บันทึกอาหรับ

ไอนำมาบันทึกลงในนี้ เพื่อเผยแพร่ประสบการณ์ทะลุมิติ การระลึกชาติ และสัญญาในอดีตชาติ ของคนรู้จักท่านหนึ่ง ให้เพื่อนๆ ได้อ่าน โดยหวังว่า หากเพื่อนๆ ได้อ่านแล้ว อาจจะมีสัญญาที่เกี่ยวข้องกันได้ แล้วร่วมกันแชร์ประสบการณ์ลงในบันทึกฉบับนี้ด้วยกันค่ะ

มาเริ่มตามรอยวันวาน ที่มีกลิ่นไอของแดนทะเลทรายกันเลยนะคะ

ณ สันทราย อ้างว้างกลางทะเลทราย ข้าพเจ้าเฝ้าหวังว่า จะมีสักคนที่ได้ยินเสียงกรีดร้อง ที่ดังกึกก้องในโสตประสาทของข้าพเจ้า หากแต่ว่า ยิ่งข้าพเจ้าพยายามตะเกียกตะกาย มองหาผู้คนแล้ว กลับพบว่า ตนเองอยู่เพียงลำพัง ถูกทอดทิ้งให้เดินย่ำลงบนผืนทรายอันร้อนระอุ โดยปราศจาคมิตรร่วมทางเลยสักคน และนั่น ทำให้ข้าพเจ้ายิ่งเพิ่มเสียงกรีดร้องให้ดังเพิ่มขึ้น หากแต่ว่า ไม่มีผู้ใดผ่านมาได้ยินเสียงโอดครวญที่ดังกึกก้องกัมปนาทของข้าพเจ้าเลยสักคน ... ไม่มีเลยแม้แต่คนเดียว

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=C3lWwBslWqg"]YouTube - Sting - Desert Rose[/ame]

 

ข้าพเจ้าร้องขอความช่วยเหลือจนถึงเฮือกสุดท้ายของเส้นเสียง

ไม่มีใครสักคนที่จะหยิบยื่นความช่วยเหลือให้ข้าพเจ้า

ข้าพเจ้าตัดสินใจหยุดกรีดร้องตะโกนประดุจคนบ้าคลั่ง แล้วจัดการกับมรสุมความคิดเพียงลำพังคนเดียว

ฉับพลันเท้าน้อยๆ ของข้าพเจ้าสะดุดกับวัตถุประหลาดที่สะท้อนแข่งแสงสุริยันต์ วัตถุดังกล่าวดูคล้ายกับตะเกียง หรือว่า ข้าพเจ้าจะเห็น มิราจ ต้องใช่แน่ๆ เพราะข้าพเจ้าขาดน้ำมา 2 วันเต็มๆ แล้ว

นิ้วน้อยๆ ที่แห้งผากของข้าพเจ้า บรรจงหยิบวัตถุประหลาดขึ้นมาตรวจสอบว่า เป็นเพียงภาพมายาทางความคิดหรือไม่ เสียงวัตถุประหลาดดัง คลิ๊ก ดีดผึงขึ้นมา เนื่องจากนิ้วมือของข้าพเจ้าไปสัมผัสกับกลไกของตะเกียงโดยมิทันระวัง

ช่างอัศจรรย์ยิ่งนัก โอเอซิสขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นตรงกลางของพื้นที่อันเวิ้งว้างของทะเลทราย ปราสาททรายขนาดมหึมาตั้งตระหง่านสูงเด่น อวดรูปโฉมท้าทายให้ข้าพเจ้าก้าวเท้าเดินตามไป เม็ดทรายอันร้อนระอุแทรกเข้าไปตามง่ามนิ้วเท้าทั้งสองของข้าพเจ้า ก่อให้เกิดแผลพุพองขึ้นถึงข้อเท้า ข้าพเจ้าทรุดลงนั่งหมดแรง...สลบไสลกลางโอเอซิส หน้าปราสาทแห่งนี้

ข้าพเจ้ารู้สึกตัวอีกครั้ง พบว่าตนเองตื่นขึ้นกลางปราสาทสวยงาม ชายชุดขาวยืนจังก้าล้อมรอบข้าพเจ้า ข้าพเจ้ายื่นมือน้อยๆ อันสั่นเทาขึ้นไปคว้าชายชุดสีทองคนหนึ่งที่เดินตรงเข้ามา หากทว่า ชายท่านนั้นเดินผ่านไป เป็นเพียงภาพมายาที่สัมผัสไม่ได้ บัดนี้ มีผู้คนมากมายรายล้อมข้าพเจ้า แต่ไม่มีแม้สักคนเลย ที่จะยื่นมือขึ้นมาช่วยเหลือข้าพเจ้า ทุกคนล้วนเดินผ่านไปเปรียบเสมือนข้าพเจ้าไม่มีตัวตน

เสียงผู้คนสนทนาภาษาที่ข้าพเจ้าไม่รู้จัก ก้องไปทั่วปราสาทแห่งนี้

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=xM6AyfRBjlk"]YouTube - H.H Sheik Mohammed Bin Rashid(Zabeel Palace) 3-9-08[/ame]
ข้าพเจ้าขออนุญาตหยิบยกสถานการณ์จำลองนี้ มิได้มีเจตนา ละลาบละล้วงแต่ประการใด​

 

ช่างน่าประหลาดใจเสียจริง อาการขาดน้ำขาดอาหารของข้าพเจ้าหายไปโดยสิ้นเชิง และบัดนี้ ตะเกียงน้อย น้อย ที่ข้าพเจ้าพบโดยบังเอิญ ได้มาอยู่ที่บั้นเอวของข้าพเจ้า ต้องมีใครบังอาจจับต้องเรือนร่างของข้าพเจ้าแน่ๆ มิเช่นนั้น หูตะเกียงจะมาแขวนอยู่ที่เข็มขัดเส้นน้อยของข้าพเจ้าได้อย่างไร

ข้าพเจ้าพยายามเดินไขว่ขว้าร่างกายของผู้คนรอบปราสาทซึ่งขณะนี้แน่นขนัด แต่กลับพบว่า ไม่มีใครเลยจริงๆ ที่สนใจข้าพเจ้า ทุกคนต่างพูดคุยหยอกล้อกันเสมือนข้าพเจ้าไม่มีตัวตน

และแล้ว สุรเสียงดังก้องกัมปนาทพสุธาสะเทือนก็ดังขึ้น เป็นภาษาที่ข้าพเจ้าไม่เคยได้ยิน แต่กลับสามารถเข้าใจได้อย่างถ่องแท้

ผู้บุกรุก !!!

แล้วเพิ่งมองตาขมึงทึงมาที่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้ารีบตะกายคลานสี่เท้าหนีออกจากปราสาท เนื่องจากข้าพเจ้าไม่มีเรี่ยวแรงลุกขึ้นยืนเลย เพราะความหวาดผวาอย่างถึงที่สุดของชีวิต

 

สิ้นเสียงชายดังกล่าว ผู้คนรอบกายของข้าพเจ้าต่างจ้องมองมาที่ข้าพเจ้าพร้อมจะคว้าตัวของข้าพเจ้า ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมากเพราะข้าพเจ้าเข้ามาในปราสาทนี้ตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีใครสนใจข้าพเจ้าเลย

เพียงเสี้ยววินาที ร่างของข้าพเจ้าถูกตรึงลงที่พื้นหินสีขาวขัดมัน ข้าพเจ้าพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่ไม่น่าเชื่อเลยว่า ชายที่ตรึงข้าพเจ้าไว้จะมีเรี่ยวแรงมหาศาล ทั้งที่ข้าพเจ้ามิใช่หญิงสาวร่างเล็ก ชายดังกล่าวกดข้าพเจ้านอนลงที่พื้น คร่อมข้าพเจ้าไว้ แล้วยึดมือทั้งสองของข้าพเจ้าขึ้นเหนือศรีษะ

ใช่ ข้าพเจ้าหมดเรี่ยวแรงขัดขืน นอนแน่นิ่งกลางปราสาท นั่นเอง

นั่นคือสติสัมปะชัญญะเฮือกสุดท้าย ที่ข้าพเจ้ารับรู้

 

ข้าพเจ้าตื่นขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้แปลกประหลาดมากที่ไม่มีผู้คนรอบกายข้าพเจ้าเลย ข้าพเจ้าจึงได้ฤกษ์ออกเดินสำรวจรอบๆ

โอ้โห...ไม่น่าเชื่อเลยนะ ออกมาจากท้องพ่อท้องแม่ ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นอะไรอลังการเช่นนี้มาก่อน ทั่วปราสาทประกอบด้วยสีทองมากมาย นี่ข้าพเจ้ากำลังฝันอยู่หรือเปล่า นี่อาจเป็น มิราจ กลางทะเลทรายเพราะข้าพเจ้าถูกทิ้งให้อดข้าวอดน้ำมาสองวันเต็มๆ แล้วใช่มั้ย
หรือว่าข้าพเจ้าจะตายไปแล้ว แล้วมาจุติบนสรวงสวรรค์ คงจะใช่ แน่ แน่ ข้าพเจ้าคงตายไปแล้ว

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=_WFbyjg748Q]YouTube - The worlds Biggest house........[/ame]​

 

ข้าพเจ้าเดินสำรวจไปรอบๆ เพื่อถามหาเทวดา นางฟ้าสักองค์ เผื่อว่า ข้าพเจ้าจะได้สอบถามว่า เกิดอะไรขึ้นกับข้าพเจ้า

แต่ปรากฏว่า ไม่มีเทวดานางฟ้าเลยสักองค์ แล้วท้องน้อย น้อย ของข้าพเจ้าเริ่มร้อง จ๊อก จ๊อก ข้าพเจ้าจึงรีบสาวเท้าเดินไปเพื่อหาอาหารมายาไส้

ข้าพเจ้าเข้าไปในห้องน้ำ รีบเปิดก๊อกเพื่อตักตวงสายน้ำเข้าริมฝีปากที่แห้งผาก ข้าพเจ้าดื่มน้ำจากก๊อกจนพุงกาง จากนั้น จึงเริ่มออกเดินหาอาหารในห้องต่างๆ โดยหวังว่า จะมีสักห้องที่เมตตาความหิวโหยของข้าพเจ้า

โดยมิทันระวัง ข้าพเจ้าถูกใครสักคนรวบตัวจากทางด้านหลัง ข้าพเจ้าไม่เห็นใบหน้าของเขา เพราะเขาสามารถล๊อคข้าพเจ้าได้โดยที่ไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้เลย เสียงเขาตะโกนเข้าที่ใบหูด้านขวาของข้าพเจ้า พร้อมเสียงลมหายใจหอบถี่ ถี่ ว่า

เจ้าจะทำอะไร

เช่นเคย ภาษาที่กรอกเข้าหูขวาของข้าพเจ้า เป็นภาษาเดียวกับที่ข้าพเจ้าเคยได้ยินก่อนสลบ แต่เหตุใดข้าพเจ้าสามารถฟังรู้เรื่องก็มิทราบ

ข้าพเจ้าจึงสื่อสารภาษาอังกฤษออกไปว่า

Please Help ! I am very hungry. อันแปลว่า ได้โปรดช่วยข้าพเจ้าด้วย ข้าพเจ้าหิวมาก

เมื่อได้ยินดังนั้น ชายร่างยักษ์จึงคลายร่างของข้าพเจ้าออก แล้วจับร่างของข้าพเจ้าหันมาพินิจพิจารณา เขามองผ่านตาสีดำของข้าพเจ้า แล้วกระชากผมของข้าพเจ้าให้แหงนไปข้างหลัง แล้วกล่าวว่า

เจ้ามาที่นี่ได้ยังไง

เช่นเคย เขาใช้ภาษาเดิม ข้าพเจ้าเข้าใจจึงตอบว่า

I dont know. (ฉันไม่รู้)

เขาจึงเพิ่มแรงกระชากผมของข้าพเจ้าให้แหงนไปข้างหลังเพิ่มมากขึ้น ข้าพเจ้าร้องโอดโอยของความเมตตาดังลั่นว่า

Mercy please Mercy please

 

ชายร่างยักษ์ดังกล่าวเริ่มคลายแรงกระชากผมของข้าพเจ้า จากนั้น เขาถามข้าพเจ้าว่า

เจ้าเอานี่มาจากไหน พร้อมชูตะเกียงที่ข้าพเจ้าพบโดยบังเอิญขึ้นมา

I dont know too (ไม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน)

ชายคนนี้โกรธข้าพเจ้ามากเมื่อได้ฟังคำตอบ จึงกระชากข้าพเจ้าไปติดผนัง แรงกระแทกทำให้ข้าพเจ้าทรุดลง แต่ไม่สามารถนั่งลงได้ เพราะเขายึดแขนข้าพเจ้าขึ้นข้างบนเหนือศรีษะอีกแล้ว ข้าพเจ้าปวดร้าวแขนทั้งสองข้างมาก ข้าพเจ้ารีบตะโกนว่า

No lies No lies please please (ไม่ได้โกหก ได้โปรดเถิด)

เสียงเขาร้องเรียกคนมาเพิ่ม ข้าพเจ้าจึงช๊อคมาก เพราะพวกที่มาด้วย เอาปืนมาจ่อกะโหลกของข้าพเจ้า

ข้าพเจ้าจึง ปัสสาวะราดกางเกง แล้วจากนั้น ข้าพเจ้าก็จำไม่ได้ตามเคยว่า ผ่านตรงนั้นมาได้ยังไง เพราะพอรู้สึกตัวอีกที ข้าพเจ้าได้กลิ่นหอมของอาหาร และได้ลิ้มรสน้ำผึ้งที่ริมฝีปากในสภาพที่นอนหลับอยู่

 

ข้าพเจ้าเลียริมฝีปากรสน้ำผึ้งแบบตะกละตะกลาม เนื่องจากไม่มีอาหารตกลงสู่ท้องของข้าพเจ้าจนท้องไส้แสบไปหมดแล้ว เสียงเดิมก็ดังขึ้นจนข้าพเจ้าตกใจผวาอีกครั้ง

ตื่นแล้วก็ลืมตาสิ

ข้าพเจ้ามิกล้าเผยอเปลือกตาขึ้น จึงตอบกลับไปว่า

You are very scary. I will not open my eyes. It is a dream for sure.
(คุณน่ากลัวมาก ฉันจะไม่ลืมตาขึ้นมาหรอก นี่คือฝัน ชัวร์ ชัวร์)

เสียงชายหนุ่มหัวเราะดังลั่น ข้าพเจ้าจึงลืมตามาดู คราวนี้ ข้าพเจ้าถอยไปติดข้างฝาบนเตียง เนื่องจากกลัวโทสะของชายดังกล่าว ว่าจะใช้ความรุนแรงกับข้าพเจ้าอีกครั้ง

เขากล่าวว่า เจ้านี่ตลกน่าดูเลยนะ จะตายแล้วยังมีอารมณ์ขัน เจ้าฟังอารบิคออกก็แสดงว่าเจ้าเป็นคนแถวนี้ แล้วทำไมไม่พูดอารบิคล่ะ

ข้าพเจ้าตอบว่า I understand what you talk but I cant speak Arabic.
(ฉันเข้าใจภาษาของท่าน แต่พูดไม่ได้)

โกหก ชายหนุ่มตะโกนลั่น ดูเหมือนว่า โทสะของเขาจะเพิ่มทวีคูณทุกครั้งที่ข้าพเจ้าเอื้อเอ่ย ข้าพเจ้าเลยเอาผ้าห่มมาคลุมโปง พร้อมซ่อนตัวในผ้าผืนใหญ่นั้น

ชายหนุ่มเริ่มโมโหกระมัง เพราะเขากระชากผ้าห่มออกแล้วบอกว่า

เจ้าอย่าเล่นเป็นเด็ก เด็ก นะ ความเมตตาของเรามีขีดจำกัด

ข้าพเจ้าจึงออกจากผ้าห่ม แล้วบอกว่า

Let me eat first and I'll tell you all.
(ให้ฉันกินก่อนนะ ค่อยเล่าให้ฟัง)

ชายหนุ่มจึงเอาแป้งที่มีขอบไหม้เกรียมคล้ายพิซว่าแต่ไม่มีหน้า มาให้ข้าพเจ้ากิน ข้าพเจ้ารีบตะครุบ แล้วยัดอาหารลงกระเพาะอย่างเร่งรีบ

แป้งนี้มีกลิ่นตุ ตุ คล้ายกับแป้งที่ข้าพเจ้าเคยกินในร้านอาหารอินเดียที่มหาวิทยาลัยที่ข้าพเจ้าเรียน แต่เขาเรียกว่า จปาตี แต่เจ้าหนุ่มนี่เรียกว่า นาน

แปลกมั้ยล่ะ

 

ขณะที่ข้าพเจ้านั่งเอาแป้งแผ่นเข้าปาก ชายโหดนั้นจ้องมองข้าพเจ้าอย่างพินิจพิเคราะห์ เขาชอบมองมาที่หน้าผากของข้าพเจ้า เอ...อย่าบอกนะว่า เห็นตาที่สามของข้าพเจ้า เพราะข้าพเจ้าตาทิพย์เปิดตั้งแต่อายุ 12

ไหน ไหน ก็แล้ว ข้าพเจ้าเลยสแกนจิตของชายหนุ่ม ดูซิว่า คิดอะไรอยู่ ข้าพเจ้าจึงหลับตาลงแล้วก็กินไปด้วย อ่านจิตไปด้วย

ชายหนุ่มพูดว่า เจ้าขี้เกียจ กินไปนอนไปได้ยังไง ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย

ข้าพเจ้านั่งหลับตายิ้ม แล้วพยายามอ่านจิตว่า เจ้าจอมโหด มันคิดอะไรอยุ่

ข้าพเจ้ากำลังอ่านได้ว่า เขาคิดว่า ข้าพเจ้าเป็นไส้ศึก เข้ามาสอดแนมในถิ่นของเขา

และแล้ว ข้าพเจ้าถูกชายหนุ่ม เขย่าร่างแรงๆ แล้วบีบต้นแขน พร้อมขู่ว่า

เราไม่ใช่เพื่อนเล่นของเจ้านะ กินแล้วก็เล่าให้ฟังสิว่า เจ้ามาทำไม แล้วตะเกียงของเจ้าด้วย

ข้าพเจ้าถูกปลุกจากการทำสมาธิ จึงตอบไปว่า

My last memories are all about desert and thirst.(ความทรงจำสุดท้ายที่จำได้คือ เกี่ยวกับทะเลทรายและการกระหายน้ำ)

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=tq6Jl-Gnnbw"]YouTube - Garfield Quickie - Food[/ame]​

 

ข้าพเจ้าได้ที ก็ขู่ตอบกลับไปว่า

If you dont treat me nice, I'll tell nothing.
หากท่านไม่ดูแลเราดี ดี นะ เราจะไม่บอกอะไรเลย

ซึ่งข้าพเจ้านึกว่า วิธีดังกล่าวฉลาดแล้ว ที่จะล่อลวงเอาน้ำและอาหารมาให้เยอะๆ แต่ปรากฏว่า เจ้าจอมโหดจับข้าพเจ้ามาขย้ำคอ แล้วขู่จะฉีดยาให้คายความลับออกมา ข้าพเจ้าจึงรีบเล่าให้ฟัง เอาเป็นว่าต่อแต่นี้เป็นที่รู้กันว่า ข้าพเจ้าพูดอังกฤษ แต่เจ้าจอมโหดพูดอาหรับแล้วกันนะ

เสียงข้าพเจ้าดังอู้ อู้ เพราะคอหอยถูกบีบ จึงกล่าวต่อแบบอู้ อู้ ว่า

ท่านดุแบบนี้ เป็นวิธีต้อนรับอาคันตุกะหรือ แสดงว่าที่นี่คือบ้านป่าเมืองเถื่อน วัฒนธรรมตกต่ำยิ่งกว่าการที่เราหลับตากินข้าวเสียอีก

ชายโหดได้ยิน จึงหัวเราะแล้วบอกว่า

เจ้านี่ฉลาด วาจายอกย้อนเสียจริง แต่จำไว้นะ ที่นี่เราคือเจ้านาย เราสามารถฆ่าเจ้าทิ้งเมื่อไรก็ได้

ข้าพเจ้าเลยโกรธมาก แล้วตอบว่า

อีแบบนี้ ตายเสียดีกว่า

ยังไม่สิ้นสุดเสียงตอบกลับ ข้าพเจ้าก็ถูกเจ้าจอมโหดบีบต้นแขนอีกรอบ คราวนี้ขึ้นเป็นจ้ำ จ้ำ สีแดงๆ เลยล่ะ

สมัยเด็กๆ ข้าพเจ้าไปเที่ยวต่างมิติมาเยอะ แต่ไม่เหมือนคราวนี้ ทำไมมันสมจริงสมจัง เพราะสมัยก่อนตอนถอดกายทิพย์ไปเที่ยวนั้น ข้าพเจ้าไม่มีความหิว หรือความเจ็บปวดต่างๆ เอ...หรือว่าเหตุการณ์นี้มิใช่นิมิตร แต่ข้าพเจ้าถูกนำมาทิ้งที่มิตินี้ โดยใครสักคน เพราะหากตายไปแล้ว ทำไมไม่เจอเทวดาสักองค์ มีแต่คนป่าจอมโหดคนนี้ล่ะ

 

หุ หุ เจอเอามาเข้าแบล๊คโฮล สงสัย ชีจะว่างมาก เลยชอบย้ายโน่นนี่ งานไม่มีทำก็เลยเอาเวลามายุ่งเรื่องคนอื่นเนอะ

น่าจะเอาเวลาไปขัดรักแร้ และขี้ไคล ที่ข้อพับด้านในของหัวเข่าเสียมากกว่าแฮะ หากสัมผัสไม่ได้ แต่ชอบยุ่งวุ่นวาย ก็กรูย้ายมาเรื่องผี ผี ยังเสรือกตามมารังควาญนะเมิง
เมิงดูเด็กเมิงด้วยนะ อย่าให้กรูตามไปขย้ำคอมัน แมร่งหลายกระทุ้แล้วนะเมิง
พวกโง่เง่าเต่าตุ่น ขี้อิจฉา กรูยกนิ้วให้มรึงเลยนะ กรูไม่แปลกใจหรอกทำไมชีวิตเมิงถึงเป็นแบบนี้
-ถูกทิ้งเป็นประจำ ทั้งเพื่อนชาย+หญิง เพราะพวกผู้หญิง คบกันไม่ได้นาน เนื่องจากความปากมากของเมิง
-เมิงตั้งความหวังในชีวิตสูงกว่าที่สมควรจะใฝ่ฝัน ตั้งไว้มาก ก็รับความล้มเหลวไม่ได้ ทางที่ดีเมิงควรจะเจียมตน คิดฝันธรรมดาๆ
เมิงเจาะกระทุ้ ย้ายกรูเป็นประจำ เพราะเมิงรับไม่ได้ว่า กระทุ้กรูคนอ่านเยอะ สมองยังเมิงอ่านไทยยังไม่ออกเลย กระทู้ที่แล้วว่ากรูขายสิงสาราสัตว์ กรูจะได้ขายให้เมิงดูจริงๆ เลย คราวนี้ขาย เมิง นั่นแหละ ดอกเอ๊ย
กรูไม่ใช่คนเหลาะแหละ หากโทสะกรูจาง มรึงถึงจะนอนหลับนะ เมิงเล่นกรูก่อน กรูป่าวนะเมิง จะมาโทษกรูไม่ได้นะ 5 กระทู้แล้วเมิง

 

เมิงด้วย คนสั่งย้าย เรียกร้องกันเองนะ ไปเตรียมหา พาราเซตามอนมาเตรียมไว้เลย เมิงต้องเจอของจริง ซากสิงสาราสัตว์ที่กรูเลือกให้ เหมาะกับเมิงเด๊ะ เด๊ะ

เมิงมิใช่เจ้ากรรมนายเวรกรู ก็อย่าเสนอหน้านะเมิง ความอดทนมีขีดจำกัด มิใช่นางฟ้าที่ไหนนะ จะยกโทษให้เมิง 5 ครั้งติด ติดกัน

 

หมดอารมณ์ อารมณ์ดีค่อยมาพิมพ์ต่อแล้วกัน

 

โถ โถ ไว้รออีกล้านปีนะเมิง ค่อยมาเรียกกรู หนู หนู

กรูอายุเป็นพันปีนะเมิง ทำล้อเล่น เมิงไปดูกระทุ้อื่นเลยไปว่า เข้าสเป๊คเมิงเปล่า

ทำสเป็คสูง โถ...โถ...คว้าสักคนก่อนนะเมิงก่อนจะระนาว

โพสต์ให้พวกดูเลยว่า อ้ายอีเป็นยังไง เรื่องผีผีเสรือกอ่านไม่ออก ทีเรื่องอื่นแหม...

 

ก๊ากก ไม่เห็นจะสะท้านอะไรเลย จำไว้ เหนือฟ้ายังมีฟ้า เมิงแน่ก็เอาตัวให้รอดนะ

กรุไม่ใช่นางฟ้า จำใส่กะโหลกไว้ ห้องจิตวิทยาเอือมเมิงกันหมดแล้ว เขียนสิ่งดีๆ สิ่งที่เป็นประโยชน์ เสรือกย้ายเข้าหลุมดำ

 

เมิงนี่ ศัตรูรอบทิศเลยนะ แผ่เมตตาบ้างนะเมิง ไปเรียกพี่ผู้ชายมาเคลียร์กับกรุดีกว่า ดูท่าจะมีวิสัยทัศน์ มากกว่าเมิง

 

ความรู้สึกช้าจริงนะ ทางที่ดีหาพี่ชายมาคุย อย่าใช้เด็กทำงานเลย มวยคนละรุ่น แล้วข้อสำคัญ เด็กมันเริ่มก่อนนะ แล้ว เด็กมันผิดจริง คนอย่างเราไม่พูดโกหกให้ตกสวรรค์เล่น เล่น หรอก

 

ให้เอาไว้เป็นกรณีศึกษา ร้องเรียนที่นี่ และไม่ปล่อยเด็กคนนี้ เราตามถึงที่สุด เหตุเพราะกระทำการณ์ 5 ครั้ง ติดต่อกันแล้วอย่างไร้เหตุผล

เราเรียกว่าเด็ก เพราะเด็กจริงๆ ทั้งความคิดความอ่าน ไม่รู้เลือกมาทำงานจรรโลงพระพุทธศาสนาได้ยังไง การฝึกกรรมฐานก็รีมูฟย้ายมาหลุมดำ และเป็นการ Doulbel Standard โดยใช้วิจารณญานที่ไม่มีเลยของตัวเอง

เราเล่าให้ฟังตั้งแต่บันทึกแวมไพร์ก่อนกลายร่างแล้วว่า เรามิใช่แก๊งค์สวรรค์ หากแต่เราพูดความจริง เราให้เบอร์ไว้หากมีปัญหา โทร.มาเคลียร์ เอาเด็กคนนั้นมา เพราะเราไม่ปล่อย

0805865427

เราเปิดให้โทร.ติด ไม่ต้องกลัว เพราะเรามีเหตุผลเสมอ มิเช่นนั้น เราทำงานหลักไม่ได้เลย เจอเด็กคนนี้ก่อกวนตลอด

 

มาเล่นหน้าไมค์สิ กลัวไรฟะ ทำปอดแหก เมิงไม่เคยดู Vampire Diary, Twilight หรือไง True Blood ก็ไปหาดูเอานะ จะได้ตาสว่าง

กรูไม่เคยจับผีผิดตัวเลย

 

อะไรกันครับ เข้ามาดูเพราะเห็นว่าแปลกดี แต่กลับเจอของแปลกยิ่งกว่า