เบญจขันธ์ ที่ไม่มี อุปาทาน ครอบงำนั้นหาเป็น ทุกข์ ไม่

อุปาทาน

<!-- /firstHeading --><!-- bodyContent --><!-- tagline -->จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
<!-- /tagline --><!-- subtitle -->
อุปาทาน คือ การยึดมั่นถือมั่นทางจิตใจ เช่น

• ยึดมั่นถือมั่นในเบญจขันธ์ คือร่างกายและจิตใจรวมกันว่าเป็น"ตัวตน" และยึดมั่นถือมั่นในสิ่งที่ถูกใจ อันมาเกี่ยวข้องด้วยว่าเป็น"ของตน"
• หรือที่ละเอียดลงไปกว่านั้นก็คือยึดถือจิตส่วนหนึ่งว่าเป็น"ตัวเรา" แล้วยึดถือเอารูปร่างกาย ความรู้สึก ความจำ และความนึกคิด ๔ อย่างนี้ว่าเป็น"ของเรา"

อุปาทาน 4 อย่าง

1. กามุปาทาน ยึดติดในกาม
2. ทิฏฐุปาทาน ยึดถือในทิฏฐิ
3. สีลัพพัตตุปาทาน ติดยึดในศีลวัตรที่งมงาย
4. อัตตวาทุปาทาน ยึดมั่นในตัวกู ของกู

พุทธภาษิตมีอยู่ว่า "เมื่อกล่าวโดยสรุปแล้ว เบญจขันธ์ที่ประกอบอยู่ด้วยอุปาทานนั่นแหละเป็นตัวทุกข์"
ดังนั้น เบญจขันธ์ที่ไม่มีอุปาทานครอบงำนั้นหาเป็นทุกข์ไม่ ฉะนั้น คำว่าบริสุทธิ์หรือหลุดพ้นจึงหมายถึง การหลุดพ้นจากอุปาทานว่า"ตัวเรา" ว่า"ของเรา"นี้โดยตรง ดังมีพุทธภาษิตว่า "คนทั้งหลายย่อมหลุดพ้นเพราะไม่ยึดมั่นถือมั่นด้วยอุปาทาน"

 

ไม่ทุกข์ใจ แต่กายยังทุกข์อยู่นะครับ

 

ปฎิบัติแล้วสุขกายสุขใจเป็นไปเพื่อผลอันไพศาล