ในระหว่างที่สวดมนต์ เห็นแบบนี้ผิดปกติหรือเปล่าคะ

คือ ความสงสัย เป็นทุกข์ครับ
ฟุ้งก็เป็นทุกข์
ไม่ต้องแก้ สงสัย ไม่ต้องแก้ฟุ้ง ไม่ต้องแก้ทุกข์
ทั้งหมดนี่เป็นธรรมารมณ์ การที่ทราบอยู่ว่า หุ้ง สงสัยแบะทุกข์
เป็นมงคลอย่างยิ่ง เป็นการบูชาพระธรรม อุทิศกุศลได้เลย
การดับไป ของฟุ้ง สงสัยแบะทุกข์
จะต้องภาวนาให้กำลังสติ สมาธิปราณีตจะเห็นเอง
มันจะดับไปเมื่อปัจจัย ขิงมันเหตุของมันดับ

คือถัดจากทุกข์ ก็ดูตัญหาครับ
แต่ดูทุกข์ไปก่อนใหทุกข์ ฉ่ำใจซักหลายๆวัน

 

ต่อเลยก็ได้ครับ
วิภวตัญหา กับตัญหาเฉยๆ คนจะเข้าใจว่ามันเป็นกริยาหรือปฏิกิริยาขิงกันแบะกัน
ไม่ใช่
ถ้าเราตกอยูในภว ภวังค์ตัญหาเราจะสับสนไม่แจ้งแก่ใจว่านี่ตัญหา
การไม่แจ้งแก่ใจว่านี่ตัญหาเพราะนังไม่ยอมรับว่ากำลังทุกข์ ณ ขณะนั้น
วิภวตัญหาคือตัญหาอันเดิมแต่คุณทราบว่าคุฟณตกอยูในตัญหานั้นๆ
และเมื่อคุณทราบว่าทุกข์ คุฟณจะผลักไส ออกแรงขับตั
วิภวตัญหา เพราะรักสุขเกบียดทุกข์
คนเลยเข้าใจเพราะอุปปาทาน ว่าวิภว กับภวเป็น
แรงกริยาแบะปฏิกิริยา เพราะอุปปาทานใอีกจัวหวะ

ถ้ารู้ทุกข์อะปปาทานเกิดยาก เพราะเราจะผลักวิภวตัญหาซะ
ทำใหภวตัหญหาหมดกำลัง ประกอบเป็นอุปแาทานไม่สำเร็จ

ดั้งนั้น ฟุ้ง สงสัย และทุกข์อย่าหาทางดับมันเอง
เป็นอุปปาทาน ให้ยอมรับว่า ทรายแล้ว
ว่านี่ทุกข์ เกิดจากสมุทัย เราจะผลักไสเอง
ไม่ต้องไปกดดัน

 

ผมพิมพ์ผิดแบะแก่ไม่ได้ อย่าเพิ่งโกรธเบยนะ โทรศัพท์พิมยาก
ใเมื่อเราเริ่มผลักไส วิภวตัญหาเราจะทราบว่า
เรา และเรานี่แหบะ ไม่ยอมแบะไม่รับฝว่านี่เราของเราเอง
ที่คำภีร์ท่านว่า ไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเราคออันนี้
และถ้าภาวนาปราณีตกว่านี้
รู้จักอายตนะ มีข้างในข้างนอก
จะพบว่าไม่มีเรา ในเรา

 

นั้นและ กิเลส ตัญหาอุปปาทาน
และนั้นแหละทุกข์
การดับไปเรียกว่านิโรโธ
และรอยทางแห่งการดับ เรียกว่ามรรคะ
ดูทุกข์ให้ฉ่ำไปก่อน
จะเห็นเอง ไม่ต้องไปเร่งไปกดดัน
หมันอุทิศกุศล เพราะ ทุกข์ ฟุ้ง และสงสัย คือธรรมารมณ์
นี่คือธรรมวิจายะ กุศลนี่ทำให้เกิดปัญญาอันยิ่ง
เรียก อธิปัญญาสิขขา
กุศลอันยิ่ง อย่าทิ้งไปเลย
อุทิศเลย

 

ชอบสวดมนต์ก็มีกุศลมาก
พอสวดแล้วเกิดธรรมวิจายะ อย่าไปทิ้ง เสียของ
อุทิศกุศลทันที่ ข้าพเจ้าอุทิศกุศลที่เกิดธรรมวิจายะนี้
ใหแก่ เทพเจ้าที้งหลายที่ปกปักรักษาคึ้มครองข้าพเจ้า เป็น อาธิ
แล้วรอดู ปีติ ปัสสัทธิ แลัะอุเบกขา

 

พอเรายอมรับโดยดุสดีว่าทุกข์
เราทราบว่าเพราะวิภวตัญหา เราผลักไสทุกข์
จะเกิดการไม่ยอมรับ นี่ไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา
การผลักไสนี่ทำให้เกิดทุกข์
มันเป็นสักกายทิฏญิ สักกายทิฏฐิ
ถ้าอารมณ์ ธรรมารมณ์ปราณีตจะพบว่า
ในเราก็ไม่มีเรา
นี่แหละอายตนะ นี่แหละ กายในกาย เวทนาในเวทนา
จิตในจิต และธรรมในธรรม
นี่แหละอายตนะ
ไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา คือทุกข์ข้างนอก
ไม่มีเราในเรา คือทุกข์ข้างใน

 

ขอบคุณคุณบุญยงมากๆค่ะ ไดัความรู้ใหม่ๆเยอะเลยค่ะ จขกทก็พิมพ์จากมือถือเหมือนกันเลย ^^

ถามนิดนะคะ คือถ้าจขกทจะสวดมนต์เพียงอย่างเดียว โดยไม่ทำสมาธิภาวนาจะเป็นไรมัยคะ คือถูกจริตกับการสวดมนต์มากกว่านั่งสมาธิอ่ะคะ บางครั้งนั่งสมาธิไปแป้บเดียวมันเหมือนหยุดหายใจไปเลยอ่ะค่ะ คล้ายๆว่านั่งๆอยู่แล้ว ร่างกายมันกลั้นลมหายใจไปเอง สักพักหาลมไม่เจอเลยต้องกลับมานับ พุทโธ ใหม่ เลยชอบสวดมนต์อย่างเดียว ใจไปจับกับเสัยงสวดแล้วนึกตัวอักษรตาม เลยคิดว่าทำให้สงบได้ดีกว่านั่งภาวนา

 

เหมือนได้ ปริญญาโท แล้ว แต่จะกลับไปเรียน ประถมใหม่ ยังไงยังงั้น อิอิ

 

เป็นอาการที่จิตหยั่งสู่สมาธิที่ละเอียดขึ้น จิตจึงปล่อยอารมณ์หยาบเสีย พออิ่มตัวหรือหมดกำลังก็ถอยมาที่อาการหยาบกว่า

อาการนี้ผมไม่เคยเจอครับ ตอบไม่ได้ แต่แนะนำว่าไม่ต้องกลัว ลองทำใจให้อยู่ในศูนย์กลางการหมุนนั้นไป ปล่อยให้หมุนไป ถ้าทรงสติตรงนี้ได้ อาจจะทำให้ก้าวไปเห็นความละเอียดขึ้นกว่านี้ได้อีก

 

ตัวที่ทำสีแดงไว้นั้น เป็นสิ่งที่นักภาวนาที่ต้องการสมาธิในสมถะต้องการครับ เหมือนที่ คุณตั้งฉาก แนะนำอ้อมๆ นั่นแหละครับ

การมีสติอยู่แบบไม่เห็นลมไม่เห็นอะไร มีสติโพลงอยู่ รู้อยู่ สุขุมกว่าสติที่มีเสียงและตัวอักษรของบทสวดมนต์นะครับ