หลวงปู่ขาวถามหลวงปู่มั่น ทำไมครั้งพุทธกาลทีผู้สำเร็จพพานมากและรวดเร็วกว่าสมัยนี้

หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต


หลวงปู่ขาว อนาลโย


หลวงปู่ขาว อนาลโย ถามหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ว่าทำไมในครั้งพุทธกาลตามประวัติว่ามีผู้สำเร็จมรรคผลนิพพานมากและรวดเร็วกว่าสมัยนี้ ซึ่งไม่ค่อยมีท่านผู้ใดสำเร็จกันแม้ไม่มากเหมือนครั้งโน้นหากมีการสำเร็จได้ก็รู้สึกจะช้ากว่ากันมาก

หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ตอบว่า.....

ข้อนี้ขึ้นอยู่กับผู้แนะนำถูกต้องแม่นยำผิดกันตลอดอำนาจวาสนาระหว่างพระพุทธเจ้ากับพระสาวก และพวกเราผิดกันอยู่มากจนเทียบกันไม่ได้ อีกประการหนึ่งเกี่ยวกับความสนใจในธรรมต่างกันมาก สำหรับสมัยนี้กับสมัยพุทธกาลแม้พื้นเพนิสัยก็ผิดกันกับครั้งนั้นมากเมื่ออะไรๆ ก็ผิดกัน ผลจะให้เป็นเหมือนกันย่อมเป็นไปไม่ได้เราไม่ต้องพูดเรื่องผู้อื่นสมัยอื่นให้เยิ่นเย้อไปมาก แม้ตัวเราเองยังแสดงความหยาบกระทบกระเทือนตัวเองอยู่ตลอดเวลาทั้งที่เป็นนักบวชและนักปฏิบัติ ซึ่งกำลังเข้าใจว่าตัวประกอบความเพียรอยู่เวลานั้น ด้วยวิธีเดินจงกรมอยู่บ้างนั่งสมาธิภาวนาอยู่บ้างแต่นั้นเป็นเพียงกิริยาแห่งความเพียรทางกาย ส่วนใจมิได้เป็นความเพียรไปตามกิริยาเลย มีแต่ความคิดสั่งสมกิเลสความกระเทือนใจอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่เข้าใจว่าตนกำลังทำความเพียรด้วยวิธีนั้นๆ

ดังนั้นผลจึงเป็นความกระทบกระเทือนใจโดยไม่เลือกกาลสถานที่ แล้วก็มาเหมาเอาว่าตนทำความเพียรรอดตายไม่ได้รับผลเท่าที่ควร ความจริงตนเดินจงกรมนั่งสมาธิสั่งสมยาพิษทำลายตนโดยไม่รู้สึกตัวต่างหาก มิได้ตรงตามความจริงตามหลักแห่งความเพียรเลย

ฉะนั้นครั้งพุทธกาลที่ท่านทำความเพียรด้วยความจริงจังหวังพ้นทุกข์จริงๆ กับสมัยที่พวกเราทำเล่นราวเด็กกับตุ๊กตาจึงนำมาเทียบกันไม่ได้ ขืนเทียบไปมากเท่าไรยิ่งเป็นการขายกิเลสความไม่เป็นท่าของตัวมากเพียงนั้น ผมแม้เป็นคนในสมัยทำเล่นลวงๆ ตัวเองก็ไม่เห็นด้วยกับคำพูดดูถูกศาสนาและดูถูกตัวเองดังที่ท่านว่ามานั้น ถ้าท่านยังเห็นว่าตัวยังพอมีสารคุณอยู่บ้าง ท่านลองทำตามแบบที่พระพุทธเจ้าทรงสอนไว้โดยถูกต้องดูซิ อย่าทำตามแบบที่กิเลสพาฉุดลาดไปอยู่ทุกวี่ทุกวันทุกเวลา

แม้ขณะกำลังเข้าใจว่าตนกำลังทำความเพียรอยู่มรรคผลนิพพานที่พระพุทธเจ้าทรงสอนไว้ เป็นสมบัติกลางจะเป็นสมบัติอันพึงใจท่านในวันหนึ่งแน่นอนโดยไม่มีคำว่ายากลำบาก และสำเร็จได้ช้ามาเป็นอุปสรรคได้เลยขนาดที่พวกเราทำความเพียร แบบกระดูกจะหลุดออกจากกันเพราะความขี้เกียจอ่อนแออยู่เวลานี้ ผมเข้าใจว่าเหมือนคนที่แสนโง่และขี้เกียจเอาสิ่งอันเล็กๆเท่านิ้วมือไปเจาะภูเขาทั้งลูก แต่หวังให้ภูเขานั้นทะลุในวันเวลาเดียว ซึ่งเป็นที่น่าหัวเราะของท่านผู้ฉลาดปราดเปรื่องด้วยปัญญาและมีความเพียรกล้าเป็นไหนๆ

พวกเราลองคิดดูประโยชน์แห่งความเพียรของท่านผู้เป็นศากยบุตรพุทธสาวกในครั้งพุทธกาล ท่านน่าสมเพชเวทนาเหลือประมาณแต่หวังพระนิพพานด้วยความเพียรเท่าฝ่ามือนั้น ลองคิดดูกิเลสเท่ามหาสมุทรแต่ความเพียรเท่าฝ่ามือนั้นมันห่างไกลกันขนาดไหน คนสมัยฝ่ามือแตะมหาสมุทรทำความเพียรเพียงเล็กน้อย แต่ความหมายมั่นปั้นมือว่าจะข้ามโลกสงสารเมื่อไม่ได้ตามใจหวังก็หาเรื่องตำหนิศาสนา

และกาลสถานที่ตลอดคนสมัยนั้น สมัยนี้ไม่ละอายการประกาศความไม่เป็นท่าของตัว ให้นักปราชญ์ท่านหัวเราะด้วยความอ่อนใจว่าเราเป็นผู้หมดความสามารถโดยประการทั้งปวง การลงทุนแต่เพียงเล็กน้อยด้วยความเสียดายเรี่ยวแรงแต่ต้องการผลกำไรล้นโลกล้นสงสาร นั่นเป็นทางเดินของโมฆบุรุษโมฆสตรีผู้เตรียมสร้างป่าช้าไว้เผาตัวและนอนจมอยู่ในกองทุกข์ ไม่ชมเชยศาสนธรรมชมเชยกาลสถานที่และบุคคลในครั้งพุทธกาลแต่ตำหนิศาสนธรรม ตำหนิกาลสถานที่และบุคคลในสมัยนี้จึงเป็นคำชมเชยและติเตียนของโมฆบุรุษโมฆสตรี ที่ปิดกั้นทางเดินของตนจนหาทางเล็ดลอดปลอดจากภัยไปไม่ได้ และเป็นคำถามของคนสิ้นท่าเป็นคำถามของคนผู้ตัดหนามกั้นทางเดินของตัว มิได้เป็นคำถามเพื่อช่วยบุกเบิกทางเดินให้เตียนโล่งพอมีทางปลอดโปร่งโล่งใจ เพราะความสนใจปลดเปลื้องตนจากกิเลสด้วยสวากขาตธรรม อันเป็นมัชฌิมาที่เคยให้ความเสมอภาคแก่สัตว์โลกผู้สนใจปฏิบัติตามโดยถูกต้องตลอดมาแต่อย่างใดเลย…..

 

ลึกซึ้งทะลุปรุโปร่งดีครับ ตามเหตุและปัจจัยครับ

ลึกซึ้งทะลุปรุโปร่งดีครับ ตามเหตุและปัจจัยครับ

 

แรก ๆ มา ดูเหมือนจะสรุปโดยเข้าใจแล้วว่า โลกมันเปลี่ยนแปลง มาหลัง ๆ เหมือนมีอารมณ์

 

เห็นคุณตีความทั้ง แรกๆ และหลังๆ ผมว่ามันผิดไปไกลเลย

ศึกษาให้เยอะๆ พิจารณาให้เยอะๆ แล้วค่อยคอมเม้นท์นะครับ
อย่าเอาความคิดเราที่เต็มไปด้วยโลภะ โทสะ โมหะ ไปเปรียบไปวัดกับพระอริยะสงฆ์เลย

 

ธรรมมะของหลวงปู่นั้น เข้าใจ แจ่มแจ้ง ทะลุทะลวง ถึงสันดาน ที่นอนเนื่องกับกิเลสมานาน ของตัวเองอย่างมาก มิสงสัยในธรรมมะของจริงที่เข้มข้นแม้แต่น้อยเลย ไม่แปลกใจลูกศิษย์ของหลวงปู่ จึงเป็นระดับพระอริย ที่มีคนนับถือทั่วประเทศ ทั่วโลก แจ่มแจ้งเหลือเกิน สาธุๆๆๆหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

อนุโมทนาบุญกับเจ้าของกระทู้นะคับ
เคยคิดว่าความเพรียรแค่ไหนถึงจะพอ (ทอใจเหมือนยังไม่เห็นผลยังไม่ได้สิ่งที่มุ่งหวัง)
แต่พอมาอ่านในกระทู้นี้เลยเค้าใจเลยว่า กิเลศมันเท่ามหาสมุทร สิ่งที่ทำสิ่งที่เอาออกเลยต้องมากเป็นธรรมดา

 

จิตใจคนสมัยก่อนมีอัธยาศัยเมตตา รู้จักคุณธรรม ไม่คดโกง
ซื่อสัตย์ต่อตัวเองและผู้อื่น บ้านใกล้เรือนเคียงช่วยกัน รักกัน
แลัวคนสมัยนี้เป็นไง ข้างบ้านก็ยังไม่คุยกัน ที่ทางก็รุกล้ำกัน

โกงกันสารพัด ไม่ซื่อสัตย์ต่อกันเลย จิตใจอย่างนี้จะบรรลุธรรม
ได้อย่างไร พูดผิดนิดก็ขุ่นใจแล้ว ไม่สงบ ยิ่งร่ำรวยยิ่งขี้เหนียว
กลัวเขาจะมาเบียดเบียน .....พอเถอะ

 

ขอน้อมกราบหลวงพ่อด้วยเศียรเกล้าขอรับ
ข้าพเจ้าช่างมีบุญยิ่งนักที่ได้มาพบพระพุทธเจ้า พระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า
ได้มาพบพระอริยสงฆ์ ที่ท่านมีเมตตา ขอกำราบกิเลสอันนอนเนื่องในสันดานมาแสนนาน
ธรรมใดที่ท่านสำเร็จแล้ว ขอให้ข้าพเจ้าจงสำเร็จธรรมนั้นด้วยเทอญ

 

ขอกราบนอบน้อมในคำสอนครูบาอาจารย์หลวงปู่มั่นและหลวงปู่ขาวครับ
ท่านอธิบายได้อย่างชัดเจนดียิ่งเลย ว่าความเพียรเรานั้นน้อยนิดนัก
เมื่อเทียบกับนิพพานอันเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่สูงสุด

 

กราบหลวงปู่ อนุโมทนาสาธุ สาธุ สาธุ กับเจ้าของกระทู้ครับ

 

ขออนุโมทามิ สาธุครับ

 

ที่สุดของ สัจะธรรมเลยครับ

 

อนุโมทนา คุณ kennek นะครับ แจ่มแจ้งมากครับ ความเพียรเท่าฝ่ามือ กิเลสเท่ามหาสมุทร หรือจะสิ้นทุกข์

 

ขออนุญาตเอาไปแชร์นะครับ สาธุ

 

ขออนุโมทนาสาธุครับนานๆจะได้ฟังธรรมมะแท้ๆ สาธุๆๆๆๆ

 

ประเด็นเรื่องนี้คือความเพียรอันแรงกล้าทำจริงแบบถวายชีวิตให้ จึงจะพ้นทุกข์ได้จริง