เมื่อหลวงปู่โง่นกับการเกี่ยวเนื่องกับพระสุพรรณกัลยา

<DD> <DD>ความ<WBR>ยุ่ง<WBR>ยาก<WBR>ใน<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา เมื่อ พ.ศ. 2091-2148 เป็น<WBR>เวลา<WBR>ยาว<WBR>นาน<WBR>ถึง 57 ปี อัน<WBR>ความ<WBR>ยุ่ง<WBR>ยาก วุ่น<WBR>วาย<WBR>ทั้ง<WBR>ภาย<WBR>ใน และ<WBR>ภาย<WBR>นอก<WBR>นี้<WBR>เอง ที่<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ ประสบ<WBR>ภัย<WBR>อัน<WBR>ใหญ่<WBR>หลวง ถึง<WBR>กับ<WBR>ต้อง<WBR>สูญ<WBR>เสีย<WBR>อิสระ<WBR>ภาพ เสีย<WBR>บ้าน<WBR>เมือง เสีย<WBR>ทุก<WBR>สิ่ง<WBR>ทุก<WBR>อย่าง ตก<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ขึ้น<WBR>ของ<WBR>พม่า<WBR>ถึง 15 ปี เรื่อง<WBR>นี้<WBR>เพราะ เจ้า<WBR>ตัว<WBR>กาลี<WBR>ศรี<WBR>สุดา<WBR>จันทร์<WBR>แท้ๆ เมื่อ<WBR>พระ<WBR>ไชย<WBR>ราชาธิราช ผู้<WBR>ครอง<WBR>ราช<WBR>อยู่<WBR>ก่อน และ<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>กอบ<WBR>กู้<WBR>ชาติ<WBR>ไทย ให้<WBR>พ้น<WBR>ภัย<WBR>จาก<WBR>ศึก<WBR>พม่า<WBR>ครั้ง<WBR>แรก คือ<WBR>เจ้า<WBR>ตะเบ็ง<WBR>ชะเวตี้<WBR>ตอง<WBR>อู<WBR>ได้<WBR>แล้ว ท่าน<WBR>ก็<WBR>สิ้น<WBR>พระ<WBR>ชนม์ ตาม<WBR>ภาวะ<WBR>สังขาร<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>องค์<WBR>ท่าน แล้ว<WBR>แทน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>สถาปนา แต่ง<WBR>ตั้ง<WBR>ให้<WBR>พระเฑียร<WBR>ราชา ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>อนุชา<WBR>ต่าง<WBR>พระ<WBR>มารดา ให้<WBR>ขึ้น<WBR>ครอง<WBR>ราช<WBR>แทน แต่<WBR>เจ้า<WBR>ศรี<WBR>สุดา<WBR>จันทร์ ซึ่ง<WBR>ถือ<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>พัน<WBR>ปี<WBR>หลวง ทั้งๆ ที่<WBR>ตัว<WBR>เอง มี<WBR>ฐานะ<WBR>เพียง<WBR>พระ<WBR>สนม<WBR>เอก<WBR>เท่า<WBR>นั้น กลับ<WBR>เอา<WBR>ลูก<WBR>ชาย<WBR>ตัว<WBR>เอง ชื่อ<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>แก้ว<WBR>ฟ้า ซึ่ง<WBR>มี<WBR>อายุ<WBR>เพียง 11 พรรษา<WBR>เท่า<WBR>นั้น ขึ้น<WBR>ครอง<WBR>ราช<WBR>แทน แล้ว<WBR>ยัง<WBR>กลัว<WBR>วิตก<WBR>ว่า ถ้า<WBR>ให้<WBR>ลูก<WBR>ชาย<WBR>ครอง<WBR>ราช<WBR>ต่อ<WBR>ไป อัน<WBR>ชาย<WBR>ชู้<WBR>ที่<WBR>เธอ<WBR>หลงใ<WBR>หล<WBR>คือ ขุนว<WBR>รวงศา ก็<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>นั่ง<WBR>เมือง จึง<WBR>วาง<WBR>แผน ฆ่า<WBR>ลูก<WBR>ชาย<WBR>ใน<WBR>ไส้<WBR>ของ<WBR>ตัว<WBR>เอง ด้วย<WBR>ให้<WBR>กิน<WBR>ยา<WBR>พิษ เมื่อ<WBR>ปี 2092 จึง<WBR>เป็น<WBR>อัน<WBR>ว่า สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>แก้ว<WBR>ฟ้า<WBR>ครอง<WBR>ราช อยู่<WBR>ใน<WBR>วัย<WBR>ทรง<WBR>พระ<WBR>เยาว์<WBR>ได้<WBR>เพียง 2 ปี แล้ว<WBR>แต่ง<WBR>ตั้ง<WBR>พระ<WBR>ศรี<WBR>ศิลป์ ผู้<WBR>เป็น<WBR>น้อง<WBR>ชาย ของ<WBR>เจ้า<WBR>แก้ว<WBR>ฟ้า<WBR>แทน ซึ่ง<WBR>ท้าว<WBR>ศรี<WBR>สุดา<WBR>จันทร์ จึง<WBR>ได้<WBR>แต่ง<WBR>ตั้ง<WBR>ชาย<WBR>ชู้ คือ<WBR>ขุนว<WBR>รวงศา ให้<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>สำเร็จ<WBR>ราช<WBR>การ<WBR>แผ่น<WBR>ดิน เมื่อ<WBR>ได้<WBR>อำนาจ<WBR>แล้ว กลับ<WBR>ลืม<WBR>ตัว บ้า<WBR>ยศ บ้า<WBR>อำนาจ ใช้<WBR>ความ<WBR>เด็ด<WBR>ขาด แบบ<WBR>ใคร<WBR>ขัด<WBR>ขวาง ตาย<WBR>ลูก<WBR>เดียว และ<WBR>ถ้า<WBR>ไม่<WBR>พอ<WBR>ใจ<WBR>กับ<WBR>ใคร ที่<WBR>เป็น<WBR>ข้า<WBR>ราช<WBR>การ<WBR>ผู้<WBR>ใหญ่ ก็<WBR>สั่ง<WBR>ปลด<WBR>ทิ้ง ฆ่า<WBR>เสีย จึง<WBR>เกิด<WBR>มี<WBR>ไพร่<WBR>ฟ้า<WBR>ข้า<WBR>ราช<WBR>การ ทั้ง<WBR>ภาย<WBR>ใน<WBR>และ<WBR>ภาย<WBR>นอก ไม่<WBR>พอ<WBR>ใจ<WBR>ใน<WBR>พฤติกรรม ของ<WBR>ขุนว<WBR>รวงศา จึง<WBR>หา<WBR>อุบาย<WBR>กำจัด โดย<WBR>ขุนพิเ<WBR>รนทร<WBR> เทพ ซึ่ง<WBR>ตอน<WBR>นั้น<WBR>เป็น<WBR>เจ้า<WBR>กรม<WBR>ตำรวจ และ<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>สหาย<WBR>คู่<WBR>ใจ<WBR>คือ ขุนอินทร<WBR>เทพ ร่วม<WBR>กัน<WBR>วาง<WBR>แผน ทูล<WBR>เชิญ<WBR>เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว คือ<WBR>เจ้า<WBR>แม่<WBR>ศรี<WBR>สุดา<WBR>จันทร์ กับ<WBR>ผู้<WBR>สำเร็จ<WBR>ราช<WBR>การ<WBR>แผ่น<WBR>ดิน<WBR>คือ ไอ้<WBR>เจ้า<WBR>ขุนว<WBR>รวงศา ออก<WBR>เยี่ยม<WBR>ประชา<WBR>ชน ให้<WBR>อาณา<WBR>ประชา<WBR>ราษฎร์ ได้<WBR>ยล<WBR>โฉม อภิ<WBR>วาทก<WBR>ราบ<WBR>ไหว้ ให้<WBR>ทวย<WBR>ราษฎร์<WBR>ได้<WBR>ชื่น<WBR>ใจ พอ<WBR>เสด็จ<WBR>ด้วย<WBR>ขบวน<WBR>ช้าง ออก<WBR>พ้น<WBR>นอก<WBR>กำแพง<WBR>เมือง ถึง<WBR>ตรง<WBR>คลอง<WBR>สระ<WBR>บัว ไพร่<WBR>พล<WBR>ที่<WBR>เตรียม<WBR>พร้อม<WBR>คอย<WBR>อยู่<WBR>แล้ว มิ<WBR>ใช่<WBR>คอย<WBR>กราบ<WBR>ไหว้<WBR>วันทา แต่<WBR>คอย<WBR>กำจัด จะ<WBR>เด็ด<WBR>ชี<WBR>วา เจ้า<WBR>แม่<WBR>กาลี<WBR>ให้<WBR>ม้วย<WBR>มรณ์ จึง<WBR>ร่วม<WBR>กัน<WBR>จับ<WBR>เจ้า<WBR>แม่<WBR>ศรี<WBR>สุดา<WBR>จันทร์ กับ<WBR>ขุนว<WBR>รวงศา<WBR>ฆ่า<WBR>ทิ้ง ตรง<WBR>คลอง<WBR>สระ<WBR>บัว จึง<WBR>เป็น<WBR>อัน<WBR>ว่า ชาว<WBR>ประชา<WBR>ร่วม<WBR>กัน<WBR>กำจัด<WBR>ศัตรู เสี้ยน<WBR>หนาม<WBR>ของ<WBR>แผ่น<WBR>ดิน ให้<WBR>ด่าว<WBR>ดิ้น<WBR>สิ้น<WBR>ไป<WBR>ได้<WBR>สำเร็จ ด้วย<WBR>กลเม็ด ของ<WBR>ท่าน<WBR>ขุนพิเ<WBR>รนทร<WBR>เทพ กับ<WBR>ท่าน<WBR>ขุนอินทร<WBR>เทพ ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ท่าน<WBR>ร่วม<WBR>กับ<WBR>ผู้<WBR>รัก<WBR>ชาติ รัก<WBR>บ้าน<WBR>เมือง เรื่อง<WBR>นี้<WBR>จึง<WBR>เป็น<WBR>เครื่อง<WBR>เตือน<WBR>ใจ ใน<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>อำนาจ วาสนา บารมี<WBR>มากๆ ว่า อำนาจ<WBR>มัน<WBR>ไม่<WBR>อยู่<WBR>ค้ำ<WBR>ฟ้า<WBR>หรอก ผู้<WBR>มี<WBR>อำนาจ<WBR>ทั้ง<WBR>หลาย อย่า<WBR>หยิ่ง<WBR>ยโส<WBR>นัก รู้<WBR>จัก<WBR>ตัว<WBR>เสีย<WBR>บ้าง อัน<WBR>อำนาจ<WBR>ก็<WBR>ดี ศักดิ์<WBR>ศรี บารมี<WBR>ก็<WBR>ดี ถ้า<WBR>คิด<WBR>ให้<WBR>ดี<WBR>แล้ว เป็น<WBR>ของ<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>เสีย<WBR>เมื่อ<WBR>ไหร่ มัน<WBR>เกิด<WBR>มี<WBR>ขึ้น<WBR>มา เพราะ<WBR>ผู้<WBR>อื่น<WBR>เขา<WBR>อุป<WBR>โหลก<WBR>ให้ เขา<WBR>สมมุติ<WBR>ให้<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น มัน<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>สมุทัย เป็น<WBR>ปัจจัย<WBR>ให้<WBR>เกิด<WBR>ทุกข์<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น ถ้า<WBR>ยึด<WBR>มั่น<WBR>ถือ<WBR>มั่น จน<WBR>เกิน<WBR>ไป<WBR>บรรลัย<WBR>ลูก<WBR>เดียว <DD>

<DD>เมื่อ<WBR>ชาว<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา ช่วย<WBR>กัน<WBR>กำจัด<WBR>ตัว<WBR>เสี้ยน<WBR>หนาม<WBR>ของ<WBR>ชาติ คือ<WBR>เจ้า<WBR>ขุนว<WBR>รวงศา กับ<WBR>ศรี<WBR>สุดา<WBR>จันทร์<WBR>ได้<WBR>สำเร็จ<WBR>แล้ว ก็<WBR>พร้อม<WBR>กัน<WBR>ไป<WBR>ทูล<WBR>เชิญ หลวง<WBR>พ่อ<WBR>พระเฑียร<WBR>ราชา ให้<WBR>ลา<WBR>ผนวช (คือ<WBR>ให้<WBR>สึก ลา<WBR>เพศ<WBR>จาก<WBR>สมณะ ให้<WBR>ขึ้น<WBR>ครอง<WBR>ราช<WBR>เมื่อ พ.ศ. 2091 เหตุ<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>จะ<WBR>หนี<WBR>บวช เพื่อ<WBR>พึ่ง<WBR>ผ้า<WBR>กา<WBR>สาวพัสตร์ ก็<WBR>เพราะ<WBR>ทน<WBR>การ<WBR>ปอง<WBR>ร้าย การ<WBR>จอง<WBR>ล้าง<WBR>จอง<WBR>ผลาญ พาล<WBR>หา<WBR>เรื่อง<WBR>ใส่<WBR>ความ จาก<WBR>พี่<WBR>สะใภ้ คือ<WBR>อี<WBR>แม่<WBR>นาง<WBR>ศรี<WBR>สุดา<WBR>จันทร์<WBR>ไม่<WBR>ไหว จึง<WBR>ไม่<WBR>สน<WBR>ใจ<WBR>รับ<WBR>ราช<WBR>สมบัติ<WBR>ใดๆ ทั้ง<WBR>นั้น แต่<WBR>คราว<WBR>นี้ พระ<WBR>องค์<WBR>ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>รับ<WBR>หน้า<WBR>ที่ ไม่<WBR>มี<WBR>ทาง<WBR>ปฏิเสธ<WBR>ได้ เพราะ<WBR>เหตุ<WBR>ที่<WBR>ชาว<WBR>ประชา ข้า<WBR>ราช<WBR>การ<WBR>ทั้ง<WBR>หมด ใน<WBR>เมือง<WBR>สยาม<WBR>ไทย ฝาก<WBR>ความ<WBR>หวัง ไว้<WBR>กับ<WBR>ท่าน<WBR>ให้<WBR>ครอง<WBR>ราช จึง<WBR>ได้<WBR>อภิเษก ให้<WBR>เป็น<WBR>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ และ<WBR>ได้<WBR>อภิเษก<WBR>สมรส กับ<WBR>พระ<WBR>ศรี<WBR>สุริโยทัย เมื่อ<WBR>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ ได้<WBR>เสวย<WBR>ราช<WBR>แล้ว ก็<WBR>ปูน<WBR>บำเหน็จ ให้<WBR>ผู้<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>ดี<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง ผู้<WBR>กำจัด<WBR>เสี้ยน<WBR>หนาม<WBR>ของ<WBR>แผ่น<WBR>ดิน<WBR>ทุก<WBR>คน คือ ท่าน<WBR>ขุนพิเ<WBR>รนทร<WBR>เทพ ซึ่ง<WBR>อดีต<WBR>เป็น<WBR>เจ้า<WBR>กรม<WBR>ตำรวจ ผู้<WBR>รักษากฏ<WBR>หมาย<WBR>ของ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง และ<WBR>พื้น<WBR>เพ<WBR>เดิม ตระกูล<WBR>เดิม<WBR>ของ<WBR>ท่าน ก็<WBR>เป็น<WBR>รัช<WBR>ทายาท เชื้อ<WBR>สาย<WBR>ของ<WBR>วงศ์<WBR>พระ<WBR>ร่วง และ<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ญาติ<WBR>ที่<WBR>ใกล้<WBR>ชิด กับ<WBR>พระ<WBR>ไชย<WBR>ราชาธิราช ผู้<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>บิดา ของ<WBR>เจ้า<WBR>แก้ว<WBR>ฟ้า (พระ<WBR>ยอด<WBR>ฟ้า) ผู้<WBR>เป็น<WBR>พี่<WBR>ยา<WBR>เธอ ของ<WBR>พระเฑียร<WBR>ราชา จึง<WBR>สถาปนา<WBR>ให้<WBR>เป็น พระ<WBR>มหา<WBR>อุปราช แล้ว<WBR>เลื่อน<WBR>เป็น พระ<WBR>มหา<WBR>ธรรม<WBR>ราชา แล้ว<WBR>ทรง<WBR>มอบ พระ<WBR>ราช<WBR>ธิดา<WBR>องค์<WBR>ใหญ่ คือ พระวิ<WBR>สุทธิกษั<WBR>ตรี ให้<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ชายา แล้ว<WBR>ให้<WBR>ไป<WBR>ครอง<WBR>เมือง<WBR>พิษณุโลก ก็<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ท่าน<WBR>นี้<WBR>เอง เป็น<WBR>ผู้<WBR>ให้<WBR>กำเนิด คือ<WBR>พระ<WBR>ราช<WBR>บิดา และ<WBR>ราช<WBR>มารดา ของ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา กับ<WBR>เจ้า<WBR>องค์<WBR>ดำ และ<WBR>เจ้า<WBR>องค์<WBR>ขาว แล้ว<WBR>ต่อ<WBR>มา เมื่อ<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา<WBR>เข้า<WBR>กลี<WBR>ยุค พม่า<WBR>บุก<WBR>ทำลาย พระ<WBR>เจ้า<WBR>ตา<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>นาง คือ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ จึง<WBR>ทรง<WBR>เรียก<WBR>ตัว กรีฑา<WBR>ทัพ<WBR>ลง<WBR>มา<WBR>ช่วย<WBR>ที่<WBR>อยุธยา

<DD>อัน<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>ตา<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>คือ พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ กับ<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>ยาย คือ พระ<WBR>ศรี<WBR>สุริโยทัย ได้<WBR>ให้<WBR>กำเนิด พระ<WBR>ราช<WBR>โอรส<WBR>สอง<WBR>พระ<WBR>องค์ พระ<WBR>ราช<WBR>ธิดา<WBR>สาม<WBR>พระ<WBR>องค์ ซึ่ง<WBR>มี<WBR>ราย<WBR>นาม<WBR>ดัง<WBR>นี้<WBR>คือ

<DD>1. พระ<WBR>ราเมศวร ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>องค์<WBR>รัช<WBR>ทายาท <DD>2. พระวิ<WBR>สุทธิ<WBR>กษัตริย์ คือ พระ<WBR>มารดา<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>เอง กับ<WBR>เจ้า<WBR>องค์<WBR>ดำ และ<WBR>องค์<WBR>ขาว <DD>3. พระ<WBR>บรม<WBR>ดิลก <DD>4. พระ<WBR>เท<WBR>พกษั<WBR>ตรี <DD>5. พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช ซึ่ง<WBR>ได้<WBR>ครอง<WBR>ราช แทน<WBR>พระ<WBR>จักรพรรดิ

<DD>องค์<WBR>ที่<WBR>หนึ่ง พระ<WBR>องค์<WBR>แรก<WBR>เป็น<WBR>ชาย ชื่อ<WBR>พระ<WBR>ราเมศวร<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>เข้ม<WBR>แข็ง กล้า<WBR>หาญ<WBR>ชาญ<WBR>ชัย มี<WBR>ความ<WBR>รัก<WBR>ชาติ รัก<WBR>พี่<WBR>รัก<WBR>น้อง รัก<WBR>แผ่น<WBR>ดิน รัก<WBR>เกียรติภูมิ ได้<WBR>ตำแหน่ง<WBR>รัช<WBR>ทายาท มี<WBR>ความ<WBR>องอาจ คู่<WBR>พระทัย<WBR>ใน<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ เมื่อ<WBR>แพ้<WBR> สงคราม ก็<WBR>ถูก<WBR>จับ<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>ประกัน พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>องค์<WBR>ดำ และ<WBR>องค์<WBR>ขาว เมื่อ<WBR>แพ้<WBR>สงคราม เรา<WBR>ทั้ง<WBR>สาม ก็<WBR>ถูก<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง ขอ<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>บุตร<WBR>บุญ<WBR>ธรรม เขา<WBR>นำ<WBR>ไป<WBR>ไว้<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>เช่น<WBR>กัน องค์<WBR>ที่<WBR>สาม<WBR>คือ พระ<WBR>บรม<WBR>ดิลก ที่<WBR>สิ้น<WBR>พระ<WBR>ชนม์<WBR>บน<WBR>หลัง<WBR>ช้าง เหมือน<WBR>พระ<WBR>มารดา<WBR>คือ พระ<WBR>ศรี<WBR>สุริโยทัย แต่<WBR>พงศาวดาร<WBR>ไทย ไม่<WBR>ได้<WBR>กล่าว<WBR>ถึง<WBR>เลย เท่า<WBR>กับ<WBR>เป็น<WBR>วีรสตรี ที่<WBR>สาบ<WBR>สูญ<WBR>ไป<WBR>อีก<WBR>องค์ ขาด<WBR>จาก<WBR>ความ<WBR>ทรง<WBR>จำ<WBR>ของ<WBR>ไทย ไม่<WBR>ผิด<WBR>กับ<WBR>ฉัน องค์<WBR>ที่<WBR>สี่<WBR>คือ พระ<WBR>เท<WBR>พกษั<WBR>ตรี ท่าน<WBR>องค์<WBR>นี้<WBR>นับ<WBR>ว่า เป็น<WBR>ราช<WBR>ธิดา<WBR>ที่<WBR>น่า<WBR>สงสาร ใน<WBR>ชีวิต<WBR>ของ<WBR>ท่าน ต้อง<WBR>พลัด<WBR>พราก จาก<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>นอน<WBR>รอน<WBR>แรม<WBR>ไป<WBR>อยู่<WBR>ต่าง<WBR>แดน เพราะ<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>เสีย<WBR>กรุง<WBR>ครั้ง<WBR>นั้น เจ้า<WBR>ศรี<WBR>สัต<WBR>นา<WBR>คนหุต ฉุด<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>ทำ<WBR>เมีย<WBR>เสีย<WBR>เอา<WBR>ดื้อ องค์<WBR>ที่<WBR>ห้า<WBR>คือ พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช ผู้<WBR>ครอง<WBR>อำนาจ ต่อ<WBR>จาก<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ แล้ว<WBR>เมื่อ<WBR>เสีย<WBR>กรุง<WBR>ครั้ง<WBR>แรก<WBR>ปี พ.ศ. 2112 เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>จับ<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>เชลย และ<WBR>ให้<WBR>อยู่<WBR>ใกล้<WBR>ชิด<WBR>ตลอด<WBR>เวลา พอ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ไป<WBR>ถึง<WBR>เมือง<WBR>สระ<WBR>ถุง ใกล้<WBR>กับ<WBR>เมือง<WBR>อัง<WBR>วะ พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>รา<WBR>เกิด<WBR>ความ<WBR>ไม่<WBR>ยำ<WBR>เกรง ต่อ<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง เจ้า<WBR>กรุง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>เกิด<WBR>พิโรธ โกรธ<WBR>แค้น จึง<WBR>สั่ง<WBR>ประ<WBR>หาร<WBR>ด้วย<WBR>ดาบ แล้ว<WBR>โยน<WBR>ศพ ลง<WBR>แม่<WBR>น้ำ<WBR>สะ<WBR>โตง ก็<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>ท่าน<WBR>ยัง<WBR>ลง<WBR>ไป<WBR>งม เอา<WBR>ศพ<WBR>ขึ้น<WBR>มา ทำ<WBR>ฌาปนกิจ<WBR>ให้<WBR>ท่าน ฝัง<WBR>ไว้<WBR>ตรง<WBR>ไหน<WBR>ท่าน<WBR>รู้<WBR>เอง ตอน<WBR>ท่าน<WBR>กลับ ก็<WBR>อย่า<WBR>ลืม<WBR>ขุด เอา<WBR>อัฐิ<WBR>ธาตุ<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>ด้วย<WBR>นะ ส่วน<WBR>ขบวน<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>ลุง<WBR>ของ<WBR>ฉัน คือ พระ<WBR>ราเมศวร<WBR>นั้น เขา<WBR>ไล่<WBR>เอา<WBR>ไป เป็น<WBR>ทัพ<WBR>หน้า<WBR>อยู่<WBR>ทาง<WBR>เหนือ เมื่อ<WBR>ท่าน<WBR>กลับ กรุณา<WBR>ไป<WBR>เชิญ<WBR>เอา<WBR>งา<WBR>ช้าง<WBR>เผือก<WBR>ไป<WBR>ด้วย เพราะ<WBR>ช้าง<WBR>เผือก<WBR>นั้น มี<WBR>งา<WBR>แฝด<WBR>ข้าง<WBR>หนึ่ง เป็น<WBR>สี<WBR>ดำ หรือ<WBR>งา<WBR>ช้าง<WBR>ดำ เล่ม<WBR>เล็กๆ ใคร<WBR>มี<WBR>ไว้<WBR>เป็น<WBR>มงคล<WBR>แก่<WBR>ตัว

<DD>ส่วน<WBR>ฉัน<WBR>เอง<WBR>พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>น้อง พอ<WBR>เห็น<WBR>เขา<WBR>ประ<WBR>หาร<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>อา คือ<WBR>พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช ต่อ<WBR>หน้า<WBR>ต่อ<WBR>ตา ก็<WBR>พา<WBR>กัน เกิด<WBR>ปริ<WBR>วิตก<WBR>อย่าง<WBR>มาก ว่า<WBR>สัก<WBR>วัน<WBR>หนึ่ง เรื่อง<WBR>ตาย<WBR>แบบ<WBR>นี้ ก็<WBR>ต้อง<WBR>ถึง<WBR>เรา<WBR>แน่ แต่<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>ปราการ<WBR>ด่าน<WBR>สุด<WBR>ท้าย ที่<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ทัด<WBR> ทาน<WBR>เอา<WBR>ไว้ ใน<WBR>คราว<WBR>ที่<WBR>พวก<WBR>ฉัน<WBR>จะ<WBR>ถูก<WBR>รัง<WBR>แก แต่<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ว่า<WBR>ท่าน<WBR>มี<WBR>อะไร<WBR>ดี อยู่<WBR>ใน<WBR>ตัว ทำ<WBR>ให้<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>ต้อง<WBR>กลัว และ<WBR>เกรง<WBR>ใจ<WBR>ท่าน<WBR>เอา<WBR>มากๆ คง<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>หมอ หมอ<WBR>ยา<WBR>สมุน<WBR>ไพร ได้<WBR>ช่วย<WBR>รักษา ให้<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>หาย<WBR>จาก<WBR>โรค พ้น<WBR>จาก<WBR>ความ<WBR>ตาย<WBR>ได้<WBR>หลาย<WBR>ครั้ง และ<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>เป็น<WBR>โรค<WBR>ผิว<WBR>หนัง กลาก<WBR>เกลื้อน เนื้อ<WBR>ตัว<WBR>เกรอะ<WBR>กรัง ด้วย<WBR>น้ำ<WBR>หนอง<WBR>ไหล<WBR>ไม่<WBR>ขาด ท่าน<WBR>ฉลาด หา<WBR>ยา<WBR>ตาม<WBR>ป่า<WBR>มา<WBR>อาบ ทา ให้<WBR>หาย<WBR>ทุก<WBR>ครั้ง และ<WBR>เขา<WBR>ถูก<WBR>ช้าง<WBR>เหยียบ<WBR>จะ<WBR>ตาย<WBR>เอา ท่าน<WBR>ชี้<WBR>มือ<WBR>บอก<WBR>ให้<WBR>ช้าง<WBR>หยุด ช้าง<WBR>ก็<WBR>หยุด เขา<WBR>ไม่<WBR>ตาย<WBR>เพราะ<WBR>ท่าน ดัง<WBR>นั้น<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>จึง<WBR>เกรง<WBR>ใจ<WBR>ท่าน และ<WBR>รัก<WBR>ท่าน และ<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>กราบ<WBR>ทูล<WBR>เขา<WBR>ว่า กุมาร<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>คน พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>กุมารี<WBR>อีก<WBR>คน<WBR>หนึ่ง คือ<WBR>ตัว<WBR>ฉัน<WBR>กับ<WBR>น้องๆ นั้น เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว ทรง<WBR>ขอ<WBR>กับ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>ธรรม<WBR>ราชา มา<WBR>เลี้ยง<WBR>เป็น<WBR>บุตร<WBR>บุญ<WBR>ธรรม เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>ต้อง<WBR>รักษา<WBR>สัจจะ ให้<WBR>รัก<WBR>เขา<WBR>เหมือน<WBR>ลูก และ<WBR>ทะนุ<WBR>ถนอม<WBR>เขา<WBR>เหมือน<WBR>ลูก<WBR>ใน<WBR>ไส้ ถ้า<WBR>หาก<WBR>ไม่<WBR>แล้ว ข้าพเจ้า<WBR>จะ<WBR>ยอม<WBR>ตาย แล้ว<WBR>ปล่อย<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>ทรมาน ด้วย<WBR>โรค<WBR>ตลอด<WBR>ไป และ<WBR>จะ<WBR>ตาย<WBR>เอา<WBR>เร็ว<WBR>ด้วย<WBR>นะ ดัง<WBR>นั้น<WBR>เขา<WBR>จึง<WBR>รัก<WBR>ฉัน<WBR>กับ<WBR>น้องๆ เหมือน<WBR>ลูก<WBR>จริงๆ แต่<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ขาด<WBR>จาก<WBR>สาย<WBR>ตา<WBR>ท่าน ที่<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>ทุกข์<WBR>สุข ใน<WBR>การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง บุก<WBR>ป่า<WBR>ฝ่า<WBR>ดง ขึ้น<WBR>เขา<WBR>ลง<WBR>ห้วย ห้อย<WBR>โหน<WBR>ปีน<WBR>เหว ใช้<WBR>เวลา<WBR>รวม<WBR>เดือน<WBR>กว่าๆ พวก<WBR>เรา<WBR>ทรมาน<WBR>มาก ไม่<WBR>รู้<WBR>ว่า<WBR>มี<WBR>กรรม<WBR>มี<WBR>เวร<WBR>อะไร แต่<WBR>ชาติ<WBR>ปาง<WBR>ก่อน มัน<WBR>จึง<WBR>ย้อน<WBR>มาส<WBR>นอง<WBR>เรา เอา<WBR>ชาติ<WBR>นี้ ขอ<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>จง<WBR>ช่วย<WBR>แก้<WBR>กรรม<WBR>ให้<WBR>ด้วย<WBR>คะ หรือ<WBR>อาจ<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>เวร<WBR>กรรม ที่<WBR>พระ<WBR>บิดา<WBR>ของ<WBR>ฉัน ทำ<WBR>กับ<WBR>แม่<WBR>นาง<WBR>ศรี<WBR>สุดา<WBR>จันทร์<WBR>ก็<WBR>ได้ อัน<WBR>การ<WBR>ที่<WBR>ฉัน<WBR>ได้<WBR>เล่า<WBR>เรื่อง<WBR>ราว ถึง<WBR>สกุล<WBR>รุน<WBR>ชาติ สาย<WBR>ญาติ<WBR>ต้น<WBR>ตระกูล<WBR>เดิม<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>เท่า<WBR>นี้

<DD>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ เสวย<WBR>ราชย์<WBR>ได้ 6 เดือน พระ<WBR>เจ้า<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี ก็<WBR>ยก<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>รุก<WBR>ราน ด้วย<WBR>ได้<WBR>ระ<WBR>แคะ<WBR>ระคาย<WBR>ว่า กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา เกิด<WBR>การ<WBR>แย่ง<WBR>ราช<WBR>สมบัติ<WBR>กัน<WBR>ขึ้น พระ<WBR>เจ้า<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>จึง<WBR>ให้<WBR>เกณฑ์<WBR>พม่า สม<WBR>ทบ<WBR>กับ<WBR>มอญ และ<WBR>ไทย<WBR>ใหญ่ ให้<WBR>มา<WBR>ชุมนุม<WBR>ทัพ<WBR>พร้อม<WBR>กัน ที่<WBR>เมือง<WBR>เมาะ<WBR>ตะ<WBR>มะ แล้ว<WBR>จึง<WBR>ยก<WBR>มา<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา<WBR>เมื่อ พ.ศ. 2091 อัน<WBR>ที่<WBR>จริง<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา จะ<WBR>ไม่<WBR>ใช่<WBR>ว่า<WBR>ไม่<WBR>เคย<WBR>สงคราม แต่<WBR>สงคราม<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>ทำ<WBR>มา ใน<WBR>ครั้ง<WBR>ก่อนๆ นั้น นอก<WBR>พระ<WBR>ราช<WBR>อาณา<WBR>เขต ไม่<WBR>เหมือน<WBR>กับ<WBR>ครั้ง<WBR>นี้ เพราะ<WBR>ใน<WBR>สมัย<WBR>ก่อน พระ<WBR>ไชย<WBR>ราชาธิราช<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>ต่อ<WBR>สู้ ฟาด<WBR>ฟัน<WBR>กับ<WBR>พม่า คือ<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>ตะเบ็ง<WBR>ชะเวตี้ ให้<WBR>ป่น<WBR>ปี้<WBR>หนี<WBR>หาย<WBR>ไป ไม่<WBR>เป็น<WBR>ขบวน<WBR>มา<WBR>แล้ว ซึ่ง<WBR>นับ<WBR>เป็น<WBR>ครั้ง<WBR>แรก ที่<WBR>มี<WBR>ศึก<WBR>ใหญ่ เข้า<WBR>มา<WBR>ประชิด<WBR>ประเทศ ยึด<WBR>ดิน<WBR>แดน ส่วน<WBR>สำคัญ<WBR>ของ<WBR>ไทย เป็น<WBR>สมร<WBR>ภูมิ แต่<WBR>เนื่อง<WBR>ด้วย<WBR>กำลัง<WBR>รี้<WBR>พล และ<WBR>เสบียง<WBR>อาหาร<WBR>ของ<WBR>ไทย ใน<WBR>ระหว่าง<WBR>นั้น<WBR>ยัง<WBR>สมบูรณ์<WBR>อยู่ ด้วย<WBR>เมื่อ<WBR>กำจัด<WBR>ขุนว<WBR>รวงศา และ<WBR>ท้าว<WBR>ศรี<WBR>สุดา<WBR>จันทร์ แต่<WBR>นั้น<WBR>มา บ้าน<WBR>เมือง<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ภาวะ<WBR>สงบ มิ<WBR>ได้<WBR>เกิด<WBR>การ<WBR>จรา<WBR>จล ถึง<WBR>กับ<WBR>รบ<WBR>รา<WBR>ฆ่า<WBR>ฟัน<WBR>กัน<WBR>มาก<WBR>มาย เมื่อ<WBR>ได้<WBR>ข่าว<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี ยก<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>ใหญ่<WBR>เข้า<WBR>มา ประชิด<WBR>พระ<WBR>นคร สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ ก็<WBR>ทรง<WBR>มี<WBR>บัญชา<WBR>ให้<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>ธรรม<WBR>ราชา ยก<WBR>กอง<WBR>ทัพ เมือง<WBR>เหนือ<WBR>ลง<WBR>มา<WBR>ช่วย และ<WBR>ทรง<WBR>ส่ง<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>ใหญ่<WBR>ออก<WBR>ไป ตั้ง<WBR>รักษา<WBR>เมือง<WBR>สุพรรณ<WBR>บุรี เป็น<WBR>ที่<WBR>มั่น<WBR>คอย<WBR>รับ<WBR>หน้า<WBR>ข้าศึก และ<WBR>เตรียม<WBR>การ<WBR>ป้อง<WBR>กัน พระ<WBR>นคร<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา<WBR>ไว้<WBR>ก่อน แต่<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี มี<WBR>กำลัง<WBR>ใหญ่<WBR>หลวง กอง<WBR>ทัพ<WBR>ไทย<WBR>ที่<WBR>ยก<WBR>ออก<WBR>ไป ตั้ง<WBR>รับ<WBR>รักษา<WBR>เมือง<WBR>สุพรรณ<WBR>บุรี<WBR>จึง<WBR>สู้<WBR>ไม่<WBR>ได้ จำ<WBR>ต้อง<WBR>ทิ้ง<WBR>เมือง ถอย<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>ยัง<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา การ<WBR>ถอย<WBR>ใน<WBR>ครั้ง<WBR>นี้ เป็น<WBR>การ<WBR>ถอย แบบ<WBR>ถอย<WBR>ท่า<WBR>เดียว มิ<WBR>ใช่<WBR>เป็น<WBR>การ<WBR>ถอย<WBR>พลาง สู้<WBR>พลาง หรือ<WBR>หา<WBR>ที่<WBR>มั่น<WBR>แห่ง<WBR>ใด<WBR>แห่ง<WBR>หนึ่ง รับ<WBR>ข้าศึก<WBR>เป็น<WBR>ระยะๆ ไป แต่<WBR>เป็น<WBR>การก<WBR>ลับ<WBR>ถอย<WBR>หนี เข้า<WBR>กำแพง<WBR>เมือง<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา<WBR>อย่าง<WBR>เดียว

<DD>ส่วน<WBR>ทาง<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา<WBR>เล่า แทน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ส่ง<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>ช่วย กอง<WBR>ทัพ<WBR>สุพรรณ<WBR>บุรี กลับ<WBR>เฉย<WBR>เสีย ปล่อย<WBR>ให้<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>ของ<WBR>เจ้า<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี รุก<WBR>ไล่<WBR>ถึง<WBR>ชาน<WBR>พระ<WBR>นคร ขณะ<WBR>นั้น ถ้า<WBR>หาก<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>ไทย จะ<WBR>ยก<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>ต่อ<WBR>ต้าน<WBR>ข้าศึก ก็<WBR>อาจ<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>เปรียบ<WBR>กว่า<WBR>ทหาร<WBR>พม่า<WBR>อยู่<WBR>บ้าง เพราะ<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>ไทย<WBR>ใน<WBR>กรุง ยัง<WBR>สด<WBR>ชื่น<WBR>อยู่ ส่วน<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>พม่า ยก<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>รอน<WBR>แรม<WBR>มา ย่อม<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>ฝ่าย<WBR>เหน็ด<WBR>เหนื่อย<WBR>อยู่<WBR>บ้าง ถ้า<WBR>หาก<WBR>ทาง<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา จะ<WBR>ยก<WBR>เข้า<WBR>โจม<WBR>ตี<WBR>ทัน<WBR>ที เมื่อ<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>พม่า<WBR>มา<WBR>ถึง ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>ชัย<WBR>ชนะ<WBR>บ้าง แต่<WBR>ทาง<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา<WBR>กับ<WBR>นิ่ง<WBR>เฉย<WBR>เสีย เพราะ<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>ฤกษ์ จาก<WBR>โหร<WBR>ปล่อย<WBR>เวลา<WBR>ให้<WBR>ข้าศึก<WBR>ได้<WBR>พัก<WBR>ผ่อน และ<WBR>กิน<WBR>อาหาร<WBR>ให้<WBR>อิ่ม มี<WBR>กำลัง<WBR>ก่อน จึง<WBR>ได้<WBR>ฤกษ์<WBR>จาก<WBR>โหร

<DD>และ<WBR>ใน<WBR>ช่วง<WBR>นี้<WBR>เอง ที่<WBR>ประวัติศาสตร์<WBR>ไทย ต้อง<WBR>บัน<WBR>ทึก<WBR>การ<WBR>สูญ<WBR>เสีย สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ศรี<WBR>สุริโยทัย อัครมเหสี ของ<WBR>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ<WBR>ไป อย่าง<WBR>น่า<WBR>เศร้า<WBR>สลด กล่าว<WBR>คือ กอง<WBR>ทัพ<WBR>พม่า<WBR>ยก<WBR>ทัพ<WBR>เข้า<WBR>มา ตั้ง<WBR>ค่าย<WBR>ที่<WBR>ชาน<WBR>พระ<WBR>นคร<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>มั่น เมื่อ<WBR>วัน<WBR>เสาร์ ขึ้น 5 ค่ำ เดือน 4 แล้ว<WBR>พอ<WBR>รุ่ง<WBR>ขึ้น วัน<WBR>อาทิตย์ ขึ้น 1 ค่ำ สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ ใคร่<WBR>จะ<WBR>ทรง<WBR>ทราบ<WBR>กำลัง<WBR>ของ กอง<WBR>ทัพ<WBR>ข้าศึก ว่า<WBR>จะ<WBR>เข้ม<WBR>แข็ง<WBR>ประการ<WBR>ใด จึง<WBR>ลอบ<WBR>เสด็จ ยก<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>หลวง<WBR>ออก<WBR>ไป ครั้ง<WBR>นั้น<WBR>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>ศรี<WBR>สุริโยทัย พระอัค<WBR>รม<WBR>เหม<WBR>สี ขอ<WBR>เสด็จ<WBR>ตาม<WBR>ไป<WBR>ด้วย สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ ก็<WBR>โปรด<WBR>อนุญาต ให้<WBR>แต่ง<WBR>พระ<WBR>องค์<WBR>เป็น<WBR>ชาย อย่าง<WBR>มหา<WBR>อุปราช ต่าง<WBR>องค์<WBR>ต่าง<WBR>ทรง<WBR>พระ<WBR>คชาธาร หรือ<WBR>ช้าง<WBR>ศึก ออก<WBR>ไป<WBR>พร้อม<WBR>กัน กับ<WBR>พระ<WBR>ราช<WBR>โอรส<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>คือ พระ<WBR>ราเมศวร และ พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช กอง<WBR>ทัพ<WBR>ของ<WBR>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ ทรง<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>ปะทะ<WBR>กับ กอง<WBR>ทัพ<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>แปร ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>หน้า ของ<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี ความ<WBR>ตั้ง<WBR>พระทัย<WBR>เดิม ว่า<WBR>จะ<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>ดู<WBR>ลาด<WBR>เลา<WBR>ข้าศึก<WBR>นั้น กลาย<WBR>เป็น<WBR>การ<WBR>ทำ<WBR>ยุทธ<WBR>หัตถี เข้า<WBR>โดย<WBR>ฉับ<WBR>พลัน สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ เข้า<WBR>ชน<WBR>ช้าง<WBR>กับ<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>แปร ช้าง<WBR>พระ<WBR>ที่<WBR>นั่ง ของ<WBR>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ<WBR>เสีย<WBR>ที ก็<WBR>แล่น<WBR>หนี<WBR>ข้าศึก เจัา<WBR>แปร<WBR>ได้<WBR>ที ก็<WBR>ขับ<WBR>ช้าง<WBR>ไล่<WBR>ตาม<WBR>มา<WBR>ไม่<WBR>ยับ<WBR>ยั้ง สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>ศรี<WBR>สุริโยทัย พระ<WBR>อัครมเหสี<WBR>ที่<WBR>ตาม<WBR>เสด็จ<WBR>มา ทรง<WBR>เกรง<WBR>ว่า สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ จะ<WBR>เป็น<WBR>อันตราย ก็<WBR>ไส<WBR>ช้าง<WBR>ทรง ตรง<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>ขวาง<WBR>กั้น<WBR>พระ<WBR>สวามี พระ<WBR>เจ้า<WBR>แปร<WBR>สำคัญ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>ชาย ก็<WBR>ฟัน<WBR>ด้วย<WBR>พระ<WBR>แสง<WBR>ขอ<WBR>ง้าว ถูก<WBR>พระ<WBR>อังศา<WBR>ขาด ซบ<WBR>พระ<WBR>เศียร<WBR>ทิวงคต อยู่<WBR>บน<WBR>คอ<WBR>ช้าง ขณะ<WBR>นั้น พระ<WBR>ราเมศวร กับ<WBR>พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>รา<WBR>ทรง<WBR>เห็น<WBR>เหตุ<WBR>การณ์ ก็<WBR>ขับ<WBR>ช้าง<WBR>ทรง<WBR>เข้า<WBR>ช่วย ขวาง<WBR>กั้น<WBR>ข้าศึก<WBR>ไว้<WBR>อย่าง<WBR>หนัก<WBR>หน่วง จน<WBR>ข้าศึก<WBR>ถอย<WBR>ทัพ จึง<WBR>ได้<WBR>พระ<WBR>ศพ สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>ชนนี<WBR>มา สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ ก็<WBR>ถอย<WBR>ทัพ<WBR>กลับ<WBR>คืน<WBR>เข้า<WBR>ใน<WBR>พระ<WBR>นคร สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>จักรพรรดิ เมื่อ<WBR>ทรง<WBR>ถอย<WBR>ทัพ กลับ<WBR>คืน<WBR>เข้า<WBR>พระ<WBR>นคร<WBR>แล้ว ก็ใหั<WBR>รักษา<WBR>พระ<WBR>นคร<WBR>ไว้<WBR>ให้<WBR>มั่น คอย<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>เมือง<WBR>เหนือ ของ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>ธรรม<WBR>ราชา<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ยก<WBR>มา<WBR>ถึง จึง<WBR>จะ<WBR>ตี<WBR>ทัพ<WBR>ข้าศึก กระหนาบ<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ด้าน<WBR>ให้<WBR>พร้อม<WBR>กัน ส่วน<WBR>พระ<WBR>ศพ<WBR>ของ<WBR>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>ศรี<WBR>สุริโยทัย<WBR>นั้น ให้<WBR>เชิญ<WBR>ไป<WBR>ประดิษฐาน<WBR>ไว้<WBR>ที่<WBR>สวน<WBR>หลวง ภาย<WBR>หลัง<WBR>ได้<WBR>ทรง<WBR>มี<WBR>บัญชา ให้<WBR>สร้าง<WBR>พระ<WBR>เมรุ<WBR>พระ<WBR>ราช<WBR>ทาน<WBR>เพลิง<WBR>ศพ ที่<WBR>ใน<WBR>สวน<WBR>หลวง ต่อ<WBR>เขต<WBR>วัด<WBR>สบ<WBR> สวรรค์ แล้ว<WBR>ทรง<WBR>สร้าง<WBR>พระ<WBR>อาราม<WBR>ขึ้น ตรง<WBR>พระ<WBR>เมรุ มี<WBR>พระ<WBR>เจดีย์<WBR>ใหญ่<WBR>เป็น<WBR>สำคัญ ปรากฏ<WBR>สืบ<WBR>มา<WBR>จน<WBR>ทุก<WBR>วัน<WBR>นี้<WBR>คือ วัด<WBR>สวน<WBR>หลวง<WBR>สบ<WBR>สวรรค์ <DD><DD>ที่มาhttp://members.fortunecity.com/saney/kalaya/tumnan11.htm
</DD>