ทำไมรู้สึกเบื่อโลกครับ

สวัสดีทุกท่านนะครับ ขอระบายความในใจหน่อยครับ

คือว่าตอนนี้ผมรู้สึกประมาณว่า เบื่อ เซง ทุกๆอย่าง มาก เหมือนไม่มีทางออก

เบื่อโลกนี้ เบื่อโลกหน้า รู้สึกว่าโลกมันแคบไปหมด


ผมเคยลองคิดว่า ถ้าเรามีสิ่งที่เราต้องการ จะมีความสุข
ผมก็เลยเสาะแสวงจนได้มา มันก็ไม่เห็นจะมีความสุขตรงไหน
มันไม่มีอะไรเที่ยงเลย อะไรที่ได้มามันก็เสื่อมสภาพไปหมด

ผมเลยอนุมานว่า
สมมติผมได้ รถ เฟอร์รารี่ แลมโบกินี่ บ้านบนชายเขา เป็นธรรมชาติ
เงินพันล้าน มีเครื่องบินส่วนตัว ได้กินพิซซ่า ซูิชิ สุดยอดอาหาร
ได้ปืนที่เค้าว่าสวย ได้มีดเล่มงามๆ ได้จักรยานฟูลคาร์บอน มี hyabusa ขับซักคัน มีสาวๆซ้อนท้าย โดยเฉพาะสาวไทยนี่แหละสวยที่สุดในโลก
อยู่ที่อากาศดีๆ มีความอบอุ่นในครอบครัว
(แต่ผมกลับคิดว่า ผมอยากเป็นคนที่มีเสน่ห์ แบบไปที่ไหนจีบใคร ก็ิติดหมด (คือแบบว่าพอเห็นคนอื่นมีแฟนสวยๆก็ชอบเขาไปหมด แถมยังแอบอิจฉาเวลาคนที่ไม่หล่อ ได้แฟนขาวสวย หน้าตาน่ารัก)) ฯลฯ



ที่กล่าวมาข้างต้นนี่ คือสิ่งที่ผมเคยจินตนาการในตอนเด็กๆจนถึงวัยรุ่นตอนต้น
ผมได้สั่งสมกิเลสในใจมานาน


จนบางอย่างผมก็ได้สนองกิเลสของตัวเอง โดยการชื้อของที่อยากได้ ทำสิ่งที่อยากทำ กินของที่อยากจะกิน



แต่ผมกลับผมว่า ยิ่งผมวิ่งตาม สิ่งเหล่านั้นเท่าไหร่ ใจของผมยิ่งมีแต่ความทุกข์
ผมก็ถามตัวเองว่า ทำไมเรามองเห็นแต่ความสุข แต่เราไม่เคยได้สัมผัสมันนานๆเลย คือมีความสุขก็แค่แปปปเดียว


ก็ลองพยายามหันมาปฏิบัติธรรม (คือความจริงก็ทำมานานแล้วแต่แบบไก่เขี่ย)
ชีวิตผมเริ่มต้นศึกษาธรรมะตอนอายุประมาณ 15 คือ มีโอกาศได้เข้าวัด อ่านหนังสือ เรื่องกฏแห่งกรรม
ผมก็เลยมักจะไม่ค่อยกล้่าทำกรรมชั่ว
ผมไม่กินเหล้า ไม่สูบบุรี่ ไม่เที่ยวผู้หญิง
(แต่ดันหลงรักผู้หญิงง่ายแบบว่าแอบชอบแอบรักอยู่คนเดียว
(คือพยายามข่มใจตัวเองไว้น่ะครับ(คิดว่าทำสิ่งที่ถูกต้องจะดีกว่า)))
ตอนนี้ผมก็มีแฟน คบกันมาประมาณ 6ปีแล้วครับ

เคยชั่วเหมือนกัน คือจีบสาวในเกมส์ออนไลน์ จนเขามาเที่ยว และมานอนด้วย
แต่ผม คิดว่าถ้าเรามีอะไรกับเขา ก็เท่ากับเราผิดศีล ข้อ3
ก็เลยไม่ได้มีอะไรกัน
จากนั้นก็เลิกคบไป โดยบอกว่าผมเป็นคนชั่วนะ อย่ามาคบผมเลย
นี่คือความชั่วของผมจริงๆ





ตอนนี้ ผมลองจินตนาการเหมือนเดิม ลองคิดว่า ถ้าเรากินอาหารญี่ปุ่น เราคงมีความสุขมาก
ก็ลองไปกิน ก็ไม่เห็นจะมีความสุขจริงๆ เลย

ลองคิดว่า ถ้าเราได้มีดเล่มใหม่มา เราจะมีความสุข ก็สั่งชื้อมา ก็ไม่เห็นจะมีความสุขจริงๆ เลย

ลองคิดว่า ถ้าเราได้นาฬิกาแพงๆสวยๆ เราจะมีความสุข ก็สั่งชื้อมา ก็ไม่เห็นจะมีความสุขจริงๆ เลย

ลองคิดว่า ถ้าเราได้ขับรถเร็วๆถึงไวๆ เราจะมีความสุข ก็เลยไปกับน้องชายขับรถเร็ว จากเพชรบูรณ์ถึงเชียงใหม่ แปปเดียว ประัมาณ6ชั่วโมง(ไม่นับกินข้าวกับพักเติมน้ำมัน) ก็ไม่เห็นจะมีความสุขจริงๆ เลย




ผมก็เลยลองจินตนาการอีกหลายอย่างว่าต้องการอะไร แล้วลองคิดถึงความรู้สึก ตอนที่ได้ หรือตอนที่ทำ ตอนที่เป็นสิ่งนั้นๆ จริงๆ


ปรากฏว่า ผมไม่พบความสุขเลย


_____________________________________________________



จากประสบการณ์ที่ผ่านมา
ผมก็พอนั่งสมาธิมาบ้าง ก็มีความสุขสงบกับเขาได้เหมือนกัน แต่ปรากฏว่า ก็มีความสุขตอนอยู่ในสมาธิ
พอออกมาจิตก็ฟุ้งซ่าน


ลองกำหนดสติ ระลึกความความเคลื่อนไหวของร่างกาย ของความคิด ความรู้สึกฯลฯ
ก็รู้สึกว่า มันไม่ได้ผลกับผม (เพราะผมคงจะเหลาะแหละจริงๆ)

แต่แปลกนะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมเคยรู้สึกสบายกาย สบายใจ เมื่อได้อ่านเรื่องกฏแห่งกรรมแรกๆ
ผมสบายใจมากๆๆ คือผมรู้สึกว่าเราโชคดีที่ได้รู้กฏแห่งกรรม
เราก็ไม่กล้าทำชั่ว ก็พยายามทำแต่ความดี
แต่ตอนนี้ผมเบื่อที่จะอ่านมันแล้ว

______________________________________________________

ตอนนี้ผมรู้สึกว่า อะไรมันก็ไม่ได้ทำให้เรามีความสุขเลย
ผมเคยช่วยเหลือคนอื่น เห็นคนอื่นพ้นทุกข์ เราก็มีความสุข

ใครต้องการสิ่งของ อะไรที่ผมมี ผมให้ทุกอย่าง
ไม่ว่าจะเป็นของที่ผมชอบแค่ไหน
ผมเก็บเงินชื้อไฟฉาย หลายๆอัน ราคา เกือบหมื่น ใครบอกว่าอยากได้ ผมก็บริจาคให้หมด
มีดผมชื้อหลายเ่ล่ม 3-4พััน ใครว่าสวย ผมก็แจกหมด
ผมมีความสุขที่ได้ให้

ไม่ได้ต้องการจะให้เพื่อที่จะหวังอธิษฐานรวยชาตินี้



ตอนนี้ผมอธิษฐานอย่างเดียว คือ ขอให้ผมได้ไปพระนิพพานได้โดยง่ายโดยเร็วพลันเทอญ






______________________________________________________


ด้วยความที่เป็นคนชั่วอย่างผม
ผมคิดว่า ถ้าผมได้ไปสวรรค์ ผมก็คงจะไม่มีความสุข เพราะ ว่า แม้จะมีนางฟ้า บริวาร สมบัติ ต่่างๆ มันก็ไม่เที่ยง เราก็อาจจะต้องได้เกิดใหม่ ในภพที่ต่ำลง เช่น นรก เปรต หรือ เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน


ผมเคยคิดว่า ถ้าผมเกิดเป็นพรหม ผมก็ไม่มีความสุข เพราะ ว่าผมไม่รู้ว่าพรหมรู้สึกอย่างไร
แม้เป็นพรหม ก็ไม่เที่ยง


ผมเคยคิดชั่วๆว่า ถ้าผมได้ไปพระินิพพาน ผมก็ไม่มีความสุข เพราะ ว่าผมไม่รู้ว่านิพพานรู้สึกอย่างไร
ผมไม่ได้ปรามาศพระนิพพาน หรือ สวรรค์ หรือ พรหม นะครับ

คือด้วยความที่ผมเป็นคนโง่เขลา เบาปัญญา ผมรู้สึกว่า ผมเหมือนจมอยู่ในกองทุกข์ ออกไปไหนก็ไม่ได้
รู้สึกว่าโลกมันแคบไปหมด
อย่านับไปถึง นรก เปรต อสุรกาย สัมภเวสี หรือ สัตว์เดรัจฉานเลยนะครับ ว่าจะทุกข์แค่ไหน



ไปเที่ยวไหน ไปต่างประเทศ ไปที่ไหนๆของโลกก็ตาม ก็รู้สึกว่าโลกมันแคบจริงๆ
หรือถ้าได้ไปดาวอื่น ไปภพอื่น ไปสวรรค์ ไปภพภูมิไหน ผมก็เบื่อ
_____________________________________________________



ผมเดาว่า ตัวเองคงจะห่้างหายจากการทำสมาธิ การฝึกสติให้เท่าทันกิเลส ให้ละกิเลส ไปนาน



ผมต้องกลับมาเริ่มทำสมาธิจริงๆจังๆใช่ไหมครับ
จึงจะเป็นพื้นฐาน ของการรู้สติเท่าทันกาย ใจ

__________________________________________________


ใครจะด่า จะว่า จะประชด จะมาตี มาทุบ มาฆ่า มาทำอะไรผมก็ตาม
ก็ตามใจเลยนะครับ
ผมว่าผมไม่มีอารมณ์จะโกรธใครได้แล้วล่ะครับ
เพราะมันเบื่อเต็มทน

ผมไม่ได้อวดตนนะครับ
ผมยังมีความโกรธอยู่ แต่ตอนนี้มันเบื่อ มันก็เลย ไม่รู้สึกโกรธ
ผมมีความหลง ในรูปอยู่ ยังติดในรสอาหาร ติดในกามคุณทั้งหลาย ยังชอบผู้หญิง ฯลฯ
ยังหวงในภรรยาของตน สาเหตุที่ผมรักแฟน เพราะผมรักตัวเองครับ
คือได้รักเขา แล้วตัวเราเองนี่แหละที่มีความสุข (แต่จริงๆมันคือความทุกข์ เพราะ อยู่ไกลก็คิดถึง ไม่สบายก็เป็นห่วง ใครมาจีบก็เป็นหวง)
แต่ความโลภผมมันไม่รู้มีอยู่หรือเปล่านะครับ
ผมรู้สึกอย่างได้นุ่นได้นี่ แต่ว่า รู้สึกอีกว่า เราจะได้มาทำไม เราได้มามันก็ไม่เห็นจะมีความสุขอะไรเลย

_______________________________________________


มันเหมือนกับว่าความรู้สึกมันตีกันเองข้างใน


______________________________________________________

ผมอ่านหนังสือธรรมะัตั้งเยอะ สอนคนอื่นตั้งแยะ แต่ตัวเองกลับ โง่อยู่คนเดียว

_____________________________________________________________________________________________________________________________________
_____________________________




ตอนนี้ ผมกำลังดำเนินรอยตามคำสอนของหลวงพ่อฤาษีิลิงดำได้ซักพักแล้วครับ(ประมาณ1ปี)
คือฝึกภาวนา นะมะพะธะ
ถ้าเวลาเดิน หรือกิน หรือทำอะไร ก็พยายามกำหนดสติให้ทัน(ส่วนมากจะเผลอ)
(หลายท่านอาจจะคิดว่า ฝึกแล้วทำไมไม่ได้อะไรเลย โม้หรือเปล่า)
คืออย่างที่บอกน่ะครับ ผมมันงูๆปลาๆ จริงๆ
และผมก็พยายาม ระลึกนึกถึงความตาย ตื่นนอนตอนเช้า และก่อนเข้านอน(วันละ2รอบ)(บางวันก็ลืม (เดี๋ยวนี้มักจะลืมทำ))
ถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และ พระอริยสงฆ์เป็นที่พึ่งตลอดชีวิตและตลอดไป
และ พยายามจะรักษาศีล5 อย่างบริสุทธิ์
(ข้อ1.ไม่ฆ่าสัตว์ ข้อนี้ โอเค คือถ้าไม่มองไม่เห็นจริงๆจะไม่ฆ่ามดหรือแมง เลย ยุงไม่ตบ แต่อาจจะมีแมงเข้าตา ก็ต้องเขี่ยออก เค้าก็อาจจะตายบ้าง เวลาใส่หมวกกันนอคขี่รถก็ต้องมีแมงมาชนกระจกบ้าง
ข้อ2. ไม่ลักทรัพย์ ข้อนี้พยายามไม่ทำเด็ดขาด เพราะละอายด้วยที่จะขโมยของๆคนอื่น(แต่เมื่อก่อนเคยขโมยอย่างแรง ตอนเด็กๆ)
ข้อ3. ไม่ประพฤติผิดในกาม ข้อนี้มันฝืนใจมาก คือผมเป็นคนที่หลงรักคนง่าย และเป็นความรักที่เจือไปด้วยความหลงในรูปกายซะส่วนใหญ่ แต่ก็ไม่เคยถึงขั้นผิดศีล
จะว่าไม่เึคยผิดศีลก็ไม่ถูก เพราะตอนเด็กเคยชั่วหลงไปกับเพื่อนเหมือนกัน
และตอนโตก็ผิดศีล คือ อยู่กับแฟน โดยที่พ่อแม่ แฟนไม่รู้ (แต่ตอนนี้รู้นานแล้ว(ประมาณ4ปี)นอกนั้นไม่ีมีผิดเต็มๆ
คือมีด่างพร้อยบ้าง ประมาณว่า พยายามจะฝึกเป็นคนเจ้าชู้ (เพราะเึคยเห็นคนอื่นเขามีแฟนสวยๆเราก็อยากมีเหมือนเขา(พูดตรงๆก็คือชอบผู้หญิงคนที่มีแฟนนั่นแหละ(แม้แต่ไม่สวยก็ยังไปชอบเลย(หลายคนด้วย))))
คืออาจจะ งง เรื่องนี้นิดๆ คือประมาณว่า ผมมักจะไปชอบผู้หญิงที่มีแฟนแล้ว และผู้หญิงที่ยังไม่มีแฟน ผมก็เลยอยากจะจีบให้ได้ทั้งคนที่ผมชอบ ซึ่งเป็นคนที่มีแฟนแล้ว และทั้งคนที่ยังไม่มีแฟน และ ก็คนที่ไม่รู้ว่ามีแฟนหรือยัง
(คือความรู้สึกนี้ เมื่อก่อน แรงๆ มากๆๆๆๆ(ประมาณปีที่แ้ล้ว และย้อนบวกไปอีก 10ปี (คือรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่อายุ10-23ปี)) แต่ตอนนี้เริ่มจางๆลงแล้ว(ตอนนี้อายุ25) เพราะผมพยายามจะไม่ผิดศีล มันก็เลยเหมือนกับว่า ดอกไม้พิษมันไม่ได้น้ำหล่อเลี้ยง มันก็เริ่มจะเฉาๆแล้ว)แต่ก็ยังไม่หายไปทั้งหมด คือกำลังทรมานกิเลสตัวเองอยู่ แต่ก็ไม่วาย ไปแอบมองคนนั้นคนนี้ แล้วก็ปรุงแต่งไปว่า คนนี้ขาว คนนี้สวย คนนี้ผิวเนียน คนนี้ตาสวย
ทั้งๆที่เคยอ่าน พระธรรม เรื่องที่พระพุทธเจ้าตรัสถึงความสกปรกของร่างกาย ในเนื้อเรื่อง พระอานนท์ กับ โกกิลาภิกษุนี(คือในพระไตรปิฎกจริงๆไม่มีชื่อบอก แต่ เขาอาจจะแต่งชื่อว่า โกกิลา เพื่อให้สมจริง)
ก็คือว่าทั้งๆที่เคยพิจารณาความไม่สวยงามของร่างกาย ดูรูปอสุภะก็แล้ว ก็ยังโง่หลงในรูปกาย เสียง กลิ่น ฯลฯ
ข้อ4.ไม่พูดปด ก็พยายามทำเหมือนกัน ก็ได้เหมือนกัน แต่ก็มีหลงผิดบ้าง
ข้อ5. ไม่ดื่มสุรา ข้อนี้เอาจริงเอาจัง ไม่ผิดเลย ก็เคยมีสงสัยบ้าง เช่น ตอนไปกินซุปมิโซะ ว่ามันผสมเหล้ามั้ยน้อ )

________________________________________________________________________________________________________________________________________________







ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ







ขอบคุณครับ

 

อ่านแล้วเบื่อแทนเลยค่ะ ต้องลองทำใจดูค่ะอย่างพุทธพจน์กล่าวว่า...

ความสุขใดๆในโลกนี้เหนือความสงบนั้นไม่มี....

 

ในโลกนี้ไม่มีสุข มีแต่ทุกข์ จะทุกข์มากหรือทุกข์น้อยแค่นั้นเอง

 

เคยเป็นเหมือนกันค่ะ เบื่อๆๆๆๆ ทุกสิ่งทุกอย่างพอๆกับที่คุณเล่ามานั่นแหละค่ะ แต่ความชั่วเยอะกว่าคุณมากๆๆๆๆๆ ตั้งแต่หันหน้ามาทางธรรมแล้ว ความรู้สึกเบื่อถึงเกิดขึ้น ก่อนหน้านั้น มันมีแต่ความหลงค่ะ ดิฉันหลงโลก จึงไม่รู้สึกเบื่อ ..
แต่ความรู้สึกเบื่อนี้ เป็นอยู่พักใหญ่ๆค่ะ ตอนนี้เริ่มหายไปบ้างแล้ว ฝึกสติให้เยอะค่ะ แล้วมันจะหายไป แต่ก็ยังมาเป็นพักๆ มหาท่านว่าให้รู้ตัวตลอดค่ะ ทุกอย่างเลย ... เบื่อก็ดูไปว่ามันเบื่อ ดูไปเรื่อยๆๆ เดี๋ยวก็หายค่ะ
อนุโมทนาสาธุในบุญทุกบุญที่คุณทำมาดีแล้วนะคะ มีผู้หญิงมานอนด้วย 1ใน 100 ค่ะ ที่รอด ... สาธุ สาธุ สาธุ

 

ก่อนอื่นขออนุโมทนาสาธุการในความเป็นผู้เบื่อหน่ายในสังสารทุกข์ และตั้งปนิธานที่จะหลุดพ้นข้ามถึงฝั่งพระนิพพาน ทั้งยังประพฤติศีล เจริญภาวนาอย่างขะมักเขม้นนะครับ..

ท่านเปาทราบชัดด้วยดีแล้วในเรื่องกรรมและผลจากการที่ได้อ่านมามากนับว่าเป็นบาทฐานที่ดีที่สนับสนุนให้เกิดความละอายชั่วกลัวบาปจึงสามารถละเว้นจากการล่วงศีลได้แม้ในโอกาสที่ตนสามารถล่วงได้ นี่แสดงว่าศีลของท่านเปามั่นคงยิ่งนัก...

เมื่อท่านเปามีศีลดีเช่นนี้ ย่อมเป็นปัจจัยแก่การบำเพ็ญภาวนาที่ยิ่งขึ้นไป แม้ในเวลานี้ท่านอาจยังไม่เห็นผลอันตนคาดหวังก็ไม่ึพึงท้อแท้เสีย .. ที่จริงการเจริญภาวนานั้น หากทำไปด้วยความคาดหวังว่าจะได้สภาวะเช่นนั้นเช่นนี้ ท่านก็จะได้แต่ภาวนาเพื่อเพิ่มกิเลสตัณหาให้มากขึ้นเท่านั้น ย่อมไม่เป็นไปเพื่อพระนิพพานเลย มีแต่วิ่งออกห่างทุกที..จึงพึงพิจารณาใจตนในการเจริญภาวนาด้วยว่า ทำไปเพื่อสนองกิเลส มีตัณหา มานะหรือทิฏฐิหรือเปล่า..

เมื่อท่านเพ่งเพียรอยู่ และไม่ปรากฏผลอะไรๆ ท่านพึงทราบว่าแม้ท่านไม่ทราบว่ามีผลอะไรๆ-- อาจเพราะไม่มีอาการวูบวาบหรือแปลกๆอะไรๆก็ตาม --แต่เจตนาที่เป็นกุศลของท่านเกิดอยู่ และนี่เป็นการ"สั่งสมอัธยาศัย" ให้นิยมในการเจริญกุศลขั้นภาวนา เมื่อสั่งสมมากเข้า ก็ย่อมมีกำลังในที่สุดก็ย่อมทำได้ด้วยความง่ายดายเพราะชำนาญขึ้น..

เวลานี้ ท่านเปาพึงเพิ่มพูนปัญญา จากการศึกษาพระธรรมให้มาก ที่เรียกว่าสุตตมยปัญญาคือปัญญาขั้นการฟัง เพื่อให้ทราบชัดถึงสภาวธรรมทั้งหลาย อย่างถูกต้อง..จะไม่เกิดความเบื่อหน่ายด้วยโทสะิ เเต่เบื่อเพราะทราบสภาพจริงแท้ของธรรมชาติทั้งหลายว่า..ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา จะไม่รู้สึกว่าตนอึดอัดจนมุมอะไรๆอันเป็นจิตที่เป็นโทสะ แต่จะเกิดความกระรือรือร้นที่จะ"ทำกิจ"เพื่อความพ้นทุกข์ด้วยความเพียรอันมั่นคง..

การพ้นทุกข์ไม่ใช่ทำได้ด้วยเพียงรู้สึกเบื่อหรือไม่อยากเกิดทางความคิด ท่านเปาพึงพิจารณาให้ดีๆว่าแม้อาการเบื่อก็ไม่เที่ยง เบื่อเมื่อวานก็ดับไปแล้ว วันนี้เบื่ออีกหรือว่าไม่ค่ิอยเบื่อแล้ว ..พิจารณาละทิ้งไม่เอาแม้ความเบื่อ ท่านเปาอาจได้บรรลุโดยไม่ทันตั้งตัวก็ได้...อย่างไรก็กราบเรียนเชิญท่านเปาไปสงเคราะห์ผมด้วย..เมื่อท่านบรรลุแล้วนะครับ..

 

ท่านเจ้าของกระทู้

PM มาคุยกัน...

งานนี้ยาวครับ

 

ท่านเป็นเหมือนผมช่วงหนึ่งครับ อันนี้ขอบอกว่าเป็นจริงๆ ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนี้หายไปเพราะอะไรนะครับ คงเพราะความคาดหวังในผลการปฎิบัติ ฮ๋าๆ

 

ทำจิตใจให้ผ่องใส

 

ลองโยโสมนัสสิการในเรื่องนิวรณ์ห้าดูนะครับ หาเหตุให้พบแล้วแก้ไขที่เหตุ ปรับฐานจิตฐานใจให้เข้าสู่นิพพาธาให้ตรง มาไม่ผิดทางหรอกครับ

 

เป็นเหมือนกันค่ะ อารมณ์เบื่อทุกอย่าง บางทีรู้สึกอยากไปเที่ยว อยากหนีไปคนเดียว แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ได้อยากเที่ยวขนาดนั้นแล้ว คือไม่รู้ว่าตัวเองเบื่ออะไรกันแน่ เพราะเบื่อไปหมด แต่อารมณ์ที่เราเป็นคิดว่าน่าจะเป็นอาการของคนที่คิดมากจนถึงจุดอิ่มตัว ถึงจุดที่มันเบื่อที่ต้องมานั่งคิดนู่น คิดนั่น คิดนี่ ก็เลยเป็นว่าเบื่อ ไม่คิดแล้ว(ว้อยยย) เป็นช่วงของอารมณ์ที่เรามองไม่เห็นว่าเราต้องการอะไร เพราะไม่มีอะไรที่ต้องการอย่างชัดเจน(หากมองอีกนัยหนึ่งคือต้องการหมดทุกอย่างจนไม่รู้ว่าต้องการอะไรแน่......โลภสุดๆ)
งงมั้ยคะ เราพิมพ์เอง เราก็งงเองเลยค่ะ รู้แต่ว่า มันเบื่อน่ะค่ะ

 

เอ่อ...พี่ขอกล่าวความจริงนะคะ อย่าถือสานะคะ

ทำไมระบบความคิดของน้อง มันซับซ้อนจังเลยค่ะ

หากพี่จะเอาไปเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์นี่ เขียนไม่ได้นะคะ เพราะมันวน loop ซ้อนไปโน่น ทับไปนี่มากมาย

ไม่คิดสักพักได้มั้ยคะ
เท่านั้นจบ

 

เอ้อ...พี่ไออ่าน 2 รอบเลยนะกว่าจะจับจุดได้

1.อายุน้องประมาณ 25-28 ปี
2.เจ้าชู้---อสุภกรรมฐาน แผ่ส่วนบุญให้สาวๆ ที่เคยทำเขาทุกข์ใจ
3.จิตไวและละเอียด ---ทำอานาปาณสติ
4.ดื้อดึง...พ่อแม่พูดอะไร ไม่เคยฟัง ---ซื้อของไปกราบเท้าพ่อแม่
5.ประสบความเสียใจ จนทำให้เป็นคนใจด้านชา---นั่งกรรมฐาน แผ่ส่วนบุญให้เจ้ากรรมนายเวร
6.ผีสาว เจ้ากรรมนายเวร ให้น้องเขาทำบุญ แผ่ส่วนกุศลไปให้นะจ๊ะสาวน้อย
แล้วไม่ต้องโกรธพี่ไอที่โพสต์ในนี้นะ พี่ไอหวังดีจร้าคุณน้องผีสาว

ทำแค่เนี๊ยะ ไหวมั๊ย

 

:z6บวชเลย...บวชเลย....:z2บวชเลย..ๆ....ๆ...chearrๆ....ๆ....ๆ.....ๆ.....:z5ๆ.......ๆ

.....ๆ......qsquๆ.......ๆ........denceeๆ......ๆ...สาธุ.

 

ขออนุโมทนาสาธุ ธรรมใดที่ท่านสำเร็จแล้ว ขอข้าพเจ้าสำเร็จด้วยเทอญ สาธุๆๆ

 

ลืมไปหรือเปล่า มันเป็นอาการของ ถีนมิทธะไม่ใช่หรือ?

 

นิวรณ์ 5 ก็มีอาการแบบนี้

แต่คิดวนไปวนมาเขาเรียกฟุ้งซ่าน

วิจิกิจฉา ลังเลสงสัย อุทธะจะ กุกุจจะ

แต่อย่าลืมนะ เจ้ากรรมนายเวรสาวสวยเขาทวงสัญญาอยู่

ว่าจะรักรักตลอดไป

เจอกี่เคส ก็เป็นแบบนี้หมดค่ะ