พระโพธิสัตว์ระลึกถึงความตายวันละ 3 ครั้ง จริงไหม

เมื่อเร็วๆ นี้ ผมได้ฟังธรรมะออกอากาศทางสถานีวิทยุแห่งหนึ่ง พระท่านเทศน์ว่า พระโพธิสัตว์ระลึกถึงความตายวันละ 3 ครั้ง (โดยประมาณ)
พระโสดาบัน ระลึกถึงความตายวันละ 7 ครั้ง
พระพุทธเจ้า ระลึกถึงความตายทุกลมหายใจ


เลยขอทราบว่า บรรดาผู้ปรารถนาพุทธภูมิ (พระโพธิสัตว์ในเว็บนี้) เห็นด้วยหรือไม่ เป็นประการใดขอรับ

ปล. ผมเอง เห็นด้วย ส่วนเพื่อนของผมที่มีอุดมการณ์เดียวกับผม เขาบอกว่า เขาระลึกมากกว่า 3 ครั้ง ต่อวัน

 

({) สวัสดีครับคุณ ขอแสดงความคิดเห็นหน่อยนะครับ พระโพธิสัตว์ ที่มี บารมี อ่อนๆอยู่ อาจจะ ไม่ได้นึกถึงเลย ก็ได้ครับ อาจจะนึกถึง บ้านได้บางโอกาศครับ ส่วนท่านที่มี บารมี ขั้นกลางไปแล้ว ผมว่าท่านคง นึกถึงบ่อยๆมากเลยแหละครับ ส่วนท่านที่มี บารมี ถึงขั้น ปรมัตถบารมี ก็ว่ากันไปตามขั้น หยาบ กลาง ละเอียด อีกครับ เอาว่าผมว่า ท่านที่เป็นแบบ พระศรีอริยเมตตรัย กับบามี แบบหลวงปู่ปาน ผมว่าท่านคง นึกถึง ตลอดแหละครับ



เพราะว่า พระโพธิสัตว์ ต้องเรียนรู้อารมย์ พระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี และเรียนรู้อารมย์ พระอรหันต์ และต้องทำได้ด้วย จนกว่าจะมาตรัสรู้ เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพราะ ระดับ ปรมัต ต้องทรง อารมย์ กรรมฐาน บารมี ๑๐ บารมี ๓๐ ทัต และชาติสุดท้าย ต้องบริจาค ลูกเมีย ให้เป็นทาน มหาทาน ให้ทุกอย่าง จากบารมี ๑๐ เป็น มหาบารมี ๓๐ ทัตโดยสมบูรณ์แบบ ทรงอารมย์ กรรมฐาน ๔๐ จาคานุสติกรรมฐาน



จาคานุสติกรรมฐาน สีลานุสติกรรมฐาน พุทธานุสติกรรมฐาน (นึกถึงพระองค์ที่จะเป็นพระพุทธเจ้า) ธรรมมานุสติกรรมฐาน สังฆานุสติกรรมฐาน ผมจะไม่อธิบาย ไปคิดกันเอาเอง ของใครของมันครับ ท่าน นึกถึง พระนิพพาน เป็นอารมย์ ในขั้นตอนสุดท้าย ท่านทำเพื่อพระนิพพาน รื้อสัตว์ขนสัตว์ และตอนออกบวช บำเพ็ญพรต พรหมจรรย์ ถือศิล ๘ ไล่บารมี ๑๐ ทานบารมี สีลบารมี ปัญญาบารมี เนกขัมมะบารมี วิริยะบารมี ขันติบารมี สัจจะบารมี อธิษฐานบารมี เมตตาบารมี อุเบกขาบารมี นี่คือ บารมี ๓๐ ทัต แจง ออกอย่างละ ๒ เป็น ๓ คือ บารมีต้น กลาง ปลาย หยาบ กลาง และ ละเอียด

และการนึกถึงความตาย มันเรื่องเล็ก ในขั้นปรมัตถบารมีแล้วแหละครับ เพราะท่านผ่านมาจน นับชาติไม่ถ้วน กว่าท่านจะทำถึง ขั้นนี้ ได้

 

ถ้านึกเพราะกลัวตาย คงไม่มั้งครับ พระพุทธเจ้า ท่านไม่ได้กลัวความตายแล้ว หรือแม้แต่พระโพธิสัตว์ การตาย เป็นดังธรรมชาติ ท่านผ่านมาไม่รู้นับหมื่นนับล้านครั้ง ดังนั้น ถ้าพระโพธิสัตว์ คงไม่นึกถึงความตายแล้วมั้งครับ คงนึกถึงแต่ว่าทำอย่างไรบารมีถึงจะเต็มเร็ว ทำอย่างไรจึงจะสามารถช่วยเหลือผู้อื่นได้

เพราะทุกครั้งที่พระโพธิสัตว์ที่บารมีมาก ท่านลงมาเกิด ท่านก็อธิษฐานมาเกิด คือตั้งใจมาเกิด แล้วท่านจะนึกถึงความตายทำไม ในเมื่อท่านตั้งใจจะมาบำเพ็ญบารมี ยิ่งอยู่นาน ท่านก็มีโอกาสสร้างบารมีนาน อันนี้หมายถึงเฉพาะพระโพธิสัตว์บารมีแก่กล้าแล้วนะครับ ถ้าพระโพธิสัตว์บารมีอ่อน ก็คงยังต้องกลัวตายเป็นธรรมดา

แต่ ถ้าความตาย เปรียบเป็นนัย ถึง ความไม่ประมาทในการใช้ชีวิต หรือ อีกนัยคือ การมีสติ เป็นพุทธะ

แน่นอน พระพุทธเจ้า ท่านมีสติ เป็นผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบาน ตลอดเวลา อันนี้ถูกต้อง รวมถึงพระอริยเจ้าด้วย ถ้าท่านนึกถึงความตายแบบนี้ อันนี้เป็นความจริงครับ

 

การระลึกถึงความตายเป็นไปตามระดับบารมีของแต่ละท่านครับ
เพราะแต่ละท่านก็มีระดับบารมีไม่เท่ากัน จะให้ระลึกถึงความตายอย่างต่ำวันละ 3 ครั้งทุกคนมันเป็นไปไม่ได้หรอก

ส่วนหลวงพ่อฤาษีท่านแนะนำ การระลึกความตายไว้อย่างนี้
ก่อนนอน และหลังตื่นนอน ให้ระลึกถึงความตายไว้
และคิดไว้ว่าถ้าเราตายตอนนี้ เราอยากจะไปไหน อยากจะไปสวรรค์ชั้นไหน หรืออยากจะไปเป็นพรหม หรืออยากจะไปนิพพาน

ท่านกล่าวอีกว่า จิต มีสภาวะจำ หากเราระลึกทุกวัน ว่าถ้าเราตายแล้วจะไปไหนทุกวัน
หากก่อนตายเราโดนทุกข์เวทนาจนลืมระลึกถึง จิตมีสภาวะจำก็จะไปที่นั่นทันที

ส่วนใครปรารถนา ไปนิพพาน หากก่อนตายจิตไม่ต้องการร่างกาย ไม่ต้องการเป็นเทวดา ไม่ต้องการเป็นพรหม
จิตจะเป็นพระอรหันต์ก่อนตาย ก็จะไปนิพพานทันที

แต่หากจิตยังติดการเกิดอยู่ ก็จะไปติดที่สวรรค์ หรือพรหม
และรอพระพุทธเจ้าพระเทศน์สอน ก็จะมีโอกาสไปนิพพานได้

และท่านก็ยังเพิ่มเติมอีกว่า เวลาเจ็บป่วยนิดหน่อย ก็ให้นึกถึงความตายทันที
ว่าป่วยคราวนี้ เราอาจจะตายก็ได้ ก็คิดเลยว่าตายแล้วอยากไปไหน

และท่านก็เพิ่มเติมไปอีกว่า คนจะเดิน จะนั่ง จะนอน จะทำอะไร ก็ตายได้ทุกเวลา
เราก็ระลึกถึงความตาย ตามระดับกำลังใจของเราไปครับ

ค่อยๆสะสมกำลังใจไปเรื่อยๆ สักวันกำลังใจก็เต็มเองครับ

 

แต่สำหรับบางคนก็คิดทั้งวันนะ

 

^_^

^_^

 

มรณานุสสติกรรมฐาน

การนึกถึงความตาย ทำให้คลายความทุกข์ไปได้บ้าง

เพราะความอยากได้ใคร่ดีจะลดลง ช่วยให้จิตใจโล่งสบาย

ผิดกับคนที่คิดถึงความตายเพราะกลัวตาย นั่นก็ยังไม่ถึงวาระดีของเขา

แต่ทุกคนปรับเปลี่ยนได้ ตามระดับบุญบารมีที่เพิ่มขึ้น

ถ้าเปรียบเป็นเกมคอมพิวเตอร์ Level ก็เพิ่มขึ้น เมื่อข้ามอุปสรรคได้อย่างหนึ่ง

บารมีย่อมเพิ่ม และพอบารมีเต็ม ใจก็จะเป็นอมตะ (Immortal)

ใจไม่ตาย (ไม่ตายไปจากความดี)

 

ในบางครั้งก็ไม่ได้คลายทุกข์หรอก
มันอาจจะเพิ่มความน่าเบื่อให้ชีวิต
และอาจจะหลายๆครั้งด้วยซ้ำ ทุกข์ หนักกว่าเดิม แล้วสงสัยว่า




กุเกิดมาทำไมวะ?

 

555 ^_^

 

เพิ่งเริ่มจะหัดระลึกถึงความตายเมื่อไม่นานมานี้เองค่ะ

พอระลึกแล้ว มันเหมือนเป็นแรงกระตุ้นให้ทำแต่สิ่งที่ดีๆกับคนรอบข้าง
นึกอยู่เสมอว่าหากวันนี้พรุ่งนี้ตายไป จะได้ไม่ติดค้างอะไรใคร
นึกแล้วก็มีความสุขจังเลยยย

 

คำถามว่าการปลงการตายมันน่าเบื่อ

น่าเบื่อตรงใหน?
น่าเบื่อตรงที่ตายแล้ว


ต้องมาเกิดอีกนี่ละ

หากพิจารณาดี
เราคิดว่าชาตินี้เราทำดีเต็มที่หรือยัง

สมมุติว่าดีเต็มที่นะ(เอาแบบเข้าข้างตัวเองนะ)

แล้วชาติหน้าเราจะดีได้เหรอ
เราจะเกิดสกุลบ้านใหน
ประเทศใหนแทบใหน ภูมิประเทศอะไร
ความเชื่อสิ่งที่คนรุ่นๆนั้นปลุกฝังจะมีความเชื่อแบบใหน
จะถุกหรือจะเพี้ยน สมมุติว่าผิดเราเถียงได้ใหม หรือต้องฟังอย่างเดียว
หรือจะเกิดอะไรอีกสิ่งที่ชาติหน้าเจอชาติหน้า แต่มนุษย์อาจจะถือขันติได้หากมีปัญญาแล้ว

แต่คำถามอยู่ที่ว่า แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าชาติหน้าเราจะมีปัญญา?

 

แล้วที่แย่กว่านั้น ถ้าเกิดเป็นสัตว์ละ
จะเกิดเป็นสัตว์เลี้ยงหรือสัตว์ป่า
ถ้าเป็นสัตว์ป่าก็จะต้องหาอาหารเอง
อยากจะเป็นนักล่า หรือผู้ถุกล่า
อยากทำบาปหรืออยากโดนฆ่าตาย
แล้วถ้าเป็นสัตว์เลี้ยง
จะเกิดเป็นสัตว์เลี้ยงดูเล่น ใช้แรงงานหรือเป็นอาหาร

หากพิจารณาจริงๆ
การตายไม่น่ากลัวเท่าการเกิด
เพราะเราเลือกไม่ได้

 

ถ้าเป็นอาหารสัตว์ตัวเมียจะให้หน้าที่วางใข่หรืออกลุก
แต่ตัวผู้หากไม่ใช่พ่อพันธ์ุก็คง
อาจจะกลายเป็นอาหาร วางบนจานข้าวใครซักคน

หนีไม่พ้นหรอก

เราจะขอให้ใครมาช่วยเราได้?

 

ใครมีกำลังใจก็ทำต่อไป แต่สำหรับผมนะ
ผมอยากไปแล้ว ไม่อยากอยู่

 

200 ทำไมคนจึงกลัวความตาย

ปัญหา คนเราทุกคนย่อมรู้ว่าความตายเป็นของธรรมดาที่จะหลักเลี่ยงไม่พ้น ถึงกระนั้น ก็ไม่วายที่จะหวาดกลัวความตาย อะไรเป็นเหตุทำให้คนหวาดกลัวความตาย ?

พุทธดำรัสตอบ “.....บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้มีความกำหนัดยินดี... ชอบใจ.... รักใคร่.... กระหาย.... เร่าร้อน มีตัณหาในกามทั้งหลายยังไม่หมดสิ้น ครั้นโรคาพาธเจ็บไข้หนักอย่างใดอย่างหนึ่งถูกต้องผู้นั้นเข้า ผู้นั้นก็มีความวิตกอย่างนี้ว่า กายทั้งหลายซึ่งเป็นของรักจักละเราไปเสีย แลเราก็จักละกาย ทั้งหลายซึ่งเป็นที่รักไปหนอ ดังนี้.... เขาย่อมเศร้าโศกลำบากพิไรตรีอกคร่ำครวญ... บุคคลนี้แล.. ย่อมกลัวต่อความตาย ถึงความสะดุ้งต่อความตาย
“.....บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้มีความกำหนัดยินดี... พอใจรักใคร่....ในกาย ครั้นโรคาพาธหนักอย่างใดอย่างหนึ่งถูกต้องผู้นั้นเข้า ผู้นั้นก็มีความวิตกอย่างนี้ว่า กายทั้งหลายซึ่งเป็นของรักจักละเราไปเสีย แลเราก็จักละกาย ทั้งหลายซึ่งเป็นที่รักไปหนอ ดังนี้.... เขาย่อมเศร้าโศกลำบากพิไรตรีอกคร่ำครวญ... บุคคลนี้แล.. ย่อมกลัวต่อความตาย ถึงความสะดุ้งต่อความตาย
“.....บุคคลบางคนในโลกนี้ มีกรรมงามดีไม่ได้ทำไว้แล้ว มีกุศลไม่ได้ทำไว้แล้ว มีกรรมซึ่งจะเป็นที่พึ่งของคนขลาดไม่ได้ทำไว้แล้ว มีบาปได้ทำไว้แล้วมีกรรมของคนละโมบได้ทำไว้แล้ว มีกรรมหยาบได้ทำไว้แล้ว ครั้นโรคาพาธหนักอย่างใดอย่างหนึ่งถูกต้องผู้นั้นเข้า ผู้นั้นก็มีความวิตกอย่างนี้ว่า
กรรมงามดีไม่ได้ทำไว้แล้ว..... ผู้มีกุศลไม่ได้ทำไว้แล้ว มีกรรมเป็นบาปอันได้ทำไว้แล้ว มีประมาณเพียงใด ตัวเราจะละโลกนี้ไปสู่คติมีประมาณเท่านั้น ดังนี้.... เขาย่อมเศร้าโศกลำบากพิไรตรีอกคร่ำครวญ... ถึงความสะดุ้งต่อความตาย
“.....บุคคลบางคนในโลกนี้ มีความเคลือบแคลง... สงสัย ถึงความแน่ใจในพระสัทธรรม ครั้นโรคาพาธหนักอย่างใดอย่างหนึ่งถูกต้องผู้นั้นเข้า ผู้นั้นก็มีความวิตกอย่างนี้ว่า เราเป็นผู้มีความเคลือบแคลง... สงสัย ถึงความแน่ใจในพระสัทธรรมแล้ว ดังนี้.... เขาย่อมเศร้าโศกลำบากพิไรตรีอกคร่ำครวญ... บุคคลนี้แล.. กลัวต่อความตาย สะดุ้งต่อความตาย

โยธาชีวรรค จ. อํ. (๑๘๔)
ตบ. ๒๑ : ๒๓๕-๒๓๘ ตท. ๒๑ : ๒๐๑-๒๐๓
ตอ. G.S. II : ๑๘๐-๑๘๑

 

230 ทำไมคนจึงต้องคิดถึงความตาย

ปัญหา ความแก่ ความเจ็บ ความตาย เป็นเรื่องของความเศร้า ความทุกข์ คนไม่ชอบ ไม่อยากประสบ แม้แต่คิดถึงก็ไม่อยากคิด แต่เหตุไฉนพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงทรงสอนให้พุทธบริษัทพิจารณาธรรมชาติเหล่านี้เสมอ ๆ?

พุทธดำรัสตอบ “......ความมัวเมาในความเป็นหนุ่มสาว มีอยู่แก่สัตว์ทั้งหลาย ซึ่งเป็นเหตุให้สัตว์ทั้งหลายประพฤติทุจริตด้วย กาย วาจา ใจ เมื่อเขาพิจารณาฐานะนั้น (ว่าเรามีความแก่เป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความแก่ไปได้) อยู่เนืองๆ ย่อมละความมัวเมาในความเป็นหนุ่มสาวนั้นได้โดยสิ้นเชิง หรือทำให้เบาบางลงได้
“......ความมัวเมาในความไม่มีโรค มีอยู่แก่สัตว์ทั้งหลาย ซึ่งเป็นเหตุให้สัตว์ทั้งหลายประพฤติทุจริตด้วย กาย วาจา ใจ เมื่อเขาพิจารณาฐานะนั้น (ว่าเรามีความเจ็บเป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความเจ็บไปได้) อยู่เนืองๆ ย่อมละความมัวเมาในความไม่มีโรคนั้นได้โดยสิ้นเชิง หรือทำให้เบาบางลงได้
“......ความมัวเมาในชีวิตมีอยู่แก่สัตว์ทั้งหลาย ซึ่งเป็นเหตุให้สัตว์ทั้งหลายประพฤติทุจริตด้วย กาย วาจา ใจ เมื่อเขาพิจารณาฐานะนั้น (ว่าเรามีความตายเป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความตายไปได้) อยู่เนืองๆ ย่อมละความมัวเมาในชีวิตนั้นได้โดยสิ้นเชิง หรือทำให้เบาบางลงได้”

ฐานสูตร ป. อํ. (๕๗)
ตบ. ๒๒ : ๘๒-๘๓ ตท. ๒๒ : ๗๒-๗๓
ตอ. G.S. III : ๕๙-๖๐

 

เป็นคำตอบที่...ถูกกกกกก ต้อง คร๊าบบบบบ!

ถูกต้องแล้วครับ! เป็นคำตอบสุดท้าย

 

ปัจจุบันกำหนดอนาคต

ปัจจุบันธรรม คือ สิ่งที่เป็นเหตุของผลในอนาคต

 

สาธุ ขออนุโมทนาบุญด้วยครับ

สาธุ อนุโมทามิ

ข้าพเจ้าเองก็อยากไปใจจะขาดเหมือนกัน แต่มันมีสัญญาติดพันอยู่ ยังละไม่ได้