พุทธภูมิต้องถูกทดสอบบารมีทุกชาติอย่างนั้นหรือ

แต่ละท่านที่ปรารถนาพุทธภมิ รู้สึกว่าโดนมาหนักๆแทบทั้งนั้น ไม่เช่นนั้นก็จะไม่เรียกว่าเป็นการสร้างบารมีใช่ไหมครับ


บางครั้งก็รู้สึกท้อแท้ อยากจะลาพุทธภูมิ!

 

กำลังเผชิญกับโลกธรรมแปด

 

ขอบารมี รุ่นพี่ มาช่วยสิครับ .. รุ่นพี่ ก็คือ หลวงปู่ หลวงตา ที่ท่านจะมาเป็นพระพุทธเจ้าองค์ถัดๆ ไปนั้นล่ะครับ
การอยู่แบบเป็นกลุ่มเป็นทีมเวิร์ค สามารถผ่าฟันอุปสรรคไปได้ดีกว่า

 

ผมว่ามันเป็นกรรมมากกว่า แค่เราต้องอยู่ในวัฏจักรนี้แค่นี้ก็ทุกข์เกินพอแล้วครับ

เพราะตามธรรมดา เมื่อมีความสุขก็หลงลืมความทุกข์จนทำผิดพลาด เกิดขึ้นเป็นกรรม

ถ้าคุณอยากเลิกทุกข์ ก็ต้องปฏิบัติตามหลักศาสนา ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ คุณจะไม่ใกล้กับคำว่าทุกข์เลยครับ แถมยิ่งมีสติโอกาสทำผิดก็น้อยขึ้นเรื่อยๆตามการปฏิบัติไป

ปล.ทั้งหมดนี่เป็นความคิดของผมนะครับ ผิดพลาดอะไรขอภัย

 

ตามนั้นครับไม่มีบททดสอบอะไรทั้งนั้น แค่เป็นกรรมที่เราได้พบ ส่วนบารมีที่ต้องสะสมนั้นคือเราต้องทำด้วยตัวเองไม่ต้องรอให้ใครทดสอบ พระโพธิสัตว์ก็เวียนว่ายตายเกิดสะสมบารมีไปเรื่อยๆจนกว่าจะเต็ม ท่านยินดีชอบในการเวียนว่ายตายเกิดไหม ท่านพอชอบในการไม่เกิดไหม ถ้าไม่ชอบการเวียนว่ายตายเกิด มีให้เลือกข้อเดียว นิพพาน เท่านั้นกับ เวียนว่ายตายเกิดเพื่อสะสมบารมี ดีซะอีกตายแล้วจะได้เกิดสร้างบารมีต่อไป ในสวรรค์ก็มีแต่ความสุข ในนรกก็มีแต่ความทุกข์ บนโลกมนุษย์ไม่มีทุกข์และสุข ล้วนเป็นเครื่องสมมุติขึ้นมาในอัตตาของเราเองทั้งนั้น สาธุธรรมพระโพธิสัตว์ทั้งหลาย

 

สรุปจากของท่านอื่นๆ ซึ่งจะตีความอีกความหมายได้คือ .. ถ้าลาแล้ว โลกธรรมแปดที่โดน จะหายไปไหม?

ดังนั้น .. หาทางแก้เถอะครับ ดีกว่าอยู่เฉยๆ

 

อันที่จริง ปรารถนาพุทธภูมินี่ .. ภูมิต้านทานจะดีกว่าปกติอีกนะ

เพราะอะไร?
ก็เพราะยิ่งเราปรารถนายิ่งใหญ่มากๆ ไอ้สิ่งที่มากระทบจะกลายเป็นเรื่องขี้ประติ๋ว
.. ปกติไม่ได้คิดกันแบบนี้เหรอ?

เพราะการปรารถนาที่ยิ่งใหญ่นี้ ต้องทำใจเลยว่า เกิดตายอีกนับไม่ถ้วน
แล้วจะไปคิดมากกับแค่เรื่องๆ เดียวไปทำไม?

 

จะทุกข์แบบไหน ก็ขอให้มีความหวังลึกๆ เข้าไว้

คนทางโลกเขามีความหวัง ทำให้เขาทนอยู่ในโลกต่อไปได้ ..

แต่กลุ่มพุทธภูมิก็ต้องมีความหวังของเราอีกแบบหนึ่งเหมือนกัน
ต้องอ่านเรื่องราวของรุ่นพี่ แล้วก็ฝันหวานไปก่อน ว่าสักวันคงมีวันของเรา ..
ลองแบบนี้ก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบนะ

 

ตั้งแต่ที่ โพธิจิต เกิดขึ้น นั้น โพธิสัตว์ทราบชัดแล้วว่า การเวียนว่ายตายเกิดเป็นทุกข์ เป็นภัย อย่างยิ่ง

โพธิสัตว์ เป็นผู้เห็นทางอันบริสุทธิ์หมดจด คือ ทางแห่งนิพพานแล้ว แต่แทนที่จะเลือกเดินสู่นิพพาน อันลัดสั้น กลับเลือกทางแห่งโพธิญาณ อันยาวนานที่จะตรัสรู้เองและโปรดสรรพสัตว์

นับแต่นั้น โพธิสัตว์ เป็นประดุจสัตว์ที่ยอมเดินบน โลกอันเต็มไปด้วยมหาภัยแห่งไฟ น้ำ และลม (โทสะ โลภ และหลง) เป็นผู้รู้ชัดเจนถึงความทุกข์และต้องทนทุกข์ ซึ่งต่างจากสัตว์อื่นๆ ที่ไม่รู้จักทุกข์ แม้จะทุกข์เท่าใด ก็ไม่เห็นความทุกข์

โพธิสัตว์ จึงถูกทดสอบตลอดกาลที่มีโพธิจิต หากประคองโพธิจิต ยิ่งมั่นคง(สำหรับนิตยโพธิสัตว์) ยิ่งตระหนักชัดและรู้ทุกข์ชนิดรู้อย่างแหลมคมมาก

เวลาที่เหลือสำหรับโพธิสัตว์ คือ การรับรู้ความทุกข์ของการเวียนว่ายตายเกิด และทุกข์ของตนและสรรพสัตว์

ลองคิดดูว่า เมื่อใดที่คนๆ หนึ่งรับฟังความทุกข์คนอื่น มันจะทุกข์มากแค่ไหนถ้าจะต้องเอาใจโพธิสัตว์ไปใส่ใจในสรรพสัตว์

โพธิสัตว์ ที่กำลังหัดเดิน คือ สัตว์ที่แกว่งไปหาทุกข์ หาภาระที่เป็นทุกข์ และมีความสุขที่จะแสวงหาภาระนั้น แม้ทุกข์เท่าใดก็ตาม

โพธิสัตว์ เมื่อมีโพธิจิตสม่ำเสมอ คือ ย่อมทดสอบตนเองเสมอๆ กระเสือกกระสนที่จะหาภาระ เป็นทุกข์ใจ ทุกข์ใจอย่างยิ่งที่รู้ว่าตนไร้สามารถหาภาระนั้น

ขอภาระในการโปรดสรรพสัตว์และบูชาธรรมเพื่อสรรพสัตว์ จงมีแก่ข้าพเจ้าเหล่าโพธิสัตว์เถิด ทุกขณะจิตไปเลย

 

นี่ถ้าผมมีกำลัง ก็จะช่วยคนนอกบอร์ด มากกว่าการตอบคำถามด้วย

เช่น
แฟนผมก็คิดไว้ว่าตอนแก่อยากสร้างบ้านพักต่างจังหวัด ให้เพื่อนโสดๆ มาอยู่ดูแลกันยามไม้ใกล้ฝั่ง

 

แวะมาให้กำลังใจครับ สู้ๆนะท่าน dhamma คิดบวกๆเข้าไว้เปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาสครับ

 

เป็น ปกติ ขอรับ....กระผม...มีเกิด มีดับ สุข ทุกข์ ดีใจ เสียใจ ยินดี ยินร้าย
อย่าลา เลยนะ ครับ.... ขอให้มีโพธิจิตทุก ชาติภพ มีกำลังใจ เดินหน้าต่อ เหนื่อย ก็ พัก... หายปั๊บ ก็ ทำต่อไป เป็น นายช่าง สร้างสะพานให้ สรรพสัตว์ เดินข้ามไป....

ถ้าลาแล้ว....ได้มองลงมาจากเบื้องบน แต่ไม่อาจช่วยใครได้เลย....เราอาจปวดใจ ที่สุด ก็ได้ นะครับ....อยากได้ของใหญ่ ญาณใหญ่....ต้องใช้ บารมีมากกกกกกกกกก นับไม่ถ้วน เลยแหละ ครับ สู้ ๆ (f)

 

เค้าให้มาช่วยคน
ถ้าเชื่อใจไม่ได้ลงมาหาแฟนคงไม่ได้เป็นหรอก
บารมีทั้งสิบ ก็บุญทั้งสิบ(ผมคิดน่ะครับ ถ้าผมคิดผิดก็ขอโทษด้วย ขอขมาด้วย)

 

มาให้กำลังใจครับ

 

เอาใจเราพักบ้างเข้าหากรรมฐานสักกองครับ

ให้ใจได้มีที่พัก..พิจารณาตามสภาวะปัจจุบันไปเนืองๆ จะดีขึ้นเอง

พุทธภูมิต้องรู้จักช่วยตัวเองให้รอด เพราะ ปราถนาช่วยให้ผู้อื่นรอด..ต้องแน่จริง เก่งจริง ทำจริง

ทุกอย่างต้องจริงแบบปรุโปร่ง ไร้ข้อกังขา ถ้ายังกังขาต้องซ้ำเข้าไปอีกจนที่สุด

อุปสรรคทั้งหลายนั่นแหล่ะ..ครูใหญ่
ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆ แกะทุกข์ไปเรื่อยๆ ครับ

ไม่ต้องไปนั่งขอบารมีใครช่วยมากนัก พุทธภูมิ ไม่ใช่พวก ขอทาน ทำตนเป็นคนขี้ขอมากๆ ลูกน้อง บริวารจะพึ่งได้รึ เหล่าสัตว์ทั้งหลายจะพึ่งได้ไหม มันต้องรู้รักศักศรีดิ์ทางครูด้วย

เทพ พรหม เทวดา ท่านทราบว่าปราถนาอะไร ไปขอบางทีก็ไม่ค่อยได้หรอก พวกพุทธภูมิ

เขาถือว่าเป็นผู้มีความตั้งใจใหญ่ ก็ต้องเข้มแข็งจริง ถ้าเขาช่วยดีไม่ดีจะเป็นการขวางทางเรียนของครูเอาเข้านั่น! เขาให้เกียรติมากนะนี่

ฉะนั้นก็ต้องเรียนต่อไป ท้อน่ะมีทุกท่าน แต่ท้อแค่ไหนก็แค่ตาย

ตัวผมเองไม่เห็นมันจะตายสักที อยากตายนะครับ

แต่ไม่ตายง่าย กรรมชั่วยังเยอะอยู่ โดนมาทั้งชาติ โดนแต่เล็กแต่น้อย จนมานั่งนึกทวนหน้าหลัง
เหลือแค่ตายจริงนี่แหล่ะ นอกนั้นชักหัวเราะใส่เข้าแล้ว

ถ้ามีใครถามอยากตายไม่ฆ่าตัวตายล่ะ

ก็ขอตอบว่า ในฐานะที่เผอิญว่าเป็นคนพยายามฉลาด
ก็เลยต้องเผอิญทราบว่า การทำกรรมประเภทนี้ นอกจากจะแก้ทุกข์ได้ไม่จริง
แถมยังมีบาปตามติดตัวอีก ก็เลยไม่ฉลาดเรื่องฆ่าตัวตายครับ

อย่าไปท้ออะไรนานครับ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเป็นธรรมดาโลก

ทำต่อไปตั้งใจดีเรื่อยๆ จน เข้าเขตตั้งใจดีทุกลมหายใจให้ได้ โลกธรรมนี่กลายเป็นของเล่นไปทีเดียว
ถ้าเข้าระยะพยายามดีทุกลมหายใจแล้ว

เพราะนั่นมันแค่ภายนอก ภายในสิของจริง สังโยชน์ ๑๐ ประการนี่ของแท้

เก่งภายนอกแค่ไหน เจอสังโยชน์รัดหมด

ค่อยๆ เป็น ค่อยไปครับ ให้เป็นไปตามกำลังของตัวเอง

ส่วนใหญ่เท่าที่เห็นมา ชอบไปจับเอาบารมีระดับผู้ใหญ่มาแบก

ตัวเองบารมียังไม่ถึงเขตนั้น อะไรๆ มันก็ดูยากไปหมด ก็ท้อเสียก่อน
นี่ก็ขอท่านที่ปราถนาพุทธภูมิ ระวังนิด ท่านจะเสียกำลังใจเอาง่ายๆ

พยายามรู้กำลังตัวเองไว้ก่อนเป็นสำคัญ แล้วจะมองเห็นทางตัวเองง่ายขึ้น

จงอย่าสนใจจริยาของบุคคลอื่นนั่นแหล่ะเรื่องสมควรของนักปฏิบัติ

ขอฝากไว้เท่านี้ครับ

อะไรผิดพลาดไปก็ขอขมาด้วยขอรับ

เพียรต่อไปครับ สู้ๆ คุณไม่ได้สู้อยู่ลำพังครับ

 

สาธุ สำหรับกำลังใจจากทุกท่านครับ _//\\_

 

สู้โว้ย... ท่องไว้ครับ