ข้อพิจารณาเรื่องความโกรธ

เมื่อความโกรธเกิดขึ้น
มีโกรธ กับ การหลงทำตามความโกรธ
โกรธ..รู้ทันแล้ว เอาอยู่ไหม หมายความว่า
เผลอโกรธไปแล้ว ระงับการทำตามความโกรธได้ไหม
เพราะโกรธน่ะยังไงก็ไม่ทันแล้วล่ะ

ทีนี้คนโกรธมักงอแง เหตุที่งอแงเพราะยังไม่เข้าใจความจริง
การเห็นตามความเป็นจริง จนกระทั่งยอมจำนน ยอมรับความจริงว่า
ที่แท้ความโกรธเกิดจากตัวเองทั้งหมดยังไม่เกิดขึ้น
ยังโทษสิ่งภายนอกที่มากระทบว่า เป็นตัวกระทำให้โกรธ
ดีหน่อยก็ว่า สิ่งภายนอกเป็นตัวจุดชนวนความโกรธให้เกิด
ดีอีกหน่อยก็คือ ความโกรธมันเกิดจากตัวผู้โกรธกระทำเองทั้งหมด
ดีกว่านั้นคือ ความโกรธไม่ใช่ตัวกูของกู เป็นแค่อาการ เป็นวิบากขันธ์

 

โยนิโสมนสิการตามจริง

ผัสสะเกิดแล้วดับ พอคิดไปเอาดีเอาชั่วกับมัน
ก็คือสังขารมันหลอก หลอกจมหลอกแบกขันธ์ ๕ เอาไว้ จมโลก
ขาดสติหลงลืมไปว่า ผัสสะเกิดแล้วก็ดับ ผัสสะเลยเป็นของร้อน
เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ขันธ์ ๕ เลยเป็นของร้อน
อะไรก็ตามถ้าหลงยึดมั่นถือมั่นแล้ว ก็เป็นของร้อนไปเสียทั้งหมดอย่างนี้เอง

 

เวลาโกรธ ผมชอบถามตัวเอง เสมอว่า โกรธ เรื่องอะไร โกรธทำไม โกรธแล้วมันทำให้ทุกอย่างดีขึ้นหรอ?? สุดท้ายก็จะถามตัวเองอีกว่าแล้วจะโกรธทำไม.... ผมเอาอยู่นะ แต่ก็มีบ้างบางครั้งที่ปล่อยมันออกมาบ้างเพื่อให้คนรอบข้างเขารู้ว่าเราโกรธ เขาจะได้ไม่ทำอีก

 

มันมีอยู่มันก็แสดงออกมาตามเหตุปัจจัย. ตามกระแสแห่งปฎิจสมุปบาทนั้นเทียว

 

มักโกรธ นั้นเป็นของธรรมดา ผมก็เป็นบ้าง ยิ่งในสังคมปัจจุบันนี้ เทคโนมันเร็ว ใจคนก็เร็วตามครับ ข้อธรรมที่ผมแนะนำคือ พรหมวิหาร 4 ให้พิจารณาให้เข้าใจ และรู้จักการให้ คือ ให้ทาน ให้อภัย ให้ธรรม เริ่มที่ตนเอง และขยายไปยังเพื่อนๆสังคมที่เราอยู่ทำงานด้วย // เมื่อรู้ทุกข์ของการโกรธและ รู้ประโยชน์ของพรหมวิหาร 4 แล้ว โทสะของท่านจะลดลงไปโดยลำดับเอง // รู้แล้วต้องนำไปทำด้วยนะ//

 

แล้วแต่อุบายแก้สถานการณ์เฉพาะหน้าชั่วคราว
ไม่ให้รุกลามใหญ่โตบานปลายออกไปอีก ดีครับ

ทีนี้แก้ได้แล้วใจมันเป็นยังไง มันฮึกเหิม กูเก่งกูแน่
มันเกิดมีอัตตาขึ้นมาใหม่หรือเปล่า เหล่านี้ล้วนเป็นทุกข์ทั้งสิ้น

ไฟเกิดแล้วดับ เมื่อไฟมอดดับไปแล้ว สงบแล้ว
ไฟได้ทำความความเสียหายสิ้นเปลืองอะไรไปบ้าง โปรดพิจารณา
การลงทุนลงแรง กาย วาจา ใจ สังขารฟุ๊งปรุงไป
สร้างผลกระทบใหม่อะไรบ้าง อัตตา หรือสิ้นอัตตา
ตัณหา หรือสิ้นตัณหา สงบจริงจะเห็นเกิดดับ
เห็นมายา สังขารลวงใจเอาดีเอาชั่วตลอดเวลา

 

ขอเสริมว่า เมื่อรู้ทุกข์

จะพาให้เห็นทุกข์จากการหลงจะเอาดีเอาชั่วกับสิ่งที่ปรากฏ
การคิดจะเอาอะไร ทำให้หลงลืมการสละออกอย่างไม่มีเงื่อนไขโดยสิ้นเชิงทันที
ไม่ว่าเรียนธรรม หรือเรียนอะไรก็ตาม ถ้าทำเพื่อเอา เอาเข้าตัว
พอมันพองก็ทุกข์ เมื่อมันแตกก็ทุกข์อีก ธรรมชาติมันเป็นอย่างนั้นเอง
ถ้าสละออก มันเบา ตัวตนมันน้อย ทุกข์ก็น้อย (สละไม่เป็น กลับหนักขึ้น ๆ)
จิตที่คิดจะให้ สบายกว่าจิตที่คิดจะเอา
เพียรเรียนสละออกทุกลมหายใจที่ระลึกได้กันเถิด

 

การโกรธนั้นผู้ที่ฝึกมาดีจะรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนไปทั่วร่างกาย เมื่อรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนแล้วเราจะเห็นความจริงนั้นไม่ใช่เรา ถ้าใครยังเข้าไม่ถึงธรรมธาตุนี้ ขอให้รู้ว่านั้นท่านกำลังใช้เชาว์ปัญญากิเลสไมถูกทำลายลงได้เลย

 

พอเรารู้ทันโกรธก็ สงบนิ่งปกติ รู้แต่ว่าสติมา ปัญญามาไม่ได้ฮึกเหิมใดๆ โดยเฉพาะเวลาคนอื่นหรือตัวเองทำงานพลาด จะมักโกรธมาก่อน ฉุนเฉียว พอนึกแบบเดิมได้ก็ ไม่โกรธ ใจสงบลง ไม่โทษใคร คิดแต่จะหาวิธีแก้เฉพาะหน้า เกิดสติปัญญา ครับ

 

โง่

 

ดีนะ คำเดียวสั้น ๆ แต่ชัดเจน

 

ชนะใจตัวเองได้นั่นแหละ จึงจะชนะทุกสิ่ง
ถ้าชนะใจจริง ๆ ละก็ รู้ว่าไม่มีประโยชน์ ก็ไม่ไปต่อเติม
เงียบเชียบ ยอมรับ อยู่กับสัจจธรรมความเป็นจริง
ธรรมชาติเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลง เกิดดับเป็นธรรมดา

 

นานๆจะได้ฟังประโยคแบบนี้นะครับ

อนุโมธนาครับ

 

เช็ดกระจกเหนื่อยไหมครับ