มั่นใจได้ว่าการถวายทานเพื่อประโยชน์แก่ส่วนรวมมีคุณ

อย่างไรก็ตามตามพระไตรปิฏกอาจจะกล่าวถึงแต่มีรอยต่อตรงที่ว่ารับเอามาแล้วทำอะไร ทำเพื่อประโยชน์เพื่อสร้างธรรม นำไปสู่ความระลึกได้โดยธรรมอันมี ทาน ศีล ภาวนา มันก็ไม่พ้นหนทางมรรค มันอยู่ที่เข้าใจอย่างไรในการกระทำนั้น หลายคนอาจไม่เชื่อว่าทำทานช่วยเหลือส่วนรวมแล้วได้กุศล หลายคนคิดว่า ทำบุญแล้วได้เฉพาะพระสงฆ์และเหตุให้ขอความช่วยเหลือนั้นเพราะพระสงฆ์นั้นๆ อันที่จริงไม่มีความจำเป็นที่จะเอ่ยปากขอ หากมนุษย์ยังมีจิตสำนึกที่จะให้และรับหมายถึง จิตที่ประกอบด้วยความเมตตากรุณาที่ควรสะสม หากไม่มีแล้วไม่ว่าอะไรๆมันก็จบ ศาสนา ประเทศชาติ หรือแม้แต่ครอบครัวความรัก ทั้งหมดมันหมายถึง ความเสียสละ ของคนของมนุษย์ หากสิ่งนั้นเป็นสิ่งดีเกิดขึ้นจากการให้ด้วยความเต็มใจ ได้กุศล เนื่องจากวันนี้ฟังเทศนาที่เคยเกิดขึ้นแล้วเกรงว่าคนต่างๆจะไม่แน่ใจในการกระทำของตน หลวงตาเป็นพระอรหันต์ เสนอเพื่อเหตุได้เกิด เมื่อเหตุเกิดก็สั่งสม สะสมเป็นอุปนิสัยเป็นปัจจัย มันเฉียดจริง แต่พิจารณาดูดีๆ พระอรหันต์ทั้งหลายได้อะไรจากการเฉียดนี้ ผมเห็นว่า ยังโชคดีมากสำหรับคนไทยนะที่มีพระอรหันต์ที่เสี่ยงแต่ไม่ได้เสี่ยงต่อธรรมที่เสี่ยงคือ เสี่ยงต่อการลงนรกหมกไหม้ของคนที่ไม่เข้าใจ ว่าทำไมต้องทำ โดยอาศัยความยึดติดแห่งธรรมในพระบัญญัติเท่านั้น
ระลึกนึกถึงองค์หลวงตาและมั่นใจได้เลยว่า มีอานิสงค์มากๆๆๆพอจะเป็นอุปนิสัยสืบต่อไปเพราะรู้จักการเสียสละแล้ว
สาธุคั๊บ
​

 

การสั่งสมบุญ นำสุขมาให้​