ผมเคยคิดฆ่าตัวตาย 2 หน คุณรู้ไหม ทำไมผมถึงเปลี่ยนใจ

ครั้งที่หนึ่ง จะกระโดดตึก แต่กลัวมันไม่ตาย กลัวพิการ เลยไม่กล้ากระโดด
ครั้งที่สอง จะกระโดดตึกเหมือนกัน แต่คนที่อยู่อีกตึกมองมา ไม่อยากให้เขาเห็นภาพทุเรศ ตอนจะปีนเพื่อกระโดด เลยเดินกลับ
นี่แค่ครั้งใหญ่ๆที่ผมคิดฆ่าตัวตาย มียิบย่อยอีกหลายหน แต่ผมก็เปลี่ยนใจทุกครั้ง เหตุผลส่วนใหญ่ คือกลัวไม่ตาย แต่พิการ รวมทั้งกลัวพวกตาทิพย์เห็นสภาพผมหลังความตาย

ตอนนั้นอายุผม 20 ปีเอง มันผ่านมานานแล้วแหล่ะ
ตอนนี้ผมเข้าใจชีวิตหมดแล้ว และไม่คิดฆ่าตัวตายอีกเลย
มาวันนี้ ผมรู้สึกว่าโชคดีที่สุด ที่ไม่คิดสั้นไปวันนั้น ทำให้วัฏฏะสงสารของผมสั้นลง ไม่ต้องเวียนว่ายฆ่าตัวเองตายแล้วตายอีก อย่างที่พุทธศาสนาสอน
เมื่อก่อนมองอะไรสั้นๆ มองว่าหมดสิ้นทุกอย่างไม่มีอนาคตแล้ว ไม่สามารถประสบความสำเร็จแบบพ่อผมได้อีกแล้ว มาวันนี้ทุกสิ่งกลับตาลปัตร ผมประสบความสำเร็จนำหน้าพ่อผมไปมาก กลายเป็นตัวโชคดีของบ้าน ทำอะไรประสบความสำเร็จไปหมด พลิกหน้ามือเป็นหลังเท้าเลย แก้ปัญหาทุกอย่างตกหมด
ก็ขอเล่าให้ฟังแค่นี้แหล่ะเผื่อมีประโยชน์กับท่านที่เคยคิดเหมือนผม

 

ทำไมถึงเลือกกระโดดตึกล่ะ น่ากลัวมากเลยนะ
ศพไม่สวยนะ
แถมถ้ารอดก็พิการแหงๆ
กรีดข้อมือน่าจะคลาสสิค ตายสบายกว่าเยอะ แถมศพดูดีด้วย
ข้าพเจ้าเคยคิดว่าถ้ากินยาตายอาจไม่ทรมานเท่าไหร่

 

เป็นคนกลัวมีดครับ ส่วนกินยาตายไม่เคยคิดครับ
ที่คิดโดดตึกเพราะตอนนั้นไปทานข้าวในห้างครับ

 

ใครที่อยากฆ่าตัวตาย ขอให้อดทนไว้ครับ ตอนนั้นผมทุกข์มาก คิดอยากตายทุกวัน อยากให้ใครก็ได้ยิงปืนขึ้นมานัดนึง แล้วพลาดมาโดนผม ผมจะได้ไม่ต้องฆ่าตัวตาย ผมทนทุกข์ล้วนๆมาสามปี อ่านธรรมะมาตลอด 3 ปี วันนึงจิตใจผมก็กลับมาปกติ แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป จากคนเรียนไม่เก่งก็เก่งขึ้นมา ตีกอล์ฟไม่เป็นมาเป็นยี่สิบปี ก็มีวงสวิงสวยๆกับเขาได้ ไม่รู้อ่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดเลย อยากให้คนที่ทุกข์อยู่ รอวันนั้นครับ ทุกข์มันเกิด มันก็ดับได้

 

การฆ่าตัวตาย
มันยากอย่างนี้แล
คนที่ฆ่าตัวตายลงนั้น
จิตใจต้องเศร้าหมองสุดๆหมดอาลัยในชีวิต
จมกับความทุกข์ที่แสนสาหัสจริงๆ
แล้วก็ไม่เหลือที่พึ่งจริงๆ
ถึงตัดสินใจฆ่าตัวตายลงได้
คนที่ตายด้วยอารมณ์จิตอย่างนี้
รับบาปไปเสีนเต็มๆ
น่าเสียดาย
อยากหนีปัญหาอยากหนีทุกข์แต่รู้ไม่ว่า
การกระทำนั้นคว้าทุกข์หนักหนาใส่ตัว
อยากพ้นทุกข์มิใช่การตาย
แต่ต้องอยู่เพื่อความเพียรเจริญมรรคให้สำเร็จ

สาธุ

 

ผมเองก็เคยคิดฆ่าตัวตาย มันทุกข์มาก ตอนนั้นอายุ 16 จะตายทั้งทีขอตายแบบบูชาพระรัตนตรัย ผมคงเคยสร้างกรรมมามาก จึงมีความคิดแบบนั้น

ครั้งแรก บวชเป็นเณร ผมปวดไปหมดตามร่างกาย ไม่อยากอยู่แล้ว เบื่อ ผมเดินเข้าป่า จะถวายร่างกายบูชาพุทธเจ้าโดยการทำความเพียร จะขอตายในป่า จะทำความเพียร เดินจงกรม นั่งสมาธิ อดข้าวได้้ 3 วัน วันที่4 เริ่มหิวข้าว พอจะตายจริงๆ ไม่อยากจะตาย

ครั้งที่สอง บุกป่าเขาใหญ่ เจอกรมป่าไม้ เขาไม่ให้เดิน

ครั้ง สาม เดินป่าภูหลวง แต่ก็รอดมาได้ คิดว่าป่าพวกนี้เล็กเกินไป

ครั้งที่ 4 ตัดสินใจบุกป่าทุ่งใหญ่นเรศวร เพราะเขาว่าป่าใหญ่ที่สุดในประเทศไทย จะเดินไปในป่าเรื่อยๆ จะตายก็ตาย เดินไม่ได้กำหนดทิศทาง อยู่กับกระเหรี่ยง 1 ปี

ถ้าจะฆ่าตัวตาย แบบผูกคอตาย โดดตึกตาย ผมไม่ทำ

 

ให้คนอื่นยิงปืนใส่แล้วตาย
จิตเศร้าหมองเหมือนกัน
ตายไปตอนนั้น
ยังไงก็วนอยู่อย่างนั้นแน่นอน
ฟันเฟิร์ม

 

ได้เมียกระเหรี่ยงมาด้วยป่าวครับ

 

ใช่ค่ะ ทุกข์มันเกิด มันก็ดับได้ แล้วก็เกิดทุกข์ใหม่อีก ตราบใดที่เราตัดกิเลสวิบากกรรมไม่ได้ ก็ต้องมาเวียนว่ายตายเกิดอีก ทางแก้แห่งทุกข์ขณะนี้คือพลิกกำลังใจไปทางธรรม ไม่ขอมาเกิดอีก

 

เราก็คิดตายบ่อยมาก ทุกวันนี้ก็คิดอยู่ แต่ฆ่าตัวเองนี้มันยากนักหนาเพราะจริตเราไม่เคยผิดศีล ข้อปานาติปาตา ฆ่าสัตว์ยังทำไม่ลง เคยจะเอาเชือกรัดคอตัวเองตาย แต่ตอนเชือกมันรัด เส้นเลือดมันกระตุกพยามต่อสู้ของมัน เรามือไปจับโดนก็รู้สึกสงสารร่างกายมัน เพราะปกติเป็นคนฆ่าสัตว์ไม่เป็น ฆ่าตัวตายจึงทำไม่ได้เช่นกัน แต่สงสารแม่ & ไม่อยากให้แม่เสียใจ แต่ทั้งชีวิตมา ไม่เคยทุกข์อะไรเท่ากับทุกข์ที่เกิดจาก เพื่อนชายที่รักมากกว่าทุกอย่างในพิภพแห่งนี้เสียชีวิต ถ้าเขายังอยู่ และแลกกับที่เราต้องตาบอก หูหนวกพิการ มีหนี้สิน หรือ ถูกฏโกงอะไรก็ตามแต่ เราก็ยอม ขอให้เขามีชีวิตอยู่กับดิฉันก็พอ ถ้าจะตายก็อยากตายแบบให้หมอช่วย เมตตาฆาต หรือ mercy killing ซึ่งที่ประเทศที่ดิฉันอยู่ นั้นไม่ผิดกฏหมายถ้าคนมีอาการซึ่มเศร้ามาก เร้อรัง สามารถขอหมอให้ช่วยได้

 

คนเรา เวลาทุกข์แล้วหาทางออกไม่ได้ วิธีแรกๆ ที่มักจะนึกถึง คือฆ่าตัวตาย โชคดีที่หลายๆ ท่านในนี้คิดกลับไปกลับมา ก็เลยไม่ฆ่าตัวตาย

ธรรมะพระพุทธเจ้า เป็นโอสถทิพย์อย่างดีเลยค่ะ รักษาได้ทั้งทางกายและทางใจ

สมัยเป็นวัยรุ่น สอบตกไป 3 วิชา (มานั่งคิดใหม่ตอนนี้ ปัญหามันชิลๆ มาก) เสียใจมาก กลัวพ่อกับแม่ขายหน้า และก็ไม่เคยเรียนห่วยขนาดนั้น

คิดฆ่าตัวตายเหมือนกัน แต่พอคิดว่าจะฆ่าตัวตายโดยวิธีไหน คิดหนักอีก

ที่สำคัญที่สุดคือ....คิดถึงพ่อกับแม่ ว่าท่านจะเสียใจมากขนาดไหน ถ้าเราตาย เลยเปลี่ยนใจใหม่ สารภาพกับท่านอ่อยๆ ว่าสอบตก

ตอนแรกคิดว่าท่านจะโกรธ ท่านกลับบอกไม่เป็นไร ลูก ตกก็ซ่อมได้ ไม่ใช่เหรอ...???

เลยกัดฟัน ฮึดสู้ใหม่ ขยันและตั้งใจเรียนมากขึ้นกว่าเดิม ในที่สุดก็สามารถผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้

 

ตีกอล์ฟมายี่สิบปี .. โห ชีวิตไฮโซมากๆ ค่าไม้กอล์ฟก็แพงแล้วคับ ผมคงซื้อไม่ลงเอาตังค์ไปให้แม่ใช้ดีกว่า อิอิ

 

เคยคิด แต่ไม่ได้กระทำ ปรกติ คิดกันทั่วโลกครับ

แต่บางคน ไม่คิดอย่างเดียวแต่ลงมือเลย

บางคน ฆ่าตัวตาย เลยด้วยซ้ำ ตายไปเยอะแยะ

บางคน ก็ ฆ่าตัวตาย แต่ไม่ตาย พิการ ไม่สมประกอบเยอะแยะครับ จขกท.

 

​

หากใครชอบสังเกตจะเห็นว่า “หมาขี้เรื้อน” มักจะเที่ยวหาที่เกาขี้เรื้อนตัวเองไปเรื่อย ด้วยมันคิดว่า..สาเหตุที่ทำให้คันเกิดจากที่ๆมันอยู่ เลยต้องคอยย้ายที่อยู่เรื่อยๆ แต่ไม่ว่าจะย้ายไปที่ไหน ความคันก็ยังคงติดตามมันไปอยู่เช่นเดิม แม้กระนั้น มันก็ยังคอยตำหนิว่าที่มันคันอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะที่อยู่อาศัย หาใช่เกิดจากขี้เรื้อนที่ตัวมันเองไม่ เลยต้องคอยย้ายที่เกาอยู่ทั้งวัน..

บางครั้งคนเราเมื่อมีเรื่องทุกข์ใจ ไม่สบายใจ ก็มักจะออกเดินทาง เปลี่ยนสถานที่แสวงหาบรรยากาศใหม่ๆ เพื่อหวังผ่อนคลายความทุกข์เศร้าในใจ ไม่ว่าทุกข์นั้นจะมาจากปัญหาเรื่องงาน เรื่องครอบครัว หรือเรื่องความรักก็ตาม แต่ไม่ว่าจะเดินทางจนสุดขอบโลก หรือท่องเที่ยวไปจนสุขขอบจักรวาล บรรยากาศ วิวสวยข้างทาง สิ่งแปลกใหม่รอบตัว อาจทำให้เพลิดเพลินได้เพียงชั่วขณะ แต่ความทุกข์ที่อยู่ในใจก็ยังคงอยู่เช่นเดิม

ดังคำสอนๆนึง....
หลวงพ่อชี้ให้ภิกษุหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลายดูหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่ง ที่นอนอยู่ใต้ม้าหินอ่อนตัวหนึ่ง จากใต้ต้นอโศกที่อยู่ใกล้

เธอทั้งหลายเห็นหมาขี้เรือนตัวนั้นหรือไม่ เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันเป็นขี้เรื้อน คันไปทั้งตัว ฉันเห็นมันวิ่งวุ่นไปมาทั้งวัน เดี๋ยวก็วิ่งไปนอนตรงนั้นเดี๋ยวก็ย้ายมานอนตรงนี้ อยู่ที่ไหนก็อยู่ไม่ได้นานเพราะมันคัน

แต่พวกเธอรู้ไหม เจ้าหมาตัวนั้นน่ะ มันไปนอนที่ไหนมันก็นึกด่าสถานที่นั้นอยู่ในใจ หาว่าแต่ละที่ไม่ได้ดั่งใจตัวเองสักอย่าง นอนที่ไหนก็ไม่หายคัน สถานที่เหล่านั้นช่างสกปรกสิ้นดี

คิดอย่างนี้แล้วมันจึงวิ่งหาที่ที่ตัวเองนอนแล้วจะไม่คัน แต่หาเท่าไหร่มันก็หาไม่พบสักที เลยต้องวิ่งไปทางนี้ทางโน้นอยู่ทั้งวัน เจ้าหมาโง่ตัวนั้นมันหารู้สักนิดไม่ว่า เจ้าสาเหตุแห่งอาการคันนั้หาใช่เกิดจากสถานที่เหล่านั้นแต่อย่างใดไม่ แต่สาเหตุแห่งอาการคันอยู่ที่โรคของตัวมันเองนั่นต่างหาก..

ตราบใดที่ยังเกาไม่ถูกที่คัน หรือไม่รู้ว่าคันเกิดจากที่ใด แม้จะเที่ยวเปลี่ยนสถานที่เกาไปจนชั่วชีวิต ก็หาทำให้หายคันไม่

“โคลนเกิดจากน้ำ ก็เอาน้ำนั่นแหละ..ล้างโคลน..ทุกข์เกิดจากใจ..ก็เอาใจนั่นแหละล้างทุกข์”

"หมาขี้เรื้อน มันเป็นอยู่ลำบาก แล้วเคยเห็นหมาขี้เรื้อนฆ่าตัวตายมั้ย"

เครดิต : สมุดปกขาว

ที่มา หมาขี้เรื้อน

 

เห็นแล้วน่าสงสารเหลือเกินถ้าเป็นเมืองนอก ติดคุกไปแล้วนั้น ปล่อยให้หมาเรื้อนกินแบบนั้น ไม่มีทุกข์ใดเจ็บปวดมากไปกว่าทุกข์จากกิเลส มนุษย์มีกิเลสต่างจากสัตว์ ที่มีกิเลสน้อยกว่ามนุษย์ กิเลสมากมาจากจินตนาการมาก คนที่ยิ่งมี ความคิดสร้างสรรค์ทางวัตถุมากเท่าไร กิเลสยิ่งเยอะ ทุกข์ยิ่งเยอะเพราะมีความเป็น เพอร์เฟ็กชั่นนีสต์ มาก

 

ใครจะติดคุกละครับ ไม่มีคนเลี้ยงมันนี่นา
ที่ประเทศไทย ไม่มีกฏหมายรองรับเรื่องชีวิตสัตว์
สัตว์เลี้ยงทั้งหมดทั้งมวล ถือเป็นสิ่งของทั้งนั้นเลย
แต่ถ้าเป็นหมาที่ถูกเอามาปล่อยไม่มีเจ้าของ
หมาจรจัด ไม่มีใครเห็นใจ
ตายไปแบบไร้ความหมาย
ใครจะเอาไปต้มยำทำแกง
หรือจะขับรถชน วางยาเบือ
ก็เอาผิดอะไรบุคคลเหล่านั้นไม่ได้
นี่แหละ ดิรัจฉานภูมิ

 

ทีเมืองนอกถ้าคุณเอาหมาไปปล่อยตำรวจเขาก็สืบและคุณก็จะโดนจับ ขนาดแมวถ้าไม่มีเจ้าของและออกมาบริเวณบ้านคุณก็โดนจับอีกเหมือนกัน อันนี้ประสบมากับตัว ไม่ใช่แมวดิฉัน ยังเกือบไปนอนในคุก แต่เราจ่ายเงินให้ตำรวจก็เลยไม่เป็นไร แต่จ่ายเยอะ มากๆ

 

ผมก็เคยทำอะไรผิดพลาดครับ ท่านอี๊ด เคยบนแล้วทำไม่ได้เลยจุดธูปขอขมาแทน เอ่อ อันนี้เรื่องเล็ก เรื่องใหญ่มีอีกเยอะ ผมย้ำคิดย้ำทำ ทำคนอื่นเจ็บ เคยทะเลาะกับพ่อแม่ทำท่านเสียใจเยอะแยะ เคยคิดจะฆ่าตัวตายเหมือนกัน แต่กลัวบาปครับ กลัวตกนรก ท่านกับผมก็พอๆกัน แต่หลังจากศึกษาศาสนาพุทธทำให้ความคิดท่านกับผมเปลี่ยนไปเลยเนอะครับ อยากทำบุญ อยากบำเพ็ญเพียร สาธุครับท่าน ผ่านมาแล้วผ่านไปนะครับ

<object width="420" height="315"><param name="movie" value="//www.youtube.com/v/8k9vtGSDSvg?version=3&amp;hl=th_TH"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="//www.youtube.com/v/8k9vtGSDSvg?version=3&amp;hl=th_TH" type="application/x-shockwave-flash" width="420" height="315" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object>

 

แล้วเหตุใดกัน ที่ทำให้แมวไม่มีเจ้าของ ไปผ่านบ้านใครๆ
แล้วบ้านนั้นต้องเดือดร้อนล่ะครับ?
ทำไมต้องจับเจ้าของบ้าน??
กฏหมายในประเทศนั้น บัญญัติมาเพื่อการใด???
ช่วยขยายเหตุและผลให้เข้าใจที

หรือว่ากลัวมันจะขี้เละละ
หรือว่ากลัวมันจะไปขโมยของ
ถ้าอย่างนั้น เวลาเจอสัตว์จรจัดเหล่านั้น
เขาทำอย่างไร ไล่ตะเพิดมัน หรือไล่ฆ่ามันหรือไม่?

แต่ก็ทำให้เล็งเห็นว่า
มนุษย์จำนวนมากไร้ศีลธรรม
ไม่ว่าจะอยู่ซีกโลกใด
ก็มองสัตว์เหล่านั้นเหมือนสิ่งของ
จะทิ้งจะขว้างจะทำลายเมื่อไรก็ได้
ยิ่งในประเทศไทย ไปตามจับขังกรง
ส่งออกไปฆ่า ทารุนกรรมสารพัด
น่าสงสาร มนุษย์ขาดเมตตา


เอะ ตกลงกระทู้นี้คุยเรื่องอะไรนะ ลืมไปแล้ว ๕๕๕

 

ก็ทำนองนั้นแหละคะไปก่อกวนร้องบ้าง ถ่ายมูตคูต เรื่ยราด และอีกประการเจ้าของโดนข้อหาทารุณกรรมสัตว์ เช่น พอตำรวจมาจับไป เราโดนข้อหาสัตว์ก่อความรบกวนรำคาญต่อผู้อื่นแล้ว พอตำรวจนำแมวไปให้สัตวแพทย์ตรวจ พวกแมวจรจัดมักจะมีโรค หรือ ป่วย ท้องเสีย เห็บหมัด ขี้เรื้อน ก็พ่วงเข้ามาอีกในข้อหา ทารุณกรรมสัตว์เพราะเลี้ยงไม่ดี มันถึงเป็นขี้เรื้อน อะไรพวกนี้


ดิฉันเนี้ยมีเรื่องกะตำรวจบ่อยมาก กฏหมายที่นี้เฮี้ยบมาก แต่ยังโชคดีที่เกิดสมัยนี้ เราโดนจ่ายหนักๆ หรือ อย่างเก่งก็ไม่นอนในคุก แต่ ถ้าสมัยโบราณ คนที่โดนแบบนี้ก็คงถูกจับไปทรมานข้อหาแม่มดแน่ถ้าไม่มีตังค์จ่าย ฝรั่งชอบทำเรื่องเล็กถือเป็นปัญหาใหญ่