ทำยังไงถึงจะไม่ขี้เกียจคะ?

<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/PFDdQH_JrXc" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
ถ้าทะยานอยากที่จะสวย
ให้กำหนดว่าเราทะยานอยากที่จะไม่สวย
แต่ให้ไม่สวยแค่ที่ละหนึ่งไม่สวย

จะมีไม่สวยสองอัน
เหมือนลูกเหล็กสองลูกของกาลิเลโอ
จะมีเย็นสองเย็น เหมือนโออิชิเย็น เย็น
เย็นหนึ่งตกพื้นก่อน ไม่ตกพร้อมกัน
อีกเย็นหนึ่งขึ้นจรวดความเร็วแสงไปแตะขอบจักรวาล

ไม่สวยทั้งที่ไม่สวย สวยทั้งที่ไม่สวย ไม่สวยทั้งที่สวย สวยทั้งที่สวย

 

<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/69TrETBkBWo" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
ความคิดคือสังขารขันธ์
ขี้เกียจก็คือสังขารขันธ์

เราต้องทิ้งมันไว้กลางป่าช้า ไม่มีใครเอากลับบ้าน

ถ้าเราไปเอาอันที่เค้าทิ้งไว้มายึด และไม่ยอมรับว่าที่ยึดไว้ก็ไม่ได้ทิ้ง

จะเกิด
ขี้เกียจทั้งที่ขี้เกียจ ขี้เกียจทั้งที่ขยัน ขยันทั้งที่ขยัน ขยันทั้งที่ขี้เกียจ

อันนึงจะต้องทิ้งไว้กลางป่าช้า

เหมือนผ้าป่า

 

ทำจิตให้มีกำลัง ทำจิตให้มีกำลัง จะไม่ขี้เกียจเลย

 

มันยากตรงทำยังไงให้จิตมีกำลังนี่แหละ ?

 

ให้เลือกข้อเดียว หัวมันเล่นเลือกถูกทุกข้อเลยนะ

บางทีชีวิตก็ไม่ได้เป้นไปตามหวัง คิดว่าทำดีแต่ไม่ได้ดี คนอื่นทำไมได้ดี ทำให้หมดกำลังใจ

เวลาคนอื่นมารังแก เรายังป้องกันได้ แต่ถ้าเรารังแกตัวเองนี่ป้องกันยาก 555

- บางทีเรากำลังรังแกตัวเอง ก็ยังไม่รู้ตัวอีกนะ 555 มันทำให้เราได้คิดว่า
ชีวิตแต่ละนาทีนี้ประมาทไม่ได้เลย การใช้ชีวิตอย่างขาดสติ ก็เหมือนปล่อยให้ชีวิตเป็นไปตามวิบากกรรมเก่า
มีแต่จะปรุงแต่งให้ตกต่ำลงทุกที


ส่วนนี้ไม่ขอพูดอะไรมาก คาถาจักรพรรดิ์ คาถาเงินล้าน ภาวนาทั้งวันได้ก็ดี

คนเราถ้าตั้งความหวังไว้มาก ก็จะมีเรื่องผิดหวังมาก ดีที่สุดคือไม่ต้องไปหวัง ทำตามหน้าที่ให้ดีที่สุด ได้เท่าไรเอาเท่านั้น

ถ้าเป็นเรานะ เราจะตัดโลกให้มันเล็กลง สนใจเฉพาะครอบครัว เพราะถ้าคนในครอบครัวเห็นเราท้อ ก็จะเสียกำลังใจ กังวลกันไปหมด


ส่วนคนอื่น หรือที่ทำงานก็ปล่อยมัน ทำไปตามหน้าที่พอ มีงานก้รีบๆทำให้มันเสร็จ
หมดเรื่องหมดราว เลิกงานจะได้รีบกลับไปอยู่กับครอบครัว

เวลามันผ่านไปเร็ว จะตายกันวันไหนก็ไม่รู้ ช่วงที่ยังอยู่กันต้องทำให้ดีที่สุด

คนอื่นเป็นไงก้ช่างหัวมัน สนใจไปก็เท่านั้น

เรื่องตำแหน่ง เร่องย้าย บางทีถ้ายังไม่ถึงวาระมันก็ไม่ได้ ก็ไม่รู้จะไปจดจ่อทำไม

- จริงๆ เรื่องตำแหน่งนั้น ผู้บริหารเค้าไฟเขียวให้เรานะ
คนอื่นในที่ทำงานร้องขอจะเอา เค้ายังไม่ให้เลย แต่เรารู้ตัวเองดีว่า สู้บ่ไหวแน่ๆ
วิทยายุทธ์ไม่แข็งพอจะไปฟาดฟันกับใคร ต้องฝึกตนอีกเยอะ
ก็เลยจำใจต้องกัดฟันปล่อยมันไป เล่นนอกเกมไม่เก่งอ่ะ บุญมีแต่กรรมบังอ่ะ

ตรงนี้ทำให้เราได้คิดเลยว่า ที่เค้าว่าการปฏิบัติภาวนาสามารถแก้กรรมได้นั้นเป็นอย่างไร
บุญก็เหมือนน้ำที่พร้อมจะรินใส่แก้ว แต่บารมีเหมือนแก้ว หากแก้วไม่พร้อมจะรับน้ำนั้น ถึงมีน้ำก็สูญเปล่า


ทำกรรมดีไว้ให้ตลอด เมื่อถึงวาระกรรมดีให้ผล จะได้ดีมากๆ

- เจ้าค่ะ

 

อดนอนผ่อนอาหาร นั่นแหละการทำจิตให้มีกำลัง สติจะเกิดและเด่น นำสังขาร จะขยันเองโดยสภาวะธรรมสติที่เกิดเขาจะบังคับเราโดยอัตโนมัติครับ..หากฝึกจนสติเด่นกว่าสังขารได้ คือสติเกิดพร้อมสมาธิครับ กายคือหน้าต่างของจิตครับ

 

ผมขอค้านได้ปะ
ถ้าเป็นผมนะ ผมกินเยอะๆ นอนเยอะๆ

 

ไม่ได้ จิฮับ

ถ้า พี่ประกาศการนอนเยอะ กินเยอะ

แล้วที่ผมอุทิศไป มันก็เป็น หมัน จิฮับ พี่ไม่เอาไป ประกอบอาชีพ

ได้การอุทิศแล้ว ไม่เอาไปเป็นทุน หมั่นประกอบความเพียร

ไปเน้น สบาย กิน นอน จม แช่ .............. เป็น หมันเลย

ประโยชน์เพื่อนไม่ได้รับการรักษาให้เกิดผลใหญ่ ไม่มีที่สิ้นสุด

 

น้องหัวมัน วิธีที่พี่ใช้แล้วได้ผลอยากบอกน้องต่อ คือ นึกถึงความตาย ช่วงเดือนแรกฝึกสร้างตัวนึกให้ได้เสมอตลอดวันว่า "ถ้าเราจะตายภายในวันนี้ เราจะทำอะไร มีอะไรที่ยังค้างอยู่ บุพการีเราตอบแทนรึยัง บุญและบารมีเราสะสมไว้เพียงพอรึยัง ฯลฯ " ฝึกให้ได้ทุกวันจิตจะชิน โดยเฉพาะช่วงตื่นนอนใหม่ๆ ไม่นานมันจะทำงานเองอัตโนมัติ

เดือนที่สองค่อยฝึกต่อไปอีกว่า "เรากำลังจะตายตอนนี้ ทุกลมหายใจเข้า-ออก ความตายเกิดขึ้นได้ตลอด" พี่ใช้คำบริกรรมว่า "ตาย-เข้า" หายใจเข้า "ตาย-ออก" หายใจออก นับ 1 นับไปเรื่อยๆ โดยเฉพาะช่วงตื่นนอนใหม่ๆ พอจิตเป็นสมาธิ ค่อยพิจารณาจำลองกายเราว่าถ้าตายแล้วจะเป็นอย่างไร แค่ 8 ชั่วโมงหลังตายกายสวยงามนี้จะเริ่มอืด บวม เป่ง เลือดจะเน่าเหม็น ท้ายที่สุดจะย่อยสลายไปเหลือแต่กระดูกที่ย่อยสลายนานกว่าเพื่อน แต่ท้ายสุด ธาตุดิน น้ำ ลม และไฟต่างๆในโลกนี้ก็กลับคืนสู่ธรรมชาติที่วิญญาณเราไปยืมธรรมชาติมาใช้ชั่วคราว เมื่อจิตมีกำลังจากสมาธิ ให้ฝึกจิตให้พิจารณาไว้เสมอว่าของทุกอย่างในโลกนี้เป็นของ "โลก" ไม่ใช่ของเรา ฝึกจิตให้วาง ของที่เป็นของเรามีเพียง "สติ" (เกินกว่า "สติ" จุดนี้ผมปฏิบัติยังไม่ถึง ท่านใดมีข้อชี้แนะ น้อมรับคำชี้แนะครับ)

นิสัยปกติของพี่เป็นคนชอบสบายๆ ชอบนอน ชอบเอน ชอบใช้ ชี้นิ้ว เรียกว่าเป็นสันดานไม่ดี เข้าทำนองเช้าเอน เพลนอน บ่ายพักผ่อน เย็นงีบหลับ 555+ ขนาดบางครั้งนั่งสมาธิอยู่มันค่อยๆเอนไปข้างหลัง พอออกจากสมาธิกลายเป็นอยู่ในท่านอนสมาธิไปก็มี มันเป็นสัญญาเก่ามาหลายภพ เด่วนี้ต้องฝืนมันบ้างด้วยวิธีนี้แหละเป็นวิธีลัดสำหรับพี่เผื่อไว้ตายไม่ทันได้ตั้งตัว นี่...คนขี้เกียจแต่ชอบใช้หมองอย่างเราต้องรู้จักเตรียมทางลัด และแผนสำรองไว้ดิ อิอิ

สู้ต่อไปน้องเอ๋ย

 

อย่าเพิ่งโกรธผมนะ
ผมค้านหนะมีเหตุนะ

อย่าไปอธิษฐานหรือภาวนาหายใจเข้าตาย หายใจออกตาย
มีแต่คนประมาทในพระรัตนตรัยเท่านั้นที่แล่นไปหาความตาย
หรือความตายแล่นมาหา
ให้หายใจเข้าทุกข์หายใจออกทุกข์แทน

คนใช้อานาปานนุสติจะไม่เกิด ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย
ยืนยันว่าหายใจเข้าตายหายใจออกตาย ขว้างไม่พ้นคอ

และร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา และก็ไม่ใช่ของใคร
อย่าไปยัดให้กะโลก โลกไม่ใช่เจ้าของร่างกายนี้

 

บางท่านมีบุญดี
ตั้งใจดี เจตนาดี แต่กรรมของผู้ฟังและผู้พูดจะยังมีมาก

ตัวรู้ คือตัวรู้ั จะเลือกผิดเสมอ
จะอยู่ฝั่งผิดเสมอ

เพราระมันไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่ของโลก ไม่ใช่ของใคร
ยัดให้ใครรับผิดชอบไม่ได้ทั้งสิ้น

ผมยืนยันว่าถึงมือผมให้กรรมฐานแล้วยังจะค้านกันอยู่ก็เชิญ
อยากทำไรก็ทำไป

 

ยืนยันฟันธง ว่าไอ้ที่กรรมฐานกัน
ถ้าเป็ฯกรรมฐานซักเสี้ยวใจ
ถ้ามันจะเป็ฯกรรมฐานบ้างสักนิด
ป่านนี้ผมเดินบนน้ำ เหาะเหินเดินกาอาศได้ไปแล้ว

ถามจริงๆ เถอะหาคำตอบให้หน่อย

จะค้านผมไปทำไม
เสรีประชาธิปไตย liberal งั้นซิ

 

เป็นบางเวลารึเปล่า

 

หยั่งงี้ขี้เกียจไม่จิงนี่ ถึงกายจะรักสบาย
แต่สมองก็ขยันทำงาน คิดโน่น คิดนี่ อยู่เสมอ
แถมคิดแล้วเป็นเงินเป็นทองด้วยนี่ซิ
น่าอิจฉาซะจริงเชียว

 

555+ พูดเรื่องเงินทองแล้ว ถ้าขี้เกียจก็ไม่มีกินสิน้องหัวมันเอ๋ย เด๋วมันทุกข์กว่าเดิม คนธรรมดาถ้าทุกข์กาย ใจก็ทุกข์ตาม คงไม่มีอารมณ์มาทำสมาธิ คิดหาทางให้กายสุขเสียก่อน

ใจจริงถ้าไม่มีหนี้เก่าที่ต้องใช้ เช่น บุพการี เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย และหน้าที่สำคัญบางอย่าง พี่ก็อยากเข้าป่าหาถ้ำเหมาะๆทำเลดีๆใช้ชีวิต และตายมันในถ้ำนั่นแหละเหมือนฤาษี จะได้ไม่ต้องเดือดร้อนใคร หรือยุ่งกับโลกไปเลยแหละน้อง แต่มันยังไม่ถึงเวลา และเมื่อถึงวาระมาเกิด สมองมันก็มาพร้อมสติปัญญาทางธุรกิจแบบชาวโลก และภาระหน้าที่ (เอ๊ะรึว่าถูกมารหลอกให้หลงว่ามีหน้าที่ต้องทำ อิอิ) มันก็ต้องใช้ชีวิตแบบชาวโลกไปก่อน สมาธิก็ฝึกสติแบบประยุกต์ใช้กับการงานไปด้วย ถ้าจะเป็นระดับมหาสติ เห็นทีจะยังไม่ถึงเวลาจ้ะ แต่ทุกวันนี้พี่ก็เตรียมพร้อมตายนะจ๊ะน้อง ถ้าพี่ตายตอนนี้ ก็ไม่เสียดายทรัพย์ สมบัติใดๆ บนโลกนี้ แม้กระทั่งร่างกาย พร้อมตายได้ตลอดเวลา แต่ยังไงถ้าวันไหนว่างพี่ก็ขี้เกียจอยู่ดีอ่ะครับน้อง ยังยึดคติ เช้าเอน เพลนอน บ่ายพักผ่อน เย็นงีบหลับ 555+ คุยกันขำๆ ตามประสาคนขี้เกียจ

 

.....ขี้เกรียจไม่มีจริงๆจังๆมั้งนะครับ
..ส่วนตัวนะครับทำไมเราจึงชอบตามใจตัวเองเสมอๆมาหลายภพหลายชาติต้องว่ากันอย่างงี้เลยทีเดียว เรา
เรา ไม่ชอบถูกไครขัดใจ ไม่ว่าจะเป็นคนรู้จัก คนไม่รู้จัก แม้แต่ตัวเราเอง แม้แต่พระพุทธเจ้า
สังเกตุดีๆนะครับจริงๆแล้วเราเกิดมาเพื่อเรียนรู้ที่จะขัดใจตัวเอง ขัดให้มันขาว ใส สว่าง สะอาด ขัดขัดขัดจนมันหายวับจบปิ๊งไปเลย คราวนี้ก็ไม่มีอะไรให้ขัด คราวนี้ก็ไม่มีอะไรให้ขัด คราวนี้ก็ไม่มีอะไรให้ขัด หมดเหตุ หมดผล แห่งความทุกข์สุขกันเลยทีเดียว เหลือแต่ทำสิ่งที่มีประโยชน์ต่อตนเอง และก็ต่อผู้อื่น แค่นี้ก็ชื่นใจเบิกบานแล้วครับ...กราบ1
............กราบ2.............กราบ3