รบกวนผู้รู้ด้วยครับ

เมื่อวันก่อนผมนั่งสมาธิ นังได้สักพักก้อมีอาการแบบว่าปวดหัวมากๆ แล้วก้อร้องไห้ ร้องแบบเสียใจมากๆอ่ะครับ แล้วก้อมีความรู้สึกว่ามีคนพูดอ่ะครับว่า อยากช่วยแต่ช่วยไม่ได้อ่ะครับ มันคืออะไรครับ รบกวนช่วยตอบด้วยนะครับ ขอบคุณคร๊าบบบบบ

 

สันโดษจะอธิบายง่ายๆนะคะแล้วจินตนาการตามเอาเองนะ

จิตกับกายเเยกกันออกมาแล้วคะ

ปกติ มนุษย์ จะคิดว่า ตัวตน กับ ความคิด คือ 1 เดียว

แต่เเท้จริงเเล้วนะคะ ความคิด คือ จิต ที่ไม่มีตัวตน

อาศัยอยู่ในร่าง เมื่อใดก็ตามที่เรามีสมาธิจนถึงจุดสูงสุด

หรือ เข้าฌาน ที่เรียกว่า อุเบกขานะคะ หรือ ไม่คิดอะไร (จิตสงบ)

เราจะมองเห็นสภาวะจิตของตนเอง เป็นอะไร คิดอะไร ทำอะไร

เราจะเป็นเพียงผู้ดู และรู้วาระจิตตน

ไม่ต้องถามสาเหตุของการร้องไห้ หรือการพูดสอนจากจิตที่อยู่ในร่าง

เมื่อ จิตของเราละเอียดมากพอ หรือ อยู่ภาวะสุญญตาได้เเล้ว

ความว่างเกิดขึ้นในตัว วิญญาณ จะเเยกออกมาให้เราเห็นง่ายๆ

เห็นที่ว่า (ไม่ได้เห็นด้วยดวงตานะคะ)

แต่ลักษณะจะเหมือนโดนสิง

เราไม่รู้ว่าเป็นอะไร ได้แต่ดู ร่างพูด ร่างสอน

แสดงว่า จิตเราเเยกกับกายได้เเล้ว

ปฏิบัติไปเรื่อยๆ และรู้เอาไว้ว่า

ความคิด คือ จิตไม่ใช่เรา

อารมณ์ คือ จิตไม่ใช่เรา

ความรู้สึก คือ จิตไม่ใช่เรา

เราเป็นเพียงแค่ผู้ดู

ดูต่อไปเรื่อยๆนะ ให้จิตตัวเองค่อยๆสอน

ไม่ต้องเชื่อหรือไม่เชื่อ ตัวเอง

จงอยู่กับปัจจุบันเเละดูไปเรื่อย

ทำดีแล้วนะคะ..เก่งมาก(good)


เมื่อไม่คิด....ไม่ยึดตำรา....ปฏิบัติเองก็ไปง่ายแบบนี้ละคะ

 

ก่อนอื่นก็ต้องขออนุโมทนาในความตั้งในสำหรับการนั่งสมาธินะครับ คนที่สามารถนั่งได้นอกจากมีฉันทะ แล้วต้องมีวิริยะอย่างที่ท่านกำลังทำอยู่นี้ ก็ขอให้เอาใจจดจ่อให้อยู่ในกระแสนี้นะครับ เพราะทางนี้ปลอดภัย ทางนี้ไม่วุ่นวาย การที่ท่านได้มีข้อสงสัยนี้เป็นสิ่งดี เพราะแสดงว่าท่านมีวิมังสา คือได้พิจารณาทบทวนถึงสิ่งที่บกพร่องที่เกิดขึ้น และสอบถามผู้ที่มีประสบการณ์หรือรู้มากกว่าเพื่อคลายข้อสงสัยและยังสิ่งที่กำลังปฏิบัติให้ก้าวหน้าไป

การที่ท่านได้พบประสบการณ์ต่าง ๆ ในการปฏิบัติล้วนเป็นผลให้ศรัทธาเจริญงอกงามขึ้น อยากให้ท่านทราบว่า ไม่ว่าประสบการณ์จะล้ำลึกพิศดารปานใด ก็เป็นไปเพื่อยังข้อธรรมอันเป็นกำลังตั้งรับต่อกิเลศคือศรัทธาซึ่งเป็นเบื้องต้นทางเข้าแห่งพละ ๕ และเป็นศรัทธาอันเดียวกันกับที่เป็นจุดเริ่มต้นของกำลังอันเป็นฝ่านรุกยังข้าศึกคือกิเลศ ในธรรม อินทรีย์ ๕ ให้เจริญงอกงาม จนก้าวหน้ามีวิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา ครบบริบูรณ์ จนทำให้ข้าศึกคือกิเลศทั้งหลายได้อ่อนกำลังลงหรือหมดพิษสงไป

ถ้าเข้าใจให้ถูกต้องเป็นสัมมาทิฏฐิแล้ว ไม่ว่าเราจะนั่งสมาธิ ถือศีลวัตรปฏิบัติอันใด ๆ ก็ตาม ต่างก็เป็นไปเพื่อละเพื่อวางจากกิเลศทั้งสิ้น หากแม้นจุดประสงค์ต่างไปจากนี้อาจก่อให้เกิดการหลงโลก หลงฤทธิ อภิญญาจนถอนตัวไม่ขึ้น

ประสบการณ์ที่ท่านถามล้วนเป็นอาการที่สมาธิยังไม่เกิดทั้งสิ้น สมาธิที่ดีมีอาการลักษณะที่บางเบา สงบระงับ ปล่อยวางออกไป อย่างไรก็ดีขอให้กำลังใจให้ท่านได้รับผลแห่งการปฏิบัติในเร็ววันเทอญ

 

แปลกยังรู้สึกได้ด้วย ว่าปวดหัว ร้องไห้ด้วย มีความสงสารด้วย ออกจากการนั่งสามาธิมีความรู้สึกยังไงละคับ แบบ เป็นทุกข์ หรือเป็นสุข เมื่อเป็นเช่นนี้จะแยกจิตกับกายได้อย่างไร มันก็แค่การเริ่มต้อนเพื่อให้เราอยากหาที่มาของการเกิดนิมิต ศีลไม่สมบูรณ์มันก็ไปได้ยาก เมื่อศีลสมบูรณ์แล้วไอ่อาการอย่างนี้มันก็จะไม่เกิด ลองพิจารณาดูแล้วกัน