เมื่อข้าพเจ้าถูกตาม

จากเรื่อง "เสียงที่ผมไม่เคยได้ยิน" เรื่องนี้ยังคงกล่าวเนื่องถึงกันอยู่ เพราะเหตุการณ์นั้นยังคงวนเวียนอยู่ประตูรั้วโรงเจนั่นเอง

ก่อนหน้านั้นผมเริ่มจะเข้ามาช่วยงานในโรงเจเป็นเวลาพอสมควร แต่ก็ช่วยเพียงให้พ้นเวลางานเท่านั้น ความรู้สึกผูกพันกับที่แห่งนี้ยังคงไม่เกิด

เพราะการที่เข้าช่วยงานนั้น เกิดจากคำสั่งของแม่ผมมากกว่า ที่จะอยากเข้ามาเอง โดยสำนึกของตัวเอง

แต่เมื่อไรที่เป็นงานใหญ่ๆ ของสถานที่แห่งนี้ ผมจะต้องเข้ามาทุกครั้ง และหนึ่งในงานใหญ่ที่ว่าก็คืองานกินเจ

ทุกๆ ปี ผมจะเข้ามาก่อนหน้าเพื่อเตรียมงาน ล้างโรงเจ เก็บของ จัดเตรียมสถานที่ ซึ่งจะเข้ามาช่วยหรือไม่นั้น อยู่ที่ตัวเรา

แต่เมื่อเริ่มวันรับเจ้า ลูกศิษย์ที่รู้งานจะต้องเข้ามาทำหน้าที่ของแต่ละคน

เมื่อสักเจ็ดปีก่อนหน้า ผมไม่ได้มาช่วยงานนี้เลย เพราะว่าตัวเองนั้นอยู่ที่หอพ้ก จะอ้างว่าทำงานก็ได้ แต่ก็สามารถเข้ามาได้ เพียงแต่เกิดความขี้เกียจเท่านั้น

แต่ตัวเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเทศกาล คือแม้ว่าผมจะอยู่หอพักแต่ก็ยังกินเจทุกวันตั้งแต่วันเริ่มงาน

จนวันที่สามของงาน หลังจากที่ทำงานมาทั้งคืนเสร็จแล้วเอางานไปส่งแล้วคิดว่า พรุ่งนี้จะเข้าไปช่วยงาน ตอนนั้นเป็นเวลาช่วงบ่าย จึงอาบน้ำแ้ล้วกะว่าจะนอน

การที่หลับตาปุ๊บแล้วหลับเลยทันทีนั้นผมไม่สามารถทำได้ จะต้องนอนเล่นสักพักถึงจะหลับ

แต่ครั้งนี้พอหลับตาปุ๊บ ก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก จึงหันไปดูด้วยความตกใจว่า ตัวเองล็อคประตูแล้วทำไมจึงเปิดได้

ภาพที่เห็นทำให้ตกใจพอสมควร เป็นภาพของเจ้าหน้าประตูที่ศาลองค์หนึ่ง รูปกายสีเขียว สวมชุดแบบงิ้วจีนซึ่งจำได้ว่านั่นเป็นเจ้าประตู มีดาบในมือ

ส่วนอีกองค์หนึ่งรูปกายสีแดง ศรีษะล้าน สวมตุ้มหูวงกลมขนาดใหญ่ ยืนถือไม้เท้าโลหะ จ้องมองผมอยู่ที่หน้าประตูนั่นเอง

เมื่อมองไปคิดในใจว่า "โห ถึงขั้นนี้เลยเหรอ มาตามถึงที่เลยเหรอ รู้แล้ว รู้แล้ว พรุ่งนี้จะเข้าไปช่วยงานแล้ว ไม่ต้องมาตาม ขอนอนก่อนนะ พรุ่งนี้เข้าไปบอกแม่ด้วย"

แล้วท่านทั้งสองก็หายไปทันที

ใครๆ ที่อ่านแล้วคิดว่าผมกล้าหาญนั้นไม่ได้เป็นจริงนะครับ แต่สิ่งที่รู้สึกได้เมื่อหันไปเจอนั้น ท่านทั้งสองมิได้คิดมาทำร้าย มีความรู้สึกอบอุ่นโดยที่มิให้เราตื่นกลัวเกิดขึ้นในเวลานั้น

ทำให้ผมรู้สึกได้ว่า นี่เค้ามิได้มาทำร้าย เพียงแต่จะมาตามเพื่อให้เข้าไปทำงานของตัวเองเท่านั้น

จึงบอกออกไปอย่างนั้น เมืื่อลืมตาผมจึงรู้สึกว่าไม่สมควรจะอยู่ในห้องอีกต่อไป เมื่อเค้ามาตามแล้วเราควรที่จะเข้าไปทำงาน

จึงอาบน้ำ แล้วรีบเข้าไปโรงเจทันที เมื่อพบกับแม่บุญธรรมที่โรงเจนั้น

ผมจึงบอกแกว่า "โหเดี๋ยวนี้เล่นแรงเลยนะ ไม่มาสองสามวันถึงกับไปตามเลยนะ"

แกจึงบอกว่าใครไปตาม แกไม่ได้ให้ใครไปตามเพียงแต่พูดขึ้นว่า "ปีนี้ทำไมผมยังไม่เข้ามา สงสัยเดี๋ยวจะต้องให้ใครไปตามซะแล้ว"

ที่แกพูดขึ้นมานั้นมิได้ให้ท่านทั้งสองไปตาม เพียงแต่จะให้ลูกศิษย์ที่เป็นคนไปตามที่บ้านเท่านั้น

"เอ้าเข้ามาก็ดีแล้วรีบๆ ทำงานจะได้ไม่ต้องลำบากให้ใครไปตามอีก"


หลังจากนั้นเป็นต้นมาทุกๆ ปีผมจึงเข้ามาช่วยงานตั้งแต่เริ่มงาน ไม่ค่อยจะหนีงานใหญ่ๆ แทบทุกงาน กลัวเหมือนกันนะครับว่าจะมีใครมาตามผมอีก

 

อนุโมทนา สาธุ น่าปลื้มใจมากที่อุตุสาห์ให้ขั้นเทพมาตามถึงบ้าน แรงมากๆ