ก่อนทอดกฐินวัดพุทธมณฑลอรัญญิกาวาส วันศุกร์ที่ ๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๖

ก่อนทอดกฐินวัดพุทธมณฑลอรัญญิกาวาส วันศุกร์ที่ ๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๖

วันนี้เป็นวันขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๒ เป็นวันสุดท้ายของกาลกฐิน ถือว่าการทอดกฐินในวันนี้เป็นวันสุดท้ายของปีนี้ ส่วนบุคคลที่จำพรรษาหลังก็สิ้นสุดลงในวันนี้ แล้วไปปวารณากันในวันพรุ่งนี้

ขาดใครอีกหนึ่งรูป ? คณะปูรกะ ผู้มาให้ครบองค์สงฆ์เพื่อจะได้รับกฐินได้ คือระยะหลังมีผู้รู้มากไปหน่อยบอกว่า "ไม่ครบ ๕ รูป รับกฐินไม่ได้" บ้าง "ไม่ใช่วัด รับกฐินไม่ได้" บ้าง

พระพุทธเจ้าท่านอนุญาตให้จำพรรษาในป่าช้า ในป่าชัฏ ในถ้ำ โคนไม้ แม้กระทั่งในโอ่งน้ำ ในกองเกวียน คราวนี้กฐินเขาถวายพระที่จำพรรษาถ้วนไตรมาส ในเมื่อจำพรรษาถ้วนไตรมาส ต่อให้ไม่ได้อยู่ในวัด ก็ต้องรับกฐินได้ ไม่ใช่ไปฟันธงกันบอกว่า "ไม่ใช่วัด..รับกฐินไม่ได้"

 

ก่อนปฏิบัติธรรมช่วงบ่าย วันศุกร์ที่ ๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๖๗

(เสียงตามสายหลวงพ่อวัดท่าซุงจบ) ตื่นได้แล้ว..! เผลอทีไรคนเปิดปล่อยเลยเวลาทุกที..! ความจริงเป็นเครื่องยืนยันว่าสมาธิดีนะ เพราะว่าถ้าสมาธิไม่ดีจะหลับไม่ได้ สัตว์ทั้งหลายทั้งปวงรวมทั้งมนุษย์ด้วย จะมีสิ่งหนึ่งที่เรียกว่าฤทธิ์โดยวิบากกรรม ภาษาบาลีเรียกว่ากัมมวิปากชาฤทธิ์ ทำให้สามารถหลับได้ เนื่องเพราะว่าการหลับนั้น อย่างน้อยต้องเข้าถึงปฐมฌานขั้นหยาบถึงจะหลับได้

แต่คราวนี้เราต้องเข้าใจว่าปฐมฌานนั้นเป็นคุณสมบัติของพรหม
ปฐมฌานอย่างหยาบสามารถเกิดเป็นพรหมชั้นที่ ๑ คือ ปริสัชชาพรหม
ปฐมฌานขั้นกลางสามารถเกิดเป็นพรหมชั้นที่ ๒ คือ ปโรหิตาพรหม
ปฐมฌานขั้นละเอียดสามารถเกิดเป็นพรหมชั้นที่ ๓ คือ มหาพรหม

แต่ว่าคนและสัตว์ที่เข้าถึงปฐมฌานอย่างหยาบด้วยกัมมวิปากชาฤทธิ์ ไม่สามารถจะเกิดเป็นพรหมได้ เนื่องเพราะว่าไม่ได้เกิดจากการฝึกฝน อานิสงส์ของฌานสมาบัติที่ได้รับ ไม่ว่าจะเป็นรูปฌานที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ ที่ ๔ ก็ดี หรืออรูปฌานที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ ที่ ๔ ก็ดี จะมีอานิสงส์ด้วยการตั้งใจฝึกหัดจนเกิดขึ้น แบบเดียวกับเราไม่ได้คิดรักษาศีล แต่ไม่ผิดศีลเลยสักข้อเดียว ก็ไม่ได้อานิสงส์อะไร เพราะว่าขาดเจตนาคือความตั้งใจ

บาลียืนยันว่า เจตะนาหัง ภิกขะเว ปุญญัง วะทามิ เจตะนาหัง ภิกขะเว กัมมัง วะทามิ พระพุทธเจ้าตรัสว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ความตั้งใจนั่นแหละเป็นบุญ" หรือว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ความตั้งใจนั่นแหละเป็นกรรม" ก็แปลว่าการทำโดยไม่เจตนา ขาดความตั้งใจ ไม่เป็นบุญหรือไม่เป็นกรรม ก็เลยไม่มีอานิสงส์ ก็คือไม่มีผลได้ที่จะก่อให้เกิดเป็นพรหมได้ ทั้ง ๆ ที่หลับเป็นกันทุกคน..!

เนื่องเพราะว่าถ้าไม่มีฤทธิ์ตัวนี้บังคับให้เราหลับ ร่างกายไม่ได้พักผ่อน ก็จะตายกันเสียตั้งแต่เนิ่น ๆ อยู่ไม่ถึงอายุ ร่างกายไม่ได้พัก แบตฯ หมด..ตาย เขาเรียกว่าอายุกขยมรณะ

 

อายุกขยมรณะ ตายเพราะหมดอายุ สมมุติว่ากำหนดเอาไว้ที่ ๑๐๐ ปี ถ้าถึง ๑๐๐ ปีแล้วตาย เรียกว่าตายเพราะหมดอายุ

กัมมักขยมรณะ ตายเพราะหมดกรรม เหมือนอย่างพระโลสกเถระ วันหนึ่งกินข้าวได้ไม่เกิน ๗ เม็ดข้าวสุก ไม่รู้ว่าอยู่มาได้อย่างไร ๒๐ กว่าปี ก็เพราะว่ากรรมรักษา เมื่อถึงเวลาหมดกรรมกลายเป็นพระอรหันต์ ก็มรณภาพนิพพานวันนั้นเลย บาลีเขาว่า สมสีสี (สะ-มะ-สี-สี) ก็คือหมดกิเลสพร้อมกับหมดอายุ

ปุญญักขยมรณะ ตายเพราะหมดบุญ กำลังบุญค้ำอยู่ทำให้เป็นเทวดาเป็นนางฟ้าเป็นพรหมได้ หมดบุญต้องจุติคือตาย แต่คำว่าจุติไม่ใช่ตาย จุติคือเคลื่อนไปจากที่นั่น แล้วไปอยู่ที่อื่น ส่วนใหญ่ก็ไปอยู่ต่ำกว่าเดิม..!

อาหารักขยมรณะ ตายเพราะหมดอาหาร

อาหารที่ว่ามี กวฬิงการาหาร อาหารก็คือข้าวน้ำกับขนมทั่ว ๆ ไปที่เราเข้าใจนั่นแหละ มนุษย์ปกติไม่ได้กินสัก ๗ วันก็น่าจะม่องเท่งแล้ว..!

วิญญาณาหาร อาหารก็คือรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ธรรมารมณ์ที่ใจต้องการ เห็นรูปสวย ๆ ชื่นใจ แก่จะตายอยู่แล้วยังอยู่ได้อีกตั้งพักหนึ่ง เพราะว่าอยากจะดูรูปสวย ๆ..!

ผัสสาหาร คือลมหายใจเข้าออกหรือว่าปราณ คำว่าปราณตัวนี้หมายถึงชีวิต ก็คือพลังชีวิต เห็นชัดที่สุดก็คือลมหายใจของเรา ถ้ายังมีลมหายใจอยู่ก็แปลว่ายังไม่ตาย

แต่ว่าเห็นคนไข้หลายคนยังมีลมหายใจอยู่เพราะเครื่องยังช่วยอยู่ แต่จิตไปนานแล้ว สงสัยเลยถามเทวทูตท่าน ท่านบอกว่า "เหมือนกับรถ ที่วิ่งมาเร็ว ๆ แล้วน้ำมันหมด เครื่องดับ รถยังไหลไปได้อีกพักหนึ่งตามแรงเฉื่อยที่วิ่งมา เดี๋ยวหมดแรงเฉื่อยก็หยุด แบบนี้ก็เหมือนกัน" จิตออกจากร่างไปแล้วแต่ร่างกายยังไม่ตาย เพราะว่าลมหายใจยังมีอยู่ แต่ความจริงจิตออกจากร่างนี่ตายแล้วนะ แต่แรงเฉื่อยทำให้ร่างนี้ยังไปต่อได้

 

มาพูดถึงเรื่องตายทำไม ? ฟังแล้วเศร้าใจใช่ไหม ? เตือนสติให้รู้ไว้ว่าความตายอยู่แค่ลมหายใจเข้าออก หายใจเข้าไม่หายใจออกก็ตายแล้ว หายใจออกไม่หายใจเข้าก็ตายเหมือนกัน ในเมื่อเป็นเช่นนั้นเรายังจะมัวประมาทอยู่อีกไม่ได้

พระพุทธเจ้าตรัสว่า เราเหมือนกับอยู่บนบ้านที่ไฟกำลังไหม้ จะนอนสบายหรือเร่งหาทางหนี ? เห็นนอนสบายกันเสียเยอะ..! ส่วนพวกเราตะกายมาหาทางหนีอยู่ตรงนี้ แล้วลองคิดดู..ประชากรไทยตั้ง ๖๘ ล้านคน มาปฏิบัติธรรมวันลอยกระทงกันแค่นี้..! แต่วัดอื่นเขาบอกว่าวัดเราคนมาปฏิบัติธรรมเยอะนะ ก็เลยสงสัยว่าตกลงวัดเขานี่มีกันกี่คน ?

ในเมื่อเปรียบเทียบกันแล้วว่า เอาแค่ประเทศไทยที่ได้ชื่อว่าเป็นเมืองพุทธ ประชากร ๖๘ ล้านคน เราปฏิบัติธรรมกันอย่างจริง ๆ จัง ๆ หวังความหลุดพ้นกี่คน ? น้อยจนน่าท้อใจ แล้วจะท้อไปทำอะไร ?

เราท่านต้องไม่ลืมว่าพระพุทธเจ้าทรงเทศน์ บางทีท่านหวังผลแค่คนเดียว มีครั้งหนึ่งประชาชนฟังเทศน์กันอยู่เป็นร้อยเป็นพัน ท่านพูดให้เปสการีธิดาฟังอยู่คนเดียว เปสการีแปลว่าผู้กระทำการทอผ้า ก็คือช่างหูก สมัยก่อนเขาทอผ้าด้วยหูก สมัยนี้เขาเรียกว่ากี่ จะเป็นกี่เอวหรือเป็นกี่กระตุกก็ได้

เปสการีธิดาก็ไม่ประมาท ตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติธรรม ถึงเวลาพระพุทธเจ้าไปเทศน์ใหม่ เจอหน้าเปสการีธิดา พระองค์ก็ทรงตรัสถาม "ดูก่อนเปสการี ดูกรธิดาช่างหูก เธอมาจากไหน ?" เปสการีธิดาทูลตอบว่า "ไม่ทราบพระเจ้าข้า" พระพุทธเจ้า "แล้วเธอจะไปไหน ?" เปสการีธิดา "ไม่ทราบพระเจ้าข้า" พระพุทธเจ้า "เธอไม่ทราบหรือ ?"เปสการีธิดา "ทราบพระเจ้าข้า" พระพุทธเจ้า "เธอทราบหรือ ?" เปสการีธิดา "ไม่ทราบพระเจ้าข้า"

 

พระพุทธเจ้าประทาน สาธุ เปสการีธิดากลายเป็นพระโสดาบันเลย ส่วนชาวบ้านด่าเช็ด..! หาว่า "อีเด็กไม่รู้ที่สูงที่ต่ำ บังอาจไปเล่นลิ้นกับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า..!"

พระพุทธเจ้าถามว่า "เธอมาจากไหน ?" เปสการีธิดาไม่รู้ว่าชาติก่อนตัวเองเป็นใคร มาจากไหน ก็เลยตอบว่า "ไม่ทราบเจ้าค่ะ"

พระพุทธเจ้าถามว่า "เธอไม่ทราบหรือ ?" เปสการีธิดาตอบว่า "ทราบเจ้าค่ะ" ก็คือรู้ว่า ถึงไม่รู้ว่ามาจากไหน แต่รู้ว่าชาตินี้ตายแน่..!

พระพุทธเจ้าถามว่า "เธอทราบหรือ ?" ตอบว่า "ไม่ทราบเจ้าค่ะ" ก็คือไม่รู้ว่าตายแล้วไปไหนอีกเหมือนกัน

เมื่อพระพุทธเจ้าถามว่า "เธอไม่ทราบหรือ ?" เธอตอบว่า "ทราบเจ้าค่ะ" ก็คือรู้ว่าทำความดีจะมีสุคติเป็นที่ไป

คราวนี้กลายเป็นพระโสดาบัน เสวยสุขอยู่บนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลก คนเป็นพระโสดาบันแล้วเขาไม่อยู่กันนานหรอก เดี๋ยวก็ไปแล้ว มีแต่พวก "โซดา" อย่างพวกเรานี่แหละ ที่ไปไม่รอด เดี๋ยวช่วงบ่ายของเราปฏิบัติธรรมกันต่อ เพียงแต่ว่าพระมีงานก็คือ ต้องลงอุโบสถทบทวนพระปาฏิโมกข์

พระพุทธเจ้าให้พระทวนศีลทุก ๑๕ วันจะได้ไม่ลืม แต่ความจริงน่าจะทวนกันทุกวันนะ ถ้าหากว่า ๑๕ วันทวนที ปัจจุบันนี่เห็นลืมอยู่เรื่อย เดี๋ยวก็ไปปีนเสา เดี๋ยวก็ไปโหนกระแส เพราะว่าลืมศีลตัวเอง เขาติดต่อจะให้เจ้าอาวาสวัดท่าขนุนไปออกโหนกระแส บอกเขาไปว่า "ไม่มีเวลาจะเล่น" ถ้าจะเล่นก็ไปเล่นกันเอง..!

เพราะฉะนั้น..พระเราต้องทวนศีลอย่างน้อย ๑๕ วันครั้งหนึ่ง แต่บาลีไม่ได้ใช้คำว่า ๑๕ วัน ท่านใช้คำว่า อฑฺฒมาสํ แปลเป็นภาษาไทยว่า กึ่งเดือน ก็คือครึ่งเดือนครั้งหนึ่ง กึ่งก็คือครึ่งหนึ่ง ถ้าก้ำกึ่งก็ตรงกลางพอดี..!

 

พวกเรายุคนี้แปลไทยเป็นไทยไม่ค่อยได้กันแล้วนะ ฟังรู้เรื่องแต่แปลไม่ออก บวชเป็นสมณะถือหม้อคอลุ่นบิณฑบาต คอลุ่นนี่เป็นอย่างไร..? ลุ่นแปลว่าเกลี้ยง ๆ เปล่า ๆ อย่างเช่นว่าตัวลุ่น ๆ ไม่มีอะไรเลย อย่างนี้ก็คือแก้ผ้ามา..!

ภาษาโบราณเขามีเยอะ พวกเราไม่ค่อยจะทัน วันก่อนมีคนอ่านโคลงออกไมค์เป็นพิธีกรด้วย เขาไม่เข้าใจคำว่า "ห่อน" แปลว่าอะไร เขาเลยไปอ่านว่าหอน หอนนั่นเสียงหมา..! คำว่า "ห่อน" ภาษาโบราณแปลว่า "ไม่" "แต่ก่อนบ่ห่อนกลัว วัวจัก หายนา" ก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะกลัวว่าวัวจะหาย ไม่ยอมล้อมคอกสักที ห่อนกลัวก็คือไม่กลัว

ถ้าไปอ่านตำราเก่า ๆ ดูท่าจะเหลือแต่เจ้าอาวาสวัดท่าขนุนที่แปลออก คนอื่นแปลไม่ได้กันแล้วกระมัง ? พวกตำรายา น้ำตาลิง น้ำพิงกะได ทากะได กินกะได ความจริงเขาเขียนว่า น้ำตำลึง น้ำผึ้งก็ได้ ทาก็ได้ กินก็ได้ แต่คนสมัยก่อนเขาเขียนสระกับวรรณยุกต์ไว้บรรทัดบนโน่น คนรุ่นใหม่มองแต่บรรทัดนี้ก็เลยกลายเป็น น้ำตาลิง ไม่ใช่น้ำตำลึง..!

หรือไม่ก็ที่โบราณใช้ ง.งู สองตัวแทนเสียงอัง อย่างเช่น กาพย์ฉบงง ๑๖ อ่านว่า กาบ-ฉะ-บัง แต่เราจะเห็นเป็น ฉบ-งง เลยทำให้พวกเราขาดความรุ่มรวยในอักขระ แล้วก็เลยไม่สามารถที่จะร้อยเรียงให้ออกมาเป็นร้อยกรองเพราะ ๆ ได้

พูดไปก็เศร้าใจนะ เรียนมาเสียเยอะเสียแยะ เดี๋ยวเอาไว้ถ้าถึงยุคเมทริกซ์เมื่อไร แล้วจะให้พวกเราเอาแฟล็ชไดรฟ์มา โหลดเอาข้อมูลจากหัวหลวงพ่อไปดีกว่า แต่คงต้องหลายเทราไบต์หน่อยนะ เพราะว่าอ่านหนังสือหมดห้องสมุดไปตั้งแต่ชั้น ป. ๒ พอเข้าเรียน ป. ๕ ย้ายไปอีกโรงเรียนหนึ่ง ก็อ่านหมดไปอีกหนึ่งห้องสมุด..!

เริ่มเข้าเรียนมัธยมศึกษาปีที่ ๑ สมัยนั้นเขาใช้ตัวย่อว่า ม.ศ. อ่านหมดไปอีกหนึ่งห้องสมุด เสร็จแล้วก็ยังซื้อเองอ่านเอง จนกระทั่งก่อนบวชก็เลยสละหนังสือที่จะท่วมบ้านตายให้เขาไปตั้งห้องสมุดได้อีกหนึ่งห้อง ปัจจุบันนี้ก็ยังมีห้องสมุดวัดท่าขนุนอยู่ เดินเข้าไปดูหน่อยสิว่าเขามีหนังสืออยู่กี่เล่ม ? นั่นน่ะ..หลวงพ่อเล็กอ่านแล้วทั้งนั้นนะ เป็นอย่างไรเก๋..ฟังแล้วเครียดไหม ? เอาหัวที่ไหนมาจำวะ ?

 

เพียงแต่อยากจะบอกกับพวกเราว่า ถ้าตั้งใจฝึกหัด สภาพจิตของเรานี้ ต้องบอกว่ามีอานุภาพมหาศาลเกินกว่าที่เราจะคาดถึง เนื่องเพราะว่าพอจิตของเราสงบ จะสามารถย้อนดูบันทึกบุญกรรมของแต่ละคนไปได้มากจนเราคิดไม่ถึง

แต่ว่าบุคคลที่จะย้อนดูได้ไม่จำกัดเลยมีแค่ไม่กี่คน มีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระสารีบุตรเถระ พระโมคคัลลานะเถระ พระมหากัสสปะเถระ พระอนุรุทธเถระ พระนางปชาบดีโคตมีเถรี พระนางอุบลวรรณาเถรี พระนางภัททากัจจานาเถรี พระนางภัททกาปิลานีเถรี เป็นต้น

พระนางภัททกาปิลานีเถรี ที่ก่อนหน้านั้นเป็นคู่หมั้นของพระมหากัสสปะ เป็นชีวิตคู่ที่เซ็งมากเลย พ่อแม่บังคับให้แต่งกัน ต่างคนต่างเป็นลูกเศรษฐี ต่างคนต่างไม่อยากแต่ง ถึงเวลาเขาส่งตัวเข้าหอก็เอาพวงมาลัยคั่นกลางเตียงไว้ นอนคนละฝั่ง ตื่นเช้าก็มาเล็งดูพวงมาลัยก่อนว่าด้านไหนเหี่ยว เพราะว่าถ้าไฟราคะเกิด พวงมาลัยด้านนั้นจะเหี่ยวเร็วกว่า ก็อยู่กันมาอย่างนั้นแหละ ก็คือต่างคนต่างไม่อยากแต่ง แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร โดนพ่อแม่บังคับ..!

ก็รอจนพ่อแม่ตาย ปิปผลิมาณพ (พระมหากัสสปะ) ก็บอกกับนางภัททกาปิลานีว่า "ดูก่อนน้องหญิง เธอจงรับทรัพย์สมบัติทั้งหมดไปเถิด ส่วนเราจะออกบวช" นางภัททกาปิลานีก็เกิดความรู้สึกเดียวกัน จึงบอกว่า "สมบัติที่ท่านไม่ต้องการเหมือนน้ำลายที่ถ่มทิ้งแล้ว เราจะรับไปทำไม ? เราก็จะออกบวชบ้าง" ก็เลยประกาศแจกทรัพย์สมบัติให้กับคนทั้งหมด ตัวเองก็เหลือผ้านุ่งผืน ผ้าห่มผืน ถือไม้เท้าหนึ่งอัน ต่างคนต่างตั้งใจว่า "มีพระอรหันต์อยู่ที่ไหนในโลก เราขอบวชอุทิศเฉพาะพระอรหันต์องค์นั้น" แล้วก็เดินออกจากบ้านไปเรื่อย

จนกระทั่งไปถึงทางแยก พระมหากัสสปะก็บอกว่า "ดูก่อนน้องหญิง ตอนนี้เราถือเพศเป็นนักบวชแล้ว เดินตามกันแบบนี้คนจะนินทาเอาได้" พระมหากัสสปะจึงบอกให้แยกทางกันไป นางภัททกาปิลานีก็เลี้ยวซ้าย พระมหากัสสปะก็เลี้ยวขวา คราวนี้พวกเราเข้าใจหรือยังที่ว่า "ผู้หญิงต้องซ้าย ผู้ชายต้องขวา" มีที่มาจากตรงนี้เอง

คนหนึ่งไปซ้าย ในภายหลังได้พบสำนักภิกษุณี บวชก็เป็นพระอรหันต์ ส่วนพระมหากัสสปะนั้น พระพุทธเจ้าเสด็จมารับที่ใต้ต้นไทร เรียกว่าพหุปุตตนิโครธ แสดงว่าตอนนั้นลูกไทรกำลังดกมาก พหุปุตต คือ ลูกมาก นิโครธหรือนิโครธะก็คือต้นไทร พระพุทธเจ้าประทานโอวาท ๓ ข้อ ไม่เห็นบวชใหม่ให้เลย เพราะถือว่ากำลังใจท่านสละ ตัดออกเพื่อบวชแล้ว

ซึ่งความจริงกำลังใจของทั้งสองท่านอย่างน้อยต้องอยู่ระดับสกทาคามี ไม่อย่างนั้นผู้หญิงกับผู้ชายหนุ่ม ๆ สาว ๆ อยู่ด้วยกันแบบนั้นเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะไม่ทำอะไรกันบ้าง นั่นเป็นตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุด แต่พระไตรปิฎกไม่ได้กล่าวว่ากำลังใจท่านเป็นอย่างไร ไปบอกเอาตอนบวชแล้วว่าเป็นพระอรหันต์ทั้งคู่..!

เห็นหรือยังว่าเขาเป็นกันง่าย ๆ ทำไมหลายคนทำมาตั้งนานไม่เป็นอะไรสักทีเลย นี่อาตมาว่าตัวเองด้วยกระมัง..?! เดี๋ยวพวกเราทำการบวชเนกขัมมะฯ อย่างเป็นทางการกันหน่อย แล้วค่อยปฏิบัติธรรรมต่อไป

 

ก่อนทำวัตรเย็น วันศุกร์ที่ ๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๖๗ ​

หลังจากทำวัตรเสร็จ พวกเราเดินลงไปลอยกระทงกัน ใครเดินไม่เก่งมีสิทธิ์ตะครุบกบได้ ทั้ง ๆ ที่กบไม่ค่อยจะมีหรอก อาตมภาพตั้งใจจะสร้างลานสำหรับลอยกระทงเป็นระยะทางยาว ๓๐๐ เมตร จากหัวสะพานหลวงปู่สายฝั่งนี้ยาวออกไปทางสะพานคอนกรีตใหญ่ ซึ่งก็คือแทบจะตลอดหน้าแนววัดท่าขนุนนั่นแหละ..! แต่ปรากฏว่าทางเทศบาลตำบลทองผาภูมิในช่วงนั้นมาขอร้องว่า "หลวงพ่ออย่าสร้างเลย เพราะถ้าหลวงพ่อสร้างเมื่อไหร่ คนจะไม่ไปลอยกระทงที่ท่าน้ำเทศบาล แต่จะมาลอยกระทงที่วัดท่าขนุนกันหมด..!"

ตั้งใจเอาไว้ว่าจะทำลดชั้นลงไปเป็นสามระดับ ระดับหนึ่งก็น่าจะประมาณ ๒ - ๓ ขั้นบันได เผื่อว่าถ้าน้ำขึ้นมากเราก็ลอยกระทงกันด้านบน ถ้าน้ำลดเราก็ตามลงไปลอยขั้นสุดท้าย โดยที่จะมีรั้วรอบขอบชิด กันไม่ให้เด็กหรือคนแก่ตกน้ำ ได้แต่วางแผนอย่างเดียว ไม่ทันจะทำ ทางนายกเทศมนตรีเขามาขอร้องก็เลยไม่ได้ทำ ปล่อยให้เป็นที่ธรรมชาติเหมือนเดิม ถึงเวลาก็เดินกันโซซัดโซเซหัวทิ่มหัวตำลงไปลอยกระทง ตื่นเต้นดีเหมือนกัน..!

ลอยกระทงเสร็จใครอยากจะดูผางประทีปก็ต้องขึ้นยอดเขา คนอื่นเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่อาตมาเองหลังจากที่อดข้าวมาสามวันตอนเข้ากรรมฐาน ก็ยังสามารถเดินขึ้นยอดเขาไปเพื่อไปร่วมงานตักบาตรเทโวได้ ใช้เวลาประมาณ ๕ นาทีกว่า ๆ ลองดูสิว่าอย่างพวกเราที่ไม่ได้อดข้าวจะเดินกี่นาทีถึงยอดเขา ได้ยินแล้ว "น้ำตาจิไหล" ใช่ไหม ?

อาจจะเป็นเพราะว่าอดข้าวแล้วน้ำหนักหายไป ๕ กิโลกรัม ก็เลยตัวเบา เดินง่ายขึ้น ลองอดดูบ้างก็ดีนะ ๙๐ ชั่วโมงน้ำหนักหายไป ๕ กิโลกรัม อาจจะเป็นเพราะว่าฉันน้ำน้อยด้วย เนื่องเพราะว่าถ้าเป็นโบราณเข้ากรรมฐาน เขาจะให้กรองน้ำใส่บาตรไปบาตรเดียว น้ำหนึ่งบาตรอย่างเก่งก็ไม่เกิน ๓ ลิตร ตลอดเจ็ดวันฉันน้ำแค่นั้น เพราะว่าถ้าฉันมากก็ต้องเสียเวลาไปห้องน้ำ ฉันน้ำน้อยและไม่ได้ฉันอาหารด้วย น้ำหนักลดฮวบ ๆ ไปเลย ประมาณ ๑๘ ชั่วโมงจะหายไป ๑ กิโลกรัม..!

พวกเราที่ลดความอ้วนไม่ได้เพราะว่าไม่สามารถห้ามใจตัวเองให้ไม่กิน แค่นั้นเอง ถ้าห้ามใจตัวเองให้ไม่กินได้อย่างอาตมภาพก็สบาย พูดว่าไม่ก็คือไม่ จบกันแค่นั้นเลย บอกกับร่างกายว่า "อีก ๙๐ ชั่วโมงข้างหน้าค่อยมาเรียกร้อง ตอนนี้ไม่มีให้" ร่างกายก็เชื่อฟังดี ถึงเวลาไม่รู้สึกหิวอะไรเลย เข้ากรรมฐานภาวนาไปเรื่อยเปื่อย ไปกราบครูบาอาจารย์บ้าง ถามโน่น นี่ นั่น กับญาติผู้ใหญ่บ้าง

ถ้าหากว่าใครห้ามปากตัวเองไม่ให้กินของชอบได้ จะรักษาศีลได้ทุกข้อ กี่ร้อยกี่พันข้อก็รักษาได้ เพราะว่ากำลังใจในการห้ามปากตัวเอง กับกำลังใจในการห้ามไม่ให้ละเมิดศีลนั้น ใช้กำลังใจเท่ากัน

 

สภาพร่างกายพอถึงเวลา ระบบเมตาบอลิซึมจะเตือนให้รู้ว่าร่างกายต้องการอาหารแล้ว ถ้าเตือนแล้วเรายังไม่ฟัง ก็จะบีบให้เราปวดหัว เป็นเรื่องปกติเลย ปวดขมับสองข้าง คล้าย ๆ กับเป็นไมเกรน แต่ความจริงร่างกายของเราสามารถตั้งระบบได้ ก็คือบอกกับร่างกายว่า "ไม่มีให้กิน..! อีก ๑๐ ชั่วโมงค่อยมาทวง" ก็คือคืนนี้ไม่กินให้เอ็งอีกแล้วนะ พอโดนเข้าไปสัก ๒ - ๓ ครั้ง ร่างกายก็จะจำว่า "ช่วงนี้ไม่มีให้กิน" ก็จะเลิกทวงไปเอง

แต่ส่วนใหญ่ก่อนที่จะผ่านช่วงที่เลิกทวงเรา ก็ไม่ไหวเสียก่อน ความจริงก็ไม่ได้ไม่ไหวอะไรหรอก ก็แค่กลัวตาย ถ้าไม่กินเดี๋ยวจะหิวเป็นลมตาย ใช่หรือเปล่า ? ความกลัวทุกอย่างมีพื้นฐานมาจากความกลัวตายทั้งหมด ตรงจุดนี้อาตมภาพสามารถอธิบายได้ชัดแจ้งมาก เพราะว่าตามดูอยู่เป็นปี ๆ ว่าพวกเรากลัวอะไร ท้ายสุดสรุปได้ว่ากลัวตาย..!

กลัวจิ้งจก กลัวตุ๊กแก กลัวทำไม ? เดี๋ยวมันโดดเกาะ..ขยะแขยง..ทนไม่ไหว..ตาย..! โห..อะไรจะบอบบางปานนั้น..!
กลัวเสือกัด กัดแล้วเป็นอย่างไร ? ตาย..!
กลัวงูกัด กัดแล้วเป็นอย่างไร ? ตาย..!
กลัวผีหลอก หลอกแล้วเป็นอย่างไร ? ผีบีบคอเราตาย..!

สรุปแล้วลงที่เดียวหมด อย่าเสียเวลาเถียงกับคนที่นั่งดูนั่งเถียงกับตัวเองมาเป็นปี ๆ อย่างอาตมาเลย จะไปบอกว่าอันนี้ไม่ใช่ ไม่ได้กลัวตาย แค่กลัวเจ็บ มีหลายคนนะ..เถียงตัวเองด้วย "ไม่ได้กลัวตายหรอก กลัวเจ็บ" เจ็บมาก ๆ แล้วมึงเป็นอะไร ? ตาย..! ก็คือสรุปว่ากลัวตายนั่นแหละ

สมัยนั้นยังอยู่วัดท่าซุง วัดท่าซุงน่ายุคนั้นสงสารมากคืออเนจอนาถ ป่าช้าวัดท่าซุงไม่ใช่ป่าช้าธรรมดา เป็นป่าทึบเลย รกเลย เป็นดงไผ่ ป่าช้าวัดท่าซุงอยู่บริเวณที่เป็นตึกรับแขกใหม่ทุกวันนี้ ที่เรียกว่าตึกรับแขกใหม่ก็เพราะว่าหลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านถล่มป่าช้าออก แล้วก็สร้างตึกใหม่ ก่อนหน้านี้ท่านรับแขกอยู่ที่ตึกนวราชบพิตร ข้างหอนาฬิกาหน้าโบสถ์

อาตมภาพก็ต้องโน่น ฝ่างูเงี้ยวเขี้ยวขอกับหนามไผ่เข้าไป ไปถึงก็กางกลด ปูผ้าพลาสติก เหน็บชายผ้า แล้วก็นั่งกรรมฐานอยู่ในนั้นแหละ ซ้ายก็ระแวง ขวาก็ระแวง ว่าจะมีตัวอะไรมาหรือเปล่าวะ ? ผีจะหลอกหรือเปล่า ?

ตอนใหม่ ๆ นี่พอย้อนกลับไปดูแล้วตลก พอกลางดึกเสียงงูเลื้อยมา ใบไม้ขยับแกรก ๆ ๆ ๆ กะดูจากเสียงแล้ว เต็มที่ก็ตัวแค่นิ้วชี้เท่านั้นแหละ อีกสักพักหนึ่ง ใจเริ่มปรุง ไม่ได้หยุดแค่นั้น "ตัวแค่นิ้วชี้ ถ้ามีพิษ กัดเราก็ตายนะ..!" เอ้อ ใจปรุงไปโน่น..! ความรู้สึกตอนนี้ "เฮ้ย..น่าจะใหญ่กว่านั้นอีกหน่อยมั้ง ?!" จากที่ตอนแรกมั่นใจว่าไม่เกินนิ้วชี้ ตอนนี้รู้สึกว่าน่าจะตัวใหญ่ขึ้นมาอีกหน่อย เพราะว่าเริ่มกลัวแล้ว ปรุงไปปรุงมาไม่กี่ชั่วโมง งูตัวนั้นรู้สึกว่าจะใหญ่เป็นเสาเรือนแล้ว..!

 

ท้ายที่สุดด้วยความบ้าไม่ค่อยกลัวอะไรง่าย ๆ ก็คือกระผม/อาตมภาพมีนิสัยว่าถ้าขึ้นหน้าแล้วตาย ถอยหลังแล้วตาย จะขึ้นหน้าอย่างเดียว มีคติประจำตัวว่า ขึ้นหน้าไปตายเขายังชมว่าเรากล้า ถ้าถอยหลังมาตายเขาจะว่าเราขี้ขลาด เปิดกลดออกไปส่องไฟดูเลย..! แหม..งูปล้องฉนวนขาวดำตัวยาวแค่สองคืบ ไม่เท่านิ้วชี้ด้วย เล็กเกือบเท่านิ้วก้อย ปล่อยให้กูหลอกตัวเองว่ามึงโตเกือบเท่าต้นเสา..! นั่นคือสภาพจิตของเราที่กลัว แล้วปรุงแต่งไปเรื่อย

หลวงตาสินทรัพย์ถึงได้ตั้งฉายาตนเองว่า "พระสิ้นคิด" ก็คือถ้าไม่คิดก็ไม่มีปัญหา ที่มีปัญหาก็เพราะเราไปคิด คิดอะไร ? อาตมาเคยเปรียบเทียบว่า สมมติว่าเขาลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวแล้วก็ใส่น้ำเปล่า ๆ มาให้ชามหนึ่ง เราจะกินไหม ? ไม่มีใครอยากกิน ถ้าไม่ใช่หิวไส้ขาดจริง ๆ ละก็หมายังเมินเลย..! แล้วเราทำอะไรล่ะ ? ใส่หมูสับ ลูกชิ้น กุ้งแห้ง ตั้งฉ่าย หอมซอย ผักชี พริกป่น น้ำส้มสายชู น้ำตาลอีกนิด ยิ่งปรุงยิ่งอร่อย ปรุงมากเท่าไรก็น่ากินมากเท่านั้น ก็เลยกินไม่เลิก..! ถ้าหยุดคิดได้นี่จะมีความสุขขึ้นอีกเยอะเลย..ไม่ต้องคิดมาก

ความจริงแล้วไม่ได้คิดมากหรอก คิดแค่คนเดียว คนอื่นเขาไม่ได้มาช่วยเราคิดหรอก เพราะฉะนั้น..ใครบอกว่าเป็นคนคิดมาก ไม่ใช่หรอก "มึงคิดคนเดียว" คิดเสียจนนอนไม่หลับ ลองย้อนไปดูใหม่สิ อาตมาสมัยที่คิดจะสึก "เดี๋ยวเราสึกนะ ไปหางานทำ ได้เงินเดือนแค่นี้ เก็บเงินซื้อบ้านสักหลัง ซื้อรถสักคัน แต่งเมียสักคน มีลูกสักสองคน แล้วเดี๋ยวค่อยกลับมาบวชใหม่" มันรู้ด้วยนะว่าถ้าไม่ให้มาบวชใหม่เดี๋ยวจะไม่สึก ต้องเปิดทางให้กลับมาบวชใหม่ บังเอิญอาตมาเป็นคนมีสติ ไอ้ห่..ก็ตอนนี้มึงบวชอยู่แล้ว จะตะกายไปลำบากทำไมวะ ?! จบ แล้วก็เริ่มต้นใหม่อีก "ถ้าเราสึกนะ..ฯ" อีกแล้ว..!

ลองไปดูความคิดตัวเอง ทุกคนเป็นแบบนี้หมดมันจะ ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ ๘ ๙ ๑๐ ครบวงจรแล้วจบ จบแล้วก็ ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ ๘ ๙ ๑๐ อีกเหมือนเดิม คิดอยู่ได้สามวันสามคืนไม่ต้องนอน เก่งจริง ๆ..! หมอเขาบอกว่าเป็นย้ำคิดย้ำทำ..ใช่ไหม ? อันนี้ย้ำคิดยังไม่ได้ย้ำทำ พวกย้ำทำนี่บางทีล้างมือจนถลอกก็มี

เพราะฉะนั้น..ต้องทำสมาธิให้มากขึ้น เพื่ออะไร ? กำลังสมาธิสูงขึ้นจะได้รั้งตัวเองให้หยุดได้ ไม่อย่างนั้นแล้วเหมือนรถเบรคแตก จะตกเหว ไม่มีกำลังที่จะหักห้ามตัวเอง เอาวะ..ดูเน็ตฟลิกซ์ไป ห้าทุ่มแล้ว หิวฉิบหายเลย แต่เราตั้งใจว่าจะไม่กิน พอห้าทุ่มครึ่ง "ไม่ไหวแล้วโว้ย..! อ้วนเป็นอ้วนละวะ" กินอีกจนได้..! ก็เพราะว่ากำลังไม่พอที่จะห้ามตัวเอง

 

เพราะฉะนั้น..อาตมภาพจึงได้กล่าวว่าปัญหาในการปฏิบัติธรรมเกือบทั้งหมด คำตอบอยู่ที่สมาธิ สมาธิทรงตัวได้นี่จบเกือบทุกอย่างเลย ยกเว้นความเป็นพระอริยเจ้าตอนท้าย อันนั้นต้องอาศัยกำลังสมาธิมาเสริมปัญญา ปัญญาเป็นอาวุธ ไม่มีกำลังก็จะยกไม่ขึ้น ต้องเอาอาวุธมาเพื่อที่จะตัด ในที่นี้ก็คือตัดกิเลส พูดเสียน่ากลัวเลย ไปตัด ไปหั่น ไปฟันทิ้ง ฆ่ากันให้ตาย ขายกันให้ขาด ความจริงไม่ใช่หรอก แค่อย่าไปยุ่งกับมันก็พอ..!

ปฏิบัติธรรมไปให้สติสมบูรณ์พร้อม ปัญญาสมบูรณ์พร้อม ตาเห็นรูป ก็จะหยุดทันทีเลย จะคิดต่อไม่ได้ เพราะรู้ว่าถ้าคิดแล้วจะเป็นอย่างไร ? สมมติว่าเห็นโทรศัพท์มือถือเครื่องนี้ เราคิดอะไร ? หยุดคิดทันไหม ?

วันก่อนสาวเขาส่งรูปมา เป็นอะไร ? เป็นราคะ..ใช่ไหม ?
พวกชวนขายตรง ไม่กี่ปีมีรถลัมโบร์กีนีขี่ เป็นอะไร ? โลภะ..โลภไปแล้ว
ไอ้ห่..นั่นวันก่อนเราอัพสเตตัสขึ้นแล้ว ดันมากดอันไลค์เรา ฆ่าแม่งเลย..! โทสะอีกแล้ว โทรศัพท์เครื่องเดียว รัก โลภ โกรธ หลง มาครบเลย..!

ทุกอย่างถ้าหากว่าหยุดคิดได้ รัก โลภ โกรธ หลง จะเกิดไม่ได้ แต่คราวนี้ปัญญาจะต้องพอนะ ถ้าพอจะโคตรเร็วเลย..! คือจะบอกได้ทันทีเลยว่า ถ้าคิดแบบนี้จะเป็นประโยชน์แบบนี้ ถ้าคิดแบบนี้จะเป็นโทษแบบนี้ ก็จะหยุดด้านที่เป็นโทษ เอาด้านที่เป็นประโยชน์

พวกเราลองไปทำดู ภายในวินาทีเดียวเท่านั้น จะสามารถสรุปทุกอย่างให้เรา ออกมาอยู่ในลักษณะของการไม่แพ้กิเลส ก็คือถ้าทำอย่างนี้จะเป็นราคะ ทำอย่างนี้เป็นโลภะ ทำอย่างนี้เป็นโทสะ ทำอย่างนี้เป็นโมหะ แต่ถ้าทำอย่างนี้กุศลจะเจริญ แล้วจะเลือกอะไร ? คนมีปัญญาก็ต้องเลือกด้านที่เจริญด้วยกุศล

ถามว่าแล้วจะตั้งหน้าตั้งตาเจริญไปถึงไหน ? ก็ทำไว้ ทำไว้เพราะว่าสิ่งนี้ดีเราถึงได้ทำ เว้นสิ่งที่ชั่วเพราะว่าสิ่งนั้นจะทำให้เราตกต่ำ ละชั่วทำดี ละชั่วทำดีไปเรื่อย ท้ายที่สุดถ้าเต็มเมื่อไรก็จะพอเอง ก็แปลว่าเราต้องเกาะความดีไว้ก่อน

พวกที่มาถึงก็ สุญญตา อนัตตา เกาะอะไรไม่ได้เลย นี่อย่าเพิ่งไปเชื่อ พวกนั้นดีแต่ตำรา ไม่เคยทำหรอก ถ้าเราไม่เกาะแล้วเราจะเอาอะไรมาปล่อยจ๊ะ ? คนแบมืออยู่จะมาปล่อยอะไรได้ ก็แปลว่าเราต้องเว้นชั่วแล้วเกาะดีไปก่อน เหมือนอย่างกับคนขึ้นที่สูง ไต่บันไดก็เกาะราวบันไดเพื่อความมั่นคง พอถึงเวลาเราถึงจุดหมาย สมมติว่าถึงห้องนอนแล้ว บางทีปล่อยราวบันไดเดินเข้าห้องไปตอนไหนตัวเองยังไม่รู้เลยเพราะขาดสติ..!

 

ปล่อยตอนไหนยังไม่รู้เลย ขอยืนยัน ลักษณะของผู้ปฏิบัติธรรมก็เหมือนกัน บางท่านกว่าจะรู้ อ้าว..กูหมดกิเลสแล้วหรือนี่ ? ยังดีที่รู้..!

รู้เสร็จโดนหลอกหรือเปล่าหนอ ? ก็มาไล่ทบทวนกันใหม่ อันนี้คือญาณ ๓ ขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
สัจจญาณ รู้ว่าความเป็นจริงเป็นอย่างนี้
กิจจญาณ ต้องทำอย่างไรถึงจะเข้าถึงได้อย่างแท้จริง
กตญาณ ทบทวนเพื่อความมั่นใจว่าเราเข้าถึงแล้วแน่ ๆ

นักปฏิบัติต้องอยู่ในลักษณะอย่างนี้ บารมีเราไม่ถึงพระพุทธเจ้าหรอก แต่ท่านทำวิธีไหนเราก็ทำวิธีนั้น ท่านบอกว่ามรรคมีองค์แปด เราก็ลุยตามไปเลย

สัมมาทิฏฐิ มีแล้ว ถ้าไม่มีไม่มานั่งอยู่ตรงนี้หรอก เพราะว่าเห็นว่าร่างกายนี้ไม่เที่ยง ร่างกายนี้เป็นทุกข์ ร่างกายนี้ไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเรา ไม่พึงปรารถนาอีก ไปพระนิพพานดีกว่า สัมมาทิฏฐิเต็ม ๆ เลย

สัมมาสังกัปปะ คิดอย่างไรให้ถูก ? ก็คิดที่จะพ้นจากกองทุกข์ คิดที่จะละ ราคะ โลภะ โทสะ โมหะ คิดที่จะละชั่วทำดีนั่นแหละ

สัมมาวาจา ก็อย่าไปโกหกใคร อย่าไปด่าว่าใคร อย่าไปพูดส่อเสียดให้เขาแตกร้าวกัน อย่าไปพูดวาจาเหลวไหลไร้ประโยชน์

รู้ไหมว่าพระพุทธเจ้าสอนเราให้ทำของง่าย แต่พวกเราเก่งโคตร..ไปทำแต่ของยาก..! ท่านบอกว่าให้เว้นจากการฆ่าสัตว์ ก็แค่ไม่ทำเท่านั้นเอง แล้วลองไปฆ่าสัตว์ดูสิ สมมติจะฆ่าควายสักตัวหนึ่งต้องใช้เรี่ยวใช้แรงขนาดไหน ? ต้องใช้คนเท่าไร ? กว่าจะฆ่าได้ยากแค่ไหน ? แต่ถ้าเราไม่ฆ่านี่จบเลย..ใช่ไหม ?

เว้นจากการลักทรัพย์ ไม่ขโมยเขาไม่ต้องเสียเวลาไปหาลู่ทาง ไม่ต้องกลัวคนอื่นรู้ ไม่ต้องกลัวตำรวจจับ ไม่ต้องกลัวเจ้าทรัพย์สู้ แค่ไม่ลักเท่านั้นเอง..! แต่เรากลับเว้นของง่ายไปทำของยาก น่าทึ่งมากนะ โคตรเก่งเลย..!

 

สัมมากัมมันตะ ท่านบอกให้มีการกระทำที่ถูกต้อง ก็รักษาศีลนี่แหละ เว้นการฆ่าสัตว์ เว้นการลักทรัพย์ เว้นการประพฤติผิดในกาม เว้นการดื่มสุรายาเสพติด

สัมมาอาชีพ ทำงานที่ไม่ผิดกฎหมายและไม่ผิดศีลธรรม งานผิดศีลธรรมเป็นอย่างไร ? อย่างเช่นว่ารับซื้อของโจร ขายยาเสพติด มีอาชีพเป็นคอลเซ็นเตอร์ คอลเซ็นเตอร์นี้จริง ๆ แล้วเป็นศูนย์ประชาสัมพันธ์ คอยตอบคำถามของเรา แต่ปัจจุบันคำว่าคอลเซ็นเตอร์นี่บรรลัยเลย หาดีไม่ได้สักอย่างเดียว..!

สัมมาวายามะ ความเพียรชอบ สรุปจบแค่นั้นเลย มีความชั่วอยู่ในใจไหม ? ถ้ามีก็ขับไล่มันออกไป..ระมัดระวังไว้อย่าให้มันเข้ามา มีความดีอยู่ในใจไหม ? ถ้าไม่มีทำให้มีขึ้นมา..มีอยู่แล้วทำให้ดียิ่ง ๆ ขึ้นไป นี่แหละความเพียรที่ถูกต้อง

สัมมาสติ ท่านบอกว่าเอาสติดำเนินไปในกาย เวทนา จิต ธรรม แบบนั้นฟังยาก ให้รู้ว่าร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา..กูไม่เอาแล้ว..จบ..!

สัมมาสมาธิ ทำสมาธิให้ได้ต่ำสุดต้องเป็นปฐมฌานละเอียด ไม่อย่างนั้นกำลังยังไม่พอตัดกิเลส

ถ้าทำครบตรงนี้ โอกาสหลุดพ้นมีแน่นอน ถ้าฉลาดมากก็หลุดพ้นเร็ว ถ้าฉลาดน้อยก็หลุดพ้นช้า สรุปลงมาเหลือแค่ ศีล สมาธิ ปัญญา แต่ความจริงเป็น ปัญญา ศีล สมาธิ เพราะว่าสัมมาทิฏฐิและสัมมาสังกัปปะเป็นปัญญา สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะและสัมมาอาชีวะเป็นศีล สัมมาวายามะ สัมมาสติและสัมมาสมาธิเป็นสมาธิ พระพุทธเจ้าสอนมรรคแปด แล้วมาย่อเหลือสาม

อาตมภาพขอให้ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาทำสมาธิ ศีลเรารักษาเป็นปกติอยู่แล้ว ปัญญาไม่ค่อยใช้กัน หัวสมองซีกซ้ายว่างเปล่า หรือว่าหัวสมองซีกขวาว่างเปล่า ? ว่างไปเสียซีกหนึ่ง..ใช่ไหม ? ยังดีที่ไม่เอาขี้เลื่อยใส่เข้าไปแทน..! เอ้า..บ่นพอแล้ว ได้เวลาทำวัตรค่ำกันก่อน

 

ก่อนปฏิบัติธรรมช่วงเช้า วันเสาร์ที่ ๑๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๗​

มีใครเชื่อบ้างว่ามีคนไปซักผ้ามาแล้วด้วย ? พวกเรามักจะทำอะไรช้า เพราะว่าอันดับแรก สติยังไม่พอ ทำเร็วแล้วพลาดได้ อันนี้เป็นเรื่องปกติ อันดับที่สองก็คือ คิดว่าตัวเองมีเวลามาก ไม่เคยคิดว่าลมหายใจนี้หมดไป ไม่รู้ว่าลมหายใจหน้าจะมีหรือเปล่า ? ก็เลยทำอะไรช้า ใจเย็น เห็นแล้วน่าสงสาร..! เป็นการช้าเพราะประมาท ไม่ใช่ช้าโดยธรรมชาติเหมือนหอยทาก หอยทากเร่งให้ตายก็ได้แค่นั้นแหละ ไปเร็วกว่านั้นไม่ได้หรอก เต็มที่ของเขาแล้ว ส่วนพวกเรานั้นยังพัฒนาได้

อาตมาตั้งแต่อยู่กองโรงเรียนฝึกนักเรียนนายสิบ พอเป่านกหวีดปรี๊ดปลุกขึ้นมานี่ สามนาทีจับเวลาทันทีเลย ตั้งแต่เก็บมุ้ง หมอน พับที่นอนให้เรียบร้อย ลงไปอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน เข้าห้องน้ำ ห้องส้วม กลับขึ้นมาแต่งตัว แล้วลงไปจัดแถวให้พร้อม ให้เวลาสามนาที ทั้งหมดที่ว่ามานั่นแหละ..! สามนาที ขอยืนยันว่ามีเวลาเหลือด้วย ลองหัดดูบ้าง แล้วเราจะมีเวลาทำความดีเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลย..!

ตอนช่วงนั้นก็ภาวนาจนชินแล้ว เพียงแต่ว่าการเรียนวิชาทหารนั้นหนักมาก ปลุกตั้งแต่ตีห้า ทั้งวิ่งทั้งกายบริหาร กว่าจะเสร็จสรรพเรียบร้อยก็เจ็ดโมงไปแล้ว มีเวลาอยู่ในโรงเลี้ยงแค่ไม่กี่นาทีสำหรับกินอาหารเช้า บางทีก็เป่าเสียงนกหวีด ปรี๊ดแรกเริ่มกิน ปรี๊ดที่สองต้องอิ่ม แล้วปรี๊ดแรกกับปรี๊ดที่สองบางทีห่างกันแค่สองวินาที..! อิ่มไม่อิ่มก็ต้องอิ่ม..ได้สักคำก็ยังดี..!

แล้วก็ไปเตรียมเคารพธงชาติ หลังจากนั้นก็ฝึกยุทธวิธีการรบ ระเบียบแถว ท่าอาวุธ อาวุธศึกษา โน่น..ห้าโมงเย็นเลิก..วิ่งครับ วิ่งออกกำลังต่อไป กว่าจะกายบริหารเสร็จอะไรเสร็จบางทีก็เกือบทุ่ม มีเวลากินข้าว อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ก็สามนาทีเหมือนเดิม แล้วยังไม่ได้นอนนะจ๊ะ ให้เวลาขัดรองเท้า เข็มขัด เครื่องหมาย ทุกอย่างให้เงาวับภายในไม่กี่นาทีเท่านั้น เสียงนกหวีดปรี๊ดแรกเตรียมตัวนอน ปรี๊ดที่สองต้องหลับเลย ก็แปลว่าเราจะนอนประมาณสองทุ่ม พอสามทุ่มก็ปรี๊ดปลุก ไปฝึกยุทธวิธีรบเวลากลางคืน กว่าจะได้นอนอีกทีก็ตีหนึ่ง ตีสองทุกคืน ตีห้าปลุกอีกแล้ว..! ลองมีชีวิตแบบนี้ดูบ้างไหม ?

ด้วยความที่เห็นคุณค่าของการภาวนา ถึงจะนอนตีสองแล้วตีห้าต้องตื่นก็ตาม พอตีสามต้องลุกมาภาวนา เป็นความเคยชินที่ร่างกายจะตื่นเองโดยอัตโนมัติ ลุกขึ้นมานั่งภาวนา รักษากำลังใจของเรา ปรากฏว่าเพื่อนที่เหนื่อยจะตายชักก็ลุกมากวนตีนเราได้เหมือนกัน..! แทนที่จะนอน ถึงเวลาก็คลานมาพนมมือรอบเตียงเลย "หลวงพ่อขอสองตัว..!" พวกเพื่อนเรียกหลวงพ่อตั้งแต่ยุคนั้นเลยนะ..!

ไม่นานนี่ก็ยังมาที่นี่กัน ๔ คน ๕ คน บอกว่า "ให้ไปงานเลี้ยงรุ่นดูบ้าง" ถามไปว่า "มึงเลี้ยงกันกี่โมง ?" ตอบมาว่า "ห้าโมงเย็น" บอกไปว่า "เออ..มึงไปเถอะ กูจะไปแดกกับมึงได้ที่ไหน..?!" หนอยแน่..เลี้ยงรุ่นห้าโมงเย็น..! เกษียณกันหมดแล้ว ค่อยมีเวลามาหากัน

 

เวลาวิ่งก็วิ่งภาวนา เวลาฝึกกายบริหารก็ภาวนาไปด้วย ต่อให้โดนซ่อมโดนลงโทษก็ภาวนาไปด้วย ถึงได้ยืนยันว่า เราสามารถภาวนาได้ทุกอิริยาบถ หกคะเมนตีลังกาอย่างไรก็ภาวนาได้ ขอให้ตั้งใจทำจริง ๆ เท่านั้น แล้วดีอยู่อย่างก็คือเราจะไม่รู้สึกเหนื่อย เพราะว่าจิตกับประสาทเป็นคนละส่วนกัน

มีการลงโทษอยู่อย่างหนึ่งเขาเรียกปั่นจิ้งหรีด บางคนเรียกเหล้า ทบ. ก็คือเจอเข้าไปเมาหัวทิ่มทุกราย เขาให้ก้มเอานิ้วมือขวาจิ้มพื้นไว้ มือซ้ายลอดใต้แขนขวาไปดึงใบหูขวาเอาไว้ แล้วก็หมุนไป จะวนซ้ายหรือวนขวาก็ได้ตามจำนวนที่เขาสั่ง ต่ำสุดก็ ๒๐๐ รอบ รับประกันว่าเงยหน้าขึ้นมานี่เดินไม่เป็นสักราย เอียงซ้ายเอียงขวาแล้วก็ล้มฟาดตึง..! เมา..!

อาตมาก็ปั่นไปเรื่อย ๆ อยากให้ปั่นเท่าไรก็สั่งมา กูจะทำให้..! ก็คือจิตเราอยู่ข้างในไม่ได้ออกไปข้างนอก ก็เลยไม่รู้สึกเมากับคนอื่นเขา ท้ายที่สุดเพื่อนที่นอนอยู่กระชากขาให้ล้ม พอล้มลงไปกระซิบใส่หูว่า "ไอ้ห่..มึงล้มสักทีสิวะ เพื่อนฝูงจะตายห่..หมดแล้ว..!" ไม่ยอมล้มสักที ครูฝึกเลยสั่งลงโทษไม่เลิก..!

จึงทำให้เข้าใจว่าในเรื่องของจิตกับกายนี่ จิตเป็นนายกายเป็นบ่าว ทุกวันนี้เจ็บไข้ได้ป่วยขนาดไหนก็ตาม อย่างตอนนี้ร่างกายก็แย่อยู่นะ แต่บอกมันว่า "ไปทำงานก่อน มีเวลาแล้วค่อยพัก"

ครูฝึกเขาสอนมาตั้งแต่ยุคนั้นแล้ว "เวลานอนของพวกเอ็งอีกเยอะ อีตอนอยู่ในโลงศพ..! มึงไม่ต้องรีบนอนหรอกตอนนี้" ตอนอยู่ในโลงศพใครปลุกก็ไม่ลุกแล้ว หรือพอ "โอม..จงลุก..จงลุก" กูก็ลุกเลย แค่นั้นก็บ้าจี้เกินไป..!

เพราะฉะนั้น..ถึงเวลาจิตเป็นนาย เราสั่งกายทำอย่างไรก็ได้ สั่งว่าต้องไหวก็ต้องไหว นี่เป็นมโนสัญเจตนา คือจิตที่จดจำได้ว่า ใจตั้งมั่นเอาไว้แบบนั้น ไม่ถึงเป้าหมายไม่เลิก ไม่ถึงเป้าหมายไม่ล้มความตั้งใจ ไม่ถึงเป้าหมายกูไม่ตาย ถึงตายกูก็ต้องไปให้ถึงเป้าหมาย..!

อันนี้ไม่ได้พูดเล่นนะ ลองไปอ่านในพุทธวงศ์ดูสิ พระเจ้าสังขจักรบรมจักรพรรดิ ฟังเทศน์องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เลื่อมใสศรัทธาสุดขีด ตัดศีรษะตัวเองถวายเป็นพุทธบูชา ด้วยความมุ่งมั่นของจิต ประคองศีรษะถวายถึงพระหัตถ์องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ประกาศตั้งความปรารถนาขอบรรลุพระสัมมาสัมโพธิญาณ แล้วร่างกายถึงล้ม แปลว่าต่อให้ตายกูก็ต้องทำให้สำเร็จก่อน..!

ส่วนพวกเรานะหรือ ? "ช่างมันเถอะ ลืม ๆ มันซะ" ตั้งใจลดน้ำหนักได้สองวันก็เลิกแล้ว "กินต่อดีกว่า อ้วนก็ช่างแม่งเหอะ" ใช่หรือเปล่า ? ใช่ไม่ใช่ก็ช่างมัน เหมาว่าใช่ก็แล้วกันนะ..!

 

ถ้าหากว่ากำลังใจของพวกเราทรงตัวมุ่งมั่น ง่วงแค่ไหนก็ลุกได้ เมื่อรู้ว่าหน้าที่นี้เรายังทำไม่เสร็จ ไม่ใช่ใครอยากทำก็ทำไปเถอะ หลวงพ่อสอนดีมากเลย แต่ตอนนี้ขอนอนก่อน เจริญ..! ต้องบอกว่าสมควรตาย..! ถ้าเป็นซีรี่ย์จีนเขาบอกว่า "ข้าพเจ้าสมควรตายสักหมื่นครั้ง" ใช่ไหม ? เอาเถอะ..จะอภัยให้สักครั้งหนึ่ง อีก ๙,๙๙๙ ครั้ง มึงตายไปก็แล้วกัน..!

อย่าทำตัวเป็นคนมีเวลามาก ช่วงเข้าพรรษาที่ผ่านมา ในวันพระ วัดท่าขนุนจะมีการแสดงพระธรรมเทศนาทั้งภาคเช้าและภาคค่ำ การเทศน์ก็จะมีการบอกศักราชว่า บัดนี้พระพุทธศาสนาล่วงเลยไปแล้วกี่วัน กี่เดือน กี่ปี สมัยก่อนเขามีการบอกด้วยว่าเหลืออีกกี่วัน กี่เดือน กี่ปี ก็เพื่อให้พวกเราไม่ประมาท แล้วเร่งขวนขวายสร้างความดี ไม่อย่างนั้นเวลาผ่านพ้นไปก็จะเป็นอย่างที่โบราณเขาว่า

"เวลาและวารี ไม่มีวันจะคอยใคร...เรือเมล์และรถไฟ ย่อมต้องไปตามเวลา
โอ้เอ้และอืดอาด ย่อมจักพลาดปรารถนา...พลาดแล้วจักโศกา อนิจจาเราช้าเอง..!" ​

โทษใครไม่ได้หรอก แต่ถ้าทำบุญมาดีบางทีก็ไม่พลาด มีอยู่คราวหนึ่งอาตมาอยู่สุไหงโกลก ส่งสตางค์ให้ลูกศิษย์ บอกไปว่า "วันนั้น เดือนนั้น ปีนั้น ตูอยู่ที่หาดใหญ่ จะเดินทางกลับกรุงเทพฯ ช่วยจองตั๋วรถด่วนทักษิณให้ด้วย" ไอ้ลูกศิษย์ก็ไปซื้อตั๋วมาอย่างดี อาจารย์ก็ไว้ใจลูกศิษย์ พกตั๋วใส่กระเป๋าได้ก็ไม่ดูเลย

พอถึงวันนั้นก็ไปขึ้นรถไฟที่หาดใหญ่ "อ้าว..แล้วคุณมานั่งที่อาตมาได้อย่างไร ?" แล้วเจ้านั่นก็บอกว่า "ที่ผมนะครับ" อาตมาว่า "ขอดูตั๋วหน่อยได้ไหม ?" เขาหยิบให้ดู เออ..หมายเลขเดียวกันเลย แล้วของอาตมาล่ะ ? ก็ส่งให้เขาดู สองคนจึงนั่งเอ๋อทั้งคู่..!

การ์ดรถเขามาดูให้ เสร็จสรรพเรียบร้อยก็บอกว่า "อาจารย์ครับ ของท่านอาจารย์เป็นขบวนด่วนบัตเตอร์เวอร์ธ แต่คันนี้เป็นขบวนด่วนทักษิณ วิ่งสุไหงโกลก - หัวลำโพงครับ" ด่วนบัตเตอร์เวอร์ธมาเมื่อสองชั่วโมงครึ่งที่แล้ว..! ซึ่งถ้าวิ่งไปป่านนี้ก็คงไปได้หลายจังหวัดแล้ว แต่ปรากฏว่ารถเสีย กำลังซ่อมอยู่ที่สถานีนี้..!

ตอนให้ลูกศิษย์ไปซื้อตั๋ว อาตมภาพอยู่สุไหงโกลก ซึ่งรถไฟขบวนด่วนทักษิณวิ่งออกจากที่นั่น ให้ลูกศิษย์ไปซื้อตั๋ว แทนที่ลูกศิษย์จะซื้อตั๋วขบวนด่วนทักษิณ ดันไปซื้อตั๋วขบวนด่วนบัตเตอร์เวอร์ธที่วิ่งมาจากสิงคโปร์ให้..!

 

เรื่องนี้เล่าให้ฟังเป็นอุทาหรณ์ว่า "อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจลูกศิษย์" สั่งอย่างหนึ่งดันทำอีกอย่าง ตอนนั้นถ้าอยู่ใกล้ ๆ จะ "โบก" ให้คว่ำเลย..! แต่เขาดันอยู่สุไหงโกลกส่วนเราอยู่หาดใหญ่ ข้ามไปหลายจังหวัดเลยไม่รู้จะ "โบก" เขาอย่างไร ? เพราะฉะนั้น..โปรดอย่าประมาท วันเวลาไม่คอยใคร เร่งการปฏิบัติธรรมให้มากเข้าไว้

เดี๋ยวอาตมาจากตรงนี้นำพวกเราสมาทานพระกรรมฐานเสร็จ ก็ต้องวิ่งไปบวงสรวงรับพระบรมสารีริกธาตุให้กับทางกองทุนหลวงปู่ปานที่สุพรรณบุรี กลับมาอีกทีก็คงจะค่ำเลย ก็เป็นอันว่าพรุ่งนี้เจอกัน

คราวนี้พรุ่งนี้ขอปรับหน่อย ขอปรับมาภาวนาพระคาถาเงินล้านตอนตีสาม แล้วจะตื่นกันทันไหม ? สักตีห้าก็น่าจะจบ เพราะว่าพรุ่งนี้เป็นวันสอบนักธรรมชั้นโท - ชั้นเอก ซึ่งพระครูวิลาศกาญจนธรรมท่านเป็นกรรมการอยู่ ถ้าออกจากที่นี่ช้ามีหวังเดี้ยงแน่..! เพราะฉะนั้น..พรุ่งนี้ก็เลยช้าไม่ได้ ถ้าไปเริ่มสวดตอนแปดโมงแล้วเลิกสิบโมงนี่ตายแน่..! พวกเราจึงต้องสวดกันตั้งแต่ตีสามเลย แล้วตอนเช้าเราก็ปฏิบัติธรรมของเราไปสองชั่วโมง สิบโมงเลิก..กลับบ้านได้

เห็นกำหนดการไหม ? เขาเขียนไว้ข้างล่างว่า "กำหนดการนี้อาจปรับเปลี่ยนได้ตามความเหมาะสม" งานนี้เปลี่ยนจริง ๆ นะ ก็แปลว่าเย็นนี้พอทำวัตรค่ำรอบสองเสร็จแล้ว พวกเราก็จัดที่เตรียมภาวนาพระคาถาเงินล้านกันเลย ไม่รอนะจ๊ะ..ตีสามใครไม่พร้อมก็ช่างมัน เจ้าอาวาสพร้อมก็เริ่มเลย ใครมาช้าก็รวยน้อยหน่อย..เพราะว่าสวดแค่ ๑๐๘ จบ..!

 

ก่อนทำวัตรเย็น วันเสาร์ที่ ๑๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๗​

กล่องที่เห็นเยอะแยะไปหมดนี่เขาเอามาฝากเข้าพิธี เป็นของวัดท่ามะขาม วัดท่ามะขามจะมีกิจกรรมพิเศษอยู่ปีละครั้ง ก็คือต้องไปออกบูธในงานสะพานข้ามแม่น้ำแคว เป็นพื้นที่ซึ่งการรถไฟฯ เขาแบ่งให้วัดท่ามะขามไปสร้างวิหารเล็ก ๆ ตั้งพระพุทธรูปไว้ พอถึงเวลาทางวัดก็ส่งพระไปร่วมงาน พรมน้ำมนต์ให้โยมบ้าง แจกวัตถุมงคลบ้าง ก็เลยกลายเป็นภารกิจต่อเนื่องมา ๔๐ - ๕๐ ปีแล้ว คราวนี้เจ้าอาวาสเจ้าวัดท่ามะขามก็อดีตพระวัดท่าขนุนนี่แหละ ก็เลยกลายเป็นว่าท่านเอาของที่จะแจกมาฝากเข้าพิธีก่อน

คราวนี้คืนนี้ตอนตีสามจะมีการภาวนาพระคาถาเงินล้านและจะอธิษฐานจิตเสกให้เขาด้วย ใครต้องการอานิสงส์พระคาถาเงินล้านหรือจะอธิษฐานขออะไรตอนตั้งใจปลุกเสกก็ต้องตื่นให้ทัน เพราะว่าพรุ่งนี้เป็นวันสอบนักธรรมชั้นโท - ชั้นเอก วันแรก อาตมาเองเป็นกรรมการอำนวยการสนามสอบ ถ้าหากว่าภาวนาพระคาถาเงินล้านตอนแปดโมงเวลาเดิมจะไปไม่ทัน พรุ่งนี้ไปร่วมพิธีเปิด มะรืนไปเป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารเพลผู้เข้าสอบ เฮ้อ..ได้ยินแล้วเหนื่อยไหม ?

เรื่องของการทำความดีเราจะเหนื่อยไม่ได้ โดยเฉพาะงานคณะสงฆ์ เหมือนอย่างกับต้องทวนกระแสน้ำเพื่อที่จะสู้กับอุปสรรค อุปสรรคทุกอย่างก็เกิดขึ้นจากพวกเรานี่แหละ เดี๋ยวก็ปีนเสาไฟบ้าง ดูดยาบ้าบ้าง ล่าสุดนี่เก็บกระเป๋าตังค์ชาวบ้านได้แล้วไม่คืน นั่นปาราชิกเลยนะ..!

ถามว่าปาราชิกตอนไหน ? หยิบของเคลื่อนออกจากที่เศษ ๑ ส่วน ๑๖ ของเส้นผม ต้องอาบัติปาราชิก ถ้าหากว่าเป็นโต๊ะ สมมติว่ามีสี่ขา ยกขาขึ้น ๑ ข้างต้องอาบัติทุกกฏ ยกขึ้น ๒ หรือ ๓ ข้างต้องอาบัติถุลลัจจัย ถ้ายกขึ้นทั้ง ๔ ข้างนี่โดนอาบัติปาราชิก..! พระพุทธเจ้าท่านให้รายละเอียดไว้หมดแล้วว่าจะต้องตัดสินอย่างไร

 

เราจะเห็นว่าพระธรรมยุตนี่จะไม่แตะของอะไรที่โยมยังไม่ประเคนให้ สมัยที่ไปอยู่ดูแลหลวงปู่มหาอำพันที่วัดเทพศิรินทราวาส ท่านจะมีการถวายสังฆทานให้หลวงปู่เจ้าคุณนรรัตนราชมานิต (ธมฺมวิตกฺโก) ทุกวันศุกร์ เพราะว่าท่านเป็นเพื่อนกันและก็เป็นลูกศิษย์ด้วย หลวงปู่มหาอำพันท่านบวชก่อนท่านเจ้าคุณนรฯ ประมาณแปดเดือน แต่ด้วยความที่หลวงปู่เจ้าคุณนรฯ ท่านเก่ง หลวงปู่มหาอำพันท่านก็เลยลดตัวลงไปเป็นลูกศิษย์

เมื่อครูบาอาจารย์มรณภาพท่านก็ทำบุญให้ทุกวันศุกร์ เพราะว่าท่านเจ้าคุณนรฯ มรณภาพวันศุกร์ที่ ๑๔ มกราคม คราวนั้นก็นิมนต์หลวงปู่นิรันดร์ (นิรันดร์ นิรนฺตโร ป.ธ. ๙) ตอนนั้นยังเป็นเจ้าคุณพระศาสนโสภณ รองสมเด็จพระราชาคณะ ตอนหลังท่านได้รับพระราชทานเลื่อน ต้องใช้คำว่าสถาปนาขึ้นเป็นสมเด็จพระราชาคณะ ที่สมเด็จพระวันรัต วัดเทพศิรินทราวาส

ตอนนั้นนิมนต์ท่านมารับสังฆทาน พอโยมประเคน ท่านถาม "ให้แน่นะ" โยมก็ "แน่เจ้าค่ะ" ท่านถามต่อ "ไม่เอาคืนนะ" โยมก็ "ไม่เอาคืนเจ้าค่ะ" ต้องถามให้แน่ใจขนาดนั้นถึงจะรับ เพราะว่าเป็นอาบัติที่โดนแล้วขาดความเป็นพระง่ายที่สุด..!

เนื่องจากว่าเขาตีราคาว่า ๕ มาสกเท่ากับ ๑ บาท ไม่ใช่ขโมยหนึ่งสลึงแล้วจะไม่โดนนะ ขโมยสลึงที่ ๑ โดนอาบัติถุลลัจจัย สลึงที่ ๒ โดนอาบัติถุลลัจจัย สลึงที่ ๓ โดนอาบัติถุลลัจจัย ขโมยครั้งที่ ๔ ครบบาทโดนปาราชิกเลย..! ท่านไม่ให้พวกหัวหมอประเภทเก็บทีละนิด ไม่ต้องถึงก็ไม่รอดไปได้หรอก..!

 

ถ้าเป็นรุ่นอาตมภาพเรียนหนังสืออยู่ชั้นประถมนี่ยังใช้เงินสตางค์อยู่ ก็จะมีท็อฟฟี่ใหญ่เกือบเท่าลูกปิงปอง สีเขียว ๆ แดง ๆ เม็ดละ ๑๐ สตางค์ ถ้าซื้อ ๓ เม็ดคิดหนึ่งสลึง เขาบอกว่าเม็ด แต่อาตมาเรียกว่าลูกเพราะว่าใหญ่มาก ก็คือเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณเหรียญ ๑๐ บาทสมัยนี้ แล้วก็ยาวเกือบ ๒ นิ้วมือ สมัยนั้นยังใช้สตางค์อยู่ก๋วยเตี๋ยวชามละสลึง

แม่ให้เงินไปครั้งแรกที่เข้าเรียนกับน้องชาย ๕๐ สตางค์ ไม่รู้ว่าเงินใหญ่แค่ไหนเพราะไม่เคยใช้ พระน้องชายตอนนั้นก็เข้าเรียนชั้นป. ๑ อาตมาอยู่ป. ๓ น้องเขาก็บอกว่าอยากกินข้าวเหนียวทุเรียน ด้วยความที่ไม่เคยใช้เงินก็ไปบอกกับแม่ค้าว่า "เอาข้าวเหนียวทุเรียน" แม่ค้าถามว่า "เอาเท่าไร ?" ก็ยื่นเหรียญ ๕๐ สตางค์ให้ เหรียญใหญ่เท่าเหรียญ ๑๐ บาทสมัยนี้ เป็นเหรียญดำ ๆ รูปรัชกาลที่ ๘

แม่ค้าก็ทำตาโต "กินหมดเหรอ ?" ก็บอกว่า "หมด" แม่ค้าก็เลยตักให้ ราดน้ำทุเรียนมาเสร็จสรรพเรียบร้อย ได้มากะละมังย่อม ๆ เลย..! มารู้ทีหลังว่าก๋วยเตี๋ยวชามละสลึงเดียว แล้วเราไปซื้อข้าวเหนียวทุเรียน ๕๐ สตางค์..! จนกระทั่งมาเรียนมัธยมแล้ว ก๋วยเตี๋ยวยังชามละบาทเดียว ปีที่เข้าเรียนมัธยม ปีพ.ศ. ๒๕๑๖ ก๋วยเตี๋ยวยังชามละบาทเดียว เกิดกันทันหรือเปล่าปี ๒๕๑๖ ..?

ก็ด้วยความที่ว่าพระเราขาดความเป็นพระได้ง่าย ก็ต้องระวังตัวสุดขีด แต่ถ้าหากว่าเป็นพระพม่านี่ขาดความเป็นพระยากหน่อย เพราะเขาตีความว่า ๕ มาสกของพระพม่าเทียบเท่าทองคำ ๑ สลึง โอ้พระเจ้า..สมัยนี้เทียบเป็นเงินหมื่นกว่าบาท ในขณะที่ของเรายังบาทเดียวเท่าเดิม

อาตมาไปอยู่พม่าหกปี ไม่ได้อยู่ยาวหรอก ก็ไปบ้างกลับบ้างอย่างนั้น เพราะว่าไปสร้างวัด และก็ไปเที่ยว ถามพระพม่าว่าเขาคิดอย่างไรถึงได้ ๕ มาสกเท่ากับทองคำหนึ่งสลึง เขาเปรียบมาตราโบราณให้ พระของเราที่เรียนนักธรรมชั้นตรีไปดูท้ายเล่มวินัยมุขเล่มหนึ่งได้นะ มีมาตราโบราณอยู่

๔ เมล็ดข้าวเปลือกเท่ากับ ๑ กุญชา
๒ กุญชาเท่ากับ ๑ มาสก
แปลว่า ๘ เมล็ดข้าวเปลือกเท่ากับ ๑ มาสก
ดังนั้น ๕ มาสก ก็เท่ากับ ๔๐ เมล็ดข้าวเปลือก

เขาเอาข้าวเปลือก ๔๐ เมล็ดไปชั่งน้ำหนัก บอกว่าเท่ากับทองหนึ่งสลึง