ผมทำกรรมอันใดหรอครับ ผมถึงชอบมีจิตคิดลบหลู่สิ่งศักสิทธิ์โดยที่ไม่ได้เจตนาเลย

ผมทำกรรมอันใดหรอครับ ผมถึงชอบมีจิตคิดลบหลู่สิ่งศักสิทธิ์โดยที่ไม่ได้

เจตนาเลยแบบว่าจิตไปเอง

ผมเป็นแบบนี้มาสักสามเดือนกว่าแล้วยกตัวอย่างนะครับ อย่างเช่น ผมเห็นศาล

พระภูมิ พระพุทธรูป ผมก็ชอบเผลอ คิด ไม่ดีไปเช่น ว่า กล่าว หรือลบหลู่ ไป

เช่นไอ้......อาไรก็แล้วแต่ ผมไม่ได้ตั้งใจจะคิดเลยมานคิดไปเองเละผมก็ต้อง

มาทนนั่งเสียใจกับความคิดที่คิดไปโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ กลัวจะเกิดบาป กลัวจะ

เกิดผลร้ายตามมาว่าไปลบหลู่ ทั้งๆที่ผมเป็นคนทำบุญบ่อยด้วยนะ ทำไมจิตผม

ถึงคิดไปแบบนั้น พอจะหยุด พอจะห้ามมันก็เหมือนไปกระตุ้นทำให้คิดไป โดย

ไม่ได้ตั้งใจ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุเลย ผมเลยอยากจะลองสอบถามวิธีแก้ไขพอจะ

มีไหม เคยคิดอยากจะไปอยู่เมืองนอกที่ไม่มีศาลไม่มีพระ จะได้ไม่นึกไม่ลบหลู่

ผมกลัวบาป กลัวผลร้ายที่จะตามมาแต่ห้ามคิดไม่ได้สักที :'(

 

ถ้าพูดถึงเรื่องกฏแห่งกรรม.....

ก็คือกรรมที่จิตชอบคิดปรามาสบ่อยๆ......เป็นมโนกรรมที่เกิดขึ้นในใจ.........

ตัวเกิดมันก็คือ.....เราชอบไปเห็นอะไร.....ที่รู้สึกขัดใจเราแล้วไปปรามาสอยู่ในใจ.....โดยเฉพาะผู้ที่มีศีลและผู้ปฏิบัติเช่น พระสงฆ์เป็นต้น......

ซึ่งจริงๆสิ่งที่เราเห็นนั้นมันไม่ใช่ในสิ่งที่เราคิดแล้วก็ไปปรามาสท่านในใจ....เช่น พระท่านนี้อะไร....ไม่สำรวม....ไม่บริสุทธิ์......อะไรอย่างนี้เป็นต้น......ซึ่งท่านไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด.....อย่างนี้.....

จริงๆแล้วมันเกิดจากกรรมและผนวกด้วยกิเลสในใจ......

มันจะเด้งขึ้นในจิต.....แบบไม่ได้ต้องการให้เกิด......แล้วทำให้หม่นหมอง......ถ้าจิตนี้เกิดขึ้นตอนใกล้ตาย.....ก็ไปอบายภูมิไปเลย......

วิธีการ มี ๒ วิธีคือ ๑.เมื่อจิตนี้เกิดขึ้นในจิตเมื่อใด...ขอขมาพระรัตนตรัยทันทีที่มันเกิด... ๒.สติกำหนดรู้.....เมื่อจิตมันเป็นอย่างไรก็รู้มันไป.....จิตไม่ใช่เราเหนือการบังคับ...จิตมันไม่ใช่เรา..ไม่ใช่ของเรา...อย่างนี้ก็ได้.....

สิ่งที่แนะนำเพิ่มเติมคือ...... ๑.หยุดสร้างกรรมใหม่ที่จะเกิดขึ้น(สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่เราคิด).....๒.เมื่อสวดมนต์หรืออะไร....ต้องรู้จักการขอขมาพระรัตนตรัยให้เป็นปกติ........

โมทนาสาธุตั้งใจปฏิบัติครับ....

 

บางทีเราก็เป็น นะ จิตมันคิดไปเ้อง คิดไปในทางไม่ดี

เี่ราก็พยามไปคิดเรื่องอื่นแทนนะ

 

ผมก็เป็นครับ ทำยังไงดีครับ

 

ต้องพยายามหักห้ามจิต ใจ ตนเองไม่ให้คิดเช่นนั้นน่ะค่ะ
เพราะมันจะติดเป็นนิสัยค่ะ บางทีไม่ได้ตั้งใจ แล้วก็รู้สึกไม่ดีด้วย
แต่จิตใจมันชินกับการคิดแบบนี้น่ะค่ะ

 

จิตดำ[มาร]กับจิตขาวมันตีกัน...
จิตขาวมันชอบทำบุญ..ก็ยังดีถือว่าเป็นกุศลให้กับตัวเอง
จิตมารมันก็ชอบขัด..ด่า.ด่า..ไปทั่ว พึ่งจะเป็นมาสามเดือนเหรอค่ะ..เอ้าเป็นกำลังใจให้ขอขมาพระบ่อยๆ ถ้าคิดไม่ดีขึ้นมาจิตจะได้สงบ..แต่ถ้าจะขจัดมันจริงๆ ต้องไปฝึกทำกรรมฐานค่ะ...อนุโมทนา

ถ้าจะไปฝึกจริงแนะนำให้ฝึกแบบสติปัฏฐานสี่ค่ะ..ที่กรุงเทพฯ ก็มีหลายที่ค่ะ
http://jarun.org/80/home.html

 

มองโลกในแง่ดีครับ แล้ว เคารพในพระ พุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เราก็จะละอายใจต่อบาปครับ

 

ครูบาอาจารย์ท่านก็เคยแนะนำให้หมั่นขอขมาพระรัตนตรัยบ่อยๆค่ะ สาธุ

 

น่าจะเกิดจาก การที่เราวางรูปแบบของเรา ว่าสิ่งนั้นต้องเป็นอย่างนี่
อย่างนั้น เช่น อาหารอร่อย ต้องมีรสชาติที่เราชอบ
พอเราไปกินเเล้ว ไม่เหมือนดังใจ ก็บอกว่าไม่ดี
เเต่คนอื่นอาจจะว่าอร่อยดีครับ
คงจะเป็น กิเลส

ทางเเก้ของผม คือ ทำใจให้เป็นกลาง เห็นสักเเต่ว่าเห็น ได้ยินสักเเต่ว่าได้ยิน ไม่นำมาปรุงเเต่ง คิดปรุงเเต่งได้
ก็หยุดปรุงเเต่งได้ในทันใด

 

ก็ขอขมาซะ เพราะเป็นแบบนี้กันเยอะ

 

เราก็เป็นนะ (คิดว่าใครๆก็เป็น) ทั้งๆที่เราชอบทำบุญ รักชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์
และยึดเอาพระรัตนตรัยเป็นสรณะ แต่ก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน เช่นวันก่อน เปิดหนังสือ
ธรรมะิอ่าน เผอิญมีรูปวาดพระพุทธเจ้าตอนทรงอดพระกายาหาร ทำการทรมารกาย
จนสูบผอม เราก็จ้องพิจารณารูป นึกในใจว่า กว่าจะได้ตรัสรู้ เผื่อช่วยสัตว์โลกให้ว่าย
ข้ามสังสารต้องผจญอะไร ต่ออะไรมากมาย อยู่ๆ ก็มีคำว่า "โง่" ผุดขึ้นมาเฉยๆ เราก็
ตกใจมาก เพราะตัวไม่ได้คิดหลบหลู่ท่านเลยแม้แต่น้อย ก็นึกหงุดหงิดเสียใจ ว่ามัน
มาได้ยังไง ไม่มีต้นสายปลายเหตุ พยายามห้ามมันก็ยิ่งจะสวนออกไปอีก บางทีเวลา
ไปวัดเราจะกลัวการมองหน้าพระมาก เพราะกลัวทำให้ท่านเขว หรือแปดเปื้อน เพราะ
ความที่เราเป็นผู้หญิง (ไม่ได้คิดว่าตัวเองสวยหรืออะไรนะคะ) แต่พอยิ่งระวัง ยิ่งกลัว
ยิ่งไปกด จิตมันยิ่งดิ้นใส่ กลายเป็นคิดไม่ดี พุ่งขึ้นมาอีก
ตอนนี้เริ่มสังเกตุมันมากขึ้น เวลาขับรถไปไหน หรือเห็นอะไร ใครก็ตาม
จิตมันคิด มันวิจารณ์ทันทีเลย "ลูกเป็นขโยง เลี้ยงยังไงไหวเนี่ย" " ขาทั้งกลมทั้งดำ
นุ่งสั้นจัง" แบบว่ามันเร็วมากเลย ทั้งๆที่ใจไม่ได้คิดลบหลู่เขาแม้แต่น้อย ใจจริงๆ
แล้วไม่เอาเรื่องใครเข้ามาเกี่ยว ใครจะทำอะไรก็เรื่องของเขา ไม่เดือดร้อนเราก็ดีแล้ว
ตอนนี้ถ้าคิดเมื่อไหร่ จะมีคำว่า "หยุด" แบบตะคอกอยู่ในหัวเลย จากนั้นจะมีคำว่า
"รู้เรื่องของเราเท่านั้น อย่าส่งจิตออกนอก" หรือไม่ก็ "ดูมัน เอาอีกแล้ว..ชอบไป
แขวนไปรู้เรื่องคนอื่น.. จบได้แล้ว" สังเกตุว่ามันก็พอจะดีขึ้นบ้างนะคะ
อยากจะบอกว่าเข้าใจ เพราะเป็นเหมือนกันค่ะ ถ้ามีแก้ได้ก็บอกนะคะ

 

เห็นด้วยค่ะจะว่าจิตดำกับจิตขาวมันตีกัน ตัวเองก็เคยเป็น แล้วก็จะรู้สึกแย่ๆกับตัวเองทันที เพราะโดยเนื้อแท้เราไม่ได้คิด มันปั๊บขึ้นมาเอง จะว่ากิเลสมารก็น่าจะใช่ ให้นึกขอขมา แต่อย่าเก็บมาทุกข์มากเกินไป ให้รู้ตัวว่าเรากำลังพยายามอยู่ที่จะเอาชนะกิเลสมารที่แฝงอยู่ในตัวเรา ไม่ให้ฝ่ายดำมันกินหางฝ่ายขาวไปเรื่อยน่ะค่ะ

 

หลวงพ่อฤาษีฯเคยบอกว่านี่เป็นอาการของคนที่บารมีกำลังจะพ้นเขตมาร หมายความว่าหากเรายังคงทำดีอย่างนี้ไปอย่างต่อเนื่อง มารจะหยุดเราไม่ให้ทำดีไม่ได้แล้วเพราะกำลังใจเราจะสูงมากเกินไป

ดังนั้นที่กำลังจะพ้นเขตอำนาจของมารนี้ มารจะดึงเอาไว้แรงเป็นพิเศษ ทำทุกอย่างให้เราไม่อยากไหว้พระ ปฏิบัติธรรม ดังนั้นทางแก้ก็ดังนี่สมาชิกหลายท่านได้แนะนำมาก่อนหน้า คือพอรู้ตัวว่าปรามาสเมื่อใด ก็ให้ขอขมากรรมเมื่อนั้น ทำไปเรื่อยๆ ไม่นานก็จะพ้นเขตมารครับ

^_________________^

 

ปัญหานี้สุดคลาสสิคจริงๆ ครับ ...

 

จิตคิดไปเรื่อยๆ ๑๐๘ เรื่องไม่ใช่แค่ลบหลู่สิ่งศ้กดิ์สิทธิ์ เกิดกับคนแทบทุกคนครับ
มันคือนิวรณ์--อุทธัจจะ = จิตซัดส่ายแกว่งไปมา--
เหมือนปลายชายธงที่ถูกลมพัด--เหมือนพริ้วผิวหน้าน้ำที่โดนลมพัดผ่าน
แก้ได้ด้วย สติและก็ขอขมาไปเรื่อยๆเท่าที่จิต-มโนทุจริตมันแกว่งไป

 

สิ่งใดที่ล่วงเกินด้วยกาย วาจา ใจ โดยตั้งใจมิตั้งใจก็ดี ขอพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ได้โปรดอโหสิกรรมให้ข้าพเจ้าด้วย กราบ กราบ กราบ

 

ครับ คือ คนรอบข้างจะมองผมบ้าด้วยนะครับ อย่างเช่น ผมเผลอจิตคิดไม่ดีไปต่อ

สิ่งศักสิทธิ์ ผมก็ต้องไปยืนขอขมา อโหสิกรรม ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นมาเห็น ที่ไม่เข้าใจก็จะมอง

เราแบบแปลกๆๆทำอะไร ถ้าเล่าให้ใครฟังจะออกแนวว่าบ้าซะงั้น แต่ไม่เป็นไรผมจะ

พยายามฝึกสติให้หายจากการคิดไม่ดีต่อสิ่งศักสิทธิ์ครับ และผมเชื่อว่าท่านน่าจะรู้ว่าผมไม่

ได้ตั้งใจ

 

หยุด...เป็นตัวสำเร็จ

เกิดจากกรรมที่เราเคยมีจิตริษยาผู้อื่น... ใจของคนเรามันชอบคิดอะไรแวบไปแวบมา เพราะฉะนั้นถ้าหากเกิดความคิดอะไรที่ไม่ดีขึ้นมาอีก ก็เพียงแค่ให้รู้ทันจิตในขณะนั้น แต่...อย่าไปคิดมันต่อ อย่างเช่น หากเราเกิดจิตไปปรามาสต่อพระรูปใดรูปหนึ่งว่าพระรูปนั้นไม่ดี อย่างนั้นอย่างโน้น ก็ให้รู้ถึงจิตในขณะนั้น...แล้วก็หยุดคิด ที่สำคัญลืมอดีตที่ผิดพลาดไปให้หมด หมั่นปฏิบัติธรรมและขอขมาต่อพระรัตนตรัย ...อนุโมทนาบุญล่วงหน้านะครับ

 

เคยเป็นเหมือนกันค่ะ ทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่เรื่อย ๆ แต่แม่ชีทศพรเคยให้คำตอบเกี่ยวกับคำถามแบบนี้ไว้ว่า คนเราจิตมักจะไหลลงสู่ที่ต่ำ ถึงได้ต้องมีการปฏิบัติภาวนา เพื่อเจริญสติค่ะ ลองไปปฏิบัติธรรมดูนะคะ ช่วยได้ค่ะ