ฉากชีวิต

<TABLE class=blog_center_data><TBODY><TR><TD>

ความเกิด
ความเอ๋ยความเกิด จงดูเถิดยากเข็ญเป็นไฉน
เจ็บปวดทั้งแม่ลูกเหมือนถูกไฟ เพื่ออะไรกันแน่ลองแก้มา
เกิดเพื่อกินเพื่อเล่นหรือเพื่อหลับ หรือเพื่อรับมรดกกระมังหนา
หรือเกิดเพียงเพื่อเติบโตเช่นโค ลา ส่วนตูว่าเกิดเพื่อก่อบ่อบุญเอย.

ความเติบโต
ความเอ๋ยความเติบโต ถึงม้าโคก็รู้เติบเขยิบได้
อันเติบกายเติบง่ายกว่าเติบใจ กินเข้าไปก็เติบได้ไม่ต้องกลัว
ส่วนเติบใจเติบยากลำบากนัก มีแต่มักแฟบไปเพราะใจชั่ว
ปรนแต่กายใจก็ตายไปจากตัว ไยจะมัวเติบกายขายหน้าเอย.

ความหนุ่ม
ความเอ๋ยความหนุ่ม เหมือนไฟสุมขอนไม้ไม่เห็นแสง
แต่ที่แท้ความร้อนระอุแรง ถูกศรแผลงคลุ้มคลั่งฝังอยู่ใน
ล่วงละเมิดศีลธรรมทำกรรมชั่ว นั่นจะมัวบ้าตะบึงไปถึงไหน
โอ้ความหนุ่มหนุ่มเช่นนี้ดีอะไร ต่อเมื่อใดเย็นซึ้งจึ่งดีเอย.

ความสาว
ความเอ๋ยความสาว เหมือนไฟวาวแวบไหวให้เห็นแสง
คือเฝ้าแต่งไปท่าเดียวทั้งเขียวแดง ตั้งหน้าแข่งกันจริงๆกว่าสิ่งใด
ถึงงามรูปงามทรัพย์และงามวิทย์ ไม่สนิทเหมือนงามธรรมจรรยาได้
หรือธรรมชาติสร้างเพื่อตกแต่งไป จะหยุดได้ต่อแก่เฒ่าหรือเจ้าเอย.

ความสุข
ความเอ๋ยความสุข ใครๆทุกคนชอบเจ้าเฝ้าวิ่งหา
แกก็สุขฉันก็สุขทุกเวลา แต่ดูหน้าตาแห้งยังแคลงใจ
ถ้าเราเผาตัวตัณหาก็น่าจะสุข ถ้ามันเผาเราก็สุกหรือเกรียมได้
เขาว่าสุขสุขเน้ออย่าเห่อไป มันสุขเย็นหรือสุขไหม้ให้แน่เอย.

ความทุกข์โศก
ความเอ๋ยความทุกข์โศก ของมีอยู่คู่โลกอย่าสงสัย
ยังมัวหลงตัวตนอยู่กลใด เป็นต้องได้โศกแน่แม้แต่ลอง
ทุกสิ่งสรรพเกิดดับอยู่ตามธรรม ใจเจ้ากรรมเข้ารับเอาเป็นเจ้าของ
ต้องพลอยเข็ญพลอยขุกทุกทำนอง แล้วแต่ของของตนเป็นเช่นไรเอย.

ความเจ็บไข้
ความเอ๋ยความเจ็บไข้ มันมีไว้ทุกข์กันเล่นเช่นนั้นหรือ
อ๋อมิใช่มีไว้เพื่อฝึกปรือ ให้รีบรื้อความรู้ขึ้นสู่ตน
คืออย่าง่านนานๆผ่านมาครั้ง คิดดูมั่งวันสบายมากหลายหน
ถ้ามิชอบแก่เจ็บตายและว่ายวน จงรีบค้นพระนิพพานอย่าคร้านเอย.

ความแก่
ความเอ๋ยความแก่ เป็นเพื่อนแท้ของความตายมิหน่ายหนี
เมื่อความแก่ล่วงกาลมานานปี ก็มอบเวรหน้าที่ให้ความตาย
ไม่ยกเว้นใครๆไม่ลำเอียง มิให้ใครหลีกเลี่ยงหรือเถียงได้
เพราะฉะนั้นเราท่านทั้งหญิงชาย รีบทำดีก่อนตายให้มากเอย.

ความรู้สึก
ความเอ๋ยความรู้สึก ได้สำนึกเมื่อใกล้ตายนี่หนอ
เวลาเหลือน้อยกระไรแทบไม่พอ มัวรีรอเห็นจะแย่แน่ละเรา
ทำอย่างไรใจเย็นแสนจะเย็น ต้องรีบเฟ้นใส่ตัวไม่มัวเขลา
พบให้ได้ก่อนตายไม่ตายเปล่า ไม่เกิดเปล่าเปลืองเปล่านะเราเอย.

ความตาย
ความเอ๋ยความตาย สิ้นชื่อหายเพราะไม่มีความดีเหลือ
คือตายเน่าตายหนอนเป็นบ่อนเบือ น่าเหม็นเบื่อตายเช่นนี้ดีอะไร
ถ้าตัวตายไว้ลายให้โลกเห็น ก็เหมือนเป็นอยู่คู่หล้าอย่าสงสัย
ตายแต่เปลือกเยื่อในอยู่คู่โลกไป เป็นประโยชน์แก่ใครๆไม่สิ้นเอย.​

อนุโมทนาที่มา : จาก "๒๔ ฉากของชีวิต" ดอกสร้อยแสดงธรรม ของ สิริวยาส
หนังสือ ชีวิตงาม เล่ม ๑​

</TD></TR></TBODY></TABLE>​