เพราะชีวิตมีเวลว่างมากเกินไป

อันมนุษย์นั้น หากไม่พูดถึงการทำงานแล้ว

ชีวิตก็ว่างมากจนเกินไป ทำให้มนุษย์เกิดความดิ้นรน

ที่จะต้องหาอะไรทำ ด้วยการคบเพื่อน เข้าสังคม

สิ่งที่เป็นปัจจัยในการคบเพื่อน หรือ เข้าสังคม

คือ เงินตรา การดื่ม อำนาจ ชื่อเสียง พวกพ้อง

ทำให้มนุษย์ต้องดิ้นรนหามา เพื่อให้มีทัดเทียมผู้อื่น

ไม่ว่าจะในทางที่ดี ที่ยอมรับทางสังคม

หรือ ในทางที่ไม่ดี ที่ไม่ยอมรับทางสังคม

หากไม่ยุ่งเกี่ยวอบายมุขเลยแม้แต่น้อย

จะเห็นว่า ชีวิตนั้น มีเวลาว่างมากมาย

เห็นสาเหตุที่ผู้อื่นดิ้นรนได้ง่าย เรานี่เองที่กำหนดให้ชีวิตเป็นไป

การปฎิบัติธรรมนั่งกรรมฐาน จะมีผลในส่วนนี้ จิต ที่ไม่ดิ้นรน

ไม่มีทั้งสุข หรือ ทุกข์ ใดๆ มีแต่ตนเองเท่านั้นที่อยู่อย่างมีชีวิต

และ ความว่างนี้เอง ที่มนุษย์ต้องดำเนินกิจกรรมต่างๆ

ทั้งการงาน ทั้งสังคมที่ต้องดื่มกิน ทั้งการพนันขันแข่ง ทั้งสิ่งของที่ต้องมีเพื่อประกาศตน

ว่ามีเท่าผู้อื่น ทัดเทียมผู้อื่น แม้แต่การแสดงตัวตนให้ผู้อื่นยอมรับ จนบางครั้ง

ต้องนินทาผู้อื่น รวมไปถึงต่อยตีเพื่อระบายความโกรธแค้น เพราะจิตใจทนอยู่ไม่ได้เมื่อว่าง

เวลาว่างที่มีในชีวิต มนุษย์นั้นมีเท่าๆกัน เพียงแต่มนุษย์นั้น นำไปใช้ในทางที่ผิด

จึงก่อให้เกิดเป็นความทุกข์ แต่มนุษย์ก็หลอกตนเองว่า ตนมีความสุข เพื่อปิดบัง

นี่คือ สิ่งที่เป็นจริงที่มนุษย์ไม่ได้สังเกตุ เฝ้ามองตนเองย่อมเห็น " ตนเอง "

สาธุครับ

 

พระพุทธเจ้าท่านทรงสอนไว้ว่า ให้พึงละอวิชชา และโทมนัสในโลกเสียให้พินาศ คืออย่ายินดีอย่ายินร้ายในการกำหนดรู้สภาวะธรรมต่าง ๆ กำหนดกาย ก็อย่าไปยินดียินร้ายในกาย กำหนดเวทนา ก็อย่าไปยินดียินร้ายกับเวทนา กำหนดรู้จิต ก็อย่าไปยินดียินร้ายกับจิต กำหนดรู้ธรรม ก็อย่าไปยินดียินร้ายในธรรม ธรรมที่ว่านี้ ทั้งกุศลธรรม และอกุศลธรรม มันเกิดขึ้นในจิตใจของตนเอง ในฐานะที่เราเป็นปุถุชนก็อย่าไปยินดียินร้ายกับมัน หัดใจให้เป็นกลาง โดยปุถุชนของเราก็พลอยยินดีในสิ่งที่ดี เช่นมันเกิดปีติ เกิดความสงบ เกิดความสุข มันก็จะยินดี พอใจติดใจ ไปยินดีไป พอใจไปติดใจ มันก็จะติดอยู่อย่างนั้น ไม่ไป ไม่ก้าวหน้า ไม่ให้ยินร้าย ส่วนมากพอเจออารมณ์ไม่ดีเราก็จะยินร้าย เสียงหนวกหู สิ่งที่มาสัมผัสทางกาย อากาศมันร้อนเกินไป มันหนาวเกินไป เราก็จะเกิดความยินร้าย แม้แต่กิเลสอกุศลธรรม เวลาที่มันเกิดขึ้นในจิต ก็ไปยินร้ายกับมันอีก เช่นมันฟุ้งขึ้นมา มันไม่สบายใจ ก็ไปกำหนด ดูแล้วก็ไปยินร้ายกับมัน ไปเกลียด ไปอยากให้มันหาย มันก็ไปเติมกิเลส พอมันไม่ได้อย่างใจ มันก็โกรธ มันก็หงุดหงิด มันก็ฟุ้งมันก็เครียดขึ้นมาอีก

เพราะฉะนั้นการปฏิบัติ ให้ทำใจให้เป็นกลาง เวลาจิตใจมีความฟุ้ง มันมีความเบื่อ มีความท้อถอย มีความไม่สบาย ก็กำหนดดูมันไป ดูอย่างปล่อย ดูอย่างวาง ถ้าใจยังวางไม่เป็น ก็สอนมันไปก่อน มีคำสอนติดไว้ในใจเสมอว่า ปล่อยวาง ปล่อยวาง กำหนดดูแล้วก็ปล่อยวาง ปล่อยวาง ถ้าจิตมันวางได้ อาการเหล่านั้นก็คลายของมันเองกลับไม่มีให้ดูซะอีก ความฟุ้งความท้อถอย บางคนนั่งไปเงียบไปหมด เกิดอยากจะให้มันมีฟุ้งเสียด้วยซ้ำ อยากจะให้มันคิด บางคนอยากจะให้มันคิด พอไม่คิดมันก็ไม่รู้จะไปดูอะไร ไม่มีอะไรจะดู เลยอยากจะคิด ส่วนคนที่คิดมาก ก็อยากจะหยุดความคิด เบื่อความคิด สรุปแล้วก็ไม่ได้ความทั้งคู่ การปฏิบัตินั้นต้องเป็นกลาง มันคิดก็ดูมันไป ดูความคิดไปไม่ต้องไปบังคับ ไม่ต้องไป ฃอยากอะไร ฟุ้งก็ดูความฟุ้งมัน เบื่อก็ดูความเบื่อดูอย่างปล่อย ดูอย่างวาง กำหนดดูแล้วก็ปล่อยวาง ปล่อยวาง

ขอกราบอนุโมทนา สาธุ

 

เมื่อไม่คิด ก็ดู จิต ครับ ดูจิตว่าเป็นอย่างไร

จะเห็นเหตุที่ไป ยินดี ยินร้าย

การปล่อยวาง จะปล่อยวางได้ ต้องรู้ ต้องเข้าใจ อย่างถ่องแท้ครับ

ไม่งั้นมันปล่อยวางจริงๆไม่ได้ เพราะมันมีเกิดขึ้นอยู่เสมอ หาใช่เกิดขึ้นเพียงแค่ครั้งเดียว

ครั้งแรกอาจจะปล่อยวางได้ ครั้งสอง ครั้งสาม จนถึงครั้งที่ร้อย ที่พัน จะยังปล่อยวางอยู่ไหม

หากไม่เห็น ไม่รู้ ไม่เข้าใจ อย่างถ่องแท้ มีผู้ปฎิบัติ และ ศึกษาธรรม มากมาย

ที่ใช้คำว่าปล่อยวาง แต่ปล่อยวางได้เพียงไม่นานก็ทนไม่ได้ ทนไม่ไหว

เพราะไม่เห็น ไม่รู้ ไม่เข้าใจ ว่าอะไรเป็นเหตุ การที่จะเห็น จะรู้ จะเข้าใจ ว่าอะไรเป็นเหตุ

ก็ต้องเข้าไปรู้ ไปเห็น ให้เข้าใจถึงสิ่งๆนั้นอย่างถ่องแท้ กระทู้นี้บอกถึงสิ่งเหล่านั้นครับ

สาธุครับ

 

........................พระวจนะ" อานนท์ อินทรีย์ภาวนาชั้นเลิศ(อนุตตรา อินทริยภาวนา) ในอริยวินัย เป็นอย่างไรเล่า อานนท์ในกรณีนี้ อารมณ์อันเป็นที่ชอบใจ ไม่เป้นที่ชอบใจ เป็นที่ชอบใจและไม่เป็นที่ชอบใจ เกิดเขึ้นแก่ภิกษุ เพราะเห้นรูปด้วยตา ภิกษุนั้น รู้ชัดอย่างนี้ว่า อารมณ์ที่เกิดขึ้นแก่เรานี้ เป็นสิ่งที่ปัจจัยปรุงแต่ง(สงขต) เป็นของหยาบหยาบ(โอฬาริก) เป็นสิ่งที่อาศัยเหตุปัจจัยเกิดขึ้น(ปฎิจจ สมุปญญ) แต่มีสิ่งโน้น ซึ่งรำงับและปราณีต กล่าวคือ อุเบกขา ดังนี้ อารมณ์ อันเป็นที่ชอบใจ ไม่เป็นที่ชอบใจ เป็นที่ชอบใจและไม่เป็นที่ชอบใจ อันบังเกิดขึ้นแก่ภิกษุนั้น ย่อมดับไป อุเบกขา ยังคงดำรงอยู่.............อานนท์ อารมณื อันเป้นที่ชอบใจ ไม่เป็นที่ชอบใจ เป็นที่ชอบใจและไม่เป็นที่ชอบใจ อันบังเกิดขึ้นแก่ภิกษุนั้น ย่อมดับไปเร็วเหมือนการกระพริบตาของคนส่วนอุเบกขายังคงเหลืออยู่ อานนท์ นี้เราเรียกว่า อินทรียภาวนาชั้นเลิศในอริยวินัย ในกรณีแห่งรูปที่รู้แจ้งด้วยจักษุ(ในกรณี แห่งเสียงที่รู้แจ้งด้วยโสตะ กลิ่นที่รู้แจ้งด้วยฆานะ รสที่รู้แจ้งด้วยชิวหา โพฐฐัพพะที่รู้แจ้งด้วยผิวกาย และธัมมารมร์ที่รู้แจ้งด้วยใจ ก็ได้ตรัสไว้ โดยหลักเกดณท์เดียวกัน ต่างกันแต่อุปมาแห่งความเร็วในการดับแห่งอารมณ์นั้นนั้น คือในกรณีแห่งเสียงเปรียบด้วยความเร็วแห่งการดีดนิ้วมือ ในกรณีแห่งกลิ่นเปรียบด้วยความเร็วแห่งหยดน้ำตกจากใบบัว ในกรณีแห่งรสเปรียบด้วยน้ำลายที่ถ่มจากปลายลิ้นคนแข็งแรง ในกรณ๊โพฐฐัพพะ เปรียบด้วยความเร็วแห่งการเหยียดแขนพับแขนของคนแข็งแรง ในกรณีแห่งธัมมารมณ์เปรียบด้วยความแห้งของหยดน้ำที่หยดลงบนกระทะเหล็กที่ร้อนแดงอยู่ตลอดวัน ฉันใดก็ฉันนั้น แล้วทรงสรุปในสุดท้ายว่า นี้แล เรียกว่า อินทรียภาวนาชั้นเลิศในอริยวินัย)---อปริ.ม.14/542-545/856-861------อริยสัจจากพระโอษฐ์ท่านพุทธทาส)

 

การเรียน การศึกษา นั้น ในขณะเรียนอยู่ ต้องนำความรู้จากตำรา

หากว่าเรียนแล้วนำมาใช้ในชีวิตจริงๆ ความรู้นั้นย่อมใช้ได้ไม่เต็มที่

ควรจะต้องเพิ่มขีดความสามารถของการเรียนรู้ ใช่เพียงแต่จะพึ่งพาตำราเท่านั้น

ความรู้ ความเข้าใจ ควรเกิดแก่ตนเอง ตำราที่เรียนรู้ เป็นเพียงแนวทางเท่านั้น

จะยึดไว้ก็ไม่ใช่สิ่งที่ควร มองดูที่ความเป็นจริงที่เกิดขึ้น จะเห็นว่าอะไรเป็นอะไร

สาธุครับ

 

ทุกสิ่งในโลกนี้ มีอีกมากมายที่มนุษย์เป็นผู้สร้าง และ ทำลาย

ทุกสิ่งนั้นล้วนเป็นความรู้ทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่ถูกทำลายไปแล้ว หรือ กำลังจะสร้างขึ้นมาใหม่

ทุกสิ่งนั้น เป็นสิ่งที่นำความรู้มาให้ ตนเองนั่นแหละที่เป็นผู้รับรู้ และ จดจำ

แต่การนำสิ่งนั้นมาเป็นบทเรียนของชีวิต ย่อมเกิดแต่เพียงตัวคนเดียว โดยไม่มีผู้อื่นเข้าร่วม

ชีวิตนั้นเป็นของเรา หาใช่ของใคร ไม่มีใครจะมาบังคับข่มเหงได้

คนทุกคนก็เดินตามความเชื่อของแต่ละบุคคล นี่คือ วคามเป็นจริง

สาธุครับ

 

อืม...
ก็แสดงว่ายังไม่เคยยกระดับจิตขึ้นไปพ้นสภาวะความเป็นมนุษย์ ขึ้นไปเป็นภพภูมิที่สูงกว่าสินะ ถึงได้พูดได้แต่แบบนี้...

 

แค่เป็นปุถุชนที่ดี ทำให้ได้ก่อนเถอะ

ค่อยมาพูดถึงระดับชั้น ทำไม่ได้จะอายคนอื่นเขา

ผมน่ะ ทำแบบนี้มานานแล้ว ไม่ใช่เพิ่งเริ่มทำ

ทำให้ความเป็นมนุษย์ที่ดีน่ะ ทำมาจะยี่สิบปีแล้ว

ภพภูมิที่สูงกว่าน่ะ กล้าพูดไหมว่าทำได้

แค่ที่คอยตามผมอยู่นี่ ก็บ่งบอกชัดเจนแล้ว

ผมน่ะไม่ไปตามคุณเลย เพราะผมไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไร

ที่จะต้องคอยตามไปว่ากล่าว ส่อเสียด เพื่อหาเรื่องถกเถียง

สาธุครับ

 

จะว่าอย่างนั้น ก็ถูกต้องนะ...

เพราะจิตนั้น จะทำได้ดีที่สุด ได้แค่เท่าที่จิตนั้นมีขอบเขตรับรู้ได้ เกินกว่านั้น ย่อมพ้นวิสัย

 

ไม่มีอะไรให้คาดหวัง มีแต่มนุษย์คาดหวังกันไปเอง

ปฎิบัติธรรมเพื่ออะไร คาดหวังอะไรในการปฎิบัติ ต้องลองถามตนเองดู

ส่วนผม ไม่มีอะไรให้คาดหวัง ผมปฎิบัติเพราะเห้นประโยชน์ที่มีต่อชีวิต

ไม่คาดหวังเรื่องฤิทธิ์ หรือ นิพพาน หรือ สวรรค์ วิมาน ที่ไหน

แค่มีชีวิตที่ปกติก็เพียงพอแล้วสำหรับผม ที่ผมดิ้นรนอยู่ทุกวันนี้

ผมไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่า ให้คนที่ผมแบกอยู่นั้นสุขสบายตามสภาพ

แค่นั้นเองที่ผมสนใจ ส่วนใครจะอะไร ยังไง ไม่ได้เกี่ยวกับผมเลย เพราะเมื่อผมตาย

สิ่งทั้งหลายก็เป็นแค่เรื่องราวที่ไม่มีใครสนใจ คนๆเดียวบนโลก ไม่มีชื่อเสียงใดๆ

ไม่มีอะไรเหลือไว้ให้ใครจำ แล้วจะดิ้นรนไปเพื่ออะไร ไม่เห็นว่ามันจะจำเป็นตรงไหน

หากมัวคิดอยู่ ก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว คอยตามอารมณ์ แล้วก็ตามแก้ตัวเรื่อยไป เสียเวลา

สาธุครับ

 

ก็นั่นแหละ วิสัยเป็นสัตว์โลก มันก็เห็นสุขแบบของสัตว์โลก มันก็เลยทำดีที่สุด เพื่อทำตัวให้เป็นสัตว์โลกที่สมบูรณ์ จะได้สนองอุปาทานแบบที่สัตว์โลกเห็นกัน แต่จะให้เกินกว่านั้น มันก็เกินวิสัย

แต่ถ้าวิสัยมันเกินกว่านั้นแล้ว มันก็จะเข้าใจเอง ว่ากิจสุดท้ายที่ต้องทำ คืออะไรกันแน่

 

ถ้าท่านเป็นอะไรไปคนที่ท่านคิดว่าแบกอยู่ ท่านคิดว่าเขาสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้หรือเปล่า

 

อย่าได้กล่าวอะไรที่มันเกินความเป็นจริงจะดีกว่าครับ

สาธุครับ

 

เขาเหล่านั้นย่อมอยู่ได้ ตามสภาพที่เขาเป็น

แต่หากมนุษย์ไม่รู้จักหน้าที่ของตนเอง อย่าว่าแต่การปฎิบัติธรรมเลย

แม้แต่ใช้ชีวิต ก็ยังผิดอยู่เสมอ และ ไม่รู้ว่าอะไรถูก หรือ ควร แค่ไหน

สาธุครับ

 

แล้วทำไมท่านถึงคิดว่าแบกอะไรอยู่ การแบกกับการทำหน้าที่มันต่างกันนะ

 

หากว่าคุณยังไม่เข้าใจ แนะนำว่า ให้คุณเลี้ยงดู พ่อแม่ และ

ลูกๆ อย่างที่ผมทำอยู่ แล้วคุณจะเข้าใจเองครับ ให้เงินเขาใช้จ่าย อย่าให้ลำบาก

ส่งเสียลูกๆให้ได้เรียนหนังสือ เพื่ออนาคตที่ดีของเขา คอยเป็นธุระในเรื่องของพ่อแม่ทุกอย่าง

ลองทำดู ก็จะเข้าใจเองครับ ที่ผมบอกกล่าวไว้ หากทำไม่ได้ อย่ามาถามครับ

สาธุครับ

 

จะหวังให้สัตว์โลกที่ถูกสภาวะแห่งนามธรรม ครอบงำ บีบคั้น อย่างรุนแรง นั้นเห็นสภาวะธรรมแห่งความนิ่งรู้ โดยไม่มีคิดเข้ามาเจือปน คงลำบาก

แต่ถ้าเมื่อไหร่ สัตว์โลกนั้น เรียนรู้วิธีแห่งการวางในชั้นเบื้องต้น ให้สภาวะนามธรรม ที่ปั่นป่วนบีบคั้นอย่างรุนแรง มันคลายลงมาได้ ก็พอจะมีโอกาสได้เห็นปรมัตถ์ที่ไม่ถูกบิดเบือนด้วยการปรุงของสังขารได้บ้าง

 

อย่างที่คุณเป็นใช่ไหมครับ ถึงไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรอยู่

คนที่เกินขอบเขตของความเป็นมนุษย์ไปแล้วน่ะ เขาไม่มาแสดงอารมณ์หลอกครับ

คุณยังแสดงอารมณ์อยู่เป็นเนืองนิตย์อยู่เลย เลิกเพ้อฝันลมๆแล้งๆได้แล้วครับ

แค่รู้จักตนเอง คุณทำให้ได้ก่อนเถอะครับ ค่อยมาคิดว่าตนนั้นยิ่งใหญ่อะไรนั่นน่ะ

แค่เห็นตนเองนั้นต่ำ ทำเป็นไหมครับ สูงมากตกลงมามันจะเจ็บหนักครับ

สาธุครับ

 

พ่อเรา แม่เรา ลูกเรา ตัวเรา อะไรๆก็ของเรา นี่แหล่ะมายาคติที่คนผ่านไปได้ยาก

 

คำตอบนี้ บ่งบอกว่า คุณ ทำไม่ได้

อะไรที่ทำไม่ได้ อย่าเที่ยวไปสอนผู้อื่นครับ

ควรอายตนเองบ้าง สอนผู้อื่นโดยที่ตนเองทำไม่ได้

สาธุครับ