ลำนำเพลงรักของนักกลอน

ที่วัดป่าวังน้ำทิพย์

 

ดูน่าสะพึงกลัวนะครับคุณครู

 

ดีนะที่เลิงนกทา...ไม่ได้อยู่ติดทะเล...^_^...เดี๋ยวไม่มีใครยอมเข้านอน....

 

ปฐวีมาโยกเคลื่อนเลื่อนถิ่นฐาน
อีกไม่นานอาโปเข้าโซถม
วาโยพายุใหญ่ได้เห็นตรม
หอบน้ำถล่มจมหมดพื้นฝืนลอยแพ

สามธาตุรวมหนุนซ้ำช้ำเกิดเหตุ
เกิดอาเภททั่วไปไทยไม่เว้น
เตโชโหมไหม้นำแสนลำเค็ญ
สี่ธาตุเล่นติดตามกันผันแปรปวน

 

ห่างหายกระทู้ไปนานค่ะ
ด้วยภาระหน้าที่การงานที่มีมาก
คิดถึงทุกๆท่านนะคะ

 

เห็นพระอาจารย์ท่านก็พูดไว้ค่ะ
น่ากลัวเหมือนกันสำหรับทางเหนือ ทางใต้และภาคกลาง

 

มาร่วมชื่นชมภาพนี้กันนะคะ

 

ความงดงามแห่งจิตใจและมิตรภาพ

 

​

มีพบ ...ก็ต้องมีพราก
ไม่วันนี้ ...ก็วันพรุ่ง
ขอให้ไปดีนะ ...
สัญญาว่าจะคิดถึงทุกๆวัน ... ตลอดไป​

​

 

เมื่อหลายปีก่อน...
ใครคนหนึ่ง เดินเข้ามาในชีวิต
มอบสิ่งที่ดีดีให้
จนเรารู้สึกว่าเขาคือชีวิต คือทุกสิ่งทุกอย่าง
แต่สุดท้าย ก็กลับกลายเป็นเพียงสิ่งที่ผ่านมา แล้วก็ผ่านไป

 

อาทิตย์ลับขอบฟ้า
หมู่นกกาบินกลับรัง
หากคนที่สิ้นหวัง
จะเซซังไปที่ใด ...

 

เคยไหม ที่ใจล้า
ก้มซบหน้า คราร่ำไห้
เจ็บปวด รวดร้าวใจ
มองฟ้าไกล ไร้ผู้คน

 

เรือล่อง ในคลองน้อย
ต่างจากลอย ทะเลไกล
ลมเอื่อย เหนื่อยใจไหม
กว่าจะได้ ดังใจฝัน