ปิดกระทู้

<center>
สมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต) พรหมรังษี
"นิพพาน คือว่างจากกิเลส จิตวิญญาณของพระอรหันต์ไม่สูญ ที่วิญญาณสูญนั่นคือวิญญาณในขันธ์ ๕ เท่านั้น "</center>

 

เมื่อสัตว์เข้าใจแล้วเห็นแล้ว
ก็ไม่ต้องเรียนและไม่ต้องไปสอนใครแล้วนะฮะ

เนื่องจาก"สัตว์โลกต้องดำเนินไปตามกรรมและกรรมวิบาก"
ไม่ถูกหรือ?? เขามีกรรมเป็นของตนๆ
เขาจะขวนขวาย หรือปฏิเสธรรมะ
ที่ไหนเมื่อไร ขึ้นอยู่กับ
กุศลและอกุศลกรรมของเขานะฮะ

 

ใครจะด่าจะว่า ผมก็ตามสบายครับ .....ท่านเจ้าของกระทู้ความรู้ของผมคือ จิตเป็นของไม่ตาย แต่ไม่เทียง อธิบาย เมื่อร่างกายพุพังไม่สามารถใช้งานได้จิตจะไปสร้างรูปใหม่เกิดเป็นร่างกายใหม่เรื่อยๆ ( เป็นคน,สัตว์,เทวดา,พรหม ) ตามสภาวะที่จิตปรุงแต่งสะสมไว้ครับ จิตมีหน้าที่อย่างเดียวคือเรียนรู้ และ นำความรู้ที่จิตจดจำมาปรุงแต่งเพื่อสร้างสังขาร( ร่างกาย ) ครูบาอาจารย์เรียกธาตุรู้ ทีนี้ความไม่เที่ยงของจิตเกิดจาก เจตสิก คือ กริยาของจิต ที่แสดงออกมาแล้วจิตหมายว่านั่นคือ ตัวตน เข้าไปยึดว่า เป็นตัวตน ได้แก่อารมณ์ต่างๆ รัก โลภ โกรธ หลงฯลฯ กระนั้นก็แสดงออกมาโดยการกระทำ เป็นการกระทบต่อโลกเรียกว่า กายกรรม วจีกรรม ฯ ทีนี้เมื่อจิตได้อบรมสั่งสอน และเข้าใจพระสัจจธรรม ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ก็เรียนรู้และจดจำ จนไม่ทำการกระทบต่อโลกอีกต่อไป ( เป็นอริยบุคคล ,พระโสดา,พระสกิทาคา,พระอนาคามี,พระอรหันต์ ) อย่างที่กล่าวจิตไม่มีการยึดมันในตัวตน ...สัพเพสังขาราอนิจจา สัพเพธรรมาอนัตตา......เมื่อร่างกายแตก จิตจึงไม่สร้างรูปอีกต่อไป เมื่อ ไม่สร้างรูป จึงไม่มีแดนไปเกิด แต่คุณสมบัติจิตนั้นไม่ตาย จึงอุบัติไปยังสถานที่หนึ่ง พระพุทธองค์ทรงเรียกว่า พระนิพพาน เป็นที่รองรับจิตที่ไม่มีการเกิดไม่มีการตาย ผมจึงขอสรุปว่า พระนิพพานเป็นของเที่ยงแท้ที่สุดในแดนโลกธาตุ ที่ใดนอกจากพระนิพพานนี้ก็ยังคงมีการเคลื่อนของจิต ยังมีการเกิดการตายของสังขาร ( ร่างกาย ) และเพราะจิตไม่มีการตาย จำต้องเคลื่อนไปมาอยู่เสมอ (จิตไม่เที่ยง ) //// หรืออาจจะกล่าวว่า จิตของพระอริยบุคคลนั้นเที่ยงกว่าจิตของปุถุชน เพราะมีคติที่ไปแน่นอนนั่นเอง

 

เพิ่มเติมครับว่า นิพพานังปรมังสุขขัง พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง นิพพานังปรมังสุญญัง พระนิพพานสูญว่าง คือ ว่างจากกิเลสตัณหา สูญจากความเห็นผิด จึงสิ้นเชื้อ(เกิด ) สิ้นทุกข์ทั้งปวง ( ความหมายจริงๆตามที่ผมเข้าใจน่าจะเป็นอย่างนี้ครับ )