยมีปรากฏการณ์ ไปไหนมาไหน จิตไม่เคยวอกแวก แส่ส่าย เดิน กิน นั่ง นอน ไม่เคยคิด 2เรื่องในเวลาเดียวกัน-ไม่เคยเป็นเลย จนแปลกใจเขาเป็นหนึ่งเสมอ ..เขาเป็นหนึ่งเสมอ เขาเป็นเอง ผมไม่รู้ว่าเป็นอะไร
มีอาการ สะอาด-สว่าง-สงบ มองใคร เห็นกริยาใคร เห็นไปถึงข้างในลึกๆของจิตใจ-นิสสัยเขาผู้นั้น จิตใจเรารายงานหมด ตั้งแต่ การเดิน-พูด-แต่งตัว-แสดงความเห็น ของใครก็ตามที่เข้ามาคุยหรือสนทนากับผม..และไม่เคยพลาดเกิน 5-10 เปอร์เซ็นต์
จิตใจดีทุกวินาที เฉยสงบ สะอาด สว่าง ตื่นอยู่ตลอดเวลา ไม่มีทุกข์เลยไม่เคยแส่ส่ายคิดในเรื่องร้าย มีแต่จิตใจที่จะเผื่อแผ่หากเห็นอะไรไม่ถูกต้องตามกฏระเบียบ ใครขอให้ช่วยจะทำทันที ด้วยสติปัญญาพร้อมพรรค

..อ่านดูแล้ว อย่าเพิ่งหมั่นไส้นะครับ และอย่าได้คิดว่าผมบรรลุธรรมอะไร..นั่นปรากฏการณ์เช่นนั้นผมยังจำได้ไม่ลืมเลือน ..ปัจจุบัน ด่าพ่อ ล่อแม่ง ได้ละเอียดกว่าเดิมหากจงใจจะด่าใคร อิอิ
ตอบกะทู้คำถามคุณนะครับ..เดิน-ดำเนินชีวิตด้วยมรรคมีองค์8..ศิลดี จิตจะแจ่มใส สะอาดตาม-จริงใจ ซื่อสัตย์ กับจิตใจตนเองโดยมีศิลกำกับ ยิ่งทำยากยิ่งเข้าถึงความบริสุทธิ์ได้ลึกซึ้งเกินพรรณา หากทำดีแล้ว เหตุใดจึงร้อนลุ่ม ไม่สดใส ให้รีบตรวจสอบ.."องค์ศิล"..ในตัวเราทันทีครับ สาธุ
เราแสดงธรรมตามสามารถแล้ว การไตร่ตรองธรรม พิจราณาธรรม แทงตลอดธรรม ตัวใครตัวมันนะครับ สาธุ

 

คุณบอกมาก่อน คุณเป็นพวก แก๊งคต์ โสดาบัน ใบประกาศใช่ไหม สมัคมาใหม่เลยนี่ จงใจมาพบผมรึ อิอิ
(เรียนท่าน เจ้าของเวป..มีการแสปม-ข้อความ-รูปภาพ-ทำให้เสียหาย ช่วยแจ้ง-ตักเตือน MD ด้วยครับ)

 

..ถึงเจ้าของเวปครับ..มีการแสปม-เปลี่ยนข้อความที่โพสต์ ช่วยตรวจสอบด้วย ครับ

 

หากตนเองไม่ได้มีทุกข์อยู่ ก็ลองมองชีวิตรอบๆ ตัวดูว่า
คนต่างๆ ที่เราเห็น เค้าเกิดมาแล้วมีความทุกข์กันอยู่หรือไม่
หากมี แล้วเค้าทุกข์กันด้วยเรื่องอะไร เช่น ต้องหาที่อยู่อาศัยบ้าง
ต้องหางานบ้าง ต้องทำงานที่ไม่ชอบบ้าง ต้องเลี้ยงดูลูกเต้าบ้าง กันหรือไม่
แม้สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ชอบธรรม แต่ก็ต้องดิ้นรนขวนขวายประคองชีวิตกันนั้นเอง

และเมื่อลองพิจารณาทุกข์แล้ว ก็ลองย้อนกลับมาดูตัว
ตอนนี้แม้ยังมีความสุขดีอยู่ ก็ลองพิจารณาดูว่า
มันเที่ยงมั้ย มันเสื่อมเข้าสักวันได้มั้ย เรามีความสุข
อยู่ได้แบบนี้เพราะอะไร หากสิ่งที่เราพึ่งพิงอาศัยที่เป็นเหตุนั้น
เสื่อมหรือจากไปสักวันหนึ่ง เราจะเสื่อมจากความสุขนี้มั้ย

เมื่อพิจาณาได้แบบนี้แล้ว .. ก็ลองนำคำสอนนักปราชญ์
เช่นขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า มาพิจารณาต่อไปว่า
แล้วอะไรที่ท่านกล่าวว่าเป็นสุขที่แท้จริงของชีวิต

ขอฝากธรรมเล็กๆน้อยๆ ไว้ให้ท่าน โปรดพิจารณาด้วย

 

ความทุกข์มีอยู่เสมอ ท่านมองเห็นไหม
ความแก่มีอยู่ ความเจ็บป่วยเรื้อรังนั่นก็ทุกข์
บางทีเราอาศัยทุกข์เข้าหาธรรมในตอนเริ่มแรก
บางทีเราอาจจะอาศัย ความสุข ความสงบเย็น ว่าง ในการปฏิบัติธรรมต่อไป
ความสุขลักษณะนี้แม้จะเป็นอวิชาขณะนี้ แต่เราก็สามารถอาศัยมันในเบื้องต้นเบื้องกลางได้เหมือนกัน

มองความแก่ แห่งความทุกข์

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=MiRMD_v2K0g#t=43]Day 1 [ 3 years - lip sync everyday ] - YouTube[/ame]

 

อะไรคือดวงปฐมมรรคคะ