เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

มีสมาธิมากไป หรือ ไม่มีสติ ถึงทำให้ตกใจง่าย

ในห้อง 'อภิญญา - สมาธิ' ตั้งกระทู้โดย tharathan, 13 มิถุนายน 2014.

แท็ก: แก้ไข

หน้า 1 ของ 2

tharathan เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

27 ธันวาคม 2013

โพสต์:

816

ค่าพลัง:

+7,128
ขออนุญาตสอบถามท่านผู้รู้
และขอคำแนะนำจากท่านทั้งหลายด้วยนะคะ

คือ จะทำสมาธิทุกวันค่ะ ทั้งตอนสวดมนต์และหลังสวดมนต์
( บางทีหลับตาสวดมนต์ค่ะ ) หรือไม่ก็ หากมีเวลาว่างเมื่อใด
ไม่ว่าจะมีเวลาน้อยหรือมาก ถ้าทำได้ก็ทำค่ะ
และลองสังเกตตัวเองแล้ว รู้สึกว่า สมาธิทำให้จิตใจสงบ
อารมณ์เยือกเย็นขึ้นจริงๆ และทำให้เป็นคนที่มีเหตุมีผลในการคิดวิเคราะห์
ตัดสินใจเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตได้ดียิ่งขึ้นค่ะ

แต่ก็มีปัญหาอยู่ คือ จะตกใจง่ายมากค่ะ ปกติก็จะเป็นคนที่ขี้ตกใจอยู่แล้ว
แต่รู้สึกว่า ตั้งแต่ทำสมาธิมา จะตกใจง่ายมากกว่าปกติค่ะ

เช่น เวลาสวดมนต์ หรือเวลาทำอะไรบางอย่างอยู่ อาจจะกำลังอ่านหนังสือ อ่านบทความในเน็ต ทำกับข้าว
แล้วมีเสียงคนเรียก หรือเสียงเคาะประตู หรือมีของหล่นลงพื้น ก็จะสะดุ้ง ตกใจง่ายมากๆค่ะ
แล้วเวลาตกใจ ใจก็จะสั่นๆ วาบๆ ทั้งๆที่ รู้ก็รู้ว่ามีคนเรียก รู้ก็รู้ว่าของมันหล่น แต่ก็ยังตกใจอยู่

เคยอ่านเจอมา มีบางคนบอกว่า เกิดจากที่เรายังไม่มีสมาธิมากพอกับสิ่งที่ทำ ทำให้จิตเราไม่นิ่ง
เวลามีเสียงดัง หรืออย่างอื่นมาแทรก สมาธิเราเลยหลุด เลยทำให้ตกใจ
ซึ่งก็เห็นด้วยค่ะ ในกรณีที่เรานั่งสวดมนต์ ทำสมาธิหรือเจริญพระกรรมฐาน เราก็ควรจะมีสมาธิจดจ่อกับการปฏิบัติ

แต่มาลองมองในอีกแง่ ( ความเห็นส่วนตัวนะคะ ) คือ ในกรณีอื่นๆ ที่เราไม่ได้ทำสมาธิอยู่
เราไปมี สมาธิจดจ่อกับสิ่งที่ทำมากจนเกินไปหรือเปล่า
ทำให้เราไม่มีสติ นึกรู้ สนใจกับสิ่งรอบๆตัวเรา จนเวลามีสิ่งอื่นเข้ามาแทรก เลยทำให้ตกใจง่าย
อย่างนี้อาจจะเป็นผลเสียในบางเรื่องก็ได้ เช่น ตอนเวลาขับรถ

อย่างนี้แล้ว การมีสมาธิและการมีสติ น่าจะสัมพันธ์กันแน่ๆ
เราคงจะต้องแยกแยะ ระหว่างการมีสมาธิและการควบคุมสติตัวเองให้ได้
อยากทราบว่า สมาธิ และ สติ ต่างกันอย่างไรคะ
เราจะมีวิธีการควบคุมสมาธิ และสติได้อย่างไรบ้าง
และ อาการตกใจง่ายนี้ เกิดจากการที่เราทำสมาธิมากไป
หรือเกิดจากการที่เราไม่มีสติกันแน่ จะมีวิธีแก้ไหมคะ

ขอบพระคุณทุกท่านค่ะ
แก้ไขครั้งล่าสุด: 13 มิถุนายน 2014

tharathan, 13 มิถุนายน 2014

#1
- ถูกใจ x 5
- ดูรายการ

bird2531 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

9 กันยายน 2012

โพสต์:

167

ค่าพลัง:

+298
ผมก็เป็นบ่อยครับ บางครั้งนั่งทำสมาธิอยู่ได้ยินเสียงของตกลงพิ้นสดุ้งลืมตาออกจากสมาธิเลย

bird2531, 13 มิถุนายน 2014

#2
- ถูกใจ x 2
- ดูรายการ
บุญยง โคกกระทา เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

27 ตุลาคม 2006

โพสต์:

2,709

ค่าพลัง:

+3,235
ถ้าพิจารณาทุกข์ ในนิวรณ์ เช่้นลังเลสงสัยเห็นทุกข์เป็นปรกติเมื่อลังเลสงสัย
หรือเมื่อมีนิวรณืในจิตเห้นทุกข์ใน นิวรณ์นั้นๆ เป็นปรกติ
เวลาทำสมาธิเมื่ออารมณืเป็นหนึ่ง
ทุกข์แรกของวัฏฏะสังสารและทุกข์สุดท้ายจะเป็นทุกข์เดียวกัน
ไม่มีทุกข์มากกว่า ทุกข์น้อยกว่า ไม่มีทุกข์ปัจจุบันด้วยถ้ากำลังวิปัสสนาปราณีต
พิาจรณาทุกข์ในอริยะสัจจะ เป้นธรรมวิจายะ เป้นธรรมารมณ์
เมื่อภาวนาได้เอกคักกัตตารมณ์
อาการของทุกข์ก็จะเปนทุกข์ เดี่ยวๆ มันเป้นของมันงั้นเอง
ไม่มีทุกข์ก่อนหน้านี้ ทุกข์หลังจากนี้ มันจะเป้นแค่ทุกข์

อารมณ์จะราบ..............
สะดุ้งยาก

บุญยง โคกกระทา, 13 มิถุนายน 2014

#3
- ถูกใจ x 1
- ดูรายการ
มาจากดิน เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

9 เมษายน 2008

โพสต์:

5,913

กระทู้เรื่องเด่น:

10

ค่าพลัง:

+2,493
tharathan said: ↑

อย่างนี้แล้ว การมีสมาธิและการมีสติ น่าจะสัมพันธ์กันแน่ๆ
เราคงจะต้องแยกแยะ ระหว่างการมีสมาธิและการควบคุมสติตัวเองให้ได้
อยากทราบว่า สมาธิ และ สติ ต่างกันอย่างไรคะ
เราจะมีวิธีการควบคุมสมาธิ และสติได้อย่างไรบ้าง
และ อาการตกใจง่ายนี้ เกิดจากการที่เราทำสมาธิมากไป
หรือเกิดจากการที่เราไม่มีสติกันแน่ จะมีวิธีแก้ไหมคะ
Click to expand...

 [FONT=&quot]ลักษณะของจิตที่เป็นสมาธิ[/FONT]

[FONT=&quot]จิตที่เป็นสมาธิ[/FONT] [FONT=&quot]หรือมีคุณภาพดี[/FONT] [FONT=&quot]มีสมรรถภาพนั้น[/FONT] [FONT=&quot]มีลักษณะที่สำคัญ ดังนี้[/FONT]

1. [FONT=&quot]แข็งแรง มีพลังมาก[/FONT] [FONT=&quot]ท่านเปรียบไว้ว่าเหมือนกระแสน้ำ[/FONT] [FONT=&quot]ที่ถูกควบคุมให้ไหลพุ่งไปในทิศทางเดียวย่อมมีกำลังแรงกว่าน้ำ[/FONT] [FONT=&quot]ที่ถูกปล่อยให้ไหลพร่ากระจายออกไป[/FONT]

2. [FONT=&quot]ราบเรียบ สงบซึ้ง[/FONT] [FONT=&quot]เหมือนสระ หรือ บึงน้ำใหญ่ ที่มีน้ำนิ่ง ไม่มีลมพัดต้อง ไม่มีสิ่งรบกวนให้กระเพื่อมไหว[/FONT]

3. [FONT=&quot]ใส กระจ่าง[/FONT] [FONT=&quot] มองเห็นอะไรๆได้ชัด[/FONT] [FONT=&quot]เหมือนน้ำสงบนิ่ง ไม่เป็นริ้วคลื่น และฝุ่นละอองที่มีก็ตกตะกอนนอนก้นหมด[/FONT]

4. [FONT=&quot]นุ่มนวล ควรแก่งาน หรือเหมาะแก่การใช้งาน[/FONT] [FONT=&quot]เพราะไม่เครียด[/FONT] [FONT=&quot]ไม่กระด้าง[/FONT] [FONT=&quot]ไม่วุ่น ไม่ขุ่นมัว ไม่สับสน ไม่เร่าร้อน ไม่กระวนกระวาย[/FONT]

[FONT=&quot]ไวพจน์ที่แสดงความหมายของสมาธิคำหนึ่ง[/FONT] [FONT=&quot]คือ[/FONT] [FONT=&quot]เอกัคคตา[/FONT] [FONT=&quot]แปลว่า[/FONT] [FONT=&quot]ภาวะที่จิตมีอารมณ์หนึ่งเดียว[/FONT] [FONT=&quot]แต่ถ้าว่าตามรูปศัพท์[/FONT] [FONT=&quot]จะเห็นลักษณะของจิตที่คล้ายกับในข้อแรก[/FONT]

[FONT=&quot]คำว่า[/FONT] [FONT=&quot]อัคคะ[/FONT] [FONT=&quot]ที่นี้[/FONT] [FONT=&quot]ท่านแปลว่าอารมณ์[/FONT] [FONT=&quot]แต่ความหมายเดิมแท้[/FONT] [FONT=&quot]คือ[/FONT] [FONT=&quot]จุดยอด[/FONT] [FONT=&quot]หรือจุดปลาย[/FONT] [FONT=&quot]โดยนัยนี้[/FONT] [FONT=&quot]จิตเป็นสมาธิ[/FONT] [FONT=&quot]ก็คือ[/FONT] [FONT=&quot]จิตที่มียอด[/FONT] [FONT=&quot]หรือมีจุดปลายจุดเดียว[/FONT] [FONT=&quot]ซึ่งย่อมมีลักษณะแหลมพุ่ง[/FONT] [FONT=&quot]รวมมุ่งดิ่งไป[/FONT] [FONT=&quot]หรือแทงทะลุไปได้ง่าย[/FONT]

[FONT=&quot]จิตที่มีสมาธิขั้นสมบูรณ์[/FONT] [FONT=&quot]เฉพาะอย่างยิ่ง[/FONT] [FONT=&quot] สมาธิถึงขั้นฌาน[/FONT] [FONT=&quot]พระอรรถกถาจารย์เรียกว่า[/FONT] [FONT=&quot]จิตพร้อมด้วยองค์[/FONT] [FONT=&quot]๘[/FONT] ([FONT=&quot]อัฏฐังคสมันนาคตจิต)[/FONT] [FONT=&quot]องค์ ๘[/FONT] [FONT=&quot]นั้น[/FONT] [FONT=&quot]ท่านนับจากคำบรรยายที่เป็นพุทธพจน์นั่นเอง[/FONT] [FONT=&quot]กล่าวคือ[/FONT]

[FONT=&quot]๑.[/FONT] [FONT=&quot]ตั้งมั่น[/FONT]

[FONT=&quot]๒.[/FONT] [FONT=&quot]บริสุทธิ์[/FONT]

[FONT=&quot]๓.[/FONT] [FONT=&quot]ผ่องใส[/FONT]

[FONT=&quot]๔. โปร่งโล่ง[/FONT] [FONT=&quot]เกลียงเกลา[/FONT]

[FONT=&quot]๕.[/FONT] [FONT=&quot]ปราศจากสิ่งมั่วหมอง[/FONT]

[FONT=&quot]๖.[/FONT] [FONT=&quot]นุ่มนวล[/FONT]

[FONT=&quot]๗.[/FONT] [FONT=&quot]ควรแก่งาน[/FONT]

[FONT=&quot]๘.[/FONT] [FONT=&quot]อยู่ตัว[/FONT] [FONT=&quot]ไม่วอกแวกหวั่นไหว[/FONT]

[FONT=&quot]ท่าน[/FONT][FONT=&quot]ว่า[/FONT] [FONT=&quot]จิตที่มีองค์ประกอบเช่นนี้[/FONT] [FONT=&quot]เหมาะแก่การนำเอาไปใช้ได้ดีที่สุด[/FONT] [FONT=&quot]ไม่ว่าจะเอาไปใช้งานทางปัญญา[/FONT][FONT=&quot]พิจารณา[/FONT] [FONT=&quot]ให้เกิดความรู้เข้าใจถูกต้องแจ้งชัด[/FONT] [FONT=&quot]หรือใช้ในทางสร้างพลังจิต[/FONT]

[FONT=&quot]ลักษณะเด่นที่สุดของจิตที่เป็นสมาธิ [/FONT] [FONT=&quot]ซึ่งสัมพันธ์กับความมุ่งหมายของสมาธิด้วย ก็คือ ความ[/FONT] "[FONT=&quot]ควรแก่งาน"[/FONT] [FONT=&quot]หรือ[/FONT] [FONT=&quot]ความเหมาะแก่การใช้งาน[/FONT] [FONT=&quot] และงานที่ถูกต้องตามหลักพุทธศาสนา ก็คือ[/FONT] [FONT=&quot]งานทางปัญญา[/FONT] [FONT=&quot]อันได้แก่[/FONT] [FONT=&quot]การใช้จิตที่พร้อมดีเช่นนั้น[/FONT] [FONT=&quot]เป็นสนามปฏิบัติการของปัญญา ในการพิจารณาสภาวธรรม[/FONT] [FONT=&quot]ให้เกิดความรู้แจ้งตามเป็นจริง[/FONT]

[FONT=&quot]สติ มีขอบเขตความหมายคลุมถึง การระลึก นึกถึง นึกไว้ นึกได้ ระลึกได้ ไม่เผลอ
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]

[FONT=&quot]พื้นจิตของ จขกท. เป็นคนตกใจง่ายอยู่แล้วด้วย ทั้งอยู่ในช่วงเริ่มฝึกจิตด้วย จึงเหมือนกับจิตรับรู้อารมณ์ที่กระทบตา ทางหู เป็นต้นได้เร็วและละเอียดขึ้น ครั้นกระทบกับอารมณ์ ทั้งสติ ทั้งกับสมาธิ เป็นต้น มีกำลังไม่พอจะควบคุมจิตจึงก็ทำให้ตกใจง่ายขึ้นอีก เรื่องธรรมดาๆ ไม่เสียหายอะไร [วิธีแก้] เมื่อตกใจแล้วมีอาการ [/FONT][FONT=&quot]ใจสั่นๆ วาบๆ[/FONT] [FONT=&quot]ก็ใช้อาการตกใจนั้นให้เป็นประโยชน์เสีย ด้วยการกำหนดรู้ [ว่าในใจ] อาการนั้น ตามที่รู้สึก ตามที่เป็น รู้สึกยังไง เป็นยังไง กำหนด[/FONT][FONT=&quot][FONT=&quot] [ว่าในใจ] [/FONT]ยังงั้น ทุกครั้งทุกขณะ
[/FONT]


http://group.wunjun.com/#!/meditation http://group.wunjun.com/whatisnippana

มาจากดิน, 13 มิถุนายน 2014

#4
- ถูกใจ x 1
- ดูรายการ
บุรุษไร้เงา เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

14 มกราคม 2007

โพสต์:

8,430

ค่าพลัง:

+35,010
อาการที่เกิดเป็นอาการที่สามารถเกิดขึ้นได้กับผู้ปฎิบัติทุกๆคนครับ..
พอเราฝึกมาระดับหนึ่ง.และผลของการฝึกก็ทำให้เรามีสติเพิ่มขึ้นมาระดับหนึ่ง
ทำให้จิตเกิดการรับรู้ได้เร็วขึ้น ไวขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน..ทีนี้พอเรากำลัง
นั่งสมาธิพอมี ปฏิกิริยาอะไรก็ตาม ทางอายตนะต่างๆ ไม่ว่า เสียง กลิ่น จิตเกี่ยว
กับสัมผัสการรับรู้ต่างๆรอบๆตัว.แม้เพียงเล็กน้อย.และด้วยความไวของจิตบวก
กับการรับรู้ได้เร็วขึ้นของจิตที่เป็นผลมาจากสมาธิฝึก.จึงทำให้จิตส่งออกไปรับรู้
ได้ทันทีแค่เสี้ยววินาที..เหตุเพราะว่า.แม้เราจะมีความสงบจากสมาธิมาแล้วก็ตาม
แต่ด้วยกำลังสติทางธรรมของเราในระหว่างวันมันขาดช่วงไป เนื่องจากภาระทาง
โลกหรือพฤิตกรรมที่เราทำเป็นปกติทำให้กำลังสติทางธรรมสะสมตรงนี้มันขาด
ช่วงไปอย่างที่เราคาดไปถึงครับ..เป็นผลทำให้กำลังสติทางธรรมตัวนี้ที่ปกติจะ
คอยทำหน้าที่ควบคุมพฤติกรรมของจิตหรือแม้กระทั่งความคิด.มันเลยไม่เพียงพอ
ที่จะควบคุมจิตไม่ให้ส่งออกไปข้างนอกได้ทัน..พอมันส่งออกไปรับรู้อะไรก็ตาม
ภายนอกด้วยลักษณะจิตเดิมๆที่ชอบออกเป็นปกติอยู่แล้ว..พอเราเริ่มมีสติรับรู้
หลังจากที่มันออกไปแล้ว.หลังจากที่มันกลับมาจึงส่งผลให้เรารู้สึกว่าตกใจ.เหตุ
ก็เพราะว่า.จิตมันเน้นเรื่องความสงบอยู่.แต่มันไม่ได้เน้นเรื่องกำลังจิตร่วมด้วย.
พอมันไป(ซึ่งจริงๆเป็นนิสัยเดิมที่ชอบส่งออก).คล้ายว่าไปแบบไม่รู้ตัวเหมือนกัน
พอเราระลึกได้.มันก็เหมือนอาการที่คล้ายๆทำไปแบบไม่รู้ตัว ด้วยนิสัยเดิม ตัวจิต
เองก็จะเหมือนคล้ายๆว่าถูกจับได้ไล่ทัน.เสมือนว่าไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ..
พอบวกกับอาการที่เรารู้สึกตัว.ด้วยกำลังจิตที่มันไม่ได้เน้น.จะส่งผลต่อจิตใจในเรื่อง
ของความกลัวทันทีที่ความจิตรวมกับความคิด
เพราะในความคิดตนก็มีสัญญาเรื่องนี้เป็นทุนเดิม..
แต่ไม่ใช่ปัญหายิ่งใหญ่ครับ..การสร้างกำลังให้จิตตรงนี้ทำได้ง่ายๆ
เพียงแต่เราฝืนๆอาการตรงนี้อีกแค่ ๓ ถึง ๔ ครั้งหากเกิดสัมผัสใน
ลักษณะเดิม ด้วยการรีบทำความรู้สึกรับรู้ลมเข้าออกที่ปลายจมูก
(เพราะปลายจมูกเป็นจุดที่สร้างสติได้ดีที่สุด)
แต่ควรหายใจให้ลึกถึงท้องไว้ เพื่อไม่ให้อารมย์ขาดช่วงมากเกินไปด้วย
อาจทำให้เราอยากเลิกนั่งไปเลยก็ได้ หากไม่รีบมาทำตรงนี้
จิตก็จะเริ่มมีกำลังจิตเพียงพอจากการฝืนตรงนี้ที่จะทำให้ไม่กลัว
.และควบคุมการส่งออกได้.
แต่ควรควบคู่กับการสร้างกำลังสติทางธรรม ด้วยการเจริญสติในชีวิต
ประจำวันร่วมด้วยระหว่างวัน ให้มีความต่อเนื่องเพิ่มขึ้น.จิตก็จะเหมือน
มีตัวควบคุมจิตที่มีกำลังมากขึ้นเพื่อควบคุมไม่ให้จิตส่งออก
ไปไหนได้ง่ายๆอีกฝ่ายร่วมด้วย..
หรือถ้าไม่สดวกก็สูดลมหายใจเข้าและออกลึกๆให้ยาวที่สุด ด้วยการตาม
ลมไปตลอดสาย.ประมาณ ๔ ถึง ๕ ครั้งนอกจากจะเป็นการระบายลมหายใจ
หยาบแล้วเป็นผลทำให้เข้าสมาธิได้ง่ายขึ้น
การตามลมลึกๆยาวๆ ทั้งตอนเข้าและออก..
ก็ยังเป็นการสร้างกำลังสติทางธรรมไป
ในตัวอย่างที่เราอาจจะยังคาดไม่ถึง..
ทำประมาณนี้ได้ จิตก็จะมีกำลังต่อสัมผัสต่างๆที่มาจากภายนอก
และจิตก็จะมีตัวควบคุมการส่งออกที่ดีขึ้นร่วมด้วย.
.ส่วนการส่งผลที่ทำให้เราไม่กลัวเป็นเพียงผลที่
เกิดจากสร้างกำลังจิตและกำลังสติอย่างที่
ได้กล่าวมาแล้วข้างต้นครับ..

ที่ไม่ใช่ว่าว่าง หรือไม่ว่าง นั่นหละว่าง / กลจิตเป็นแค่เพียงมายาจิตชนิดหนึ่ง /กายอยู่อย่างไร จิตก็อยู่อย่างนั้น ไม่ใช้กายไม่ใช้จิต นั่นหละสภาวะดับ/ สุดยอดของทุกวิชาคือว่าง

บุรุษไร้เงา, 13 มิถุนายน 2014

#5
- ถูกใจ x 6
- ดูรายการ
พลรัฐ เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

2 มีนาคม 2006

โพสต์:

610

ค่าพลัง:

+1,111
สมาธิ ความตั้งใจ....เป็นเหตุ

สติ ความระลึกรู้อยู่...เป็นผล

อาการตกใจง่าย สมาธิน้อย กังวลมาก มีนิวรณ์ ความหลงเยอะ

พลรัฐ, 13 มิถุนายน 2014

#6
- ถูกใจ x 1
- ดูรายการ
telwada เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

21 กันยายน 2004

โพสต์:

1,606

ค่าพลัง:

+1,817
tharathan said: ↑

ขออนุญาตสอบถามท่านผู้รู้
และขอคำแนะนำจากท่านทั้งหลายด้วยนะคะ

คือ จะทำสมาธิทุกวันค่ะ ทั้งตอนสวดมนต์และหลังสวดมนต์
( บางทีหลับตาสวดมนต์ค่ะ ) หรือไม่ก็ หากมีเวลาว่างเมื่อใด
ไม่ว่าจะมีเวลาน้อยหรือมาก ถ้าทำได้ก็ทำค่ะ
และลองสังเกตตัวเองแล้ว รู้สึกว่า สมาธิทำให้จิตใจสงบ
อารมณ์เยือกเย็นขึ้นจริงๆ และทำให้เป็นคนที่มีเหตุมีผลในการคิดวิเคราะห์
ตัดสินใจเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตได้ดียิ่งขึ้นค่ะ

แต่ก็มีปัญหาอยู่ คือ จะตกใจง่ายมากค่ะ ปกติก็จะเป็นคนที่ขี้ตกใจอยู่แล้ว
แต่รู้สึกว่า ตั้งแต่ทำสมาธิมา จะตกใจง่ายมากกว่าปกติค่ะ

เช่น เวลาสวดมนต์ หรือเวลาทำอะไรบางอย่างอยู่ อาจจะกำลังอ่านหนังสือ อ่านบทความในเน็ต ทำกับข้าว
แล้วมีเสียงคนเรียก หรือเสียงเคาะประตู หรือมีของหล่นลงพื้น ก็จะสะดุ้ง ตกใจง่ายมากๆค่ะ
แล้วเวลาตกใจ ใจก็จะสั่นๆ วาบๆ ทั้งๆที่ รู้ก็รู้ว่ามีคนเรียก รู้ก็รู้ว่าของมันหล่น แต่ก็ยังตกใจอยู่

เคยอ่านเจอมา มีบางคนบอกว่า เกิดจากที่เรายังไม่มีสมาธิมากพอกับสิ่งที่ทำ ทำให้จิตเราไม่นิ่ง
เวลามีเสียงดัง หรืออย่างอื่นมาแทรก สมาธิเราเลยหลุด เลยทำให้ตกใจ
ซึ่งก็เห็นด้วยค่ะ ในกรณีที่เรานั่งสวดมนต์ ทำสมาธิหรือเจริญพระกรรมฐาน เราก็ควรจะมีสมาธิจดจ่อกับการปฏิบัติ

แต่มาลองมองในอีกแง่ ( ความเห็นส่วนตัวนะคะ ) คือ ในกรณีอื่นๆ ที่เราไม่ได้ทำสมาธิอยู่
เราไปมีสมาธิจดจ่อกับสิ่งที่ทำมากจนเกินไปหรือเปล่า
ทำให้เราไม่มีสติ นึกรู้ สนใจกับสิ่งรอบๆตัวเรา จนเวลามีสิ่งอื่นเข้ามาแทรก เลยทำให้ตกใจง่าย
อย่างนี้อาจจะเป็นผลเสียในบางเรื่องก็ได้ เช่น ตอนเวลาขับรถ

อย่างนี้แล้ว การมีสมาธิและการมีสติ น่าจะสัมพันธ์กันแน่ๆ
เราคงจะต้องแยกแยะ ระหว่างการมีสมาธิและการควบคุมสติตัวเองให้ได้
อยากทราบว่า สมาธิ และ สติ ต่างกันอย่างไรคะ
เราจะมีวิธีการควบคุมสมาธิ และสติได้อย่างไรบ้าง
และ อาการตกใจง่ายนี้ เกิดจากการที่เราทำสมาธิมากไป
หรือเกิดจากการที่เราไม่มีสติกันแน่ จะมีวิธีแก้ไหมคะ

ขอบพระคุณทุกท่านค่ะ
Click to expand...

สมาธิ เป็น เหตุ หรือ ปัจจัย หรือ หนทาง ก็ได้
สติ สัมปชัญญะ เป็น ผล ที่เกิดจาก สมาธิ
สาเหตุที่เกิดอาการตกใจง่าย เกิดจาก การปฏิบัตสมาธิ ไม่ถูกตามหลักวิธี จึงไม่สามารถควบคุมให้เกิด ความรู้สึกตัว คือ สัมปชัญญะ
อันนี้คุณต้องแจงการปฏิบัติ สมาธิของคุณอย่างละเอียด ผู้รู้เกี่ยวกับการปฏิบัติ สมาธิมีเยอะขอรับ ถ้าพวกเขารู้รายละเอียดการปฏิบัติของคุณ ก็คงจะช่วยกันแนะนำให้คุณได้ขอรับ

telwada ทำไมจึงคิดว่าตัวเองเป็น พระศรีอารย์ ?

http://board.palungjit.com/f181/telwada-ทำไมจึงคิดว่าตัวเองเป็น-พระศรีอารย์-202.html

telwada, 13 มิถุนายน 2014

#7
- ถูกใจ x 1
- ดูรายการ
Norlnorrakuln เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

25 สิงหาคม 2011

โพสต์:

3,813

ค่าพลัง:

+15,095
มีสมาธิมากไป หรือ ไม่มีสติ ถึงทำให้ตกใจง่าย
Click to expand...

ต้องขออภัยท่านเจ้าของกระทู้ คำถามนี้ยังไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ครับ!
ด้วยเพราะสติและสมาธิเป็นของเกื้อหนุนกัน หากเจริญถูกวิธีย่อมเป็นธรรมฝ่ายกุศล หาใช่เป็นสาเหตุที่ทำให้ตกใจง่ายหรอกนะครับ!

ข้าพเจ้าขอร่วมแสดงความคิดเห็นด้วยความรู้ความเข้าใจอันน้อยนิดว่า...
อาการสะดุ้งตกใจง่ายนั้นเกิดจากเราส่งจิตออกไปภายนอกบ่อยๆ โดยขาดสติควบคุม(จะด้วยนิสัยความเคยชินหรือเผลอส่งออกไปเพลินอยู่กับหน้าที่การงานในจังหวะนั้นพอดี) เมื่อมีสิ่งมากระทบโดยมิทันตั้งตัว

จิตจึงอาสัยสัญญาคือจำได้ว่า "เฮ้ย เราต้องมีสติอยู่ในกายนี่หว่า"(สัญญาตัวนี้ได้จากที่เราพยายามฝึกมัน) ดังนั้นจิตมันจึงรีบวิ่งกลับเข้ามาในกายอย่างรวดเร็ว เฟี้ยววววววว!!

คล้ายอาการของคนนอนหลับแล้วมีใครมาถูกตัวเรา เราจึงสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ! ตกใจเพราะกายเป็นของหยาบวิญญาณเป็นของละเอียด เมื่อมันวิ่งกลับเข้ามาเกิดผัสสะภายในคือการกระทบกัน ระหว่างรูปขันธ์(กายเนื้ออาการ32)และนามขันธ์(วิญญาณ)เกิดเป็นเวทนาเกิดเป็นสังขารปรุงแต่งให้เกิดเป็นความหวาดสะดุ้งกลัว! อุปาทานก็ถือมั่นความรู้สึกนั้นไว้ว่าเป็นเรา เรากำลังกลัว...

สติในตอนนั้นมันขาดช่วงไปแล้วตอนที่เราส่งจิตออกไปทำงานภายนอก
มันจึงรีบกลับเข้ามาทำงานโดยการฉุดความรู้สึกต่างๆทางกายให้ตื่นขึ้น(เพราะสติเป็นธรรมเครื่องตื่นอยู่) เมื่อตา หู จมูก ลิ้น กาย ถูกสติฉุดให้ตื่นขึ้นพร้อมกันแล้ว(อย่างปัจจุบันทันด่วน) คล้ายกับเรากดเปิดสวิตซ์ไฟอย่างแรง จึงทำให้หัวใจเต้นแรงไปด้วยพร้อมความรู้เนื้อรู้ตัวค่อยๆกลับคืนมา...

แล้วปากก็อุทาน "โธ่ เอย ขวัญเอ๋ยขวัญมา" ^_^

แท้จริงแล้วการปฎิบัติเท่าที่ได้ศึกษาจากครูบาอาจารย์มา ท่านให้เน้นฝึกเจริญสติมากกว่าครับ(สมาธิไม่ต้องห่วงเดี๋ยวมาเอง) ขอให้มีสติอยู่ทุกขณะไม่ว่าจะลืมตาอ้าปาก ขยับแขนขา เดิน นั่ง ฯลฯ พยายามฝึกให้ำด้ในทุกอิริยาบท โดยให้สติตามอาการเคลื่อนไหวของกายไปยามเมื่อทำกิจกรรมต่างๆในชีวิตประจำวัน

เมื่อฝึกตามรู้เนื้อรู้ตัวให้มากเจริญให้มากแล้ว อาการสะดุ้งตกใจง่ายเมื่อมีสิ่งมากระทบจะค่อยๆหายไปเองครับ(แล้วไม่กลับมาเป็นอีกด้วย) นั้นเพราะเหตุใด?
เพราะว่าจิตมันเริ่มฉลาดแล้ว(สติอบรมจิตเกิดปัญญา)เกิดวิชาความรู้เฉพาะ สามารถแก้ไขปัญหาต่างๆได้ด้วยตนเอง แม้กระทั่งกิเลสน้อยใหญ่ก็จะค่อยๆถูกขจัดออกไปตามกำลัง สติ ปัญญา ศรัทธา ความเพียร ของเราด้วยครับ ^_^

ภวตุสพฺพมํคลงฺ-ขอสรรพมงคลจงมีแก่ท่าน

Norlnorrakuln, 13 มิถุนายน 2014

#8
- ถูกใจ x 2
- ดูรายการ
สีฆะสีฆัง บุญเป็นเรื่องด่วนต้องรีบทำ

วันที่สมัครสมาชิก:

12 เมษายน 2010

โพสต์:

82

ค่าพลัง:

+428
เกิดจากสมาธิมีมากไปจนสติตามไม่ทันจึงเกิดอาการตกใจสะดุ้งง่าย ต้องแก้ด้วยการเอาสติไปคุมจิต จิตออกตอนไหน จิตไปไหนก็เอาสติตามไปดูแล้วดึงกลับมาไว้ที่ลิ้นปี่ ทำบ่อยๆหนักเข้าจิตจะเชื่องลงแล้วนิ่งมากกว่าเดิม เมื่อนั้นจิตจะมีสมาธิ และมีสัมปชัญญะคือสติ รู้ทัน รู้ไว และรู้ถูกต้องตามกาลเวลา ก็จะไม่ตระหนกตกใจง่ายครับ

tharathan said: ↑

ขออนุญาตสอบถามท่านผู้รู้
และขอคำแนะนำจากท่านทั้งหลายด้วยนะคะ

คือ จะทำสมาธิทุกวันค่ะ ทั้งตอนสวดมนต์และหลังสวดมนต์
( บางทีหลับตาสวดมนต์ค่ะ ) หรือไม่ก็ หากมีเวลาว่างเมื่อใด
ไม่ว่าจะมีเวลาน้อยหรือมาก ถ้าทำได้ก็ทำค่ะ
และลองสังเกตตัวเองแล้ว รู้สึกว่า สมาธิทำให้จิตใจสงบ
อารมณ์เยือกเย็นขึ้นจริงๆ และทำให้เป็นคนที่มีเหตุมีผลในการคิดวิเคราะห์
ตัดสินใจเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตได้ดียิ่งขึ้นค่ะ

แต่ก็มีปัญหาอยู่ คือ จะตกใจง่ายมากค่ะ ปกติก็จะเป็นคนที่ขี้ตกใจอยู่แล้ว
แต่รู้สึกว่า ตั้งแต่ทำสมาธิมา จะตกใจง่ายมากกว่าปกติค่ะ

เช่น เวลาสวดมนต์ หรือเวลาทำอะไรบางอย่างอยู่ อาจจะกำลังอ่านหนังสือ อ่านบทความในเน็ต ทำกับข้าว
แล้วมีเสียงคนเรียก หรือเสียงเคาะประตู หรือมีของหล่นลงพื้น ก็จะสะดุ้ง ตกใจง่ายมากๆค่ะ
แล้วเวลาตกใจ ใจก็จะสั่นๆ วาบๆ ทั้งๆที่ รู้ก็รู้ว่ามีคนเรียก รู้ก็รู้ว่าของมันหล่น แต่ก็ยังตกใจอยู่

เคยอ่านเจอมา มีบางคนบอกว่า เกิดจากที่เรายังไม่มีสมาธิมากพอกับสิ่งที่ทำ ทำให้จิตเราไม่นิ่ง
เวลามีเสียงดัง หรืออย่างอื่นมาแทรก สมาธิเราเลยหลุด เลยทำให้ตกใจ
ซึ่งก็เห็นด้วยค่ะ ในกรณีที่เรานั่งสวดมนต์ ทำสมาธิหรือเจริญพระกรรมฐาน เราก็ควรจะมีสมาธิจดจ่อกับการปฏิบัติ

แต่มาลองมองในอีกแง่ ( ความเห็นส่วนตัวนะคะ ) คือ ในกรณีอื่นๆ ที่เราไม่ได้ทำสมาธิอยู่
เราไปมีสมาธิจดจ่อกับสิ่งที่ทำมากจนเกินไปหรือเปล่า
ทำให้เราไม่มีสติ นึกรู้ สนใจกับสิ่งรอบๆตัวเรา จนเวลามีสิ่งอื่นเข้ามาแทรก เลยทำให้ตกใจง่าย
อย่างนี้อาจจะเป็นผลเสียในบางเรื่องก็ได้ เช่น ตอนเวลาขับรถ

อย่างนี้แล้ว การมีสมาธิและการมีสติ น่าจะสัมพันธ์กันแน่ๆ
เราคงจะต้องแยกแยะ ระหว่างการมีสมาธิและการควบคุมสติตัวเองให้ได้
อยากทราบว่า สมาธิ และ สติ ต่างกันอย่างไรคะ
เราจะมีวิธีการควบคุมสมาธิ และสติได้อย่างไรบ้าง
และ อาการตกใจง่ายนี้ เกิดจากการที่เราทำสมาธิมากไป
หรือเกิดจากการที่เราไม่มีสติกันแน่ จะมีวิธีแก้ไหมคะ

ขอบพระคุณทุกท่านค่ะ
Click to expand...

สีฆะสีฆัง, 14 มิถุนายน 2014

#9
- ถูกใจ x 1
- ดูรายการ
นิวรณ์ เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

3 กันยายน 2008

โพสต์:

9,051

ค่าพลัง:

+3,456
สติ ระลึกอะไร

ระลึกได้ในความเป็น " กองขันธ์ "

ของตก เรามี สติ มาระลึกรู้กาย เห็นกายเป็นที่ตั้งของจิต จิตสั่น กายมันก็สะดุ้ง
แล้วยกรวมทั้งหมด เป็นการเห็น การทำงานของ " สังขารขันธ์ "

เมื่อยกเห็นความเป็น สังขารขันธ์ แล้ว กำหนดรู้เข้ามาในความเป็น ไตรลักษณ์

กายมันจะสั่น จิตมันจะส่าย ไม่มี สิ่งไหนควบคุมได้ สังขารขันธ์ เป็นอนัตตาธรรม

สมาธิมีจากไหน มีจาก สติปัฏฐาน4 ยกพิจารณา การทำงานของกองขันธ์ ด้วย
ความเป็นไตรลักษณ์ ด้วยจิตตั้งมั่น .......เป็นกลางต่อการเห็น

จิตจะตั้งมั่น ก็ต่อเมื่อ อ๋อ ปฏิบัติธรรม เขาให้ พิจารณา รูปนาม แบบนี้ๆ

ก็จะ อ๋อ หนทางที่พระพุทธองค์ชี้ อยู่ตรงนี้ เราเห็นแล้ว ในปฏิปทา

จิตจะเกิด ปิติ ทราบซึ้งที่ได้เห็น ทาง อุบายนำออกจากทุกข์ เมื่อนั่น จิตจะตั้งมั่น
ในการระลึก คว่ำกองขันธ์ แยกธาตุ แยกขันธ์ จิตผู้รู้ เป็นผู้ มองอยู่ห่างๆ
ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับ สังขารขันธ์มันแสดงการตกใจ ให้เราดู

หน้าที่ของ สังขารขันธ์ คือ หลอกเรา ว่า เราตกใจ จริงๆ เราไม่ได้ตกใจ แต่
เราแยกออกมาเป็น จิตผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน กายมันสะดุ้งห้ามไม่ได้

คนที่จะห้ามไม่ให้กายสะดุ้งได้ มีแต่ พระสัพพัญญู นอกนั้น สะดุ้งได้หมด

เช่น หลวงตามหาบัว เจอกิ่งไม้หงิกงอ ก็ กระโดดโหยง เพราะ สังขารขันธ์
มันปรุงว่า งู และ ปรุงการสะดุ้งโหยง ด้วย

แต่ จิตผู้รู้ ผู้ตื่น กำหนดรู้ เท่าทัน สภาวะนั้นโดยตลอด ดังนั้น การมี จิตพ้น
จากอำนาจ ละคงลิงของสังขารขันธ์ จึงมีอย่างนี้ มาทางนี้

ไม่ใช่ไป ทำสมาธิแช่แป้ง โง่แบบควาย เน้นการไม่สะดุ้ง
สงครามพระ : สาป สูญ สิ้นซาก !!!

นิวรณ์, 14 มิถุนายน 2014

#10
- ถูกใจ x 2
- ดูรายการ
Cool_time สมาชิก

วันที่สมัครสมาชิก:

16 ตุลาคม 2013

โพสต์:

9

ค่าพลัง:

+24
ฝึกสติให้เยอะขึ้นนะครับ

Cool_time, 16 มิถุนายน 2014

#11
- ถูกใจ x 1
- ดูรายการ
tsukino2012 หยุดจึงพบ สงบจึงเกิด

วันที่สมัครสมาชิก:

8 พฤษภาคม 2012

โพสต์:

1,311

ค่าพลัง:

+3,090
tharathan said: ↑

ขออนุญาตสอบถามท่านผู้รู้
และขอคำแนะนำจากท่านทั้งหลายด้วยนะคะ

คือ จะทำสมาธิทุกวันค่ะ ทั้งตอนสวดมนต์และหลังสวดมนต์
( บางทีหลับตาสวดมนต์ค่ะ ) หรือไม่ก็ หากมีเวลาว่างเมื่อใด
ไม่ว่าจะมีเวลาน้อยหรือมาก ถ้าทำได้ก็ทำค่ะ
และลองสังเกตตัวเองแล้ว รู้สึกว่า สมาธิทำให้จิตใจสงบ
อารมณ์เยือกเย็นขึ้นจริงๆ และทำให้เป็นคนที่มีเหตุมีผลในการคิดวิเคราะห์
ตัดสินใจเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตได้ดียิ่งขึ้นค่ะ

แต่ก็มีปัญหาอยู่ คือ จะตกใจง่ายมากค่ะ ปกติก็จะเป็นคนที่ขี้ตกใจอยู่แล้ว
แต่รู้สึกว่า ตั้งแต่ทำสมาธิมา จะตกใจง่ายมากกว่าปกติค่ะ

เช่น เวลาสวดมนต์ หรือเวลาทำอะไรบางอย่างอยู่ อาจจะกำลังอ่านหนังสือ อ่านบทความในเน็ต ทำกับข้าว
แล้วมีเสียงคนเรียก หรือเสียงเคาะประตู หรือมีของหล่นลงพื้น ก็จะสะดุ้ง ตกใจง่ายมากๆค่ะ
แล้วเวลาตกใจ ใจก็จะสั่นๆ วาบๆ ทั้งๆที่ รู้ก็รู้ว่ามีคนเรียก รู้ก็รู้ว่าของมันหล่น แต่ก็ยังตกใจอยู่

เคยอ่านเจอมา มีบางคนบอกว่า เกิดจากที่เรายังไม่มีสมาธิมากพอกับสิ่งที่ทำ ทำให้จิตเราไม่นิ่ง
เวลามีเสียงดัง หรืออย่างอื่นมาแทรก สมาธิเราเลยหลุด เลยทำให้ตกใจ
ซึ่งก็เห็นด้วยค่ะ ในกรณีที่เรานั่งสวดมนต์ ทำสมาธิหรือเจริญพระกรรมฐาน เราก็ควรจะมีสมาธิจดจ่อกับการปฏิบัติ

แต่มาลองมองในอีกแง่ ( ความเห็นส่วนตัวนะคะ ) คือ ในกรณีอื่นๆ ที่เราไม่ได้ทำสมาธิอยู่
เราไปมีสมาธิจดจ่อกับสิ่งที่ทำมากจนเกินไปหรือเปล่า
ทำให้เราไม่มีสติ นึกรู้ สนใจกับสิ่งรอบๆตัวเรา จนเวลามีสิ่งอื่นเข้ามาแทรก เลยทำให้ตกใจง่าย
อย่างนี้อาจจะเป็นผลเสียในบางเรื่องก็ได้ เช่น ตอนเวลาขับรถ

อย่างนี้แล้ว การมีสมาธิและการมีสติ น่าจะสัมพันธ์กันแน่ๆ
เราคงจะต้องแยกแยะ ระหว่างการมีสมาธิและการควบคุมสติตัวเองให้ได้
อยากทราบว่า สมาธิ และ สติ ต่างกันอย่างไรคะ
เราจะมีวิธีการควบคุมสมาธิ และสติได้อย่างไรบ้าง
และ อาการตกใจง่ายนี้ เกิดจากการที่เราทำสมาธิมากไป
หรือเกิดจากการที่เราไม่มีสติกันแน่ จะมีวิธีแก้ไหมคะ

ขอบพระคุณทุกท่านค่ะ
Click to expand...

แสดงว่าคุณฝึกสมาธิ แต่ไม่ได้สมาธิเลยนั่นเองครับ
พอจะอนุมานได้ว่า คุณเป็นคนที่สมาธิสั้นมาก ใจไม่จดจ่ออยู่กับอะไรได้นานๆ
แต่ปล่อยไหลไปตามแรงกระตุ้นต่างๆได้อย่างรวดเร็ว
โดยมีความตระหนกตกใจหวาดหวั่นเป็นที่ตั้ง
บุคคลที่ไม่ตกใจเมื่อเกิดเสียงดัง มีไม่กี่ประเภท คือ
1.หูหนวก ( คือไม่สามารถรับรู้ได้ )
2.หลับลึก หลับสนิท หรือหมดสติ ( คือไม่รับรู้ )
3.กำลังจดจ่อแน่วแน่กับบางสิ่ง ( ได้ยินแต่ไม่สน )
4.ขาดความปรุงแต่ง ไม่ยึดติดกับอารมณ์ ( ได้ยินแต่ไม่รู้สึกอะไร ไม่ปรุงแต่งทางอารมณ์ )

การฝึกสมาธิถ้ากระทำได้ถูกต้อง ผลที่ได้ก็ต้องได้สมาธิครับ
แต่ถ้าจิตเรามันมีกำลังซัดซ่ายมาก ก็ต้องค่อยๆฝึกตามขั้นบันได
เริ่มจากการฝึกจิตอย่างอ่อนไปสู่จากแข็ง
เริ่มอย่างเบาๆด้วยการเล่นกีฬาที่ใช้สมาธิมากๆ เช่น ยืนชู้ตบาสให้ลงห่วง
เมื่อจิตใจตอนที่กำลังเล่น ไม่ค่อยวอกแวกไปที่บรรยากาศรอบๆตัวก็ขยับการฝึกขึ้น
ถัดมาอาจจะเปลี่ยนไปการฝึกสมาธิแบบที่เคลื่อนไหวอยู่บ้าง โดยช้าๆ เช่น เดินจงกรม
และสำหรับการนั่งสมาธิ เป็นการฝึกของผู้ที่มีสมาธิพื้นฐานที่อยู่บ้างแล้ว
กินข้าวที่ละคำ เดินทีละก้าว การกินมากไปจะทำให้จุกและอ้วกได้ การก้าวไวไปก็อาจทำให้ล้มได้ ชีวิตควรรีบปฏิบัติ แต่ปฏิบัติอย่างไม่เร่งร้อนถึงได้ผล

tsukino2012, 16 มิถุนายน 2014

#12
- ถูกใจ x 1
- ดูรายการ
tharathan เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

27 ธันวาคม 2013

โพสต์:

816

ค่าพลัง:

+7,128
อนุโมทนาทุกท่านนะคะ
และขอบพระคุณทุกท่านมากค่ะ ที่ให้คำแนะนำ
สงสัยต้องกลับไปเริ่มฝึกใหม่แล้ว คงต้องฝึกสมาธิอย่างมีสติอยุ่เสมอ
จะได้ไม่ตกใจง่ายๆอีก

ขออนุญาตเล่านิดนึงนะคะ คือ เนื่องด้วยที่บ้านเป็นบ้านชั้นเดียว ไม่ใหญ่มาก
และมีลักษณะค่อนข้างทึบ เวลามีเสียงคนคุยกันหรือถ้ามีคนเปิดทีวี ( ซึ่งตั้งอยู่หน้าห้องนอนเลย ก็จะเปิดเกือบทั้งวัน ทั้งคืนค่ะ )
หรือมีเสียงคนเปิดประตู เสียงไอ จาม หรือของหล่น ก็จะได้ยินเสียงชัดมาก ได้ยินทั้งบ้านเลยค่ะ
บางทีเสียงลมหายใจพ่อยังได้ยินเลยค่ะ ( แต่ไม่รู้คนอื่นในบ้านได้ยินไหม )

และที่สำคัญ คือ ที่บ้านไม่มีห้องพระ เวลาจะสวดมนต์หรือนั่งสมาธิก็ต้องคอยแอบสวดในห้องนอนเท่านั้นค่ะ
เพราะที่บ้านเค้านับถือศาสนาอื่นกัน ( เพิ่งได้มาเริ่มปฏิบัติช่วงต้นปีที่ผ่านมานี้เองค่ะ )
เลยจะต้องคอยระวังมากหน่อย ไม่ให้คนในบ้านได้ยินเสียงสวดมนต์ บางทีก็ต้องสวดในใจซึ่งทำให้ต้องใช้สมาธิมากกว่าเดิมอีก
จะจุดธูป จุดเทียน ไม่ได้ พระพุทธรูปหรือเครื่องบุชาใดๆ ก็มีไม่ได้ค่ะ
เวลาจะสวดมนต์ นั่งสมาธิ ก็จะใช้วิธีเปิดรูปในเน็ตผ่านเครื่องแท็ปเล็ตแล้วตั้งไว้ แล้วก็สวดต่อหน้ารูป เสร็จแล้วก็เก็บค่ะ
อาจจะลำบากหน่อย แต่ก็ใช้ใจเป็นหลัก นึกถึงพระรัตนตรัย นึกถึงหลวงพ่อฯ ที่เคารพรัก คิดว่าท่านคงรับรู้ในความตั้งใจของเราค่ะ

ยังไง ต้องขอบพระคุณทุกๆ ท่านอีกครั้งนะคะ ที่ให้คำแนะนำที่ดีๆหลายอย่าง
จะนำคำแนะนำไปปฏิบัติตามนะคะ จะฝึกสมาธิให้จิตนิ่งให้ดีกว่านี้ค่ะ

tharathan, 16 มิถุนายน 2014

#13
- ถูกใจ x 5
- ดูรายการ
นิวรณ์ เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

3 กันยายน 2008

โพสต์:

9,051

ค่าพลัง:

+3,456
เรา ปฏิบัติเพื่อ รู้เห็น ปฏิปทาของการมีจิตตั้งมั่น ท่ามกลาง ความแตกดับ
แปรปรวน อลหม่าน ของโลกแห่ง รุป นาม

เรา ไม่ได้ปฏิบัติสมาธิเพื่อ มุ่งเฉยโง่

นักภาวนาที่มี สมาธิแบบพระพุทธศาสนา ต่อให้ สงครามเกิด ต่อให้โลกแตก
ต่อให้ไปนั่ง จุมปุ๊กใน ห้างสรรพสินค้า ถ่ามกลางงานสันนิบาติ ก็สามารถ เห็น
จิตที่ อบรมไว้ดีแล้ว อยู่ในความสงัด แปรปรวน ด้วยความตั้งมั่น

เพราะเห็น ปฏิปทาอันยอดเยี่ยม อันมี ไตรลักษณ์ญาณเป็นเครื่องมือ มีสติปัฏฐาน
เป็นนิมิตของสมาธิ จึงเกิดการ โน้มไปสู่ สิ่งที่ยิ่งกว่าสุข ยิ่งกว่าสุข อัน สัตว์โลก
ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ไม่เคยเฝ้นเจอมาก่อน

ส่วนสมาธิเฉยโง่ สงบ จุมปุ๊กหัวตอ อันนั้น ไม่ต้อง รอพระพุทธองค์มาตรัสชี้ทาง

พวกอัญเดียรถีย์ทั่วๆไป ก็สอนกันเก่ง เทห์ คุยกับองค์นั่นองค์นี่ ทั้งประถม และมัธยม
ได้ของเขาอยู่แล้ว

สงครามพระ : สาป สูญ สิ้นซาก !!!

นิวรณ์, 16 มิถุนายน 2014

#14
- ถูกใจ x 2
- ดูรายการ
tharathan เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

27 ธันวาคม 2013

โพสต์:

816

ค่าพลัง:

+7,128
nopphakan said: ↑

อาการที่เกิดเป็นอาการที่สามารถเกิดขึ้นได้กับผู้ปฎิบัติทุกๆคนครับ..
พอเราฝึกมาระดับหนึ่ง.และผลของการฝึกก็ทำให้เรามีสติเพิ่มขึ้นมาระดับหนึ่ง
ทำให้จิตเกิดการรับรู้ได้เร็วขึ้น ไวขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน..ทีนี้พอเรากำลัง
นั่งสมาธิพอมี ปฏิกิริยาอะไรก็ตาม ทางอายตนะต่างๆ ไม่ว่า เสียง กลิ่น จิตเกี่ยว
กับสัมผัสการรับรู้ต่างๆรอบๆตัว.แม้เพียงเล็กน้อย.และด้วยความไวของจิตบวก
กับการรับรู้ได้เร็วขึ้นของจิตที่เป็นผลมาจากสมาธิฝึก.จึงทำให้จิตส่งออกไปรับรู้
ได้ทันทีแค่เสี้ยววินาที..เหตุเพราะว่า.แม้เราจะมีความสงบจากสมาธิมาแล้วก็ตาม
แต่ด้วยกำลังสติทางธรรมของเราในระหว่างวันมันขาดช่วงไป เนื่องจากภาระทาง
โลกหรือพฤิตกรรมที่เราทำเป็นปกติทำให้กำลังสติทางธรรมสะสมตรงนี้มันขาด
ช่วงไปอย่างที่เราคาดไปถึงครับ..เป็นผลทำให้กำลังสติทางธรรมตัวนี้ที่ปกติจะ
คอยทำหน้าที่ควบคุมพฤติกรรมของจิตหรือแม้กระทั่งความคิด.มันเลยไม่เพียงพอ
ที่จะควบคุมจิตไม่ให้ส่งออกไปข้างนอกได้ทัน..พอมันส่งออกไปรับรู้อะไรก็ตาม
ภายนอกด้วยลักษณะจิตเดิมๆที่ชอบออกเป็นปกติอยู่แล้ว..พอเราเริ่มมีสติรับรู้
หลังจากที่มันออกไปแล้ว.หลังจากที่มันกลับมาจึงส่งผลให้เรารู้สึกว่าตกใจ.เหตุ
ก็เพราะว่า.จิตมันเน้นเรื่องความสงบอยู่.แต่มันไม่ได้เน้นเรื่องกำลังจิตร่วมด้วย.
พอมันไป(ซึ่งจริงๆเป็นนิสัยเดิมที่ชอบส่งออก).คล้ายว่าไปแบบไม่รู้ตัวเหมือนกัน
พอเราระลึกได้.มันก็เหมือนอาการที่คล้ายๆทำไปแบบไม่รู้ตัว ด้วยนิสัยเดิม ตัวจิต
เองก็จะเหมือนคล้ายๆว่าถูกจับได้ไล่ทัน.เสมือนว่าไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ..
พอบวกกับอาการที่เรารู้สึกตัว.ด้วยกำลังจิตที่มันไม่ได้เน้น.จะส่งผลต่อจิตใจในเรื่อง
ของความกลัวทันทีที่ความจิตรวมกับความคิด
เพราะในความคิดตนก็มีสัญญาเรื่องนี้เป็นทุนเดิม..
แต่ไม่ใช่ปัญหายิ่งใหญ่ครับ..การสร้างกำลังให้จิตตรงนี้ทำได้ง่ายๆ
เพียงแต่เราฝืนๆอาการตรงนี้อีกแค่ ๓ ถึง ๔ ครั้งหากเกิดสัมผัสใน
ลักษณะเดิม ด้วยการรีบทำความรู้สึกรับรู้ลมเข้าออกที่ปลายจมูก
(เพราะปลายจมูกเป็นจุดที่สร้างสติได้ดีที่สุด)
แต่ควรหายใจให้ลึกถึงท้องไว้ เพื่อไม่ให้อารมย์ขาดช่วงมากเกินไปด้วย
อาจทำให้เราอยากเลิกนั่งไปเลยก็ได้ หากไม่รีบมาทำตรงนี้
จิตก็จะเริ่มมีกำลังจิตเพียงพอจากการฝืนตรงนี้ที่จะทำให้ไม่กลัว
.และควบคุมการส่งออกได้.
แต่ควรควบคู่กับการสร้างกำลังสติทางธรรม ด้วยการเจริญสติในชีวิต
ประจำวันร่วมด้วยระหว่างวัน ให้มีความต่อเนื่องเพิ่มขึ้น.จิตก็จะเหมือน
มีตัวควบคุมจิตที่มีกำลังมากขึ้นเพื่อควบคุมไม่ให้จิตส่งออก
ไปไหนได้ง่ายๆอีกฝ่ายร่วมด้วย..
หรือถ้าไม่สดวกก็สูดลมหายใจเข้าและออกลึกๆให้ยาวที่สุด ด้วยการตาม
ลมไปตลอดสาย.ประมาณ ๔ ถึง ๕ ครั้งนอกจากจะเป็นการระบายลมหายใจ
หยาบแล้วเป็นผลทำให้เข้าสมาธิได้ง่ายขึ้น
การตามลมลึกๆยาวๆ ทั้งตอนเข้าและออก..
ก็ยังเป็นการสร้างกำลังสติทางธรรมไป
ในตัวอย่างที่เราอาจจะยังคาดไม่ถึง..
ทำประมาณนี้ได้ จิตก็จะมีกำลังต่อสัมผัสต่างๆที่มาจากภายนอก
และจิตก็จะมีตัวควบคุมการส่งออกที่ดีขึ้นร่วมด้วย.
.ส่วนการส่งผลที่ทำให้เราไม่กลัวเป็นเพียงผลที่
เกิดจากสร้างกำลังจิตและกำลังสติอย่างที่
ได้กล่าวมาแล้วข้างต้นครับ..
Click to expand...

ขอบคุณ คุณ nopphakan สำหรับคำแนะนำการปฏิบัตินี้นะคะ
และขออนุญาตตรงนี้ ขอบพระคุณในอีกเรื่องหนึ่งค่ะ แต่หากระทู้นั้นไม่เจอจริงๆ
เกี่ยวกับการแผ่เมตตาและการอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรค่ะ

คือ ตั้งแต่ปฏิบัติมา ก็เจออะไรแปลกๆ หลายอย่างเหมือนกันค่ะ
เช่น โดนผีอำ โดนหลอก โดนรบกวน ได้กลิ่นบ้าง ได้ยินเสียงบ้าง
ก็เลยพยายามหาข้อมูลจากท่านผู้รู้ทั้งหลายในเว็บนี้และลองปฏิบัติตาม

ตอนแรกกลัวมากๆค่ะ เพราะโดนรบกวนมาเป็นเดือน จนบางคืนต้องไปนอนที่อื่น
ซึ่งไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน เพราะเรามองไม่เห็นว่าเค้าคืออะไร และต้องการอะไรจากเรา
เลยได้แต่สวดมนต์ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง แต่ก็ได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้าง
จนวันนึง หลังจากที่เค้าพยายามสื่อให้เรารู้ แต่เราก็ไม่รู้ซะทีแถมยังกลัวอีก
เค้าเลยมาให้เห็นในฝัน จึงได้รู้ว่า คือเจ้ากรรมนายเวรค่ะ
และวันนั้น เค้าก็แสดงบางอย่างให้เราเห็นซึ่งตรงกับที่เค้ามาบอกในฝันเลยค่ะ

ก็เลยคิดว่าคงต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว ก็มาเจอวิธีของ คุณ nopphakan ค่ะ
ที่เป็นวิธีการปฏิบัติในการแผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลต่อเจ้ากรรมนายเวรและพวกที่มาคอยรบกวนเรา
ซึ่งได้ผลดีมากๆค่ะ และอีกท่านนึง ( ขออภัยค่ะจำชื่อท่านผู้นั้นไม่ได้ พยายามหากระทู้แล้วแต่ไม่เจอ )
ซึ่งต้องขอบพระคุณทั้งสองท่านเป็นอย่างสูง มา ณ โอกาสนี้ด้วยนะคะ ขอบพระคุณมากๆค่ะ

ที่ได้แนะเกี่ยวกับวิธีการคิด ทำให้มองเห็นพวกเค้าในอีกแง่มุมนึง จากที่เคยกลัวกลายเป็นสงสารพวกที่เค้าต้องทนทุกข์ทรมาน
ไม่มีความสุข และการที่เค้ามาหาเรา อาจเพราะต้องการให้เราช่วยเหลือก็ได้
วิธีที่คิดว่าดีที่สุด คือ การแผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลด้วยจิตอันเป็นบริสุทธิ์ คืนนั้น ก็เลยลองทำตามค่ะ

ปรากฏว่า ได้ผลจริงๆค่ะ คือ พอนั่งสมาธิและสวดบทแผ่เมตตาได้ครู่นึง จนจิตนิ่งดีแล้ว
จึงได้กล่าวคำอุทิศส่วนกุศล กล่าวยังไม่ทันจบดีค่ะ เริ่มรู้สึกร้อนที่ศีรษะ แล้วคันยุบยิบไปทั่วทั้งหน้า และก็ชาไปทั้งตัวเลยค่ะ
คล้ายกับมีพลังอะไรบางอย่างไหลวนตั้งแต่ศีรษะจนถึงเท้า
แล้วก็ได้รับกระแสเย็นเข้ามาจนรู้สึกได้เลยค่ะ ( เหมือนกับนั่งอยู่หน้าช่องแอร์เลยค่ะ )
ตอนนั้นรู้สึกดีมากๆ จนร้องไห้ออกมาเลยค่ะ
แล้วพออีกวันนึง ก็เลยทำบุญและอุทิศส่วนกุศลให้เค้า จากวันนั้น เค้าก็ไม่มากวนอีกเลยค่ะ
( เรื่องนี้เพิ่งผ่านไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเองค่ะ )

เลยอยากจะขอสอบถามหน่อยค่ะว่า ที่ปฏิบัติเช่นนี้ถูกแล้วใช่ไหมคะ
แล้วที่เราแผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลไปในครั้งนั้น และเกิดอาการเช่นนั้น
แปลว่า เค้ารับรู้แล้ว ได้รับผลบุญที่เราอุทิศไปให้แล้วใช่ไหมคะ

tharathan, 16 มิถุนายน 2014

#15
- ถูกใจ x 3
- ดูรายการ
tharathan เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

27 ธันวาคม 2013

โพสต์:

816

ค่าพลัง:

+7,128

นิวรณ์ said: ↑

เรา ปฏิบัติเพื่อ รู้เห็น ปฏิปทาของการมีจิตตั้งมั่น ท่ามกลาง ความแตกดับ
แปรปรวน อลหม่าน ของโลกแห่ง รุป นาม

เรา ไม่ได้ปฏิบัติสมาธิเพื่อ มุ่งเฉยโง่

นักภาวนาที่มี สมาธิแบบพระพุทธศาสนา ต่อให้ สงครามเกิด ต่อให้โลกแตก
ต่อให้ไปนั่ง จุมปุ๊กใน ห้างสรรพสินค้า ถ่ามกลางงานสันนิบาติ ก็สามารถ เห็น
จิตที่ อบรมไว้ดีแล้ว อยู่ในความสงัด แปรปรวน ด้วยความตั้งมั่น

เพราะเห็น ปฏิปทาอันยอดเยี่ยม อันมี ไตรลักษณ์ญาณเป็นเครื่องมือ มีสติปัฏฐาน
เป็นนิมิตของสมาธิ จึงเกิดการ โน้มไปสู่ สิ่งที่ยิ่งกว่าสุข ยิ่งกว่าสุข อัน สัตว์โลก
ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ไม่เคยเฝ้นเจอมาก่อน

ส่วนสมาธิเฉยโง่ สงบ จุมปุ๊กหัวตอ อันนั้น ไม่ต้อง รอพระพุทธองค์มาตรัสชี้ทาง

พวกอัญเดียรถีย์ทั่วๆไป ก็สอนกันเก่ง เทห์ คุยกับองค์นั่นองค์นี่ ทั้งประถม และมัธยม
ได้ของเขาอยู่แล้ว
Click to expand...

ขอบพระคุณมากนะคะ
จะปฏิบัติสมาธิพร้อมกับพิจารณาธรรม เหตุที่มาของการเกิดความทุกข์
เพื่อให้เข้าใจกฏธรรมดาของโลก เพื่อจะได้ตัด และละวางกิเลสทั้งปวงไปด้วยค่ะ

tharathan, 16 มิถุนายน 2014

#16
บุรุษไร้เงา เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

14 มกราคม 2007

โพสต์:

8,430

ค่าพลัง:

+35,010
ใช่ครับคุณ tharathan ที่รู้สึกสัมผัสได้เป็นสัญญานการตอบรับ
ช่องทางหนึ่งที่เราสามารถเข้าถึงได้ง่ายครับ ส่วนทำต่อเนื่องบ่อยๆ
ก็จะได้ผลกลับสู่ตนในหลายๆด้าน เช่น เรื่องที่ว่ายากๆแต่เราทำได้ง่าย
หรือความเข้าใจในแนวทางปฏิบัติที่ตนฝึกอยู่ หรือการปล่อยวางเรื่อง
ราวต่างในชีวิตประจำวันได้ง่าย ทำให้เราอยู่ร่วมกับสังคมได้ดีขึ้น
และเราจะเป็นที่รักของเทพเทวดาทั้งหลายด้วย คุณ tharathan
ไปไหนหากมีสัมผัสคล้ายช่วงแรกก่อนที่จะเย็น ก็อุทิศตามที่ทำได้เลย
ทุกที่ ทุกครั้งที่สัมผัส ไปไหนก็จะปลอดภัย นอนต่างที่ก็หลับสบายครับ
ผลที่จะได้ตามมามีอีกฯลฯ เอาไว้ลองสังเกตุและพิสูจน์ด้วยตัวเองได้ครับ

ที่ไม่ใช่ว่าว่าง หรือไม่ว่าง นั่นหละว่าง / กลจิตเป็นแค่เพียงมายาจิตชนิดหนึ่ง /กายอยู่อย่างไร จิตก็อยู่อย่างนั้น ไม่ใช้กายไม่ใช้จิต นั่นหละสภาวะดับ/ สุดยอดของทุกวิชาคือว่าง

บุรุษไร้เงา, 16 มิถุนายน 2014

#17
- ถูกใจ x 1
- ดูรายการ
สีฆะสีฆัง บุญเป็นเรื่องด่วนต้องรีบทำ

วันที่สมัครสมาชิก:

12 เมษายน 2010

โพสต์:

82

ค่าพลัง:

+428
นั่งสมาธิไป และสะดุ้งไป อย่างนี้ถือว่า สติดี หรือครับท่าน คุณนิวรณ์
ภาษาที่ท่านเขียนมาก็เข้าใจยากเหลือประมาณ ยกเว้นบรรทัดสุดท้ายนี่แหละที่ท่านเขียนด่า "ทำสมาธิแช่แป้ง โง่แบบควาย เน้นการไม่สะดุ้ง" ทำให้ผมเข้าใจว่าท่านกำลังมีความสุขบนกองขี้
แต่เข้าใจว่ามันคืออาการของปีติ จึงเกิดมิจฉาทิฏฐิว่านั่นคือทางสายเอกของท่าน ขณะนี้ท่านกำลังแนะนำคนอื่นว่าการนั่งสมาธิแล้วเกิดอาการสะดุ้งตกใจ เป็นสิ่งดีมาก ใช่ไหมครับ :boo::boo::boo:

โปรดใช้วิจารณญาณ

นิวรณ์ said: ↑

เรา ปฏิบัติเพื่อ รู้เห็น ปฏิปทาของการมีจิตตั้งมั่น ท่ามกลาง ความแตกดับ
แปรปรวน อลหม่าน ของโลกแห่ง รุป นาม

เรา ไม่ได้ปฏิบัติสมาธิเพื่อ มุ่งเฉยโง่

นักภาวนาที่มี สมาธิแบบพระพุทธศาสนา ต่อให้ สงครามเกิด ต่อให้โลกแตก
ต่อให้ไปนั่ง จุมปุ๊กใน ห้างสรรพสินค้า ถ่ามกลางงานสันนิบาติ ก็สามารถ เห็น
จิตที่ อบรมไว้ดีแล้ว อยู่ในความสงัด แปรปรวน ด้วยความตั้งมั่น

เพราะเห็น ปฏิปทาอันยอดเยี่ยม อันมี ไตรลักษณ์ญาณเป็นเครื่องมือ มีสติปัฏฐาน
เป็นนิมิตของสมาธิ จึงเกิดการ โน้มไปสู่ สิ่งที่ยิ่งกว่าสุข ยิ่งกว่าสุข อัน สัตว์โลก
ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ไม่เคยเฝ้นเจอมาก่อน

ส่วนสมาธิเฉยโง่ สงบ จุมปุ๊กหัวตอ อันนั้น ไม่ต้อง รอพระพุทธองค์มาตรัสชี้ทาง

พวกอัญเดียรถีย์ทั่วๆไป ก็สอนกันเก่ง เทห์ คุยกับองค์นั่นองค์นี่ ทั้งประถม และมัธยม
ได้ของเขาอยู่แล้ว
Click to expand...

สีฆะสีฆัง, 16 มิถุนายน 2014

#18
- ถูกใจ x 2
- ดูรายการ
สีฆะสีฆัง บุญเป็นเรื่องด่วนต้องรีบทำ

วันที่สมัครสมาชิก:

12 เมษายน 2010

โพสต์:

82

ค่าพลัง:

+428
คุณนิวรณ์ เคียดแค้นใครเป็นพิเศษหรือเปล่าขอรับ ความเห็นของท่านรุนแรงเหมือนคนเก็บกดนะครับ และท่านอ่านคอมเม้นของคนอื่นไม่ละเอียดครับโดยเฉพาะผมซึ่งเขียนสั้นๆด้วยภาษาอ่านเข้าใจง่ายนะครับ น่าแปลกแต่ไม่เป็นไรครับ ผมเขียนซ้ำใหม่ได้ครับ นั่นคือผมแนะนำเจ้าของกระทู้นี้ว่า...
"ให้เอาสติตามไปดูว่าจิตออกตอนไหน ตามไปดูแล้วดึงกลับมาไว้ที่ลิ้นปี่ ทำบ่อยๆ หนักเข้าจิตจะเชื่องลงแล้วนิ่งมากกว่าเดิม เมื่อนั้นจิตจะมีสมาธิ และมีสัมปชัญญะคือ สติ รู้ทัน รู้ไว และรู้ถูกต้องตามกาลเวลา ก็จะไม่ตระหนกตกใจง่ายครับ"

ผมไม่ได้ห้ามไม่ให้สะดุ้งตกใจและไม่เคยสนับสนุนให้นั่งตัวแข็งนะครับ แต่ผมแนะนำให้ฝึกสติให้รู้ทันจิต รู้ทัน รู้ไว และรู้ถูกต้องตามกาลเวลา ต่างหากครับท่าน

คนที่เคยฝึกสติมา หรือคนที่กำลังมีสติดีเกิน 80% ผมมั่นใจว่าเขาเข้าใจในสิ่งที่ผมอธิบายนะขอรับ และขอความกรุณาคุณนิวรณ์ ถ้าไม่พอใจกับความเห็นของผมก็กด "ไม่เห็นด้วย" นะขอรับ การเขียนด่าหยาบคายและประชดประชันไม่ใช่วิสัยของผู้ประพฤติธรรมนะขอรับ

นิวรณ์ said: ↑

เรา ปฏิบัติเพื่อ รู้เห็น ปฏิปทาของการมีจิตตั้งมั่น ท่ามกลาง ความแตกดับ
แปรปรวน อลหม่าน ของโลกแห่ง รุป นาม

เรา ไม่ได้ปฏิบัติสมาธิเพื่อ มุ่งเฉยโง่

นักภาวนาที่มี สมาธิแบบพระพุทธศาสนา ต่อให้ สงครามเกิด ต่อให้โลกแตก
ต่อให้ไปนั่ง จุมปุ๊กใน ห้างสรรพสินค้า ถ่ามกลางงานสันนิบาติ ก็สามารถ เห็น
จิตที่ อบรมไว้ดีแล้ว อยู่ในความสงัด แปรปรวน ด้วยความตั้งมั่น

เพราะเห็น ปฏิปทาอันยอดเยี่ยม อันมี ไตรลักษณ์ญาณเป็นเครื่องมือ มีสติปัฏฐาน
เป็นนิมิตของสมาธิ จึงเกิดการ โน้มไปสู่ สิ่งที่ยิ่งกว่าสุข ยิ่งกว่าสุข อัน สัตว์โลก
ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ไม่เคยเฝ้นเจอมาก่อน

ส่วนสมาธิเฉยโง่ สงบ จุมปุ๊กหัวตอ อันนั้น ไม่ต้อง รอพระพุทธองค์มาตรัสชี้ทาง

พวกอัญเดียรถีย์ทั่วๆไป ก็สอนกันเก่ง เทห์ คุยกับองค์นั่นองค์นี่ ทั้งประถม และมัธยม
ได้ของเขาอยู่แล้ว
Click to expand...

สีฆะสีฆัง, 16 มิถุนายน 2014

#19
- ถูกใจ x 2
- ดูรายการ
tharathan เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

27 ธันวาคม 2013

โพสต์:

816

ค่าพลัง:

+7,128
เจอราด said: ↑

"ให้เอาสติตามไปดูว่าจิตออกตอนไหน ตามไปดูแล้วดึงกลับมาไว้ที่ลิ้นปี่ ทำบ่อยๆ หนักเข้าจิตจะเชื่องลงแล้วนิ่งมากกว่าเดิม
เมื่อนั้นจิตจะมีสมาธิ และมีสัมปชัญญะคือ สติ รู้ทัน รู้ไว และรู้ถูกต้องตามกาลเวลา ก็จะไม่ตระหนกตกใจง่ายครับ"
Click to expand...

ขอบพระคุณ คุณ เจอราด มากนะคะ
เป็นวิธีที่อ่านแล้วเข้าใจง่ายค่ะ และก็กำลังฝึกปฏิบัติอยู่ค่ะ
จะลองฝึกบ่อยๆ ให้จิตมีความเคยชินนะคะ
จะได้มีสติรู้ไว้ รู้เท่าทัน และรู้ถูกต้อง จะได้ไม่ตกใจง่ายอีก

และที่ทุกๆท่าน ได้ให้คำแนะนำมา ล้วนแต่มีประโยชน์
สามารถนำไปประยุกต์ ไปปฏิบัติตามได้ทั้งสิ้นเลย
ต้องขอบพระคุณทุกท่านมากๆ อีกครั้งหนึ่งค่ะ

tharathan, 16 มิถุนายน 2014

#20
- ถูกใจ x 1
- ดูรายการ

(คุณต้องเข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน เพื่อที่จะโพสต์)

หน้า 1 ของ 2

แชร์หน้านี้

Loading...